14 Φεβρουαρίου, 2010

ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ !

Η απελευθέρωση διά της συν-χώρησης

clip_image002

Τι σημαίνει η μεγάλη Σαρακοστή;

Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν, στο έργο του «Μ. ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ» τονίζει: «Πρώτο σπάσιμο στο φρούριο της απόκλισης από το Θεό, της αμαρτίας, είναι η συγχωρητικότητα».

Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι η απελευθέρωσή μας από τη σκλαβιά του «κόσμου τούτου»… Κυρίαρχος όρος για την απελευθέρωσή μας είναι η συγγνώμη. «Εάν αφήτε τοίς ανθρώποις τά παραπτώματα αυτών, αφήσει καί υμίν ο Πατήρ υμών ο ουράνιος». (Ματθ. 6, 14). Ο θρίαμβος τής αμαρτίας, το κύριο σημάδι τού ρόλου της πάνω στον κόσμο, είναι η διαίρεση, η αντίθεση, ο χωρισμός, το μίσος.

Έτσι το πρώτο σπάσιμο σ’ αυτό το φρούριο της αμαρτίας είναι η συγχωρητικότητα: η επιστροφή στην ενότητα, στη σύμπνοια, στην αγάπη. Το να συγχωρήσω κάποιον σημαίνει να βάζω ανάμεσα σε μένα και στον «εχθρό» μου την ακτινοβόλα σχέση με το Θεό. Το να συγχωρήσω είναι να αγνοήσω το απελπιστικό αδιέξοδο στις ανθρώπινες σχέσεις και να το αναφέρω στο Χριστό. Τελικά Συγχώρεση είναι ένα πέρασμα τής Βασιλείας τού Θεού μέσα στον αμαρτωλό και «πεπτωκότα» κόσμο.

Ουσιαστικά η Μεγάλη Σαρακοστή αρχίζει με τον Εσπερινό τής τελευταίας Κυριακής του Τριωδίου. Αυτή η μοναδική σε βάθος και ωραιότητα ακολουθία αποκαλύπτει το χαρακτηριστικό τόνο τής Μεγάλης Σαρακοστής στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Πουθενά αλλού δε διακηρύσσεται τόσο καλά η έντονη πρόσκληση στον άνθρωπο. Η ακολουθία αρχίζει με τον κατανυκτικό εσπερινό όπου ο ιερέας είναι ντυμένος με λαμπερά άμφια. «Μή αποστρέψης τό πρόσωπό σου από τού παιδός σου, ότι θλίβομαι ταχύ επάκουσόν μου πρόσχες τή ψυχή μου, καί λύτρωσαι αυτήν». Ακούστε τη θαυμάσια μελωδία του στίχου τούτου, αυτή την κραυγή που ξαφνικά γεμίζει την εκκλησία «…ότι θλίβομαι!» – και θα καταλάβετε το σημείο από το οποίο ξεκινάει η Μεγάλη Σαρακοστή: το μυστηριώδες μίγμα τής ελπίδας με την απογοήτευση, του φωτός με το σκοτάδι.

Η όλη προετοιμασία έφτασε πια στο τέλος. Στέκομαι μπροστά στο Θεό, μπροστά στη δόξα και στην ομορφιά της Βασιλείας Του. Συνειδητοποιώ ότι ανήκω σ’ αυτή, ότι δεν έχω άλλη κατοικία, ούτε άλλη χαρά, ούτε άλλο σκοπό. Συναισθάνομαι ότι είμαι εξόριστος από αυτή μέσα στο σκοτάδι και στη λύπη της αμαρτίας γι’ αυτό «θλίβομαι»!

Τελικά παραδέχομαι ότι μόνο ο Θεός μπορεί να με βοηθήσει σ’ αυτή τη θλίψη, ότι μόνον σ’ Αυτόν μπορώ να πω «πρόσχες τή ψυχή μου». Είναι το απελπισμένο κάλεσμα για τη θεία βοήθεια. Πέντε φορές επαναλαμβάνουμε αυτό το Προκείμενο.

Και τότε να! Η Μεγάλη Σαρακοστή αρχίζει.Τα φωτεινά χρωματιστά άμφια και καλύμματα του ναού αλλάζουν τα φώτα σβήνουν.

Πρόκειται τώρα πια να περιπλανηθούμε σαράντα ολόκληρες μέρες στην έρημο της Μεγάλης Σαρακοστής. Όμως από τώρα βλέπουμε να λάμπει στο τέλος το φως της Ανάστασης, το φως της Βασιλείας του Θεού.

Η μεγάλη συνάντηση όλων μεταξύ μας

και όλων με το Θεό.

Καλή Σαρακοστή αγαπητοί αναγνώσται.