29 Ιανουαρίου, 2012

ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΑΣ ΓΛΥΚΕΡΙΑΣ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ ΙΕΡΟΥΡΓΗΣΕ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ


Στη Θεία Λειτουργία προεξήρχε  σήμερα ο Αρχιεπίσκοπος  Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος στον Ιερό Ναό Αγίας Γλυκερίας Γαλατσίου . Στην ομιλία του μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στις δυσκολίες και την ανασφάλεια που κυριαρχούν αυτές τις ημέρες της κρίσης ζητώντας από το πολυπληθές εκκλησίασμα να μείνει ενωμένο και προσηλωμένο στην πίστη και την παράδοση. «Ενωμένοι, όλοι μαζί θα ξεπεράσουμε την κρίση», να έχουν πίστη στο Θεό μπροστά σε κάθε δυσκολία προέτρεψε τους πιστούς ο Μακαριώτατος.


Ο π.Νικόλαος Λιόλιος, προϊστάμενος του Ιερού Ναού ευχαρίστησε τον Αρχιεπίσκοπο που βρέθηκε κοντά στους πιστούς της δυναμικής αυτής ενορίας της Ι.Αρχιεπισκοπής και περιέγραψε τις σημαντικές προσπάθειες που καταβάλλονται από τους εφημερίους του ναού για να στηρίξουν πνευματικά τους περίπου 50.000 ενορίτες της πρώτης και μεγαλύτερης ενορίας του Γαλατσίου. 

Ακολούθως ο Μακαριώτατος, συνοδευόμενος από τον Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής π. Μάξιμο Παπαγιάννη και τους Ιερείς του Ναού, επισκέφθηκε το ταπεινό Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού όπου βρίσκονται οι εγκαταστάσεις παρασκευής συσσιτίου όπου καθημερινά ετοιμάζονται και προσφέρονται περίπου 150 μερίδες φαγητού σε συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη. Ο Αρχιεπίσκοπος ευλόγησε  τις εθελόντριες στις οποίες εξέφρασε τις ευχαριστίες του για το έργο τους.

Εκεί είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με τον Πρωτοπρεσβύτερο π.Αλέξανδρο Καρλούτσο, εκ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής καθώς και με τον Πρόεδρο του Τάγματος του Αποστόλου Ανδρέα, των Αρχόντων του Οικουμενικού Θρόνου στις ΗΠΑ, Δρ. Αντώνιο Λυμπεράκη – οι οποίοι νωρίτερα συμμετείχαν στη Θεία Λειτουργία – και να συζητήσει μαζί τους τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργούνται εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και τις δυνατότητας αντιμετώπισής τους.  

O π.Αλέξανδρος Καρλούτσος μετέφερε στον Αρχιεπίσκοπο την συμπαράσταση του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ.  Δημητρίου προς τον ευσεβή και δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό καθώς και τις ευχές του για την ταχεία υπέρβαση της πολυεπίπεδης κρίσεως που αντιμετωπίζει η Πατρίδα μας.





ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ;;; ΚΑΝΟΥΝ ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ ΤΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ 3 ΙΕΡΑΡΧΩΝ


Προσέξτε ότι με τη σημερινή απόφαση (26/1/2012), οι σχολικές μονάδες δεν καλούνται να μεταβούν στις εκκλησίες όπως γινόταν κάθε χρόνο, για να τιμήσουν την εορτή των 3 Ιεραρχών αλλά "δύνανται". Ο καθιερωμένος εκκλησιασμός για να τιμηθεί η μνήμη των 3 Ιεραρχών επαφίεται πλέον στην ευαισθησία των εκπαιδευτικών και του Διευθυντή για να μην χάσουν κάποιοι την "αργία" τους: Και προκύπτει φυσικά το ερώτημα: Για ποιο λόγο υπάρχει αργία την 30η Ιανουαρίου; Για ποιο λόγο δεν θα προσέλθουν στην εργασία τους οι καθηγητές; Δεν έχει καθιερωθεί η αργία για να εορταστεί η μνήμη των 3 Ιεραρχών;

Δηλαδή μας προέκυψε ιεροποίηση του θεσμού της αργίας που θεωρείται σημαντικότερη της ίδιας της θρησκευτικής γιορτής; Και αν ο Σύλλογος των Καθηγητών ή ο Διευθυντής δεν έχουν την ανάλογη επιθυμία, ΔΕΝ θα γίνει  εκκλησιασμός; Και επειδή έχουμε την αίσθηση ότι ορισμένοι συνάδελφοι - που επιμένουν να αγνοούν ότι το Ελληνικό Σύνταγμα επιτάσσει   την "ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης"  στους σκοπούς της Παιδείας - πιθανώς να "χαίρονται" με την σημερινή απόφαση, θα τους θέσουμε το παρακάτω ερώτημα: Πως θα σας φαινόταν αν  πχ την 17η Νοεμβρίου καθιερωνόταν αργία και ο εορτασμός του Πολυτεχνείου συνοδευόταν με ένα επίσης προαιρετικό "δύνανται";

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΑ ΝΕΑ ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ


ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΑΘΗΝΩΝ Κ. ΙΩΑΝΝΗ ΚΟΝΙΔΑΡΗ ΓΙΑ ΤΟ «ΑΒΑΤΟΝ» ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ


1. Ο όρος «άβατον» γενικώς

Θεμελιώδης έκφανση της μοναχικής υποσχέσεως που δίνει κάθε μοναχός και μοναχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας κατά την κουρά του είναι και η υπόσχεση της σαρκικής εγκράτειας, της παρθενίας. Από τη συνθήκη αυτή απορρέει σειρά εκδηλώσεων και συνεπειών που συνήθως παρουσιάζονται με τον όρο άβατο. Στο άβατο, με την ευρεία έννοια του όρου. περιλαμβάνονται πιο αναλυτικά η απαγόρευση εισόδου και διαμονής σε γυναικεία μονή ανδρών και σε ανδρική μονή γυναικών, η απαγόρευση και διαμονή στις ανδρικές μονές ευνούχων και παιδιών, η απαγόρευση διατηρήσεως στις ανδρικές μονές ζώων θηλυκού γένους, η απαγόρευση εξόδου από τη μονή μοναχού ή μοναχής χωρίς σοβαρό λόγο και άδεια του ηγουμένου και η απαγόρευση συστάσεως αδελφοποιίας και συντεκνίας και αναλήψεως επιτροπείας.

Ειδικώς η απαγόρευση εισόδου και διαμονής σε γυναικεία μονή ανδρών και σε ανδρική μονή γυναικών, το άβατο δηλαδή με τη στενή του όρου έννοια, είναι πολύ παλαιά και απορρέει από αυτή την ίδια την ουσία της μοναστικής κινήσεως, αφού στην εγκατάλειψη κάθε υλικής απολαύσεως των πρώτων αναχωρητών περιλαμβανόταν και η γενετήσια αποχή με την πιο πλατιά έννοια του ορού. Έτσι η αρχή αυτή του αβάτου απαντά ήδη στους κανόνες των πατέρων της Εκκλησίας. του Μ. Αντωνίου, του Παχωμίου και του Μ. Βασιλείου με τη μορφή της απαγορεύσεως της επικοινωνίας μεταξύ των δύο φύλων και στις εξαιρετικές εκείνες περιπτώσεις που κάτι τέτοιο επιτρεπόταν ή ήταν αναπόφευκτο, της εξασφαλίσεως μίας ασκανδάλιστης συναντήσεως.Η απαγόρευση αυτή βρήκε την οριστική της έκφραση στη νομοθεσία του αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Η Νεαρά 133, του έτους 539, απαγόρευσε την είσοδο σε μονή προσώπων του άλλου φύλου, ακόμη και νεκρών για ταφή. 


Τη ρύθμιση αυτή της Νεαράς νομοθεσίας του Αυτοκράτορα Ιουστινιανού επανέλαβαν, χωρίς να αλλάξουν ή να προσθέσουν τίποτε, τα μεταγενέστερα κωδικοποιητικά και συμπιληματικά έργα.Πολύ αργότερα ασχολήθηκε με το θέμα του αβάτου σε πρόσωπα του άλλου φύλου και η εκκλησιαστική νομοθεσία. Ο κανόνας 47 της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου του 692 όρισε να μην διανυκτερεύει ούτε γυναίκα σε ανδρικό μοναστήρι ούτε άνδρας σε γυναικείο, ενώ, ένα σχεδόν αιώνα αργότερα, ο κανόνας 18 της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, του 787, απαγόρευσε όχι μόνο τη διανυκτέρευση, αλλά συνολικώς την παραμονή γυναικών σε επισκο¬πεία και σε μοναστήρια. Η βασική λοιπόν γραμμή που κρατούσε στην επίσημη νομοθεσία, την εκκλησιαστική και την πολιτειακή, στο Βυζάντιο, παρά τις περιπτώσεις εκείνες που τη διασπούσαν, ήταν η καθιέρωση του αβάτου με τη μορφή μίας αμφίδρομης απαγορεύσεως σύμφωνα με την οποία ούτε γυναίκες μπορούσαν να μπουν και να μείνουν σε ανδρικό μοναστήρι ούτε άνδρες σε γυναικείο.

Η απαγόρευση αυτή ήταν καθολική, αφού κάλυπτε τόσο τους νεκρούς, όσο και πολύ περισσότερο τους ζωντανούς, και όχι μόνο τους επισκέπτες, αλλά και ειδικές ομάδες προσώπων για τα οποία θα μπορούσε κανένας να σκεφθεί μία εξαίρεση, τους συγγενείς των μοναχών και των μοναστριών που ανήκαν στο άλλο φύλο, αλλά και τους ιερείς, ψάλτες, προμηθευτές κ.λπ. προκειμένου για τις γυναικείες μονές. Την αυστηρή αυτή αρχή υιοθετούν και υπογραμμίζουν και όλα σχεδόν τα μοναστηριακά τυπικά, που θέλουν κάθε μονή «αμίατον», «αδιόδευτον». «ακατόπτευτον» σε πρόσωπα του άλλου φύλου. Κατά κανόνα ο συντάκτης κάθε τυπικού περιορίζεται στη μονή στην οποία αναφέρεται το τυπικό. Για τις γυναικείες μονές τονίζεται η απαγόρευση εισόδου και διαμονής σε αυτές ανδρών, για τις ανδρικές διατυπώνεται η απαγόρευση εισόδου και διαμονής σε αυτές γυναικών. Πέρα όμως από τη διατύπωση της γενικής αρχής που σε ορισμένα τυπικά συνοδεύεται με την απειλή συγκεκριμένων ποινών σε περίπτωση παραβιάσεως της, οι συντάκτες των τυπικών χρωματίζουν την απαγόρευση του «αβάτου» και με άλλες λεπτομέρειες χρήσιμες για την καλύτερη κατανόηση της εφαρμογής του θεσμού στην πράξη. 


Έτσι λ.χ. το Τυπικό του Πακουριανού (1083) επεκτείνει την αρχή και απαγορεύει να κατοικήσει ανδρόγυνο κοντά στη μονή· το Τυπικό της Μονής Κεχαριτωμένης (1118) αποκλείει ρητώς και στους ψάλτες την είσοδο στη (γυναικεία) μονή. Την αρχή αυτή, του «αβάτου», ακολουθούν πιστώς και ανεξαιρέτως οι Μονές του Αγίου Όρους, ήδη από την ίδρυσή τους.

2. Συνταγματικότης του «αβάτου» του Αγίου Όρους

Μία πρώτη και Επιπόλαιη προσέγγιση θα έβλεπε μία αντίθεση της απαγορεύσεις εισόδου γυναικών στην περιοχή του Αγίου Όρους στην αρχή της ισότητας και έναν περιορισμό της προσωπικής ελευθερίας.Η αρχή της ισότητας, που κατοχυρώνεται με το άρθρο 4 του Συντάγματος, υποχρεώνει τον νομοθέτη να μεταχειρίζεται κατά ίσο ή ομοιόμορφο τρόπο όλους τους Έλληνες πολίτες που βρίσκονται κάτω από τις αυτές ή παρόμοιες συνθήκες και απαγορεύει την κατ’ εξαίρεσιν από τον γενικό κανόνα ευνοϊκότερη η δυσμενέστερη μεταχείρισή τους. Δεν αποκλείει όμως η αρχή της ισότητας τη διαφορετική νομοθετική ρύθμιση ανόμοιων ή διαφορετικών περιπτώσεων ή περιπτώσεων που τελούν κάτω από διαφορετικές ή ειδικές συνθήκες.

Στις περιπτώσεις αυτές, αντιθέτως, επιβάλλεται η διαφορετική μεταχείριση διότι διάφοροι ειδικοί λόγοι, κοινωνικοί, οικονομικοί, θρησκευτικοί κ.ο.κ. δικαιολογούν απόλυτα τη διαφορετική μεταχείριση, αρκεί η διαφορετική αυτή μεταχείριση να γίνεται εξ αντικειμένου και να στηρίζεται σε γενικά και απρόσωπα κριτήρια. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το άβατο. Απαγορεύεται η είσοδος γυναικών στο Αγιον Όρος, όλων των γυναικών, χωρίς εξαίρεση. Προσβολή της αρχής της ισότητας θα μπορούσε να δημιουργηθεί, αν επιτρεπόταν η είσοδος ορισμένων μόνον κατηγοριών γυναικών ή όσων γυναικών πληρούσαν κάποια ειδικά κριτήρια. Αλλά και η προσωπική ελευθερία, που είναι σύμφωνα με το αρθρ. 5 § 3 τού Συντάγματος απαραβίαστη, δεν είναι απεριόριστη. Ρητώς αναφέρει το Σύνταγμα ότι η ελευθερία της κυκλοφορίας μπορεί να περιοριστεί, όταν και όπως ο νόμος ορίζει.Όπως λοιπόν κανείς δεν διανοήθηκε να αμφισβητήσει τη συνταγματικότητα άλλων περιορισμών στην ελεύθερη διακίνηση των προσώπων, όπως λ.χ. την απαγόρευση εισόδου σε περιοχή στρατιωτικής σημασίας, ή την απαγόρευση θήρας ή αλιείας σε ορισμένες περιοχές ή για ορισμένες εποχές, κ.ο.κ., έτσι και στην περίπτωση του αβάτου, για την ταυτότητα του νομικού λόγου, δεν τίθεται ζήτημα παραβιάσεως του Συντάγματος.

3. Άγιον Όρος και Ευρωπαϊκή Ένωσις

Κατά πόσο η ένταξη της Ελλάδος στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες θίγει την προνομιακή θέση του Αγίου Όρους και ασφαλώς και την αρχή του αβάτου; Σκοπός της Ενιαίας Ευρωπαϊκής Πράξεως (που υπογράφηκε στο Λουξεμβούργο και τη Χάγη τον Φεβρουάριο 1986) ήταν η ολοκλήρωση της εσωτερικής αγοράς, μιας Ευρώπης χωρίς σύνορα, μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 1992.  Η εσωτερική αυτή αγορά περιλαμβάνει ένα χώρο χωρίς εσωτερικά σύνορα μέσα στον οποίο εξασφαλίζεται η ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων, των υπηρεσιών, των εμπορευμάτων και των κεφαλαίων. Το συνταγματικώς κατοχυρωμένο αρχαίο προνομιακό καθεστώς του Αγίου Όρους παρουσιάζει ιδιαιτερότητες, που είναι προφανές ότι αντιστρατεύονται το ενιαίο κοινοτικό νομικό καθεστώς. Όπως η απαγόρευση εγκαταστάσεως στο Άγιο Όρος ετεροδόξων η σχισματικών, κατ’ επέκταση δε και αλλοθρήσκων· η απαγόρευση εισόδου στο Άγιο Όρος γυναικών κ.ο.κ.

Είναι αναμφισβήτητο ότι τέτοιες διατάξεις έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τα δικαιώματα της ελεύθερης εγκαταστάσεως, ελεύθερης κυκλοφορίας και ελεύθερης παροχής υπηρεσιών, που αποτελούν ακρογωνιαίους λίθους του Ευρωπαϊκού Κοινοτικού Δικαίου. Συνολική ουσιαστικώς αντιμετώπιση του προβλήματος επιχειρεί η Κοινή Δήλωση περί του Αγίου Όρους, που υπέγραψαν τα συμβαλλόμενα μέρη, δηλαδή τα εννέα τότε κράτη-μέλη των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, η οποια προσαρτήθηκε στην Τελική Πράξη της 29ης Μαΐου 1979 περί προσχωρήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Το κείμενο αυτό διαλαμβάνει τα εξής:

Κοινή Δήλωση περί του Αγίου Όρους.

Αναγνωρίζοντας ότι το ειδικό καθεστώς το οποίο έχει παραχωρηθεί στο Άγιο Όρος, όπως τούτο είναι εγγυημένο από το άρθρο 105 του Ελληνικού Συντάγματος, δικαιολογείται αποκλειστικά για λόγους πνευματικούς; και θρησκευτικούς, η Κοινότητα θα μεριμνήσει ώστε να ληφθούν υπ’ όψη οι λόγοι αυτοί κατά την εφαρμογή και την περαιτέρω επεξεργασία των διατάξεων του κοινοτικού δίκαιου, ιδίως όσον αφορά τις τελωνειακές και φορολογικές απαλλαγές καθώς και το δικαίωμα εγκαταστάσεως. Κατά συνέπεια το καθεστώς το οποίο ορίζει το άρθρο 105 του Ελληνικού Συντάγματος αποτελεί από την προσχώρηση της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες κοινοτικό δίκαιο και δεσμεύει όλα ανεξαιρέτως τα κράτη-μέλη. που έκτοτε προσχώρησαν σε αυτές. 


Στις συνθήκες μάλιστα προσχωρήσεως των νέων κρατών - μελών γίνεται ρητώς λόγος για προσχώρησή τους στις συνθήκες ιδρύσεως των Κοινοτήτων, όπως αυτές τροποποιήθηκαν και συμπληρώθηκαν. Τα νέα κράτη - μέλη υποχρεούνται εξάλλου να σέβονται τις αρχές και κατευθύνσεις που απορρέουν από τις δηλώσεις, τα ψηφίσματα ή άλλες θέσεις του Συμβουλίου και να λαμβάνουν τα μέτρα εκείνα που είναι αναγκαία για να εξασφαλιστεί η εφαρμογή τους. Τέτοιες διατάξεις περιλαμβάνονται ρητώς και στην Πράξη προσχωρήσεως της Σουηδίας, της Φινλανδίας και της Αυστρίας. Είναι γνωστό, ότι το βασικό κοινοτικό δίκαιο μπορεί να τροποποιηθεί μόνο κατόπιν ομοφώνων αποφάσεων, που λαμβάνονται από όλα τα κράτη - μέλη και όχι από τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, τα οποία δεν μπορούν να ανατρέψουν συνθήκες που έχουν υπογραφεί από τα κράτη-μέλη και έχουν κυρωθεί από τα εθνικά Κοινοβούλια.



ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ


Ελλάδα

Δύο τραυματίες και 42 προσαγωγές είναι ο απολογισμός επεισοδίων που σημειώθηκαν ανάμεσα σε ακροδεξιούς και αλλοδαπούς, γύρω στις 10 το βράδυ του Σαββάτου, στο σταθμό του μετρό της Ομόνοιας. Τα επεισόδια σημειώθηκαν μετά από το τέλος της πορείας για τα Ίμια, που διοργάνωσε η «Επιτροπή Εθνικής Μνήμης» και στην οποία συμμετείχαν ακροδεξιές οργανώσεις.

Οι ιδιώτες πιστωτές και η ελληνική κυβέρνηση βρίσκονται «κοντά» στην οριστικοποίηση μιας συμφωνίας για το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων, σύμφωνα με ανακοίνωση του IIF, που σημειώνει ότι αναμένει η συμφωνία να ολοκληρωθεί «την επόμενη εβδομάδα». Στο ίδιο μήκος κύματος και οι δηλώσεις Βενιζέλου. Δίωρη συνάντηση με την τρόικα είχε το βράδυ του Σαββάτου ο πρωθυπουργός, ενώ την Κυριακή συναντάται με τους πολιτικούς αρχηγούς που στηρίζουν την κυβέρνηση, προκειμένου να πετύχει μια μίνιμουμ συναίνεση πριν από την τελική διαπραγμάτευση στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών.

Περίπου 1.800 ακροδεξιοί, μέλη «επιτροπής εθνικής μνήμης», πραγματοποίησαν το βράδυ του Σαββάτου συγκέντρωση στο κέντρο της Αθήνας, με αφορμή την επέτειο των γεγονότων στα Ίμια. Ακολούθησε πορεία στη Βασιλίσσης Σοφίας, προς την πλατεία Μαβίλη, και στη συνέχεια διαλύθηκαν.

Απορρίπτεται από την Κομισιόν το σχέδιο που πρότεινε το Βερολίνο για την τοποθέτηση στην Ελλάδα επιτρόπου που θα επιτηρεί με αυξημένες εξουσίες τον ελληνικό προϋπολογισμό, αν και επισημαίνει ότι η παρουσία της στην Ελλάδα θα ενισχυθεί. Ο εκπρόσωπος της Επιτροπής αναφέρει ότι με αφορμή τα δημοσιεύματα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θέλει να επισημάνει ότι παραμένει σε ισχύ η δήλωση των κρατών μελών της ευρωζώνης της 26ης Οκτωβρίου 2011.

Δεν υπάρχει θέμα τοποθέτησης επιτρόπου στην Ελλάδα για την παρακολούθηση της εκτέλεσης του προϋπολογισμού, ανέφεραν οι επικεφαλής της τρόικας στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, κατά τη συνάντηση που είχαν μαζί του το απόγευμα του Σαββάτου. Ο κ. Παπανδρέου αναφέρθηκε στη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου που αναγνωρίζει ως αποκλειστικ αρμοδιότητα της ελληνικής κυβέρνησης την εκτέλεση του προϋπολογισμού, ενώ τάχθηκε και κατά της μείωσης των μισθών στον ιδιωτικό τομέα λέγοντας ότι σε συνθήκες εντεινόμενης ύφεσης η μείωση των μισθών οδηγεί σε περαιτέρω ύφεση.

Κόσμος

Ένας εν ενεργεία αστυνομικός και τέσσερις δημοσιογράφοι συνελήφθησαν το Σάββατο ενώ ερευνήθηκαν τα γραφεία της Sun στο πλαίσιο ερευνών της Σκότλαντ Γιαρντ για την υπόθεση δωροδοκίας αστυνομικών που συνδέεται με το σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών από τον όμιλο της News Corp. Εντωμεταξύ συνεχίζονται και οι έρευνες και για την News of the World τα γραφεία της οποίας ερευνήθηκαν από τις Αρχές.

Περισσότεροι από 25 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους όταν ξέσπασε πυρκαγιά σε κέντρο αποτοξίνωσης ναρκομανών στο Σαν Χουάν δε Λουριγκάντσο, στα προάστια της Λίμας στο Περού. Εκπρόσωπος της Αστυνομίας είπε ότι οι ασθενείς εγκλωβίστηκαν στο κτίριο επειδή οι πόρτες ήταν κλειστές. Οι πυροσβέστες αναγκάστηκαν να ανοίξουν τρύπες στους τοίχους για να βγάλουν τους τρόφιμους.

Η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ προτίθεται να συμμετάσχει στην προεκλογική εκστρατεία του Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί την άνοιξη αναφέρει κορυφαίο στέλεχος του CDU το οποίο εκτιμά μάλιστα ότι ο Σαρκοζί είναι το σωστό πρόσωπο για την προεδρία και «θα είναι και στο μέλλον». Η κομματική στήριξη της Μέρκελ και του κόμματός της στον Σαρκοζί δεν είναι έκπληξη αφού και οι δύο ανήκουν στην ίδια πολιτική οικογένεια ενώ και ο Σαρκοζί είχε στηρίξει τη Γερμανίδα καγκελάριο στις εκλογές του φθινοπώρου του 2009.

Άλλο ένα θύμα του ναυαγίου του Costa Concordia εντόπισαν το Σάββατο τα συνεργεία την ώρα που η κακοκαιρία διέκοψε για άλλη μία φορά τις προσπάθειες να απομακρυνθούν από το μισοβυθισμένο κρουαζιερόπλοιο χιλιάδες τόνοι καυσίμων.

Ο Αραβικός Σύνδεσμος αποφάσισε να παγώσει την αποστολή του στη Σύρια λόγω της κλιμάκωσης του κύματος βίας και καταστολής των διαδηλώσεων στη χώρα, εξαιτίας του οποίου έχουν χάσει τη ζωή τους περισσότεροι από 100 άνθρωποι το τελευταίο διήμερο. Και ενώ σε διπλωματικό επίπεδο οι διεργασίες συνεχίζονται ακόμα και στο επίπεδο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, δεκάδες άμαχοι έχουν χάσει τη ζωή τους από την συνεχιζόμενη εκστρατεία καταστολής της αντικαθεστωτικής εξέγερσης στη χώρα.

Οικονομία

Εκτός από τους εργαζόμενους και δη τους προστατευμένους του ευρύτερου δημόσιου τομέα υπάρχουν και οι άνεργοι και οι νέοι που πρέπει να προστατευτούν, τόνισε ο υπουργός Οικονομικών Ευ.Βενιζέλος μετά τη συνάντηση με την τρόικα. Δήλωσε ακόμη ότι η διαπραγμάτευση πρέπει να γίνει οργανωμένα, χωρίς αγκυλώσεις και με τρόπο που δεν θα βαθύνει την ύφεση. Σε ό,τι αφορά το PSI είπε «είμαστε πραγματικά ένα βήμα πριν από τη συμφωνία».

Η Ελλάδα θα παραμείνει στην Ευρωζώνη εκτιμά σε συνέντευξη της στην Bild am Sonntag η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και προσθέτει πως η Ευρωζώνη έχει 17 μέλη, τα οποία αναμένει να γίνουν περισσότερα. Στην ίδια συνέντευξη η καγκελάριος υπογραμμίζει τον σημαντικό ρόλο του ευρώ για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και χαρακτηρίζει το κοινό νόμισμα καθοριστικό βήμα για την ένωση της Ευρώπης που δεν μπορεί να ακυρωθεί χωρίς μεγάλους κινδύνους και αρνητικά επακόλουθα.

Ακόμα μεγαλύτερο από τα αρχικώς συμφωνημένα 130 δισεκατομμύρια ευρώ πρέπει να είναι το ποσό της ενίσχυσης που θα λάβει η Ελλάδα με τη δεύτερη δανειακή σύμβαση, εκτιμούν κύκλοι της ΕΕ λόγω της επιδεινούμενης οικονομικής κατάστασης στη χώρα. Όπως αναφέρει το Spiegel, υπάρχουν σκέψεις στην τρόικα να ανέλθει η βοήθεια στα 145 δισ. ευρώ. Η κατάσταση στην Ελλάδα παρομοιάζεται με βαρέλι χωρίς πάτο και τα μέτρα δεν επαρκούν για να βγάλουν τη χώρα από την κρίση.

Αθλητισμός

Η Σαραγόσα ήταν αυτή που προηγήθηκε στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» αφού στη συνέχεια η Ρεάλ πέτυχε τρία τέρματα και πήρε τη νίκη με 3-1. Τα καλά νέα, όμως, ήρθαν από το «Ελ Μαδριγάλ», όπου η Βιγιαρεάλ υποχρέωσε την Μπαρτσελόνα σε «λευκή» ισοπαλία και έδωσε τη δυνατότητα στους Μαδριλένους να αυξήσουν τη διαφορά τους από τους Καταλανούς στους επτά βαθμούς.

Με δύο τέρματα του Αλεσάντρο Μάτρι, που έφτασε τα εννέα γκολ στο εφετινό campionato, η Γιουβέντους νίκησε με 2-1 την Ουντινέζε στο Τορίνο υπό χιονόπτωση και την άφησε έξι βαθμούς πίσω στην κούρσα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος Ιταλίας. Στο ματς με το οποίο άνοιξε η αυλαία της 20ής αγωνιστικής, Κατάνια και Πάρμα συμβιβάστηκαν με το 1-1.

Στη δυσκολία του Ολυμπιακού να σκοράρει αλλά και στις αποβολές των παικτών του Εργοτέλη στάθηκε ο Ερνέστο Βαλβέρδε μετά τον αγώνα στο Καραϊσκάκη. Ο Ισπανός τεχνικός αναφέρθηκε επίσης στον Ρόι Κάρολ και προσέθεσε σχετικά με επόμενες μεταγραφικές κινήσεις των «ερυθρόλευκων»: «Αν μπορεί κάποιος να μας βοηθήσει, τότε καλώς να έρθει». Ντιόγκο: «Με Βαλβέρδε Θα βρω ξανά τη φόρμα μου». Καμία ανησυχία για τα μικροπροβλήματα των Ντιόγκο και Ιμπαγάσα.

ΤΖ. ΣΟΡΟΣ «ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΥΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ»


Υπέρ της αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ είναι μια ισχυρή ομάδα συμφερόντων! Οπως είπε χθες ο Τζορτζ Σόρος σε δημοσιογράφους, «ένα από τα προβλήματα της Ελλάδας είναι ότι υπάρχει μια εξαιρετικά ισχυρή ομάδα που είναι υπέρ της αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ. Πολλοί ιδιοκτήτες εφημερίδων και μεγάλες εταιρείες έχουν ιδιαίτερο συμφέρον να πληρώνουν τους φόρους σε δραχμές και όχι σε ευρώ», τόνισε ο γνωστός μεγαλοεπενδυτής μιλώντας σε δημοσιογράφους.

Λίγο πριν, κατά τη διάρκεια της ομιλίας στου στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός, ο Σόρος έστρεψε τα πυρά του εναντίον της Γερμανίας, τάχθηκε υπέρ της έκδοσης ευρωομολόγου και αμφισβήτησε ακόμη και την ίδια την επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

«Τα ημίμετρα δεν είναι αρκετά. Η διάσωση πρέπει να έρθει από την Ευρωπαϊκή Ενωση κι αυτό υπαγορεύει η έκδοση ευρωομολόγων, δήλωσε χαρακτηριστικά ο Σόρος, ο οποίος εν συνεχεία επιτέθηκε στο Βερολίνο τονίζοντας πως η λιτότητα που θέλει να επιβάλει η Γερμανία, υπάρχει κίνδυνος να οδηγήσει στην κατάρρευση όχι μόνο της Ευρωζώνης, αλλά συνακόλουθα και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Σε ανάλογο τόνο, ο Νουριέλ Ρουμπίνι δήλωσε κι αυτός από το Νταβός πως εάν η Ευρώπη δεν προχωρήσει σε χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής (υποτιμώντας το ευρώ κατά 20% με 30%), η Ελλάδα θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη μέσα στους επόμενους 18 μήνες.

Μάλιστα σύμφωνα με τον γνωστό για τις καταστροφολογικές του προβλέψεις οικονομολόγο, η Ελλάδα «θα είναι η πρώτη χώρα που θα αναδιαρθρώσει το χρέος της αλλά όχι και η τελευταία, θα υπάρξουν κι άλλες». Στην ελληνική περίπτωση αναφέρθηκε από τις ελβετικές Αλπεις και ο Γκέρμαν Γκρεφ, επικεφαλής της μεγαλύτερης τράπεζας της Ρωσίας Sberbank, ο οποίος σημείωσε πως η μόνη βιώσιμη λύση για τη χώρα μας είναι η έξοδος από την Ευρωζώνη.

ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ


Για επανάληψη του χάους και των κοινωνικών αναταραχών, που προκλήθηκαν στην Αργεντινή μετά την χρεοκοπία και στην Ελλάδα, προειδοποιεί το πρακτορείο Reuters, κάνοντας λόγο για ανεξέλεγκτο ξέσπασμα βίας, σε περίπτωση κρατικής πτώχευσης. Οι αρθρογράφοι του κειμένου, που επισκέφτηκαν τη χώρα μας, αναφέρουν πως η χρεοκοπία της Αργεντινής είχε ως αποτέλεσμα σοβαρές συγκρούσεις, πλιάτσικο σε καταστήματα, ακόμη και απώλεια ανθρώπινων ζωών.

Εξίσου πιθανό είναι κατά την εκτίμησή τους το ίδιο "σενάριο" να επαναληφθεί και στη χώρα μας, εάν δεν επιτύχουν οι διαπραγματεύσεις για το κούρεμα του δημοσίου χρέους. Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, στην καλύτερη περίπτωση, εάν οι ιδιώτες πιστωτές αποχωρήσουν από εθελοντική αναδιάρθρωση του χρέους, μία άτακτη χρεοκοπία θα οδηγήσει σε κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών για κάποιες μέρες, για να δώσει στην Αθήνα το χρόνο να αποφύγει την απόσυρση κεφαλαίων, διαβεβαιώνοντας τους καταθέτες πως οι δανειστές δεν θα εξαφανιστούν.

Στη χειρότερη περίπτωση, εάν κάνουν πίσω και οι Ευρωπαίοι εταίροι, η Ελλάδα κινδυνεύει να βυθιστεί σε παρατεταμένο τραπεζικό πάγωμα κεφαλαίων, ελλείψεις ειδών πρώτης ανάγκης, βία και αυτό που ο πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδος, Γ. Προβόπουλος, έχει ονομάσει "κόλαση" της εξόδου από το ευρώ. Εάν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις, η τύχη των Ελλήνων πολιτών και των καταστηματαρχών εξαρτάται κατά πολύ από το κατά πόσο η ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ θα σταθούν δίπλα στη χώρα.Εάν δεν το κάνουν, οι Έλληνες που αγωνιούν για την τύχη των καταθέσεών τους, δεν αποκλείεται να σπεύσουν να εκταμιεύσουν όλα τα χρήματά τους από τις Τράπεζες, με ό,τι αυτό έχει ως επακόλουθο.

Αυτή θα είναι η πρώτη και πιο εμφανής συνέπεια της κρίσης, που θα πλήξει ακόμα περισσότερο τη χώρα των 11 εκατομμυρίων πολιτών, που μόλις εισήλθε σε ακόμα μία χρονιά βαθιάς ύφεσης και προκειμένου να "επιπλεύσει", χρειάζεται οπωσδήποτε βοήθεια από τους εταίρους της. Η Αθήνα και οι Ευρωπαίοι εταίροι καταβάλλουν κάθε προσπάθεια, ώστε να μην οδηγηθεί η χώρα σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, που θα μπορούσε να συμπαρασύρει και τις υπόλοιπες αδύναμες οικονομίες της Ευρώπης σε ακόμα βαθύτερη κρίση.

Μετά τη χρεοκοπία... τι;

"Η έξοδος από την Ευρωζώνη θα ήταν η απόλυτη καταστροφή. Αν κερδίσετε ποτέ το λαχείο, βγάλτε όλα σας τα χρήματα από την χώρα", δήλωσε 73χρονος συνταξιούχος στο πρακτορείο, λέγοντας ότι ο γιος του, δικηγόρος με προϋπηρεσία στη Γαλλία, σκέφτεται σοβαρά να ξαναφύγει στο εξωτερικό.

Κάτω από το χειρότερο σενάριο, όπως αναφέρουν οι αρθρογράφοι, κρύβεται η βεβαιότητα, το ελληνικό Δημόσιο να μην μπορεί να καταβάλει μισθούς και συντάξεις. Μια πιθανή χρεοκοπία θα διαδεχόταν ένα πάγωμα στην οικονομία, που θα ανάγκαζε την Ελλάδα να αναζητήσει την έξοδό της από την Ευρωζώνη, μόλις μία δεκαετία μετά την είσοδό της.

Αν οι πιστωτές μας τραβήξουν την πρίζα, θα ακολουθήσουν καταστάσεις σαν κι αυτές που έζησε η Αργεντινή και έξω από τις Τράπεζες οι άνθρωποι θα δημιουργούν ουρές, σε μέγεθος ίσες με την Φλόριντα. Και φυσικά, μετά την χρεοκοπία, θα είναι αδύνατο να παραμείνουμε εντός της ζώνης του ευρώ", δήλωσε Τραπεζίτης, που δεν θέλησε να αποκαλύψει την ταυτότητά του.

Η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, το ισχυρό χαρτί της

Καταλήγοντας, το δημοσίευμα αναφέρει, ότι προκειμένου να αποφευχθεί το χειρότερο σενάριο, το πιο πιθανό είναι η Ευρώπη να συνεχίσει να στηρίζει την Ελλάδα και η ΕΚΤ τις Τράπεζές της. "Η Ελλάδα παίζει πολύ καλά το δυνατό γεωπολιτικό χαρτί της... Η υπόλοιπη Ευρώπη, πρέπει απλά να συμπληρώσει τον λογαριασμό", είπε ο Γκ. Νίλσεν, πρώην υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής, επικεφαλής των διαπραγματεύσεων με τους πιστωτές μετά την χρεοκοπία της χώρας του.

"Στο πίσω μέρος του μυαλού τους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν την πιθανότητα απώλειας της σταθερότητας στην περιοχή", είπε χαρακτηριστικά.



Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ


Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΟΥ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΣΜΟΥ» 
ΣΤΟΝ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ

1) Ο ρόλος της Κομμουνιστικής Διεθνούς στην εκκόλαψη του «μακεδονικού έθνους»

Στην ιστοριογραφία είναι ευρύτατα διαδεδομένη η άποψη ότι το «μακεδονικό έθνος» είναι δημιούργημα της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο. Η θέση αυτή δεν μπορεί βέβαια να αμφισβητηθεί, καθ' όσον το Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας είχε ιδιαιτέρους λόγους να προωθήσει τον «μακεδονισμό» στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία, ως αντίρροπη εθνική ιδεολογία στον βουλγαροσερβικό ανταγωνισμό του Μεσοπολέμου. Την ανάγκη της απαγκιστρώσεως των Σλάβων της Μακεδονίας από την ελληνική, τη σερβική και την βουλγαρική επιρροή και της δημιουργίας μιας συλλογικής σλαβομακεδονικής ταυτότητος είχαν ήδη τονίσει, στις αρχές του Κ΄ αιώνος, μερικοί Σλάβοι διανοούμενοι (Μισίρκωφ, Ντέντωφ, Μισάικωφ, Τσουπόφσκυ). Διαβλέποντας ότι ο σερβοβουλγαρικός ανταγωνισμός απέβαινε σε βάρος του ντόπιου πληθυσμού και διαιώνιζε την τουρκική κυριαρχία, επεδίωκαν την αναγνώριση των Σλάβων της Μακεδονίας ως ξεχωριστής κοινότητος (Μιλλέτ). 

Αλλά στις αρχές του Κ΄ αιώνος, οι πολιτικές συνθήκες δεν ευνοούσαν την προώθηση του σλαβομακεδονισμού ως μίας νέας συλλογικής εθνικής ταυτότητος και οι πρώιμοι θιασώτες του σλαβομακεδονισμού δεν είχαν ουσιαστική απήχηση στις μάζες. Οι πολιτικές και ιδεολογικές αφετηρίες του «μακεδονισμού» ουσιαστικά τέθηκαν από την Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή (Κομιντέρν), στον Μεσοπόλεμο. Είναι ήδη τεκμηριωμένο ότι η Κομμουνιστική Διεθνής έβλεπε το Μακεδονικό ως ζήτημα τακτικής, ανάλογα με τις εκάστοτε πολιτικές συγκυρίες. Η δημοσίευση σημαντικών εγγράφων για την χρονική περίοδο 1923-1925 από το αρχείο της Κομιντέρν, έχει ουσιαστικά επιβεβαιώσει την άποψη ότι τότε η Κομμουνιστική Διεθνής προέβαλε την θέση «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία σε μια Βαλκανική Σοβιετική Δημοκρατία», για να προσεταιρισθεί την ΕΜΕΟ στο εγχείρημά της να δημιουργήσει ένα ενιαίο μέτωπο μεταξύ των Βουλγάρων Κομμουνιστών, των Βουλγάρων Αγροτικών και των βουλγαρομακεδονικών οργανώσεων για την προώθηση της επαναστάσεως στη Βουλγαρία, την εγκαθίδρυση μιας εργατο-αγροτικής κυβερνήσεως και την αποσταθεροποίηση των βαλκανικών κρατών. 

Κατά την Κομμουνιστική Διεθνή, οι μακεδονικές οργανώσεις στη Βουλγαρία δεν έπρεπε μονάχα να αποδεσμευθούν από την επιρροή των βουλγαρικών «αστικών» πολιτικών παραγόντων, αλλά και να αποξενωθούν από τον βουλγαρικό εθνικισμό. Κατηγορώντας το Βουλγαρικό Κομμουνιστικό Κόμμα για την ουδέτερη στάση του στην πραξικοπηματική ανατροπή της Αγροτικής Κυβερνήσεως Σταμπουλίνσκυ (9.6.1923), ο Καρλ Ράντεκ εκφράστηκε ως εξής κατά τη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που έλαβε χώρα στις 12-13 Ιουνίου του 1923, στη Μόσχα:

«Σε όλη τη σύγχρονη ιστορία της Βουλγαρίας το Μακεδονικό Ζήτημα παίζει ένα μεγάλο ρόλο. Η Μακεδονία, στην οποία ζουν χωρικοί, για τους οποίους είναι δύσκολο να λεχθεί αν είναι Σέρβοι ή Βούλγαροι, αποτελεί ένα παλαιό αντικείμενο διένεξης μεταξύ Βουλγαρίας και Σερβίας. Μετά την ήττα της Βουλγαρίας στον πόλεμο, το Αγροτικό Κόμμα του Σταμπουλίνσκυ παραιτήθηκε από τη [διεκδίκηση] της Μακεδονίας. Παραιτήθηκε όχι μόνο τυπικά και στη Νις υπέγραψε με τη Γιουγκοσλαβία μια συνθήκη, σύμφωνα με την οποία ο Σταμπουλίνσκυ καταδίωξε τις παλαιές μακεδονικές οργανώσεις. Αυτές οι οργανώσεις είναι από κοινωνική άποψη οργανώσεις μικρών και φτωχών χωρικών. 

Έχουν ένα επαναστατικό παρελθόν, έχουν αγωνιστεί εναντίον της κυριαρχίας των τούρκων γαιοκτημόνων, εναντίον της σερβικής μπουρζουαζίας, έχουν παράνομες επαναστατικές οργανώσεις. Υπάρχουν εδώ και καιρό συμπάθειες για τη ρωσική επανάσταση. Οι μακεδονικές οργανώσεις ήταν ένας κοινωνικός παράγοντας, με τον οποίο θα μπορούσαμε να συνδεθούμε… Το Κόμμα δεν έχει κάνει τίποτα και είναι χαρακτηριστική η παραμέληση του Μακεδονικού ως ζητήματος τακτικής».

Aντί του όρου «βουλγαρικός λαός», όπως αναφερόταν σε προγενέστερες διακηρύξεις της Τρίτης Διεθνούς, εισάγεται το 1923-24 ο όρος «μακεδονικός λαός», «μακεδονικός πληθυσμός, χωρίς διάκριση εθνότητας». Πρόθεση της ΚΔ ήταν όλες οι εθνότητες της Μακεδονίας να διαμορφώσουν μία γηγενή μακεδονική συνείδηση ως ένας «λαός» από πολιτική άποψη και να επιδιώκουν την δημιουργία μίας «Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας», για την υπονόμευση των βαλκανικών «αστικών» κρατών.

Η νέα γραμμή που επιβάλλεται στην ΣΤ΄ Συνδιάσκεψη της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας (Δεκέμβριος 1923, στη Μόσχα) και στο Ε΄ Συνέδριο της ΚΔ (17 Ιουνίου - 8 Ιουλίου 1924) είναι «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία σε μια Βαλκανική Ομοσπονδία», που μπορεί να πραγματοποιηθεί «μόνο αν ο αγώνας του μακεδονικού λαού συμπορεύεται με τον αγώνα των εργατών και αγροτών της Βαλκανικής». Είναι ευνόητο ότι μια τέτοια πολιτική αποσκοπούσε στη διάβρωση των βαλκανικών κρατών, συμπεριλαμβανομένης και της Βουλγαρίας. Με επιστολή της προς την ΕΜΕΟ, τον Ιούλιο του 1924, η ΚΔ έθεσε ως προϋπόθεση για την παροχή βοηθείας την υποχρέωση της οργανώσεως να αρχίσει την επανάσταση στη Βουλγαρία, με την εκδίωξη των βουλγαρικών κρατικών οργάνων από το βουλγαρικό τμήμα της Μακεδονίας και με την ανακήρυξή του σε ανεξάρτητο κράτος. Η πίεση που ασκήθηκε από την ΚΔ στο ΚΚΕ, για να αποδεχθεί την απόφαση του Ε΄ Συνεδρίου της ΚΔ για το Μακεδονικό Ζήτημα κατά το έτος 1924, εξηγείται από την πολιτική της σε σχέση με την ΕΜΕΟ. 

Η πτέρυγα του ΚΚΕ που δέχθηκε τη νέα γραμμή, δικαιολόγησε τη στάση της με το επιχείρημα ότι, στον βαθμό που η θέση «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία» συμβάλλει στην επιτυχή έκβαση της επαναστάσεως στη Βουλγαρία και στην Βαλκανική, το ΚΚΕ, ως κόμμα διεθνιστικό, οφείλει να την αποδεχθεί, φθάνοντας ακόμα και σε σύγκρουση με την ελληνική αστική τάξη. Ο όρος «μακεδονικό έθνος», ταυτιζόμενος αποκλειστικά και εμφατικά με το σλαβικό στοιχείο της Μακεδονίας, δεν εισάγεται ακόμα στα κείμενα της ΚΔ, αλλά το Μακεδονικό Ζήτημα δεν θεωρείται πλέον βουλγαρικό ζήτημα. Μπορεί τα σχέδια της ΚΔ να απέτυχαν, ωστόσο η σοβιετική ανάμιξη στο Μακεδονικό Ζήτημα είχε ως αποτέλεσμα μια πολιτικο-ιδεολογική πόλωση της βουλγαρομακεδονικής κινήσεως. Ως ιδεολογικός και πολιτικός αντίποδας της ΕΜΕΟ του Ιβάν Μιχαήλωφ ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1925 στη Βιέννη η ΕΜΕΟ (Ενωμένη), υπό την σκέπη της Κομμουνιστικής Διεθνούς. 

Στην ΚΕ της ΕΜΕΟ (Ενωμένης) υπήρχε μία κομμουνιστική πτέρυγα (Δημήταρ Βλάχωφ, Βλαδιμήρ Ποπτόμωφ) και μία εθνικοεπαναστατική (Γκεόργκυ Ζανκώφ, Πάβελ Σάτεφ), η οποία, παρόλο που διαφωνούσε με την κομμουνιστικοποίηση της οργανώσεως, υπολόγιζε στη βοήθεια της Σοβιετικής Ενώσεως για την αναθεώρηση των συνθηκών ειρήνης. Το 1928, υπό το φως των αποφάσεων του ΣΤ΄ Συνεδρίου της ΚΔ, εξοβελίστηκε η εθνικοεπαναστατική πτέρυγα της ΚΕ της ΕΜΕΟ (Ενωμένης), που προσέλαβε πλέον έναν στενό κομμουνιστικό χαρακτήρα με κύριες μορφές τον Δημήταρ Βλάχωφ και τον Βλαδιμήρ Ποπτόμωφ, μέλη του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Η επιρροή της ΕΜΕΟ (Ενωμένης) στον βαλκανικό χώρο υπήρξε ασήμαντη, δεδομένου ότι η έδρα της ήταν αρχικά στη Βιέννη και αργότερα στο Βερολίνο και το δημοσιογραφικό της όργανο «Μακεδονική Υπόθεση», που εκδίδονταν στην βουλγαρική γλώσσα, δύσκολα μπορούσε να καταστεί προσιτό στα Βαλκάνια. Μέχρι το 1928 μόνο στο σερβικό τμήμα της Μακεδονίας δημιουργήθηκαν μικροομάδες της ΕΜΕΟ (Eνωμένης), χωρίς ουσιαστική πολιτική σημασία, ενώ το 1929 εξαρθρώθηκαν οριστικά από τις σερβικές αρχές. 

Στη Βουλγαρία ιδρύθηκαν το 1928 οι πρώτοι πυρήνες της οργανώσεως, ωστόσο η ΕΜΕΟ (Eνωμένη), λόγω του στενού κομμουνιστικού της χαρακτήρος και της εχθρικής στάσεως της ΕΜΕΟ του Mιχαήλωφ, δεν μπόρεσε να εξελιχθεί σε σημαντικό πολιτικό παράγοντα της χώρας και περιορίσθηκε σε προπαγάνδα μεταξύ των Βουλγαρομακεδόνων προσφύγων. Βασική πολιτική γραμμή της οργανώσεως αποτελούσε το σύνθημα «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία σε μια Βαλκανική Ομοσπονδία» και υπό την έννοια «μακεδονικός λαός» συμπεριλαμβάνονταν όλες οι εθνότητες της Μακεδονίας (Βούλγαροι, Αλβανοί, Τούρκοι, Εβραίοι, Βλάχοι, Έλληνες, Αθίγγανοι). Σε υπόμνημα της οργανώσεως, στις 10 Σεπτεμβρίου του 1927, για την κατάσταση των καταπιεσμένων λαών της Βαλκανικής προς τον πρόεδρο του Συμβουλίου των Εθνικών Μειονοτήτων στη Γενεύη, τονιζόταν χαρακτηριστικά :

« …Στη σερβική Μακεδονία όλες οι κυβερνήσεις του Βελιγραδίου, ανεξάρτητα από τις διαφορές τους στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική, σε σχέση με τους Μακεδόνες εφαρμόζουν την ίδια πολιτική. Ο μακεδονικός λαός, δηλαδή όλες οι εθνότητες που ζούσαν και ζουν εκεί και εξ' ονόματος των οποίων ομιλούμε: Bούλγαροι, Αλβανοί, Τούρκοι, Εβραίοι, Έλληνες, Τσιγγάνοι στερούνται πολιτικών και αστικών δικαιωμάτων. Όλες οι σερβικές αρχές τους μεταχειρίζονταν και εξακολουθούν να τους μεταχειρίζονται ως Σέρβους… Αν εξετάσουμε πως ζει ο μακεδονικός λαός υπό την ελληνική δουλεία, θα διαπιστώσουμε ότι και εδώ η κατάσταση είναι ίδια. Οι ελληνικές αρχές έδιωξαν τους Τούρκους από την Μακεδονία αφού πρώτα τους καταλήστευσαν. Στους Εβραίους προβάλλουν πολλά εμπόδια, για να τους εξαναγκάσουν να μετοικήσουν. Διώχνουν και τους Βούλγαρους… Δεν υπάρχει διαφορά πολιτικής μεταξύ της ελληνικής και σερβικής κυβέρνησης σε σχέση με τις εθνότητες της Μακεδονίας. Τις εθνότητες αυτές η Ελλάδα τις μεταχειρίζεται σα να είναι δούλοι… 

Αν εξετάσουμε το βουλγαρικό τμήμα της Μακεδονίας, θα παρατηρήσουμε ότι και εδώ η κατάσταση είναι όμοια με το σερβικό και ελληνικό τμήμα. Οι Μακεδόνες Έλληνες και Τούρκοι που πριν κατοικούσαν εδώ, εκδιώχθηκαν. Ο πληθυσμός που κατοικεί σε αυτό το τμήμα της Μακεδονίας, όντας βουλγαρικής εθνικότητας, απολαμβάνει πολιτιστικών δικαιωμάτων. Έχει σχολεία, εκκλησίες κλπ. Και αυτή είναι η μοναδική διαφορά μεταξύ της κατάστασης των Μακεδόνων στη Βουλγαρία και εκείνης στην Ελλάδα και Σερβία… Από κάθε άλλη άποψη, η κατάσταση των Μακεδόνων σε αυτό το τμήμα της Μακεδονίας δε διαφέρει από τα τμήματα που βρίσκονται υπό την εξουσία της Ελλάδας και της Σερβίας, σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις είναι και χειρότερη. Το πολιτικό καθεστώς που επικρατεί στη Μακεδονία υπό τη βουλγαρική εξουσία είναι από τα περισσότερο τυραννικά που υπάρχουν στον κόσμο… Όσον αφορά την οικονομική κατάσταση στην οποία έχουν αφεθεί να ζουν οι Μακεδόνες Βούλγαροι σε αυτό το μέρος της Μακεδονίας, αυτή είναι ιδιαίτερα τραγική. . .».

Ποιοί παράγοντες επέδρασαν, ώστε να εγκαταλειφθεί η θέση αυτή και να υιοθετηθεί η άποψη για την ύπαρξη «μακεδονικού έθνους», ταυτιζομένου αποκλειστικά με την σλαβική ομάδα; Σήμερα, η δυνατότητα πρόσβασης στο αρχείο της Κομιντέρν μας επιτρέπει να διαγράψουμε την σχετική διαδικασία πληρέστερα. Γενικά, επιβεβαιώνεται η παλαιά θέση ότι μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, η Κομμουνιστική Διεθνής επιθυμούσε να αποτρέψει την εκμετάλλευση του Μακεδονικού Ζητήματος από τη ναζιστική Γερμανία προς όφελος της Βουλγαρίας στον επικείμενο πόλεμο, όπως συνέβη στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Καθώς η ΕΜΕΟ του Mιχαήλωφ είχε αποδεχθεί το 1933 την θέση της ΕΜΕΟ (Ενωμένης) για «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία» αλλά ως δεύτερο βουλγαρικό κράτος, θεωρώντας συμβατή την εθνική ταυτότητα «Βούλγαρος» με την πολιτική ετικέτα «Μακεδόνας», ήταν έκδηλη πλέον η ανάγκη για την ανάληψη ενός αγώνα - όχι μονάχα ιδεολογικού και πολιτικού, αλλά και εθνικού- κατά της ΕΜΕΟ του Mιχαήλωφ. 

Σημαντική επίδραση είχε και η προσπάθεια της Κομμουνιστικής Διεθνούς να αποτρέψει την εκμετάλλευση των εθνικών προβλημάτων της Γιουγκοσλαβίας, ιδιαιτέρως του Κροατικού, από τη ναζιστική Γερμανία και για τον λόγο αυτόν τέθηκε επί τάπητος και το ζήτημα της ιδρύσεως Εθνικού Κροατικού και Σλοβενικού Κόμματος, ώστε τα -σε εθνική πλέον βάση- Κομμουνιστικά Κόμματα να ασχοληθούν με τα εθνικά προβλήματα της χώρας. Στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονταν, η Γιουγκοσλαβία έπρεπε να αποτελέσει ανάχωμα σε ενδεχόμενη γερμανική προσπάθεια για διείσδυση στα Βαλκάνια.

Μόλις ο Βλαδιμήρ Ποπτόμωφ (ψευδώνυμο Γκρόμωφ), μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΕΜΕΟ (Ενωμένης), πληροφορήθηκε ότι η κατάσταση της οργανώσεως και η προοπτική της «επαναστατικής δράσεως» θα συζητηθούν στους κόλπους της Κομμουνιστικής Διεθνούς, υπέβαλε στις 15 Νοεμβρίου του 1933 στη Γραμματεία των Βαλκανικών Κρατών (Balkanländer Sekretariat - στο εξής BLS), το αρμόδιο όργανο της Κομιντέρν για τα Βαλκάνια, ένα υπόμνημα. Σ' αυτό αναζήτησε τα αίτια της αποτυχίας της ΕΜΕΟ (Ενωμένης) να εξελιχθεί σε μαζική οργάνωση στον συγκεντρωτικό της χαρακτήρα, στις δυσκολίες της διαδόσεως της εφημερίδος Μακεδονική Υπόθεση αλλά και στις δυσκολίες αναγνώσεως και κατανοήσεως της εφημερίδος στην Ελλάδα και στη Γιουγκοσλαβία, καθώς αυτή εκδίδονταν στην λόγια βουλγαρική γλώσσα. 

Ιδιαίτερα επεσήμανε ο Ποπτόμωφ τις διαφορετικές πολιτικο-κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν στα τρία τμήματα του ευρυτέρου μακεδονικού χώρου και τον συνεχή εκσερβισμό και εξελληνισμό του σλαβικού πληθυσμού, με αποτέλεσμα οι νέες γενιές να χειρίζονται άνετα στον γραπτό και προφορικό λόγο μόνον την ελληνική ή τη σερβική γλώσσα. Έτσι, κατά τον Ποπτόμωφ, η εφημερίδα Μακεδονική Υπόθεση μπορούσε να γίνει κατανοητή μονάχα από τους Βουλγαρομακεδόνες πρόσφυγες της Βουλγαρίας. Ολοκληρώνοντας, πρότεινε την αποκέντρωση της οργανώσεως, την ίδρυση δηλαδή σε κάθε τμήμα της Μακεδονίας μιας εθνικοεπαναστατικής οργανώσεως υπό την καθοδήγηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων, με το σύνθημα «της αυτοδιαθέσεως του μακεδονικού λαού μέχρι τον αποχωρισμό σε κυρίαρχη και ενιαία Μακεδονία». Το βασικότερο, ίσως, σημείο της εκθέσεως του Ποπτόμωφ ήταν η επιβεβαίωση του κινδύνου της επιτυχίας του εκσερβισμού και του εξελληνισμού.

Στη συνεδρίαση της 20ής Δεκεμβρίου 1933 του γραφείου της BLS (παρόντες μεταξύ άλλων ήταν ο Σμέραλ, μέλος του Τσεχοσλοβακικού Κομμουνιστικού Κόμματος και επικεφαλής της Γραμματείας, ο Βαλέτσκυ, μέλος του Πολωνικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Γκέρμαν, ψευδώνυμο του Βούλγαρου Γκίτσεφ από τη Δοβρουτσά, ο Σπυριδώνωφ, ψευδώνυμο του Tράιτσο Κοστώφ, μέλους του Βουλγαρικού Κομμουνιστικού Κόμματος) εξετάσθηκε η εισήγηση του Ρίλσκυ (ψευδώνυμο του Γκεόργκυ Καρατζώφ), μέλους της VMRO Ενωμένης στη Βουλγαρία, για την ΕΜΕΟ (Eνωμένη) και εγκρίθηκαν οι θέσεις του αναφορικά με το δικαίωμα του «μακεδονικού λαού» για απόσχιση, για «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία» και για Βαλκανική Ομοσπονδία των εργαζομένων. 

Τέθηκε και το ζήτημα της εθνικότητος των Μακεδόνων και «θεωρήθηκε αναγκαία η ειδική εξέταση του ζητήματος, αν είναι δυνατό με τη συμμετοχή των συντρόφων που έφθασαν από την Μακεδονία». Στη συνεδρίαση της 22ας Δεκεμβρίου του 1933 συμμετείχε και o Βλάχωφ. Τέθηκε το ζήτημα της συντάξεως ενός σχεδίου - αποφάσεως για την ΕΜΕΟ (Ενωμένη), με βασικό πυρήνα την εθνικότητα των Μακεδόνων και ανατέθηκε στους Βλάχωφ, Ρίλσκυ και Γκέρμαν σε τρεις ημέρες να παρουσιάσουν το σχέδιο - απόφαση. Τα βασικά σημεία του σχεδίου ήταν τα ακόλουθα:

«Το εθνικό ζήτημα της Μακεδονίας είναι ιδιαίτερα στενά συνδεδεμένο με το ζήτημα του πολέμου και με το ζήτημα της διεθνούς κοινωνικής επανάστασης. Η σπάνια ιδιομορφία της ιστορικής εξέλιξης δημιούργησε εδώ από εθνική άποψη μια κατάσταση που δεν έχει ανάλογη πουθενά στην Ευρώπη… Μετά τον βαλκανικό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η Μακεδονία διαμελίστηκε σε τρία μέρη και διανεμήθηκε μεταξύ Σερβίας, Ελλάδας και Βουλγαρίας. Επήλθε τεχνητή μετακίνηση πληθυσμών ολόκληρων περιοχών, εποικισμός, βίαιη απεθνοποίηση και αφομοίωση… Ο μακεδονικός λαός βλέπει τον κίνδυνο στον οποίο βρίσκεται όσο θα υπάρχει ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός, όσο τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα θα εκμεταλλεύονται τα μικρά βαλκανικά κράτη… 

Ο πληθυσμός της χώρας που έχει ήδη περάσει τόσους πολέμους, συνειδητοποίησε ότι ο νέος ιμπεριαλιστικός πόλεμος θα μπορούσε να οδηγήσει στην πλήρη φυσική του εξόντωση, αν ο πόλεμος δεν αποτραπεί από προγενέστερη εξέγερση και τη νίκη της κοινωνικής επανάστασης στην Ευρώπη. Αυτή η κατάσταση συσπειρώνει σε ένα σύνολο όλο τον εργαζόμενο πληθυσμό αυτού του τμήματος της βαλκανικής χερσονήσου και δημιουργεί εδώ το ιδιότυπο γεγονός, ότι και ο πληθυσμός που ομιλεί τη σλαβική γλώσσα και ο πληθυσμός που ομιλεί τις γλώσσες των μειονοτήτων αισθάνεται την ίδια εθνική καταπίεση, οικονομική εκμετάλλευση, λεηλασία, αισθάνονται συνδεδεμένοι ως ένα σύνολο με τα κοινά συμφέροντα της παρούσης στιγμής και με την αναγκαιότητα της κοινής άμυνας αναφορικά με τα επερχόμενα ιστορικά γεγονότα του μέλλοντος…

Οι εργαζόμενες μάζες της Μακεδονίας δεν αυτοχαρακτηρίζονται και δεν θέλουν να είναι ούτε Βούλγαροι ούτε Σέρβοι, θεωρούν και την κυβέρνηση των Ελλήνων και των Τούρκων ως ξένη εξουσία. Αυτοχαρακτηρίζονται ως κυρίαρχο μακεδονικό σύνολο… Εδώ ταυτίζεται η ιδέα της εθνικής μακεδονικής κυριαρχίας, το δικαίωμα της πλήρους εθνικής αυτοδιάθεσης της Μακεδονίας, η ιδέα της ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονικής Δημοκρατίας των εργαζομένων, με τον κοινό αγώνα εναντίον του ιμπεριαλισμού και για την κοινωνική επανάσταση…» .

Το κύριο μέρος του προσχεδίου αναφερόταν στον επικείμενο πόλεμο και υπό τον όρο «μακεδονικός λαός» ή οι «εργαζόμενες μάζες της Μακεδονίας» υπονοούνταν όλες οι εθνότητες της Μακεδονίας -Σλάβοι και μη Σλάβοι- ως ένα ενιαίο πολιτικό σύνολο, με την πολιτική σημασία του όρου «λαός». Αυτή η ιδιαιτερότητα νομιμοποιούσε το δικαίωμα για ενιαίο και ανεξάρτητο μακεδονικό κράτος «των εργαζομένων μαζών». Ουσιαστικά, το προσχέδιο δεν διέφερε από τις προηγούμενες διακηρύξεις της ΕΜΕΟ (Ενωμένης) με την απλή διαφορά ότι για λόγους τακτικής δε γινόταν πλέον αναφορά σε σοβιετική δημοκρατία ή βαλκανική ομοσπονδία. Το κείμενο του προσχεδίου δεν κρίθηκε ικανοποιητικό και στη συνεδρίαση της BLS στις 28 Δεκεμβρίου του 1933, στην οποία δεν παρέστη ο Βλάχωφ, ανατέθηκε στον Γκέρμαν (ψευδώνυμο του Γκίτσεφ) να υποβάλλει μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 1933 στο γραφείο της BLS, το τελικό κείμενο του σχεδίου - αποφάσεως. Αλλά και το κείμενο που υποβλήθηκε στον Σμέραλ, στις 31 Δεκεμβρίου του 1933, ήταν παρόμοιο με το προσχέδιο:

«…Μετά τον βαλκανικό και ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ως αποτέλεσμα των οποίων ο ενιαίος από γεωγραφική και οικονομική άποψη χώρος της Μακεδονίας διανεμήθηκε σε τρία μέρη μεταξύ της Σερβίας, Ελλάδας και Βουλγαρίας, η οικονομική και πολιτική κατάσταση του μακεδονικού πληθυσμού χειροτέρεψε περισσότερο… Ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, η παλιά εθνογραφική φυσιογνωμία μερικών τμημάτων της Μακεδονίας σχεδόν άλλαξε ριζικά -στο ελληνικό τμήμα της Μακεδονίας- και στο βαθμό που έμειναν εκεί ντόπιοι κάτοικοι, τους απαγορεύεται με την απειλή της θανατικής καταδίκης να μιλούν τη μητρική τους γλώσσα (στη Μακεδονία υπό τη σερβική και ελληνική εξουσία)… Η συντριπτική πλειοψηφία του εργαζόμενου μακεδονικού πληθυσμού -που ζει στη Μακεδονία ή στην προσφυγιά- παρά τις υπάρχουσες διαφορές στη θρησκεία και τη γλώσσα και τις τεχνητά δημιουργηθείσες στη διάρκεια των αιώνων διχόνοιες, αισθάνεται συνδεδεμένη σε ένα σύνολο με τα κοινά οικονομικά, πολιτικά συμφέροντα της παρούσης στιγμής και με την αναγκαιότητα της κοινής άμυνας, αναφορικά με τα επερχόμενα μεγάλα ιστορικά γεγονότα του μέλλοντος… 

Έχοντας ως βάση τη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας της διατήρησης της κοινής οικονομικής και πολιτικής ενότητας της Μακεδονίας προς το συμφέρον της φυσικής του ύπαρξης, (ο πληθυσμός) απαιτεί το δικαίωμα της εθνικής αυτοδιάθεσης μέχρι την απόσχιση σε ανεξάρτητο μακεδονικό κράτος. Οι μακεδονικές μάζες δε θέλουν πια να ανήκουν ούτε στη Βουλγαρία ούτε στη Σερβία ούτε στην Ελλάδα, παρόλο που από την άποψη της γλώσσας και της θρησκείας χωριστά τμήματα του μακεδονικού πληθυσμού είναι συγγενέστερα με τον πληθυσμό αυτού ή του άλλου βαλκανικού κράτους… Έχοντας όλα αυτά υπόψη το βαλκανικό προλεταριάτο πρέπει με κάθε τρόπο να υποστηρίζει τον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα του μακεδονικού λαού για την εθνική απελευθέρωση και συνένωση, διδάσκοντάς τον πάντα με συνέπεια και σταθερότητα ότι μονάχα η πλήρης ήττα του ιμπεριαλισμού θα απελευθερώσει το μακεδονικό λαό από τον κίνδυνο της πλήρους φυσικής εξόντωσης, απειλή υπό την οποία βρίσκεται πάντα εν όψει της γεωγραφικής του θέσης».

Oι Βαλκάνιοι Κομμουνιστές δεν συνέλαβαν τότε την ουσία του προβλήματος. Επρόκειτο, φυσικά, για το ζήτημα της ταυτότητος των Σλάβων της Μακεδονίας, τους οποίους η αναθεωρητική Βουλγαρία χαρακτήριζε ως αλυτρώτους Βουλγάρους, πράγμα που θα μπορούσε να οδηγήσει στην προσχώρηση της Βουλγαρίας στο γερμανικό στρατόπεδο στον επικείμενο πόλεμο. Η αμφισβήτηση της βουλγαρικής ταυτότητος των Σλάβων της Μακεδονίας θα στερούσε την Βουλγαρία από το δικαίωμα διεκδικήσεων. Ήδη κατά τις Διαβαλκανικές Συνδιασκέψεις (1930 - 1933) ήταν χαρακτηριστική η εμμονή της Βουλγαρίας στην ανάγκη υπογραφής διμερών συμφωνιών για την προστασία των μειονοτήτων. Αυτό ήταν το πνεύμα που θα έπρεπε να διακατέχει την απόφαση. Έτσι, κατά τη συνεδρίαση της BLS, στις 3 Ιανουαρίου του 1934, το κείμενο του Γκέρμαν δεν έγινε αποδεκτό και κατέστη αναγκαία η παρέμβαση υψηλόβαθμων στελεχών της Κομιντέρν. Είναι αποδεδειγμένη η συμμετοχή του Κoλάρωφ στην τροποποίηση του σχεδίου - αποφάσεως. Το νέο κείμενο παρουσιάσθηκε στη συνεδρίαση της BLS, στις 7 Ιανουαρίου του 1934 και εγκρίθηκε από το Πολιτικό Γραφείο της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς σε κλειστή συνεδρίαση, στις 11 Ιανουαρίου 1934. 

Σύμφωνα με το λιτό πρωτόκολλο της συνεδριάσεως, μετά την εισήγηση του Σμέραλ ακολούθησε συζήτηση, στην οποία συμμετείχαν μεταξύ άλλων και οι Βλάχωφ, Κολάρωφ, Βαλέτσκυ και Γκέρμαν. Δυστυχώς, δεν κατεγράφησαν οι απόψεις που εκτέθηκαν. Το Πολιτικό Γραφείο δέχθηκε το κείμενο της εισηγήσεως ως βάση και ανέθεσε στη BLS «να συντάξει οριστικά το κείμενο, με βάση την ανταλλαγή απόψεων και σε συμφωνία με τον σύντροφο Koυουσίνεν. Το σύνθημα «Δημοκρατία των Εργαζομένων» οφείλει να μείνει στην απόφαση».Έτσι, στάθηκε καθοριστική η παρέμβαση ανωτάτων στελεχών της Κομιντέρν, όπως του Όττο Κουουσίνεν, Γραμματέα της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς και μέλους του Φιλανδικού Κομμουνιστικού Κόμματος, στην τελική διατύπωση της αποφάσεως για το Μακεδονικό Ζήτημα και την ΕΜΕΟ (Ενωμένη). Η απόφαση αυτή διέφερε σημαντικά από το σχέδιο - απόφαση της 31ης Δεκεμβρίου του 1933:

«Στις συνθήκες της όξυνσης των διεθνών και ταξικών αντιφάσεων, του άμεσου κινδύνου νέων πολέμων και της ωρίμανσης της επαναστατικής κρίσης, το μακεδονικό εθνικό-επαναστατικό κίνημα, επικεφαλής του οποίου είναι η VMRO(Εν.), παίζει το ρόλο ενός σημαντικού παράγοντα και συμμάχου της εργατικής τάξης, της αγροτιάς και όλων των καταπιεσμένων εθνοτήτων στον αγώνα για ανατροπή της κυριαρχίας της αστικής τάξης και των γαιοκτημόνων στα τρία κράτη που υποδούλωσαν την Μακεδονία.

Η διανομή της Μακεδονίας, που υπήρξε η βάση της συμμαχίας μεταξύ Βουλγαρίας, Σερβίας και Ελλάδας στον πόλεμό τους εναντίον της Τουρκίας και απέβη αμέσως ζήτημα, που οδήγησε σε νέο πόλεμο της Σερβίας και της Ελλάδας και άλλων εναντίον της Βουλγαρίας, αποτελεί στη μεταπολεμική περίοδο μόνιμη αιτία για την όξυνση των αντιφάσεων και του αγώνα μεταξύ των τριών κρατών για κυριαρχία σε ολόκληρη την Μακεδονία και για έξοδο στο Αιγαίο. Από την άλλη πλευρά, τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κράτη μετέτρεψαν την Μακεδονία σε προγεφύρωμα για πολεμικές ενέργειες κατά τον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και εκμεταλλεύονται τώρα το Μακεδονικό Ζήτημα για την ενίσχυση των θέσεών τους στα Βαλκάνια. Έτσι, η Μακεδονία είναι μια από τις εστίες στον επικείμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Τα κράτη που κυριαρχούν στη Μακεδονία εφαρμόζουν ληστρική οικονομική πολιτική που απομυζεί τους εργαζόμενους, λυσσώδη τρομοκρατία και εθνική καταπίεση… Τα κυρίαρχα έθνη των τριών ιμπεριαλιστικών κρατών που διαμέλισαν την Μακεδονία, αιτιολογούν την εθνική καταπίεση με την άρνηση των εθνικών ιδιαιτεροτήτων του μακεδονικού λαού, με την άρνηση της ύπαρξης μακεδονικού έθνους. Ο ελληνικός σωβινισμός δηλώνει ότι ο γηγενής σλαβικός πληθυσμός στο μέρος της Μακεδονίας που εξουσιάζει, αποτελείται από εκσλαβισμένους στους παρελθόντες αιώνες Έλληνες, οι οποίοι πρέπει με τη βία «να επιστρέψουν» στην ελληνική κουλτούρα, απαγορεύοντάς τους να μιλούν και να μαθαίνουν τη μητρική τους γλώσσα. Οι μεγαλοσέρβοι σωβινιστές, επικαλούμενοι την ύπαρξη σερβικών προσμείξεων στη γλώσσα του ντόπιου μακεδονικού πληθυσμού, δηλώνουν τον πληθυσμό αυτόν ως μία από τις «φυλές» του ενιαίου γιουγκοσλαβικού έθνους και τον εκσερβίζουν με τη βία. Τέλος, ο βουλγαρικός σωβινισμός, εκμεταλλευόμενος τη συγγένεια της μακεδονικής γλώσσας με τη βουλγαρική, τους δηλώνει ως Βούλγαρους και μ' αυτό δικαιολογεί το κατοχικό καθεστώς στην περιφέρεια του Πετριτσίου και τη ληστρική του πολιτική σε σχέση με ολόκληρη την Μακεδονία. 

Διεξάγοντας αγώνα εναντίον του διαμελισμού και της υποδούλωσης του μακεδονικού λαού, εναντίον κάθε είδους εθνικής, πολιτιστικής, κοινωνικής και οικονομικής καταπίεσης, η ΕΜΕΟ (Ενωμένη) πρέπει να ξεσκεπάσει το αληθινό νόημα όλων των σοφισμάτων που αρνούνται στους Μακεδόνες τον χαρακτήρα του έθνους και να μην επιτρέπει τη διείσδυσή τους στο περιβάλλον της… Η ΕΜΕΟ (Ενωμένη) πρέπει να οργανώνει και καθημερινά να διεξάγει αγώνα εναντίον όλων των ειδών της εθνικής καταπίεσης, εναντίον κάθε έκτακτων νόμων, για το δικαίωμα της μητρικής γλώσσας σε όλα τα κρατικά και δημόσια ιδρύματα, για την ελευθερία των σχολείων, εκδόσεων, κλπ. στη μητρική γλώσσα… Σ' αυτόν τον αγώνα κεντρικό σύνθημα της ΕΜΕΟ (Ενωμένης) πρέπει να είναι το σύνθημα για το δικαίωμα του έθνους για αυτοδιάθεση, μέχρι την απόσχιση και την κατάκτηση της ανεξάρτητης, ενιαίας μακεδονικής δημοκρατίας των εργαζομένων…».

Είναι σαφής η διαφοροποίηση των εννοιών «μακεδονικός λαός» (όλες δηλαδή οι εθνότητες της Μακεδονίας, με την πολιτική σημασία του όρου «λαός») και «μακεδονικό έθνος», ως εθνική κατηγορία με αποκλειστική αναφορά στους Σλάβους. Καθώς οι μέχρι τότε προσπάθειες της ΚΔ να εκμεταλλευθεί το Μακεδονικό Ζήτημα -κυρίως με την επαναστατική ιδέα- δεν έφεραν τα ποθητά αποτελέσματα, η προσφυγή στην εθνική ιδέα ήταν λυσιτελέστερη. Αποτελούσε, ωστόσο, η απόφαση αντανάκλαση των πραγματικών συνθηκών; Είχε δημιουργήσει η διανομή της Μακεδονίας μία αίσθηση ενότητος στους Σλάβους, την ανάγκη αποξενώσεως από την βουλγαρική, τη σερβική ή την ελληνική εθνική ιδέα; Όπως ήδη αναφέρθηκε, οι εξελίξεις στα τρία τμήματα της Μακεδονίας στάθηκαν διαφορετικές. Ο σλαβικός πληθυσμός χρησιμοποιούσε τον όρο (Σλαβο)Μακεδόνες ως γεωγραφικό όρο αλλά και ως ανώδυνο όρο, που μπορούσε να ουδετεροποιήσει τον ίσως επικίνδυνο δημόσιο αυτοχαρακτηρισμό «Βούλγαρος» στη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα ή να εκφράσει έναν τοπικισμό, την έννοια του «αυτόχθονος» σε αντιδιαστολή με τους «επήλυδες», τους Σέρβους εποίκους ή τους Έλληνες πρόσφυγες. Συνειδησιακά, η αίσθηση της διαφορετικότητος από την ελληνική ή τη σερβική ιδέα εκφραζόταν περισσότερο με μία φιλοβουλγαρική στάση, στον βαθμό που δεν μπορούσε να γίνει λόγος για άτομα με ρευστή συνείδηση.

Στην ιστοριογραφία των Σκοπίων υποστηρίζεται η άποψη ότι η απόφαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς υπήρξε η πρώτη αναγνώριση του «μακεδονικού έθνους» ως αντικειμενικής πραγματικότητος από διεθνή φορέα, γεγονός που είχε μεγάλη σημασία για τις μετέπειτα εξελίξεις. Όπως όμως προκύπτει από τα πρωτόκολλα των συνεδριάσεων, το διαφορετικό περιεχόμενο των προσχεδίων της αποφάσεως και της τελικής αποφάσεως αποδεικνύει ότι το «μακεδονικό έθνος» δε θεωρούνταν από την αρχή μία δεδομένη πραγματικότητα. Η Κομμουνιστική Διεθνής ούτε αναφέρθηκε στους πρωτεργάτες του σλαβομακεδονικού σεπαρατισμού, ούτε διευκρίνησε τα ιδιαίτερα εθνικά χαρακτηριστικά των «Μακεδόνων», που τους διαφοροποιούσαν από τους Σέρβους, τους Έλληνες και τους Βουλγάρους. Είναι χαρακτηριστικό ότι και οι ίδιοι οι Βαλκάνιοι Κομμουνιστές, στο προσχέδιο και στο σχέδιο αποφάσεως για την ΕΜΕΟ (Eνωμένη), αδυνατούσαν να συλλάβουν την έννοια της «εθνικότητος των Μακεδόνων» ως ιδιαίτερο «σλαβομακεδονικό έθνος». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν μία πολιτική απόφαση της ΚΔ, που επιβλήθηκε στα Βαλκανικά Κομμουνιστικά Κόμματα. Με την απόφαση αυτή, αμφισβητούνταν στη Βουλγαρία και στην ΕΜΕΟ του Μιχαήλωφ το δικαίωμα να διεκδικούν την απελευθέρωση των «Μακεδόνων» ως αλύτρωτων Βουλγάρων. 

Ταυτόχρονα, αίρονταν οι διαφωνίες μεταξύ των Βουλγάρων και των Γιουγκοσλάβων Κομμουνιστών για την εθνική ταυτότητα των «Μακεδόνων». Τώρα τα Βαλκανικά Κομμουνιστικά Κόμματα καλούνταν να μεταλλάξουν τον γεωγραφικό όρο «Μακεδόνες» σε εθνικό όρο, αναφερόμενο αποκλειστικά στους Σλάβους. Στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονταν μετά την άνοδο του Ναζισμού, μία ισχυρή Γιουγκοσλαβία θα έπρεπε να αποτελέσει ανάχωμα στην επέκταση του Χίτλερ στα Βαλκάνια. Με την αναγνώριση της εθνικής ιδιαιτερότητος των «Μακεδόνων» και την αμφισβήτηση των βουλγαρικών και των σερβικών διεκδικήσεων, το Μακεδονικό Ζήτημα θα μπορούσε να λυθεί εντός μιας νέας Γιουγκοσλαβίας σε ομόσπονδη βάση. Δεν ήταν τυχαίο, επίσης, ότι στη συνεδρίαση της BLS, στις 5 Ιανουαρίου του 1934, ταυτόχρονα με την προετοιμασία της αποφάσεως για την ύπαρξη «μακεδονικού έθνους» αποφασίσθηκε και η ίδρυση Κροατικού και Σλοβενικού Κομμουνιστικού Κόμματος εντός του Κομμουνιστικού Κόμματος Γιουγκοσλαβίας.

Ωστόσο, υπάρχει και η ανθρωπολογική πλευρά του ζητήματος. Ανεξάρτητα από τους πολιτικούς στόχους της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ποιά απήχηση θα μπορούσε να έχει η θέση για την ύπαρξη «μακεδονικού έθνους» στους απλούς χωρικούς του ευρυτέρου μακεδονικού χώρου; Ήταν τελικά μία επιβεβλημένη, αλλότρια ταυτότητα; Όπως ήδη αναφέρθηκε, ο όρος «Μακεδών» χρησιμοποιούνταν από τους Σλάβους ως γεωγραφικός, τοπικιστικός όρος, ενώ τα σλαβικά ιδιώματα που μιλούσαν οι χωρικοί τα χαρακτήριζαν ως «μακεδονικά». Από την άποψη αυτή, δεν ετίθετο ζήτημα ονομασίας. Εύκολα ο γεωγραφικός όρος «Μακεδών» θα μπορούσε να προσλάβει εθνική διάσταση στη συνείδηση των χωρικών, εάν υπήρχαν πολιτικές δυνάμεις να προωθήσουν αυτή τη μετάλλαξη και αν το απαιτούσαν οι πολιτικές συνθήκες, όπως συνέβη στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν πρέπει να αγνοείται το γεγονός ότι ο αγροτικός σλαβικός πληθυσμός στη σερβική Μακεδονία υπήρξε το θύμα ενός σερβοβουλγαρικού ανταγωνισμού αλλά και ενός ελληνοβουλγαρικού, αντίστοιχα, στην ελληνική Μακεδονία. 

Από τη μια πλευρά, εξαναγκάζονταν από την ΕΜΕΟ να προσφέρει άσυλο στους κομιτατζήδες, να δηλώνεται ως βουλγαρικός και να υιοθετεί μία βουλγαρική στάση, ενώ από την άλλη πλευρά, καταδιώκονταν από τις σερβικές στρατιωτικές οργανώσεις όταν υπέθαλπτε την ΕΜΕΟ και υφίστατο μία πολιτική εκσερβισμού. Ήταν φυσικό, λοιπόν, ο πληθυσμός αυτός να αντιμετωπίζει κρίση εθνικής συνειδήσεως. Η περιπέτεια του Πρωτοκόλλου Πολίτη-Καλφώφ στην ελληνική επικράτεια, η μετέπειτα εμμονή της Βουλγαρίας στην αναγνώριση βουλγαρικής μειονότητος από την Ελληνική Κυβέρνηση και η γενικότερη αναθεωρητική πολιτική της Σόφιας καθιστούσαν επιτακτική την ανάγκη εξελληνισμού των αλλογλώσσων και στην ελληνική Μακεδονία. Ανεξάρτητα από τις δυνητικές επιτυχίες του εκσερβισμού και του εξελληνισμού σε μακροπρόθεσμη βάση, η εναλλακτική λύση του «μακεδονικού έθνους» λειτουργούσε εξισορροπητικά στον παραδοσιακό σερβοβουλγαρικό και ελληνοβουλγαρικό ανταγωνισμό και παρείχε στον πληθυσμό ένα αίσθημα ασφαλείας. 

Για τις ανάγκες αυτής της «εθνογενέσεως» εύκολα θα μπορούσε να χαλκευθεί από πολιτικούς παράγοντες ένα εθνικό ιδεολόγημα, με ασαφή την διαχωριστική γραμμή μεταξύ του μύθου και των ιστορικών δεδομένων, ώστε να προσδοθεί στους Σλάβους της Μακεδονίας ένα «ένδοξο» παρελθόν. Η μετέπειτα πολιτική της ΚΔ στο Μακεδονικό καθορίσθηκε από την ανάγκη συγκροτήσεως ενός ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου, στο πνεύμα των αποφάσεων του Ζ΄ και τελευταίου Συνεδρίου της ΚΔ, στις 25 Ιουλίου-20 Αυγούστου του 1935. Αμέσως μετά το πέρας του συνεδρίου και υπό τον αντίκτυπο της δολοφονίας του Βασιλιά της Γιουγκοσλαβίας Αλεξάνδρου Καραγιώργη, τον Οκτώβριο του 1934, δόθηκαν οδηγίες στα Βαλκανικά Κομμουνιστικά Κόμματα για τον προσεταιρισμό των «μακεδονικών μαζών» στο αντιφασιστικό μέτωπο. H συγκρότηση ενός ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου με τα «αστικά καθεστώτα» κατέστησε άσκοπη την περαιτέρω ύπαρξη της ΕΜΕΟ (Eνωμένης), ως ιδιαιτέρου πολιτικού φορέα. Το σύνθημα της «Ανεξάρτητης Μακεδονίας» εγκαταλείφθηκε προς όφελος της διεκδικήσεως στοιχειωδών εθνικών, πολιτικών και οικονομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
__________________

Αύριο η συνέχεια

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 29/1/2012



Γεγονότα

1845: Κυκλοφορεί για πρώτη φορά το ποίημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε «Το Κοράκι».1870: Δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Αλήθεια» ότι το 1869 είναι έτος εισαγωγής στην Ελλάδα του ποδηλάτου, του «περίεργου τούτου και δυσκόλου άμα είδους παιδιάς και ταχυδρομίας», όπως γράφει η εφημερίδα, και εισαγωγείς του ο βασιλιάς Γεώργιος Α' και ο Παύλος Δαμαλάς, γιατρός και Δήμαρχος Πειραιώς.

1897: Στη Γενική Συνέλευση των Κρητών στο Τζερμιάδο Λασιθίου, κηρύσσεται η Ένωση της Κρήτης με τη Μητέρα Ελλάδα. Την ίδια ημέρα, ελληνικός στόλος από 6 τορπιλοβόλα και το πλοίο «Σφακτηρία» αποπλέει από τον Πειραιά για ενίσχυση των κρητών επαναστατών.

1900: Η Ιφιγένεια Συγγρού δωρίζει στο ελληνικό Δημόσιο 13 εκατομμύρια δραχμές για τη σκυρόστρωση των πλατειών και των κυριότερων δρόμων της Αθήνας.

1942: Κάνει πρεμιέρα το ραδιοφωνικό πρόγραμμα του BBC «Desert Island Discs», με πρώτο παρουσιαστή τον Ρόι Πλόμλεϊ. Πρόκειται για μία από τις μακροβιότερες εκπομπές στην ιστορία του ραδιοφώνου, αφού διαρκεί μέχρι και σήμερα.

1979: Η 16χρονη Μπρέντα Σπένσερ σκοτώνει δύο άτομα και τραυματίζει εννέα άλλα, όταν πυροβολεί από το σπίτι της κατά της εισόδου του παρακείμενου Δημοτικού Σχολείου. Το όπλο τής το είχε χαρίσει ο πατέρα της ως χριστουγεννιάτικο δώρο. Στους αστυνομικούς που τη συνέλαβαν δικαιολογήθηκε με τη φράση «Δεν μου αρέσουν οι Δευτέρες» («I Don't Like Mondays»). Με αφορμή το περιστατικό αυτό οι Boomtown Rats έγραψαν το ομώνυμο τραγούδι τους.

Γεννήσεις

1827: Λιούις Γιούρι, καναδός χημικός μηχανικός και εφευρέτης. Ανακάλυψε τις αλκαλικές μπαταρίες και τις μπαταρίες λιθίου. (Θαν. 19/10/2004)

1890: Μπορίς Πάστερνακ, ρώσος συγγραφέας. Τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1958. («Δόκτωρ Ζιβάγκο») (Θαν. 30/5/1960)

1960: Γρηγόριος Ευθύμιος Λουγκάνης, διάσημος καταδύτης, υιοθετημένο τέκνο ελληνοαμερικανών γονέων. Χρυσός Ολυμπιονίκης το 1984 και το 1988.

Θάνατοι

1837: Αλέξανδρος Πούσκιν, ρώσος συγγραφέας και ποιητής. Σκοτώθηκε σε μονομαχία από τον απατημένο σύζυγο της ερωμένης του. (Γεν. 26/5/1799)  [Αποφθέγματα]

1881: Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, ρώσος συγγραφέας. (Έγκλημα και Τιμωρία) (Γεν. 30/10/1821)  [Αποφθέγματα]

1941: Ιωάννης Μεταξάς, στρατιωτικός και πολιτικός, που κυβέρνησε δικτατορικά από το 1936 έως το 1941. (Γεν. 12/4/1871)