ΑΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ ΑΞΙΑΣ ΖΗΜΙΑ

 

Η Γερουσία των ΗΠΑ ήταν σχεδόν ομόφωνη – 98/2 - όταν πέρασε νομοσχέδιο για την επικαιροποίηση και επέκταση του καθεστώτος κυρώσεων κατά της Ρωσίας.

Το Κογκρέσο έχει κάθε δικαίωμα να κάνει μια ισχυρή δήλωση σχετικά με ισχυρισμούς για ανάμειξη της Ρωσίας στις προεδρικές εκλογές του περασμένου έτους.

Αλλά αυτό το νομοσχέδιο, που αναμένει ψηφοφορία από το Σώμα, δεν θα επιτύχει τους στόχους του και θα προκαλέσει νέα προβλήματα. Εάν δεν υποστεί σημαντική αναθεώρηση, θα θέσει σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή ενεργειακή ασφάλεια και θα βλάψει τις σχέσεις των ΗΠΑ με την Ευρώπη. 

Ο ωφελημένος  αυτού του αποτελέσματος θα είναι η Ρωσία.Σε ρίσκο μπαίνει η κοινή στάση που διατηρούν οι Η.Π.Α. και η Ευρώπη εναντίον της Ρωσίας από την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014. 

Κάθε μέτρο κυρώσεων αξιολογήθηκε από Αμερικανούς και Ευρωπαίους εταίρους πριν από τη θέσπισή του. Η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες κινήθηκαν μαζί για να εξασφαλίσουν ότι ούτε θα εκμεταλλευόταν τις αγορές ή τις επιχειρηματικές ευκαιρίες. 

Αυτή η διατλαντική προσέγγιση τίθεται τώρα υπό αμφισβήτηση από την επιθυμία της Γερουσίας να επιβάλει πρόσθετες κυρώσεις μονομερώς.  

Χωρίς διαβουλεύσεις και χωρίς τη ρητή βούληση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και βασικών συμμάχων των ΗΠΑ, μεταξύ των οποίων η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία. 

Ακόμη χειρότερα, η γλώσσα του νομοσχεδίου υποδηλώνει ότι αποσκοπεί στην προώθηση των εμπορικών συμφερόντων των ΗΠΑ σε βάρος της Ευρώπης. 

Το άρθρο 257 δίνει προτεραιότητα στην «εξαγωγή των ενεργειακών πόρων των Ηνωμένων Πολιτειών για τη δημιουργία αμερικανικών θέσεων εργασίας» που ακούγεται στους Ευρωπαίους σαν μια εχθρική πολιτική προσπάθεια προώθησης των εξαγωγών υγροποιημένου φυσικού αερίου στις ΗΠΑ προς την Ευρώπη.

Ένας από τους στόχους του νομοσχεδίου είναι ο αγωγός φυσικού αερίου Nord Stream 2 από τη Ρωσία στη Γερμανία, που περιλαμβάνει τόσο ρωσικές όσο και ευρωπαϊκές εταιρείες. 

Υπάρχουν καλά επιχειρήματα γιατί η Ευρώπη πρέπει να διαφοροποιήσει τον εφοδιασμό της με φυσικό αέριο, αλλά οι φόβοι εξάρτησης γύρω από το NS2 είναι υπερβολικοί.

Η Ευρώπη έχει λάβει αποφασιστικά μέτρα για την ενίσχυση της ασφάλειας εφοδιασμού: κατασκευή πρόσθετων διασυνδέσεων και τερματικών σταθμών υγροποιημένου φυσικού αερίου, χρησιμοποιώντας δυνατότητες αντίστροφης ροής και εξαλείφοντας τις περιοριστικές ρήτρες στους τελικούς προορισμούς. 

Τα μέτρα αυτά καθιστούν δύσκολο για τη Ρωσία ακόμη και να εξετάσει τη χρήση ενέργειας ως όπλο ενάντια στην Ευρώπη. Υπάρχει μια έντονη συζήτηση στην Ευρώπη σχετικά με τον NS2. Ισχυρά επιχειρήματα, τόσο κατά όσο και υπέρ, ανταλλάσσονται. 

Οι κυβερνήσεις της Πολωνίας και της Ουκρανίας ανησυχούν ότι ο αγωγός θα ανταγωνιστεί το ρωσικό αέριο που ρέει μέσω αγωγών στην επικράτειά τους. 

Ορισμένοι, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ, προτείνουν να καλωσορίσουν όλες τις πρόσθετες πηγές και να προμηθεύσουν τις ευρωπαϊκές πηγές ενέργειας, συμπεριλαμβανομένου του αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου. 

Στην ιδανική περίπτωση, η αγορά θα αποφασίσει την καλύτερη πορεία. Αυτό δεν είναι θέμα που πρέπει να αποφασιστεί στην Ουάσινγκτον. Πρόκειται για ένα ευρωπαϊκό ζήτημα, το οποίο θα αποφασιστεί από τους Ευρωπαίους με βάση το ευρωπαϊκό δίκαιο και τη νομοθεσία.

Ακόμη και αν κάποιος αντιταχθεί στην NS2, το νομοσχέδιο που ψήφισε η Γερουσία θα έβλαπτε την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρασίας με άλλους σημαντικούς τρόπους. 

Το νομοσχέδιο θα επεκτείνει τις κυρώσεις σε χώρες εκτός της Ρωσίας, όπου πρόσωπα των ΗΠΑ παρέχουν αγαθά, υπηρεσίες και τεχνολογία για ορισμένα έργα «στα οποία εμπλέκονται ρωσικές εταιρείς».

Η παρουσία της Lukoil, μιας ιδιωτικής ρωσική εταιρείας, στο Αζερμπαϊτζάν θα μπορούσε δυνητικά προκαλέσει κυρώσεις στον τομέα του φυσικού αερίου το Shah Deniz και να αποτρέψει τις αποστολές φυσικού αερίου της Κασπίας προς την Ευρώπη μέσω της αναδυόμενης Νότιας Οδού. 

Κάτω από μια τέτοια απειλή, οι τράπεζες θα μπορούσαν να αρνηθούν τη χρηματοδότηση.  Αντί να προωθήσει την ασφάλεια, το νομοσχέδιο θα έθετε σε κίνδυνο μία από τις νέες εναλλακτικές λύσεις αγωγών φυσικού αερίου στη Ρωσία. Μια επιχείρηση 45 δισεκατομμυρίων δολαρίων που βρίσκεται σε εξέλιξη.  

Η διάταξη αυτή θα εξαναγκάσει τις αμερικανικές εταιρείες από κοινοπραξίες στις οποίες συμμετέχουν ρώσικες εταιρείες σε όλο τον κόσμο. Το νομοσχέδιο θα εκθέσει σε κυρώσεις αγαθά, υπηρεσίες, τεχνολογία και πληροφορίες που θα διευκόλυναν σημαντικά ακόμη και τη συντήρηση αγωγών που μεταφέρουν ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο ή που διέρχονται από τη Ρωσία. 

Αυτό θα μπορούσε να σταματήσει τα δύο τρίτα των εξαγωγών πετρελαίου του Καζακστάν που αποστέλλονται μέσω της Κοινοπραξίας της Κασπίας Αγωγού, η οποία διευθύνεται από την Chevron αλλά έχει μερίδιο 31% η Ρωσία.

Θα μπορούσε να εμποδίσει τις επιχειρήσεις και την ασφάλεια των αγωγών, όπως εκείνων που διέρχονται από την Ουκρανία, οι οποίες παράγουν περίπου το 32% του ευρωπαϊκού πετρελαίου και ένα παρόμοιο μερίδιο της κατανάλωσης φυσικού αερίου.  

Η κοινή μας αμερικανική και ευρωπαϊκή εμπειρία με κυρώσεις επιβεβαιώνει δύο μακρόχρονα μαθήματα.

Πρώτον, οι κυρώσεις λειτουργούν καλύτερα όταν είναι πολυμερείς.

Δεύτερον, μόνο οι κυρώσεις σπάνια επιτυγχάνουν ένα αποτέλεσμα εθνικής ασφάλειας.. Στην ιδανική περίπτωση, δημιουργούν μόχλευση. 

Πάντα χρειάζονται  μια διαπραγμάτευση, όπου η  προσαρμογή των κυρώσεων μπορεί να είναι μέρος μιας στρατηγικής για την επίτευξη ενός επιθυμητού στόχου.

Η μόχλευση συμβαδίζει με την ευελιξία και το νομοσχέδιο της Γερουσίας θα περιορίσει την ευελιξία. 

Η μονομερής προσέγγισή της θα μπορούσε να οδηγήσει  υπέρ των όσων θέλουν να σταματήσουν τη συμμετοχή της Ευρώπης στην υπάρχουσα διατλαντική πολιτική προσέγγιση για τη Ρωσία, συμπεριλαμβανομένου του καθεστώτος κυρώσεων.

Αν το νομοσχέδιο γίνει νόμος με την τρέχουσα μορφή του, θα αποξενώσει τους σημαντικούς ευρωπαίους συμμάχους της Αμερικής, περιπλέκοντας τη συμμαχία μας σε μια κρίσιμη στιγμή. 

Μία καλύτερη προσέγγιση θα ήταν η αναθεώρηση του νομοσχεδίου σύμφωνα με τις πραγματικότητες και η επανάληψη μιας κοινής διατλαντικής προσέγγισης.