17 Μαΐου, 2010

Η ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ! 17/5/2010

ΚΑΥΣΗ

 

Ή Εκκλησία απορρίπτει τήν καύση καί οριοθετεί τόν σεβασμό

στό πρόσωπο καί κατ' επέκτασιν στό σώμα τού ανθρώπου

Με ισχυρά θεολογικά, ιστορικά, κοινωνικά καί άλλα επιχειρήματα ή Εκκλησία απορρίπτει τήν καύση τών νεκρών καί οριοθετεί τήν πίστη της καί τό σεβασμό της στό ανθρώπινο πρόσωπο καί κατ' επέκτασιν στό σώμα του ανθρώπου.

Ή θεολογική άποψη

1. Ό Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος τήν θεολογική άποψη καί τίς έκκλησιολογικές συνέπειες τής καύσεως τών νεκρών, είπε μεταξύ άλλων ότι ή καύση δέν είναι θέμα εκτός τής αληθείας τής Εκκλησίας, μή δογματικό δηλαδή, άλλα έχει άμεση σχέση μέ το ανθρωπολογικό, χριστολογικό καί σωτηριολογικό δόγμα.

Δόγμα για τήν Εκκλησία είναι μία σωτήρια αλήθεια. Ή αποδοχή δέ τής καύσεως από τα μέλη τής Εκκλησίας έχει ώς έκκλησιολογική συνέπεια τήν απόκλιση από τήν ορθή πίστη καί τήν παράδοση τής Εκκλησίας καί τή διαφοροποίηση του χριστιανού από Αυτήν.

2. Ό Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος Χατζηνικολάου, Πρόεδρος τής Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Βιοηθικής τής "Εκκλησίας τής "Ελλάδος: έκανε αναφορά στο σήμερα, τό χθες καί τό γιά πάντα τής ταφής καί τής καύσεως τών νεκρών. Μεταξύ τών άλλων υπεστήριξε ότι τό σώμα αποτελεί ναό τού Αγίου Πνεύματος, εικόνισμα τής αθανάτου ψυχής καί προβολή τής αιωνιότητος σ' αυτόν τόν κόσμο. Ή καύση τού σώματος αποτελεί εικονοκλαστική πράξη και προσβάλλει τήν πίστη στήν αιωνιότητα τής Εκκλησίας.

Ή διαδικασία τής φθοράς τού σώματος πρέπει νά είναι πάντα φυσική καί ποτέ εξαναγκασμένη. Ή φύση αναλαμβάνει την φθορά τού σώματος. Ή καύση είναι πράξη βίας επί τού σώματος. Ή εμπειρία τής "Εκκλησίας, πού προέρχεται άπό την τιμή τών αγίων λειψάνων, πείθει ότι τά λείψανα πνευματικώς ζουν. Ή ταφή αποτελεί για τήν Εκκλησία αιώνια αξία. Γι΄ αυτό καί ή καύση δέν αποτελεί ατομικό δικαίωμα. Ή πρόταση τής καύσεως τού σώματος είναι καθαρά μηδενιστική στον χαρακτήρα της. Καύση σημαίνει τέλος τού άνθρωπου. Ταφή σημαίνει ελπίδα καί προσδοκία Αναστάσεως.

3. Ό κ. Αναστάσιος Μαρίνος, Αντιπρόεδρος του Συμβουλίου τής Επικρατείας είπε: Ή ταφή τών νεκρών, υπεστήριξε, συνάπτεται μέ θρησκευτικές πεποιθήσεις καί συνεπώς δέν είναι επιτρεπτόν κατά τό άρθρον 13 τού Συντάγματος νά θεσπισθή υποχρεωτική καύση τών νεκρών. Ή Εκκλησία όμως έχει τό δικαίωμα νά μήν αποδεχθή τήν καύση για τους πιστούς της, έφ' όσον δικαιούται νά αντιτίθεται εις αυτήν. Καί κατέληξε ότι, εάν θεσπισθή ή έθελοντική καύση τών νεκρών, είναι βέβαιον ότι ή συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού θά τήν απόκρουση, όπως απέκρουσε καί τόν πολιτικό γάμο.

4. Ο Καθηγητής τού Κανονικού Δικαίου τής Θεολογικής Σχολής Αθηνών κ. Παναγιώτης Χριστινάκης είπε: για τήν καύση τών νεκρών από νομοκανονικής πλευράς. Ανεφέρθη διεξοδικά στήν ίστορικοκανονική θεώρηση τής ταφής καί υπεστήριξε ότι ή ταφή δέν είναι απλή συνήθεια καί έθος, άλλά μία χριστιανική αλήθεια, τήν οποία εστήριξε ό ίδιος ό θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός μέ τό παράδειγμα Του, οί Απόστολοι καί οί Άγιοι Πατέρες τής Εκκλησίας μέ τήν καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος για τή ρύθμιση παρομοίων θεμάτων.

Ή ψυχολογία του φαινομένου

5. Ό π. Στυλιανός Καρπαθίου, θεολόγος - Ψυχίατρος: τήν καύση τών νεκρών με αναφορά στήν ψυχολογία τού φαινομένου. Ή ταφή, ανέφερε ό έν λόγω ομιλητής, δέν είναι μόνον έθιμο ή παράδοση, άλλά πρωτογενές άρχετυπικό στοιχείο στήν ζωή τού άνθρωπου, ένα άκαταγώνιστο σύμβολο πίστεως στήν Ανάσταση. Ή καύση αποτελεί κορυφαίο σύμβολο μηδενισμού, πράξη εικονοκλαστική, πού θρυμματίζει τήν πίστη στήν Ανάσταση.

6. Ό Καθηγητής τής Χριστιανικής Ηθικής τής θεολογικής Σχολής τού Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Γεώργιος Μαντζαρίδης: τήν καύση τών νεκρών άπό τήν άποψη τής χριστιανικής ανθρωπολογίας καί ηθικής. Ή ταφή τού σώματος, ανέφερε μεταξύ άλλων ό ομιλητής, απορρέει άπό τόν γενικώτερο σεβασμό τού ανθρωπίνου προσώπου πού επεκτείνεται καί στόν σεβασμό τού ανθρωπίνου σώματος. Απόρροια αυτής τής θεωρήσεως είναι τό γεγονός ότι χρησιμοποιούμε τό ρήμα «συγχωρώ» καί τήν λέξη «συγχωρεμένος» γιά τόν θανόντα, εννοώντας εκείνον πού συγχωρέθηκε (συν+χωρήθηκε), πού σημαίνει ότι βρίσκεται μαζί μέ κάποιους άλλους. Αυτός πού συγχωρήθηκε έχει θέση στήν καρδιά, στήν ζωή μας καί στήν μνήμη μας.

Στή συνέχεια, μετά τό πέρας τών εισηγήσεων, ό λόγος εδόθη σέ εκπροσώπους Συλλόγων πού επιδιώκουν τήν καθιέρωση τής καύσεως γιά τούς μή ορθοδόξους πολίτες, ακολούθησε εποικοδομητικός διάλογος καί ανταλλαγή απόψεων καί οί εισηγητές σέ δευτερολογία τούς απήντησαν σέ πολλές ερωτήσεις τών ακροατών.

Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών καί πάσης Ελλάδος κυρός Χριστόδουλος, ετόνισε για την καύση των νεκρών:

α) Ή ταφή τών νεκρών είναι πανάρχαιο έθιμο τών πολιτισμένων λαών. Στηρίζεται στήν Αγία Γραφή σύμφωνα με ιήν πίστη ότι ό άνθρωπος είναι πλασμένος άπό γή «και εις γήν άπελεύσεται». Ό Χριστιανισμός, καί μάλιστα ή "Ορθόδοξη "Εκκλησία, είναι αντίθετος μέ τήν καύση των νεκρών καί τάσσεται υπέρ της ταφής, σέ συνάρτηση μέ τήν ιερότητα τής ψυχής καί του σώματος, κατά τή χριστιανική δογματική διδασκαλία. Ή ταφή αποτελεί «μακροχρόνων ιερόν έθος», τό όποιον ό ίδιος ό Κύριος ετήρησε. Ή "Εκκλησία έχει τή δική της Παράδοση, ή Παράδοση δέ αυτή αναβιβάζεται σέ περιωπή δόγματος.

β) "Από πλευράς συνταγματικής καί νομικής κατοχυρώσεως τών ανθρωπίνων δικαιωμάτων καί τής διαθέσεως του σώματος έκαστου, σύμφωνα μέ τό άρθρο 13 τού Συντάγματος, οί υποστηρικτές επικαλούνται τή συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία τής θρησκευτικής συνειδήσεως καί αξιώνουν αντί τής ταφής τήν καύση. "Εξ έπόψεως συνταγματικής δύναται νά ύπάρχη δυνατότητα επιλογής άπό τούς πολίτες, τής δυνητικής, όχι τής υποχρεωτικής, καύσεως, ιδιαίτερα μάλιστα εις τους έξ αυτών άθεους, αιρετικούς, έτεροδόξους ή αλλόθρησκους, τους αδιάφορους καί άποκεκομμένους άπό τήν Εκκλησία.Ή επιλογή αυτή δέν δύναται νά ίσχύση γιά τά πιστά μέλη τής "Εκκλησίας, διότι δέν νοείται ένας πιστός Χριστιανός καί μέλος τής "Ορθοδόξου "Εκκλησίας νά διακηρύττη ότι αποδέχεται τή διδασκαλία τής Εκκλησίας καί νά φανή στό θέμα αυτό ανυπάκουος στους πνευματικούς του ποιμένες. Τή θέση της, απέναντι σέ εκείνους πού θά επέλεγαν τήν καύση άντί τής ταφής, θά λάβη ή Ί. Σύνοδος τής Ιεραρχίας τής Εκκλησίας τής "Ελλάδος, ώς μόνο αρμόδιο όργανο, όταν οί περιστάσεις τό απαιτήσουν.

γ) Είναι επιτακτική σήμερα όσο ποτέ άλλοτε ή ανάγκη τής διασώσεως του ανθρωπίνου προσώπου. Ό σεβασμός στο ανθρώπινο πρόσωπο επιβάλλει τό σεβασμό καί στό ανθρώπινο σώμα. "Επομένως, οφείλεται σεβασμός στό σώμα καί μετά τό σωματικό θάνατο, ό δέ σεβασμός πρός τό νεκρό σώμα αποδίδεται μέ τήν ταφή καί όχι μέ τήν καύση. Ή καύση είναι βιαία επέμβαση στή φυσιολογική φθορά μέ οικολογικές συνέπειες. Ή εποχή σήμερα είναι τέτοια πού νά μήν αποδέχεται τήν πολυτέλεια τής άποκαθηλώσεως τών άξιων καί τής παραδόσεως μέσα στόν ψυχρό αυτό κόσμο, όπου «έψύγη ή αγάπη τών πολλών».

δ) Οί υποστηρικτές τής καύσεως επικαλούνται λόγους χωροταξικούς, περιβαλλοντικούς καί οικονομικούς ακόμη, προκειμένου νά υποστηρίξουν τίς θέσεις τους. Τά έπιχειρήματα αυτά δέν είναι ισχυρά. Δέν μπορούμε νά εισάγουμε χρηστικές μεθόδους, πού αλλοιώνουν τήν παράδοση μας, γιά νά έπιλύσωμε τά όποιαδήποτε προβλήματα. Γιατί απωθούμε άλλες εφικτές λύσεις; "Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί, σέ συνεργασία, νά βρούμε λύσεις στά προβλήματα πού άποκύπτουν, όχι, όμως, αλλάζοντας τόν παραδοσιακό τρόπο ταφής καί τή φυσιολογική διαδικασία διαλύσεως τών σωμάτων.

Ή καύση τών νεκρών, σέ οποιαδήποτε επιχειρήματα καί άν στηρίζεται, βρίσκεται έξω άπό τήν "Ορθόδοξη διδασκαλία καί Παράδοση. Ας μείνουμε πιστοί σ' αυτήν καί τό αποστολικό λόγιο: «Τό σώμα θάβεται άδοξο, θά άναστηθή όμως ένδοξο - ενταφιάζεται ανίσχυρο, θά άναστηθή όμως δυνατό. Ενταφιάζεται σώμα πού ήταν εμψυχωμένο από ζωϊκή φυσική δύναμη, θά άναστηθή όμως ζωοποιημένο από τό Πνεύμα του Θεού» (Α' Κορ. ιε', 42-45).

Αθήναι, 3 Μαρτίου 1999

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

«ΠΕΡΙ ΚΑΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ»

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

ΠΡΩΤ. 1034/27-3-2002

ΔΙΕΚΠ. 538

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2734

Πρός

Τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας

τής Εκκλησίας τής Ελλάδος.

Ή Διαρκής Ιερά Σύνοδος, άφορμήν λαβούσα έκ δημοσιευμάτων του ημερησίου τύπου περί της υπό τής πολιτείας διαφαινομένης προθέσεως διά τήν διά νομοθετικής ρυθμίσεως θέσπισιν τής δυνατότητος τής καύσεως των νεκρών σωμάτων εις όσους τό επιθυμούν, έν τή Συνεδρία Αυτής τής 8ης φθίνοντος μηνός Μαρτίου έ.έ. επελήφθη καί του ζητήματος τούτου καί έγνω πληροφορήσαι υμάς τά κάτωθι: Τυγχάνει γνωστόν ότι τελευταίως ένιοι κύκλοι μή κηδόμενοι τής πατροπαραδότου χριστιανικής παραδόσεως τής άμωμήτου ημών πίστεως, διεισδύουν μέ πάν μέσον επικοινωνιακής μορφής, εις τάς συνειδήσεις του συγχρόνου άνθρωπου, δηλητηριάζουν αύτάς καί κλονίζουν τάς βάσεις τής πίστεως.

Ωσαύτως ή αδιαφορία περί τήν πίστιν καί τάς χριστιανικάς παραδόσεις υπό την επίδρασιν των ανωτέρω αποκτά όσημέραι ρίζωμα είς τάς ηθικώς άτονους καί θρησκευτικώς καχεκτικάς συνειδήσεις. Ή Αγία ημών Εκκλησία, ώς Μήτηρ φιλόστοργος, αντιλαμβανόμενη τά σημεία τών καιρών καί τήν συστροφήν τών πονηρευομένων κατ' Αυτής, πρός διαφύλαξιν τής Όρθοδόξου Παραδόσεως, σήμερον όσον ποτέ άλλοτε, οφείλει διά καταλλήλου ενημερώσεως νά διαφώτιση τό χριστεπώνυμον πλήρωμα αυτής, έπί του θέματος τής καύσεως τών νεκρών, πρός καταρτισμόν τών αγίων, κατά τους θεοπνεύστους λόγους του Αποστόλου Παύλου, πρός οίκοδομήν του σώματος του Χριστού (πρβλ. Έφεσ. δ' 12).

"Οθεν Συνοδική διαγνώμη καί Άποφάσει, παρακαλούμεν υμάς όπως επιστρατευθούν πάντες οί δυνάμενοι νά βοηθήσωσι την Έκκλησίαν πρός διαφώτισιν του ευσεβούς πληρώματος έπί του θέματος τούτου, ίδιαίτατα οί Πανοσιολογιώτατοι Ιεροκήρυκες ώς καί πάντες οί δυνάμενοι νά αναλάβουν διά συχνών κηρυγμάτων μέχρι καί του τελευταίου χωρίου τής Ελληνικής Επικρατείας τήν ένημέρωσιν του λαού καί νά τονίσουν τάς πνευματικάς διαστάσεις καί τάς συνεπείας μιάς τοιαύτης επιλογής εις τήν πνευματικήν ζωήν του πιστού.

Πρός ύποβοήθησιν του έργου τούτου καί πρός άρτιωτέραν κατάρτισιν τών κηρύκων τού θείου λόγου έπί του ώς άνω θέματος, γνωρίζομεν υμίν ότι υπό τής Ιεράς Συνόδου καί είδικώτερον υπό του Κλάδου Εκδόσεων τής Επικοινωνιακής καί Μορφωτικής Υπηρεσίας τής Εκκλησίας τής Ελλάδος (Ε.Μ.Υ.Ε.Ε.) έξεδόθησαν άποσταλέντα ήδη, εις απαντάς τούς Εφημέριους τής καθ' Ελλάδα Αγιωτάτης Εκκλησίας, εις αυτοτελή Τόμον τά Πρακτικά Ήμερίδος μέ θέμα «Ταφή ή Καύσις τών Νεκρών;», διοργανωθείσης ύπό τής Ιεράς Συνόδου τής Εκκλησίας τής Ελλάδος, διά τής αρμοδίας Συνοδικής Επιτροπής έπί τών Δογματικών καί Νομοκανονικών Ζητημάτων, ένθα ευρίσκονται παρατεθειμέναι εκτενώς αί θέσεις καί άπόψεις τής Αγιωτάτης ημών Εκκλησίας καθώς καί ισχυρά θεολογικά, ιστορικά, κοινωνικά καί έτερα τινά επιχειρήματα, δι΄ ών ή Εκκλησία απορρίπτει τήν καύσιν των νεκρών ώς θεσμόν άπάδοντα πρός τήν παράδοσιν Αυτής, οριοθετεί τήν πίστιν Αυτής καί τόν σεβασμόν είς τό άνθρώπινον πρόσωπον καί κατ΄ έπέκτασιν εις τό σώμα του άνθρωπου, τό οποίον αποτελεί ναόν καί κατοικητήριον του Αγίου Πνεύματος.

Παραλλήλως όμως πρός τό διαφωτιστικόν τούτο έργον καί έν αναμονή τής ενδελεχούς εξετάσεως του ώς άνω θέματος εις τήν προσεχή σύγκλησιν τής "Ιεράς Συνόδου τής Ιεραρχίας, παρακαλούμεν υμάς όπως θέσητε εις σύντομον έφαρμογήν καί πάν άλλο πνευματικόν μέσον όπερ ή Υμετέρα ποιμαντορική κρίσις ήθελε θεωρήσει συντελεστικόν του επιδιωκομένου ιερού σκοπού.

Ό Αθηνών ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ, Πρόεδρος

Ό Ζιχνών καί Νευροκοπίου Σπυρίδων

Ό Μαρώνειας καί Κομοτηνής Δαμασκηνός

Ό Αλεξανδρουπόλεως Ανθιμος

Ό Παραμυθίας, Φιλιατών καί Γηρομερίου Τίτος

Ό Ιωαννίνων θεόκλητος

Ό Γρεβενών Σέργιος

Ό Θηβών καί Λεβαδείας Ιερώνυμος

Ό Κερκύρας, Παξών καί Διαποντίων Νήσων Τιμόθεος

Ό Μαντινείας καί Κυνουρίας Αλέξανδρος

Ό Θήρας, Αμοργού καί Νήσων Παντελεήμων

Ό Αργολίδος Ιάκωβος

Ό Φωκίδος Αθηναγόρας

Ό Αρχιγραμματευς

Ό Σαλώνων θεόκλητος

____________________________________

 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

                                                       

                                Αθήνα 12 Μαΐου 2010

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος μετά το πέρας των τοποθετήσεων των Ιεραρχών «περί της καύσεως των νεκρών» αποφάσισε ότι εμμένει στην προηγουμένη Απόφασή Της σύμφωνα με την οποία :

«1. Γιά τους Ορθοδόξους Χριστιανούς η Εκκλησία γνωρίζει και συνιστά ως μοναδικό τρόπο αποσυνθέσεως του νεκρού σώματος την ταφή σύμφωνα με την αγία Διδασκαλία Της και την από αιώνων Παράδοσή Της.

2. Ἡ Εκκλησία μας δεν έχει αντίρρηση για την καύση των νεκρών για τους ετεροδόξους και ετεροθρήσκους».

Η Επιτροπή Τυπου της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

image_thumb84444444

17 ΜΑΪΟΥ

Σήμερα γιορτάζονται:

1) Ο άγιος Ανδρόνικος, απόστολος του Χριστού και μάρτυρας, Γύρισε πολ­λά μέρη και ξερρίζωνε την ειδωλολατρία. Τον ακολουθούσε η Ιουνία, η οποία άφησε τα εγκόσμια και ζούσε με την πίστι εις τον Χριστό. Κατά την πορεία των πολλούς απίστους ωδήγησαν εις την θεογνωσίαν και πολλά πάθη ανίατα εθεράπευσαν. Πάντοτε διέλαμψαν οι άγιοι αυτοί και μετέβησαν εν ειρήνη εις την αιώνιον ζωήν. (Δι' αυτούς αναφέρει ο Απόστολος Παύλος εις την επιστο-λήν του προς Ρωμαίους).

2) Οι άγιοι Σολοχών, Παμφαμήρ και Παμφίλων. Ο άγιος Σολοχών καταγό­ταν εκ της Αιγύπτου και ήταν στρατιώτης υπό ειδωλολάτρην αρχιστράτηγον με­τά 1000 στρατιωτών. Από την Αίγυπτον μετέβησαν εις Χαλκηδόνα. Εκεί διετά­χθησαν να θυσιάσουν εις τα είδωλα. Τότε όλοι εθυσίασαν πλην οι τρεις, ο Σο­λοχών, ο Παμφαμήρ και Παμφυλών. Ούτοι εβασανίσθησαν και απεκεφαλίσθη-σαν. Τα περισσότερα βασανιστήρια υπέστη ο Σολοχών.

3) Ο άγιος Αθανάσιος ο νέος. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1665 και δια την πολλή ευσέβεια του έγινε κληρικός. Το 1711 χειροτονήθηκε επίσκοπος Χριστιανουπόλεως Πελοποννήσου. Και εν ζωή και μετά θάνατο ετέλεσε θαύματα.

4) Οι άγιοι Νεκτάριος και Θεοφάνης, οι αυτάδελφοι.

Εθνικά γεγονότα: Σαν σήμερα το 1821 την νύκτα της 17ης Μαΐου, εξέρχο­νται από το φρούριον της Μονεμβασίας 172 Τούρκοι δια να επιτεθούν κρυ-φίως εναντίον των Ελλήνων αλλ' ανακαλύπτονται και εξολοθρεύονται άπαντες.

Το 1827 ο Ιμβραήμ πασάς έκαυσε την Ανδρίτσαιναν της Ολυμπίας.

Το 1918 στο Σκρα Μακεδονίας η Ελληνική Μεραρχία Αρχιπελάγους δια θυελλώδους επιθέσεως εκδιώκει τους Γερμανοβουλγάρους εκ των θέσεων των. Κατά την μάχην αυτήν οι ελληνικές δυνάμεις υπέστησαν φθοράν ικανήν (2804 Έλληνες εκτός μάχης).

Το 1919 ο ελληνικός στρατός στη Μ. Ασία εκκαθαρίζει το έδαφος διοική­σεως των από Τούρκους άτακτους.

Το 1920 ο ελληνικός στρατός στη Μ. Ασία δρα δια περιπόλων.

Το 1921 οι ελληνικές δυνάμεις του 1ου σώματος στρατού επιτίθεται κατά μέτωπον εναντίον των Τούρκων, οι οποίοι κατέχουν τις θέσεις Ακ Μπουρνάρ -Κοβαλίστης. Παρ' όλην την οχύρωσιν των θέ'εων δια συρματοπλεγμάτων, οι Έλληνες εκδιώκουν τους Τούρκους από μίαν προς μίαν των θέσεων των.

Το 1922 η ελληνική στρατιά της Μ. Ασίας δρα δια πυροβολικού και περιπό­λων.