ΜΕΓΑΛΟΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ !

Και η εβδομάδα αυτή που έρχεται, έχει τις ίδιες ημέρες

και ώρες με όλες τις άλλες του χρόνου.

Οι Ναοί μας με το μοσχοθυμίαμα, το καθαρό αγνό μελισσοκέρι και τις γλυκόφθογγες καμπάνες των Ενοριακών Ιερών Ναών θα μας καλέσουν πάλι και εφέτος για θερμή, κατανυκτική προσευχή, σε χαρμολυπικές ψαλμωδίες, σ΄ Ευαγγελικές περικοπές, που μαστιγώνουν αλύπητα τη φαρισαϊκή υποκρισία, με εκείνα τα φοβερά «ουαί» και μιλούν ωραία για υψιποιό ταπείνωση, για θυσιαστική διακονία, για επιμελή παθοκτονία, για συσταύρωση, συντάφη και συνανάσταση με τον Σταυροαναστηθέντα Χριστό και Λυτρωτή του κόσμου.

Το Μεγαλοβδόμαδο πρέπει να είναι ησύχιο, νηφάλιο, ατάραχο, μυστικό έτσι ώστε να μας οδηγήση σε χρήσιμη ενδοσκαφή, σε απαραίτητη αυτογνωσία, σε αυτοπαρατήρηση και όχι σε ετεροπαρατήρηση και κατάκριση. Εάν δεν προσέξουμε τα ως άνω θα χάσουμε την άϋλη χαρά της σοφίας του υπέρλογου και αιώνιου.

Έτσι εάν συμβεί αυτή η απροσεξία δεν θα αντιληφθούμε διόλου την καταπληκτική κένωση της θεότητας, που γίνεται η άκρα ταπείνωση, η μωρία του σταυρού, ο ηττημένος θεός, που δεν κατεβαίνη από τον σταυρό, που δεν παρακάμπτει τον σταυρό και πάσχει ο αναμάρτητος για όλους εμάς τους αμαρτωλούς. Αν εμείς σήμερα θέλουμε ένα ασταύρωτο χριστιανισμό, μια εξουσιαστική Εκκλησία, δοξασμένη και πλούσια, κάνουμε λάθος.

Η σύγχρονη υπερκαταναλωτική κοινωνία, ο λίαν αντιχριστιανικός τρόπος ζωής των Νεοελλήνων έχει επηρεάση την αντίληψη όλων μας. Ο μόνος, γυμνός, λαβωμένος, σιωπηλός και ανεξίκακος Χριστός στον σταυρό, στην κορυφή του Γολγοθά απαντά σε όλους μας. Με τα ματωμένα χέρια του αγκαλιάζη τη σύμπασα ανθρωπότητα και τους καλεί προς μετάνοια.

Ας συμμετέχουμε λοιπόν και εμείς εφέτος σιωπηλά στ΄ Άχραντα Πάθη του Κυρίου. Διότι όταν μιλάμε δεν ακούμε. Σιωπάμε για να ακούσουμε και για να βιώσουμε, ότι το αίμα του Γολγοθά χύθηκε και για τον καθένα μας, ότι δεν είναι μόνο να μιλάμε, αλλά και να ακούμε, όχι μόνο να ακούμε και να πράττουμε. Να πράττουμε το αγαθό, να αφήνουμε χώρο και για τον άλλο.

Να γνωρίζουμε καλά πως πάντα η Μεγάλη Παρασκευή είναι πριν το Πάσχα. Από τις τρύπες του σταυρού φαίνεται το φως του κενού Μνημείου. Δια τούτο δεν πρέπει να ξεχνούμε αυτές τις Άγιες ημέρες όταν πηγαίνουμε στον Ιερό Ναό της Ενορίας μας πως η χαρμολύπη, το χαροποιόν πένθος, η σιγή, η ταπεινή δέηση και η κατάνυξη χαρακτηρίζουν τη Μεγαλοβδομάδα.