ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ
Ένα σοβαρότατον Εθνικό/Θρησκευτικό πρόβλημα ταλανίζει, εδώ και δεκάδες χρόνια, [από το 1928], την Εθνικό/Κανονικά Αυτοκέφαλη, [από το 1850], Εκκλησία της Ελλάδος. Το σοβαρότατο αυτό Εθνικο/Θρησκευτικό εκκλησιαστικό πρόβλημα έγκειται, αφ΄ ενός μεν στην κατάφορη παραβίαση και τον ευτελισμό, των δικαιωμάτων του χορηγούμενου Ορθόδοξου Εκκλησιαστικού ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ, και αφ΄ ετέρου, ειδικώς για την Εκκλησία της Ελλάδος, στη φαλκίδευση των Κανονικών και Εθνικών δικαιωμάτων του Αυτόκεφάλου της από το Οικουμενικό Πατριαρχείον.
Επειδή η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΟΛΟΓΊΑ και η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ - ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ είναι μεγάλες ΕΥΘΥΝΕΣ, [Ιακ. 2,14-26. πρβλ. ΒΕΠΕΣ, τόμ. 2ος σελ. 180], με το παρόν, και όσα θα αναφερθούν εντός αυτού, απώτερο σκοπό έχουν να συμβάλλουν, στο να δοθεί η Νομό/Κανονική εκείνη λύση στο ως άνω χρονίζον πρόβλημα, αλλά και ένα τέλος σε αυτό το «Σατανικό ερμαφρόδιτο» Εκκλησιαστικό Διοικητικό Σύστημα που ταλαιπωρεί, ως μη όφειλε, την Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία και το Κράτος μας, από την αποφράδα εκείνη ημέρα της, εν πολλοίς, λίαν αντί/Κανονικής και Εθνικά ανυπόληπτης εντελώς Πατριαρχικής Πράξεως της 4ης Σεπτεμβρίου του 1928.
Το ερμαφρόδιτον του διοικητικού εκκλησιαστικού αυτού συστήματος συνίσταται, στο ότι, στο πνευματικό και διοικητικό εύρος της Αυτοκέφαλου Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, συνυπάρχουν, κατά σατανικό τρόπο, τέσσερες εκκλησιαστικές διοικήσεις: Των Αθηνών, της Κρήτης, της Δωδεκανήσου, του Αγίου Ορους, και σε όλο αυτό το αντί/Κανονικό κακό συναπάντημα, και η ΑΝΟΗΣΙΑ της Επιτροπικής διοίκησης των Επαρχιών των Μητροπόλεων της Μακεδονίας και Θράκης.
ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΕΡΩΤΗΜΑ:
Τι είναι λοιπόν, και τι δικαιώματα δίνει το Εκκλησιαστικό ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ σε μια αδελφή Ορθόδοξη Εκκλησία ενός κυρίαρχου Κράτους;
Η χορήγηση του ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ, σε μια Ορθόδοξη αδελφή Εκκλησία, κατά το Κανονικό Δίκαιο και την Ορθόδοξη Εκκλησιολογική ορολογία, σημαίνει ότι η αδελφή αυτή Εκκλησία του Κράτους είναι ανεξάρτητη από την Πατριαρχική δικαιοδοσία, και υπό την προστασία των Θείων και ιερών Κανόνων, «κέκτηται εκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν, και ασκεί ολοκληρωτικήν πνευματικήν διοίκησιν εντός των Κρατικών γεωγραφικών αυτού ορίων και, ουδεμία άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία δύναται να επεμβαίνει εις τα εσωτερικά ζητήματα μιάς άλλης Εκκλησίας», [ΘΗΕ, τομ. 9ος σελ. 951]. Υπό το βάρος αυτό, λοιπόν, των Κανονικο/Εθνικών δικαίων ήτοι «…τοις πολιτικοίς και δημοσίοις τύποις και των εκκλησιαστικών πραγμάτων η τάξις ακολουθείτω», Καν. 17ος της Δ Οικ. Συνόδου.
Ο Οικουμενικός Θρόνος υποχρεώθηκε να χορηγήσει το Κανονικό ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ στην Εκκλησία του Βασιλείου της Ελλάδος, όταν τούτο περιχαρακώθηκε με εθνικά και διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα μετά τη παλιγγενεσία του 1821, με το Κανονικό δικαίωμα να επεκτείνει την πνευματική και διοικητική της εξουσία σε όλο το γεωγραφικόν ΕΥΡΟΣ του Ελληνικού Κράτους, όπως ήδη έχει αναφερθεί ανωτέρω.
Κάτω από αυτές τις Νομο/Κανονικές προϋποθέσεις ο Συνοδικός Πατριαρχικός Τόμος του 1850 αναφερόμενος στις ρητές και κατηγορηματικές διατάξεις του ως άνω 17ου Ιερού Κανόνα της Δ' Οικ Συνόδου, ότι δηλαδή τις πολιτικές αλλαγές υποχρεωτικά ακολουθούν και οι Θρησκευτικές, χορήγησε στην Εκκλησία του Ελληνικού τότε Βασιλείου το, ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ άνευ ουδεμιάς εκκλησιαστικής δέσμευσης:«…Επί ταύτη τη βάσει ανεκαθέν η του Χριστού Εκκλησία, ήτοι αι σεπταί Οικουμενικαί Σύνοδοι…ωρίσαμεν τη δυνάμει του Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος, όπως η τε αγία ημών Πίστις διατηρηθή εσαεί αλώβητος και οι Κανόνες των θείων Πατέρων απαραβίαστοι και απαρασάλευτοι…δια του παρόντος Συνοδικού Τόμου…η εν τω Βασιλείω της Ελλάδος Ορθόδοξος Εκκλησία…υπάρχει του λοιπού Κανονικώς αυτοκέφαλος…διοικούσα τα της Εκκλησίας κατά τους θείους και ιερούς Κανόνας».
Στην ίδια ακριβώς Κανονική αυτή γραμμή του Πατριαρχικού Συνοδικού Τόμου του 1850 κινήθηκαν και οι μετέπειτα Πατριαρχικές Συνοδικές Πράξεις που ακολούθησαν, του 1866 και 1882, με τις παραχωρήσεις των Ιωνίων Νήσων, και της Θεσσαλίας και Ηπείρου.Η Πατριαρχική Συνοδική Πράξη του 1928, αν και τονίζει με έμφαση ότι: «Ακλόνητον την βάσιν της Κανονικής τάξεως έχουσα και διαφυλλάτουσα η Αγία του Χριστού Εκκλησία εν τη της εκκλησιαστικής διοικήσεως οικονομία…» εν τούτοις είναι εντελώς έξω και πέρα από την Κανονικό/Εθνική διοικητική τάξη, όταν προς τούτο σφάλει καίρια, [γιατί άραγε;], από Κανονικής επόψεως, ως προς την παραχώρηση των επαρχιών Μακεδονίας και Θράκης, φαλκιδεύοντας ταυτόχρονα, κατάφορα, τα εκκλησιαστικά δικαιώματα ενός Νομό/Κανονικώς χορηγουμένου ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ αδελφής Εκκλησίας κυρίαρχου Κράτους.
Δηλαδή, με την Συνοδική αυτή Πράξη του 1928 ο Οικουμενικός Θρόνος, «γυμνή τη κεφαλή», αγνοεί, ετσιθελικά και συμφεροντολογικά, τις ρητές, κατηγορηματικές και απαραχάρακτες διατάξεις των Θείων και Ιερών Κανόνων και των Εθνικών δικαίων ενός κυρίαρχου Κράτους και της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας του, και χορηγεί τις Επαρχίες Μακεδονίας και Θράκης με το «Σόλοικον» σύστημα διοικήσεως της «Επιτροπείας» Δηλαδή, κατά τον παραλογισμό του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», δηλώνει, όλως ανερυθρίαστα έναντι των Εθνικό/Κανονικών ισχυόντων, ότι: «...η διοίκησις εν τοις επί μέρους των επαρχιών τούτων να διεξάγηται εφεξής επιτροπικώς υπό της πεφιλημένης αγιωτάτης αδελφής Εκκλησίας της Ελλάδος…».
Η διοίκηση υπό «επιτροπίαν» χορηγείται μόνο σε ένα πλήθος ανθρώπων, που δεν έχουν νόμους και Δικαιοσύνη. Επ' αυτού, ο Πλάτων, είναι λίαν σαφής και κατηγορηματικός «ου γαρ οίον τε ανθρώπους άνευ νόμων και δίκης ζην. Όταν ουν ταύτα τα δυο εκ του πλήθους εκλίπη, ότε νόμος και η δίκη, τότε ήδη εις ένα αποχωρείν την επιτροπείαν τούτων και φυλακήν» [Πλάτων «νόμοι»]. Δηλαδή κατά την ως άνω Πατριαρχική Πράξη του 1928 η Εκκλησία της Ελλάδος του Χριστού «ην περιεποιήσατο δια του αίματος του ιδίου» [Πραξ. 20,28] είναι ένα «ξέφραγο αμπέλι;». Δεν είναι περιχαρακωμένη σε Δόγματα (=Εκφράσεις Ορθοδόξου Πίστεως), με Εκκλησιολογία (=περί Εκκλησίας Ορθόδοξη διδασκαλία και κήρυγμα), με αμετάθετους και απαραχάρακτους Κανόνες (το καθόλου εκκλησιαστικό Δίκαιο), και με εκκλησιαστικούς Νόμους;
Δηλαδή, κατά το Οικουμενικό Πατριαρχείο, στο Ελληνικό Κράτος και την Εκκλησία του ισχύει το «μπάτε σκύλοι αλέστε…», και για το λόγο αυτό θέλει ο αμφισβητούμενος ως προς το Ορθόδοξο φρόνημά του Οικουμενικός, να μας τοποθετήσει στην Αθήνα Πατριαρχικό Επίτροπο (=Έξαρχο;). Άπαγε της βλασφημίας! Με την απόφασή του αυτή, της διοικήσεως «επιτροπικώς» των Επαρχιών αυτών, ο Οικουμενικός θρόνος πέραν της καταπάτησης των Θείων και Ιερών Κανόνων, περιπίπτει και στο Κανονικό παράπτωμα «της εισπήδησης στα εσωτερικά άλλης αδελφής Εκκλησίας», κάτι που, κατά τα ανωτέρω απαγορεύουν λίαν αυστηρώς οι Θείοι και Ιεροί Κανόνες και τούτο το εκκλησιαστικό ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ.
Και ευλόγως τίθεται το ερώτημα: Αν και κατά πόσον η υπό επιτροπεία διοίκηση που εντέλλεται ο Οικουμενικός Θρόνος, με την ως άνω Πατριαρχική Πράξη της 4ης Σεπτεμβρίου 1928, έχει Εθνικό και Εκκλησιαστικό, Νομο/κανονικό, κύρος και ισχύ;
ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Εν προκειμένω πρέπει να τονιστεί με έμφαση, ότι ναι μεν το Ελληνικό Κράτος συμπεριέλαβε την Πράξη του 1928 στο άρθρ. 3 του Συντάγματος, αλλά με τις διατάξεις μόνων των Κανονικών και Εθνικών Όρων που προβλέπει ένα εκκλησιαστικόν ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ [ν.3615/1928]. Απόδειξη, επ΄ αυτού, αποτελεί ο εν ισχύει ν.590/77, «Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος», όπου, λόγω του ότι η Πατριαρχική Πράξη που εκδόθηκε μετά από δυο μήνες του ν.3615/1928 και πρόστεσε οκτώ [8] ακόμη όρους, εν αγνοία του Ελληνικού Κράτους και της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας του, λίαν σαφώς τους αγνοεί, και αναφέρεται μόνον: αα) Στη συγκρότηση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου [ΔΙΣ]. ββ) Στη σύνθεση και αρμοδιότητες της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας, και γγ) Στα της εκλογής Μητροπολιτών ολοκλήρου της Επικράτειας του Ελληνικού Κράτους [ν.590/1977, άρθρ. 23 -24].
Αλλοίμον… Δεν είναι ποτέ δυνατόν να αποδεχθεί ένα Κυρίαρχο Κράτος, και εν προκειμένω το Ελληνικό Κράτος, να διατηρεί αμφισβητούμενα Εθνικά ΣΥΝΟΡΑ, ούτε και περιορισμούς του εκκλησιαστικού ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ της Εκκλησίας του, βάσει του οποίου η Αυτοκέφαλη αυτή Εκκλησία της Ελλάδος οφείλει να εκτείνει την εκκλησιαστική πνευματική διοίκησή της σε όλο το γεωγραφικό μήκος και το πλάτος της Κρατικής κυριαρχίας, γιατί «Τους επισκόπους εκάστου έθνους ειδέναι χρη τον εαυτοίς πρώτον, και ηγείσθαι αυτόν ως κεφαλήν» [Καν. ΛΔ΄ Αγίων Αποστόλων].
Κατόπιν των όσων εξετέθησαν ανωτέρω συνάγεται αβίαστα, ότι η Πράξη του 1928 πάσχει σοβαρώς, από Κανονικο/Εθνική έποψη, διό και τα διφορούμενα εκείνα σημεία της που προκαλούν θρησκευτικές και Εθνικές τριβές αποσαφηνίζονται με τον εκκλησιαστικό νόμο του Κράτους 590/77 «Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας», και συνεπώς, η εν λόγω Πατριαρχική Πράξη με τα όσα αντί/Κανονικά και Αντεθνικά αναφέρει σχετικά την «Επιτροπικήν συνδιοίκησιν» των Επαρχιών Μακεδονίας και Θράκης, είναι απαράδεκτα για ένα Κυρίαρχο Κράτος και την Αυτοκέφαλη Εκκλησία του, και πρέπει να προσέξουμε πολύ, γιατί το Φανάρι μεθοδεύει, υπούλως, την αναμόρφωση του ισχύοντος Καταστατικού Χάρτη, ώστε να συμπεριληφθεί εκεί, και να αναγνωριστεί στο σύνολο της και η, Εθνικό/Θρησκευτικά εντελώς ανυπόληπτη, Πατριαρχική Συνοδική Πράξη της ως άνω αλήστου μνήμης του 1928.
ΠΡΟΣΟΧΗ!!! γιατί ενδεχομένη Νομική αναγνώριση της Πράξεως αυτής του Φαναρίου ως έχει, θα φαλκιδεύσει τα Εθνικά δίκαια, αλλά και τα Κανονικά δίκαια του Αυτοκέφαλου της Ορθοδόξου Εκκλησίας του, και δικαιωματικά πλέον θα απαιτηθεί, εκ μέρους του Φαναρίου η δημιουργία Εξαρχίας στην Αθήνα, ότε και θα καταστεί η Εκκλησία μας «θεράπενα του Φαναρίου».
Οι Θείοι και Ιεροί Κανόνες απώτερο σκοπό έχουν, να εξασφαλίζουν την Τάξη και την Ειρήνη μεταξύ των Ομόδοξων Εκκλησιών, γιατί ο Θεός που πιστεύουμε, δεν είναι, «Θεός ακαταστασίας, αλλά [τάξεως και] ειρήνης» [Α΄ Κορ. 14,33], και ακριβώς οι Ιεροί Κανόνες προβλέπουν τις περιπτώσεις εκείνες που θα προκύψουν, όταν μιά Επαρχία προσαρτάται Εθνικά σε μια άλλη Αυτοκέφαλη αδελφή Εκκλησία, και ορίζουν, επακριβώς, και με πλήρη σαφήνεια τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της: «...τοις πολιτικοίς και δημοσίοις τύποις και των εκκλησιαστικών παροικίων η τάξις ακολουθήτω» Καν. ΙΖ', Δ' Οικ. Συνόδου.
Ερμηνεύοντες τον Ιερό αυτό Κανόνα οι μεγάλοι Βυζαντινοί Κανονολόγοι: Ζωναράς, Βλάσταρις και Αριστηνός ορίζουν: «...ό δε λέγει τούτον εστίν ... ει δε βασιλεύς πόλιν εκ νέου εκαίνισεν, ή και αύθις καινίσι, ου φιλονεικήσει περί αυτής ο γειτνιάζων Επίσκοπος και ... υπό την παροικίαν αυτού ποιήσαι τούτην επεγκαλέσει, αλλά τοις πολιτικοίς και δημοσίοις τύποις ακολουθήσει, ώστε εκείνης της επαρχίας ή παροικίας τον επίσκοπον ταύτην υφ' εαυτόν έχειν, εις ην αύτη εναπεγράφη και υπετέθη τελείν ... Μονονουχί τούτον των Πατέρων λεγόντων, ότι, επεί τη βασιλική εξουσία αντιπίτειν ου δεδυνήμεθα, τοις τυπουμένοις παρά των βασιλέων, εν τούτοις ακολουθείτω και η εκκλησιαστική τάξις. [Σύνταγμα Θείων και Ιερών Κανόνων, Γ. Ράλλη - Μ Ποτλή, τόμ Β' σελ 258-263].
Σχετικά με τη Πατριαρχική Πράξη του 1928 θα πρέπει να λεχθούν και τα εξής ιστορικώς αξιοσημείωτα. Ότι την ύπουλη αυτή Πράξη του Οικουμενικού θρόνου, ως έχει, η Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος δεν την αποδέχτηκε από την αρχή, παρά μόνον «ως προσωρινή λύση Οικονομίας, και τούτο προς χάρην του Πατριαρχείου». Επ' αυτού ο Αρχιεπίσκοπος τότε ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ στηριζόμενος στις διατάξεις των Θείων και Ιερών Κανόνων εισηγείται στα μέλη της Ιεράς Συνόδου, ότι πρέπει αυτές οι Μητροπόλεις, Μακεδονίας - Θράκης, να «διακόψουν κάθε δεσμό με το Πατριαρχείο», αλλά διότι τότε ο Οικουμενικός Θρόνος διήρχετο κρίση, και έπρεπε οπωσδήποτε να προστατευθεί, ζήτησε να εγκρίνουν την «κατ' Οικονομίαν προσωρινήν λύσιν», χωρίς βεβαίως τούτο, ποσώς, να βλάψει, ούτε στο ελάχιστον, το ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ της. Εδώ η Εκκλησία της Ελλάδος στήριξε με γενναιότητα το ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ της και ως αδελφή Εκκλησία χαρίστηκε, «προσωρινά στο Πατριαρχείον μας.
Και τώρα το Φανάρι ξεχνά αυτή τη θυσία της αδελφής Ελλαδικής Εκκλησίας και απεργάζεται, χωρίς εντροπή, την συρρίκνωσή της; Δηλαδή, κατά την σοφία του λαού, «...εκεί που μας χρωστούσανε, μας παίρνουν και το βόδι!!».
ΛΟΙΠΟΝ, «ελήλυθεν η ώρα», να βροντοφωνάξουμε, στο κάθε τυχάρπαστο και ύποπτο μειωμένου Ορθοδόξου φρονήματος και στους κολαούζους του που επιβουλεύονται την ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑ της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Οι Άγιοι Πατέρες μας καλούν να τους βροντοφωνάξουμε με στεντόρειαν φωνή, ότι εμείς οι ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ Έλληνες Χριστιανοί και «Φρουροί της Ορθόδοξης Πίστης», γι΄ αυτή την Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας μας, έχουμε φωνές αγίων Πατέρων και απαραχάρακτες διατάξεις Θείων και Ιερών Κανόνων, αλλά και «πολιτικούς και δημόσιους τύπους», και οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί και να τους προστατεύουμε «ως κόριν οφθαλμού», αλλά και να φροντίζουμε για την πιστή εφαρμογή τους. [ΒΕΠΕΣ, τομ. 2ος σελ. 180]. «Αλλότριες φωνές τυχάρπαστων σαλταδόρων» δεν γνωρίζουμε και τις αποστρεφόμαστε μετά βδελυγμίας και αγανακτήσεως, οποθενδήποτε και αν προέρχονται.
Η Εκκλησία του Χριστού, της Ορθόδοξης Ελλάδος, πορεύεται και θα πορεύεται με γνώμονα πάντα την Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Κανονική Τάξη και Πράξη, υποχρεούμενη όμως «ταύτω», να υπεραμύνεται, σθεναρώς, των Νομο/Κανονικών Κυριαρχικών πνευματικών διοικητικών δικαιωμάτων του Αυτοκεφάλου της επί ολοκλήρου του γεωγραφικού ΕΥΡΟΥΣ του κυρίαρχου Κράτους, όσο και αν «εκκλησιαστικές Ηρωδιάδες, με μειωμένο Ορθόδοξο φρόνημα, μαίνονται και ταράττονται», γιατί η Ορθόδοξη Πίστη και η Κανονική Τάξη και Πράξη πάντοτε φανερώνουν τον βαθύτατο χαρακτήρα της ζωής, της Μιας, Αγίας, Καθολικής, και Αποστολικής Εκκλησίας του θεάνθρωπου Σωτήρα και Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Πρεσβύτερος
π. ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ
Ορθόδοξος Θεολόγος - Εκκλ/κός Συνήγορος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου