ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

Όταν σκοντάφτουμε, σηκωνόμαστε και περπατούμε πάλι. Αύτη είναι μια διαδικασία καθημερινή, που επιτρέπει τη συνέχεια της ζωής, τη συνέχεια τής πορείας μας και της προόδου. Αύτη είναι συνάμα και ή έννοια τής μετανοίας. Πέφτουμε και σηκωνόμαστε. Αλλάζουμε νου και πορεία. Προσέχουμε να μην πέσουμε πάλι, αλλά και αν τυχόν πέσουμε, σηκωνόμαστε ξανά. Πρόκειται για μια εμπειρία τής καθημερινότητας.

Υπάρχουν όμως φορές στη ζωή που ή πτώση είναι τόσο μεγάλη, ή προκύπτουν κατά σειρά αλλεπάλληλες πτώσεις, που είναι δύσκολο να σηκωθεί κανείς. Τότε έρχονται γύρω μας άνθρωποι νά μας βοηθήσουν ώστε νά μπορέσουμε νά ξανασταθούμε στά πόδια μας και νά ξαναβηματίσουμε διστακτικά.

Υπάρχουν και άλλες φορές που καμιά ανθρώπινη ή και ιατρική βοήθεια δεν είναι ικανή νά μας συνεφέρει μετά από μια βαριά πτώση.

Υπάρχουν πτώσεις συντριπτικές, που οδηγούν τη ζωή μας σέ μόνιμη παραλυσία, ίσως και στον θάνατο.

Και τότε ή αποκατάσταση δεν είναι πιά μιά εμπειρία τής καθημερινότητας είναι μιά αναστάσιμη εμπειρία. Είναι ή βίωση ενός θαύματος.

Τί πιο βαριά πτώση άπό τή βύθιση στον κόσμο των ναρκωτικών, τής κοκαΐνης και τής ηρωίνης, τήν αύτοπαράδοση στην εμπορία τον θανάτου, στην εγκληματικότητα, την κράτηση στις φυλακές για χρόνια και χρόνια, τη συνεχή τριβή με κάθε είδους κακουργήματα και μιά νοσηρότητα χωρίς τέλος; Και όμως όσο βαθύ και νά είναι τό σκοτάδι, το φως μπορεί νά τό διώξει. Εκεί που πλεονάζει ή αμαρτία, ύπερπερισσεύει και ή χάρις.

Ό Δημήτρης δέν είναι ένας άνθρωπος πού θά τον λέγαμε «ευσεβή». Kαι τό βιβλίο του δέν είναι ένα ευσεβές ανάγνωσμα. Είναι όμως ένας άνθρωπος που χόρτασε από τό σκοτάδι και αναζήτησε τό φώς. Τά ίδια τά αδιέξοδα του, τό αφόρητο κατάντημα τής ζωής του, τον οδήγησαν νά αναζητήσει διέξοδο.

Χάρη στη σταθερή του απόφαση, χάρη στή βοήθεια πού δέχτηκε από κατάλληλους ανθρώπους, χάρη στήν πίστη πού άρχισε νά γεννιέται μέσα του, χάρη στήν αγάπη πού γνώρισε, κατάφερε νά ανέβει την ανηφόρα, μέ όσο κόπο, όσο πείσμα και επίπονη προσπάθεια κι άν χρειάστηκε. Kαι μετά άπό είκοσι τέσσερα χρόνια στο λήθαργο των σκληρών ναρκωτικών, αφού έφτασε επανειλημμένα στο χείλος τον θανάτου, σήμερα έχει γυρίσει στή ζωή και είναι «καθαρός».

Τό αυθόρμητο και πηγαίο ταλέντο του όταν περιγράφει τά σκοτάδια πού γνώρισε καταστάσεις απίστευτες γιά τον 21ο αιώνα δίνει ένα συγκλονιστικό άπό μόνο τον αφήγημα. Ό λόγος όμως πού μας κινεί νά προλογίσουμε τό βιβλίο είναι ακριβώς ότι συνιστά μιά ιστορία μετανοίας και μιά μαρτυρία ελπίδας, θάρρους και πίστης. Ή χριστιανική πίστη δέν είναι μόνο γιά τούς καλοσιδερωμένους και ατσαλάκωτους αυτής τής ζωής. Αντίθετα, είναι και γιά τούς απόκληρους, τούς ασθενείς, τούς φτωχούς, τους αμαρτωλούς.

«Ό ληστής αυθημερόν τάς πύλας του Παραδείσου διήνοιξεν», χάρη στον σταυρικό θάνατο και τήν ανάσταση τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Πολλοί άνθρωποι πού βυθίζονται στα σκοτάδια τών ναρκωτικών δέν βγαίνουν άπ' αυτά γιατί έχουν ήδη χάσει τήν ελπίδα. Πολλοί δέν κερδίζουν τή μάχη γιατί ποτέ δέν τή δίνουν πραγματικά. Πολλοί γονείς εγκαταλείπονται στήν άγνοια και χάνουν τήν πίστη τους.

Ό Δημήτρης, ελεύθερος πιά, μας δίνει ένα παράδειγμα νίκης σέ μιά μάχη πού πολλοί θεωρούν εκ τών προτέρων χαμένη. "Ιδιαίτερη χαρά δίνει στήν ποιμαίνουσα Εκκλησία τό γεγονός ότι τό «θαύμα» αυτό συντελέστηκε ανθρωπίνως χάρη στήν παρέμβαση τού Κέντρου "Απεξάρτησης Τοξικομανών Κρατουμένων (Κοινότητα Επιλογή), πού στεγάζεται στον "Ελαιώνα τής Θήβας.

Ό χώρος αυτός δέν θυμίζει σέ τίποτε κρατητήριο. "Αντίθετα, γιά τον κρατούμενο τότε Δημήτρη, όπως και γιά όλους τούς κρατουμένους πού γίνονται δεκτοί γιά αποθεραπεία, μοιάζει σάν πέρασμα άπό τήν κόλαση τών πειθαρχικών ή άλλων φυλακών στον παράδεισο.

Ό συγγραφέας περιγράφει τον χώρο και τις όμορφες εγκαταστάσεις σέ κτήμα όπου πριν στεγαζόταν τό Χιλιαστικό κέντρο Θηβών. Χάρη στους αγώνες τής Εκκλησίας μας ό χώρος αποδόθηκε στήν κοινωνία γιά νά γίνει κέντρο απεξάρτησης και θεραπείας κρατουμένων.

Τότε αναλάβαμε μιά υπόθεση δύσκολη. Ένα όραμα όμως μας κινούσε. Σήμερα εμφορούμαστε άπό αισθήματα χαράς. Ή Εκκλησία και εμείς προσωπικά στεκόμαστε δίπλα στο κέντρο αυτό.

Έχουμε τή δυνατότητα νά διαπιστώνουμε ιδίοις όμμασι τις δυσκολίες άλλά και τήν πρόοδο τον έργον πού συντελείται, και νά προσφέρουμε άπό τήν πλευρά μας τήν αγάπη και τήν πρακτική συμπαράσταση τής Εκκλησίας. Με τον ένα η τον άλλο τρόπο είμαστε πάντα συμμέτοχοι στήν προσπάθεια. Ή χαρά μας είναι απέραντη γιά κάθε παιδί που σώζεται.

Δημήτρη, καλή φώτιση και δύναμη και στήν περαιτέρω πορεία σου.

† Ο ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ