«Το θέμα της ιθαγένειας των μεταναστών είναι πολύπλοκο και πολυδιάστατο. Δέν αντιμετωπίζεται με μερικές αποσπασματικές και συνθηματολογικές δηλώσεις, όπως δυστυχώς συχνά γίνεται στήν πατρίδα μας. Θά ήθελα να καταθέσω ευσύνοπτα τίς προσωπικές μου απόψεις, γιατί δέν υπάρχει συγκεκριμένη Συνοδική απόφαση για το θέμα αυτό. Τονίζω δύο σημεία. Τό πρώτο ότι άλλος είναι ο ρόλος τής Εκκλησίας και άλλος ο ρόλος τής Πολιτείας. Κατ' επέκταση άλλη γλώσσα χρησιμοποιεί η Εκκλησία και άλλη γλώσσα η Πολιτεία.
Η Πολιτεία με τούς μηχανισμούς πού έχει διερευνά ποιός έχει τίς προϋποθέσεις να αποκτήση την ελληνική ιθαγένεια χωρίς να αλλοιωθή εθνολογικά. Τό δίλημμα στό οποίο πρέπει να απαντήση είναι το εξής: Θά αδιαφορήση για το θέμα και θά δημιουργηθούν πολιτιστικά γκέτο ή θά εντάξη δημιουργικά στόν δικό της πολιτιστικό και κοινωνικό χώρο τούς μετανάστες; Η Εκκλησία όμως έχει άλλο ρόλο και άλλη γλώσσα, δηλαδή αποδέχεται τον κάθε άνθρωπο ως εικόνα Θεού, τού δείχνει αγάπη και όταν θέλη να γίνη μέλος της τον αποδέχεται με πνευματικές προϋποθέσεις και όχι με κοινωνικά, πολιτικά και εθνικιστικά κριτήρια. Η Εκκλησία είναι εναντίον τού ρατσισμού και τού εθνοφυλετισμού, τον οποίον θεωρεί αίρεση.
Άλλωστε η Εκκλησία είναι πνευματικό Νοσοκομείο πού θεραπεύει τον κάθε άνθρωπο πού θέλει να θεραπευθή. Συμβαίνει ό,τι και με τα Νοσοκομεία τού σώματος. Είναι υποχρεωμένα να προσφέρουν βοήθεια σέ όποιον πονάει, υποφέρει και θέλει να θεραπευθή.
Τό δεύτερο σημείο είναι ότι η πρόθεση τής Πολιτείας να δώση ελληνική ιθαγένεια σέ μερικούς πού έχουν τίς απαραίτητες προϋποθέσεις έχει θετικά και αρνητικά σημεία. Κανένα γεγονός δέν είναι από μόνο του άσπρο ή μαύρο. Οι απόλυτες διαχωριστικές γραμμές δείχνουν μιά πουριτανική νοοτροπία. Γιά παράδειγμα, δέν μπορώ να αποδεχθώ την άποψη ότι όλοι οι μετανάστες είναι επικίνδυνοι για την Πολιτεία μας και όλοι οι πολιτογραφημένοι Έλληνες είναι τίμιοι και νομοταγείς πολίτες.
Θά πρέπει να μελετηθή σοβαρά το θέμα αυτό από νομικούς, κοινωνιολόγους, εθνολόγους, ψυχολόγους, πολιτικούς κλπ., δηλαδή επιστήμονες πού γνωρίζουν τα θέματα, έχουν αντικειμενική γνώση και δέν άγονται και φέρονται από προσωπικές τραυματικές εμπειρίες. Στήν περίπτωση αυτή πρέπει να εξετασθή τί ακριβώς είναι η «πολιτισμική πρόσκτηση» ή αφομίωση και τί ακριβώς είναι η δημιουργία «πολιτισμικών υβριδίων» ή συγκρητισμός.
Άλλωστε, και η ισχύουσα νομοθεσία καθορίζει τα σχετικά με την κτήση τής ιθαγένειας και τίς προϋποθέσεις πολιτογράφησης. Δέν ξεκινάει τώρα το θέμα από μηδενική βάση, όπως φαίνεται ότι μερικοί υπονοούν. Καί μιά γενική παρατήρηση. Η ανωτερότητα κάθε πολιτισμού αποδεικνύεται από το κατά πόσον έχει την δυνατότητα να αφομοιώνη δημιουργικά άλλους πολιτισμούς και παραδόσεις, χωρίς να αλλοιώνεται και να απο-εκπολιτίζεται ο ίδιος.
Συχνά υποστηρίζουμε με επιχειρήματα ότι ο ελληνικός πολιτισμός έχει μεγάλη δύναμη, γονιμοποίησε άλλες παραδόσεις, όπως την ρωμαϊκή, άντεξε σέ Τουρκοκρατία, Φραγκοκρατία κλπ. Οι ενδεχόμενες φοβίες δείχνουν ότι αμφιβάλλουμε για την δύναμη και την γονιμότητα τού πολιτισμού μας.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου