Η ΥΠΗΚΟΟΤΗΤΑ, Η ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Αγαπητέ επισκέπτη του blog

Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού φέρει το Σταυρό της λυτρωτικής κατανόησης, της θυσιαστικής αγάπης, και την αλήθεια. Τη δήλωση αυτή την έκανε ο ίδιος ο Κύριος, όταν ρωτήθηκε από τους Ιουδαίους να απαντήσει σε σχετική παραπλανητική ερώτησή τους: «... ειπέ ουν ημιν, τι σοι δωκεί; Έξεστι δούναι κήνσον Καίσαρι ή ου;…Τι με πειράζετε υποκριταί… απόδοτε ουν τα Καίσαρος Καίσαρι, και τα του Θεού τω Θεώ».(Ματθ. 12,17-21 ). Το Κράτος, κατά τη Χριστιανική διδασκαλία, δεν είναι μόνον ένας ανεκτός θεσμός υποτεταγμένος στο Θεό, αλλά και υπηρέτης του Θεού.

Αλλο λοιπόν είναι το κράτος , και άλλο η Εκκλησία του Χριστού, οι εκφραστές της οποίας, (Επίσκοποι, Πρεσβύτεροι, και με άλ­λους βαθμούς), οφείλουν, «ευκαίρως ακαίρως», να κηρύττουν με στεντόρεια φωνή σε όλα τα έθνη -γένη των ανθρώπων, χωρίς να γίνεται ουδεμία διάκριση, σε φυλες σε χρώματα, σε πιστεύω και σε κοινωνικά συστήματα: «Εδώθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες μαθητεύσαντε πάντα τα έθνη διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν», (Ματθ. 28,16-20).

Οι ρόλοι του Κράτους και της Εκκλησίας είναι λίαν διακριτοί από τη Γραφή: Εκάστω ως εμέρισεν ο Θεός, έκαστον ως κέκληκεν ο Κύριος, ούτω περιπατείτω, και ούτος εν ταις εκκλησίαις πάσαις διατάσσομαι…έκαστος εν ω εκκλήθη μενέτω παρά τω Θεώ (Α' Κορ. 7,17-24). Αυτό, και μόνον αυτό, είναι το έργο του Ιερατείου της Εκκλησίας του Χριστού. Να κηρύττει, αδιαλείπτως, και να σώζει, δια των Ιερών Μυστηρίων, όσους πιστεύουν και γίνονται μέλη της Εκκλησίας, «... ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται ο δε απιστήσας κατακριθήσεται. (Μαρκ. 16,16). Βεβαίως η Εκκλησία του Ιησού Χριστού «στην μαθητεία Της και τη διδασκαλία Της» δεν θέτει όρια και διακρίσεις.

Εχει εντολή ελεύθερης θυσιαστικής πορείας «εις πάντα τα έθνη», αλλά οφείλει να περιορίζεται με αυστηρότητα, σε αυτά Της και μόνον τα καθήκοντα, όπως κάνει σήμερα χωρίς να «μεταίρει ποσώς, τα όρια τούτων».  Τούτο σημαίνει, ότι, από Ορθοδόξου πλευράς, δεν μπορεί να υπεισέρχεται και να ασχολείται με θέματα εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής, που ανήκουν αποκλειστικά στην Πολιτεία, γιατί «ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται ταις του βίου πραγματείαις, ίνα των στρατολογίσαντι αρέση» (Β' Τιμ. 2,4).

Το αν δηλαδή το Κράτος θα δώσει ή δεν θα δώσει Υπηκοότητα ή Ιθαγένεια στους μετανάστες, το πώς θα κανονίσει τις σχέσεις του που θα συνάψει με τα γειτνιάζοντα κράτη, ή αν θα δώσει άδεια ανοικοδόμησης ευκτήριων οίκων σε αλλόδοξους, κλπ. δεν αφορούν άμεσα την Εκκλησία του Χριστού. Μόνον, όταν το Κράτος, εισέλθει ανορθόδοξα στα του οίκου Της, τότε και μόνον τότε θα ορθώσει λόγον ανυποχώρητον και με στεντόρειαν φωνή πρέπει να είπει: πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις (Πραξ. 5,29).

Αγαπητέ επισκέπτη

Με τα ανωτέρω πιστεύω πως σκληρές δηλώσεις του τύπου πως θα μαυρίσει ο τόπος από τους μετανάστες, ή πως η Ελλάδα θα γεμίσει από παραρτήματα της Αλ Κάιντα, είναι ρατσιστικές και δεν συνάδουν να λέγονται από ορισμένα στόματα Ιεραρχών της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Εγώ προσωπικά και πολλοί άλλοι που έχουμε συζητήσει πιστεύουμε πως το θέμα αφορά την Κυβέρνηση και όχι τη Διοίκηση της Εκκλησίας.

Γι΄ αυτό και εγώ ευθυγραμμίζομαι απολύτως σε αυτό που έχει πει ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος για το θέμα αυτό πως: Εμείς οι κληρικοί οφείλουμε να παρέχουμε στους ανθρώπους που στερούνται τα προς το ζην και δεν μπορείς να λες ότι θα γεμίσει η Χώρα μαυράκια.

Επίσης ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσσηνίας έχει πει για το μεταναστευτικό πρόβλημα πως η Εκκλησία δεν εξαιρεί κανέναν, μέσω της Εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 17/1/2010. Το κείμενό του έχει ως ακολούθως:

«Πώς να ξεχωρίσω ένα παιδί μεταναστών που γεννήθηκε εδώ, όταν ο κάθε ένας που απολαμβάνει της ελληνικής παιδείας είναι Ελληνας; Πώς, λοιπόν, θα κάνω αυτή τη διάκριση; Οταν το παιδί αυτό έχει γεννηθεί και έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα, έχει σπουδάσει στα ελληνικά σχολεία, γιατί πρέπει να τον διακρίνω από τους άλλους;».

«Δεν υπάρχουν πλέον κάστες και κλειστές κοινωνίες στον χώρο που ζούμε» «Ζούμε σε μια διαπολιτισμική κοινωνία, όπου οι Εκκλησίες, και στον χώρο της Ευρώπης και εδώ στην πατρίδα μας, πρέπει να συμβάλουν σε αυτή τη διαλεκτική μεταξύ των ανθρώπων και, κυρίως, να διακηρύττουν τον σεβασμό στην ετερότητα. Και ο σεβασμός στην ετερότητα σημαίνει πως αποδέχομαι τον άλλον όπως είναι και όχι όπως εγώ θα ήθελα να είναι, κομμένο και ραμμένο στα δικά μου μέτρα.

Τον σέβομαι, έμπρακτα ανταποκρίνομαι σε αυτόν, τον έχω ως έναν ισότιμο και ισόκυρο συνομιλητή μου». «Η Εκκλησία από την ίδια τη φύση και την ταυτότητά της δεν μπορεί να εξαιρέσει κανέναν. Δεν κάνει κανένα διαχωρισμό, μεριμνά ώστε τα παιδιά κυρίως, αλλά και οι μεγάλοι, να βρουν αυτό που αναζητούν, έναν καλύτερο κόσμο εδώ στην πατρίδα μας. Η Εκκλησία μπορεί με τον καλύτερο τρόπο να ανταποκριθεί σε αυτούς τους ανθρώπους και να μείνει μακριά από οποιαδήποτε άλλη διένεξη που αφορά το νομοθετικό πλαίσιο με το οποίο προσπαθεί η εκάστοτε κυβέρνηση να λύσει ή να αντιμετωπίσει το λεγόμενο μεταναστευτικό πρόβλημα».

Ο κ. Χρυσόστομος χαρακτηρίζει απηρχαιωμένες τις απόψεις εκείνων που υποστηρίζουν ότι οι μετανάστες δεν έχουν θέση στην ελληνική κοινωνία και υπενθυμίζει πως, αν επικρατούσε αυτή η αντίληψη μεταπολεμικά, όταν χιλιάδες Ελληνες αναζητούσαν καλύτερη τύχη στην Αμερική και στην Γερμανία, «σήμερα δεν θα υπήρχε ο ελληνισμός της διασποράς που ξέρουμε όλοι τον θετικό και ουσιαστικό ρόλο που παίζει στην ανάπτυξη και στην ευημερία του τόπου μας».

Απαντώντας σε εκείνους τους Ιεράρχες που ανησυχούν ότι κινδυνεύει να χαθεί η «καθαρότητα» της Ελλάδας και του Ελληνισμού σημειώνει: «Ο Ελληνισμός ποτέ δεν σκέφτηκε με κριτήρια αρίας φυλής να διαφυλάξει την φερεγγυότητα του ελληνικού πολιτισμού. Ο ελληνικός πολιτισμός έχει άλλα κριτήρια και άλλες αρχές, την ελευθερία του ανθρώπου και τον σεβασμό στην αξιοπρέπεια του ανθρωπίνου προσώπου, μέσα από τις οποίες αναδεικνύεται διαχρονικά».