24 Δεκεμβρίου, 2014

ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΕΨΑΛΑΝ ΣΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΣΤΗΝ Ι.Α.Α.

 

Τα Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα άκουσε σήμερα ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Κ.κ. Ιερώνυμος από το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων, το Λιμενικό Σώμα, το Οικουμενικό Σχολείο "Αθηνά", τη Βυζαντινή και Παραδοσιακή Χορωδία Ι.Α.Α., την Ελληνική Αστυνομία, το Σύλλογο Θρακών, το Λύκειο Ελληνίδων Κιάτου, την Ομάδα Καστελλόριζου, τον Ι.Ν. Αγίου Ανδρέου Πατησίων, το Στείριο Λειβαδιάς, τη Νεανική Συμφωνική Ορχήστρα Ι.Α.Α., Βρακοφόροι Κρήτης.
 


ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

 
† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ  ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΑΝΤΙ Τ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ  ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

δελφο κα Τκνα ν Κυρίῳ γαπητ,
«Χριστς ξ ορανν, παντήσατε!»

φνη π τς γς Θες κα φανερώθη συγχρόνως τλειος νθρωπος κα σλληπτος ξα το νθρωπίνου προσπου. O σύγχρονοι νθρωποι διαιτέρως ζμεν τν μεταπτωτικν κατστασιν, κατ τν ποαν καθημερινς διαπιστώνομεν μετ το Ψαλμδο τι «πάντεςξέκλιναν, μα χρειθησαν, οκ στι ποιν χρηστότητα, οκ στιν ως νός» (Ψαλμ. ΙΓ΄3 – Ρωμ. γ΄12-13). Πρ τς νσαρκσεως το Χριστο δν δύνατο νθρωπος ν φαντασθ τν σλληπτον ξαν το νθρωπίνου προσπου, διτι μετ τν πτσιν σθνησε κα λλοιθη.

 Μνον ο πολφωτισμνοι νθρωποι δισθνθησαν κα πρ Χριστο τν ξαν το νθρωπίνου προσπου κα ες τν ποραν το Ψαλμδο «τ στιν νθρωπος, τι μιμνήσκ ατο;» (Ψαλμ. Η΄ 5), διεκήρυξαν: «λττωσας ατν βραχ τι παρ᾿ἀγγλους, δξ κα τιμ στεφνωσας ατν» (.. 6). Τν περτάτην ατν ξίαν το νθρωπίνου προσώπου φανέρωσεν Θεάνθρωπος Κύριος κα, κτοτε, παναλαμβνουν κατ᾿ἔτος διακηρύξεις κρατν,κυβερνήσεων κα κοινωνικν μδων κα διεθνες συμβσεις ναφερόμεναι ες τν σεβασμν το νθρωπνου προσπου κα τ δικαιώματα ατο.

ν τοτοις, π τν μερν μας βλπομεν καθημερινς τν χεριστον ξευτελισμν το νθρωπνου προσπου, τν τμωσιν κα τν διασυρμν ατο. φελομεν, λοιπν, ἐὰν θλωμεν ν εμεθα ξιοι τς δξης κα τιμς δι τς ποας περιβαλε τ νθρώπινον πρσωπον «δι᾿ἡμς καθ᾿ἡμς γενόμενος» Δημιουργός μας, ν πράξωμεν πν τ δυνατν δι ν πασ σχάτως διογκουμνη ξευτελιστικ δι τ νθρπινον πρσωπον συμπεριφορ.  Παρακολουθομεν κπληκτοι τ παναλαμβανόμενον συνεχς «δρμα τς Βηθλεέμ». Διότι περ δράματος πρόκειται κα χι περ χαρμοσύνου γεγονότος, φ᾿ σον γνοεται σπαργανούμενος ν φάτν Υἱὸς κα Λόγος το Θεο, κα τ δημιούργημά Του, νθρωπος, δν ντιμετωπίζεται ς «εκν Θεο».

γία ρθόδοξος κκλησία μας κα θεολογία της διδάσκουν τι νθρωπος κα τ νθρπινον σμα ξιονται πλήρους σεβασμο, διτι νώθησαν μ τν Θεν ες τν σαρκωθέντα Κύριον. θεν, φελομεν λοι ν ντενωμεν τς προσπαθεας μας δι ν γίν π πάντων σεβαστ περτάτη ξία το νθρωπίνου προσώπου. Μετ πολλς συνοχς καρδίας κα βαθείας θλίψεως τ Οκουμενικν Πατριαρχεον κα μετέρα Μετριότης παρακολουθομεν τ σημέραι γκούμενα κύματα τατα βίας κα βαρβαρότητος, τ ποα ξακολουθον ν μαστίζουν διαφόρους περιοχς το πλανήτου μας, κα διαιτέρως τν Μέσην νατολήν, κα μάλιστατος γηγενες κε χριστιανούς, ες τ νομα συχνάκις τς θρησκείας.

Δν θ παύσωμεν δ ν διακηρύττωμεν π το ερο τούτου Κέντρου τς ρθοδοξίας πρς πάντας, τος δελφος Προκαθημένους τν ρθοδόξων κα τν λοιπν Χριστιανικν κκλησιν, τος κπροσώπους τν Θρησκειν, τος ρχηγος Κρατν, πρς πάντα νθρωπον καλς θελήσεως, μάλιστα δ πρς τούς,κατόπιν ποκινήσεων μ θέτοντας τν δίαν ζων ατν ες κίνδυνον δι ν φαιρέσουν νθρωπίνους ζωάς, συνανθρώπους – δημιουργήματα κα ατ το Θεο -, κα πρς πσαν κατεύθυνσιν, τι οδεμία εναι δυνατν ν πάρξ μορφ ληθος κα γνησίας θρησκευτικότητος πνευματικότητος νευ γάπης πρς τ νθρώπινον πρόσωπον.

Οονδήποτε δεολογικόν, κοινωνικν θρησκευτικν μόρφωμα περιφρονε τν κατ᾿εκόνα Θεο πλασθέντα νθρωπον κα διδάσκει πιτρέπει τν θάνατον συνανθρώπων μας, μάλιστα δ μ βάναυσον κα πρωτόγονον τρόπον, οδεμίαν σφαλς χει σχέσιν μ τν Θεν τς γάπης. Στρέφοντες, δελφο κα τέκνα, τος φθαλμούς μας ες τν κρατοσαν σήμερον ν τ κόσμ κατάστασιν ποστρέφομεν τ πρόσωπόν μας κ τν θλιβερν γεγονότων μισαλλοδοξίας κα χθρότητος, τ ποα μαστίζουν τν νθρωπότητα κα φθάνουν πλέον, δι τν συγχρόνων μέσων γενικς πικοινωνίας, εχερέστερον ες τς κος κα τν ρασίν μας προκαλοντα τρόμον δι τ περχόμενα δεινά, κα προβάλλομεν ς σχυρν ντίδοτον ες τν σύγχρονον βίαν τν καταπλήξασαν τος μάγους κα τν κόσμον «σχάτην πτωχείαν» το Θεο, ποία νεργε πάντοτε ς γάπη.

Ατ εναι μυστικ δύναμις το Θεο, μυστικ δύναμις τς ρθοδόξου κκλησίας, μυστικ δύναμις το γένους τν χριστιανν. δύναμις ποία νικ κα περβαίνει δι τς γάπης τν κάθε εδους βίαν κα κακίαν. Οτως ποτιμντες κατ τ φετειν Χριστούγεννα τν κατάστασιν τν νθρωπίνων πραγμάτων, εχμεθα πως βισωμεν ο πάντες τν χαρν το πολύτου σεβασμο τς ξίας το προσώπου, το συνανθρώπου, κα τν πασιν τς βίας κάθε μορφς, τν νίκην π τς ποίας δι τς γάπης προβάλλει κα προσφέρει σάρκα λαβν «μεγάλης Βουλς γγελος», «ρχων ερήνης» κα Σωτρ μν Χριστός.

Ατο το τεχθέντος κα νανθρωπήσαντος Κυρίου τς δόξης, τς ερήνης κα τς γάπης Χάρις κα τ πειρον λεος κα εδοκία εησαν μετ πάντων.

Χριστούγεννα ,βιδ΄
Κωνσταντινουπόλεως Β α ρ θ ο λ ο μ α ο ς
διάπυρος πρς Θεν εχέτης πάντων μν.

 Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β’ ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, ΠΑΣΗΣ ΓΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

« ψηλς Θες π γς φάνη ταπεινς νθρωπος, βουλόμενος λκύσαι πρς τ ψος τος ατο βοντας, λληλούϊα»

Ο προαιώνιος Υιός του Θεού έγινε Υιός του ανθρώπου για να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει υιός του Θεού. Όπως στην πρώτη πλάση ο Θεός έλαβε χώμα από την παρθένο ακόμη γη και έδωσε στον άνθρωπο σάρκα, έτσι και με την εκ Μαρίας της Παρθένου γέννηση ο Θεός ενήργησε μιαν άλλη πλάση. Ο Υιός του Θεού ενώθηκε με την ανθρώπινη φύση για να δημιουργήσει μια νέα κατάσταση ανθρώπινης ζωής.  Η από άκρα συγκατάβαση του Θεού σάρκωση του Ιησού Χριστού άνοιξε μια νέα σελίδα στην ανθρώπινη ιστορία. 

Ο Ιησούς Χριστός έγινε μεσίτης Θεού και ανθρώπου. Υιοθέτησε τον κτιστό άνθρωπο και τον κοινώνησε με τον άκτιστο Θεό. Του εξασφάλισε τη δυνατότητα να σπάσει τα δεσμά των δυνάμεων που συνέθλιβαν την ύπαρξή του και να γίνει μέτοχος Θεού. Η σάρκωση έγινε τελικά η αγγελία της βουλής του Θεού να ανοίξει για τους ανθρώπους ο δρόμος της σωτηρίας.

Ο Χριστός, που με τη θέλησή Του ανέλαβε τα αλγεινά της ανθρωπίνης φύσεως για να τα θεραπεύσει, ήρθε ήδη από τα πρώτα βήματα της επί γης ζωής Του σε οδυνηρή επαφή με το ηγεμονικό των ανθρώπων πάθος. Κυνηγήθηκε από τον τόπο Του Εκείνος, που, κατά την προσταγή του αγγέλου προς τον Ιωσήφ, θα έσωζε τον λαό Του. Διώχθηκε Εκείνος, που ήρθε κοντά στους ανθρώπους για να τους ευεργετήσει.

Εξορίστηκε από την πατρίδα Του ο φιλάνθρωπος Υιός του Θεού. Έγινε πρόσφυγας στη μακρινή τότε Αίγυπτο και ταλαιπωρήθηκε για χρόνια ολόκληρα. Κι αυτό εξ αιτίας της αχόρταγης φιλαρχίας του Ηρώδη. Δύο χιλιάδες χρόνια μετά η ακόρεστη δίψα του ανθρώπου για δύναμη απειλεί τον συνάνθρωπο και την κτίση του Θεού. Η δύναμη ως αυτοσκοπός τρέφει την άνιση κατανομή του πλούτου μεταξύ των ατόμων και των λαών.

Στηρίζεται στην καταστολή και στη βίαια επιβολή της θελήσεως του ισχυρού. Αποστρέφεται το διαφορετικό και εχθρεύεται τον αντίλογο. Αλλοτριώνει τον άνθρωπο από τις αξίες του και εξαντλεί αλόγιστα τη φύση. Αποθεώνει το εγώ και απαξιώνει το εμείς. Η δίψα για την υπερίσχυση έναντι του αντιπάλου αδιαφορεί για τον απλό άνθρωπο και έχει εκτοξεύσει τον αριθμό των προσφύγων στα υψηλότερα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επίπεδα.

Η αδιαφορία για την ευημερία του αδυνάμου έχει μετατρέψει τη Μεσόγειο σε θάλασσα των απελπισμένων. Η εξυπηρέτηση μόνο του εθνικού συμφέροντος έχει αφήσει τις χώρες της δυτικής Αφρικής να παλεύουν ανοχύρωτες με τον ιό του Έμπολα. Η επιθυμία επιβολής παράλογων ιδεολογικών επιταγών πυροδοτεί την τρομοκρατία και ο τζιχαντισμός απειλεί τη διεθνή νομιμότητα.

Αγαπητοί μου αδελφοί, Όποια προσπάθεια να απαντηθούν αυτές οι προκλήσεις των καιρών θα αποδειχθεί μάταια, εάν δεν έχει ως αφετηρία την εξής παραδοχή: είναι ζωτική ανάγκη η αγάπη για τη δύναμη να δώσει τη θέση της στη δύναμη της αγάπης. Στη δύναμη της αγάπης όπως την ενσάρκωσε ο Υιός του Θεού πριν από δύο χιλιετίες, όταν με άκρα ταπείνωση έγινε άνθρωπος για να μας προσφέρει ουρανό.

Στη δύναμη της αγάπης που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη και απαρνημένη, ξέρει που να βρει καταφύγιο. Το βασίλειό της είναι οι καρδιές των ανθρώπων της γης που δεν σταματούν να ψελλίζουν «πί τ Θε λπισα, ο φοβηθήσομαι τι ποιήσει μοι νθρωπος».

Σε αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει, η αλλαγή θα έλθει μόνο εάν αναζητήσουμε πρώτα στον εαυτό μας τον Ιησού Χριστό. Ο Θεάνθρωπος, ως άρρηκτος δεσμός, μας ενώνει όλους! Χρόνια Πολλά!

†Ο Πάπας καί Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής
Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄
Εν τη Μεγάλη Πόλει της Αλεξανδρείας
Χριστούγεννα 2014

 
 ΜΗΝΥΜΑ
ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ
ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Χορεύουσιν άγγελοι πάντες εν ουρανώ και αγάλλονται σήμερον.
Σκιρτά δε πάσα η κτίσις δια τον γεννηθέντα εν Βηθλεέμ, Σωτήρα Κύριον.
Ότι πάσα πλάνη των ειδώλων πέπαυταικαι βασιλεύει Χριστός εις τους αιώνας.(Θεοτοκίον Στιχηρών ΙδιομέλωνΛιτής των Χριστουγέννων).

Η ανά τα πέρατα του κόσμου Ορθόδοξος του Χριστού Εκκλησία εορτάζει και πανηγυρίζει σήμερον και καθ’ όλας τας πανευφροσύνους ημέρας του Δωδεκαημέρου γεγονός θαυμάσιον και εξαίσιον, υπερφυές και παράδοξον, γεγονός υπερβαίνον πάσαν ανθρωπίνην έννοιαν και αντίληψιν. Βιώνει, διαλαλεί και διακηρύσσει εις τα μέλη της και εις τον κόσμον όλον γεγονός αρξάμενον από του Θεού εις τον ουρανόν και ευαγγελισθέν χαράν μεγάλην επί της γης εις τον άνθρωπον.

Το γεγονός τούτο είναι ότι ο πανάγαθος και φιλάνθρωπος Θεός ημών ηυδόκησεν επ’ εσχάτων των χρόνων να ενώση και πάλιν μεθ’ Εαυτού το πλάσμα Αυτού τον άνθρωπον, τον απατηθέντα υπό του διαβόλου, απομακρυνθέντα απ’ Αυτού δια της αμαρτίας, πλανηθέντα και περιπλανηθέντα, θανασίμως τραυματισθέντα και φθαρέντα.

Δια το θείον και σωτήριον έργον τούτο, κατά τον ουρανοβάμονα απόστολον θείον Παύλον, «Ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν Αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν» (Γαλ. 4,4).

Εξαπέστειλε ο Θεός τον Υιόν Αυτού τον Μονογενή και «προσέλαβε τον άνθρωπον» (Ρωμ. 15,7). Τη ευδοκία του Θεού Πατρός ο προαιώνιος Λόγος και Μονογενής Υιός Αυτού εσαρκώθη, ενηνθρώπησε εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της αειπαρθένου. Κατά τον Ευαγγελιστήν της αγάπης, «Ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» (Ιωάν. 1,14).

Ο πριν άσαρκος Λόγος εσαρκώθη. Η αειπάρθενος Μαρία έτεκε τον Θεόν σαρκί. Ο Θεός εν τη δυνάμει Αυτού ανέδειξε αυτήν Θεοτόκον. Ο Υιός του Θεού δια της ενανθρωπήσεως Αυτού εγένετο και Υιός του ανθρώπου. Ετέχθη σαρκί και εφανερώθη εις ημάς ουχί ως θεοφόρος άνθρωπος αλλ’ ως Θεός σαρκοφόρος, ως Θεάνθρωπος, ως ο νέος Αδάμ της χάριτος, φέρων εν τω ενί προσώπω Αυτού την διττήν, θείαν και ανθρωπίνην δηλονότι φύσιν Αυτού, εις μίαν καθ’ υπόστασιν ένωσιν.

Τούτο, κατά τον θεοφόρον της Εκκλησίας έγκριτον Πατέρα Άγιον Κύριλλον Αλεξανδρείας, δεν σημαίνει ότι «η του Λόγου φύσις μετεποιήθη και γέγονε σαρξ, ούτε ότι μετεβλήθη εις όλον άνθρωπον, τον εκ ψυχής και σώματος, αλλ’ ότι ο Λόγος ήνωσεν Εαυτώ καθ’ υπόστασιν σάρκα εμψυχωμένην ψυχή λογική και αφράστως και απερινοήτως γέγονεν άνθρωπος και κεχρημάτικεν Υιός ανθρώπου».

Τούτο το μυστήριον της προσλήψεως του ανθρώπου υπό του Θεού δεν συνέβη κατά δόκησιν αλλά κατά αλήθειαν. Ο Χριστός προσέλαβεν πλήρη την ανθρωπίνη φύσιν, την ανθρωπότητα ολόκληρον, και δη και εν τη αδιαβλήτω πτωχεία αυτής και αδυναμία. Ο Χριστός έλαβεν αρχήν χρονικήν.  Ετέχθη ως άνθρωπος εκ της αειπαρθένου Μαρίας, ότε «επλήσθησαν αι ημέραι του τεκείν αυτήν» (Λουκ. 2,6), εις συγκεκριμένον χρόνον, επί Καίσαρος Οκταβιανού Αυγούστου, και εις συγκεκριμένον τόπον, εις Βηθλεέμ της Ιουδαίας (Λουκ. 2,1-4).

Συμμεριζόμενος όλα τα αδιάβλητα ανθρώπινα, εισέτι και τον θάνατον ακολουθούντα, και δη τον του Σταυρού, δι’ ου εις την Ανάστασιν ήλθεν, ο Χριστός εγενήθη όχι εις κατάλυμα αλλά εις σπήλαιον, ανεκλίθη όχι εις κλίνην αλλά εις φάτνην, ενεδύθη όχι βρεφικά ενδύματα αλλά περιετυλίχθη σπάργανα, προεφυλάχθη εκ της δολοφονικής μανίας του Ηρώδου ουχί δια βίας αλλά δια φυγής εις Αίγυπτον.

Εν τη μια υποστάσει και τη διπλή φύσει Αυτού ο Χριστός εδοξολογήθη υπό των αγγέλων εις τον ουρανόν και δη τον ουρανόν της ευλογημένης κώμης του Χωρίου των Ποιμένων δια του αγγελικού ύμνου «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη» (Λουκ. 2,14), προσεκυνήθη υπό των ποιμένων και των μάγων αλλά και κατεδιώχθη υπό του Ηρώδου και εφυγαδεύθη εις Αίγυπτον.

Σήμερον, ως και τότε, η στάσις των ανθρώπων έναντι του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού διαφέρει. Υπ’ άλλων ως υπό των αγγέλων, των ποιμένων και των μάγων, ο Χριστός πιστεύεται, προσκυνείται και δοξολογείται, και υπ’ άλλων, ως υπό του Ηρώδου, απορρίπτεται και διώκεται. Καταδιώκεται ο Χριστός και αποδοκιμάζεται το μήνυμα Αυτού εις την γην. Το μήνυμα της συμφιλιώσεως, της ειρήνης και της συνδιαλλαγής.

Διώκονται δε και οι πιστεύοντες εις αυτόν, οι φέροντες το όνομα Αυτού, οι χριστιανοί αλλά και άλλοι αθώοι άνθρωποι, όλοι εκείνοι, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, τους οποίους εκάλεσε ο Χριστός «ελαχίστους αδελφούς» Αυτού.  Η άρνησις αυτή του προσώπου και του έργου του Χριστού είναι αιτία εγκλημάτων και δη βιαίων και αποτροπαίων εις διαφόρους περιοχάς της γης, Συρίαν, Ιράκ, Γάζαν και άλλας της Μέσης Ανατολής.

Από του θεοδέγμονος Σπηλαίου, εν ω εγεννήθη ο Χριστός και από της φάτνης, εν η ανεκλίθη ο αχώρητος, και από της Κωνσταντινείου και Ιουστινιανείου Βασιλικής της Γεννήσεως, την οποίαν ως κόρην οφθαλμού διαφυλάσσει η Σιωνίτις Εκκλησία δια μέσου των αιώνων.

Απευθύνομεν τον εόρτιον χαιρετισμόν του Δωδεκαημέρου, τα ευαγγέλια της χαράς και της ειρήνης του Άρχοντος της ειρήνης, εις το υπό του Θεού εμπεμπιστευμένον μίν ποίμνιον, το διαβιούν εν τη Αγία Γή αλλά και παρεπιδημούν οπουδήποτε γης και εις τους ευλαβείς προσκυνητάς, τους αναλαμβάνοντας ιεράς αποδημίας και θεωρίας ανά τα πανάγια προσκυνήματα. 

Ευχόμεθα εις πάντας την ευλογίαν, την χάριν και την ενίσχυσιν του δι’ ημάς αφάτω ελέει Ενανθρωπήσαντος και σαρκί Θεού εκ της Παρθένου Τεχθέντος.

Εν τη Αγία Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΑ 2014
Διάπυρος προς Κύριον ευχέτης,
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄
Πατριάρχης Ιεροσολύμων

 ΜΗΝΥΜΑ
ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΛΒΑΝΙΑΣ
 κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ   ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

«που Θεός δέ βούλεται νικται φύσεως τάξις»(Ύμνος από τον όρθρο των Χριστουγέννων)

Απρόσμενοι οι τρόποι με τους οποίους ενεργεί ο Θεός. Ασύλληπτοι στην ανθρώπινη λογική. Τα γεγονότα των Χριστουγέννων επιβεβαιώνουν αυτή την αλήθεια. Ο Ιησούς Χριστός, ο Λυτρωτής του κόσμου, δεν εισέρχεται στην ιστορία της ανθρωπότητος ως στρατηλάτης ή πανίσχυρος κυβερνήτης.

Δεν επιβάλλεται με εξωτερική ισχύ, πλούτο, σοφία. Γεννιέται σε τόπο φτωχικό, στη φάτνη ενός στάβλου, σε περιβάλλον αφιλόξενο, αδιάφορο έως εχθρικό. Η στοργική μητέρα Του «σπαργάνωσεν ατόν, κα νέκλινεν ατν ν τ φάτν, διότι οκ ν ατος τόπος ν τ καταλύματι»(Λουκ.2:7).

Η ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού είναι συνυφασμένη με αντίξοες συνθήκες, ποικίλα αδιέξοδα. Προ της Γεννήσεως ο δίκαιος Ιωσήφ, σκανδαλίζεται και θέλει να εγκαταλείψει την πάναγνη μητέρα του Χριστού. Οι κάτοικοι της Βηθλεέμ δείχνουν πλήρη αδιαφορία για την ετοιμόγεννη Παναγία. Βρέφος ακόμη απειλείται από τη μανία του παρανοϊκού Ηρώδη.

Στις απειλές αυτές, η έκβαση έρχεται με τη θεία ενέργεια και τη συνέργεια της ανθρώπινης αρετής του «δικαίου» Ιωσήφ και της άχραντης Μαρίας. Οι διηγήσεις των Ευαγγελιστών για τη Γέννηση αποκαλύπτουν ότι η πρόνοια του Θεού ακολουθεί πρωτόγνωρους δρόμους.

Αυτό ισχύει σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Και την δική μας, την προσωπική. Όσο περισσότερο συνδεόμαστε με τον Χριστό, με πίστη βαθιά και ολοκληρωτική υπακοή στο θέλημά Του, τα ποικίλα προσωπικά, οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα λύνονται ειρηνικά. Συγχρόνως με τη δική Του έμπνευση και δύναμη μπορούμε κι εμείς να συμβάλουμε στην υπέρβαση ποικίλων αδιεξόδων:

Ανοίγοντας περάσματα κατανοήσεως και καταλλαγής εκεί που όλα είναι σφραγισμένα από τη σκληρότητα, την καχυποψία, τη μικρόνοια, το μίσος ή τον φανατισμό. Παράλληλα, τα ιστορικά γεγονότα της Γεννήσεως του Χριστού καθορίζουν το πρότυπο ζωής για όσους Τον ακολουθούν. Ο Ιησούς ταπεινώθηκε, τονίζοντας την αξία των ταπεινών. Γεννήθηκε σε τόπο φτωχικό, για να μην περιφρονούνται οι φτωχοί.

Διώχθηκε, προβάλλοντας την αξιοπρέπεια των αδίκως διωκομένων. Υπέφερε, εμπνέοντας τη συμπάθεια στους πάσχοντες. Ταλαιπωρήθηκε ως παιδί, για να μη λησμονούμε τα δικαιώματα και τις ανάγκες των παιδιών όλου του κόσμου. Υπάρχει όμως η και άλλη διάσταση των Χριστουγέννων, η θεολογική και κοσμολογική.

Αυτήν αποκαλύπτει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης επισημαίνοντας ότι το μεγάλο Μυστήριο της Γεννήσεως συνδέεται με όλη τη δημιουργία. «ν ρχ ν Λόγος, κα Λόγος ν πρς τν Θεόν, κα Θες ν Λόγος ...

Κα Λόγος σρξ γένετο κα σκήνωσεν ν μν»(Ιω. 1: 1,14). Ο Ευαγγελιστής ρίχνει φως στο μυστήριο της Σαρκώσεως που συνιστά την υπέρβαση του αδυνάτου και μας καλεί να δούμε το βαθύτερο νόημα και την προοπτική του. Παρά τις εξωτερικές συνάφειες με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και την εβραϊκή επεξεργασία της, η έννοια του λόγου λαμβάνει στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο μια νέα θεολογική σημασία.

Ο Λόγος είναι ο Ιησούς Χριστός, ο δημιουργός του σύμπαντος, το φως και η ζωή της ανθρωπότητος, ο Οποίος έγινε άνθρωπος για τη σωτηρία του κόσμου. Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος συνοψίζει περιεκτικά: «Και μην αναζητάς το πώς. Επειδή όπου θέλει ο Θεός, υπερβαίνεται της φύσεως η τάξη. Το θέλησε, το κατέστησε δυνατό. Κατέβηκε (στη γη) έσωσε... Αλλά δεν έγινε άνθρωπος με αλλοίωση της θεότητος ούτε πάλι έγινε Θεός με προοδευτική εξέλιξη.

Αλλά ως Λόγος απαθής χωρίς καμία αλλοίωση, έλαβε σάρκα, χωρίς η θεία Του φύση να μεταβληθεί». (Στο πρωτότυπο: «Κα μ ζήτει πς· που γρ βούλεται Θες, νικται φύσεως τάξις. βουλήθη γρ, δυνήθη· κατλθεν, σωσε... Οδ γρ κατ' κστασιν θεότητος γέγονεν νθρωπος, οδ πάλιν κατ προκοπν ξ νθρώπου γέγονε Θεός· λλ Λόγος ν, δι τ παθς σρξ γένετο, μεταβλήτου μεν ούσης τς φύσεως.» (Migne P.G.56:385-386).

Στο πρόσωπο του Χριστού έσμιξαν η θεία και η ανθρώπινη φύση. Ο άπειρος και απρόσιτος Θεός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση επισημαίνοντας την απέραντη αξία του ανθρώπου, τόσο κατά τη πνευματική όσο και τη σωματική του οντότητα. Εκείνο, συνεπώς που δίνει στον κάθε άνθρωπο αξία δεν είναι η καταγωγή, η φυλή, οι γνώσεις, οι ικανότητες, το φύλο, η εξωτερική εμφάνιση, ο πλούτος, αλλά το ότι είναι άνθρωπος.

Πολλοί, δεν αποδέχονται την αλήθεια της σαρκώσεως του Λόγου. «Ο γρ πάντων πίστις»(Β΄ Θεσ. 3:2). Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης το επισημαίνει: «Ες τ δια λθε κα ο διοι ατν ο παρέλαβον.»(Ιω. 1:11). Οι Ιουδαίοι, που Τον περίμεναν ως Μεσσία, δεν Τον αναγνώρισαν ως Σωτήρα. Άλλοι χαρακτήρισαν «αδύνατο» το γεγονός ότι ο «Θεός φανερώθη ν σαρκί» (Α΄ Τιμ. 3:16), «σοι δ λαβον ατόν, δωκεν ατος ξουσίαν τέκνα Θεο γενέσθαι, τος πιστεύουσιν ες τ νομα ατο...» (Ιω.1:12).

Χάρη στην πίστη τους, ο Θεός τούς δωρίζει την ικανότητα και την εξουσία να γίνουν όχι απλώς ακόλουθοί Του, άλλα, «Τέκνα Θεού», ανοίγοντάς τους δρόμους για την υπέρβαση της αμαρτίας και του θανάτου, ώστε να γίνουν «κοινωνοί θείας φύσεως»(Β' Πέτρ. 1: 3-4). Αυτή η μοναδική δυνατότητα ενεργοποιείται μέσα στο μυστικό Σώμα του Χριστού « στίν κκλησία», με την εξαγιαστική Χάρη των Μυστηρίων.

Αυτές οι αλήθειες δεν επιβάλλονται, βεβαίως, με σχήματα νοητικά. Προσεγγίζονται και βιώνονται «ν πίστει». Και η Εκκλησία μάς καλεί σ' αυτή την προσέγγιση, ιδιαίτερα στις μεγάλες εορτές.

«που Θεός δέ βούλεται νικται φύσεως τάξις» Η εορτή των Χριστουγέννων, αδελφοί μου, μας θυμίζει τις ιδιαίτερες συνθήκες και δυσκολίες μέσα στις οποίες βάδισε από βρέφος ο Ιησούς Χριστός. Αλλά, κυρίως, ότι Αυτός είναι ο Λόγος ο Οποίος «σαρκώθη... καί σκήνωσεν ν μν». Κι εμείς συχνά αντιμετωπίζουμε ανυπέρβλητες αντιξοότητες.

Ας μην τα χάνουμε. Η πίστη στον Χριστό χαρίζει την πεποίθηση ότι δεν είμαστε μόνοι σε ένα έναν κόσμο σκληρό. Ο ένσαρκος Λόγος του Θεού παραμένει αδιάκοπα μαζί μας. Αυτός δίνει νόημα, φως και δύναμη σε κάθε φάση της ζωής μας. Αυτός ανοίγει περάσματα σε δύσβατους τόπους Προσφέρει τη δυνατότητα υπερβάσεως του ανθρωπίνως αδυνάτου.

Με τη βεβαιότητα ότι «τ δύνατα παρ νθρώποις δυνατ παρ τ Θε στιν» (Λουκ. 18:27) ,ας εορτάσουμε τα Χριστούγεννα, αντλώντας έμπνευση, αντοχή και ελπίδα στις μικρές ή μεγάλες δοκιμασίες, στα προσωπικά και κοινωνικά μας προβλήματα.
 Ευλογημένα Χριστούγεννα, ειρηνοφόρος ο νέος χρόνος
 Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων
και Πάσης Αλβανίας ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

 ΜΗΝΥΜΑ
ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
ΑΜΕΡΙΚΗΣ κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

τι παιδον γεννθη μν υἱὸς κα δθη μν... σαΐας 9:6)

γία καί πέροχη ορτή τν Χριστουγέννων εναι μία χαρμόσυνη μέρα ποία μς νώνει στή λατρεία καί τήν δοξολογία το Δημιουργο καί Λυτρωτο μας. Σήμερα αώνιος Θεός εσέρχεται στήν νθρώπινη κατάστασή μας γιά νά μς λευθερώσει πό τήν μαρτία τό κακό καί τόν θάνατο.

Σήμερα, πειρη σοφία το Θεο ποκαλύπτεται στή γέννηση το Σωτρος, καί λήθεια τς θεϊκς δυνάμεώς Του γίνεται γνωστή. Σήμερα, δραιώνεται μία διαρκής πόσχεση ερήνης πό να βρέφος τό ποο εναι Πρίγκηψ τς Ερήνης τό νομα το ποίου εναι μμανουήλ τό ποο σημαίνει Θεός εναι μαζί μας.

Τήν μέρα ατή, μεγάλη γάπη Του για μς γίνεται φανερή καθώς Λόγος σάρξ γένετο καί σκήνωσεν ν μν (ωάν. 1:14). Σάρκωση το Κυρίου μας ησο Χριστο εναι ποκάλυψη τς ληθείας. Σήμερα, λαμπρότητα τς θεϊκς σοφίας, δόξα το Κυρίου, καί λπίδα σωτηρίας το Εαγγελίου ποκαλύπτονται. ρχαία πόσχεση πού δόθηκε στόν δάμ καί τήν Εα, στόν βραάμ, τόν σαάκ καί τόν ακώβ καί σέ τόσο πολλούς λλους κπληρώνεται.

λα ατά πού προφήτευσαν ο Προφτες γιναν πραγματικότητα. Θεός γινε νθρωπος γιά νά λυτρωθομε μες ο νθρωποι καί γιά νά μς ποκαταστήσ σέ ελογημένη κοινωνία καί περίσσεια ζως μαζί Του. Σάρκωση ποτελε πίσης ποκάλυψη τς ληθινς καί αώνιας ερήνης. Διά τς γεννήσεως το Χριστο, δρόμος γιά τήν συμφιλίωσή μας μέ τόν Θεό εναι ρατός.

ναταραχή πού προκλήθηκε πό τήν μαρτία καί τήν πελπισία παντται μέ τήν γαλήνη το ρχομο το Πρίγκηπος τς Ερήνης. Θεοτόκος καί ωσήφ βρίσκουν νάπαυση στά μάτια το νηπιάσαντος Κυρίου. Ο βοσκοί κον τούς γίους γγέλους νά διακηρύσσουν, Καί πί γς ερήνη! Ο Μάγοι βρίσκουν βεβαιότητα στό θαυματουργό σημεο τό ποο τούς δηγε στή Βηθλεέμ καί σέ κενον πού κπληρώνει τά πάντα.

Σάρκωση το Χριστο εναι μιά ποκάλυψη γάπης. Προσφέροντας τόν αυτόν Του πρός χάριν μας, καθίσταται μέγιστο δρο. Τό φς τς χάριτος ποκαλύπτει τήν εσπλαγχνία το Θεο γιά τή δημιουργία Του, καί δύναμη τς χάριτος ποία εναι ρατή στό βρέφος πιβεβαιώνει τι χει πέλθει αση. Στήν νακαίνιση τς ζως πού κενος μς χάρισε, λθε Χριστός γιά νά μς δηγήσ πό τόν θάνατο στή ζωή.

Στήν ραιότητα νός παιδιο, καί χι μέ κατακλυσμιαία πρόσκαιρη σχύ, δύναμη τς γάπης το Θεο μς φέρνει νείπωτη χαρά καί σβεστη λπίδα! ορτασμός μας τς νδόξου ορτς τν Χριστουγέννων πιβεβαιώνει ατή τήν ποκάλυψη καί προσφέρει μαρτυρία τς δυνάμεώς της στή ζωή μας.

λατρεία καί δοξολογία το Σαρκωθέντος Κυρίου προσφέρει ζωηρή μαρτυρία ληθείας σέ ναν κόσμο γεμτο πό σύγχυση καί ξαπάτηση. Μέσα στό ζόφος καί τήν πελπισία πού βρκε πολλούς, μες διακηρύσσουμε τήν θεϊκή σοφία ποία μς δηγε στό νόημα τς πάρξεώς μας καί στήν ληθινή ζωή γιά τήν ποίαν χουμε πλασθε.

Ο καρδιές μας γεμίζουν μέ ερήνη, τήν ποία μοιραζόμεθα μέ λλους, διότι λπίδα μας χει νανεωθε πό τήν μπιστοσύνη μας στόν Θεό. Βιώνουμε τήν βεβαιότητα τν αωνίων ελογιν, καί προσκαλομε λλους νά λθουν καί νά δον λα σα κενος χει κάνει γιά μς. Τέλος, ο συνάξεις μας στίς νορίες καί στά σπίτια μας, κάθε μέρα καί κάθε στιγμή τς ζως μας εναι πλήρεις τς γάπης Του.

πως κενος πεκάλυψε τήν μεγάλη γάπη Του γιά μς στή γέννησή Του, τσι κι’ μες ποκαλύπτουμε τήν θεϊκή χάρη μέσα διά τς πίστεώς μας, τίς πράξεις καλωσύνης καί διακονίας, καί τή γενναιοδωρία μας στούς λλους διαιτέρως στούς χοντες νάγκη βοηθείας.

εσπλαγχνία μας, ποία μς δηγε νά προσφέρουμε δοξολογία στόν ψιστο Θεό, θά δηγήσει λλους στόν Βασιλέα τν βασιλέων, στόν Σωτρα μας πού εναι Χριστός καί Κύριός μας! Εθε σες καί ο κοινότητες καί οκογένειές σας νά εσθε πλήρεις χαρς καί ερήνης ατή τήν ελογημένη ορτή καθώς ορτάζετε τήν ποκάλυψη το Θεο στή γέννηση το Χριστο.

ν μέσ τεραστίων δυσκολιν καί ναγκν, εθε νά πιβεβαιώνετε πίσης τι ζετε μέσα στήν παρουσία το Κυρίου μας πού σς δηγε στό νά μοιράζεσθε τήν χάρη καί τήν λήθεια ποία θά δηγήσει λλους σέ κενον καί σέ περίσσεια ζως. Καλά Χριστούγεννα καί ελογημένο τό νέο τος.

Μετά πατρικς γάπης ν Χριστ νανθρωπήσαντι,
ρχιεπίσκοπος μερικς Δημήτριος

 ΜΗΝΥΜΑ
ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
 ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ κ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ

'Ο Θεός ενηνθρώπησεν υπέρ παντός του ανθρωπίνου γένους''

λόκληρος Χριστιανοσύνη τοιμάζεται καί φέτος νά ορτάσει Χριστούγεννα, ντός νός κόσμου θορυβημένου, λλόφρονος καί ντιφατικο. Τά φαινόμενα τς διεθνος βίας, τς παντοειδος γκληματικότητος καί τς λιστικς στερίας, πιέζουν σφυκτικς τά στήθη παντός τιμίου νθρώπου. πειλον νά μετατρέψουν ες ρημον χι μόνον τήν κοινωνίαν καί τήν οκογένειαν, λλά καί τόν σώτερον κόσμον τς νθρωπίνης ψυχς.

Θά το μως μεγίστη ποκρισία, άν νομίζομεν τι τόν κόσμον ατό δυνάμεθα νά κρίνωμεν ς κτός ατο ερισκόμενοι. Εμεθα ζσα μερίς το ντιφατικο ατο κόσμου καί μετέχομεν πολύτως ες τάς εθύνας του. άν νανθρώπησις το Χριστο, μετά παρέλευσιν τόσων αώνων, δέν κατέστησεν κόμη τόν κόσμον μας πλέον φιλάνθρωπον, τοτο δέν φείλεται ες τούς μή Χριστιανούς, λλά κυρίως ες τούς παδούς το Χριστο. πλέον πικρά προδοσία συντελεται πάντοτε σωθεν, κ τν οκείων.

Πς λοιπόν νά ψάλωμεν τόν γγελικόν μνον τν Χριστουγέννων «ρρυπώτοις χείλεσιν»; ποκτ διαιτέραν δι' μς πικαιρότητα πορία το μνωδο μέ τήν κραυγήν του: «τί Σοι προσενέγκωμεν, Χριστέ;». Διά νά ψάλωμεν τό «δόξα ν ψίστοις Θε» καί νά βιώσωμεν, στω καί μερικς, τήν «πί γς ερήνην», πρέπει νά σεβασθμεν τό νθρώπινον πρόσωπον ς εκόνα το Θεο το οράτου, νεξαρτήτως φυλς, φύλου, χρώματος, θρησκεύματος, λικίας.

Θεός νηνθρώπησεν πέρ παντός το νθρωπίνου γένους. άν διά τόν μνον τς φάτνης δέν χωμεν τήν γνότητα τν γγέλων, μως δυνάμεθα νά πιστρέψωμεν ες τήν πλότητα τν ποιμένων, γραυλοντες καί δοξάζοντες τόν πέρ πάντων νθρώπων νηπιάσαντα Θεόν. Ατ δόξα καί προσκύνησις ες τούς αἰῶνας τν αώνων. μήν!

Διάπυρος πρός Ατόν εχέτης
Αστραλίας Σ Τ Υ Λ Ι Α Ν Ο Σ