Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

 

Η διαφορά του έγκειται όχι μόνον στο μέγεθος αλλά και στα περιεχόμενά του: πέντε μεγάλα ειδώλια γυναικών, μικρά κιβώτια από άψητο πηλό, δύο αχρησιμοποίητες λίθινες αξίνες με ίχνη χρώματος και δύο σύνολα από εκατοντάδες πελεκητά εργαλεία, που αντιπροσωπεύουν ενιαία τεχνολογικά σύνολα. Η παρουσία αυτών των αντικειμένων, όσο μπορεί κανείς να συμπεράνει από την περιληπτική αναφορά τους, υποδηλώνει μία χρήση που δεν έχει να κάνει με την καθημερινή οικιακή δραστηριότητα, ενδεχομένως ανάλογη με αυτήν που συναντούμε στα πρώιμα νεολιθικά κεντρικά κτίρια που γνωρίζουμε από τη Νοτιοανατολική Ανατολία, από την 10η χιλιετία π.Χ. Σε αντίθεση με εκείνα όμως, απουσιάζει κάθε ένδειξη ταφής ή άλλης μεταχειρίσεως των νεκρών, πράγμα που θα μπορούσε να σημαίνει ότι η παρουσία των προγόνων δεν έπαιζε συμβολικό ρόλο στις όποιες δραστηριότητες πραγματοποιούνταν στο εσωτερικό του οικήματος αυτού.

Ο οικισμός της Νέας Νικομήδειας έχει έκταση περίπου 24 στρεμμάτων. Στον συγκεκριμένο χώρο, στη διάρκεια της Αρχαιότερης Νεολιθικής, ανοικοδομούνται οικήματα τρεις φορές διαμορφώνοντας για πρώτη φορά στην περιοχή μία μόνιμη εγκατάσταση, στην οποία οι άνθρωποι επανέρχονται για εκατοντάδες χρόνια. Η έννοια του τόπου ως μονίμου σημείου αναφοράς, στο οποίο συμπυκνώνονται οι κοινωνικές και οι παραγωγικές σχέσεις και στο οποίο αναπαράγεται το σύνολο του νεολιθικού βίου, εμφανίζεται έτσι για πρώτη φορά στο προσκήνιο. Πρόκειται για έναν χώρο μνήμης και συνέχειας, ένα τμήμα του φυσικού χώρου, στον οποίο αποκτούν υλική υπόσταση οι κεντρικές λειτουργίες κοινωνικής συνοχής, μετασχηματίζοντάς τον στον κατ' εξοχήν χώρο της κοινωνικής παραγωγής. Αντίστοιχα και η καλλιεργήσιμη γη, το χωράφι, αναδεικνύεται στο ακριβές ανάλογο του οικισμού, ο κύριος χώρος της οικονομικής παραγωγής.

Με τον τρόπο αυτόν, οι νεολιθικοί γεωργοί και κτηνοτρόφοι διαμορφώνουν τα νέα νεολιθικά τοπία, τα οποία σταδιακά θα επικρατήσουν στον χώρο της Μακεδονίας. Η τοποθεσία των οικισμών ή των εγκαταστάσεων αποτελεί, όπως είναι ευνόητο, βασική παράμετρο αυτών των τοπίων και συνδέεται με τις οδούς επικοινωνίας στην τόσο πρώιμη αυτή περίοδο. Η ίδρυση οικισμών στους άξονες επικοινωνίας, όπως για παράδειγμα τα Σέρβια, στην έξοδο των στενών του Σαρανταπόρου, στον ποταμό Αλιάκμονα που αποτελεί τη φυσική δίοδο της Θεσσαλίας προς την Μακεδονία, εικονίζει κατά τον καλύτερο τρόπο αυτό το δίκτυο, το οποίο σταδιακά ενοποιεί τις περιοχές πάνω σε πανάρχαιες διόδους, οι οποίες ήταν εν χρήσει μέχρι το πολύ πρόσφατο παρελθόν.

____________________________

Αύριο η συνέχεια