ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΓΙΑΤΙ;

 

Μια ποσότητα προκατάληψης και διαστρέβλωσης των γεγονότων σε ένα καταφανώς στρατευμένο πολιτικό άρθρο ίσως μπορεί να γίνεται ανεκτή, όταν όμως ξεπεράσει κάποια όρια, θα πρέπει να δίνεται μια απάντηση. Και αυτό, σε μια αποκλειστικά αντικειμενική προσέγγιση των γεγονότων.

Γράφει ο κ. Ashour ότι «η βία θα είχε τελειώσει αν δεν υπήρχε ανάμειξη συγκεκριμένων παικτών υπέρ του Άσαντ» Δηλαδή τί; Αν είχε επιτύχει ο ισλαμιστικός στρατός του ISIS να ανατρέψει την κοσμική κυβέρνηση της Δαμασκού! Και αυτό, συνεχίζει ο κ. Ashour: 

«Αντίθετα με την Λιβύη όπου η γαλλο-νατοϊκή δραστηριότητα έσωσε την επανάσταση»! Ώστε έτσι. Στην Λιβύη σώθηκε η Επανάσταση! Δηλαδή κρίμα που και σε άλλες χώρες δεν έχουμε την εξέλιξη της Λιβύης! Και ποιος υποστήριζε τον Άσαντ; Η Ρωσία, το Ιράν και η Τουρκία, κατά τον κ. Ashour.

Η Τουρκία υποστήριζε τον Άσαντ! Από πού άραγε να λαμβάνει τις πληροφορίες του ο κ. Ashour; Στις αρχές του 2011 εκδηλώθηκε ένα μεταρρυθμιστικό – δημοκρατικό ρεύμα σε πολλές Αραβικές χώρες. 

Δυστυχώς η κατάσταση εκτράπηκε γρήγορα υπέρ των ισλαμιστών, που έσπευσαν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση υπέρ των απόψεων τους. Τυνησία και Αίγυπτος κινδύνευσαν. Στην Αίγυπτο απαιτήθηκε διαδήλωση ενός εκατομμυρίου πολιτών για να ανατραπεί ο ισλαμιστής Πρόεδρος. Η Λιβύη καταστράφηκε.

Η Τυνησία διασώθηκε χάρη στην ισχυρή αστική – κοσμική συνείδηση των πολιτών της. Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στα πλαίσια της Αραβικής Άνοιξης στην Συρία, άρχισαν στις 15 Μαρτίου 2011 με αντικείμενο, όπως προβαλλόταν, πολιτικές και δημοκρατικές διεκδικήσεις. Στην βάση βέβαια υπήρχε εξαρχής ο στόχος της απομάκρυνσης του Άσαντ, σύμφωνα και με τις επιθυμίες της Δύσης.

Παρόλο που η πλειονότητα του συριακού λαού ήταν φανερό ότι δεν απέβλεπε σε καθεστωτική αλλαγή και επομένως το πλήθος που συμμετείχε μειωνόταν σταδιακά, η ένταση των διαδηλώσεων με αίτημα αποκλειστικά την απομάκρυνση του Assad είχε αυξητικό ρυθμό με περισσότερο βίαιο χαρακτήρα, αφού οι διαδηλωτές αντικαταστάθηκαν από ισλαμιστές.

Ενώπιον της έλλειψης συμπαράστασης προς τους διαδηλωτές εκ μέρους της μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, που έβλεπε και την κατάσταση όπως εξελίχθηκε στις άλλες αραβικές χώρες με την επικράτηση των ισλαμιστών, κατέστη φανερό ότι η εξέγερση στα πλαίσια της Αραβικής Άνοιξης, με ζητούμενο την δημοκρατική μετάβαση, είχε αποτύχει.

Τότε αναλαμβάνει ο εξωτερικός παράγων. Δυσαρεστημένοι στρατιωτικοί, πρώην πολιτικοί κρατούμενοι που μόλις είχε απελευθερώσει ο Άσαντ και η Αλ Κάιντα, οργανώνονται σε ένα αντάρτικο που αρχίζει τις ένοπλες και αιματηρές επιθέσεις του τον Ιούνιο 2011, ξεκινώντας από τα τουρκικά σύνορα.

Οι αντάρτες υποστηρίζονται και εξοπλίζονται από την Δύση και τις σουνιτικές αραβικές χώρες, ενώ γρήγορα την κατάσταση παίρνει στα χέρια της η Αλ Κάιντα η οποία «με την βοήθεια των ΗΠΑ» όπως λέει, κηρύττει Τζιχάντ στην Συρία. 

Τελικά, μεταξύ των ανταρτών επικρατεί το ISIS με στόχο όχι μόνο την ανατροπή του Άσαντ αλλά την μετατροπή της Συρίας σε ένα ισλαμιστικό κράτος. Η Δύση πάντως εθελοτυφλεί και συνεχίζει την υποστήριξη των «μετριοπαθών» ανταρτών που δεν εκπροσωπούν ούτε το ένα δέκατο της αντι-ασαντικής ανταρσίας. 

Και ποιος είναι ο λόγος που το δράμα της Συρίας δεν τελειώνει: Είναι η επιμονή της Δύσης στην ανατροπή του Άσαντ. Οι διάφορες Γενεύες δεν έχουν αποτέλεσμα όσο οι Δυτικοί επιμένουν στην εκ των προτέρων αποδοχή της απομάκρυνσης του Άσαντ, στην παραδοχή της ήττας του ενώ ο ίδιος έχει τον Συριακό λαό μαζί του, ισχυρισμό που δεν αρνείται να επιβεβαιώσει με δημοκρατικές εκλογές.

Το καθεστώς του Άσαντ είναι βέβαια αυταρχικό, όπως λίγο - πολύ όλα τα καθεστώτα της περιοχής, ωστόσο είναι ασύγκριτα καλύτερο από μια ισλαμιστική δικτατορία εξάλλου το ISIS κατάφερε να εξολοθρεύσει τον χριστιανισμό της Συρίας σε όσα μέρη κατέλαβε. Οι υπερβολές του κ. Ashour οδηγούν τελικά στην συγγραφή άρθρων υποστηρικτικών ακόμη και αυτού του Άσαντ!