25 Μαΐου, 2010

Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΗΣ ΚΑΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟ 1943.

ΑΠΟΤΕΦΡΩΤΗΡΙΟ 2

Το ζήτημα της καύσεως των νεκρών άνεκινήθη πρό πολλών ετών έξ αφορμής του επισυμβάντος θανάτου του Έλληνος αρχιμουσικού Δημητρίου Μητροπούλου, έκφράσαντος εν τή διαθήκη αυτού την έπιθυμίαν, όπως άμα τώ θανάτω αυτού τεθή εις κλίβανον και άποτεφρωθή. Μετακομισθείσης τής τέφρας αυτού εις Αθήνας, έζητήθη ή άδεια τελέσεως προ αυτής νεκρώσιμου ακολουθίας.

Πολλά τότε υπέρ και κατά εγράφησαν εις τον ημερήσιον τύπον, ή δε Ιερά Σύνοδος τής Εκκλησίας τής Ελλάδος έπιληφθείσα τής υποθέσεως ταύτης κατόπιν αναφοράς του τότε Μητροπολίτου Αργολίδος κ. Χρυσοστόμου κατά την συνεδρίαν αυτής τής 29—11—1960, απεφάνθη κατά τής καύσεως των νεκρών, άπαγορεύσασα την τέλεσιν τής νεκρωσίμου ακολουθίας επί τής τεφροδόχου του θανόντος και καέντος αρχιμουσικού, ώς και επιμνημοσύνου δεήσεως υπέρ προσώπων, άτινα οικεία ή των οικείων βουλήσει έκάησαν άμα τώ θανάτω αυτών.

Την καύσιν τών νεκρών άπηγόρευσεν, ώς αντιβαίνουσαν «πρός τε το πνεύμα της 'Αγίας Γραφής και την παλιάν Παράδοσιν της Άγιας ημών Εκκλησίας».Ό καθηγητής και ακαδημαϊκός κ. Π. Μπρατσιώτης, τυγχάνων συνάμα κατά την περίοδον έκείνην Πρόεδρος τής Ακαδημίας, έδημοσίευσεν άρθρον εις την εφημερίδα «Καθημερινή», υπέβαλε δε άναφοράν αυτού τη Ιερά Συνόδω, εις την οποίαν συγκεκριμένως απεκάλει την ενώπιον τής τεφροδόχου του θανόντος και καέντος αρχιμουσικού και όντος επιτίμου μέλους της Ακαδημίας Αθηνών τέλεσιν κηδείας, «είδωλολατρικήν κηδείαν», ένεκα δέ τούτου του λόγου άπέφυγεν όπως παραστή εις την έν τω θεάτρω Ήρώδου του Αττικού τελεσθείσαν κηδείαν αυτού.

Ούχ ήττον παρεκάλει την Ίεράν Σύνοδον, όπως κατ' άκραν συγκατάβασιν και οικονομίαν αυτής, έπιτραπή ή άνάπεμψις «μιας επιμνημοσύνου δεήσεως υπέρ αναπαύσεως ενός παραπλανηθέντος τέκνου της» ανεπισήμως. Ή Ιερά Σύνοδος άπηγόρευσε την άπονομήν εκκλησιαστικών και ενταφίων τιμών, ώς και την τέλεσιν επιμνημοσύνων δεήσεων, Τό μόνον τό όποιον αδεία του τότε Αρχιεπισκόπου Θεοκλήτου Παναγιωτοπούλου επετράπη, κατ' άκραν συγκατάβασιν και οικονομίαν, ήτο ή τέλεσις ενός τρισάγιου, κατά τήν κατάθεσιν τής ληκύθου, τής περιεχούσης τήν τέφραν του καέντος Δ. Μητροπούλου, αρχιμουσικού και επιτίμου μέλους τής Ακαδημίας τών Αθηνών, εις την κρύπτην .

Εις τούτο συγκατετέθη ό τότε Αρχιεπίσκοπος, παρά τήν άπόφασιν τής Ιεράς Συνόδου, κατόπιν πολλών επιμόνων παρακλήσεων, υποβληθεισών αυτώ και πρός λήξιν του τόσον θόρυβον παρά τή κοινή γνώμη προκαλέσαντος τούτου θέματος. Ειρήσθω δ' ότι ό θανών εις τήν διαθήκην αυτού, συνταχθείσαν τώ 1959 ώρισεν, ότι δεν έπεθύμει άμα τώ θανάτω αυτού πολυτελή κηδείαν. Ό άοίδιμος Μητροπολίτης Κυθήρων Μελέτιος, διεμαρτυρήθη εις τήν Ίεράν Σύνοδον, καθ' ότι παρά τήν ληφθείσαν ύπ' αυτής απόφασιν, επετράπη ή τέλεσις τρισάγιου κατά τήν κατάθεσιν τής ληκύθου του θανόντος εις τήν κρύπτην .

Έτερα περίπτωσις κατά τήν οποίαν επελήφθη τής υποθέσεως τής καύσεως τών νεκρών ή Διαρκής Ιερά Σύνοδος διά του Προέδρου αυτής, ήτο ή καύσις άρτιγεννήτου βρέφους, παραδοθέντος υπό τής μαιευτικής Κλινικής «Αλεξάνδρα», συνεπεία τής οποίας υπεβλήθη αυτή αναφορά του Σπυρίδωνος Πετροπούλου. Ό Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου, Συνοδική Διαγνώμη, απέστειλε τήν αναφοράν του καταγγείλαντος τήν καύσιν βρέφους πρός τήν ειρημένην κλινικήν, ζητήσας εξηγήσεις περί τής πράξεως ταύτης. Το κείμενον του εγγράφου τούτου έχει ούτω:

Πρός

Τον κ. Διευθυντήν της έν Αθήναις

Μαιευτικής Κλινικής «Αλεξάνδρα

Άποστέλλοντες πρός υμάς έν αντιγράφω τήν από 20—12—1961 άναφοράν του Σπυρίδωνος Πετροπούλου, Συνοδική Διαγνώμη και άποφάσει, προτρεπόμεθα, όπως πληροφορήσητε ακριβώς τήν Ιεράν Σύνοδον τί συνέβη επί του ζητήματος τής καύσεως του αποβιώσαντος τέκνου του αναφέροντος. Παράδοξον τυγχάνει έν μέσαις Αθήναις, τή Πρωτευούση Χώρας Όρθοδόξου, να λαμβάνη χώραν καύσις νεκρών, έστω και νηπίων, παρά τάς άπαγορευτικάς Διατάξεις τής ημετέρας Εκκλησίας.

Ό Αθηνών Θεόκλητος

Ότι δε άντετίθετο ανέκαθεν ό ευσεβής Όρθόδοξος Ελληνικός λαός έν τή πλειονότητι αυτού εις τήν καύσιν τών νεκρών, φαίνεται και εκ τής εκδοθείσης αποφάσεως ύπ' αριθμ. 2676/1943 του Πρωτοδικείου Αθηνών, άπορρίψαντος αίτησιν ύποβληθείσαν αυτώ περί ιδρύσεως έν Ελλάδι Εταιρείας πρός διάδοσιν τής καύσεως τών νεκρών. Εις τό σκεπτικόν τής αποφάσεως αυτού αναφέρονται οί λόγοι, διά τούς οποίους δεν επιτρέπεται παρ' ημίν ή καύσις τών νεκρών. Είναι δ' ούτοι οί κάτωθι:

α) Ότι αύτη προσκρούει εις τό δόγμα τής αναστάσεως τών νεκρών.

β) Ότι από δογματικής έπόψεως, έν ω ή ταφή υπενθυμίζει τήν ελπίδα τής αναστάσεως και νέας ζωής, αύτη γεννώσα τήν ίδέαν τής ανυπαρξίας εις τήν νουν, είναι αντιχριστιανική.

γ) Ότι προσκρούει εις τό όραμα του Προφήτου Ιεζεκιήλ «περί καταστάσεως τών νεκρών» (Ίεζ. ΛΖ', 4—6, 7—10).

δ) Ότι προσκρούει εις τήν διδασκαλίαν του εκκλησιαστικού συγγραφέως Τερτυλλιανού, όστις χαρακτηρίζει τήν καύσιν ώς άπανθρωπίαν (Δ. Θεοδωρίδου ένθ. άν. σελ. 91—92) . Τέλος η Δυτική Εκκλησία προ πολλού ετάχθη κατά τής καύσεως τών νεκρών έν έτει 1886*, Προέβη δέ εις τήν άπόφασιν ταύτην, επειδή ή καύσις τών νεκρών ήρξατο έν τινι μέρει εις προηγμένα τινα κράτη έν Ευρώπη.

*(Σπυρίδων Μακρής. Το ζήτημα της καύσεως των νεκρών, εν Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια. Αθήνα 1966, τομ. 9, σελ. 385 – 386.)

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

image_thumb8444444444444444

25 ΜΑΪΟΥ

Σήμερα γιορτάζονται:

1) Η τρίτη εύρεσις της τιμίας κεφαλής του αγίου ενδόξου προφήτου Προδρόμου και βαπτιστού Ιωάννου. Η τιμία κεφαλή του βαπτιστού Ιωάννου ήταν προ πολλού κρυμμένη και ανεφάνη εκ της γης, όπως αναφαίνεται ο χρυσός εκ των μεταλλείων. Δεν ήταν κλεισμένη εντός ληκύθου, όπως ήταν πρότερον, αλλ' ευρίσκετο εντός αργυρού αγγείου εις τόπον ιερόν και απεκαλύφθη από ιερέα. Από τα Κόμαννα της Καππαδοκίας μετεφέρθη εις Κων/πολιν. Εκεί ο βασιλεύς και ο πατριάρχης μεθ' όλου του ορθοδόξου λαού υπεδέχθησαν την κεφαλήν με ευλάβειαν και χαράν, την προσεκίνησαν και την ετοποθέτησαν σε τόπο ιερόν και σεβάσμιον.

2) Ο άγιος Ολβιανός. Εξεδήμησε ειρηνικά εις τον Κύριον.

3) Ο άγιος μάρτυς Κελεστίνος. Εξεδήμησε εις τον Κύριον δια μαρτυρικού θανάτου.

Εθνικά γεγονότα: Σαν σήμερα το 1822 ο ελληνικός στόλος υπό τους Μιαούλην, Μπόταση κανονιοβολεί το φρούριον της Ναυπάκτου. Οι οπλαρχηγοί της περιο­χής κανιοβολούν αυτό από την ξηρά.

Το 1823 οι Τούρκοι του φρουρίου Κισσάμου παραδίδονται εις τους Έλλη­νας.

Το 1828 εις τα στενά Χάλαρων Κρήτης έγινε σφοδρή μάχη μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Εις την μάχην ενίκησαν οι Έλληνες.

Το 1919 συνεχίζεται η εκκαθάρισις ιου καταληφθέντος εδάφους υπό του ελληνικού στρατού.

Το 1920 στο μέτωπο σημειώνεται δράσις περιπόλων μεταξύ των εμπολέμων Ελλήνων και Τούρκων.

Το 1921 η στρατιά στη Μ. Ασίαν οχυρώνει την καταληφθείσα περιοχή.

Το 1922 η ελληνική στρατιά στη Μ. Ασίαν δρα δια πυροβολικού και περι­πόλων.

Το 1941 οι Γερμανοί συνεχίζουν τις επιθέσεις των εναντίον των Ελληνοβρε-τανών στα ορεινά σημεία της Κρήτης.