Τελικά οι Ελληνες μπορούμε να σηκωθούμε από γραφεία, κρεβάτια, καναπέδες και πολυθρόνες όχι απλά και μόνο για να τρέξουμε να αγοράσουμε τα βιβλία του Δημοσθένη Λιακόπουλου περί Νεφελίμ, Ελλοχίμ και άλλων τινών. Ή για να διαμαρτυρηθούμε μέχρι τελικής πτώσεως για την παραμονή της αγαπημένης μας ομάδας στη Σούπερ Λίγκα ή την απαγόρευση συμμετοχής της στα πλέι οφ.
Αυτό τουλάχιστον άρχισε να γίνεται εμφανές από προχθές το απόγευμα, όταν χιλιάδες άνθρωποι της διπλανής πόρτας αποφάσισαν να φύγουν λίγο νωρίτερα από τη δουλειά - αν φυσικά ακόμη έχουν - ή να αλλάξουν το πρόγραμμα τους ή αρνήθηκαν να παρακολουθήσουν αποχαυνωμένοι στις τηλεοράσεις τους «Τα μυστικά της Εδέμ», τη «Ζωή της άλλης», το «Πλάκα κάνεις» ή το «Botrini's project». Για να πάρουν μέρος σε κάτι αληθινά πρωτόγνωρο, από τη Μεταπολίτευση και ύστερα, για τα δεδομένα του τόπου, που, παρά το ότι γέννησε την έννοια της άμεσης Δημοκρατίας και ανέπτυξε το πνεύμα του κοινοτισμού, είχε πέσει σε βαθιά χειμερία νάρκη, χαμένος μέσα στα συννεφάκια της επίπλαστης ευμάρειας.
Και για να στείλουν ξεκάθαρο μήνυμα, πρωτίστως προς την κυβέρνηση, αλλά και προς όλο το πολιτικό σύστημα, ότι ουδείς μπορεί να κάνει πλάκα με τις ζωές τους ή να φορτώνει στις πλάτες τους, για μία ακόμη φορά, ένα πρότζεκτ με κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα. Το κίνημα «25Μ», που οργανώθηκε εν ριπή οφθαλμού μέσω των ιστοτόπων κοινωνικής δικτύωσης και κατάφερε να γεμίσει τις πλατείες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και τα περισσότερα αστικά κέντρα της χώρας, μύριζε έντονα ελευθερία και έλλειψη εξαρτήσεων. Δεν ήταν εκεί οι συνηθισμένοι κομματικοί διαδηλωτές που κρατούν κοινότοπα «επαναστατικά» πανό και φωνάζουν προσχεδιασμένα συνθήματα σαν ρομπότ.
Δεν ήταν εκεί οι επαγγελματίες συνδικαλιστές που «εξεγείρονται» όταν η εξουσία αποπειράται να σπάσει τις μυστικές συμφωνίες «προστασίας» της συντεχνίας τους. Δεν ήταν εκεί ούτε καν οι γνωστοί άγνωστοι, που καταστρέφουν, επ’ ωφελεία του συστήματος, οποιαδήποτε ειρηνική διαμαρτυρία και ανακαλούν στη μνήμι τούς αδικοχαμένους της Marfin, για τη δολοφονία των οποίων αναζητείται ακόμη υπαίτιος. Ηταν όμως εκεί οι δικοί μας indignados (αγανακτισμένοι), αυτοί που οι δημοσκόποι θα ονόμαζαν κυνικά «αδιευκρίνιστη ψήφος», ένας κόσμος ανομοιογενής στη σύνθεση του, αλλά ομοιογενής στη σιωπή (μέχρι την Τετάρτη) και στην απόγνωση (εδώ και καιρό).Που κλείνει πλέον ερμητικά τα αυτιά του στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα όσων συστηματικά λεηλάτησαν τη χώρα και περίτεχνα νομοθέτησαν την ατιμωρησία τους. Και αισθάνεται ότι δεν αντιπροσωπεύεται από κανέναν, γι' αυτό και στέλνει τα φάσκελά του σε όσους εξακολουθούν να τον περνούν για θύμα και ψώνιο και σύμβολο αιώνιο, που λέει και ο ποιητής.
Με αίτημα που αφορά τα αυτονόητα και που, έστω και τώρα, πρέπει να γίνει αντιληπτό από αυτούς που αδυνατούν να πιάσουν τον σφυγμό και τις αγωνίες του, γιατί ουσιαστικά, με την εξαίρεση ελαχίστων, ποτέ δεν αποτέλεσαν μέρος του. Διαφορετικά, η κοινωνία, που δείχνει να βρίσκεται πιο μπροστά από το πολιτικό προσωπικό, θα πάρει τον δικό της δρόμο χωρίς «καπέλα» και «ινστρούχτορες». Οσοι επιμείνουν να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου μάλλον δεν θα ξυπνήσουν. Οσοι παραμένουν άυπνοι, όπως και η κοινωνία, και μιλούν τη γλώσσα της αλήθειας θα βάλουν το δικό τους πετραδάκι για μία επανανοηματοδότηση του συλλογικού και ατομικού μας βίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου