24 Δεκεμβρίου, 2012

ΕΥΧΕΣ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ


Φίλοι μου,

"Χριστούγεννα επέτειος λύτρωσης, μέρα χαράς και αγαλλίασης. Η φετινή χριστουγεννιάτικη περίοδος είναι πολύ διαφορετική . Ζούμε μία δύσκολη εποχή. Η χαρούμενη διάθεση είναι μειωμένη, όπως μειωμένα είναι και τα εισοδήματα όλων, εξαιτίας των επώδυνων μέτρων της ακολουθούμενης μνημονιακής πολιτικής τα τελευταία δύο χρόνια. Η ζωή μας κυλάει μέσα στην αγωνία και το άγχος για το τι θα μας ξημερώσει αύριο. Η κοινωνία και η ζωή μας αλλάζει απότομα και αυτό μας γεμίζει αβεβαιότητα για το μέλλον.

Αυτά τα Χριστούγεννα υπάρχει ένας λόγος παραπάνω να μπούμε για λίγο στην θέση του αδύναμου συνανθρώπου μας, με την υποστήριξη μας μπορούμε να κάνουμε την ζωή του συνανθρώπου μας λίγο καλύτερη. Εάν δεν μοιραστούμε το γέλιο και το δάκρυ μας, δεν θα προχωρήσουμε μπροστά. Αυτή η δύσκολη εποχή, μας υπενθυμίζει ότι μόνο με την αγάπη και την αλληλεγγύη μπορούμε να τα καταφέρουμε, με το περίσσευμα της αγάπης μας, θα νικήσουμε και θα τα καταφέρουμε.

Ο Χριστός μας δεν ήρθε στη γη με αστραπές, με βροντές και καταιγίδες, για να εντυπωσιάσει τους ανθρώπους.

Ο Χριστός γεννιέται μέσα σε μία καταιγίδα, που μαίνεται γύρω του. Και του προσφέρουν γενέθλιο δώρο:

Οι άστεγοι το σπήλαιο.

Οι πένητες την φάτνη.

Ο Ηρώδης την απειλή.

Οι χειροδύναμοι τη σφαγή των νηπίων.

Ήρθε σαν αύρα, σαν πνοή, σαν φως για να κερδίσει την ανθρώπινη ψυχή.

Ήρθε μέσα στην σιωπή και στην αφάνεια. Μέσα στην νύχτα, ενώ η γη κοιμόταν και οι άνθρωποι αγνοούσαν το σημαντικότερο και εκπληκτικότερο γεγονός της ζωής, αυτό που μπορεί και σήμερα να αλλάξει την ζωή μας.

“Χριστός γεννάτε δοξάσατε”

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΕΓΕΝΝΗΘΗ
Ο ΜΕΣΣΙΑΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

Πίσω όμως από τα τελευταία νέφη της καταιγίδας λαμπυρίζει ένα ουράνιο τόξο. Και αυτό είναι το δώρο το δικό Του σε εμάς.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ
ΤΗΣ  ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Χρόνια Πολλά σε όλους !






Ο ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΑΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΦΑΝΕΡΩΘΗ ΕΝ ΣΑΡΚΙ



Αγαπητοί, επισκέπται του Ιστολογίου μας.

Ή ιστορική πορεία της ανθρωπότητας μετά τήν πτώση αποτελεί μία αδιέξοδη περιπλάνηση στό σκοτεινό κατήφορο της αμαρτίας σε μία κατάσταση απομάκρυνσης άπό τήν πηγή καί προϋπόθεση της ζωής καί του φωτός, δηλαδή τόν αληθινό Θεό. Όλες οί προσπάθειες του άνθρώπου νά υπερβεί με τίς δικές του καί μόνο δυνάμεις τόν φοβερό σκοτασμό της υπάρξεως καί του νοός του είχαν πάντοτε τραγική κατάληξη. Έπί αιώνες ό άνθρωπος πορευόταν άπό σκότους εις σκότος. Ή φιλοσοφική του αναζήτηση κατέληγε σέ σύγχυση, ή θρησκευτική του ανησυχία σέ ειδωλολατρία ή στείρο νομικισμό, ό πολιτισμός του σέ παρακμή, ή κοινωνία του σέ αποσύνθεση. Ό λογικός και κατ’ εικόνα γενόμενος άνθρωπος ήμφανίζετο και τό υπό του Θεού γενόμενον έργον παραπώλλυτο, σύμφωνα μέ τήν θεολογική διαπίστωση του Μ. Αθανασίου.

Άλλά ό πανάγαθος Θεός, ό «πατήρ των φώτων», Εκείνος ό όποίος «φώς έστι καί σκοτία έν αυτώ ουκ εστίν ουδεμία» δέν εγκατέλειψε τόν άνθρωπο στήν σκοτεινή φυλακή της αμαρτίας, πού ό ίδιος επέλεξε. Μέ τόν παιδαγωγικό Νόμο του ό Θεός φώτισε τά βήματα της αβέβαιης πορείας του άνθρωπου, σάν μέ λυχνάρι, μέχρι τήν υπέρτατη, σωτηριολογική ημέρα κατά τήν οποία «ό λαός ό πορευόμενος, έν σκότει» θά δει «φως μέγα». Ή ημέρα αυτή θά φωτίζεται άπό τόν άνέσπερο Ήλιο της δικαιοσύνης, τόν όποίο πρώτος προαναγγέλει ό προφήτης Μαλαχίας. Ή αυγή πού θά ανατείλει πάνω στή νέα Ιερουσαλήμ θά είναι άλλης ποιότητας άπό τήν φυσική αυγή του παρόντος αιώνος. Ό μεγαλοφωνότατος προφήτης Ησαΐας προλέγει ότι ό Θεός θά φωτίσει ό Ίδιος τόν λαό Του καί ο Δούλος Του θά είναι τό φως τών εθνών.

Στήν Καινή Διαθήκη τό εσχατολογικό φώς τών προφητικών επαγγελιών έγινε πραγματικότητα. Ή σάρκωση του Θεού Λόγου έκ πνεύματος Αγίου καί Μαρίας της Παρθένου αποτελεί τήν θαυμαστή ανατολή του νοητού Ήλίου πού θά φωτίσει όσους βρίσκονται στό σκότος. Αυτή τήν ανατολή εορτάζει σήμερα μέσα σέ ατμόσφαιρα πνευματικής χαράς ή Εκκλησία μας καί καλεί κάθε άνθρωπο, τώρα πού έλαμψε τό φώς της ακριβούς θεογνωσίας, νά μαθητεύσει μαζί μέ τούς σοφούς εκείνους μάγους της ευαγγελικής διηγήσεως καί νά διδαχθεί άπό τό υπέρλαμπρο άστρο της Βηθλεέμ τήν προσκύνηση του αληθινού Ήλιου της δικαιοσύνης, πού είναι ό ενσαρκωμένος καί νηπιάσας Θεός. Από τήν ημέρα εκείνη της θείας ενανθρωπήσεως ό σαρκωθείς λόγος είναι «το φώς τό άληθινόν, τό φωτίζον και άγιάζον πάντα άνθρωπον έρχόμενον εις τόν κόσμον». Είναι τό φώς του κόσμου, τό όποίο τελικά θά νικήσει όλα τά σκότη καί θά καταυγάσει τήν οικουμένη.

Οί περισσότεροι άνθρωποι δυστυχώς εθελοτυφλούν καί κλείνουν τά μάτια γιά νά μήν βλέπουν αυτό τό υπερκόσμιο φώς της Βηθλεέμ. Προτιμούν τά πρόσκαιρα καί απατηλά φώτα, τά προσωρινά πυροτεχνήματα τών ανθρωπίνων επιτευγμάτων. Δια τούτο ήρθε η ώρα να επανασυμφιλιωθεί ο άνθρωπος με τον Θεό, την στιγμή που ο Θεός, «μορφήν δούλου λαβών εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος» (Φιλιπ. Β -7). Τα φετινά Χριστούγεννα για τον τόπο μας, την κοινωνία, την Πατρίδα μας φαντάζουν διαφορετικά από εκείνα των παλαιότερων εποχών και χρόνων.

Μοιάζουν, σαν μυθικές οι εποχές που πρωτεύουσες του κόσμου, πόλεις και χωριά της Πατρίδας μας ανταγωνίζονταν, τούτες τις άγιες μέρες, σ’ ένα εορταστικό παραλήρημα, στο ξόδεμα της ελπίδας.

Παρήλθαν οι εποχές που τα ακόρεστα ένστικτα του ανθρώπου, κατανάλωναν τον 13ο μισθό μέσα στο μεθύσι της απίστευτα εφευρετικής αγοράς και του καταιγισμού των διαφημίσεων και των προσφορών.

Παρελθόν ο 13ος μισθός και όχι μόνο…. 

Πέρασε στην ιστορία του χθές και μαζί του όλη αυτή η πλαστή, εικονική ευημερία που κάποιοι μηχανεύτηκαν και κατασκεύασαν και όλοι εμείς άκριτα και αβασάνιστα υιοθετήσαμε ως στάση και τρόπο ζωής. Γιατί ακόμα και αν άλλοι μας φόρεσαν τον μανδύα της καλοπέρασης, εμείς ευχαρίστως τον αποδεχθήκαμε. Τώρα όμως…

Το ανικανοποίητο του υπερκαταναλωτισμού μας το διαδέχθηκε το άγχος της ανασφάλειας, η αβεβαιότητα της επιβίωσης, οι ορδές των ανέργων, οι νεόπτωχοι, οι λιποθυμίες των παιδιών μας στα Σχολεία από υποσιτισμό, φαινόμενο που τείνει να πάρει διαστάσεις επιδημίας, η κορυφαία αύξηση της εγκληματικότητας, τα παιχνίδια των κερδοσκόπων, των οίκων αξιολόγησης και των μνημονίων. Κρίση, ύφεση, έλλειμμα, αναδιάρθρωση, «κούρεμα», μερικοί από τους όρους που βίαια μπήκαν στο λεξιλόγιο μας, άλλαξαν την καθημερινότητά μας, πτώχευσαν τον τόπο, την οικονομία μας, ίσως και την ελπίδα μας.

Τι φταίει άραγε που γίναμε «μπαίγνιο και περίγελο των εθνών» κατά τον χαρακτηρισμό του Μακρυγιάννη; Να φταίει μήπως ότι γελοιοποιήσαμε όχι μόνο τα σύμβολά μας, αλλά τα ιδανικά και τα πιστεύω μας; 

Μήπως ότι γίναμε όλοι μας καλοζωισμένοι, καλοθρεμμένοι και καλοβολεμένοι;

Μήπως ότι εγκλωβιστήκαμε σε ένστικτα και εγωισμούς;

Μήπως ότι στο δίλλημα του Ντοστογιέφσκυ ανάμεσα στην ελευθερία και ευτυχία, η επιλογή της ευτυχίας την οποία μεταφράσαμε ως ικανοποίηση των ακόρεστων επιθυμιών και θέλω, μας οδήγησε στην έκπτωση και τον συμβιβασμό όχι μόνο της οικονομίας, αλλά κυρίως της ηθικής που έχει γίνει πλέον καθημερινότητα του βίου μας, με αποτέλεσμα αυτός ο βίος να γίνει αβίωτος;

Μήπως, τελικά, βάλαμε τις αιώνιες και διαχρονικές αξίες που αιώνες τώρα έθρεφαν και γαλουχούσαν αυτό το Γένος, το Γένος των Ρωμιών, στο χρονοντούλαπο όχι μόνο της ιστορίας αλλά και στις προσθήκες των λαογραφικών μουσείων;  Στον αντίποδα  όμως όλων αυτών και σε πείσμα των καιρών ακούγεται, επίκαιρη όσο ποτέ η ελπιδοφόρα φωνή και προτροπή του Κόντογλου: «Κι΄ όποιος δεν απελπίστηκε απ΄ όλα δεν τρέχει κοντά στον Θεό». Αυτός ο Θεός και πάλι, κατέβηκε, κατεβαίνει στην γη, γίνεται άνθρωπος «Χριστός γεννάται» και αντιπροτείνει στο δικό μας ξεστράτισμα την δική Του οικονομία, την αγάπη Του.

Μιά αγάπη που υπερβαίνει τα όρια της λογικής, που νικά τον θάνατο, που ανασταίνει την ελπίδα, που διαλύει τις διακρίσεις και τις πάσης φύσεως κρίσεις.

Μιά αγάπη που οδηγεί στο Φως, που χαρίζει την όντως ζωή, που κάνει τον άνθρωπο μέτοχο, κοινωνό και κληρονόμο της Βασιλείας των Ουρανών. Όσα περισσότερα προσφέρομε, τόσο περισσότερο πλουτίζομε Με αυτό τον πλούτο, τον πλούτο της αγάπης, που δεν μπορεί να μας τον στερήσει κανένα μνημόνιο, κανένα.. «κούρεμα», κανείς προστάτης και δανειστής μας, με την αγάπη αυτή της προσφοράς, της θυσίας, του ανοίγματος του εγώ στο εμείς, ας πλουτίσομε και ας γεμίσομε την ψυχή και την καρδιά μας, την ζωή μας στο σύνολό της, αν θέλομε να έχομε όχι μόνο ιστορική συνέχεια, αλλά κυρίως ζωή του μέλλοντος αιώνος.

Οί άνθρωποι  όμως της καλής θελήσεως, πάντοτε διαισθάνονται ότι εάν ή ανθρωπότητα πράγματι επιθυμεί νά απαλλαγεί άπό τό έρεβος στό όποίο τήν έβύθισε ή πνευματική αποστασία της, ένας μόνος δρόμος υπάρχει: νά ακολουθήσει τό φώς της Βηθλεέμ.Ή ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη σέ μόνιμη συσκότιση, χωρίς τόν αληθινό ήλιο της, τόν τεχθέντα θεάνθρωπο Ιησού Χριστό. Αν ημέρα χωρίς ήλιο είναι κάτι αντιφατικό καί οξύμωρο, άλλο τόσο αδιανόητα είναι τά Χριστούγεννα χωρίς Χριστό.

Καί όμως!

Ή έκκοσμικευμένη εποχή τό πέτυχε καί αυτό. Γιά τόν κόσμο τά Χριστούγεννα είναι μιά γιορτή χωρίς πνευματικό περιεχόμενο, μιά ημέρα καταναλωτισμού, διασκέδασης καί γαστρονομίας.

Με αυτές τις σκέψεις

Εύχομαι τά δικά σας Χριστούγεννα νά είναι μεστά ευφροσύνης καί πνευματικής χαράς. Αληθινά Χριστούγεννα μαζί με τον νηπιάσαντα για χάρη των ανθρώπων Θεό.






      ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!