Γενική πίστη όλων τών θρησκειών είναι ή καθολική κρίση τών ανθρώπων και ή συντέλεια του κόσμου. "Ολες οί θρησκείες δέχονται ότι ό κόσμος αυτός, εφόσον έλαβε αρχή, θά έχει κάποτε καί τό τέλος του. Καί ή Χριστιανική θρησκεία δέχεται τό τέλος του κόσμου μέ εντελώς πνευματικό περιεχόμενο. Ή συντέλεια του κόσμου δέν είναι μόνο δόγμα τής πίστεως μας, αλλά αποτελεί παραδοχή καί τής επιστήμης.
Ιδιαίτερα ή Φυσική επιστήμη μέ τή λεγόμενη θεωρία τής εντροπίας τής ύλης ομιλεί γιά θερμικό θάνατο του πλανήτη μας. Ό ήλιος θά παύσει νά στέλνει θερμότητα, ή γή θά νεκρωθεί καί τά πάντα θά αλλοιωθούν. "Εχουμε λοιπόν και διά τής επιστήμης επιβεβαίωση τών λόγων του "Απ. Πέτρου. «Ήξει δέ ή ήμερα Κυρίου ώς κλέπτης έν νυχτί, έν ή ουρανοί ροιζηδόν παρελευσονταί, στοιχεία δε καυσούμενα λυθήσονται καί γη χαί τά έν αυτή έργα κατακαησεταί» (Β' Πέτρ. γ' 10).
Ή σημερινή λοιπόν ευαγγελική περικοπή μάς διηγείται τή μέλλουσα κρίση. Κατά τή συντέλεια του κόσμου θά έλθει ό Κύριος έν δόξη, γιά νά κρίνει τούς ανθρώπους. Τήν πρώτη φορά ήλθε ταπεινός, γεννηθείς μέσα σ' ένα σπήλαιο. "Ηλθε νά διδάξει, νά επηρεάσει τούς ανθρώπους μέ τή διδαχή και πρό παντός μέ τήν αγάπη του, ή οποία αποκορυφώθηκε μέ τή σταυρική του θυσία. Τώρα θά έλθει ώς κριτής καί ενώπιόν του θά παρουσιασθούν πάντες καί οί ζώντες καί οί νεκροί ανιστάμενοι. Θά χωρίσει τούς ανθρώπους σέ δύο κατηγορίες.
Τούς δίκαιους θά θέσει έχ δεξιών καί θά τούς επαινέσει γιά τά καλά έργα τους. Ιδιαίτερα θά επαινέσει τήν αγάπη τους πού εξεδήλωσαν πρός κάθε δυστυχή συνάνθρωπό τους καί ή οποία αναφερόταν στόν ίδιο τό Χριστό. «Έπείνασα καί εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα καί εποτίσατέ με». Βρίσκουμε τό Χριστό στήν αγάπη πρός τό συνάνθρωπο μας. "Απεναντίας ή σκληρότητα καί αδιαφορία πρός τό συνάνθρωπό μας πάλι αναφέρεται πρός τόν ίδιο τό Χριστό. Έδώ φαίνεται τό ανθρωπιστικό περιεχόμενο τής χριστιανικής πίστεως. Ό Θεός διά μέσου του συνανθρώπου.
Καταφαίνεται ότι ό Χριστός θά μάς κρίνει μέ βάσει τά έργα τής αγάπης. Ή χριστιανική πίστη δέν είναι θεωρητική, περιοριζόμενη σέ μιά ξερή τυπολατρεία. Ή χριστιανική πίστη αναφέρεται στήν πρακτική ζωή του χριστιανού. «Ου πάς ό Λέγων μοι Κύριε, Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν τών ουρανών, άλλ' ό ποιών τό θέλημα του Πατρός μου του έν ουρανοίς» (Ματθ. ζ' 21). Ό δέ "Απ. Παύλος γράφει στήν πρός Ρωμαίους επιστολή του: «Ου γαρ οι ακροαταί τοΰ νόμου δίκαιοι παρά τω Θεώ, αλλ' οι ποιηταί του νόμου δικαιωθήσονται» (β' 13) καί ό "Απ. "Ιάκωβος επαναλαμβάνει: «Ή πίστις χωρίς τών έργων νεκρά έστι» (β' 20). Αυτή είναι ή υπεροχή τής χριστιανικής πίστεως από τίς άλλες θρησκείες.
Ό Χριστός ηλθε νά μάς χαρίσει μία αληθινή ζωή πού νά κοσμείται μέ τά καλά έργα. Ό Χριστός φωτίζει τή συνείδηση του άνθρωπου νά αναγνωρίζει ότι δέν ζει ατομικά, άλλά συλλογικά, αρχίζοντας τις ωραίες διανθρώπινες σχέσεις από τήν οικογένειά του καί επεκτείνει τήν αγάπη του πρός τούς συνανθρώπους τού κοινωνικού του περιβάλλοντος. Μέ τήν καθαρή συνείδησή του ό άνθρωπος προάγει καί τήν προσωπική του ζωή, αλλά συντελεί μέ τήν αγάπη του στήν ανύψωση τών πραγμάτων του κοινωνικού βίου. Έτσι καταξιώνεται ή ανθρώπινη ζωή. Είναι ή ζωή τής χαράς και τής ευτυχίας στόν παρόντα κόσμο, ή εξασφάλιση τής αιωνιότητας.
Βρισκόμεθα ήδη λοιπόν στήν περίοδο του Τριωδίου, προπαρασκευαστική περίοδος γιά τό πνευματικό στάδιο τής Μ. Τεσσαρακοστής. "Ολη ή διδασκαλία τής Εκκλησίας αποβλέπει σέ μιά εσωτερική κάθαρση του εαυτού μας, σέ μία ανακαίνιση. Ιδιαίτερα αυτή ή εσωτερική ανακαίνιση πετυχαίνεται μέ τό μυστήριο τής ιεράς έξομολογήσεως. Καθαροί στή συνείδηση καί στή διάνοια νά οδεύσουμε πρός τήν "Ανάσταση τού Κυρίου.
Ή "Εκκλησία μέ τά παιδαγωγικά της μέσα βοηθάει τόν πιστό χριστιανό μέ καθαρότητα νά βιώσει τήν παρούσα ζωή, ή όποια εξασφαλίζει τή βασιλεία τού Θεού. Ευτυχείς όλοι, όταν αξιωθούμε νά ακούσουμε καί κατά τή μερική κρίση μετά θάνατο καί κατά τή γενική κρίση κατά τή δευτέρα παρουσία τήν πατρική φωνή τοΰ Χριστού: «Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου κληρονομήσατε τήν ήτοιμασμένην ύμιν βασιλείαν από καταταβολής κόσμου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου