04 Νοεμβρίου, 2014

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΑΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΤΗΣ Δ.Ι.Σ. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

 

Επειδή πολλοί αναγνώστες μας, μας ερωτούν σχετικά για την πρόσφατη  Εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου περί της καύσεως των νεκρών και επιμένουν στην τελευταία παράγραφο της Εγκυκλίου γιατί να επαφίεται στην διακριτική ευχέρεια ενός Μητροπολίτη η τέλεση ενός τρισαγίου σε αυτούς που έχουν αποτεφρωθεί, γιατί το ίδιο δεν ισχύει και στην βάπτιση δηλαδή δεν επιτρέπουν να γίνει κάποιος Ανάδοχος όταν έχει τελέσει πολιτικό Γάμο, δυο μέτρα και δυο σταθμά; γράφουν.

Επίσης ρωτούν πως μετά από τόσο καιρό η Σύνοδος έβγαλε για πρώτη φορά αυτή την Εγκύκλιο. Εμείς τους πληροφορούμε ότι η Ιερά Σύνοδος είχε και κατά το παρελθόν εξαπολύσει Εγκύκλιο την Υπ΄ Αριθμ. 2734/27-3-2002.

Και μείς βέβαια είμεθα αντίθετοι με την τελευταία παράγραφο, αλλά δεν είναι δυνατόν όπως μας το ζητάνε να υποδείξουμε εμείς στην Ιερά Σύνοδο κάτι διαφορετικό, ίσως εάν χρειαστεί πιστεύομε ότι ο Αρχιεπίσκοπος θα φέρει το θέμα στην Ιεραρχία και εκεί ληφθεί άλλη απόφαση. Σήμερα εμείς λοιπόν πιστεύομε πως θα καλύψουμε τις απορίες τους με τα κάτωθι κείμενα γιατί δεν συμφωνεί η Εκκλησία με την καύση των νεκρών.

ΑΝΤΙΔΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ; Στις ημέρες μας εμφανίσθηκαν διάφοροι «προοδευτικοί», οι οποίοι ζητούν να καταργηθεί η ταφή των νεκρών και να θεσπισθεί η καύση, όπως κάνουν διάφορα πολιτισμένα κράτη! Μάλιστα μερικοί δήμαρχοι έσπευσα να κατασκευάσουν κρεματόρια για την καύση των νεκρών. Τα επιχειρήματα που προβάλλουν αυτοί που επιθυμούν την καύση των νεκρών είναι τα εξής:

 1.Υπάρχουν λένε έλλειψη χώρου στις μεγάλες πόλεις! Και γιατί δεν δημιουργούνται νέα κοιμητήρια; Πως δημιουργούνται χώροι για parking ή χώροι αναψυχής; Η αγάπη και ο σεβασμός προς τους νεκρούς μας βρίσκουν κατάλληλους χώρους.

2.Οι υποστηρικτές της καύσεως προβάλλουν λόγους υγιεινής. Ότι τάχα το νεκρό σώμα είναι φορέας μικροβίων και τοξικών δηλητηρίων. Όταν εμείς οι άνθρωποι καταστρέψαμε την ατμόσφαιρα και το περιβάλλον είναι υποκρισία να λέμε, ότι κινδυνεύουμε από τα μικρόβια των νεκρών, που ούτε φαίνονται, ούτε απειλούν, ούτε φυσικά υπάρχουν στα κοιμητήρια.

Τη μόλυνση τη δημιουργούν οι ζωντανοί και όχι οι νεκροί. Επικίνδυνος θα είναι ο μολυσμένος αέρας από την καύση. Η Εκκλησία δεν μπορεί να δεχθεί για τα μέλη της ή να υιοθετήσει την αποτέφρωση των σωμάτων, επειδή σέβεται το ανθρώπινο σώμα, που το θεωρεί ναό του Αγίου Πνεύματος. Επί πλέον είναι αρνητική για την καύση για τους εξής λόγους:

1.Το υλικό σώμα του ανθρώπου, πρέπει να επιστρέψει στη γη απ’ όπου και ελήφθη, σύμφωνα με τον λόγο του Θεού: «γη ει και εκ γην απελεύση» (Γεν. 3, 19).

2.Στην Παλαιά Διαθήκη ο μη ενταφιασμός θεωρείτο ως τιμωρία και εκδίκηση. Το βλέπουμε αυτό και στους αρχαίους Έλληνες.

3.Η εξόδια ακολουθία συνδέεται στενά με όραση ανθρώπινου σώματος και όχι τέφρας. Όλα τα τροπάρια κάνουν λόγο για κεκοιμημένο και όχι αποτεφρωμένο, για σώμα που βρίσκεται μπροστά μας, για τελευταίο ασπασμό κ.λπ. Πως λοιπόν η Εκκλησία θα κάνει κηδεία χωρίς σώμα;

4.Με την καύση οι ιατροδικαστικές υπηρεσίες δεν θα μπορούν να ανακαλύπτουν διαπραχθέντα εγκλήματα.

5.Η καύση των νεκρών δεν συμφωνεί με την ιερή μας παράδοση. Ο Κύριός μας ετάφη σε καινό μνημείο. Η ταφή σημαίνει πίστη στην ανάσταση των σωμάτων.

6.Η καύση των νεκρών θα στερούσε από τους Χριστιανούς τη θαυματουργική ενέργεια των αγίων λειψάνων. Πόσα λείψανα αγίων έχουν διατηρηθεί με την ταφή. Η καθιέρωση των ιερών ναών γίνεται με την τοποθέτηση στην Αγία Τράπεζα ιερών λειψάνων αγίων. Την ύπαρξη αυτών εγγυάται μόνο η ταφή των σωμάτων και όχι η καύση αυτών. Η στάχτη δεν είναι άγιο λείψανο.

7.Κάτω από την επιθυμία καύσεως κρύπτεται η περιφρόνηση προς το σώμα, η απιστία στην ανάσταση των νεκρών, η μετεμψύχωση, η κερδοσκοπία και ίσως να κρύπτεται και η άρνηση της υπάρξεως της ψυχής μετά τον θάνατο Βέβαια δικαίωμα του καθενός είναι, αν θέλει να καεί το σώμα του. Το δικαίωμα όμως και το θέλημα του ενός προσκρούει στην ανάγκη για σεβασμό του συνόλου.

Αν η ταφή αποτελεί αξία, τότε η καύση δεν μπορεί να είναι ατομικό δικαίωμα. Ο σύγχρονος κόσμος θέλει να κάψει τους νεκρούς γιατί του λείπει το αιώνιο, το θεϊκό. Αρνείται να σκεφθεί τη ζωή που υπάρχει χωρίς όμως να φαίνεται. Ούτε στα σπλάγχνα ως έμβρυο τη δέχεται, ούτε στον τάφο ως λείψανο, ούτε στη σκέψη ως αιώνιο πρόσωπο. Καίμε ό,τι έχει αξία, ομορφιά και ζωή.

Καίμε τα δάση, και με τις περιουσίες μας, καίμε τις αιώνιες αξίες μας, καίμε τις παραδόσεις μας, τώρα θέλουμε να καίμε και τα σώματά μας!  Γι’ αυτό η Εκκλησία μας επιμένει να θάπτονται οι κεκοιμημένοι. Εξ’ άλλου κηδεία σημαίνει φροντίδα για τον νεκρό που είναι η ταφή και όχι η καύση.

Ή ταφή δεν είναι έθιμο ή μόνο παράδοση, άλλά πρωτογενές στοιχείο στόν θρησκευτικό βίο του ανθρώπου.

Ή ταφή δεν είναι έθιμο ή μόνο παράδοση, άλλά κατακυρωμένο άρχετυπικό στοιχείο από τόν πρωτότοκο πάσης της κτίσεως, τόν Χριστό.

Ή ταφή δέν είναι έθιμο ή μόνο παράδοση, άλλά τό άκαταγώγιστο σύμβολο της ελπίδας καί της αναστάσεως («Τό σώμα σπείρεται έν φθορά, εγείρεται έν αφθαρσία»).

Ή καύση των νεκρών υπήρξε έπιγέννημα ανάγκης.

Ή σημερινή καύση τών νεκρών είναι τό κορυφαίο σύμβολο του μηδενισμού.

Ή σημερινή καύση τών νεκρών αποτελεί πράξη εικονοκλαστική, καθ' όσον προσβάλλει τήν εικόνα του Δημιουργού.Δέν καταργεί τήν ανάσταση, άλλά θρυμματίζει τήν ελπίδα σ' αυτήν, τό νεύρο του ζήν καί του εύ ζην.

Γι' αυτά όλα πιστεύομε ότι ή ταφή ανάγεται σε περιωπή δόγματος μέσα άπό τό όποιο διασώζεται ή αλήθεια του ανθρώπου, ή αλήθεια της πίστεως, ή ζωοποιός δύναμη της ελπίδας στήν καθολική ανάσταση του ανθρωπίνου γένους μας. Ή εβδόμη Οικουμενική Σύνοδος, ή Σύνοδος της θεολογίας της εικόνας, πού διαμορφώνει τήν ψυχολογία της επικοινωνίας σέ κάθε επίπεδο, καί αισθητό καί ύπεραισθητό, μπορεί νά δώσει τό υπόβαθρο μιας τέτοιας αποτιμήσεως.

Η Εκκλησία δεν επιβάλλει την πίστη και τις τελετές της σε όσους είναι ξένοι προς αυτήν. Αλλά και όσοι είναι ξένοι προς την Εκκλησία δεν μπορούν να απαιτούν από αυτήν να ευλογεί τις αυθαίρετες επιλογές τους.

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΕΞΕΤΑΣΟΥΜΕ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ Ή ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ; Οι πολιτισμένοι λαοί της αρχαιότητας φρόντιζαν για τους νεκρούς περισσότερο από τους ζωντανούς. Στους περισσότερους υπήρχε δυνατότητα επιλογής μεταξύ ταφής και καύσης. Θεωρείται ότι η καύση προήλθε ή από φόβο προς τους νεκρούς ή για να εξαφανίσουν τα πτώματα, τα οποία θεωρούσαν «πηγή μιάσματος». Στην Ελλάδα, όπου πίστευαν ότι η ψυχή του άταφου νεκρού περιπλανάται μέχρι να ταφεί, από τους κλασικούς χρόνους μέχρι σήμερα, επικρατεί η παράδοση να θάπτουν τους νεκρούς.

Ωστόσο παλαιότερα, στην ομηρική εποχή παρατηρείται το φαινόμενο της καύσης των νεκρών. Στους νεότερους χρόνους την καύση των νεκρών εισήγαγε η επαναστατική Γαλλία λίγο μετά το 1789, αλλά σε εφαρμογή τέθηκε εκατό περίπου χρόνια αργότερα. Σήμερα, σε ευρεία κλίμακα, εφαρμόζεται σε διάφορες προτεσταντικές εκκλησίες, στους άθεους και τους ελευθεροτέκτονες.

Η καύση στην αρχαιότητα είχε δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα: πρώτον, γινόταν με θρησκευτική ιεροτελεστία και δεύτερον, πουθενά δεν εφαρμοζόταν ως μέθοδος τέλειας αποτέφρωσης, αλλά μετά την καύση συγκέντρωναν τα εναπομείναντα οστά σε πολυτελείς λάρνακες και αφού με πομπή τα συνόδευαν σε μια σκηνή κατασκευασμένη αποκλειστικά για τον ύστατο αποχαιρετισμό από τους συγγενείς, μετά τρεις ημέρες τα έθαβαν σε ειδικούς τάφους.

Δηλαδή, γινόταν καύση και ενταφιασμός και όχι τέλεια αποτέφρωση. Η αποτέφρωση σε ειδικούς κλιβάνους είναι νεότερη συνήθεια, άγνωστη στην αρχαιότητα. Έπειτα στην αρχαιότητα και μάλιστα στον Όμηρο ο θάνατος θεωρείται ως ο δίδυμος αδελφός του ύπνου. Η αντίληψη αυτή, σύμφωνα με την Εκκλησία αποτελεί τον σπερματικό λόγο της εξίσωσης του θανάτου προς τον ύπνο από τον Χριστό: «ουκ απέθανε αλλά καθεύδει».
  
Η Βαθιά Παράδοση του Ενταφιασμού: Στην χριστιανική περίοδο, δεν υπάρχει καμία μαρτυρία οικειοθελούς καύσης σωμάτων. Πάντοτε ο χριστιανισμός ήταν υπέρ της ολόσωμης ταφής. Πάντως, δεν υπάρχει απόφαση οικουμενικής ή τοπικής Συνόδου, που να καταδικάζει την καύση, ακριβώς γιατί δεν διανοήθηκε κανείς τότε να θέσει το ζήτημα. Εξάλλου οι χριστιανοί που καταδικάζονταν στον δια πυρός θάνατο δεν τον απέφευγαν, αλλά τον υπέμεναν προσβλέποντας στην τελική ένωση με τον Χριστό, έστω κι αν το σώμα τους καιγόταν.

Το ανθρώπινο σώμα είναι πάντα ο ναός του Αγίου Πνεύματος. Είναι η ζωντανή Εκκλησία, μέσα στην οποία καλείται να λατρεύσει ο άνθρωπος το Θεό. Αν ένας ναός γκρεμιστεί, δεν παίζει ρόλο με ποιο τρόπο έγινε αυτό, αρκεί που ο Δημιουργός θα τον αναστήσει στην άλλη ζωή. Όμως η αλήθεια είναι ότι πάντοτε το πρόβλημα του ενταφιασμού ή της καύσης των νεκρών απασχολεί άτομα, λαούς και κυβερνήσεις.

Είναι διαχρονικό και καυτό. Όλοι οι αρχαίοι λαοί, μεταξύ των οποίων Έλληνες και Εβραίοι, έτρεφαν μεγάλο σεβασμό στους νεκρούς και επιζητούσαν μέχρι το τέλος να τους αποδίδουν ξεχωριστές τιμές, με διάφορες επιθανάτιες τελετές, αλείφοντάς τους με αρώματα κατά τον ενταφιασμό. Χριστιανοί και Εβραίοι δεν έπαψαν να θεωρούν το σώμα του ανθρώπου ως το τέλειο δημιούργημα του Θεού, ενδιαίτημα της αθάνατης πνοής του Δημιουργού. 

Γι’ αυτό δικαιωματικά ο νεκρός έπρεπε να ταφεί με τιμές. Έπρεπε να επιστρέψει εκεί απ’ όπου προήλθε. Έτσι όπως το είπε ο Θεός στους πρωτόπλαστους, όταν τους άνοιξε τις πύλες της ελευθερίας και της Γνώσης πέρα από τον παράδεισο: «έως τού αποστρέψαι εις την γην εξ ης ελήφθης, ότι γη ει και εις γην απελεύση» (Γένεσις 3:19).Ακόμη, όμως, και οι χειρότεροι εχθροί των Εβραίων, που ήταν καταδικασμένοι σε θάνατο, έπρεπε να ταφούν σύμφωνα με τον Μωσαϊκό Νόμο (Δευτερονόμιο 21:23). 

Σε ολόκληρη την ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης και του αδιαίρετου χριστιανισμού η καύση των νεκρών αντιμετωπίστηκε ως ειδωλολατρική συνήθεια και αποκρουστική πράξη. Ειδικότερα, ο δια πυρός θάνατος συνδέεται στην Παλαιά Διαθήκη με ειδεχθή εγκλήματα. Αυτή ήταν, όμως, μία συνήθεια της εποχής εκείνης όχι του σήμερα. Η Καινή Διαθήκη θεωρεί αυτονόητη την ταφή των νεκρών, ενώ στην ιστορία της Εκκλησίας μόνο οι διώκτες της κατέφυγαν στην αποτέφρωση των σωμάτων των χριστιανών, για να εξαφανίσουν τη μνήμη τους και να πλήξουν την ελπίδα της ανάστασής τους.

Αξιοσημείωτο είναι ότι η ιερότητα της φωτιάς υπήρχε από την αρχή της δημιουργίας. Αργότερα, μάλιστα, αναπτύχθηκε και η λατρεία της, η πυρολατρία. Κάποιοι λαοί πίστευαν πως η φωτιά είναι ιερή και αυτή εξαγνίζει την ανθρώπινη οντότητα από τις επίγειες αμαρτίες. Η Αγία Γραφή, όμως, πουθενά δεν ομιλεί για καύση νεκρών. Θεωρούταν παραβίαση του Μωσαϊκού Νόμου, ενάντια στους νόμους της φύσης, αποτρόπαιη και φρικτή.

Όταν στη Βηθανία στο σπίτι του Σίμωνα του λεπρού μια γυναίκα έχυσε στα πόδια του Χριστού μύρο από γνήσιο, πολύτιμο νάδρο, ο Ιησούς το επαίνεσε και το σχολίασε, αποτρέποντας τους μαθητές του που επέπλητταν τη γυναίκα: «Άφετε αυτήν… ο έσχεν αύτη εποίησε· προέλαβε μυρίσαι μου το σώμα εις τον ενταφιασμόν»(Κατά Ματθαίον 14: 8-9). Ο ίδιος ο Χριστός πέθανε και τάφηκε.

Οι άνθρωποι της Παλαιάς Διαθήκης φρόντιζαν για το χώρο όπου θα εναπόθεταν το σκήνωμά τους. Μάλιστα, ήθελαν το κομμάτι αυτό της γης να είναι ιδιόκτητο. Ο Αβραάμ ζούσε νομαδική ζωή σε σκηνή, χωρίς να κατέχει δική του γη. Μέσα του έκαιγε ζωντανή η ελπίδα των υποσχέσεων του Θεού και γνώριζε ότι προοριζόταν για τη μέλλουσα πόλη του ουρανού.

Καθώς, όμως, στάθηκε μπροστά στο νεκρό σώμα της Σάρας, δεν άντεξε να μην αγοράσει ένα μνήμα, για τη σύζυγό του και για όλες τις γενεές των απογόνων του (Γένεσις 23:1-20). Κάθε τάφος πιστού και αφιερωμένου ανθρώπου, που έχει πίστη και ελπίδα, αποτελεί μια ζωντανή μαρτυρία, δείχνει έντονα τη ματαιότητα και μ’ ένα ξεχωριστό μήνυμα φωνάζει μέσα από την αιωνιότητα, ότι υπάρχει ανάσταση.

ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Τα ΜΜΕ, βουλευτές, άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης και από κάποια ειδικά σωματεία, ανακινείται κατά καιρούς το ζήτημα της καύσης των νεκρών.

Την Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2005 στη Βουλή από τον πρόεδρο του Συνασπισμού Αλέκο Αλαβάνο κατατέθηκε τροπολογία, την οποία συνυπογράφουν βουλευτές της ΝΔ (Μιλτιάδης Έβερτ, Νίκος Γεωργιάδης, Κυριάκος Μητσοτάκης), του ΠΑΣΟΚ(Νάσος Αλευράς, Μαρία Δαμανάκη, Θεόδωρος Πάγκαλος, Παναγιώτης Σγουρίδης, Γιώργος Φλωρίδης) και από το ΣΥΡΙΖΑ (ο κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος, Φώτης Κουβέλης) με την οποία καθορίζονται οι προϋποθέσεις για την αποτέφρωση νεκρών στην Ελλάδα.

Η τροπολογία αφορούσε πρώτιστα όσους αλλοδαπούς ζουν, εργάζονται ή επισκέπτονται την Ελλάδα και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις των οποίων επιτρέπουν τη μετά θάνατον αποτέφρωση.

Ήδη, το 1986 είχε κατατεθεί στο Πρωτοδικείο Αθήνας αίτηση για την αναγνώριση σωματείου με την επωνυμία «Σύνδεσμος Φίλων της Αποτέφρωσης». Όμως το αίτημα απορρίφθηκε για λόγους δημόσιας τάξης και ηθικής!

Η απόφαση αυτή είναι σαφώς αντισυνταγματική, αφού καταφέρεται εναντίον του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, χωρίς μάλιστα σοβαρή αιτιολογία.

Η απόφαση αυτή ανατράπηκε με την υπ’ αριθμόν 1702/88 απόφαση του Εφετείου Αθηνών, που εκδόθηκε με αφορμή αίτηση άλλου σωματείου φίλων της αποτέφρωσης και η οποία δέχθηκε ότι οι απόψεις για την καύση των νεκρών ούτε με τη δημόσια τάξη ούτε με τα χρηστά ήθη συγκρούονται.

Η απόφαση όμως αυτή δέχεται μέσα σ’ ένα πλαίσιο επιχειρημάτων, ότι για να γίνει καύση απαιτείται συγκεκριμένος νόμος. Δεν πιστεύω ότι χρειάζεται νόμος για κάτι που έγκειται καθαρά στην επιθυμία του νεκρού, που εκφράζεται μέσα από την διαθήκη του.

ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΟΣΟΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΤΩΘΙ:Ότι ανήκουν σε άλλη θρησκεία, οπότε είναι ελεύθεροι να ακολουθήσουν τα πιστεύω τους.

Δηλώνουν χριστιανοί, αλλά θεωρούν πως μπορούν να κάνουν το σώμα τους, ό,τι θέλουν, γιατί τους ανήκει.

Πολλοί άγιοι της Εκκλησίας κάηκαν στην πυρά.

Έχουν κορεσθεί τα νεκροταφεία στις μεγαλουπόλεις.

Είναι αποκρουστικό το θέαμα της εκταφής των νεκρών και της ανακομιδής των λειψάνων.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΤΗΝ ΤΑΦΗ  ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΞΗΣ ΛΟΓΟΥΣ: Ο Χριστός δεν μίλησε βέβαια για ταφή, αλλά ο ίδιος ενταφιάστηκε, αναστήθηκε από τον τάφο και αποτελεί το πρότυπο.

Εκτός από τον Κύριο, οι Απόστολοι, οι Πατέρες της Εκκλησίας (Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Νικόδημος ο Αγιορείτης κ.ά.),οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς (Τερτυλλιανός, Ευσέβιος κ.ά.), οι πρώτοι χριστιανοί, οι οποίοι έθαβαν τους νεκρούς τους και δεν τους έκαιγαν, όπως ήταν η συνήθεια αλλού στη ρωμαϊκή επικράτεια, οι αποφάσεις των πατριαρχείων και των κατά τόπους εκκλησιών, κληροδοτούν την ταφή ως μία των ιερών παραδόσεων, τις οποίες οι χριστιανοί απαρέγκλιτα τηρούν.

Για τους χριστιανούς «ο άνθρωπος είναι και γέννηση και ζωή και θάνατος και ανάσταση». Ο θάνατος, λοιπόν, δεν είναι το τέρμα. Είναι μια στάση, γιατί από εκεί και πέρα αρχίζει η Ζωή. Ο θάνατος είναι μια προετοιμασία για την αθανασία, γι’ αυτό και η Εκκλησία τον ονομάζει ύπνο και κοίμηση.

«Το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, που είναι μέσα σας, και το οποίον έχετε από τον Θεόν και δεν ανήκετε εις τους εαυτούς σας» (Α΄ Κορινθ. 6:,19) και «Εάν καταστρέφη κανείς τον ναόν του Θεού, θα τον καταστρέψη ο Θεός, διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, και ο ναός αυτός είσθε εσείς» (Α΄ Κορινθ. 3,17).

Ο δημιουργός του σώματος για τους χριστιανούς είναι ο Θεός. Εκείνος το μεταχειρίζεται, σύμφωνα με το θέλημά του. Οι χριστιανοί, λοιπόν, πιστεύουν πως οφείλουν, όταν μπορούν, να του το παραδώσουν ακέραιο.

Τα σύμβολα για τους χριστιανούς εκφράζουν τον τρόπο της ζωής τους. Η ταφή συμβολίζει την ανάσταση, αντίθετα η καύση συμβολίζει την διάλυση και τον αφανισμό. Με αυτήν την έννοια έκαιγαν οι Ρωμαίοι τους χριστιανούς, πιστεύοντας ότι έτσι τους εξαφανίζουν μαζί με την θρησκεία τους.

Η ιδέα της καύσης ανήκει στα πιστεύω των ινδουιστών και των πάσης φύσεως «εχθρών» του σώματος.

Δεν θα υπήρχαν τα άγια λείψανα, με τα οποία καθιερώνονται οι ναοί και τα οποία αποτελούν το στήριγμα των βασανισμένων και των ολιγόπιστων.

Είναι σημαντικός ο θεραπευτικός ρόλος του λειψάνου, του τάφου, των νεκρικών εθίμων, στους συγγενείς ώστε να μπορέσουν να ξεπεράσουν το ψυχολογικό σοκ του χαμού του προσφιλούς τους προσώπου και να ενταχθούν πάλι κανονικά στη ζωή της κοινωνίας τους.

Όλα τα προαναφερθέντα εισάγουν στην πραγματικότητα του θανάτου και προετοιμάζουν για την αντιμετώπισή του. Σημαντική είναι και η προσφορά στην τέχνη που πρόσφερε η διαδικασία ενταφιασμού των νεκρών και των νεκρικών εθίμων.

Η Εκκλησία, απαντώντας στους λόγους όσων θέλουν την καύση των νεκρών, λέει τα εξής: Οι άνθρωποι έχουν την ελευθερία να κάψουν το σώμα τους, αλλά πρώτα πρέπει να διακόψουν τη σχέση τους με την Εκκλησία στην οποία ανήκουν.

Πολλοί χριστιανοί κάηκαν στην πυρά, χωρίς οι ίδιοι να το θέλουν. Υπάρχει λοιπόν σημαντική διαφορά με όσους εκούσια καίνε το σώμα τους.

Να κατασκευαστούν νέα νεκροταφεία σε άλλες περιοχές. Δεν ελλείπουν οι ανεκμετάλλευτες χερσαίες εκτάσεις. Επιπλέον, οι άνθρωποι μπορούν να ενταφιάζονται στις ιδιαίτερες πατρίδες τους.

Ανάλογα αποκρουστικό θέαμα με την εκταφή και την ανακομιδή των λειψάνων είναι το θέαμα των κρεματορίων, τα οποία θυμίζουν τους αντίστοιχους αποτεφρωτικούς κλιβάνους των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Ναζί.

Π. ΒΟΙΩΤΟΣ



Η ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΥΣΗΣ ΤΗΣ ΣΟΡΟΥ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ.Στην Ελλάδα το θέμα τέθηκε για πρώτη φορά το 1987, όταν ο τότε δήμαρχος Αθηναίων Μιλτιάδης Έβερτ απέστειλε σχετική επιστολή στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Μετά από σχεδόν 20 χρόνια, το 2006, επιτράπηκε και στην Ελλάδα με την ψήφιση σχετικού νόμου (3448/2006,άρθρο35)η αποτέφρωση σε όσους το επιτρέπουν οι θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.

Εντούτοις δεν έχει προχωρήσει η υλοποίηση αυτής της νομικής πρόβλεψης καθώς παραμένει σε εκκρεμότητα το ζήτημα της χωροθέτησης.

Στη Γαλλία η αποτέφρωση νεκρών επιτράπηκε με διάταγμα από το 1789, αλλά ρυθμίστηκε πληρέστερα με νόμο της 15ης Νοεμβρίου 1887.

Στη Γερμανία διασφαλίζεται με έναν συνδυασμό διατάξεων ο σεβασμός στη βούληση του αποθανόντος και με νόμο του 1934 περί αποτέφρωσης των νεκρών εξισώνεται με την ταφή.

Στην Ισπανία το θέμα ρυθμίστηκε το 1945 με τον νόμο περί θρησκευτικής ελευθερίας.

Στη Βρετανία επιτρέπεται η αποτέφρωση των νεκρών με δικαστική απόφαση του 1884.

Κατά το 2007 εκτιμάται ότι τα ποσοστά αποτέφρωσης στη Βρετανία, στην Ελβετία, στη Σουηδία, στην Ολλανδία, στη Νορβηγία και στη Δανία ξεπερνούν το 50%. Στην Ιαπωνία φτάνει το 99%, στην Αυστραλία το 48% και στις ΗΠΑ το 21%.

ΛΟΓΟΙ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ: Η αποτέφρωση των νεκρών τυγχάνει σήμερα μεγάλης προτίμησης σε όλο τον κόσμο για διάφορους λόγους:

Απαλλάσσει τις οικογένειες των νεκρών από την υποχρεωτική εκταφή της σορού, τα αρνητικά συναισθήματα που προκαλεί η θέα των οστών ή η ατελής αποσύνθεσή της σορού.

Αποφεύγονται τα έξοδα κατασκευής - συντήρησης τάφου.

Αποφεύγεται η επιβάρυνση του περιβάλλοντος (γης, και υδροφόρου ορίζοντα) των νεκροταφείων τα περισσότερα των οποίων είναι εντός του οικιστικού ιστού των πόλεων και κορεσμένα.

ΤΙ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΤΟ Ν/Σ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ: Όσοι επιλέξουν να αποτεφρωθούν μετά θάνατον, θα πρέπει να γνωρίζουν, πως προτού παραδοθούν στις φλόγες θα αφαιρεθούν από τη σορό τους «πάσης φύσεως βηματοδότες», οι ενδυμασίες ή τα υποδήματα που περιέχουν ελαστικό ή πολυχλωριούχο βινύλιο, τα σκουλαρίκια, τα βραχιόλια, τα δακτυλίδια, τα γυαλιά, καθώς και κάθε ξένο υλικό το οποίο δεν είναι αποτεφρώσιμο. Ωστόσο, δεν θα ταλαιπωρηθούν μετά θάνατον με αφαίρεση των οδοντικών εμφυτευμάτων. 

Τα φέρετρα τα οποία θα τοποθετούνται στον αποτεφρωτήρα θα πρέπει να είναι κατασκευασμένα από ξύλο, μπαμπού ή ανακυκλωμένο πεπιεσμένο χαρτί και ελεύθερα από οποιαδήποτε συντηρητική ουσία εμπλουτισμού ξύλου ή αναφλέξιμα αστάρια σε συνδυασμό με έγχρωμες επικαλύψεις ή βαρέα μέταλλα όπως ο ψευδάργυρος και ο μόλυβδος. 

Η πιο πάνω λεπτομερής περιγραφή περιλαμβάνεται στο νομοσχέδιο που αφορά την αποτέφρωση των νεκρών. Για όσους τυχόν ενδιαφέρονται, η διαδικασία αποτέφρωσης περιλαμβάνει τη φόρτωση του φερέτρου στον αποτεφρωτήρα, τον περιορισμό των λειψάνων σε τέφρα και την τοποθέτηση αυτής σε τεφροδόχο.

Πάντως, όσοι τυχόν σκέφτηκαν, εν ζωή, ότι η τέφρα τους θα ταξιδέψει στους ωκεανούς, μπορεί να το πετύχουν αλλά θα πρέπει να ξέρουν, ότι η νομοθεσία απαγορεύει την πόντιση της τεφροδόχου (στην οποία περιέχεται η τέφρα) σε οποιοδήποτε ποταμό, λίμνη, υδατοφράκτη ή κανάλι μεταφοράς ύδατος.

Όσοι δεν θέλουν να ταξιδέψουν μετά θάνατον, έχουν την επιλογή να ταφούν στο λεγόμενο χώρο ενθύμησης, δηλαδή τον ειδικά διαμορφωμένο χώρο που θα βρίσκεται στα κέντρα αποτέφρωσης ή εντός οποιουδήποτε κοιμητηρίου (κήπο, συντριβάνι κ.λπ.). 

Όσοι αγνοούν το πώς θα δημιουργηθεί η τέφρα, θα πρέπει επίσης να γνωρίζουν, πως μετά την καύση του λειψάνου, ό,τι απομείνει θα περάσει από κονιορτοποιητή υπολειμμάτων αποτέφρωσης, το οποίο στη πράξη είναι ένα μηχάνημα που κονιορτοποιεί όσα υπολείμματα έχουν στερεά μορφή.

Σύμφωνα με τη νομοθεσία, αν οποιοσδήποτε παραμείνει στα αζήτητα του νεκροτομείου για περίοδο έξι μηνών, ο διευθυντής του νοσοκομείου στο οποίο φυλάσσεται το πτώμα, μπορεί να αποφασίσει αποτέφρωσή του.  Λόγω των σημαντικών αλλαγών που επιφέρει το νομοσχέδιο που προνοεί αποτέφρωση των νεκρών, εκλήθησαν και εξέφρασαν τις απόψεις τους, τα εμπλεκόμενα Υπουργεία, ιδιοκτήτες γραφείων κηδειών και άλλοι φορείς.

Το Υπουργείο Υγείας αναφέρει ότι θεωρεί απαραίτητο όπως διασφαλιστεί ότι οι εργαζόμενοι στα νεκροτομεία των δημοσίων νοσηλευτηρίων, μη έχουν οποιαδήποτε ιδιάζουσα σχέση ή οποιαδήποτε εξ αίματος ή εξ αγχιστείας συγγένεια, μέχρι τέταρτου βαθμού, με ιδιοκτήτες γραφείων κηδειών. Με τον τρόπο αυτό θα αποτραπεί η πιθανότητα διατήρησης γραφείων κηδειών στο όνομα συγγενικών προσώπων, ατόμων που εργάζονται στα κρατικά νοσηλευτήρια.

Το Υπουργείο Υγείας πρότεινε επίσης όπως θεωρείται ποινικό αδίκημα η αφαίρεση οργάνων από τη σορό των νεκρών και υπέδειξε πως τα γραφεία κηδειών και οι ταριχευτές δεν έχουν δικαίωμα αφαίρεσης των οργάνων. Το Υπουργείο Εξωτερικών εισηγήθηκε όπως καταρτισθεί ρητή πρόνοια με την οποία «να απαγορεύεται η αφαίρεση οργάνων από τους νεκρούς, καθότι στο παρελθόν αυτή η πρακτική δημιούργησε πρόβλημα σε πρεσβεία ξένης χώρας στην Κύπρο».

ΠΟΙΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΥΣΗ: Αποτέφρωση νεκρών μπορεί να γίνεται μόνο σε κέντρα αποτέφρωσης τα οποία έχουν αδειοδοτηθεί. Με βάση τις πρόνοιες του σχετικού νομοσχεδίου, το δικαίωμα να αποφασίσει για την αποτέφρωση οποιουδήποτε ανθρώπινου λειψάνου ανήκει κατά προτεραιότητα:

●Στον προσωπικό αντιπρόσωπο που κατονομάζεται στη διαθήκη του αποθανόντος.

●Αν ο αποθανών ήταν ανήλικος, το δικαίωμα ανήκει στον πρόσωπο που ήταν νόμιμος κηδεμόνας αυτού κατά την ημερομηνία θανάτου.

●Στον/στη σύζυγο του αποθανόντος.

●Στο ενήλικο τέκνο του αποθανόντος.

●Στον γονέα του αποθανόντος.

●Στον ενήλικο εγγονό ή και ενήλικη εγγονή του αποθανόντος.

●Στον ενήλικο αδελφό ή στην ενήλικη αδελφή του αποθανόντος. 

●Στον ενήλικο αδελφότεκνο ή στην ενήλικη αδελφότεκνη του αποθανόντος.

●Σε οποιοδήποτε ενήλικο πρόσωπο που έχει προσωπική ή συγγενική σχέση με τον αποθανόντα, πέραν των προσώπων που περιγράφονται πιο πάνω
.

Περισσότερα στοιχεία περί του Νομοσχεδίου και της αποτέφρωσης διαβάστε ΕΔΩ........

Ο ΑΠΡΟΣΕΚΤΟΣ κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

 

Κάποτε πρέπει να κατανοήσουν εκεί στο Φανάρι ότι η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ δεν είναι τσιφλίκι κανενός και δεν μπορεί να την χρησιμοποιεί, όπως βολεύει τα σχέδια «κάποιων».Όσο παραμένει υπόδουλη στους μογγόλους η Κωνσταντινούπολη, να γνωρίζετε ότι αυτές οι δηλώσεις θα χαρακτηρίζονται αντεθνικές, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Σας «διαφεύγει» κ. Βαρθολομαίε επίσης το γεγονός, ότι η ΜΗΤΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ έδωσε το αίμα των παιδιών της, για να παραμείνη ΑΔΙΑΙΡΕΤΗ και όχι μόνο η «Μητέρα» Εκκλησία όπως εσείς λέτε. ΚΑΚΙΣΤΑ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ, τον οποίον χρησιμοποιούν οι εχθροί της Πίστης και της Πατρίδας!!!

Π.ΒΟΙΩΤΟΣ