ΜΕΤΑ ΕΠΙΝΙΚΙΟ ΤΟ ΠΑΡΤΙ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

 

Πρώτο λάθος: οι χειραγωγοί πίσω από τον Εμανουέλ Μακρόν έπαιξαν την «Ωδή στη Χαρά»  του Μπετόβεν, αντί του γαλλικού Εθνικού ύμνου στην μετά-εκλογική συγκέντρωση του νικητή. Πολύ καλά, τουλάχιστον δεν έπαιξαν το «Deutschland Über Alles». 

Οι εντάσεις στη κατάσταση της ευρωζώνης παραμένουν: η ανεργία των νέων στο 20%, η αφερεγγυότητα των ευρωπαϊκών τραπεζών και η αδυσώπητη συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας, ιδίως στο νότιο πλευρό της ΕΕ. 

Η σύγκρουση των πολιτισμών που προκαλείται από το πλεόνασμα των προσφύγων, κρίση που αυτο- προκλήθηκε από την ΕΕ, επεκτείνεται περαιτέρω στην ήπειρο σαν μια ισλαμική μαντίλα. Το γεγονός ότι δεν υπήρξε καμία ισλαμική τρομοκρατική βία γύρω από τις εκλογές δεν θα πρέπει να είναι καθησυχαστικό. 

Τα συμφέροντα των τζιχαντιστών βρίσκονται κατά πάσα πιθανότητα στη συνεχή επιμονή του status quo, με τις πολυπολιτισμικές συναισθηματικές φαντασιώσεις τους. Δεν μπορούμε απλά να το ακούσουμε; Τότε, το En Marche ήταν η καλύτερη επένδυση τους. Η Λε Πεν μπορούσε να τους κάνει να οπισθοδρομήσουν. 

Ο Μακρόν προσπαθεί να πνίξει τους ισλαμικούς ανταγωνιστές στη Γαλλία με ένα θρεπτικό μέσο με σάλτσα Ολάντ.  Η σκλήρωση στην Ευρώπη είναι εξασφαλισμένη για την ώρα. Αλλά τα γεγονότα συγκρούονται σε αντίθεση με τους εκλεγμένους αξιωματούχους και η οικονομική τύχη της Ευρώπης. 

Μπορεί να προσδιοριστεί από μακρινές δυνάμεις και πέρα ​​από την εξουσία ελέγχου της, μεταξύ των άλλων στην Κίνα, όπου το ανόητο τραπεζικό σύστημα είναι πιθανό να είναι το πρώτο που θα εκραγεί, δρομολογώντας μια παγκόσμια επίδραση ντόμινο ανεξέλεγκτης οικονομικής κατεδάφισης. Ένα μεγάλο μέρος αυτού εξαρτάται από την τρέχουσα σταθερότητα του των νομισμάτων.

Το πρόβλημα είναι ότι όλα τα νομίσματα συνδέονται μοιραία με εξωπραγματικές προσδοκίες για οικονομική ανάπτυξη. Χωρίς αυτή, οι αποπληρωμές τόκων για ένα εξαιρετικά υψηλό χρέος γίνεται αδυναμία. Και το παιχνίδι της έκδοσης περισσότερων νέων χρεών για να πληρωθούν οι τόκοι του παλαιού χρέους καταρρέει εντελώς. 

Για άλλη μια φορά, η δυναμική σχέση μεταξύ της πραγματικής δημιουργίας κεφαλαίου και των διλημμάτων της πετρελαϊκής βιομηχανίας κρύβεται πίσω από τις επανειλημμένες αποτυχίες της οικονομικής ανάκαμψης. Σε περίπτωση κρίσης αποπληρωμής χρέους, οι κυβερνήσεις δεν θα ξέρουν τι άλλο να κάνουν παρά να«εκτυπώσουν» περισσότερο χρήμα, και αυτή τη φορά είναι πιθανό να καταστρέψουν τη πίστη στην αξία του « χρήματος σε όλο τον κόσμο. 

Έβαλα «χρήμα» σε εισαγωγικά, επειδή το δολάριο, το ευρώ, το γουάν και το γεν δεν αξίζουν παρά μόνο αυτό που οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αξίζουν, υπό τον όρο της μέτρησης των δεικτών αξίας όλο και περισσότερο εικονικοί, όπως τα επιτόκια, οι αγορές μετοχών και ομολόγων. 

Η δημοσίευση των στατιστικών στοιχείων για την απασχόληση και το ΑΕΠ, και άλλα αξιοθέατα αναφοράς που εκπροσωπούνται από τις αρχές έκδοσης έτσι ώστε έρχεται τελικά ή προειδοποίηση του παλιού καλού Καρλ Μαρξ, και όλα αυτά που φαίνονταν απτά θα λιώσουν μπροστά στα μάτια μας.

Για την ιστορία, δεν είμαι υπέρ του πολιτικού χάους και της οικονομικής αναρχίας, αλλά αυτά φαίνονται να είναι οι μόνοι τρόποι που θέλουν να εφαρμόσουν οι κρατούντες των Βαθέων Κρατών του κόσμου. Οι πρακτικές της χρηματοπιστωτικής οικονομίας της βιομηχανικής εποχής, η οποία επέτρεψε στη ρουτίνα το δανεισμό στο μέλλον για να τρέξει το παρόν, έχουν χάσει τη μαγεία τους. 

Η σύντομη και πρακτική θεωρία της Ιστορίας εφαρμόζεται σε αυτό: τα πράγματα συμβαίνουν, επειδή φαίνονταν να ήταν μια καλή ιδέα εκείνη την εποχή. Η περιστρεφόμενη πίστωση φαινόταν σαν μια καλή ιδέα κατά τη διάρκεια του ΧΧ ου αιώνα και σίγουρα συνέβαλε στην οικοδόμηση μιας οικονομικής μήτρας με βάση τη φθηνή ενέργεια. 

Αλλά δυστυχώς, οι ημέρες αυτές πέρασαν. Αυτό που απομένει είναι το πρόσχημα ότι τα παλιά γνωστά πρωτόκολλα μπορούν να εξακολουθούν να αναβιώσουν τη μαγεία τους. Η απογοήτευση θα είναι επική, και το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών μπορεί να είναι ακόμη χειρότερα πολιτικά πρόσωπα από την Λε Πεν ή τον Τραμπ. 

Ωστόσο, πρέπει να  θεωρήσετε ότι αυτό που νομίζετε να είναι ήττα του εθνικισμού, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα σκαλοπάτι στη σκάλα ενός πολύ πιο μακρινού ταξιδίου για να αποπαγκοσμιοποιηθεί η οικονομία. Επειδή ο τελικός προορισμός στο τέλος της κλίμακας είναι μια μορφή τοπικής αυτάρκειας την οποία οι σημερινοί μανδαρίνοι του status quo δεν μπορούν καν να φανταστούν.   

Αυτό το ταξίδι έχει ήδη ξεκινήσει, αν και ούτε το κοινό ούτε οι εκλεγμένοι ηγέτες τους έχουν αρχίσει να το καταλαβαίνουν. Η πρώτη σπίθα προειδοποίησης θα έρθει τους επόμενους μήνες, όταν η τρέχουσα ιστορία κάλυψης στις αγορές, τα χρήματα και η ανάπτυξη θα πέσουν. Οι πολιτικοί ηγέτες δεν πρόκειται να χωνέψουν ότι ο κόσμος έχει την αναίδεια να αλλάξει χωρίς την άδειά τους.