26 Οκτωβρίου
Ὁ ἅγιος Δημήτριος γεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη τὸ 260 μ.Χ.. Οἱ γονεῖς του ἦσαν εὐγενεῖς καὶ ὁ πατέρας του ἦταν στρατηγὸς τῆς Ῥωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας.
Ἀλλὰ ὁ ἅγιος Δημήτριος δὲν ξεχώρισε μόνον γιὰ τὴν εὐγενική του καταγωγὴ, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἀρετή του, τὴν εὐπρέπεια καὶ τὴν εὐγένεια τῆς ψυχῆς του καὶ τὴν ἱκανότητά του στὴ στρατιωτικὴ τέχνη, ποὺ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἀποτελοῦσε πεδίο διακρίσεως γιὰ τοὺς νέους καὶ θεωροῦνταν ἰδιαίτερα δημοφιλής. Μάλιστα ὁ ἅγιος Δημήτριος ἔφθασε σὰν στρατιωτικὸς στὸ ἀξίωμα τοῦ Δούκα, ξεπερνώντας τὴν δόξα τοῦ πατέρα του.
Τὸ 296 μ.Χ. ἢ τὸ 306 μ.Χ., ὁ Μαξιμιανός, ὁ τότε τετράρχης καὶ μετέπειτα αὐτοκράτορας Γαλέριος Μαξιμιανός, συνέλαβε τὸν ἅγιο Δημήτριο καὶ τὸν ἐκρατοῦσε φυλακισμένο σὲ ἕνα δημόσιο λουτρὸ κοντὰ στὸ στάδιο τῆς πόλεως, ἐπειδὴ ὁ ἅγιος Δημήτριος ἐπίστευε στὴ χριστιανικὴ πίστη, ἀλλὰ καὶ ἔκαμε κήρυγμα φέρνοντας κοντὰ στὸ Χριστὸ πολλοὺς εἰδωλολάτρες.
Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὁ αὐτοκράτορας Διοκλητιανὸς εἶχε ἐκδώσει διάταγμα μετὰ ἀπὸ παρότρυνση τοῦ Μαξιμιανοῦ, ποὺ οὐσιαστικὰ ξεκινοῦσε ἄλλον ἕναν διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν. Στὴ Θεσσαλονίκη, τὸν καιρὸ τῆς συλλήψεως τοῦ ἁγίου Δημητρίου, γίνονταν ἀγῶνες γιὰ νὰ ἑορτασθῇ ἡ νίκη τῆς Ῥωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας ἐνάντια στοὺς Σκῦθες. Ἐκεῖ, ὁ Λυαῖος, ἕνας εἰδωλολάτρης παλαιστής, περηφανευόταν γιὰ τὸ μέγεθος καὶ τὴ δύναμη τοῦ σώματός του, καὶ προκαλοῦσε τοὺς θεατὲς τοῦ σταδίου γιὰ νὰ παλέψουν μαζύ του.
Ὁ Νέστωρ, ἕνας νεαρὸς στρατιώτης ποὺ ἐγνώριζε τὸν ἅγιο Δημήτριο καὶ ἦταν μαθητής του, ἐπισκέφθηκε τὸν ἅγιο στὴ φυλακὴ καὶ τοῦ ἐζήτησε τὴν εὐλογία του γιὰ νὰ παλέψει μὲ τὸν Λυαῖο. Ὁ ἅγιος Δημήτριος ἔκαμε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ἔδωσε μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο τὴν εὐλογία του στὸν Νέστορα, καὶ τοῦ εἶπε «καὶ τὸν Λυαῖο θὰ νικήσῃς καὶ γιὰ τὸν Χριστὸ θὰ μαρτυρήσῃς». Μέσα στὸ στάδιο, ὁ Νέστωρ εἶπε «ὁ Θεὸς Δημητρίου βοήθει μοι…», καὶ ἐπάλεψε μὲ τὸν Λυαῖο.
Ἀφοῦ ἐνίκησε ὁ μικροκαμωμένος Νέστωρ τὸν γίγαντα Λυαῖο καὶ ὁ Γαλέριος Μαξιμιανὸς ἔμαθε τὶ εἶχε συμβεῖ, διέταξε νὰ σκοτωθῇ ὁ ἅγιος Νέστωρ, μὲ τὸ ἴδιο τὸ ξίφος του, ἔξω ἀπὸ τὴ χρυσῆ Πύλη, καὶ νὰ θανατωθῇ μὲ λόγχες ὁ φυλακισμένος στὸ δημόσιο λουτρὸ ἅγιος Δημήτριος. Γράφουν μάλιστα οἱ συναξαριστὲς ὅτι ὁ ἅγιος Δημήτριος, ὅπως εἶχε σηκώσει τὸ δεξί του χέρι, ἔλαβε τὸν πρῶτο λογχισμὸ στὴ δεξιὰ πλευρά του, ὅπως ὁ Χριστὸς πάνω στὸ σταυρό.
Ὁ ἅγιος Νικόδημος, ὁ ἁγιορείτης, ἀναφέρει ὅτι ὁ Λοῦπος, ἕνας μαθητὴς τοῦ ἁγίου Δημητρίου, ἔχρισε τὸ πανοφῶρι καὶ τὸ δακτυλίδι τοῦ ἁγίου στὸ μαρτυρικό του αἷμα καὶ ἐκαμε μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ πολλὰ θαύματα. Ὅταν τὸ ἔμαθε αὐτὸ ὁ αὐτοκράτορας, διέταξε τὴ σύλληψή του καὶ ὁ ἅγιος Λοῦπος ἐμαρτύρησε στὴν περιοχὴ τοῦ τριβουναλίου.
Τὸ σῶμα τοῦ ἁγίου Δημητρίου ἐνταφιάσθηκε κρυφὰ ἀπὸ κάποιους πιστοὺς χριστιανοὺς στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου του. Σὲ ἐκεῖνο τὸ δημόσιο λουτρὸ ἐξεκίνησε νὰ ἀναβλύζῃ μῦρο ἀπὸ τὸν τάφο τοῦ ἁγίου Δημητρίου, κι’ἔτσι ὁ ἅγιος ἐπῆρε τὸ προσωνύμιο «Μυροβλήτης».
Μάλιστα ὅσο περισσότεροι χριστιανοὶ ἔπαιρναν μῦρο γιὰ εὐλογία, τόσο περισσότερο αὐτὸ ἐπλήθαινε ἀντὶ νὰ ὀλιγοστεύῃ. Τὸ 313 μ.Χ. ἐκτίσθηκε ἕνας μικρὸς ναὸς ἀφιερωμένος στὸν ἅγιο Δημήτριο στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου του. Τὸ 324 μ.Χ. στὸν ἴδιο τόπο ἐκτίσθηκε μιὰ μικρὴ τρίκλιτη «Βασιλική» καὶ τὸ 413 μ.Χ. ὁ ἔπαρχος Λεόντιος ἔκτισε στὴν ἴδια θέση μιὰ μεγάλη «Βασιλική» γιὰ νὰ εὐχαριστήσῃ τὸν ἅγιο Δημήτριο γιὰ τὴν θεραπεία τῆς ἀρρώστειας του.
Τὸ 1142 μ.Χ. ὁ αὐτοκράτορας Μιχαήλ, ὁ Κομνηνός, μετέφερε τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Δημητρίου ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη στὴ Μονὴ Παντοκράτορος στὴν Κωνσταντινούπολη. Ὁ μεγαλοπρεπὴς ἱερὸς Ναὸς κατεστράφη καὶ ἐλεηλατήθηκε πολλές φορές. Ἡ τελευταία καταστροφή του ἦταν τὸ 1917 μ.Χ. μὲ τὴν πυρκαϊὰ ποὺ ἔκαψε τὸ μεγαλύτερο τμῆμα τῆς πόλεως.
Ὁ περικαλλὴς σημερινὸς ἱερὸς Ναὸς ἀπεκατεστάθη στὴ μορφὴ αὐτὴ μετὰ ἀπὸ τὸ 1950 μ.Χ.. Στὰ ὑπόγεια τοῦ Ναοῦ ὑπάρχει ἡ φυλακὴ τοῦ ἁγίου Δημητρίου καὶ ὁ πρῶτος τάφος του. Μέσα στὸν ἱερὸ Ναὸ εὑρίσκονται τὰ τίμια λείψανα τοῦ ἁγίου Δημητρίου, τὰ ὁποῖα μεταφέρθηκαν στὴ Θεσσαλονίκη ἀπὸ τὸ San Lorenzo in Campo τῆς Ἰταλίας, τὸ 1978-1979 μ.Χ.,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου