Φταίμε μόνον εμείς;
Για την οικονομική καταστροφή της χώρας μας, την πρώτη ευθύνη φέρουν όσοι κυβέρνησαν τον τόπο, με συνεχή και ακατάσχετο διεθνή δανεισμό. Κορυφαίος υπεύθυνος, ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Δεν του συγχωρώ ότι, το 1993, δυο μέρες μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησής του, όταν του είχα εκφράσει ανησυχία, καθώς την προηγουμένη ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε εκφράσει ανησυχίες για τη μεγάλη διόγκωση του δημόσιου χρέους, εκείνος με είχε εμπαίξει, καθησυχάζοντας τις απορίες μου με την παρατήρηση ότι οι ΗΠΑ βαρύνονταν αναλογικά με πολύ μεγαλύτερο δημόσιο χρέος, αποκρύπτοντας όμως ότι, ήδη από το 1989, η χώρα μας δεν ήταν σε θέση να πληρώνει μισθούς και συντάξεις δίχως διεθνή δανεισμό.
Ενώ, όταν έπεσε η χούντα, το 1974, το δημόσιο χρέος μας ήταν εσωτερικό και περιοριζόταν στο ασήμαντο ποσοστό του 20,8% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Τώρα γνωρίζουμε ότι αυτό το χρέος, ως εξωτερικός πια δανεισμός, είχε σκαρφαλώσει το 1989 στο 64,2%. Πριν από λίγους μήνες, ο γιος του το είχε εκτινάξει στο 154% και ήδη, μετά την εκχώρηση όλης της ελληνικής δημόσιας περιουσίας στους ξένους δανειστές μας, η μόνη βεβαιότητα εντοπίζεται στην παντελή αποξένωση της χώρας από τις δικές της, καθόλου ευκαταφρόνητες, παραγωγικές πηγές, ενώ οι αστέρες της πολιτικής διέφυγαν από την οφειλόμενη λογοδοσία.
Ετσι, γιατί και πώς να νιώθει δισταγμό ο κάθε μπαγαμπόντης που αλωνίζει στις εφορίες, στις πολεοδομίες, στα τελωνεία, ακόμη και σε χώρους που υποτίθεται ότι υπηρετούν υψηλές ηθικές αξίες; Αυτοί οι καημοί είναι χιλιοειπωμένοι και πασίδηλοι, έτσι που να μη συγκινούν πια κανέναν. Εκείνο όμως που δεν έχει ακόμη προσελκύσει το ενδιαφέρον δημόσιου διαλόγου είναι η απορία: «Καλά! Εμείς, ο καθ' υπόθεσιν κυρίαρχος λαός, δεν είχαμε ακούσει τίποτε ή δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι επί δεκαετίες ζούσαμε από το προϊόν άφρονα διεθνούς δανεισμού.
Ομως εκείνοι οι σοφοί οικονομολόγοι και διεθνολόγοι, που συγκροτούν τα αρμόδια κορυφαία όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δεν είχαν τάχα γνώση και επίγνωση, όταν μας καλοδέχτηκαν ως πλήρες και ισότιμο εταίρο στην ευρωζώνη; Ηταν άραγε κι εκείνοι, σαν κι εμάς, μωρές παρθένες, που παρασύρθηκαν κι αμάρτησαν;». Και επειδή, προφανώς, αυτό το εύλογο όσο και καίριο ερώτημα δεν είναι δεκτικό καταφατικής απάντησης, ο ανήσυχος νους πειθαναγκάζει στον περαιτέρω, πολύ σοβαρότερο προβληματισμό: με ποιον κρυφό στόχο οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, ιδίως δε η Γερμανία και η Γαλλία, όχι μόνο μας πήραν, αλλά και εξακολουθούν να μας κρατούν κοντά τους σφιχταγκαλιασμένους, ήδη δε υπό την απροκάλυπτη κηδεμονία τους;
Από ευσπλαχνία και αλληλεγγύη προς τη χώρα, που κάποτε, στο απώτατο παρελθόν, έβαλε τα πνευματικά θεμέλια του ευρωπαϊκού πολιτισμού; Ακούγεται τάχα κάτι τέτοιο ως πειστικό; Μήπως η χώρα μας διαθέτει αληθινό οικονομικό πλούτο, κυρίως στα βάθη των θαλασσών της, αλλ' ακόμη και στον καθαρό ουρανό της με την καθόλου προς καταφρόνηση αιολική και ηλιακή ενέργειά του; Μήπως, με την αφροσύνη και τα αλόγιστα δανεικά μας, εκχωρήσαμε ήδη στις ευρωπαϊκές δυνάμεις την άνετη και καθόλου ακριβή γι' αυτούς πρόσβαση σε κρυφό, αλλά προδήλως υπαρκτό ενεργειακό πλούτο, τον οποίο το διαβόητο ελληνικό δαιμόνιο δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει;
Με αυτούς τους καημούς θ' αποτολμήσω να γίνω για κάποιους ενοχλητικός, τώρα που έληξε η απεργία των ιδιοκτητών ταξί, έχοντας ταλαιπωρήσει όλους μας, και πολύ περισσότερο τους ξένους ταξιδιώτες, που έφυγαν ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους, καθώς κάτω από τον καυτό ήλιο πορεύονταν προς τα αεροδρόμια φορτωμένοι με τις αποσκευές και τα μικρά παιδιά τους. Οι απεργοί ταλαιπώρησαν όσους από εμάς είναι υποχρεωμένοι να κυκλοφορούν με ταξί. Προσωπικά, δεν ένιωσα καμιά ενόχληση, καθώς σταθερά κυκλοφορώ πεζός, ακόμη και για τη διαδρομή από το κέντρο της πόλης έως το σιδηροδρομικό σταθμό Λαρίσης.
Οπωσδήποτε όμως οι πολλοί, που ταλαιπωρήθηκαν επί περίπου τρεις εβδομάδες από την απεργία των ιδιοκτητών ταξί, δικαιούνται να θέσουν δύο, καθόλου ευκαταφρόνητα, ερωτήματα: πρώτον, πόσοι τάχα ιδιοκτήτες ταξί ξημεροβραδιάζονται όντως στο τιμόνι και πόσοι άλλοι είναι απλοί μεροκαματιάρηδες οδηγοί, που ασφαλώς θα ήθελαν να εργάζονται κι εκείνοι σε δικό τους ή συνεταιρικό όχημα; Και, δεύτερον, οι πολλοί, που απλώς ξημεροβραδιάζονται στο τιμόνι ξένων (ίσως και αναιδώς άσχετων) ιδιοκτητών, πληρώθηκαν τάχα κανονικά τα μεροκάματα που έχασαν εξαιτίας της απεργίας των αφεντικών;
Οπωσδήποτε, δεν είμαστε λίγοι εκείνοι που χαρήκαμε, καθώς στο πρόσωπο του υπουργού κ. Ραγκούση είδαμε ότι υπάρχουν και κάποιοι -ελάχιστοι- σοβαροί υπουργοί, με συνέπεια στους οφειλόμενους κυβερνητικούς στόχους και με σθένος για την επίτευξή τους. Και η αλήθεια πρέπει να λέγεται, ακόμη και όταν ίσως δεν είναι δημοφιλής.
________________________
Εντάξει παππούλη μου είπαμε, αλλά να μην αγιοποιήσουμε και τον Ραγκούση.
Voiotosp.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου