ΜΕΡΟΣ Δ’
ΑΡΧΑΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ξεκινώντας μία επισκόπηση της πολιτικής ιστορίας της Aρχαϊκής περιόδου οφείλουμε να υπογραμμίσουμε τον υποθετικό χαρακτήρα που σε πολλά σημεία παρουσιάζει η όποια προσπάθεια ανασύνθεσής της. Η περίοδος από τις αρχές του 7ου αιώνα ως τις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. σηματοδοτείται από τη διαμόρφωση της οργάνωσης των πόλεων και από μία σειρά εσωτερικών συγκρούσεων. Φαίνεται ότι ο 7ος αιώνας υπήρξε καθοριστικός για την εξέλιξη των πόλεων, τόσο λόγω των πολιτειακών μεταβολών που τότε ξεκίνησαν, όσο και εξαιτίας των αποτελεσμάτων του φαινομένου του αποικισμού.
Στις μεγαλύτερες πόλεις η ανάπτυξη του υπερπόντιου εμπορίου με τις κοινωνικές μεταβολές που επέφερε και το πρόβλημα της διανομής των γαιών και της υποδούλωσης των αγροτών από τους δανειστές τους οδήγησαν συχνά, κατά τον 6ο αιώνα π.Χ., σε βίαιες στάσεις ενάντια στα αριστοκρατικά ή ολιγαρχικά καθεστώτα, οι οποίες πολλές φορές κατέληξαν στη μεσολάβηση νομοθετών ή την επιβολή τυραννίδας. Στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ., η περσική εισβολή που ακολούθησε την Iωνική επανάσταση και η απόκρουσή της συνιστούν μία καμπή στη διαμόρφωση της κοινής συνείδησης, καθώς και την αφετηρία της αντιπαράθεσης της Αθήνας και της Σπάρτης στη διάρκεια του ίδιου αιώνα.
ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ
Οι αρχαϊκοί χρόνοι αποτέλεσαν μία περίοδο παγίωσης της εξουσίας των πόλεων-κρατών. Η αύξηση του πληθυσμού σε συνδυασμό με την έλλειψη αρόσιμης γης οδήγησε σε συνοριακές διενέξεις, όπως στον πόλεμο για το Ληλάντιο πεδίο και στους Μεσσηνιακούς πολέμους. Σταδιακά, διαφαίνεται και η προσπάθεια κάποιων πόλεων να θέσουν υπό την επιρροή τους ευρύτερες περιοχές.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η σύγκρουση των Σπαρτιατών με τους Αργείους για τον έλεγχο της Πελοποννήσου. Στην περίπτωση, πάλι, του Α' Ιερού πολέμου αιτία της σύρραξης ήταν ο έλεγχος του μαντείου των Δελφών, λόγω της επιρροής που ασκούσε στον ελληνικό κόσμο. Ορισμένοι ιστορικοί, βέβαια, εντάσσουν το συγκεκριμένο πόλεμο στην προσπάθεια των Θεσσαλών να θέσουν υπό τον έλεγχό τους την κεντρική Ελλάδα.
Οι πηγές, ωστόσο, που διαθέτουμε για τις συγκρούσεις αυτές είναι άλλοτε ασαφείς και άλλοτε αποτελούν μεταγενέστερες προσπάθειες ανασύνθεσης των γεγονότων, επηρεασμένες από τα πολιτικά ζητήματα της περιόδου που συντάχθηκαν. Ίσως και να αποτελεί υπερβολή η απόλυτη αμφισβήτηση της ιστορικότητας των συρράξεων αυτών από μία μερίδα ερευνητών. Πρέπει, πάντως, να δεχθούμε ότι στις περισσότερες περιπτώσεις η οποιαδήποτε προσπάθεια ανασύνθεσης των γεγονότων αυτών δεν μπορεί παρά να έχει υποθετικό χαρακτήρα.
ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
Η αποικιακή επέκταση των Ελλήνων, αρχικά στη δυτική Μικρά Ασία και στη συνέχεια στον Εύξεινο Πόντο και τη Δυτική Μεσόγειο, τούς έφερε σε επαφή με αλλόγλωσσους πληθυσμούς. Οι σχέσεις με τις εθνικές αυτές ομάδες ήταν ειρηνικές, έως την κατάληψη της Iωνίας, αρχικά από τους Λυδούς και στη συνέχεια από τους Πέρσες. Στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. η επανάσταση των Ιώνων έδωσε την αφορμή στους Πέρσες να εισβάλουν στην Ελλάδα. Την ήττα τους στο Μαραθώνα, το 490 π.Χ., ακολούθησε μία κρίσιμη δεκαετία. Το 480 π.Χ. οι Πέρσες κατέλαβαν την Αθήνα, μετά την ήττα τους όμως στη Σαλαμίνα την ίδια χρονιά και στις Πλαταιές το 479 π.Χ. τερματίστηκαν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις για την επέκτασή τους στη Δύση.
Την ίδια περίοδο που οι κάτοικοι της κυρίως Eλλάδας αντιμετωπίζουν την περσική εισβολή, οι Έλληνες της Σικελίας και της Κάτω Ιταλίας απέκρουσαν τους Καρχηδονίους και τους Ετρούσκους. Η απώθηση της περσικής και της καρχηδονιακής εισβολής ενίσχυσε την αυτοπεποίθηση των Ελλήνων και συγχρόνως την αίσθηση ότι εκτός από πολίτες των πόλεων-κρατών αποτελούν και τμήμα μιας ευρύτερης πολιτισμικής κοινότητας.
ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
Όταν οι πόλεις εμφανίζονται στο ιστορικό προσκήνιο στα μέσα του 8ου αιώνα π.Χ., η εξουσία του άνακτος ή του κυραννού έχει ανατραπεί ή περιοριστεί από τους μεγάλους γαιοκτήμονες, όπως διαφαίνεται και από τα έπη του Ομήρου. Αναφορές για τη μετάβαση από τη βασιλεία στην εξουσία των ευπατριδών εμφανίζονται διάσπαρτες στα κείμενα των μεταγενέστερων συγγραφέων. Στην Αθήνα για παράδειγμα εθρυλείτο ότι η αυτοθυσία του Κόδρου, για να μην αλωθεί η πόλη από τους Δωριείς, οδήγησε στην κατάργηση της βασιλείας. Δεν είναι, ωστόσο, δυνατόν να καθορίσουμε πότε επιτελέστηκε αυτή η αλλαγή, η οποία πραγματοποιήθηκε σε διαφορετική χρονική στιγμή για την κάθε πόλη. Στις δωρικές πόλεις της Πελοποννήσου οι βασιλείς δήλωναν ότι είναι απόγονοι των φυλετικών αρχηγών που, κατά την παράδοση, τις κατέλαβαν.
Στη Σπάρτη παρατηρήθηκε το μοναδικό φαινόμενο της διπλής βασιλείας, την οποία μοιράζονταν τα γένη των Αγιαδών και των Ευρυποντιδών. Kαι εκεί, ωστόσο, η εξουσία τους περιοριζόταν από τη Γερουσία, τους Eφόρους και την Απέλλα. Αντίθετα, στα ελληνικά φύλα του Βορρά -στους Μακεδόνες και τους Ηπειρώτες- οι βασιλείς διατήρησαν ως τη ρωμαϊκή κατάκτηση την εξουσία, η οποία υπόκειτο μόνο στον έλεγχο της συνέλευσης του στρατού.
Πριν την εμφάνιση της οπλιτικής φάλαγγας οι ευγενείς, των οποίων η ισχύς στηριζόταν στην εκτροφή ίππων, ως υπερασπιστές της πόλης κατείχαν και τα πολιτικά αξιώματα. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα ένα ή δύο γένη -όπως οι Bακχιάδες στην Κόρινθο, οι Ιπποβότες στη Χαλκίδα και οι Ιππείς στην Ερέτρια- μονοπωλούσαν την εξουσία. Η μορφή αυτής της αριστοκρατικής διακυβέρνησης επιβίωσε στο θεσσαλικό Κοινό.
Η αλλαγή της πολεμικής τακτικής με την εισαγωγή της οπλιτικής φάλαγγας, κατά τον 7ο αιώνα, σε συνδυασμό με την αγροτική κρίση μετέβαλε τα δεδομένα στο εσωτερικό των πόλεων. Τις συγκρούσεις μεταξύ των ευγενών και των κατώτερων κοινωνικών τάξεων ενέτειναν οι αντιθέσεις ανάμεσα στα αριστοκρατικά γένη. Συχνά, για να εκτονώσουν την κρίση, οι ευγενείς ανέθεταν σε κάποιο πρόσωπο που έχαιρε γενικής εκτίμησης τη μεσολάβηση και τη συγγραφή ενός κώδικα νόμων. Σε κάποιες περιπτώσεις πάλι το πρόσωπο αυτό αναδεικνυόταν σε άρχοντα με απόλυτη εξουσία για περιορισμένο όμως χρονικό διάστημα και έπαιρνε τον τίτλο του αισυμνήτη.
Σε αρκετές πόλεις όπως στην Αθήνα, την Κόρινθο, και τη Σάμο, οι κοινωνικές συγκρούσεις ευνόησαν την άνοδο στην εξουσία τυράννων με τη συχνή υποστήριξη των μη προνομιούχων τάξεων. Η πτώση των τυραννίδων, στα τέλη του 6ου αιώνα, επανέφερε στην επιφάνεια τη διαμάχη των ευγενών για τη νομή της εξουσίας. Στην Αθήνα, ωστόσο, ο Κλεισθένης με την υποστήριξη του δήμου προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις που για πρώτη φορά παραχώρησαν ουσιαστική εξουσία στο λαό, δημιουργώντας έτσι τη βάση της αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Ορισμένα έθνη, τέλος, όπως οι Αιτωλοί, Ακαρνάνες και Λοκροί στην κεντρική Ελλάδα και οι Αχαιοί, Αρκάδες και Ηλείοι στην Πελοπόννησο, λόγω της διαμόρφωσης του εδάφους τους -όπως αναφέρει και ο Θουκυδίδης για τους Αιτωλούς- συνέχισαν να ζουν κατά κώμας. Μετά τη συγκρότηση των πόλεων τα φυλετικά κράτη, όταν δε διαλύθηκαν -όπως συνέβη με την ένωση των ιωνικών πόλεων της Aττικής και της Eύβοιας κατά τον 8ο αιώνα π.Χ.- μετατράπηκαν σε κοινά με κέντρο το ιερό του προστάτη θεού τους, όπως του Θερμίου Aπόλλωνα στην Αιτωλία.
________________________
Αύριο η συνέχεια με την ενότητα ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου