ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

 

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ Α.Μ. ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ 

ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ 

ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ Διαβάστε το ΕΔΩ…

 † Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ  ΚΑΙ EΛΕΟΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ

 ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἀδελφοὶ ἠγαπημένοι καὶ τέκνα θεοφιλῆ ἐν τῷ Ἀναστάντι Κυρίῳ,

Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε˙ ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον" (Ἰωάν. ις΄, 33), διαβεβαιώνει ὁ θανάτῳ τὸν θάνατον μόνος πατήσας Κύριος τὰς γενεὰς τῶν ἀνθρώπων. Χριστὸς Ἀνέστη! ἀναφωνοῦμεν καὶ ἡμεῖς πρὸς πάντας τοὺς ἐγγὺς καὶ τοὺς μακρὰν ἀπὸ τῆς Ἱερᾶς ταύτης Αὐλῆς τοῦ βιωματικοῦ ἐν τῷ κόσμῳ σταυροῦ καὶ τῆς θλίψεως∙

Άλλὰ καὶ ἀπὸ τῆς Αὐλῆς τῆς Ἀναστάσεως∙ ἀπὸ τῆς κόγχης ταύτης τῆς γῆς, τῆς Κωνσταντίνου Πόλεως, ἀπὸ ὅπου διακηρύττεται ὅτι "ζωὴ πολιτεύεται", διαλυομένης τῆς κάθε εἴδους φθορᾶς καὶ αὐτοῦ τοῦ θανάτου.

Ὁ Κύριος πολλάκις προειδοποίησε, κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς ἔνσαρκον παρουσίαν Του, τοὺς Μαθητάς Του περὶ τῆς θλίψεώς των ἐξ αἰτίας τῆς σταυρικῆς Του θυσίας ἐπὶ τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, ὡς καὶ ἕνεκα τῆς δραστηριότητος καὶ τῆς πορείας των ἐντὸς τοῦ κόσμου τούτου –αὐτῶν τῶν ἰδίων ἀλλὰ καὶ πάντων ὅσων θὰ ἐπίστευον εἰς τὸν Χριστόν-.

Μὲ μίαν χαρακτηριστικὴν ὅμως λεπτομέρειαν: "ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται· ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε, ἀλλ᾿ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται...καὶ ὑμεῖς οὖν λύπην μὲν νῦν ἔχετε· πάλιν δὲ ὄψομαι ὑμᾶς, καὶ χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία" (Ἰωάν ις΄, 20-22).

Τὴν ἀναστάσιμον ταύτην καὶ ὑπερκόσμιον χαρὰν πρῶται ἐβίωσαν αἱ λίαν πρωῒ ἐλθοῦσαι ἐπὶ τὸ μνῆμα τοῦ Ζωοδότου Μυροφόροι Γυναῖκες διὰ τοῦ μονολεκτικοῦ Κυριακοῦ λόγου "Χαίρετε" (Ματθ. κη΄,9).

Τὴν ἰδίαν ἀναστάσιμον χαρὰν βιοῦσα ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως διακηρύττει σήμερον στεντορίᾳ τῇ φωνῇ: "Αὕτη ἡ ἡμέρα Κυρίου, ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ" (πρβλ. Ψαλμ. 117, 24).

 Ὁ ἔσχατος ἐχθρός, ὁ θάνατος, ἡ λύπη, τὰ προβλήματα, ἡ φθορά, ἡ θλῖψις, ἡ δοκιμασία, σκυλεύονται καὶ καταργοῦνται ὑπὸ τοῦ Νικητοῦ Θεανθρώπου Κυρίου. Ζῶμεν, ὅμως, ἐντὸς ἑνὸς κόσμου εἰς τὸν ὁποῖον τὰ μέσα γενικῆς ἐπικοινωνίας μεταδίδουν συνεχῶς δυσαρέστους πληροφορίας περὶ τρομοκρατικῶν ἐνεργειῶν, περὶ πολέμων κατὰ τόπους.

Περὶ καταστροφικῶν φυσικῶν φαινομένων, προβλημάτων λόγῳ θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ, πείνης, προσφυγικοῦ προβλήματος, ἀνιάτων ἀσθενειῶν, πτωχείας, ψυχολογικῶν καταπιέσεων, αἰσθήματος ἀνασφαλείας καὶ λοιπῶν συμπαρομαρτουσῶν ἀνεπιθυμήτων καταστάσεων.

Ἔναντι τῶν καθημερινῶν τούτων "σταυρῶν", τοὺς ὁποίους οἱ ἄνθρωποι αἴρομεν μὲ "γογγυσμούς", ἔρχεται ἡ Μήτηρ μας Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νὰ μᾶς ὑπενθυμίσῃ ὅτι ἠμποροῦμεν νὰ εἴμεθα χαρούμενοι, διότι ὁ ἀρχηγός μας Χριστὸς εἶναι ὁ νικητὴς αὐτῶν, εἶναι ὁ φορεὺς τῆς χαρᾶς, ὁ φαιδρύνας τὰ σύμπαντα.

Ἡ χαρά μας στηρίζεται εἰς τὴν βεβαιότητα τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ. Ἔχομεν τὴν ἀπόλυτον βεβαιότητα, ὅτι τὸ ἀγαθὸν εἶναι ὁ νικητής, διότι ὁ Χριστὸς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον "καὶ ἐξῆλθεν ἵνα νικήσῃ" (πρβλ. Ἀποκ. ς΄, 2). Ὁ κόσμος εἰς τὸν ὁποῖον θὰ ζήσωμεν αἰωνίως εἶναι ὁ Χριστός: τὸ φῶς, ἡ ἀλήθεια, ἡ ζωή, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη.

Ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, παρὰ τοὺς καθημερινοὺς σταυροὺς καὶ τὰς θλίψεις, ζῇ ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον τὸ γεγονὸς τῆς χαρᾶς. Βιώνει ἐντεῦθεν, ἐν τῇ παρούσῃ καὶ ἀπὸ τῆς παρούσης ζωῆς, τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

Ἀπὸ τοῦ Ἱεροῦ τούτου Κέντρου τῆς Ὁρθοδοξίας, ἀπὸ τῶν σπλάγχνων τοῦ μαρτυρικοῦ Φαναρίου, διακηρύττομεν "κατὰ τὴν φωταυγῆ ταύτην νύκτα", ὅτι προέκτασις καὶ τέλος τοῦ σταυροῦ καὶ τῆς θλίψεως καὶ διασκέδασις τοῦ κάθε ἀνθρωπίνου πόνου καὶ τῆς κάθε δοκιμασίας, εἶναι ἡ Κυριακὴ διαβεβαίωσις: "Οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς" (Ἰωάν. ιδ΄, 18-19).

"Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος" (Ματθ. κη΄, 20). Αὐτὸ τὸ μήνυμα πρέπει νὰ ἀκούσωμεν ὅλοι, νὰ ἀκούσῃ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος καὶ νὰ ἀφήσῃ τὸν ἑαυτόν του νὰ ἴδῃ τὸν Χριστὸν συμπορευόμενον μαζί του. Ναί, νὰ Τὸν ἴδῃ δίπλα του. Καὶ θὰ Τὸν ἴδῃ, μόνον ἐὰν ἀκούῃ καὶ βιώνῃ τὸν λόγον Του εἰς τὴν ζωήν του.

Τὸ μήνυμα τοῦτο τῆς κατισχύσεως τῆς ζωῆς ἐπὶ τοῦ θανάτου, τῆς νίκης τοῦ ἱλαροῦ φωτὸς τῆς πασχαλίου λαμπάδος ἐπὶ τοῦ σκότους τῆς ἀκαταστασίας, καὶ τῆς διαλύσεως, διὰ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτὸς τῆς Ἀναστάσεως, τῶν θλίψεων καὶ τῶν προβλημάτων εὐαγγελίζεται τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον εἰς ὁλόκληρον τὸν κόσμον καὶ καλεῖ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους νὰ τὸ βιώσουν.

Τοὺς καλεῖ νὰ σταθοῦν μὲ πίστιν καὶ ἐλπίδα ἐνώπιον τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, ἐνώπιον τοῦ μυστηρίου τῆς ζωῆς∙ τοὺς καλεῖ νὰ ἐμπιστευθοῦν τὸν κρατοῦντα τὰ ἡνία πάσης κτίσεως Ἀναστάντα Κύριον, τὸν Κύριον τῆς χαρᾶς καὶ τῆς εὐφροσύνης.

Χριστὸς Ἀνέστη, λοιπόν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα! Αὐτοῦ τοῦ δεσπόζοντος τῆς ζωῆς καὶ κυριεύοντος τοῦ θανάτου Κυρίου ἡμῶν ἡ Χάρις καὶ τὸ ἄπειρον Ἔλεος εἴησαν μετὰ πάντων.

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βιζ´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

διάπυρος πρὸς Χριστὸν Ἀναστάντα

εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

--------------------------

Πασχαλινόν Μήνυμα

Τοῦ Πατριάρχου Μόσχας καὶ Πασῶν τῶν Ρωσσιῶν κ. Κυρίλλου

᾿Επεφάνη γὰρ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις.(Τιτ. 2. 11)

Πεφιλημένοι ἐν Κυρίῳ Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερείς, τίμιον Πρεσβυτέριον, ἐν Χριστῷ Διακονία, θεοφιλεῖς μοναχοὶ καὶ μοναχαὶ, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,

Κατὰ τὴν λελουσμένην μέσα εἰς τὸ Θεῖον φῶς νύκτα τῆς μεγάλης πανηγύρεως καὶ χαρᾶς πνευματικῆς διὰ τὸν Δεσπότην τοῦ κόσμου, τὸν Νικήσαντα τὸν θάνατον, πρὸς πάντας ὑμᾶς ἀπευθύνω τὸν ἀρχαῖον χαιρετισμὸν, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ μαρτυρίαν τῆς σταθερᾶς ἡμῶν ἐλπίδος:

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Ἐπιθυμία πολλῶν γενεῶν τῶν Ἁγίων ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν ἦτο νά παρακύψωσιν, ἔστω καὶ ἐλαχίστως, εἰς τὸ πρὸ δύο σχεδὸν χιλιετιῶν ἐντὸς τοῦ ὁλοφώτου Παναγίου Τάφου συμβεβηκὸς.

Ἐπεδίωκαν ἵνα καταστήσωσιν προσιτὴν, ὅσον ἦτο δυνατὸν εἰς τήν πεπερασμένην τῶν ἀνθρώπων διάνοιαν, τὴν γνῶσιν τοῦ ἐξαισίου θαύματος τούτου, τοῦ ἐπιτελεσθέντος ἐν τῷ ταφικῷ σπηλαίῳ πλησίον τῶν παλαιῶν τειχῶν τῆς Ἱερουσαλὴμ.

Ἀνεζήτουν τύπους διὰ τὴν ἡμετέραν προσέγγισιν τῆς τῷ ὄντι θεμελιώδους μεταβολῆς, ἥν τὴν νύκτα ἑκείνην ἐπεχείρησεν ὁ Θεὸς μεθ’ὅλης τῆς κτίσεως.

Περὶ τοῦ γεγονότος ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος γράφει οὗτως: «ἡ ἀναστάσιμος ἡμέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ τῆς εἰρήνης ὑπόθεσις, ἡ τῆς καταλλαγῆς ἀφορμὴ, ἡ τῶν πολέμων ἀναίρεσις, ἡ τοῦ θανάτου κατάλυσις, ἡ τοῦ διαβόλου ἧττα» (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Λόγος εἰς τὸ Ἅγιον Πάσχα).

Ὑπὸ τὸ φῶς τῶν λεχθέντων νοηματοδοτοῦνται ἰδιαιτέρως τὰ τοῦ Ἁποστόλου Παύλου, τοῦ παρομοιάζοντος τὴν ἀπὸ τοῦ τάφου ἔγερσιν τοῦ Σωτῆρος πρὸς τὴν ἀνάπλασιν τοῦ κόσμου καὶ τὴν δημιουργίαν τῆς καινῆς ἀνθρωπότητος. 

«Ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ καινὴ κτίσις· τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα» (Β’ Κορ. 5. 17), ἀναγιγνώσκομεν ἐν τῇ Ἀποστολικῇ περικοπῇ.

Ἡ Ἄνάσταστις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ βασικὸν πρὸς τὸν κόσμον περιεχόμενον τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος. Μόνον χάριν τῆς θυσίας τοῦ Γολγοθᾶ, τῆς ἀναποσπάστως συνδεδεμένης πρὸς τὴν ἔνδοξον Ἀνάστασιν, ἡ αποβλέπουσα εἰς τὴν Πηγὴν παντὸς ἀγαθοῦ ἑκάστη ἀνθρωπίνη ἐπιδίωξις ἀποκτᾶ νόημα καὶ ἀξίαν.

Ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ ἦτο ἀπάντησις εἰς τὰς καταβαλλομένας ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων διαφόρων πολιτισμῶν καὶ παραδόσεων προσπαθείας ἀναζητήσεως τοῦ Ζῶντος Θεοῦ, διότι κατὰ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν «οὐκ ἔστι προσωπολήπτης ὁ Θεός, ἀλλ᾿ ἐν παντὶ ἔθνει ὁ φοβούμενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς αὐτῷ ἐστι» (Πραξ. 10.34-35).

Καὶ Οὗτος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α’ Τιμ. 2.4). Αἱ ἔντονοι προσπάθειαι αὗται ἐκπροσωποῦσαν τὰς προσδοκίας καὶ τὰς ἐλπίδας ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων, τῶν κατὰ διαφόρους καιροὺς ματαίως ἀναζητούντων τὴν δυνατότητα ἀντιμετωπίσεως τῆς ἀθλίας αὐτῶν καταστάσεως, ἵνα αὐθεντικὴν ζωὴν ἔχωσιν καὶ «περισσὸν ἔχωσιν» (Ἰω. 10.10).

Τετέλεσται τὸ ἀπὸ αἰώνος προδιαγεγραμμένον. Ἀπὸ τοῦδε καὶ ἐφ’ ἑξῆς ὁ θάνατος δέν ἔχει πλέον τόσην ἐξουσίαν εἰς τὸν ἄνθρωπον καὶ νῦν «ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ ᾿Αδὰμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται» (Α’Κορ. 15.22).

Ὁ ταπεινωμένος καὶ ἐξευτελισμένος Ἰησοῦς ἀπὸ Ναζαρὲτ, ὁ τῇ Θείᾳ δόξῃ πεποικιλμένος «ἀναστὰς τῇ τρίτῃ ἡμέρα, καὶ ὁδοποιήσας πάσῃ σαρκί τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν <…> ἵνα  ᾖ  αὐτὸς τὰ πάντα ἐν πάσι πρωτεύων» (Ἡ Θεία Λειτουργίας Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου. Εὐχὴ τῆς Ἀναφορᾶς), διὸ καὶ τὸ Πάσχα εἶναι ἡ κυριωτέρα χριστιανικὴ ἑορτὴ.

Σήμερον ὁ Χριστὸς καὶ πάλιν καλεῖ τοῦς πάντας ἡμᾶς εἰς συμπόσιον τῆς πίστεως, εἰς συμπόσιον τῆς Βασιλείας, προσκαλεῖ ἵνα γευθῶμεν ἐκ τοῦ καρποῦ τῆς λυτρωτικῆς Αὐτοῦ θυσίας καὶ πίωμεν ἐκ τοῦ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον (Ἰω. 4.14).

Ἐν τούτοις ἀδύνατον εἶναι ἵνα περιορίζωμεν τὴν ἕνωσιν ἡμῶν μετὰ τοῦ Κυρίου εἰς τὴν συμμετοχὴν καὶ μόνον εἰς τὰς θείας ἀκολουθίας ἤ εἰς τὸ προσωπικὸν ἡμῶν ζήλον ὡς πρὸς τὰς προσευχὰς.

Ὀφείλει αὕτη ἵνα ἔχει ἀπόλυτον ἀντίκτυπον εἰς κάθε πλευρὰν τῆς ζωῆς ἡμῶν. Ἀδυνατοῦμεν ἵνα ἑορτάσωμεν ἀμερίμνως τὴν στιγμὴν καθ’ἥν γνωρίζομεν ὅτι πλησίον ἡμῶν ἔχομεν συνανθρώπους τοὺς μή εὑρηκότας τὴν χαρὰν τῆς κατὰ Θεὸν βιοτῆς.

Τοὺς ταλαιπωρημένους, τοὺς τεθλιμμένους, τοὺς ἀπομεμονωμένους, τοὺς δυστυχεῖς καὶ τοὺς τοῖς ποικίλαις νόσοις βασανιζομένους. Ἱερὸν χρέος ἡμῶν εἶναι ἵνα φροντίσωμεν ὅπως παναχοῦ αἰνεῖται τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Προκειμένου ἵνα, ὁρῶντες τὰ καλὰ ἡμῶν ἔργα εἰς δόξαν Θεοῦ ἐπιτελούμενα, οἱ ἄνθρωποι μετέχωσιν εἰς τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, ἄνω πρὸς τὸν οὐράνιον Πατέρα σχῶντες τὰς καρδίας αὐτῶν.

Ἀτυχῶς ἀκόμη ἐνεργοῦν εἰς τὸν κόσμον ἡ κακὴ βούλησις τῶν ἀνθρώπων καὶ τὸ διαβολικὸν σκάνδαλον. Καὶ ὅμως δέν χωρεῖ εἰς τὰς ψυχὰς ἡμῶν ἡ ἀκηδία, διότι παρὰ τὰ δεινὰ, τὰς συμφορὰς, τὰς συγκρούσεις καὶ τὰς ἀντιπαραθέσεις, γνωρίζομεν ὅτι ὁ Κύριος νενίκηκε τὸν κόσμον (Ἰω. 16.33), ἐπεκράτησεν εἰς τὴν ἁμαρτίαν καὶ τὸν θάνατον. 

Διὸ καὶ ἡμποροῦμεν ἵνα διὰ λόγου καὶ ἔργου μαρτυρήσωμεν τὴν μέσω κοινωνίας μετὰ τοῦ Σωτῆρος χορηγουμένην ἡμῖν χάριν, ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ ὄντες. Ἐφαρμόζοντες τὰς Εὐαγγελικὰς ἐντολὰς, ἄς ἐπιδείξωμεν ζῆλον, προκειμένου ἵνα, τοῖς ἴχνεσι  ἡμῶν στοιχοῦντες.

Οἱ ἐγγὺς τέ καὶ οἱ μακρὰν, ἐπιθυμήσωσι τῆς κοινωνίας τοῦ θριάμβου τῆς πίστεως καὶ τοῦ πλούτου τῆς χάριτος, τῆς δωρουμένης παρὰ τοῦ Θεοῦ εἰς πάντα τὰ πιστὰ τέκνα Αὐτοῦ.

Καὶ αὖθις συγχαίρω πάντας ὑμᾶς διὰ τὴν μεγίστην ἑορτὴν τοῦ Πάσχα, τὴν ἑορτὴν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ὁ ἐστι μάρτυς ὁ πιστός, ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν.

Καὶ ὁ ἄρχων τῶν βασιλέων τῆς γῆς. τῷ ἀγαπῶντι ἡμᾶς καὶ λούσαντι ἡμᾶς ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ, καὶ ἐποίησεν ἡμᾶς βασιλείαν, ἱερεῖς τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ αὐτοῦ, αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν» (Ἀποκ. 1. 5-6).

Ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος!

Ο Μόσχας καὶ Πασῶν τῶν Ρωσσιῶν

                       Κύριλλος

--------------------------

Πασχαλινό Μήνυμα

Του Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεοφίλου Γ'

«Χαίρετε λαοί καί ἀγαλλιᾶσθε

ἄγγελος ἐκάθισεν εἰς τόν λίθον τοῦ μνήματος

αὐτός ἡμᾶς εὐηγγελίσατο εἰπών

Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, ὁ σωτήρ τοῦ κόσμου

καί ἐπλήρωσε τά σύμπαντα εὐωδίας.

Χαίρετε λαοί καί ἀγαλιᾶσθε».

 (Στιχηρόν ἀναστάσιμον τῶν Αἴνων β΄ἤχου)

Ὄρθρος ἦν βαθύς τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων, τῇ πρώτῃ τῆς Ἑβδομάδος, μετά τήν σταύρωσιν καί τήν ταφήν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. 

Τόν ὄρθρον τοῦτον προλαβοῦσαι αἱ περί Μαριάμ γυναῖκες, αἱ συνακολουθήσασαι τῷ Ἰησοῦ ἀπό τῆς Γαλιλαίας καί γενόμεναι μάρτυρες τοῦ σταυροῦ καί τῆς ταφῆς Αὐτοῦ, ἐξῆλθον πρός τό μνημεῖον, ἀποροῦσαι καί διερωτώμεναι, ποῖος θά ἀποκυλίσῃ τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας αὐτοῦ, διά νά ἀλείψουν μέ μύρα τό σῶμα τοῦ ἐσταυρωμένου καί ἐνταφιασμένου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Φθάσασαι ὅμως εἰς τό μνημεῖον, ἐγένοντο μάρτυρες θέας ἐκπάγλου  καί θαυμαστῆς λίαν. Εὗρον ἀποκεκυλισμένον τόν λίθον, ζεῦγος δέ ζωηφόρων ἀγγέλων ἔνδοθεν τοῦ μνημείου ἐβόα  πρός αὐτάς «τί ζητεῖτε τόν ζῶντα μετά τῶν νεκρῶν, οὐκ ἔστιν ὧδε ἀλλά ἠγέρθη» ( Λουκ. 24, 6). «Ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν,(Μάρκ 16, 6)».

Τοῦτο ἦτο τό εὐαγγέλιον, τό χαρμόσυνον ἄγγελμα τοῦ τελεσιουργηθέντος ἔργου τοῦ Θεοῦ, διά τήν ἀναγέννησιν, τήν ἀνακαίνισιν, τήν λύτρωσιν, τήν ἐλευθερίαν, τήν ἀνάστασιν καί τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Μονογενής Υἱός  καί Λόγος Αὐτοῦ, ὁ προσλαβών σάρκα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Ἀειπαρθένου καί προσηλώσας τήν σάρκα ταύτην ἑκουσίως εἰς τόν σταυρόν, ἀποθανών ὡς ἄνθρωπος ἐπί τοῦ σταυροῦ καί ταφείς ὡς θνητός, ἀνέστη τριήμερος ἐκ νεκρῶν τῇ δυνάμει τοῦ Πατρός Αὐτοῦ καί τῇ ἰδίᾳ Αὐτοῦ Θεϊκῇ δυνάμει.

Ὁ θάνατος οὐκ ἔσχεν ἐξουσίαν ἐπ' Αὐτοῦ. Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός διά τοῦ ἰδίου Αὐτοῦ θανάτου τόν θάνατον ἐπάτησε.

Διέλυσε τά δεσμά τοῦ Ἅιδου, διέρρηξε τάς σφραγῖδας τοῦ μνήματος καί ἀφῆκε τοῦτο κενόν μετά τῶν ὀθονίων μόνον εἰς μαρτύριον τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ.

Οὐχ ἧττον ὅμως τήν ἀγγελικήν ὀπτασίαν καί ἀγγελίαν ἐβεβαίωσε μετ' οὐ πολύ διά τῆς ἰδίας Αὐτοῦ ἀναστασίμου παρουσίας ὁ ἐκ νεκρῶν ἀναστάς Κύριος.

Ἐνεφανίσθη μετά τοῦ ἐσταυρωμένου, ἡλωμένου, λελαμπρυσμένου καί τεθεωμένου ἀχράντου Αὐτοῦ σώματος εἰς πλείστας ἐμφανείας μετά τήν Ἀνάστασιν. Ὑπήντησε αὐτάς τάς μυροφόρους γυναῖκας εἰς τόν κῆπον τοῦ μνημείου, λέγων αὐταῖς «χαίρετε» (Ματθ. 28, 9).

Ἐνεφανίσθη εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ, συνηγμένους εἰς τό ὑπερῷον, τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων καί πάλιν μεθ' ἡμέρας ὀκτώ, τοῦ Θωμᾶ ὄντος μετ' αὐτῶν (Ἰωάνν. 20, 19-29).

Συνεπορεύθη μετά Λουκᾶ καί Κλεόπα πρός Ἐμμαούς, ἔνθα καί ηὐλόγησε καί ἐπέδωσεν αὐτοῖς τόν ἄρτον (Λουκ. 24, 30). Ἔστη ἐν μέσῳ τῶν μαθητῶν λαλούντων καί προέτρεψεν αὐτούς, ὅπως ψηλαφήσουν Αὐτόν καί βεβαιωθοῦν ὅτι ὡς Ἐνανθρωπήσας εἶχε «σάρκα καί ὀστέα» καί ἐζήτησε παρ' αὐτῶν καί ἔλαβε καί ἔφαγε "ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος καί ἀπό μελισσίου κηρίου», (Λουκ. 24, 36 -44).

«Παραστήσας ἑαυτόν ζῶντα  ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις μετά τό παθεῖν» (Πράξ. 1,3), τήν τεσσαρακοστήν ἀπό τῆς Ἀναστάσεως ἡμέραν, τῶν μαθητῶν βλεπόντων, ἐπήρθη ἐνδόξως εἰς τόν οὐρανόν καί ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός Αὐτοῦ τό ἐν τῇ Ἐνανθρωπήσει πρόσλημμα ἡμῶν καί ἐθέωσεν αὐτό. 

Ἐκεῖθεν ἀπέστειλεν ἡμῖν παρά τοῦ Πατρός Παράκλητον ἄλλον, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, τό Πνεῦμα Αὐτοῦ τό Ἅγιον, τό ὁποῖον ἐφώτισε τούς ἁγίους Αὐτοῦ μαθητάς καί ἀποστόλους καί ἵδρυσε τήν Ἐκκλησίαν, τό Σῶμα Αὐτοῦ τό Ἅγιον.

Ἵδρυσε ταύτην καί προώρισε, ἵνα αὕτη συνεχίζῃ ἐπί τῆς γῆς τό ἁγιαστικόν καί σωστικόν Αὐτοῦ ἔργον. Νά ἀποτελῇ φανέρωσιν τῆς ἐληλυθυίας καί ἐρχομένης Αὐτοῦ βασιλείας ἐν τῷ κόσμῳ. Νά κηρύττῃ τό Εὐαγγέλιον Αὐτοῦ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς.

Νά παρέχῃ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν ἐν τῇ δοθείσῃ αὐτῇ παρ' Αὐτοῦ ἐξουσίᾳ.

Νά κηρύττῃ εἰς τήν ἄγνοιαν τοῦ κόσμου τήν γνῶσιν τοῦ προσώπου Αὐτοῦ.  Ὅτι Αὐτός ἐστιν «ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή», (Ἰωάν. 14, 4).

Νά ἐξασκῇ ἔργον φιλανθρωπίας πρός ἐνδεεῖς, πρόσφυγας, ναυαγούς καί ἀστέγους, παραδειγματιζομένη ἐξ  Ἐκείνου, ὁ Ὁποῖος «οὐκ εἶχε ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ», (Ματθ. 8, 20).

Ἐν τῇ δυνάμει τῶν λόγων Αὐτοῦ, «λάβετε, φάγετε καί πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες» καί ἐν τῇ ἐπικλήσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά μεταδίδῃ τό σῶμα Αὐτοῦ τό ἄχραντον καί τό αἷμα Αὐτοῦ τό τίμιον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν αἰώνιον.

Νά ἀντιπαραθέτῃ εἰς τήν μανίαν τῆς πολεμικῆς βίας καί εἰς τό παράλογον τῶν νεοφανῶν  τρομοκρατικῶν καταστροφικῶν ἐνεργειῶν τόν λόγον Αὐτοῦ τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης καί συνδιαλλαγῆς, «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς», (Λουκ. 23, 34) καί «ἐγώ δέ λέγω ὑμῖν ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν καί προσεύχεσθε ὑπέρ τῶν διωκόντων ὑμᾶς», (Ματθ. 5, 44).

Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, Σιών ἡ Ἁγία, ἡ λαχοῦσα παρά τοῦ Ἱδρυτοῦ αὐτῆς τήν διακονίαν Αὐτοῦ καί τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου Αὐτοῦ εἰς τούς τόπους, εἰς τούς ὁποίους  Οὗτος σαρκί ἐφανερώθη καί δή εἰς τόν ζωοδόχον Αὐτοῦ τάφον, τό Ἱερόν Κουβούκλιον τό ὁποῖον καί ηὐλογήθη προσφάτως. 

Όπως ἀναστηλώσῃ, εὔχεται εἰς τό χριστεπώνυμον πλήρωμα αὐτῆς ὁπουδήποτε γῆς καί εἰς τούς τιμῶντας αὐτήν εὐλαβεῖς προσκυνητάς τήν ὑπομονήν εἰς τέλος καί τήν καρποφορίαν ἐν ὑπομονῇ, τήν δύναμιν καί τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως.

Ως ἀντίδοτον εἰς τάς ἀντιξοόητας καί τάς θλίψεις, τήν ὄντως εἰρήνην τοῦ Ἀναστάντος Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν ὑγιείαν καί τήν  εὐημερίαν καί χαρμόσυνον ἀναστάσιμον πασχάλιον περίοδον, ἀναφωνοῦσα ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ τό «Χριστός ἀνέστη».

Ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει Ἱερουσαλήμ, ΠΑΣΧΑ 2017

Μετά Πατρικῶν εὐχῶν καί Πατριαρχικῶν εὐλογιῶν,

Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης,

ΘΕΟΦΙΛΟΣ  Γ΄

Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

--------------------------

ΘΕΟΔΩΡΟΣ Β'
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ 

ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.» (Ματθ. 28,20)

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Με αυτά τα λόγια, με αυτή την ελπιδοφόρα υπόσχεση, ο Υιός του Θεού ολοκλήρωσε την σωτηριώδη επί της γης αποστολή Του. Εκείνος που άφησε τον ουρανό και κατέβηκε στη γη για να μας προσφέρει τον Παράδεισο. 

Εκείνος που έγινε πτωχός για εμάς.

Εκείνος που ανέβηκε στο Σταυρό και έπαθε για εμάς. Εκείνος που ενταφιάστηκε για εμάς. Εκείνος που αναστήθηκε για εμάς κι έγινε πρόξενος αθανασίας.

Ωστόσο, ο επίλογος αυτός δεν υπήρξε ούτε απλά λεκτικός, ούτε στενά ιστορικός. Αντιθέτως, ο επίλογος αυτός υπήρξε δυναμικός και διαχρονικός. Φορέας της διαχρονικής δυναμικής της Αναστάσεως του Κυρίου έγινε η Εκκλησία.

Όχι ως θρησκεία περιχαρακωμένη, αλλά ως Σώμα Χριστού, ως ανοικτή κοινότητα ανθρώπων αμαρτωλών που αναζητούν την σωτηρία. Ανθρώπων που δέχονται την κλήση του Κυρίου: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς.» (Ματθ. 11,28)

Η Εκκλησία απέβη τελικά η ζωντανή απόδειξη του πόσο μας αγαπά ο Αναστάς Κύριος. Διότι μπορεί κανείς τα πάντα να αμφισβητήσει, όχι όμως την αγάπη του Θεού.

Τι είναι όμως εκείνο που μας κρατά μακριά από τον Οίκο του Πατρός; Τι είναι εκείνο που δεν μας αφήνει να γυρίσουμε πίσω στον Πατέρα που μας αγαπά και μας περιμένει;

Μήπως η υπερβολική εμπιστοσύνη στις δικές μας δυνάμεις; Ή μήπως η εντύπωση ότι τα λάθη μας είναι τόσο μεγάλα που υπερβαίνουν την αγάπη του Θεού;

Όποια κι αν είναι η απάντηση, η απόσταση, που μας χωρίζει από τον Θεό, φανερώνει έλλειμμα πίστεως. Και τούτο διότι η ελπίδα και η αγάπη μας φέρνουν σε κοινωνία με τον Θεό, μόνο όταν στηρίζονται στη ορθή πίστη.

Η ελπίδα και η αγάπη φωτίζουν τον δρόμο της επιστροφής προς τον Θεό, μόνο όταν είμαστε έτοιμοι να ομολογήσουμε, όπως ο Πέτρος, «σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ματθ. 16,17). Και μόνο όταν η πίστη δεν μένει απλά καύχημα, αλλά γίνεται πηγή αστείρευτη ορθής πράξεως.

Στις μέρες μας δυστυχώς, μπορεί να κατακτήσαμε κορυφές γνώσεως, αλλά καταντήσαμε αναλφάβητοι της πίστεως. Μπορεί να αριστεύσαμε τεχνολογικώς, αλλά καταντήσαμε αμαθείς θεολογικώς.

Παραμερίσαμε τον αποκαλυφθέντα λόγο του Θεού και πιστέψαμε σε νέα ευαγγέλια, από το χώρο της επιστήμης, της φιλοσοφίας, ή της πολιτικής. Αρνηθήκαμε τον Θεό και πιστέψαμε ότι δεν Τον έχουμε ανάγκη για να ορίσουμε την ύπαρξη μας.

Λησμονήσαμε την ορθή πίστη και παραδοθήκαμε στην αίρεση των καιρών μας: στην αποθέωση του εγώ, της δυνάμεως και του πλούτου.

Και τώρα που με λύπη διαπιστώνουμε ότι στον κόσμο μας κυριαρχεί ο παραλογισμός των ισχυροτέρων, ψάχνουμε να βρούμε οδό σωτηρίας.

Και τώρα που γίναμε αναλφάβητοι της αγάπης του Θεού, ψάχνουμε να βρούμε την δύναμη να πούμε: «ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου» (Λουκ. 15,18).

Η προσωπική μας όμως ανάσταση είναι αδύνατη χωρίς αναβάπτιση στην πίστη. Τον ευαγγελικό μας αναλφαβητισμό μπορεί να θεραπεύσει μόνο η βιωματική μας μαθητεία στον λόγο του Θεού.

Αγαπητοί μου αδελφοί,

21 αιώνες μετά την Ανάσταση του Θεανθρώπου και την σπορά του ευαγγελικού λόγου στα έθνη, η ανθρωπότητα έχει και πάλι απομακρυνθεί απελπιστικά από το θέλημα του Θεού.

Μόνη ασφαλής πυξίδα επιστροφής στο πατρικό σπίτι, είναι ο επανευαγγελισμός στην πίστη. Στην πίστη όχι μόνο ως υπόθεση του νου, αλλά κυρίως ως βιώμα της καρδιάς.

Στην πίστη όχι ως ιδέα, αλλά ως μαρτυρία του προσώπου του Χριστού, που είναι η οδός, η αλήθεια, η ζωή. Στην πίστη ως ιεραποστολή, ως χρέος μεταδόσεως του Ευαγγελίου του Χριστού έως εσχάτου της γης.

Αυτό πράττουμε στην Αφρική, καθώς, όπως είπε ο Χρυσόστομος, δεν υπάρχει τίποτε ψυχρότερο από τον χριστιανό που δεν ενδιαφέρεται για τη σωτηρία των άλλων (P.G. 60,162).

Και μπορεί το έργο να είναι τεράστιο και οι εργάτες λίγοι, την καρδιά όμως θερμαίνει η ελπιδοφόρα υπόσχεση του Κυρίου ότι «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν» της Εκκλησίας (Ματθ. 16,18).

Αυτή η ελπιδοφόρα υπόσχεση του Κυρίου είναι που μετουσιώνει την ιεραποστολή σε αποστολή αγάπης που ξεπερνά τον θάνατο. Όπως ακριβώς και ο Κύριός μας ξεπέρασε τον θάνατο με την Ανάστασή Του.

Χριστός Ανέστη!

†Ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής

Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄

Εν τη Μεγάλη Πόλει της Αλεξανδρείας

Άγιο Πάσχα 2017

--------------------------

Μήνυμα

του Αρχιεπισκόπου Τιράνων και Πάσης Αλβανίας

κ. Αναστασίου για το Άγιον Πάσχα του 2017

«Ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν.» (Ρωμ. 6:4)

Ο αναστάσιμος θρίαμβος του Ιησού Χριστού κατά της αδικίας, της βίας, και γενικότερα κατά της αμαρτίας και του θανάτου, η ολοκλήρωση του έργου Του επί της γης, προς ανακαίνιση του σύμπαντος κόσμου, γεμίζουν με αγαλλίαση και πάλι τις καρδιές μας.

Ο Χριστός, ο «Υἰός τοῦ Θεού καί Υιός τοῦ ἀνθρώπου», όχι μόνον υπέστη τον φρικτό θάνατο πάνω στον Σταυρό, αλλά την τρίτη ημέρα αναστήθηκε εκ νεκρών, «διὰ τῆς ἐνδόξου δυνάμεως τοῦ πατρός» και παραμένει για πάντα ο Αναστάς Κύριος.

Η Ανάσταση σφραγίζει την μεγαλειώδη  μοναδικότητα του Ιησού Χριστού.Δισεκατομμύρια ανθρώπων πέρασαν˙ πολλοί κατέπληξαν με την ευφυΐα και τη δύναμή τους και ενθουσίασαν τα πλήθη. Τελικά όμως, όλοι νικήθηκαν από τον θάνατο.

Ο Ιησούς, με την εκούσια θυσία και την Ανάστασή Του, καταπάτησε τον θάνατο και κατήργησε την εξουσία του. Η Εκκλησία, το μυστικό Σώμα του Χριστού, ζει και κινείται διαχρονικά μέσα στο φως της Αναστάσεώς Του. Ιδιαίτερα οι Ορθόδοξοι πανηγυρίζουμε και χαιρόμαστε με έντονο τρόπο το Πάσχα.

Κατά την ολόλαμπρη αυτή εορτή, δεν αναλογιζόμεθα απλώς ένα συγκλονιστικό ιστορικό γεγονός, αλλά καλούμεθα να προχωρήσουμε και σε μία ανανέωση της πνευματικής μας πορείας. Να πορευθούμε σε μια νέα  ανακαινισμένη ζωή, «ἵνα… ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν».

Η εορτή του Πάσχα μας προσκαλεί να συνειδητοποιήσουμε το βαθύτερο νόημα του βαπτίσματός μας. Το αποστολικό ανάγνωσμα της Θείας Λειτουργίας του Μ. Σαββάτου διευκρινίζει:

«Ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν, εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν· συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν.» (Ρωμ. 6:3-4). 

Ο Αναστάς Χριστός μας καλεί σε μια συνεχή ανανέωση «εἴ τις ἐν Χριστῷ καινὴ κτίσις·» (Β’ Κορ. 5:17). Μας καλεί  να ανανεώσουμε την προσωπική μας σχέση μαζί Του.

Η συνεχής πνευματική ανακαίνιση είναι καθοριστικό στοιχείο της χριστιανικής ζωής. Καλούμεθα να ανανεώσουμε την εμπιστοσύνη μας στη δύναμη του Θεού, στην Πρόνοια και στο λυτρωτικό σχέδιό Του˙ να ενισχύσουμε την αγωνιστικότητά μας για την επικράτηση της αλήθειας και της δικαιοσύνης, για την ενδυνάμωση της αλληλεγγύης και της αγάπης.

Μας καλεί να ανανεώσουμε τη βεβαιότητα ότι η ελπίδα τελικά θα διαλύσει την απόγνωση, η ζωή θα νικήσει τον θάνατο. Η πολυδύναμη αυτή ανανέωση συντελείται μέσα σε πασχαλινή ευφροσύνη, με την ήρεμη χαρά που ακτινοβολεί η Ανάσταση μέσα μας και γύρω μας. Οι πιστοί, οι βαπτισμένοι στο όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος την αισθανόμαστε βαθύτερα.

Όσο δυναμώνει η βεβαιότητά μας στην Ανάσταση του Χριστού, τόσο η πασχαλινή ανακαίνιση και αγαλλίαση γίνονται εντονότερες. Αλλά η ακτινοβολία της αναστάσιμης ευφροσύνης διαχέεται πολύ ευρύτερα.

Όπως τα φωτόνια  ξεκινούν από το ηλιακό φως και φτάνουν στις πιο απόμακρες σκοτεινές πτυχές της κτίσεως, έτσι και οι φωτεινές ανταύγειες της πασχαλινής χαράς αγγίζουν μυστικά ακόμη και όσους στέκουν μακριά ή ταλαντεύονται μεταξύ πίστεως και ολιγοπιστίας.

Η πασχαλινή ευφροσύνη χαρίζεται για να τη μοιραζόμαστε στη συνέχεια και με τους άλλους. Το πασχαλινό έθιμο επιβάλλει μόλις ανάβει η λαμπάδα μας να μεταδίδουμε τη φλόγα της και σε άλλους.

Έτσι συμβολίζεται και το χρέος των πιστών να μεταδίδουν, όπως οι Απόστολοι, τη χαρμόσυνη είδηση της Αναστάσεως. Ο Αναστάς Κύριος διαβεβαίωσε: «ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς», και συμπλήρωσε, «πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη…». Υπάρχει μία συνέπεια, ένα «οὖν» (λοιπόν):

Δεν μπορείτε να περιορίζεστε στην προσωπική σας σωτηρία και αγαλλίαση, αλλά οφείλετε να μεταφέρετε τη Χαρούμενη Είδηση σε όσους την αγνοούν. Αυτή δεν μπορεί να κλειστεί και να κρατηθεί σε μία μόνο κοινότητα. Προορίζεται για όλους τους ανθρώπους, για τους λαούς, για την ανανέωση ολόκληρης της οικουμένης.

Και μία ακόμη αναγκαία επισήμανση: Το Πάσχα δεν είναι μία εορτή περιορισμένη σε μία μόνον ημέρα ή σε μία μόνον περίοδο του χρόνου. Η ακτινοβολία της διαχέεται σε όλο το έτος. Κάθε Κυριακή, σύμφωνα με την Ορθόδοξη λατρευτική παράδοση, οι ύμνοι, οι σκέψεις, η καρδιά μας γεμίζουν και πάλι από το άγγελμα της Αναστάσεως.

Η αναστάσιμη πνοή και το αναστάσιμο ήθος σφραγίζουν τη χριστιανική ζωή.

Η αναστάσιμη ελπίδα νοηματοδοτεί την πορεία μας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι κατεξοχήν Εκκλησία της Αναστάσεως.

Ας εορτάσουμε, λοιπόν, όσο γίνεται πιο συνειδητά την ολόλαμπρη εορτή του Πάσχα.

Και ας δεηθούμε στον Αναστάντα Κύριό μας να ανακαινίζει τη ζωή μας μέσα στη δική Του αλήθεια.

Να ανανεώνει την αντοχή μας στις ποικίλες δυσκολίες της εποχής μας.

Να ανακαινίζει την αντίσταση μας στην παρακμή.

Να ανανεώνει τον ενθουσιασμό μας για δημιουργικές πρωτοβουλίες.

Ας ζούμε την καθημερινότητά μας με πασχαλινή ευφροσύνη, η οποία δεν αγνοεί τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής, αλλά την υπερβαίνει και τη μεταμορφώνει με τη χάρη και τη δύναμη του Αναστάντος Χριστού.

Ανανέωση, λοιπόν, με πασχαλινή ευφροσύνη ας γίνει πόθος και μέριμνά μας. Χριστός Ανέστη!

† Ο Τιράνων και Πάσης Αλβανίας ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

--------------------------

Μήνυμα

Του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Δημητρίου

Χριστός Ανέστη!

Προσφιλείς μου Ομογενείς της Ελλάδος και όλου του κόσμου,

Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!

Με αγαλλίαση ψυχής γιορτάζουμε σήμερα αυτό το οποίο ψάλλουμε: Την Εορτή εορτών, το μέγα και μοναδικό Πάσχα. Και το γιορτάζουμε ως τη μεγάλη νίκη της Αναστάσεως εναντίον φοβερών δυνάμεων που απειλούν τον άνθρωπο.

Είναι η νίκη της ζωής επί του θανάτου και όχι μόνον αυτό. Είναι η νίκη η οποία φέρνει και την Ανάσταση ως μια νέα πραγματικότητα πλέον, όχι μόνον για τον Αναστάντα Χριστό αλλά για κάθε άνθρωπο.

Είναι η νίκη της δικαιοσύνης επί της αδικίας που διεπράχθη με την σταύρωση που έκανε η ανθρωπότητα του μοναδικού Υιού του Θεού.

Είναι η νίκη της αγάπης αυτού του Θεού που έγινε άνθρωπος επί του μίσους το οποίο εδείχθη στην περίπτωση της σταυρώσεως.

Και είναι η νίκη, τέλος, κατά της αμαρτίας, της ενοχής και του κακού και η εγκαθίδρυση ενός νέου φαινόμενου που είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου, η σωτηρία του ανθρώπου, η ανανέωση του ανθρώπου σε βαθμό απίστευτο.

Γι' αυτό, αδελφοί μου, σ' αυτή τη μέρα του μεγάλου Πάσχα, σε αυτή την υπέροχη και μοναδική χαρά και στο φως της Αναστάσεως ας γεμίσουμε με ελπίδα καθώς αντιμετωπίζουμε κάθε είδους δυσκολία και κάθε πρόβλημα και κάθε αδιέξοδο.

Μετά την Ανάσταση η λύση υπάρχει για όλες τις δυσκολίες. Γι' αυτό ας χαρούμε κι ας αναφωνήσουμε για μία ακόμη φορά κι ας ψάλλουμε το Χριστός Ανέστη κι ας πούμε όλοι μαζί, Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!

† Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ