Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β΄

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ

Κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΕΞΕΛΕΓΗ ΝΕΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ  (7/2/2008)

Η εκλογή έγινε στη δεύτερη ψηφοφορία. 
Στο μήνυμά του, ο νέος Αρχιεπίσκοπος ευχαρίστησε 
το Θεό και τους αρχιερείς, αποδοχόμενος με αυτόν 
τον τρόπο τη νέα του θέση.

Ο μέχρι σήμερα μητροπολίτης Θηβών

και Λεβαδείας έλαβε στο β΄ γύρο 45 ψήφους.

Ο μητροπολίτης Σπάρτης κ. Ευστάθιος έλαβε 27 ψήφους, ενώ στην κάλπη βρέθηκαν και δύο λευκά. Η απόλυτη πλειοψηφία που απαιτείται για να εκλεγεί Aρχιεπίσκοπος από τον πρώτο ή δεύτερο γύρο είχε επιτευχθεί, και έτσι δεν χρειάσθηκε τρίτος γύρος.Τέσσερις μητροπολίτες διεκδίκησαν τον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Πρόκειται για τους μητροπολίτες Θηβών κ. Ιερώνυμο, Σπάρτης κ. Ευστάθιο, Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο και Θεσσαλονίκης κ. Ανθιμο.

Λίγο μετά τις 11.30 το πρωί την 7ην Φεβρουαρίου έγινε γνωστό ότι η πρώτη ψηφοφορία απέβη άκαρπη με τον μητροπολίτη Θηβών κ. Ιερώνυμο να προηγείται με 33 ψήφους έναντι 26 για τον μητροπολίτη Σπάρτης. Ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος έλαβε επτά ψήφους, όπως επίσης και ο Δημητριάδος Ιγνάτιος, ενώ βρέθηκε μία λευκή ψήφος.

Από νωρίς το πρωί πλήθος πιστών είχε συγκεντρωθεί έξω από τον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών όπου διεξήχθη η ψηφοφορία. Λίγο μετά τη 1 το μεσημέρι οι καμπάνες ήχησαν χαρμόσυνα. Η κεντρική πόρτα του Ναού άνοιξε και οι πρώτοι κληρικοί που έβγαιναν ανέφεραν το όνομα του νέου Αρχιεπισκόπου.

 «Η διαδικασία ήταν άψογη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος σήμερα δίδαξε δημοκρατία. Εύχομαι κάθε επιτυχία στον άξιο νέο Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ελλάδος» δήλωσε ο υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Ευριπίδης Στυλιανίδης, που παρέστη στη διαδικασία εκλογής.

Η Ιερά Σύνοδος ανακοίνωσε και επισήμως, την Πέμπτη, στο υπουργείο Παιδείας την εκλογή νέου Αρχιεπισκόπου, ενώ εντός πέντε ημερών εδόθη η διαβεβαίωση του Αρχιεπισκόπου ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας και στη συνέχεια επραγματοποιήθη 16/2/2008  η ενθρόνιση στο Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών.

Ικανοποίηση στο Φανάρι: 

Την ικανοποίησή του για την εκλογή του από Θηβών και Λεβαδείας κ. Ιερώνυμου εξέφρασε το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η εκτίμηση προς την προσωπικότητα του μητροπολίτη Θηβών κ. Ιερωνύμου είναι μεγάλη και παλαιά και η προσδοκία για τη συνεργασία μαζί του στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της Ορθοδόξου Εκκλησίας ακόμα μεγαλύτερη, τονίζουν στο Φανάρι αναφέροντας χαρακτηριστικά «προσβλέπουμε σε αγαστή συνεργασία». 

Οι δεσμοί του μητροπολίτη Θηβών με το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχουν ενισχυθεί και από την παρουσία τα τελευταία δέκα χρόνια στην πατριαρχική αυλή, ιερέων, πνευματικών τέκνων του μητροπολίτη Θηβών. 

Ο μέγας εκκλησιάρχης του Οικουμενικού Πατριαρχείου αρχιμανδρίτης Αθηναγόρας προέρχεται από τη Μητρόπολη Θηβών και συνέδεε το Φανάρι με αυτήν. Παράλληλα, θερμούς χαιρετισμούς και «από καρδιάς συγχαρητήρια» απέστειλε στον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο για την εκλογή του ο Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος Β. Επίσης ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Στυλιανός, 

Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Δημήτριος απέστειλε συγχαρητήρια επιστολή εξ ονόματος της Επαρχιακής Συνόδου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής και της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας. Συγχαρητήρια επιστολή απέστειλε και ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.Χρυσόστομος, καθώς και όλοι οι Προκαθήμενοι και Αρχιεπίσκοποι των Ορθοδόξων Εκκλησιών και άλλων Δογμάτων.  

ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Την Κυριακή 4 Οκτωβρίου 1981, εχειροτονήθη Επίσκοπος στον Καθεδρικό Ιερό Ναό των Αθηνών, υπό του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Σεραφείμ και πλειάδος Αρχιερέων ο τότε Αρχιμανδρίτης και Αρχιγραμματεύς της Ιεράς Συνόδου κ. Ιερώνυμος Λιάπης Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας.

Το βασικό που πρέπει να τονισθεί τοις πάσι είναι η αφυλαργυρία του και η αφάνεια της προσωπικότητάς του. Συνολικά εικοσιέξι χρόνια εργάστηκε κυριολεκτικά, στην Ιερά Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας, χωρίς να ζητήσει τίποτε για τον εαυτό του, όπως ούτε αμοιβές, ούτε τιμές, ούτε δόξες.Ολιγόλογος χαρακτήρας, καλογερικός, ανεκτικός, ανεπηρέαστος, όπως και σήμερα ως Προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας. 

Σκόρπιζε και σκορπίζει όπως πάντα, απλόχερα αγάπη σε όλες τις ψυχές, με την ανεκτικότητά του προς όλους κληρικούς και λαϊκούς καθώς και την έκδηλη αγάπη του για τα Μοναχικά τάγματα. Επιπλέον την ακούραστη μέριμνά του, για τη συντήρηση και την επάνδρωση των Ιερών Μονών της τότε Επαρχίας του, όπου με την συνεχή συνεργασία, του τότε Υπουργείου Πολιτισμού και της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας.

Εργάστηκε αδιάκοπα και ακούραστα για την αναστήλωση των Αρχαιολογικών Μνημείων, και Βυζαντινών Εξωκλησιών, της τότε Ιεράς Μητροπόλεως του. Έτρεχε τότε ο Σεβασμιώτατος Θηβών στην χαρά, στον πόνο, και στις περιστάσεις του ποιμνίου του, χωρίς το παραμικρό όφελος. 

Όλα για το Φιλανθρωπικό έργο της Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας, για τα Γηροκομεία, τα συσσίτια, τη Στέγη Γερόντων Ψυχικής Υγιεινής και  Α.Μ.ΕΑ. Τους συμβουλευτικούς σταθμούς, την Χριστιανική Αγωγή της Νεότητος, τις Κατασκηνώσεις, τα Συνέδρια, τις Εκδόσεις εποικοδομητικών βιβλίων κ.α.

Ποιός θα ξεχάσει τον αγώνα του και την ανυποχώρητη στάση του, από το 1988 μέχρι τέλους, για το κλείσιμο της γνωστής Χιλιαστικής Εταιρίας «Σκοπιά», στον Ελαιώνα Βοιωτίας;  Γι΄ αυτό και για άλλα πολλά ο πιστός λαός της Βοιωτίας μαρτυρεί και σήμερα την υπερβολικά αθόρυβη, και σκληρή εργατικότητα, του τότε Ποιμενάρχη της όπου έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του, σε κάθε γωνιά της Βοιωτίας.

Η απέχθεια του τότε Σεβασμιωτάτου Θηβών και Λεβαδείας και σήμερα Αρχιεπισκόπου Αθηνών για το χρήμα, αλλά και το γεγονός ότι σέβεται την ανθρώπινη αξία (δεδομένου ότι γνωρίζει πως όλοι είμεθα Θεοδημιούργητα πλάσματα, με ατέλειες και ελλείψεις, με ανάγκες και δυσχέρειες).

Προσπαθούσε και προσπαθεί και σήμερα από την θέση που πανάξια κατέχει, να απαλύνει, όσο το δυνατόν περισσότερο κάθε πονεμένο και εμπερίστατο άνθρωπο. Όλα ταύτα δεικνύουν τον Εκκλησιαστικόν άνδρα. Είθε αυτή την συμπεριφορά της αρετής, της ταπεινότητος και της ηρεμίας, να την μιμηθούν έμπρακτα, όσοι προκαλούν με την δυστροπία, την κακότητα, και την εκμετάλλευση των αδυνάτων.

Ας θυμηθούμε το τι είχε πει στην Προσφώνησή του ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρός Σεραφείμ κατά την διάρκεια της χειροτονίας εις Επίσκοπον του τότε Θηβών και Λεβαδείας κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ. 

Καθώς επίσης και τι είπε στην Αντιφώνησή του, ο τότε χειροτονηθείς Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας, και σήμερα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ. Κατά τη διάρκεια της χειροτονίας ο τότε Προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας κ. Σεραφείμ προσφώνησε το νέο Ιεράρχη δια των εξής λόγων:

Αγαπητοί μου, 

Η λιπαρά μόρφωσις του προς χειροτονίαν σήμερον Θεοφιλεστάτου Εψηφισμένου δια την Ιεράν Μητρόπολιν Θηβών και Λεβαδείας, εν τε τη ημεδαπή και εν τη αλλοδαπή. Η αξιόλογος συγγραφική του εργασία, δια την οποίαν και έτυχεν επαξίως βραβείον της Ακαδημίας Αθηνών, η προσφορά του εις την παιδείαν του Έθνους εις την οποίαν εδίδαξεν επί σειράν ετών άμα τη εισόδω του εις τον Ιερόν Κλήρον.

Με ιδιαιτέραν την διδακτικήν παρουσίαν του εις την Λεόντιον Σχολήν, η καρποφόρος διακονία του εις την Εκκλησίαν, ως Πρωτοσυγκέλλου, και Ιεροκήρυκος και γενικώς πνευματικού εργάτου του Ευαγγελίου εν τω Αμπελώνι του Κυρίου εις την Ιεράν Μητρόπολιν Θηβών και Λεβαδείας.

Και το ανεπίληπτον του βίου του, ήγαγον την Ιεράν Σύνοδον της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, δια παμψηφίας να προαγάγει τον Θεοφιλέστατον εις Μητροπολίτην της Ι. Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας.Άτε του εν αυτή θεοφιλώς αρχιερατεύσαντος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θηβών και Λεβαδείας κ. Νικοδήμου, δια λόγους ους εκείνος εγνώρισε τη Ιερά Συνόδω της Ιεραρχίας, παραιτησαμένου, ανοιγείσης ούτω της θύρας δια να καταλάβη την Μητρόπολιν ταύτην ο σήμερον χειροτονούμενος, εκ της οποίας και κατάγεται ούτος.

Ημείς δε εγνωρίσαμεν αυτόν προσωπικώς, ως στενόν ημών συνεργάτην εν τη Διαρκή Ιερά Συνόδω, εν τη οποία διετέλεσε το πρώτον Γραμματεύς, και εξετιμήσαμεν τον ειλικρινή και ευθύν χαρακτήρά του και το φιλόπονον εν τη υπηρεσία του, Τον ήμερον και ήρεμον τύπον του προσγειωμένου εις τας εκδηλώσεις του ανθρώπου, πράγματα τα οποία συνθέτουν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα.

Θεοφιλέστατε,Ταύτα πάντα και όσα άλλα διαφεύγουν λόγω της στιγμής, δικαίως ώθησαν, ώστε η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος δια τόσον τιμητικής παμψηφίας, να σε καλέση εις την υψηλήν αρχιερατικήν διακονίαν και να σου αναθέση την ποιμαντορίαν της και γενετείρας σου ιστορικής Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας.

Και θέλει να πιστεύη, ότι και από της νέας ταύτης σκοπιάς θα φανής αντάξιος των προσδοκιών της μητρός Εκκλησίας και θα αποβής έτι πλέον επωφελής και καρποφόρος εις τον πνευματικόν Αμπελώνα του Θείου Αυτής Δομήτορος.

Θεοφιλέστατε,Αναλαμβάνης την διαποίμανσιν της κληρωθείσης σοι Θεοσώστου παροικίας εις μιαν περίοδον κρίσιμον και δια το Έθνος και δια την Εκκλησίαν, με άγνωστον την τροχιάν της δι΄ ολόκληρον τον κόσμον και δια την πατρίδα μας.

Θεοφιλέστατε, Καλείσαι, καθώς και πάντες οι πιστοί χριστιανοί, ομού και οι ταγοί της Εκκλησίας, καλείσαι λέγω, να διαδραματίσης συνθετόν ρόλον, και όχι μόνον καθαρώς εκκλησιαστικόν. Αλλά, ως η ιστορία μαρτυρεί και ρόλον εθνικόν, πράγμα.

Το οποίον έπραξεν η Εκκλησία κατά τας δυσκόλους στιγμάς του εθνικού βίου, και κατά την βυζαντινήν περίοδον, αλλά και κατά τους προσφάτους μετά την απελευθέρωσιν χρόνους και μέχρι των ημερών ημών. Με αυτά τα ολίγα, Θεοφιλέστατε, από καρδίας εύχομαι, όπως το Πνεύμα το Άγιον, καθοδηγή τα βήματά σου εις παν έργον αγαθόν και αυτόν ευάρεστον.

Ώστε να καταστής ποιμενάρχης άξιος της εκτιμήσεως της Σεπτής Ιεραρχίας, τιθέμενος λυχνία φωταυγής φωτίζουσα την κληρωθείσάν σοι Θεοτίμητον Ιεράν Μητρόπολιν Θηβών και Λεβαδείας απ΄ άκρου εις άκρον αυτής. Με τας θερμάς αυτάς ευχάς, Θεοφιλέστατε, σε καλούμεν να ανέλθης εις υψηλήν βαθμίδα της Αρχιερωσύνης, ώστε ως άξιος αρχιερεύς να διαποιμάνης το πιστευθέν σοι χριστεπώνυμον πλήρωμα. Ά ξ ι ο ς !

Στην Αντιφώνησή του ο τότε Σεβασμιώτατος

Θηβών και Λεβαδείας κ. Ιερώνυμος είπε.

Μακαριώτατε Δέσποτα, Σεβασμία των Ιεραρχών χορεία,

Αδελφοί συμπρεσβύτεροι και διάκονοι, Πιστέ του Κυρίου Λαέ,

Αιχμαλωτισμένος από την αγάπη του Κυρίου μας και συντετριμμένος εγώ ο ελάχιστος αυτήν τη μυσταγωγικήν ώρα της ζωής μου. Τον ευχαριστώ με όλη την θέρμην της καρδιάς μου, διότι έτσι «οικονόμησε τα κατ΄ εμέ». «Από γούν της ημέρας έως νυκτός ως χελιδών φωνήσω και ως αηδών αλλαλάξω και ου παύσομαι ευλογών Αυτόν πάσας τας ημέρας της ζωής μου».

Μακαριώτατε, Δεν είμαι διατεθειμένος αυτήν την ώρα ούτε το μεγαλείον του επισκοπικού αξιώματος να αναπτύξω, ούτε εις τας μικράς μου δυνάμεις, αι οποίαι τίθενται εις την διακονίαν της Εκκλησίας να αναφερθώ, παρά μόνον να σας διαβεβαιώσω, ότι: Δεν έχω ψευδαισθήσεις, και γνωρίζω καλά τι σημαίνει να είναι κανείς επίσκοπος στο 1981, ικανός «ποιμαίνειν μετ΄ επιστήμης τον λαό του Θεού».

Καλούμαι να λάβω τον τρίτον της ιερωσύνης βαθμόν και αποστέλλομαι να ποιμάνω ένα εκλεκτόν και ιστορικόν λαόν, τον Βοιωτικόν, εις μιαν εποχήν, κατά την οποίαν, όπου κι΄ αν στρέψη κανείς το βλέμμα του αντικρύζει προβλήματα και ερωτηματικά.

Εις την ταραγμένην εποχή μας, που επικρατεί η σύγχυση αλλά που υπάρχει συγχρόνως η αναζήτησις και η λαχτάρα για γνησιότητα, ειλικρίνεια και αλήθεια, εις την εποχή μας που κυριαρχεί η ανησυχία και το ανικανοποίητον αλλά συγχρόνως αναζητούνται στηρίγματα δια να οικοδομηθούν οι πεσμένες ελπίδες, πιστεύω απόλυτα ότι:

Η Εκκλησία, ο ορθόδοξος Επίσκοπος έχει χρέος να μεταγγίσει και να μεταφέρει εις αυτήν, την πραγματικότητα του Θεού, να καταστήση ψηλαφητή την παρουσία του Θεού εις τον κόσμον.Και τούτο όχι ως ουραγός αλλά πρώτος «ώσπερ κριός επίσημος εκ μεγάλου ποιμνίου εις προσφοράν, ολοκαύτωμα δεκτόν τω Θεώ ητοιμασμένον».  

Αυτήν την ιστορικήν στιγμήν της ζωής μου πριν η αύρα του Παναγίου Πνεύματος πνεύση, επιτρέψατε μου Μακαριώτατε: Να ευχαριστήσω την Σεπτήν Ιεραρχίαν της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία δια της τιμίας ψήφου της με ανέδειξε ποιμενάρχην της ωραίας και ευάνδρου Βοιωτίας. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, η ομόφωνος πρόκρισίς μου με υποχρεώνει ακόμη περισσότερον, αυξάνει το βάρος της ευθύνης. 

Να ευχαριστήσω τον σεβαστόν Γέροντα, τον Σεβ. Μητροπολίτην πρ. Θηβών και Λεβαδείας κ. Νικόδημον δια τη στοργήν και την αγάπην του προς εμέ. Δι΄ όσα έπραξε προς την ελαχιστότητά μου. Έζησα κοντά του δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια˙ θα είναι δι΄ εμε πάντοτε «ο δια της σιωπής κήρυξ» ή «επιστολή αρετής η υπ΄ εμού αναγινωσκομένη».

Διαδηλώ την υίικήν μου αφοσίωσιν προς το σεπτόν πρόσωπόν του˙ οι τόσες αρετές του θα αποτελούν δι΄ εμε πηγήν εμπνεύσεως και δείκτην πορείας εις την αρχιερατικήν μου διακονίαν.Να ευχαριστήσω τους σεβαστούς μου γονείς, οι οποίοι αξιώθηκαν από τον Κύριον να ευρίσκονται σήμερον εδώ, την ευλογημένην αυτήν ώραν˙ ας δοξολογούν μαζί μου τον Θεόν, ο οποίος τόσον πλούσιαν ήμειψε τους πολλούς των κόπους.

Τον πνευματικόν μου πατέρα αρχιμ. Βασίλειο Οικονόμου ο οποίος κυκλώνει σήμερα το ιερόν θυσιαστήριον και ο οποίος εις τα νεανικά μου χρόνια και έπειτα εστάθη πλάι μου βοηθός και ενισχυτής.

Τέλος Μακαριώτατε Δέσποτα, ευγνώμονες ευχαριστίες και άπειρον σεβασμόν εκφράζω προς την Μακαριότητά σας διότι με ετιμήσατε με την αγάπην σας και την εμπιστοσύνην σας. Εργάζομαι κοντά σας εις επιτελικήν της Εκκλησίας θέσιν υπέρ την τριετίαν και κατ΄ αυτήν πολλά εδιδάχθην.

Το αυθόρμητον του χαρακτήρος σας, η άδολη καρδιά σας, η ευθύτης και η ειλικρίνειά σας, η ανεξικακία σας, η απέραντη αγάπη σας δια την Εκκλησίαν και το Έθνος, είναι στοιχεία, που αιχμαλωτίζουν τους συνεργάτας σας. «Και τα νυν παρατίθεμαι εμαυτόν τω Θεώ και τω λόγω της Χάριτος αυτού…».

Ευχηθήτε, Μακαριώτατε, σεβασμία των Ιεραρχών χορεία αδελφοί συμπρεσβύτεροι και διάκονοι, πιστέ του Κυρίου Λαέ, ευχηθήτε: Να αναδειχθώ «καλός ποιμήν», «καλός οικονόμος ποικίλης χάριτος Θεού», «να ποιμάνω το ποίμνίο μου μετ΄ επιστήμης και ουχί εν σκεύεσι ποιμένος απείρου». «Αυτός ο Κύριος να κρατήση της χειρός μου της δεξιάς και εν τη βουλή αυτού με οδηγήση».

Κατά τη Θεία Λειτουργία τότε προεξήρχε: 

Ο Μακαριώτατος Προκαθήμενος κ. Σεραφείμ, (4/10/1981) 

και έλαβαν μέρος 24 Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες: 

Μυτιλήνης κ. Ιάκωβος, 

Κίτρους κ. Βαρνάβας, 

Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος, 

Φωκίδος κ. Χρυσόστομος, 

Κορίνθου κ. Παντελεήμων, 

πρ. Θηβών κ. Νικόδημος, 

Φιλίππων Προκόπιος, 

Νεαπόλεως κ. Διονύσιος, 

Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος, 

Δημητριάδος κ. Χριστόδουλος, 

Θεσσαλιώτιδος κ. Κλεόπας, 

Διδυμοτείχου κ. Αγαθάγγελος, 

Λαρίσης κ. Σεραφείμ, 

Πειραιώς κ. Καλλίνικος, 

Ιωαννίνων κ. Θεόκλητος, 

Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος, 

Ζακύνθου κ. Παντελεήμων, 

Χίου κ. Διονύσιος, 

Κυθήρων κ. Ιάκωβος, 

Σπάρτης κ. Ευστάθιος, 

Ιερισσού κ. Νικόδημος, 

Ηλείας κ. Γερμανός και 

Ο Θεοφιλ. Επίσκοπος Ανδρούσης

κ. Αναστάσιος.

                                                                                 

Στο Ιερό του Καθεδρικού Ναού των

Αθηνών ευρίσκοντο 22 συμπροσευχόμενοι 

οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες: 

Νέας Ιωνίας κ. Τιμόθεος,

 Άρτης κ. Ιγνάτιος, 

Κασσανδρείας κ. Συνέσιος, 

Λήμνου κ. Παντελεήμων, 

Γυθείου κ. Σωτήριος, 

Δράμας κ. Διονύσιος, 

Πατρών κ. Νικόδημος, 

Μηθύμνης κ. Ιάκωβος, 

Κερκύρας κ. Πολύκαρπος, 

Καρυστίας κ. Σεραφείμ,

 Βεροίας κ. Παύλος, 

Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, 

Σάμου κ. Παντελεήμων, 

Παραμυθίας κ. Τίτος, 

Γρεβενών κ. Σέργιος, 

Νικοπόλεως κ. Μελέτιος, 

Φιλαδελφείας κ. Βαρθολομαίος, 

Ρόδου κ. Σπυρίδων, 

Διοκαισαρείας κ. Ιάκωβος, 

Καμπανίας κ. Κοσμάς.

Οι Θεοφιλ. Επίσκοποι Βρεσθένης κ. Δημήτριος 
και Δωδώνης κ. Χρυσόστομος, και πολλοί κληρικοί.

Επίσης παρόντες ήτο ο Γενικός Διευθυντής Θρησκευμάτων κ. Σπ. Τρωϊάνος, ο Νομάρχης Βοιωτίας κ. Γιαννόπουλος, ο αναπληρωτής Νομάρχης Αττικής κ. Κάζογλης, άλλοι επίσημοι και πλήθος κόσμου που αναφωνούσε «Ά ξ ι ο ς» και χειροκροτούσε διατρανώνοντας την πνευματική του αγαλλίασι. Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας εξελέγη παμψηφεί από τη Σεπτή Ιεραρχία την 1ην Οκτωβρίου 1981.

Η ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ του Β΄

Παρουσία της τότε πολιτικής ηγεσίας και εκπροσώπων του Οικουμενικού Πατριαρχείου και Ορθοδόξων Εκκλησιών, τελέστηκε με κάθε επισημότητα στη Μητρόπολη Αθηνών, η ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου Β΄ Μεγάλη μέρα εκείνη για την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος και την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών.

Με κάθε επισημότητα τελέστηκε στη Μητρόπολη Αθηνών, η ενθρόνιση του νέου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, παρουσία της πολιτικής ηγεσίας της χώρας, εκπροσώπων των αρχών, αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, άλλων ορθοδόξων Πατριαρχείων και εκπροσώπων ξένων δογμάτων.

Ο Μακαριώτατος εξελέγη την 7ην Φεβρουαρίου 2008 στο ανώτατο αξίωμα της Εκκλησία της Ελλάδος, μετά την κοίμηση του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου.Πέντε λεπτά πριν από τις 11 το πρωΐ ο Αρχιεπίσκοπος κ.κ. Ιερώνυμος,  τότε έφθασε στον καθεδρικό ναό, όπου τον υποδέχθηκε ο Νομάρχης Αθηνών Γιάννης Σγουρός, του αποδόθηκαν τιμές από στρατιωτικά αγήματα, ενώ αντάλλαξε χειραψία με τον Πρόεδρο της Βουλής Δημήτρη Σιούφα, τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Παπανδρέου και τον Δήμαρχο Αθηναίων Νικήτα Κακλαμάνη.

Λίγο πριν την είσοδο του νέου Αρχιεπισκόπου στο ναό έφθασε στη Μητρόπολη Αθηνών και ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής. Μόλις μπήκε στο ναό, αναγνώσθηκε η εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου και το Προεδρικό Διάταγμα για την εκλογή του, από τον αρχιμανδρίτη τότε κ. Κύριλλο Μισιακούλη, αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου, και άρχισε η ακολουθία της ενθρόνισης.

Την πρώτη προσφώνηση προς τον Αρχιεπίσκοπο έκανε ο τοποτηρητής του αρχιεπισκοπικού θρόνου, μητροπολίτη Καρυστίας κ. Σεραφείμ.  Προσφωνήσεις απηύθυναν ο εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης, εκ μέρους της κυβερνήσεως ο υπουργός Παιδείας Ευριπίδης Στυλιανίδης, εκ μέρους της Βουλής ο πρόεδρός της Δημήτρης Σιούφας, εκ μέρους του Δήμου Αθηναίων ο δήμαρχος Νικήτας Κακλαμάνης και εκ μέρους του Κλήρου της αρχιεπισκοπής ο πρωτοσύγκελος π. Θωμάς Συνοδινός.

Στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών μετέβη μετά την τελετή ενθρόνισής του ο Αρχιεπίσκοπος συνοδευόμενος από τα μέλη της Ιεράς Συνόδου. Κατά τη διαδρομή ο κόσμος που ήταν συγκεντρωμένος έξω από το Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, παρά το τσουχτερό κρύο, χειροκροτούσε και επευφημούσε τον μακαριότατο. Φτάνοντας στην Αρχιεπισκοπή ο Αρχιεπίσκοπος δέχθηκε τις ευχές των ιεραρχών, ενώ την επομένη μέρα εδέχθη τις ευχές από τον κλήρο και το λαό.

Στον εμπνευσμένο Ενθρονιστήριο Λόγο του ο Μακαριώτατος έκανε έκκληση προς όλους ώστε να συστρατευθούν σε κοινούς στόχους. Είναι ζωτικής σημασίας Εκκλησία και Πολιτεία να συνεργαστούν διατηρώντας τους διακριτούς ρόλους τους, με στόχο την υπηρέτηση του λαού, είπε ο Αρχιεπίσκοπος. 

Καθήκον της Εκκλησίας,  είναι να διατυπώνει λόγο και όχι να αμφισβητεί τους θεσμούς και να λαμβάνει πολιτικές θέσεις, αλλά να εκφράζει την αγωνία της κοινωνίας και να αναπτύσσει πνευματικά αντισώματα απέναντι στα φαινόμενα που εκφυλίζουν το πρόσωπο της κοινωνίας.

Παράλληλα, τόνισε ότι οι άνθρωποι της Εκκλησίας έχουν χρέος να μαρτυρούν με αγωνία ότι η Εκκλησία υπάρχει για να ενώνει τους ανθρώπους και αυτό επιτυγχάνεται, με έργα και όχι με λόγια. Γι’ αυτό, πρόσθεσε, η Εκκλησία δεν πρέπει να σιωπά στα προβλήματα των ανθρώπων.  

Η Εκκλησία δεν δικαιούται να στρατεύεται σε μια ιδεολογία και πολιτική απέναντι σε άλλη, γιατί τότε δεν θα είναι Εκκλησία, αλλά μία παράταξη. Ο Μακαριώτατος εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς τους ιεράρχες που τον εξέλεξαν ως Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος και ευχαρίστησε όλους εκείνους που παραβρέθηκαν στην ενθρόνισή του.

Τέλος, αναφέρθηκε και στους προσωπικούς του προβληματισμούς, που, όπως είπε, είναι η μέριμνα για τη νέα γενιά, η ευθύνη για την πορεία του νεοελληνικού πολιτιστικού γίγνεσθαι και η φροντίδα για κάθε δοκιμαζόμενο συνάνθρωπο.

Ενώ ανέπτυξε τις θέσεις του για τον τρόπο άσκησης των καθηκόντων του, εκφράζοντας ταυτόχρονα τη συμπαράστασή του στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.Διαβάστε τον βαρυσήμαντο Ενθρονιστήριο Λόγο του Αρχιεπισκόπου πατώντας εδώ

ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΥΠΩΘΗΚΑΝ

ΣΤΗ  ΝΕΑ  ΣΕΛΙΔΑ  ΣΤΗΝ  ΕΛΛΑΔΙΚΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

1.Συνοδικό σύστημα διοίκησης στην Ιεραρχία. Το συνοδικό σύστημα διοίκησης στην Ιεραρχία αποτελεί προτεραιότητα αλλά και δέσμευση του νέου Προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας. Ο Μακαριώτατος επισημαίνει πως ο Αρχιεπίσκοπος είναι απλά ο Επίσκοπος των Αθηνών. Είναι πρώτος μεταξύ ίσων στην Ιεραρχία, η οποία είναι υπεύθυνη για διοικητικά θέματα.

2.Αρχιεπίσκοπος: Επίσκοπος Αθηνών, πρώτος μεταξύ ίσων.

3.Συνεχής συνεργασία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η συνεχής και ουσιαστική συνεργασία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο θεωρείται δεδομένη για τον νέο αρχιεπίσκοπο κύριο Ιερώνυμο. Η Ελλαδική εκκλησία είναι υποχρεωμένη να στηρίζει τη μητέρα των εκκλησιών.

4.Ενότητα Ορθοδόξων Εκκλησιών. Η ενότητα και η στήριξη ανάμεσα στις Ορθόδοξες Εκκλησίες αποτελεί βασική επιδίωξη του νέου Πρωθιεράρχη.Το πρωί εκείνης της ημέρας επισκέφθηκε τον Αρχιεπίσκοπο στο Αρχιεπισκοπικό Μέγαρο ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλος, ο οποίος υπογράμμισε το σεβασμό της Σιωνίτιδας Εκκλησίας προς τον Αρχιεπίσκοπο Κ.κ. Ιερώνυμο.

Η Αλλαγή σελίδας στην κορυφή της Ιεραρχίας.

Αλλαγή σελίδας στην κορυφή της Ιεραρχίας έφερε η εκλογή στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο της Αθήνας του κ. Ιερώνυμου, μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας, ο οποίος συγκέντρωσε την προτίμηση 45 Μητροπολιτών επί συνόλου 74, στη εκλογική διαδικασία.

Ο νέος Προκαθήμενος επισκέφτηκε τα γραφεία της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, για πρώτη φορά ως Αρχιεπίσκοπος.Ο Μακαριώτατος διαβεβαίωσε ότι «θα τηρήσει το συνοδικό σύστημα διοίκησης της Εκκλησίας και θα συνεχίσει το έργο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου».Η νόμιμη διαβεβαίωση του νέου Αρχιεπισκόπου ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια εδόθη την Τρίτη 12 Φεβρουαρίου ενώ το Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008 έγινε η ενθρόνισή του.

Η  ΠΡΩΤΗ  ΕΠΑΦΗ ΤΟΥ  ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ  

ΑΘΗΝΩΝΚΑΙ  ΠΑΣΗΣ  ΕΛΛΑΔΟΣ  Κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ  

ΜΕ  ΤΑ  ΜΜΕ.

Σε συνάντηση που είχε με τους εκκλησιαστικούς συντάκτες ο νέος Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος κατέστησε σαφή τα βασικά σημεία της ποιμαντορίας του. Η συζήτηση διεξήχθη χωρίς κάμερες, καθώς έτσι επιθυμούσε ο Αρχιεπίσκοπος. Ο Μακαριώτατος έδωσε σαφές στίγμα για τον τρόπο που θα διοικήσει την Εκκλησία της Ελλάδος, υπογραμμίζοντας ότι θα «διακονήσει τον Λαό και όχι φιλικά πρόσωπα», επίσης  επισήμανε ότι είναι «πρώτος μεταξύ ίσων».

Η Συνέντευξη Του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου 

Αθηνών και Ελλάδος  Κκ. Ιερωνύμου Β΄ για την

 «επόμενη μέρα» στην Εκκλησία.

Ο Αρχιεπίσκοπος κ.κ. Ιερώνυμος σε συνέντευξή του στην έγκριτη εφημερίδα «Κόσμος του Επενδυτή» ομίλησε για την ανάγκη εξυγίανσης στους κόλπους της Εκκλησίας κάνοντας λόγο για «νοσηρά στοιχεία» και τόνισε ότι «Είμαστε υποχρεωμένοι να βρούμε τρόπους, ώστε από κοινού, εν΄ συμπνοία και ομονοία, να προχωρήσουμε στην εξυγίανση όσων νοσηρών στοιχείων ταλαιπωρούν το σώμα της Εκκλησίας».

Ο Προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας επισημαίνει παράλληλα πως «η Εκκλησία δεν έχει κανέναν λόγο να προβάλει συνθήματα, αλλά να κάνει φανερό, έργω και λόγω, το μήνυμα του Μόνου Αρχηγού της, ότι ο Χριστός αναστήθηκε και άρα η ελπίδα μπορεί να διαποτίζει και τις χειρότερες στιγμές της ζωής μας».

Απαντώντας σε ερώτηση τι εκφράζει η ψήφος της Ιεραρχίας προς το πρόσωπό του, ο Μακαριώτατος είπε: «Θέλω να πιστεύω ότι η Ιεραρχία επικρότησε τη σταθερή εμμονή μου στη διατήρηση και ενίσχυση του συνοδικού ήθους, το αίσθημα ανάγκης για ενότητα και καταλλαγή. 

Και ίσως τη δεδηλωμένη επιθυμία μου να εργασθούμε συλλογικά και εν ομονοία».Αναφορικά με τις σχέσεις της Ελλαδικής Εκκλησίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο επεσήμανε: «Ο Κύριος προ του Σταυρού έθεσε ως κεντρική αγωνία την ανάγκη των ανθρώπων 'ίνα ώσιν εν'. 

Το μέλημά μας, λοιπόν, είναι η ενότητα μεταξύ των δυο Εκκλησιών, η οποία δεν μπορεί να στηρίζεται πουθενά αλλού, παρά μόνο σε σαφείς και υγιείς εκκλησιολογικές προϋποθέσεις. Επομένως, ο δοκιμασμένος τρόπος συμπορεύσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ελλαδικής Εκκλησίας αποτελεί την ασφαλέστερη βάση για την κοινή μας πορεία».

Ας δούμε όμως σήμερα μετά από δώδεκα χρόνια  Αρχιεπισκοπείας του τι έργο έχει προσφέρει μέσα από πολλούς αγώνες και αγωνίες ο Μακαριώτατος:. ΓΙΑ ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΕΡΓΑ ΜΕ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ  ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ  ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΑΠΟ  ΤΟ 2008 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ…

Ο Μακαριώτατος είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής (Τμήμα Αρχαιολογίας) και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και διετέλεσε υπότροφος του Ι.Κ.Υ. (1ος σε πανελλαδική κλίμακα) στις βυζαντινές σπουδές. Μετέβη για μεταπτυχιακές σπουδές στο Gratz της Αυστρίας και στο Regensburg και το Μόναχο της Γερμανίας.

Εργάσθηκε ως πανεπιστημιακός βοηθός στην Αρχαιολογική Εταιρεία στην Αθήνα δίπλα στον Ορλάνδο και ως φιλόλογος στη Λεόντειο Σχολή της Νέας Σμύρνης, στο 9^ο Νυκτερινό Γυμνάσιο Αθηνών, καθώς και στο Γυμνάσιο της Αυλώνος. Εγκατέλειψε την πανεπιστημιακή του καριέρα μετά την ένταξή του στον ιερό κλήρο.

-Υπηρέτησε ως Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας (1967-1978), ως Ηγούμενος των Ιερών Μονών Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σαγματά (1971-1977) και του Οσίου Λουκά (1977-1981), ως Γραμματεύς και κατόπιν Αρχιγραμματεύς της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος (1978-1981). Το 1981 εξελέγη παμψηφεί Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας.

-Ως μητροπολίτης συμμετείχε στις Επιτροπές Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως, Εκκλησιαστικής Περιουσίας, Σχέσεων Εκκλησίας Πολιτείας, Υποτροφιών και εργάστηκε ως Αντιπρόεδρος του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος. 

Υπήρξε μέλος μεικτών επιτροπών Πολιτείας και Εκκλησίας για την μελέτη θεμάτων για την μοναστηριακή περιουσία (1986-1998) και την εκκλησιαστική εκπαίδευση (1986-1998) και Πρόεδρος της επιτροπής Διαλόγου Κοινωνίας - Εκκλησίας (2005-2007).

-Η συντριπτική πλειοψηφία των κληρικών που άφησε στην Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας οι 82 στους 110 είναι πτυχιούχοι θεολογίας και μερικοί από αυτούς διαθέτουν παράλληλα και δεύτερο πτυχίο (φιλόλογοι, αρχιτέκτονες, ιατροί, γεωπόνοι, παλαιογράφοι, καθηγητές πληροφορικής, διδάσκαλοι, οικονομικών επιστημών κ.α).  

Σε αυτούς συγκαταλέγονται ένας τακτικός καθηγητής της θεολογίας, ένας λέκτορας της θεολογίας, τρεις διδάκτορες και πέντε μεταπτυχιακοί υποψήφιοι διδάκτορες.-Με την ανύστακτη φροντίδα του και το ενδιαφέρον του τότε αναπαλαιώθηκαν, επανδρώθηκαν και λειτουργούν σήμερα έξι ανδρικές Ιερές Μονές (σύνολο Μοναχών 45) και δεκαεπτά γυναικείες (σύνολο Μοναχών 110).

-Στο συγγραφικό του έργο συγκαταλέγονται πολλά άρθρα, μελέτες,Προλογίσεις πολλών βιβλίων καθώς και βιβλία θεολογικού, κοινωνικού και ιστορικού περιεχομένου, εκ των οποίων αυτό με τον τίτλο «Μεσαιωνικά Μνημεία της Ευβοίας» βραβεύθηκε το 1970 με πρώτο βραβείο από την Ακαδημία Αθηνών.

Το 1992 Οι Εγκαταστάσεις των Χιλιαστών

στη Βοιωτία ή πως ξεπουλιέται η Ελλάδα.

Το 2006 εξεδόθη ο πρώτος από τους τρεις τόμους

 έργου του με τον τίτλο «Χριστιανική Βοιωτία».

Το 2012 εξεδόθη το βιβλίο του με τίτλο:

Εκκλησιαστική Περιουσία και Μισθοδοσία

του Κλήρου.

Το 2015 εξεδόθη το βιβλίο του με τίτλο:

Η Μισθοδοσία του Εφημεριακού Κλήρου στην Ελλάδα.

Το 2016 εξεδόθη το βιβλίο του με τίτλο: Η Απάντηση

της Εκκλησίας στα Μυθεύματα του Αντικληρικαλιστικού

Λαϊκισμού.

Επίσης και τρια Πονήματα:

α).Ιερά Μονή Οσίου Λουκά (2005)

β).Μονή Ιερουσαλήμ Δαύλειας (2016)

γ).Η Αρχαία Βουλίς της Βοιωτίας. Περιήγηση και

 Προσκύνημα στα Ασκηταριά της Περοχής. (2018)

 Η αποχώρηση του Μητροπολίτη Θηβών

 και Λεβαδείας κ. Ιερωνύμου και οι πρώτες 

τοποθετήσεις του σαν Αρχιεπίσκοπος.

Ο Αρχιεπίσκοπος  αποχαιρετώντας το ποίμνιο του στην Λειβαδιά, όπου λειτούργησε για τελευταία φορά στο Μητροπολιτικό ναό της πόλης, παρουσία πολλών αρχιερέων, των τοπικών αρχών και πολλών πιστών έδωσε το στίγμα της πορείας του ως Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Στο κήρυγμά του προδιέγραψε τα βήματα με τα οποία θα πορευθεί από δω και πέρα η Ελλαδική Εκκλησία.

Μεταξύ άλλων «χαρακτήρισε τον εαυτόν του, ίσο μεταξύ ίσων, στο σώμα της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος». Ο Αρχιεπίσκοπος, μιλώντας στους πιστούς, θυμήθηκε ότι πριν από 40 χρόνια στον ίδιο χώρο εισήλθε στην Εκκλησία, αφού εκεί χειροτονήθηκε κληρικός.

Ο Μακαριώτατος αναφέρθηκε στο ρόλο του αρχιεπισκόπου, λέγοντας ότι «ο αρχιεπίσκοπος είναι ένας μητροπολίτης, όπως όλοι οι άλλοι». Είναι ο πρόεδρος του Σώματος της Ιεραρχίας. Ο συντονιστής που θα καθοδηγήσει ώστε να βγεί ό,τι καλύτερο από τη συνεργασία.

Τόνισε ότι απλώς αλλάζει περιβάλλον και πρόσωπα, αλλά επισήμανε ότι με τον ίδιο τρόπο που έζησε στη Βοιωτία θα ζήσει και στη μεγάλη πόλη των Αθηνών. Υπογράμμισε ότι η ενορία, ο εκκλησιαστικός χώρος, δεν είναι χώρος τελετών και επιδείξεων.

Αναφερόμενος στην εποχή μας είπε ότι «είναι εποχή συγχύσεως, όπου μπορεί το ψέμα να παρουσιασθεί ως αλήθεια, το άσχημο ως όμορφο και το κακό ως καλό» και είπε «Η Εκκλησία είναι εκείνη που θα αναδείξει την αλήθεια». Ο Αρχιεπίσκοπος πρόσθεσε ότι «οι θεσμοί είναι καλοί και πρέπει να τους στηρίζουμε και οι νόμοι είναι καλοί και πρέπει να τους τηρούμε. Όμως, αν τα πρόσωπα είναι άρρωστα, τότε και οι θεσμοί θα είναι ασθενείς». 

Ο Μακαριώτατος αναφέρθηκε με ιδιαίτερη θέρμη στο ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, τονίζοντας ότι «είναι ευλογία να το έχουμε και πρέπει να το διαφυλάξουμε, να το αγαπήσουμε, να το φροντίσουμε».Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, τον οποίο χαρακτήρισε ανήσυχο πνεύμα. 

Κατέληξε με αναφορές στο σημαντικό ρόλο των μοναστηριών, καλώντας τους μοναχούς να συνεχίσουν μέσα στη σιωπή να κρατούν την παράδοση η οποία δημιουργεί πολιτισμό και παρακάλεσε το Θεό να τον βοηθήσει στα νέα του καθήκοντα, να διακονήσει την Εκκλησία και το λαό.

Τέλος ο νέος Προκαθήμενος της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος εχαιρέτησε έναν προς έναν τους πιστούς της Βοιωτίας, που διακονούσε από το 1981. Δεν  πρέπει  βέβαια να ξεχνάμε και το  μεγάλο  έργο όπου άφησε  στην Βοιωτία ως Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας.  Ας ξαναθυμηθούμε λοιπόν σήμερα ποιός είναι ο Αρχιεπίσκοπος

Το κοινωνικό του έργο που άφησε στην Βοιωτία είναι:

Οικοτροφείο, Ορφανοτροφείο (Θήβα), Στέγες Ηλικιωμένων (Θήβα, Λιβαδειά), Κέντρο Επανένταξης Ψυχικώς Πασχόντων (Λιβαδειά), Κέντρο Πρόληψης για τα ναρκωτικά (Λιβαδειά), Συσσίτια Απόρων συμπεριλαμβανομένων και οικονομικών μεταναστών (Θήβα), Συμβουλευτικούς Σταθμούς (Θήβα), Κέντρο Ιστορικών και Αρχαιολογικών Ερευνών (Ζάλτσα-Ιερά Μονή Λυκούρεση), ενώ ως πρώην εκπαιδευτικός είχε αναπτύξει εκεί μία ιδιαίτερη σχέση με την εκπαιδευτική κοινότητα της Βοιωτίας.

-Στην Μητρόπολή του  τότε εφρόντισε περαιτέρω για την δημιουργία και λειτουργία ενοριακών πνευματικών κέντρων, κέντρων νεότητας στις περισσότερες των ενοριών της Μητροπόλεώς του καθώς και προτύπων κατασκηνωτικών εγκαταστάσεων στο Παρνασσό. Με πρωτοβουλία του ιδρύθηκε και λειτουργεί το Κέντρο Ερευνών της Ιστορίας και του Πολιτισμού της Βοιωτίας, το οποίο συνεργάζεται με τα Πανεπιστήμια του Durham, Cambridge.

-Στο Συνεδριακό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως στην Αλίαρτο Βοιωτίας, κοντά στην Ιερά Μονή Ευαγγελιστρίας, διεξάγονται κατά καιρούς διάφορα συνέδρια. Είχε ξεκινήσει συνεργασία με το τμήμα Διεθνών Σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου και είχαν υλοποιηθεί τρεις κύκλοι μεταπτυχιακών σπουδών σχετικά με το περιβάλλον, έγινε δε μεγάλη προσπάθεια ώστε να δημιουργηθεί Ερευνητικό Κέντρο για το περιβάλλον στην υπο ανακαίνηση Ιερά Μονή Ταξιαρχών (Δομβραίνα).

-Πρωτοστάτησε ως Μητροπολίτης για την δημιουργία στην γενέτειρά του, στα Οινόφυτα του Κέντρου Ευαισθητοποιήσεως Πληθυσμού σε θέματα περιβάλλοντος και οικονομικών μεταναστών. Οι αγώνες του και η συνεχής επαγρύπνησή του είχαν ως αποτέλεσμα: την ματαίωση των σχεδίων των μαρτύρων του Ιεχωβά για την λειτουργία διεθνούς χιλιαστικού κέντρου στην επαρχία του.

-Για την τότε συμβολή του στο φιλανθρωπικό έργο της Μητροπόλεώς ΙΜΘΛ που σχετίζεται με την υγεία τιμήθηκε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κραϊόβας στη Ρουμανία με την απονομή του τίτλου του επιτίμου Διδάκτορα του εκεί Πανεπιστημίου. Επίσης είναι Πρόεδρος της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας (ΕΛΙΚΑΡ).

Π. ΒΟΙΩΤΟΣ

ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥΑΘΗΝΩΝ 
ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β΄ (16/2/2008)

Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ͵ ὁ κατὰ τὸ πολὺ αὐτοῦ ἔλεος ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι΄ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν͵ εἰς κληρονομίαν ἄφθαρτον καὶ ἀμίαντον καὶ ἀμάραντον,  (Α΄ Πετρ.1,3-4).

Εκ βάθους καρδίας ευχαριστώ τον Πανάγαθο Τριαδικό Θεό, ο οποίος μέσα στο πλούσιο έλεος και την ανεξάντλητη ανοχή Του προς την ελαχιστότητά μου οικονόμησε κατ΄ αυτόν τον τρόπο τη ζωή μου.Ευγνωμοσύνη εκφράζω επίσης προς τους αγαπητούς εν Χριστώ αδελφούς μου, τους Σεβασμιωτάτους  Αρχιερείς, οι οποίοι δια της τιμίας ψήφου των με ανέδειξαν Αρχιεπίσκοπο  Αθηνών και  Πάσης Ελλάδος.

Θερμές ευχαριστίες απευθύνω και προς όλους εσάς, που κατακλύζετε αυτή την ώρα τον αγιασμένο τούτο χώρο.Όπου καθημερινά «τὰ τελειώτατα τελεσιουργοῦνται», και γίνεσθε μάρτυρες της προσθήκης ενός ακόμη κρίκου στην ανθρώπινη αλυσίδα των διακονησάντων εν Ελλάδι το αρχιεπισκοπικό αξίωμα. Καὶ ἰδοὺ ἐγώ ἐν μέσῳ ὑμῶν.

Μᾶλλον  ἐν τῷ  μέσῳ πάντων ἡμῶν ὁ Χριστός, Ὅς ἦν καὶ ἔστι καί ἔσται. Ιδού εγώ ανάμεσά σας, στην εποχή των μεγαλόστομων διακηρύξεων, του πληθωρισμού της κενολογίας και της ξύλινης γλώσσας, απρόθυμος να διατυπώσω υψιπετείς διακηρύξεις.

Δεν έχω να καταθέσω προγραμματικές δηλώσεις. Άλλωστε αυτές είναι ήδη διατυπωμένες άπαξ και με περισσή σαφήνεια επί του Σταυρού.Η Εκκλησία πορεύεται μέσα στην Ιστορία και τον κόσμο αλλά δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. Δεν ενδιαφέρεται να αντιπαρατεθεί προς κάτι ή κάποιον αλλά να προσλάβει τον κόσμο και να τον μεταμορφώσει.

Δεν καλείται να είναι το λίπασμα για τα διακοσμητικά φυτά αυτού του κόσμου αλλά γίνεται συνεχώς ένας πνευματικός εκρηκτικός μηχανισμός που ανατινάζει τον κόσμο και τον κάνει Εκκλησία. Κι’ εμείς, οι διάκονοι της Εκκλησίας, δεν υπάρχουμε για να αντιπαραθέτουμε επιμέρους απόψεις εναντίον άλλων απόψεων ή ιδεολογικές αντιλήψεις έναντι άλλων ιδεολογιών, ούτε δικαιούμαστε να στρατευτούμε σε μια ιδεολογικοπολιτική επιλογή εναντιούμενοι σέ κάποιαν άλλη.

Διότι τότε δεν θα είμαστε Εκκλησία αλλά μια θρησκευτική παράταξη, αυτοπεριορισμένη στη στενωπό των ιδεών της, αφού λησμόνησε ότι ο δρόμος που έχουμε να δείξουμε στους ανθρώπους και η αλήθεια που έχουμε χρέος να μαρτυρούμε δεν είναι μια ιδεολογία αλλά ένα πρόσωπο.

Ο Χριστός είναι «ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή» (Ιωάν. 14,6).Ο Χριστός, ο οποίος δεν πρότεινε ιδέες που διχάζουν τους ανθρώπους αλλά «ἤπλωσε τὰ παλάμας» επί του Σταυρού «καὶ  ἥνωσε τὰ τὸ πρὶν διεστῶτα». Ο Χριστός που μελίζεται επί του θυσιαστηρίου σε κάθε Θεία Λειτουργία αλλά δεν διαιρείται, και προσφέρει τη δυνατότητα πάντες οι εξ ενός ποτηρίου μεταλαμβάνοντες να γίνονται ένα σώμα.

Όταν οι ιδεολογίες, οι αντιπαλότητες, τα μίση και οι έχθρες διαλύουν την ενότητα των ανθρώπων στο όνομα κοσμοθεωριών ή κοσμικών συμφερόντων,Η δική μας ευθύνη είναι να βρίσκουμε τρόπους, ώστε έργω και λόγω να διατρανώνεται η επιθανάτια αγωνία του Θεανθρώπου για τον κατακερματισμό του γένους των ανθρώπων και αυτό να καθορίζει το ήθος των παρεμβάσεων μας στη ζωή του κόσμου.

Εμείς έχουμε χρέος να μαρτυρούμε, με τόση αγωνία ώστε να γίνεται ο ιδρώτας μας «ὡσεὶ θρόμβοι αἵματος» (Λουκ.22,44), ότι η Εκκλησία υπάρχει για να ενώνονται οι άνθρωποι: «ἵνα ὦσιν ἓν» (Ιωάν. 17, 11). Και αυτό δεν επιτυγχάνεται με διακηρύξεις και μεγαλοστομίες αλλά με θυσίες σταυρικού ήθους, φωταγωγημένες από την αναστάσιμη ελπίδα.

Αυτός είναι και ο λόγος που η Εκκλησία δεν έχει δικαίωμα να σιωπά και να αδιαφορεί για όσα ταλανίζουν τους ανθρώπους, είτε πρόκειται για τα μικρά προβλήματα της βιοτής τους, είτε για τα μείζονα προβλήματα της κοινωνίας μέσα στην οποία ζουν.

Εμείς δεν είμαστε πολιτικοί αλλά εκκλησιαστικοί άνδρες. Είμαστε κατά Χάριν και καθ’ υποχρέωσιν φορείς και εκφραστές του προφητικού χαρίσματος της Ιερωσύνης.Το νόημα της προφητείας, όμως, δεν είναι να προλέγεις τα μέλλοντα, αλλά να αποκαλύπτεις εν Πνεύματι Αγίω όσα στο παρόν τραυματίζουν την αλήθεια και υπονομεύουν το μέλλον, την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων και τη σωτηρία τους.

Τούτο σημαίνει ότι η Εκκλησία έχει καθήκον να διατυπώνει τον λόγο της όχι για να αμφισβητήσει τους θεσμούς ή να εμπλακεί σε πολιτικές και κομματικές αντιπαραθέσεις. Αλλά για να εκφράσει την αγωνία της, όταν αισθάνεται ότι η έκπτωση των αρχών και των αξιών υποθηκεύει το μέλλον του λαού του Θεού και απαξιώνει τα ουσιώδη του βίου του.

Η δική μας δουλειά είναι να παράγουμε πνευματικά αντισώματα, προστατευτικά του κοινωνικού οργανισμού από κάθε φθοροποιό νόσο που εκφυλίζει το ανθρώπινο πρόσωπο και οδηγεί σε εκπτωτικά φαινόμενα τον κοινό μας βίο. Είναι επομένως ζωτικής σημασίας ανάγκη η Εκκλησία και η Πολιτεία να πορευόμαστε εν αγάπη και ομονοία, προφυλάσσοντας και διασώζοντας τους διακριτούς μας ρόλους.

Ώστε να υπηρετήσουμε από κοινού τον λαό και τη χώρα μας, με επίγνωση της διαφορετικότητας των αποστολών μας. Τούτη την οριακή στιγμή της ζωής μου, όπου καλούμαι περισσότερο από ποτέ να αναλωθώ ώστε να «ζῶ οὐκέτι ἐγώ» αλλά να «ζεῖ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ.2,20), επιθυμώ να καταθέσω ενώπιον σας τις προσωπικές μου ανησυχίες και να απευθύνω πρόσκληση και παράκληση προς όλους και προς τον καθένα προσωπικά, να συναντηθούμε σε κοινούς στόχους και οραματισμούς.

Πρώτο σημείο, που κατέκαιε πάντοτε και συνεχίζει να κατακαίει την καρδιά μου, είναι η μέριμνα για τα νιάτα του τόπου μας. Για τα παιδιά μας, που αισθάνονται συνεχώς προδομένα από την ασυνέπεια έργων και λόγων· που ασφυκτιούν από έλλειψη πνευματικού οξυγόνου. Που γίνονται έρμαια της ιδιοτέλειας ημών των μεγαλυτέρων· που πεινούν για αλήθεια και ζωή και διψούν για όραμα και ελπίδα. Σε αυτούς τους νέους και τις νέες θέλω να απευθυνθώ άμεσα και προσωπικά.

Παιδιά μου: κατ αρχήν θέλω να ανανεώσω την πρόσκληση του μακαριστού προκατόχου μου, του αρχιεπισκόπου κυρού Χριστοδούλου, ο οποίος σας κάλεσε να έρθετε στην Εκκλησία χωρίς προϋποθέσεις, προκαταλήψεις και προδιαγραφές.

Σας διαβεβαιώνω κι εγώ ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να μην ξεχνάτε ότι η Εκκλησία είναι το σπίτι σας· η πατρική σας εστία. Δεν χρειαζόσαστε διαμεσολαβητές και ειδικές προσκλήσεις. Αρκεί να στρέψετε τα βήματα σας προς τα εκεί. Νοιώθω την ανάγκη, όμως, να σας πω και κάτι ακόμα. Εμείς, οι πνευματικοί γονείς σας, έχουμε μια υποχρέωση προς εσάς και αυτήν πρέπει να τονίσω και να δεσμευτώ απέναντί σας:

Εγώ, ο Αρχιεπίσκοπος, δηλαδή ο πνευματικός σας πατέρας, και μαζί με εμένα όλοι οι ιερείς δεν έχουμε δικαίωμα να σταματήσουμε στην πρόσκληση. Πρέπει να βγούμε πρώτοι στον δρόμο και να σας συναντήσουμε. Δεν αρκεί να σας ξαναπροσκαλέσουμε αλλά να έρθουμε εμείς πρώτοι κοντά σας. Αγαπημένα μου παιδιά, θέλω να συναντιόμαστε προσωπικά.

Προτείνω λοιπόν να ιδρύσουμε ένα είδος νεανικού συμβουλίου του Αρχιεπισκόπου, ώστε να ανταμώνουμε, να ακούω άμεσα ο ίδιος τον λόγο σας και να αγωνιστούμε μαζί για να χτίσουμε το αύριο που εσείς δικαιούσθε και εμείς οφείλουμε να σας εξασφαλίσουμε.

Αυτό που κυρίως επιθυμώ είναι να σας ακούσω παρά να με ακούσετε. Κι εσείς να κάνετε έντονη την παρουσία και φανερό τον λόγο σας στη ζωή της Εκκλησίας μας. Εγώ θα προσπαθήσω να είμαι ανοιχτός απέναντί σας, και διάφανος για να φαίνεται πίσω μου ο Σταυρωμένος αρχηγός της Ζωής. Ο μόνος που αγαπάει τόσο ώστε να μην μπορεί κανείς να αντισταθεί στην αγάπη Του.

Και κάτι ακόμα. Η Εκκλησία είναι το σπίτι σας. Κι όταν το βλέπετε να φλέγεται από δικές μας αμέλειες ή αναξιότητες μη στέκεστε απέναντι ασκώντας εύκολη κριτική. Μπείτε μέσα για να σώσουμε ό,τι μπορούμε από τον πολύτιμο θησαυρό της πνευματικής μας κληρονομιάς. Ελάτε στο σπίτι σας για να το ανανεώσουμε και να το ανακαινίσουμε μαζί.

Ένα δεύτερο σημείο που βασανίζει τον λογισμό μου είναι η ευθύνη μας για την πορεία του νεοελληνικού πολιτισμικού γίγνεσθαι.Επιτρέψτε μου να απευθύνω τον λόγο προς τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, της επιστήμης και της τεχνολογίας· προς όλα εκείνα τα ανήσυχα πνεύματα, που επιμένουν να προβληματίζονται για τα κοινά και δεν αισθάνονται ικανοποιημένοι από την ακινησία, τη στασιμότητα και τη δουλεία του αυτονόητου.

Εμείς, οι εκκλησιαστικοί ταγοί έχουμε μια υποχρέωση απέναντί σας και εσείς έχετε ένα χρέος στο γένος μας και στην Ιστορία. Η Εκκλησία πρέπει να ξαναβρεί τους τρόπους να κεντρίζει και να εμπνέει το ανθρώπινο πνεύμα. Όπως τότε που γονιμοποίησε τις τέχνες και τις επιστήμες και γέννησαν πολιτισμό. 

Τότε που και οι πέτρες μαρτυρούσαν το μεγαλείο της ορθόδοξης θεολογίας καθώς αυτή εκφραζόταν μέσω της αρχιτεκτονικής των ναών και των μοναστηριών. Τότε που η Αγιά Σοφιά, ή τα μοναστήρια του Οσίου Λουκά και του Δαφνιού μαρτυρούσαν με την άρρητη γλώσσα του πολιτισμικού επιτεύγματος περί της αναστημένης ελπίδας του ανθρώπου. 

Τότε που ο πεζός και ο ποιητικός λόγος γέννησαν ύψιστης πολιτισμικής αξίας εκφράσεις του ανθρωπίνου πνεύματος, όπως ο Ακάθιστος Ύμνος ή τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας, και από τα βάθη της ανθρώπινης ευαισθησίας αναδύθηκε το κάλλος της βυζαντινής μουσικής.

Σπεύδω να διευκρινίσω:Δεν σας καλώ να κατασκευάσετε στρατευμένη χριστιανική τέχνη. Σας προσκαλώ και σας προκαλώ να ξαναανακαλύψουμε μαζί τους χυμούς που έθρεψαν τις ψυχές των προγόνων μας και γέννησαν τον πολιτισμό που κληρονομήσαμε.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, της κρίσης των ιδεολογιών, της ψευδεπίπλαστης διανόησης, του ευτελισμού της καλλιτεχνικής και της πνευματικής δημιουργίας και την υποταγή τους στον αδηφάγο καταναλωτισμό έχουμε αναπόδραστο καθήκον να συμβάλλουμε ως Εκκλησία στην παραγωγή πολιτισμού.

Τα μοναστήρια μας, οι Εκκλησιές μας–ακόμα και οι ερειπωμένες, η υμνογραφία μας, αλλά και όσα στοιχεία της παράδοσής μας διασώζονται στη σύγχρονη νεοελληνική πολιτισμική κληρονομιά, είναι αψευδείς μάρτυρες της ανάγκης γι΄ αυτή τη συνάντηση.  

Σας παραπέμπω ενδεικτικά στη νεοελληνική ζωγραφική που κρύβει μέσα της τη βυζαντινή αγιογραφική παράδοση, στην ποίηση που αντλεί αφανώς χυμούς από την εκκλησιαστική υμνογραφία, ή στη σύγχρονη ελληνική μουσική, λαϊκή ή έντεχνη, που κρύβει μέσα της τους δρόμους του βυζαντινού μέλους.

Ακόμη και στον υπερεαλισμό των νεότερων ζωγράφων διακρίνει κανείς τις επιρροές των αγιογράφων δασκάλων τους. Όλα αυτά κραυγάζουν για την κοινή μας ευθύνη να συναντηθούμε ξανά, Εκκλησία και ανθρώπινη δημιουργικότητα, για να οικοδομήσουμε και πάλι πολιτισμό και να εγγράψουμε πολιτιστικές παρακαταθήκες για το αύριο των παιδιών μας και του τόπου μας.

Ένα τρίτο σημείο, στο οποίο είμαι υποχρεωμένος να τοποθετηθώ, είναι η φροντίδα προς τον καθ’ οιονδήποτε τρόπο δοκιμαζόμενο συνάνθρωπο. Άλλωστε η μέριμνα για τον αναξιοπαθούντα αδελφό μας συνιστά το αδιάψευστο κριτήριο, βάσει του οποίου θα κριθεί η αλήθεια και η γνησιότητα της χριστιανικής μας πίστης. Δεν υπάρχει πτυχή του ανθρώπινου πόνου που είναι δυνατόν να μας αφήνει αδιάφορους. 

Όχι γιατί ο σκοπός της Εκκλησίας εξαντλείται στο κοινωνικό της έργο. Αλλά γιατί είναι ασύμβατο να ονομάζεσαι χριστιανός και να μην νοιάζεσαι για τον άρρωστο, τον φυλακισμένο, τον αναξιοπαθούντα, τον γυμνό, τον πεινασμένο, τον φτωχό, τον βασανισμένο, τον πρόσφυγα, τον μετανάστη, τον στιγματισμένο για την ψυχική του αρρώστια.

Τον κάθε ταλανιζόμενο αδελφό μας. Κι αυτό για έναν και μοναδικό λόγο: Ό,τι προσφέρουμε σε καθέναν από αυτούς που ο ίδιος ο Κύριος αποκαλεί ελαχίστους αδελφούς του, το προσφέρουμε στον ίδιο το Χριστό (Ματθ.25, 35-37).

Αυτό μας καλεί σε μια ακαταπόνητη προσπάθεια αξιοποιήσεως της υπάρχουσας υποδομής και δημιουργίας νέων δομών και δραστηριοτήτων, οι οποίες να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εμπερίστατων αδελφών μας, κάνοντας πράξη αυτά για τα οποία προσευχόμαστε σε κάθε Θεία Λειτουργία.

Η Εκκλησία δεν δοξάζει τον Θεό μόνο δια ύμνων, αλλά κυρίως καθιστώντας φανερή την παρουσία και την αγάπη Του σε κάθε περίπτωση, όπου ο πόνος και οι δοκιμασίες τραυματίζουν ή απειλούν να αφανίσουν την ελπίδα. Καλώ λοιπόν το λαό του Θεού, το ποίμνιο που μου εμπιστεύτηκε ο Κύριος, δηλαδή όλους σας: τους πιστούς και εκείνους που δηλώνουν άπιστοι, να συναντηθούμε γύρω από την Αγία Τράπεζα, εκεί που τελείται το μέγιστο των μυστηρίων, και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να κάνουμε την αγάπη και την ενότητα τρόπο ζωής.

Ώστε η Θεία Λειτουργία να συνεχίζεται στην καθημερινότητα της βιοτής μας και να γίνεται πηγή παρηγοριάς μέσω ημών και της προσφοράς μας για κάθε πονεμένο αδελφό μας. Ως επικεφαλής της Εκκλησίας των Αθηνών έχω υποχρέωση και καθήκον να εργασθώ για την ευόδωση και την επίτευξη αυτών των στόχων.

Όμως δεν υπάρχει τρόπος να πάρει σάρκα και οστά κανείς οραματισμός χωρίς ανθρώπους, οι οποίοι τον συμμερίζονται και επιθυμούν να αγωνιστούν για την εκπλήρωσή του.Απευθύνω λοιπόν θερμή παράκληση και ικεσία προς τον ιερό κλήρο και τα στελέχη του εκκλησιαστικού έργου:

Σταθείτε στο πλευρό μου. Υιοθετήστε τις αγωνίες μου. Αφουγκραστείτε τις προσδοκίες του λαού μας. Συμμεριστείτε τις κοινές μας ευθύνες. Χωρίς εσάς και την έμπρακτη αρωγή σας, χωρίς την αγάπη σας και την αφοσίωσή σας στη διακονία του λαού μας, ο Αρχιεπίσκοπος δεν θα είναι παρά ένας μοναχικός άνθρωπος με προσωπικές ευαισθησίες.

Εγώ υπόσχομαι να σταθώ κοντά σας.

Να συμπαρασταθώ στις δυσκολίες και στα προβλήματά σας.

Να καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια για την αναβάθμιση της διακονίας σας, την εξασφάλιση των εφοδίων που χρειάζεστε για να ανταποκριθείτε στις σύγχρονες κοινωνικές απαιτήσεις και βέβαια να μεριμνήσω για σας τους ίδιους ως προσώπων αγαπημένων.

Είναι επιτακτική ανάγκη η Εκκλησία να μεριμνήσει για τα του οίκου της. Να ασχοληθεί με αγάπη και ευαισθησία για την εκκλησιαστική παιδεία, για την ιερατική οικογένεια και για την ποιότητα των στελεχών της. Και θέλω να είστε βέβαιοι ότι οι ιερείς και οι οικογένειές τους δεν θα αισθάνονται μόνοι στον αγώνα τους· τους χρειάζομαι κοντά μου, αδελφούς και συναγωνιστές στο κοινό ιερό μας καθήκον.

Είναι θεμελιώδης προτεραιότητα η ενορία να αποδεικνύεται συνεχώς το όντως νευραλγικό κύτταρο του εκκλησιαστικού οργανισμού. Εύχομαι, προσεύχομαι και σας παρακαλώ να μεριμνήσετε ώστε μέσα στην έρημο της Αθήνας να υπάρχει σε κάθε ενορία μια μικρή όαση για τους νέους.

Ένα καταφύγιο για τα νέα ζευγάρια· μια γωνιά για τη χειμαζόμενη σύγχρονη οικογένεια· μια ζεστή φωλιά για κάθε «κοπιώντα καὶ πεφορτισμένο».Μια εστία που θα καίει αδιαλείπτως η φωτιά των πνευματικών αναζητήσεων· ένα θυσιαστήριο από το οποίο ξεκινούν όλα και στο οποίο καταλήγουν τα πάντα,

Καθώς το εκκλησιαστικό ήθος προϋποθέτει ότι:«ἡμῶν δὲ σύμφωνος ἡ  γνώμη τῇ εὐχαριστίᾳ, καὶ ἡ εὐχαριστία πάλιν βεβαιοῖ τὴν γνώμην». Είναι επείγον και απαραίτητο σε κάθε γωνιά της Αθηναϊκής γης να υπάρχει μια ζωντανή ενορία που να φανερώνει με κάθε δυνατό τρόπο, ότι:

 Ο Χριστός αναστήθηκε και γι αυτό οι άνθρωποι μπορούν να βρίσκουν εκεί χαρά, παρηγοριά, ελπίδα, νόημα στη ζωή τους και να ζουν την καθημερινότητά τους με τη βεβαιότητα ότι ο θάνατος έχει νικηθεί, ότι «ἀνέστη Χριστὸς καὶ ζωὴν πολιτεύεται».

 Θα ήθελα ακόμη να τοποθετηθώ επιγραμματικά και σε μερικά σημεία, τα οποία σχετίζονται με την διακονία μου ως Προέδρου της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Σε μια εποχή που η Οικουμένη παρουσιάζεται κατακερματισμένη και ως λύση προβάλλεται η παγκοσμιοποίηση, οι Ορθόδοξες Εκκλησίες οφείλουν να διασφαλίσουν και να προβάλλουν την μεταξύ τους ενότητα.

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε πρέπει να γίνει κατανοητή η σημασία και ο ρόλος του Σεπτού Οικουμενικού μας Πατριαρχείου για την πορεία σύνολης της Ορθοδοξίας. Είναι πια καιρός, οι κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες, οι οποίες είναι διεσπαρμένες στα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης, να βρεθούν ψυχικά και πνευματικά το δυνατόν κοντύτερα μεταξύ τους.

Και όπου και όταν οι ανθρώπινες αδυναμίες επιτρέπουν να αναφύονται διαιρέσεις και ασυμφωνίες οφείλουμε να καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια υπερβάσεως των προβλημάτων, με επίγνωση ότι υπάρχει ο ασφαλής εγγυητής της ενότητας.

Ο οποίος είναι το Σεπτό Κέντρο της Οικουμενικής Ορθοδοξίας, το πολύπαθο Οικουμενικό μας Πατριαρχείο. Η ενότητα των ορθοδόξων είναι σήμερα το μεγάλο ζητούμενο. Ιδιαίτερα καθώς η παγκόσμια κοινότητα στρέφει το βλέμμα προς την Ορθοδοξία και προσδοκά λόγο καινούργιο και διαφορετικό, μαρτυρία και έμπρακτη συμβολή στην αντιμετώπιση της προκλητικής σύγχρονης πραγματικότητας.

Οφείλω να καταθέσω ενώπιον σας την εμπιστοσύνη μου στην πρόνοια του Θεού, ο οποίος φρόντισε στον μαρτυρικό θρόνο της βασιλίδος των πόλεων να στέκεται σήμερα βράχος ακλόνητος της Ορθοδοξίας και σοφός οιακοστρόφος της εκκλησιαστικής μας πορείας.

Ο ταπεινός  αλλά στιβαρός, ο τολμηρός αλλά  σώφρων, ο ριζωμένος στην ορθόδοξη παράδοση αλλά βαθύς γνώστης των παγκοσμίων εξελίξεων Πατριάρχης του Γένους, ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος.

Η Ελλαδική Εκκλησία, έχουσα επίγνωση της ιστορίας του γένους των Ελλήνων, της εκκλησιαστικής μας ιστορίας και της ορθόδοξης  εκκλησιολογίας  φέρει βαριά την ευθύνη επί των ώμων της για τον τρόπο που θα διαφυλάξει τα παραδεδομένα όσον αφορά τη σχέση της και τη συνεργασία της με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Η Εκκλησία της Ελλάδος διοικείται από την Σύνοδο της Ιεραρχίας και την Διαρκή Ιερά Σύνοδο κατά καθορισμένο τρόπο, ο οποίος προβλέπει και τις ευθύνες και αρμοδιότητες του Προέδρου τους, ο οποίος είναι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος.

Η χάραξη της πορείας της Ελλαδικής Εκκλησίας, η λήψη των αποφάσεων, η αντιμετώπιση των προβλημάτων που κατά καιρούς προκύπτουν και η αντιμετώπιση όλων των άλλων ζητημάτων. Για τα οποία έχει αρμοδιότητα η Ιεραρχία, οφείλουν να είναι καρπός συνεργασίας των μελών της, οι οποίοι συναποφασίζουν εν Αγίω Πνεύματι με ήθος συνοδικό. 

Ο Αρχιεπίσκοπος ως πρόεδρος έχει καθήκον να διασφαλίζει τη λειτουργία του συνοδικού συστήματος και, ως πρώτος μεταξύ ίσων, να είναι ο εγγυητής της εύρυθμης λειτουργίας του. Κατά προέκταση έχει την ευθύνη να μεριμνά ώστε αυτό το συνοδικό πνεύμα να διαποτίζει κάθε πτυχή του εκκλησιαστικού βίου και να καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν όλες οι δομές της εκκλησιαστικής πραγματικότητας.

Έχω επίγνωση του χρέους μου να είμαι υπεύθυνος, εμψυχωτής και εγγυητής του συνοδικού μας συστήματος. Όμως αυτό, εκ της φύσεως του, διασώζεται μόνο με κοινή προσπάθεια και συναντίληψη.

Παρακαλώ λοιπόν εκ μέσης καρδίας ο καθένας μας να συμβάλλει υπεύθυνα και με συναίσθηση της πνευματικής ευθύνης στην ουσιαστική και έμπρακτη λειτουργία του συνοδικού μας συστήματος. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο Καταστατικός Χάρτης, ο οποίος οριοθετεί νομικά τις εκκλησιαστικές λειτουργίες, υπήρξε από τους καλύτερους.

Τα τριάντα χρόνια, όμως, που παρήλθαν από την έναρξη της ισχύος του, επιτάσσουν αναπόφευκτα την ανάγκη για διορθώσεις και προσθήκες ή την αξιοποίηση δυνατοτήτων που προβλέπει μεν αλλά έμειναν μέχρι σήμερα αναξιοποίητες.

Είναι επομένως προφανές, ότι πρόκειται για ζήτημα το οποίο πρέπει επίσης να απασχολήσει την Εκκλησία μας. Ένα άλλο μείζον θέμα, το οποίο πιστεύω ότι πρέπει να αντιμετωπισθεί σοβαρά από τη διοίκηση της Εκκλησίας. Είναι το πρόβλημα της στελεχώσεως των ενοριών και του ευρύτερου εκκλησιαστικού έργου καθώς και η ανάπτυξη νέων μορφών ποιμαντικής φροντίδας, η οποία πρέπει να ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της εποχής μας.

Προς επίτευξη αυτού του στόχου είναι αυτονόητη η νευραλγική σημασία της εκκλησιαστικής παιδείας, της επιμορφώσεως του ιερού κλήρου και του καταρτισμού των εκκλησιαστικών στελεχών, και αυτό το ζήτημα πρέπει να μας απασχολήσει άμεσα και επιτακτικά.

Και βέβαια η προσπάθεια ενίσχυσης της συνεργασίας μας με τα Πανεπιστημιακά και τα άλλα μορφωτικά ιδρύματα της χώρας, και ιδιαίτερα με τις Θεολογικές Σχολές των Πανεπιστημίων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης πρέπει να θεωρείται εκ προοιμίου δεδομένη.

Ανάλογης βαρύτητας είναι και μερικά ειδικά προβλήματα, τα οποία απασχολούν τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα και απαιτούν διατύπωση ορθόδοξων θεολογικών προσεγγίσεων και ποιμαντικών αντιμετωπίσεων.

Ζητήματα όπως: 

Το οικολογικό πρόβλημα

Τα βιοηθικά διλήμματα

Η ποιμαντική των νοσηλευτηρίων

Η οικονομική μετανάστευση

Το σύγχρονο εμπόριο της ανθρώπινης σάρκας  

Ο κοινωνικός αποκλεισμός

Η φτώχια

Το στίγμα της ψυχικής νόσου

Η κοινωνική εξαθλίωση και άλλα πολλά πρέπει να έρθουν στο επίκεντρο του θεολογικού και ποιμαντικού μας προβληματισμού με τρόπο έγκυρο, υπεύθυνο και συστηματικό. Σε αυτό το σημείο δράττομαι της ευκαιρίας να απευθυνθώ στα ευήκοα ώτα της Πολιτείας κάνοντας έκκληση και πρόταση για αλληλουποστήριξη σε όλους εκείνους τους τομείς όπου η συνεργασία Εκκλησίας και Πολιτείας μπορεί να αποφέρει πολλαπλάσιους καρπούς όσον αφορά την αντιμετώπιση πολλών από τα προαναφερθέντα προβλήματα.

Η αναφορά μας σε αυτά τα πρακτικά θέματα φέρνει αναγκαστικά στο προσκήνιο εύλογα ερωτήματα και περί της διαχειρίσεως της εκκλησιαστικής περιουσίας. Πιστεύω πως αυτό το κεφάλαιο πρέπει να επανεξεταστεί ενδελεχώς, με ανανεωμένα κριτήρια και πάντως όχι με τις μεθόδους του παρελθόντος.

Πιστεύουμε πως οι καιροί απαιτούν να αναπτυχθούν πρωτοβουλίες οι οποίες να καθιστούν την Εκκλησία εύρωστη μεν, αλλά με μοναδικό σκοπό οι πόροι της να εξαργυρώνονται στην διακονία του ποιμνίου της και επομένως τα έσοδα από την διαχείριση της περιουσίας Της να επιστρέφουν στο λαό. Ώστε να μην δημιουργείται με κανένα τρόπο η αίσθηση ότι έχει μετατραπεί ο οίκος του Θεού εις οίκον εμπορίου.

Αγαπητοί μου

Δεν θέλω να σας ταλαιπωρήσω περισσότερο.Νοιώθω, ωστόσο, την ανάγκη να ολοκληρώσω τη σημερινή μάλλον δημόσια εξομολόγηση παρά ομιλία με μια παράκληση προς τον Θεό. Ο οποίος αξίωσε εμέ τον ελάχιστο να στέκομαι σήμερα στον αρχιεπισκοπικό θρόνο των Αθηνών, κληρονόμος και διάδοχος αγίων όπως ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και ο επίσκοπος των Αθηνών Ιερόθεος.

Τέκνα και αδελφοί μου εν Κυρίω αγαπημένοι,

Προσεύχομαι και παρακαλώ τον Θεό, όταν περάσει ο καιρός και πλησιάζω στο τέλος του κύκλου της επίγειας διακονίας μου να είμαι έτοιμος να απολογηθώ με παρρησία ενώπιον Θεού και ανθρώπων γι’ αυτόν τον θρόνο που μου εμπιστεύτηκε ο Κύριος.

Θα ήθελα μέχρι τότε να έχω κατακτήσει το δικαίωμα να μιλήσω για αυτόν τον θρόνο, κοιτώντας σας στα μάτια και εκφραζόμενος με τον ίδιο τρόπο που ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μιλούσε για το σκαμνί του, λέγοντας:

Εγώ με τη Χάρη του Θεού, μήτε σακούλα έχω, μήτε κασέλα, μήτε σπίτι, μήτε άλλο ράσο από αυτό που φορώ. Και το σκαμνί, όπου έχω, δεν είναι εδικό μου,  δια λόγου σας το έχω. Άλλοι το λένε σκαμνί και άλλοι θρόνον.

Δεν είναι καθώς το λέγετε. Αμή θέλετε να μάθετε τι είναι;Είναι ο τάφος μου και εγώ είμαι μέσα ο νεκρός οπού σας ομιλώ. Ετούτος ο τάφος έχει την εξουσίαν να διδάσκει βασιλείς και πατριάρχας, αρχιερείς, ιερείς, άνδρας και γυναίκας, παιδιά και κορίτσια, νέους και γέρους και όλον τον κόσμον

Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου Εὐλογημένον. Ἀμήν.