Το μαχαίρι που δήθεν φτάνει στο κόκαλο
για την πάταξη της βίας στα γήπεδα
αποδεικνύεται χαρτοκόπτης
Έπειτα από όσα εξωφρενικά και ασύλληπτα συνέβησαν στην υποτιθέμενη γιορτή του ποδοσφαίρου, στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος το περασμένο Σάββατο, εξακολουθώ να μένω με την ίδια απορία που έχω εδώ και χρόνια. Οπως άλλωστε και οι περισσότεροι συμπολίτες μας, φίλαθλοι ή μη. Τι μυστηριώδες συμβαίνει και τελικά ποτέ δεν κλείνει αυτή η περιβόητη κάνουλα της ποικιλόμορφης χρηματοδότησης του κατ' ευφημισμόν επαγγελματικού ποδοσφαίρου στη χώρα μας, την οποία, από καιρού εις καιρόν και για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους, η «υπεύθυνη» Πολιτεία απειλεί ότι θα κλείσει;
Υπάρχει κάποιο πρόβλημα στον σωλήνα ή στη στρόφιγγα; Ή μήπως ο υδραυλικός είναι για τα πανηγύρια, αλμπάνης κανονικός, κι όσο κι αν προσπαθεί όλο και... κάτι θα στάζει. Ειλικρινά δεν ξέρω, αν και περισσότερο κλίνω προς το σενάριο του σκιτζή ή απλά πονηρού τεχνίτη, που είτε δεν μπορεί είτε δεν θέλει να εξυπηρετήσει τον πελάτη κάνοντας έστω και μερικά μερεμέτια. Ποιος στ' αλήθεια μπορεί να πιστέψει ότι η Πολιτεία δεν έχει τη δύναμη αλλά και την απόλυτη νομιμοποίηση να επιβάλλει - γιατί απλά έτσι οφείλει να κάνει, αφού αυτή είναι η δουλειά που της έχει αναθέσει ο ελληνικός λαός- τις όποιες αποφάσεις της;
Και μάλιστα σε έναν χώρο που κυριολεκτικά όζει αποτελώντας, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, πεδίο σχεδόν ανεξέλεγκτης δράσης οργανωμένων συμμοριών και ανθρώπων του υποκόσμου; Μήπως δεν έχει τα κατάλληλα εργαλεία; Αν μη τι άλλο, από νόμους - και κανονισμούς γεμάτος είναι αυτός ο τόπος, ασχέτως βέβαια αν οι περισσότεροι μένουν μόνο στα χαρτιά. Μήπως δεν διαθέτει τους απαραίτητους θεσμούς; Μα και από θεσμούς τίγκα είμαστε, ασχέτως αν αρκετά πρόσωπα που καλούνται να τους υπηρετήσουν κάνουν απλά το παιχνίδι τους στέλνοντας τον λογαριασμό σε εμάς τους υπόλοιπους.
Μήπως, τέλος, δεν κατέχει την αναγκαία τεχνογνωσία; Αν ναι, τίποτε ευκολότερο από το να την αποκτήσει. Δεν βρίσκονται δα ούτε σε άλλο σύμπαν ούτε σε άλλον γαλαξία οι χώρες που αντιμετώπισαν ανάλογα προβλήματα στο παρελθόν, κατόρθωσαν να τα λύσουν μια για πάντα και είναι εξαιρετικά πρόθυμες να προσφέρουν την εμπειρία τους σε όποιον τους τη ζητήσει. Μόνο που εδώ, σε αυτήν τη δύσμοιρη πατρίδα, κυριαρχούν η έννοια του πολιτικού κόστους και ο σφιχτός εναγκαλισμός εκπροσώπων της πολιτικής εξουσίας με παράγοντες της μπάλας, αρκετοί εκ των οποίων μοιάζουν να βγήκαν από τη βαθιά νύχτα κακόφημων μαγαζιών επαρχιακής οδού· και συνακόλουθα το αδιάκοπο φλερτ τους με τους «περήφανους λαούς» των διάφορων ομάδων.
Γι’ αυτό και οι ατέρμονες συσκέψεις με το ατελέσφορο... brainstorming, γι' αυτό και οι κατηγορηματικές καταδίκες της τυφλής βίας στα γήπεδα με τις γνωστές παράτες περί «εξυγίανσης» και «κάθαρσης», γι' αυτό και τα ευχολόγια και ο δήθεν καταμερισμός ευθυνών, ώστε τελικά ουδείς να ευθύνεται. Γιατί βεβαίως ομελέτα δεν φτιάχνεις εάν δεν έχεις αποφασίσει να σπάσεις αβγά. Το μαχαίρι που δήθεν φτάνει στο κόκαλο αποδεικνύεται χαρτοκόπτης.
Ας έκοβε η Πολιτεία τα μπικικίνια στις ιδιωτικές ανώνυμες εταιρίες, ας έστελνε μερικές ομάδες στη Β' ή στη Γ' Εθνική, ας κάθιζε κάποιους από τους νταβατζήδες του ποδοσφαίρου στο σκαμνί, ας έβαζε μερικούς χουλιγκάνους στη φυλακή, ας διέλυε τους οργανωμένους συνδέσμους, ας έβαζε φραγή επ' αόριστον στη συμμετοχή ιστορικών σωματείων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και θα έβλεπε πώς οι βάρβαροι θα μεταμορφώνονταν σε γατούληδες και τα γήπεδα σε Μέγαρο Μουσικής.
Αυτά, αν είχε απλώς τη βούληση. Ζητούνται κότσια. Τα έχει κανείς;
ΧΑΡΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου