ΚΑΛΩ τον Νικόδημο να αποσυρθούμε από κοινού στα νησιά Στροφάδες, σαράντα μίλια νοτιοανατολικά της Ζακύνθου.
Εκεί θα κλάψουμε για τα λάθη μας. Εκεί θα βρούμε αυτό που χάσαμε στις δόξες του θρόνου, που εγώ θα αφήσω και εκείνος από το 1974 πασχίζει να ανακτήσει. Εκεί το θρόϊσμα του ανέμου θα φέρνει την αλμύρα της απέραντης θάλασσας, που αγκαλιάζει τα δύο νησάκια, για να δώσει νοστιμιά στο μωρανθέν άλας. Εκεί δεν θα φτάνει «των οικετών η πλημμύρα και ο θόρυβος».
Εκεί, στους στεναγμούς της καρδιάς μας θα κρατούν τα ίσα το κελάηδισμα των μόνιμων και των διερχόμενων πουλιών. Εκεί, η απαράμιλλη φύση των λουλουδιών θα στεφανώσει την τελευταία μας προσπάθεια. Εκεί ο απέριττος τάφος, που φιλοξένησε το ταπεινό Αρχοντόπουλο, τον Άγιο της συγνώμης Διονύσιο Σιγούρο, θα μας θυμίσει την ματαιότητα της κακίας μας και θα μας προσγειώσει στην σκληρή πραγματικότητα.
Δεν πρόκειται να επανέλθω. Κουράστηκα. Ήξερα πως θα βρω τον μπελά μου με την προσπάθειά μου για την άρση της ακοινωνησίας. Δεν πειράζει. Ο λαός μας λέει «ο,τι έχει ο καθένας πουλάει».
Ζάκυνθος, 3 Δεκεμβρίου 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου