Μέρες αστάθειας

Tην προηγούμενη εβδομάδα καταγράφηκαν δύο μείζονα γεγονότα, τα οποία μέσα στην πλημμυρίδα των εξελίξεων δεν ομολογήθηκαν επαρκώς: O κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της πλειοψηφίας απείλησε υπουργό του κόμματος του με ονομαστική ψηφοφορία, αν δεν αναδιατύπωνε αμέσως διάταξη που περιείχε το νομοσχέδιο για την απελευθέρωση των «κλειστών» επαγγελμάτων. Όσα χρόνια παρακολουθώ Κοινοβούλιο, πρώτη φορά συνέβη η πλειοψηφία να «απειλεί» την πλειοψηφία με καταψήφιση νόμου! Απώλεια της δεδηλωμένης δηλαδή...Ομάδες εργαζομένων (ΕΘΕΛ, γιατροί...) έκαναν συγκέντρωση διαμαρτυρίας κάτω από τα γραφεία μεγάλου ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού της χώρας, διαμαρτυρόμενοι όχι μόνο για το επίπεδο της ενημέρωσης, αλλά και για την πλήρη ταύτιση MMΕ και εξουσίας!

Όταν, λοιπόν, η κυβέρνηση στρέφεται εναντίον του εαυτού της και ο κόσμος εναντίον των media, τότε αληθινά κάτι «σάπιο» υπάρχει στην Ελληνική Δημοκρατία! Τόσο... σάπιο, που αναγκάζει τους πολίτες να διαμαρτύρονται πλέον ανοιχτά εκεί που πιστεύουν ότι είναι συγκεντρωμένη η εξουσία (στα κανάλια). Τους δε πολιτικούς να στρέφονται κατά των κομμάτων τους. Τα φαινόμενα αυτά στο προσεχές μέλλον μάλλον θα ενταθούν παρά θα αποκλιμακωθούν και θα μας δώσουν, ως φαίνεται, ένα νέο κανόνα: Τώρα που αληθινά πλησιάζει το τέλος της Μεταπολίτευσης, «δεδηλωμένη» δεν σημαίνει το να διαθέτεις 156 βουλευτές. «156» μπορεί να σημαίνει και μειοψηφία! Πέρασε, πλέον, το κρίσιμο χρονικό σημείο που διέθετε το πολιτικό μας σύστημα για να ανακάμψει.

Τα αποθέματα υπομονής των πολιτών σώνονται, η θεμελιώδης έννοια της εμπιστοσύνης προς το ισχύον μοντέλο διακυβέρνησης χάνεται οριστικά. Κι όσο το κλίμα της αγανάκτησης και της διαμαρτυρίας προς όλους τους πυλώνες του συστήματος (πολιτικούς, media, συνδικαλιστές, τράπεζες) θα διογκώνεται,τόσο θα αυξάνεται και η πίεση σε ομάδες βουλευτών, ιδίως της πλειοψηφίας, για πολιτική αυτονόμηση. Μόλις, μάλιστα, περάσει και η προθεσμία για τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών με λίστα, είναι βέβαιο ότι βουλευτές από όλα τα κόμματα, πρωτίστως όμως του ΠΑΣΟΚ, θα απελευθερωθούν και θα αρχίσουν να διαφοροποιούνται σε κρίσιμες ψηφοφορίες. Το εποικοδόμημα της Μεταπολίτευσης «τρίζει», λοιπόν, επικίνδυνα, κι αυτό που θα ζήσουμε στο προσεχές μέλλον θα είναι μέρες αστάθειας.

Οι δε δημοσκοπήσεις μάς δείχνουν ότι το τοπίο θα επιδεινώνεται καθημερινά ολοένα και περισσότερο: Το άθροισμα των δύο μεγάλων κομμάτων ισοδυναμεί με το ποσοστό που έλαβε μόνο του το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2009. Το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται να έχει κάνει «βουτιά» σχεδόν είκοσι μονάδων από το εθνικό του ποσοστό, ενώ η ΝΔ μένει σταθερή στα ποσοστά της, χωρίς να κεφαλαιοποιεί όμως για την ώρα την κυβερνητική φθορά. (Το θετικό γι' αυτή είναι πως δείχνει να συγκρατεί τις δυνάμεις της.) Αν τα πράγματα εξελιχθούν έτσι, τότε τα κόμματα στα αριστερά και στα δεξιά των κομμάτων εξουσίας (ΚΚΕ, ΛΑΟΣ) θα ενισχυθούν, ενώ κομμάτι της λαϊκής διαμαρτυρίας θα κεφαλαιοποιήσουν τα κόμματα της άκρας Δεξιάς και της άκρας Αριστεράς (Χρυσή Αυγή, ΑΝΤΑΡΣΥΑ).

Τούτων δοθέντων, ενδεχόμενη εκλογική αναμέτρηση, οψέποτε κι αν αυτή διεξαχθεί, θα επικυρώσει -αν δεν εντείνει- το κλίμα της αστάθειας που υπάρχει στη χώρα. Είναι, δε, πιθανό να επαναφέρει στην Ελλάδα μνήμες της δεκαετίας του 1950 και του 1960, όταν οι κυβερνήσεις που σχηματίζονταν ήταν βραχύβιες. Το ερώτημα είναι, βεβαίως, προφανές: Πέραν της οικονομικής αστάθειας, η χώρα αντέχει και την πολιτική αστάθεια; Αν οι πολιτικές μας δυνάμεις δεν απαντήσουν με γνήσιο τρόπο στο ερώτημα, αλλάζοντας εκ βάθρων, το αδιέξοδο στα πολιτικά μας πράγματα θα είναι παρατεταμένο.