ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ, οι οπαδοί της αίρεσης των Μαρτύρων τού Ιεχωβά πιστεύουν ότι τό θέμα τού ονόματος τού Θεού έχει θεμελιώδη σημασία γιά τή σωτηρία μας. Θεωρούν βασική αποστολή τους νά «μαρτυρούν» ότι τό «Ιεχωβά», όπως εσφαλμένα προφέρουν τό Έβραϊκό «Γιαχβέ», είναι τό αιώνιο καί αναλλοίωτο όνομα τού Θεού. Όντως, τό όνομα αυτό υπάρχει στήν Π. Διαθήκη. Σέ ποιόν, όμως, αναφέρεται; Ποιος είναι ό Γιαχβέ της Βίβλου; Οι οπαδοί της αίρεσης φαίνεται νά πιστεύουν ότι Αυτός είναι ό Πατήρ τού Χριστού, ό Θεός, στόν οποίο Εκείνος αναφερόταν. Όπως είναι γνωστό, οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά δέν αποδέχονται μιά θεμελιώδη αλήθεια της Εκκλησίας, τή διδασκαλία γιά τήν Αγία Τριάδα. Άκολουθώντας τούς αρχαίους αιρετικούς Άρειο καί Μακεδόνιο, πιστεύουν ότι ό Υιός τού Θεού είναι δημιούργημα τού Θεού (δηλ. δέν είναι όντως Θεός) καί ότι τό Άγιο Πνεύμα είναι μιά απρόσωπη δύναμη ή ενέργεια τού Θεού (δηλ. δέν είναι πρόσωπο), παρά τό γεγονός ότι ό Χριστός σαφώς αναφέρει ότι Αυτός καί ό Πατήρ Του είναι ένα (Ίω. 10,30).
Τίς αντιλήψεις τους γιά τό όνομα τίς στηρίζουν κυρίως στό χωρίο Έξ. 3,13-15, κατά τό όποίο «Άγγελος Κυρίου» έμφανίστηκε στόν Μωυση μέσα σέ μία φλεγόμενη βάτο, λέγοντάς του: «έγώ ειμί ό Θεός τού Πατρός σου, Θεός Αβραάμ καί Ισαάκ καί Ιακώβ ... έγώ ειμί ό "Ων» («Γιαχβέ»). Τό χωρίο φαίνεται έκ πρώτης όψεως δυσνόητο καί δημιουργεί ερωτήματα: Ποιος έμφανίστηκε στόν Μωυσή, ό Θεός ή ένας Άγγελος τού Θεού; Γιατί ό Άγγελος ταυτίζει τόν εαυτό του μέ τόν Θεό; Γιατί λέει ότι είναι ό «Θεός Αβραάμ καί Ισαάκ καί Ιακώβ»; Γιατί ό Άγγελος λέει ότι είναι ό Γιαχβέ; Οι Πατέρες της Εκκλησίας, λένε ότι ό «Άγγελος Κυρίου», πού έμφανίστηκε στόν Μωυσή, δέν είναι ένας από τούς Αγγέλους, αλλά ό «Μεγάλης Βουλής Άγγελος», δηλ. ό ένας καί μοναδικός Υιός τού Θεού, τό δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.
Δέν έμφανίστηκε, λοιπόν, ό Πατήρ στόν Μωυση, όπως πιστεύουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά καί πολλοί άλλοι, αλλά ό Υιός τού Θεού. Γι' αυτό στό φωτοστέφανο τού Χριστού, όπως αγιογραφείται στίς εικόνες των Έκκλησιών μας, αναγράφεται ή φράση «ό "Ων», δηλ. τό όνομα πού αποκαλύφθηκε στή φλεγόμενη βάτο. Οι έκφράσεις της Π. Διαθήκης «"Άγγελος Κυρίου» καί «Μεγάλης Βουλής "Άγγελος» αναφέρονται στόν Υιό καί ταυτίζονται μέ τήν έκφραση «Λόγος τού Θεού» τού ευαγγελιστή Ιωάννη (1,1). Οι όροι «"Άγγελος» καί «Λόγος» εννοιολογικά ταυτίζονται: ό «άγγελος» αναγγέλλει - φανερώνει καί ό «λόγος» λέγει - αποκαλύπτει. Όμως, καί σέ άλλες περιπτώσεις εμφανίζεται ό «Άγγελος Κυρίου» στην Π. Διαθήκη, ταυτίζοντας τόν Εαυτό του μέ τόν Θεό. Στόν Ιακώβ, λέει: «έγώ ειμί ό Θεός ό όφθείς σοι έν τόπω Θεού» (Γεν. 31, 11-13) καί στήν "Άγαρ, δίνει συγκεκριμένες υποσχέσεις, πού μόνο ό Θεός μπορεί νά δώσει (Γεν. 16, 7-14). Επειδή, κατά τήν Αγία Γραφή, ό Υιός τού Θεού έχει τήν ίδια ακριβώς φύση μέ τόν Πατέρα (Ίω. 10,30), αποκαλείται έπίσης «Γιαχβέ», καί έπειδή Αυτός εμφανίζεται στήν Π. Διαθήκη, ό Υιός τού Θεού είναι ό Γιαχβέ της Βίβλου.
Επειδή, τέλος, τό "Άγιο Πνεύμα έχει τήν ίδια ακριβώς φύση μέ τόν Υιό καί τόν Πατέρα, γι' αυτό αποκαλείται έπίσης «Γιαχβέ» (πρβλ. τά χωρία Ήσ. 48, 12-16, Ζαχ. 2,5-11, Άβδ. 1 κ.α., όπου γίνεται λόγος γιά περισσότερους τού ενός «Γιαχβέ»). Όλόκληρη ή Κ. Διαθήκη μαρτυρεί γιά τό γεγονός ότι ό Γιαχβέ της Βίβλου έγινε άνθρωπος γιά τή σωτηρία μας, σταυρώθηκε, αναστήθηκε καί «συνέτριψε τό κράτος τού εχθρού». Ώς άνθρωπος, προσέλαβε καί ένα άλλο όνομα: «έκλήθη» Ιησούς Χριστός. Επειδή μέ αυτό τό όνομα νίκησε τόν θάνατο καί συνέτριψε τό κράτος τοϋ διαβόλου, τό όνομα τού Ιησού απέκτησε μιά έξαιρετική δύναμη καί έγινε «φοβερόν τοίς υπεναντίοις», δηλ. φόβητρο γιά τούς δαίμονες. Άπό τότε, όποιος τό έπικαλείται, έκδιώκει τούς αοράτους έχθρούς του καί λαμβάνει τή Θεία Χάρη. Μέ τό όνομα τού Χριστού συνέβη ό,τι καί μέ τόν Σταυρό: ό Χριστός προσέλαβε ένα «ξύλον», τό όποίο, όχι μόνο δέν είχε καμία δύναμη, αλλά καί όποιος καθηλωνόταν σ' αυτό ήταν «έπικατάρατος». Μέ έκείνο τό «ξύλον» νίκησε τόν θάνατο.
'Απ' αυτό ακριβώς τό γεγονός τό «ξύλον» τού Σταυρού άγιάσθηκε καί προσέλαβε τέτοια δύναμη, ώστε ό διάβολος «φρίττει καί τρέμει μή φέρων καθοράν αυτού τήν δύναμιν». Αυτήν ακριβώς τήν αλήθεια γιά τό όνομα τού Χριστού τονίζει χαρακτηριστικά ό απ. Παύλος. Στόν Χριστό δόθηκε «όνομα τό υπέρ πάν όνομα, ίνα έν τώ ονόματι Ιησού πάν γόνυ κάμψη επουρανίων καί επιγείων καί καταχθονίων, καί πάσα γλώσσα έξομολογήσηται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός» (Φιλ. 2, 9-11). Στό όνομα τού Ιησού θά υποταχτούν τελικά τά πάντα, τά έπίγεια, τά έπουράνια καί τά καταχθόνια, καί όλοι θά όμολογήσουν ότι ό Ιησούς είναι ό μόνος Κύριος. Αυτός είναι ή μοναδική πηγή της σωτηρίας μας: «ουκ εστίν έν άλλω ουδενί ή σωτηρία ουδέ γάρ όνομά έστιν έτερον υπό τόν ουρανόν τό δεδομένον έν ανθρώποις έν ω δεί σωθήναι ήμάς» (Πράξ. 4,12). "Όποιος έπικαλείται αυτό τό όνομα, σώζεται: «πάς ός αν έπικαλέσηται τό όνομα Κυρίου σωθήσεται» (Πράξ. 2,21, Ρωμ. 10,13), γι' αυτό σέ πολλά σημεία της Κ. Διαθήκης Χριστιανοί νοούνται «οι επικαλούμενοι τό όνομα Κυρίου» (Πράξ. 9,14 κ.α.).
Ή 'Ορθόδοξη Παράδοση διαμόρφωσε μιά σύντομη προσευχή, πού συνίσταται στή συνεχή έπίκληση τού ονόματος τού Ιησού Χριστού, τή γνωστή φράση «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με», όπου περικλείεται όλόκληρη ή δύναμη τού θείου ονόματος. Ή συνεχής επανάληψή της συνήθως μέ τή βοήθεια κομποσκοινιού, έκδιώκει τούς δαίμονες, καθαρίζει τόν άνθρωπο άπό τά πάθη του, ελκύει τή Θεία Χάρη καί όδηγεί σέ υπερφυή ένωση μέ τόν Θεό, δηλ. στήν κατάσταση της αγιότητας, όπως μαρτυρούν πάμπολλα παραδείγματα Αγίων, πού έφτασαν εκεί μέ αυτή τή μέθοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου