Με αφορμή τη διάλυση του αρραβώνα του Ζήση Βρύζα με την ΠΑΕ Παναθηναϊκός, άνοιξε και μια συζήτηση για το ποιος είναι ο καλύτερος τεχνικός διευθυντής που πέρασε από ελληνική ομάδα. Ο Βρύζας που έφερε στον ΠΑΟΚ τους Π. Γκαρσία, Κοντρέρας, Μουσλίμοβιτς, Σορλέν, οι οποίοι με διαβαθμίσεις ασφαλώς πρόσφεραν και προσφέρουν στον Δικέφαλο; Ο Ιλια Ιβιτς που έφερε στον Ολυμπιακό Γκαλέτι, Κοβάσεβιτς, Μπελούτσι; Ο Γιάσμινκο Βέλιτς που έφερε στο Τριφύλλι Μάτος, Σιμάο, Σαριέγκι, Ν' Ντόι; Πάντως, ως football manager ο Κώστας Αντωνίου δεν μπορεί να πιστωθεί τις μεταγραφές Ζιλμπέρτο και Σισέ, καθώς τέτοιες (δαπανηρές) επιλογές είναι θέμα αποφάσεων της διοίκησης και όχι ανακαλύψεις τεχνικού διευθυντή.
Κατ' αρχάς, πρέπει να υπογραμμιστεί ότι αυτοί οι ίδιοι τεχνικοί διευθυντές έφεραν και παίκτες-«παλτά» αρκετά μάλιστα ακριβοπληρωμένα, όπως πχ. οι Μπιζέρα, Κριστιάνο, Σαβίνι, Αμπουμπακάρι (επιλογές Βρύζα), οι Νούνιες, Αρτσούμπι, ΛούαΛούα, Ραούλ Μπράβο και εν πολλοίς ο Λεντέσμα (επιλογές Ιβιτς), οι Ρ. Σόουζα, Κλέιτον, Μελίσσης, Μπιάρσμιρ (επιλογές Αντωνίου), οι Ενακαρίρε, Μάλαρτζ (επιλογές Βέλιτς). Συνεπώς, δεν υπάρχει τεχνικός διευθυντής που να έχει μόνο επιτυχίες και ο καθένας (τους) πρέπει να κρίνεται από το ισοζύγιο των επιλογών του. Επιπλέον αυτή είναι η μία όψη της δουλειάς ως προς τα μεταγραφικά ενός τεχνικού διευθυντή, διότι υπάρχει και η άλλη: το κατά πόσο καταφέρνει να ξεσκαρτάρει (με το αζημίωτο για το ταμείο του συλλόγου) το ρόστερ από παίκτες που κρίνεται ότι δεν προσφέρουν τα αναμενόμενα.
Οσον αφορά τώρα τις επιλογές του (κάθε) τεχνικού διευθυντή, το τρίπτυχο «εντοπίζει - διαπραγματεύεται - κλείνει παίκτη» ασφαλώς έχει να κάνει με την ικανότητα και τα προσόντα του. Πρωταρχικά φυσικά ο τεχνικός διευθυντής πρέπει να ξέρει από μπάλα, αλλά και να είναι γνώστης της ποδοσφαιρικής αγοράς, να έχει τις καλώς εννοούμενες διασυνδέσεις με τα κυκλώματα των μάνατζερ, να γνωρίζει ξένες γλώσσες και να μπορεί να παζαρεύει απευθείας ο ίδιος. Πρωτίστως, όμως, το εγχειρίδιο του καλού τεχνικού διευθυντή πρέπει να (υπο)στηρίζεται από το ανάλογο μεταγραφικό μπάτζετ της ΠΑΕ, διότι οι καλοί παίκτες κοστίζουν.
Εκτός και αν προέρχονται από την αγορά των «ελεύθερων», όπερ σημαίνει ότι δεν απαιτείται αποζημίωση άλλου συλλόγου. Από αυτή την αγορά πήρε πέρυσι ο Ολυμπιακός παίκτες-«λίρα εκατό», όπως οι Ιμπαγάσα και Μοντέστο, αλλά και ονόματα όπως οι Ρόμενταλ και Πάντελιτς, άσχετα αν δεν απέδωσαν (κυρίως ο πρώτος). Κελεπούρια από την αγορά των «ελεύθερων» ήταν και οι Π. Γκαρσία, Κοντρέρας (ΠΑΟΚ), Κοβάσεβιτς (ΟΣΦΠ).
Αξίζει, τέλος, να αναφερθεί μια ιδιαίτερα διδακτική περίπτωση, όπως ήταν αυτή του Μπελούτσι για τον Ολυμπιακό. Ο αργεντινός μέσος αποκτήθηκε κατά 50% από τη Ρίβερ Πλέιτ αντί 7,5 εκατ. ευρώ και το 2009 οι Ερυθρόλευκοι πούλησαν αυτό το 50% στην Πόρτο αντί 5 εκατ. ευρώ. Το ποσό ήταν ασφαλώς πολύ καλό για την εποχή, αλλά ο Ολυμπιακός έχασε λόγω υψηλού τιμήματος όταν είχε αγοράσει. Αυτό δείχνει ότι οι ελληνικές ομάδες δεν πρέπει να αγοράζουν με τόσο πολλά χρήματα. Και τούτο διότι η αξία μεταπώλησης των ποδοσφαιριστών πέφτει όχι μόνο λόγω της γενικότερης οικονομικής κρίσης, αλλά και εξαιτίας του απαξιωμένου στο εξωτερικό ελληνικού πρωταθλήματος.
Αλήθεια, ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτή τη στιγμή παίκτης ελληνικής ομάδας μπορεί να μεταγραφεί στο εξωτερικό με ποσό μεγαλύτερο των 5 εκατ. ευρώ; Και δεν μιλάμε για «παλτά» τύπου Ντιόγο που το 60% κόστισε στον Ολυμπιακό 9 εκατ. ευρώ. Ακόμη και για παίκτες της εμβέλειας των Σισέ, Ριέρα, Βιεϊρίνια, Σκόκο, Λέτο είναι αμφίβολο ότι μπορεί να υπάρξει προσφορά από ευρωπαϊκή ομάδα που θα ξεπερνά θεαματικά τα 5 εκατ. ευρώ με εξαίρεση, πιθανόν, τον γάλλο σταρ του Τριφυλλιού. Μία ήταν και δεν επαναλαμβάνεται η περίπτωση Καστίγιο, τον οποίο ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη μοσχοπούλησε αντί 16 εκατ. ευρώ στην ουκρανική Σαχτάρ του Αχμέτοφ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου