Τα Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα άκουσε
σήμερα ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Κ.κ. Ιερώνυμος από το Σώμα
Ελλήνων Προσκόπων, το Λιμενικό Σώμα, το Οικουμενικό Σχολείο "Αθηνά", τη
Βυζαντινή και Παραδοσιακή Χορωδία Ι.Α.Α., την Ελληνική Αστυνομία, το Σύλλογο
Θρακών, το Λύκειο Ελληνίδων Κιάτου, την Ομάδα Καστελλόριζου, τον Ι.Ν. Αγίου
Ανδρέου Πατησίων, το Στείριο Λειβαδιάς, τη Νεανική Συμφωνική Ορχήστρα Ι.Α.Α.,
Βρακοφόροι Κρήτης.
24 Δεκεμβρίου, 2014
ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ
† Β Α Ρ Θ Ο Λ
Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ
ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ἀδελφοὶ καὶ Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
«Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε!»
Ἐφάνη
ἐπὶ τῆς
γῆς ὁ Θεὸς καὶ ἐφανερώθη
συγχρόνως ὁ
τέλειος ἄνθρωπος καὶ ἡ ἀσύλληπτος ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου
προσώπου. Oἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι ἰδιαιτέρως ζῶμεν τὴν μεταπτωτικὴν κατάστασιν, κατὰ τὴν ὁποίαν καθημερινῶς διαπιστώνομεν μετὰ τοῦ Ψαλμῳδοῦ
ὅτι «πάντεςἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι
ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός» (Ψαλμ. ΙΓ΄3 – Ρωμ. γ΄12-13). Πρὸ τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Χριστοῦ δὲν ἠδύνατο
ὁ ἄνθρωπος νὰ φαντασθῇ τὴν
ἀσύλληπτον ἀξίαν
τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, διότι μετὰ τὴν
πτῶσιν ἠσθένησε καὶ ἠλλοιώθη.
Μόνον οἱ πολὺφωτισμένοι ἄνθρωποι διῃσθάνθησαν καὶ πρὸ Χριστοῦ τὴν ἀξίαν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καὶ εἰς τὴν ἀπορίαν τοῦ Ψαλμῳδοῦ «τί ἐστιν ἄνθρωπος, ὅτι μιμνήσκῃ αὐτοῦ;» (Ψαλμ. Η΄ 5), διεκήρυξαν: «ἠλάττωσας αὐτὸν βραχύ τι παρ᾿ἀγγέλους, δόξῃ καὶ τιμῇ ἐστεφάνωσας αὐτὸν» (ἐ.ἄ. 6). Τὴν ὑπερτάτην αὐτὴν ἀξίαν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ἐφανέρωσεν ὁ Θεάνθρωπος Κύριος καί, ἔκτοτε, ἐπαναλαμβάνουν κατ᾿ἔτος διακηρύξεις κρατῶν,κυβερνήσεων καὶ κοινωνικῶν ὁμάδων καὶ διεθνεῖς συμβάσεις ἀναφερόμεναι εἰς τὸν σεβασμὸν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καὶ τὰ δικαιώματα αὐτοῦ.
Ἐν τούτοις, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας βλέπομεν καθημερινῶς τὸν χείριστον ἐξευτελισμὸν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τὴν ἀτίμωσιν καὶ τὸν διασυρμὸν αὐτοῦ. Ὀφείλομεν, λοιπόν, ἐὰν θέλωμεν νὰ εἴμεθα ἄξιοι τῆς δόξης καὶ τιμῆς διὰ τῆς ὁποίας περιέβαλε τὸ ἀνθρώπινον πρόσωπον ὁ «δι᾿ἡμᾶς καθ᾿ἡμᾶς γενόμενος» Δημιουργός μας, νὰ πράξωμεν πᾶν τὸ δυνατὸν διὰ νὰ παύσῃ ἡ ἐσχάτως διογκουμένη ἐξευτελιστικὴ διὰ τὸ ἀνθρώπινον πρόσωπον συμπεριφορά. Παρακολουθοῦμεν ἔκπληκτοι τὸ ἐπαναλαμβανόμενον συνεχῶς «δρᾶμα τῆς Βηθλεέμ». Διότι περὶ δράματος πρόκειται καὶ ὄχι περὶ χαρμοσύνου γεγονότος, ἐφ᾿ ὅσον
ἀγνοεῖται ὁ σπαργανούμενος ἐν φάτνῃ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ
δημιούργημά Του, ὁ
ἄνθρωπος, δὲν ἀντιμετωπίζεται ὡς «εἰκὼν
Θεοῦ».
Ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας καὶ ἡ θεολογία της διδάσκουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος καὶ τὸ ἀνθρώπινον σῶμα ἀξιοῦνται πλήρους σεβασμοῦ, διότι ἡνώθησαν μὲ τὸν Θεὸν εἰς τὸν σαρκωθέντα Κύριον. Ὅθεν, ὀφείλομεν ὅλοι νὰ ἐντείνωμεν τὰς προσπαθείας μας διὰ νὰ γίνῃ ὑπὸ πάντων σεβαστὴ ἡ ὑπερτάτη ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Μετὰ πολλῆς συνοχῆς καρδίας καὶ βαθείας θλίψεως τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ ἡ ἡμετέρα
Μετριότης παρακολουθοῦμεν
τὰ ὁσημέραι ὀγκούμενα κύματα ταῦτα βίας καὶ βαρβαρότητος, τὰ ὁποῖα ἐξακολουθοῦν νὰ μαστίζουν διαφόρους περιοχὰς τοῦ πλανήτου μας, καὶ ἰδιαιτέρως τὴν Μέσην Ἀνατολήν, καὶ μάλιστατοὺς γηγενεῖς ἐκεῖ χριστιανούς, εἰς τὸ ὄνομα
συχνάκις τῆς
θρησκείας.
Δὲν θὰ παύσωμεν δὲ νὰ
διακηρύττωμεν ἀπὸ τοῦ Ἱεροῦ τούτου Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας πρὸς πάντας, τοὺς ἀδελφοὺς Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν
λοιπῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, τοὺς ἐκπροσώπους
τῶν Θρησκειῶν, τοὺς Ἀρχηγοὺς Κρατῶν, πρὸς πάντα ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως, μάλιστα δὲ πρὸς τούς,κατόπιν ὑποκινήσεων ἤ μὴ
θέτοντας τὴν
ἰδίαν ζωὴν αὐτῶν
εἰς κίνδυνον διὰ νὰ ἀφαιρέσουν
ἀνθρωπίνους ζωάς, συνανθρώπους – δημιουργήματα
καὶ αὐτὰ
τοῦ Θεοῦ -, καὶ πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν, ὅτι οὐδεμία εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξῃ μορφὴ ἀληθοῦς καὶ γνησίας θρησκευτικότητος ἢ πνευματικότητος ἄνευ ἀγάπης πρὸς τὸ ἀνθρώπινον
πρόσωπον.
Οἱονδήποτε ἰδεολογικόν, κοινωνικὸν ἢ θρησκευτικὸν μόρφωμα περιφρονεῖ τὸν
κατ᾿εἰκόνα Θεοῦ πλασθέντα ἄνθρωπον καὶ διδάσκει ἢ ἐπιτρέπει
τὸν θάνατον συνανθρώπων μας, μάλιστα
δὲ μὲ βάναυσον καὶ πρωτόγονον τρόπον, οὐδεμίαν ἀσφαλῶς ἔχει σχέσιν μὲ τὸν
Θεὸν τῆς ἀγάπης.
Στρέφοντες, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, τοὺς ὀφθαλμούς
μας εἰς τὴν κρατοῦσαν σήμερον ἐν τῷ κόσμῳ κατάστασιν ἀποστρέφομεν τὸ πρόσωπόν μας ἐκ τῶν θλιβερῶν γεγονότων μισαλλοδοξίας καὶ ἐχθρότητος, τὰ ὁποῖα μαστίζουν τὴν ἀνθρωπότητα καὶ φθάνουν πλέον, διὰ τῶν
συγχρόνων μέσων γενικῆς
ἐπικοινωνίας, εὐχερέστερον εἰς τὰς ἀκοὰς καὶ τὴν ὅρασίν
μας προκαλοῦντα
τρόμον διὰ
τὰ ἐπερχόμενα δεινά, καὶ προβάλλομεν ὡς ἰσχυρὸν ἀντίδοτον εἰς τὴν σύγχρονον βίαν τὴν καταπλήξασαν τοὺς μάγους καὶ τὸν
κόσμον «ἐσχάτην πτωχείαν» τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία
ἐνεργεῖ πάντοτε ὡς ἀγάπη.
Αὐτὴ εἶναι
ἡ μυστικὴ δύναμις τοῦ Θεοῦ, ἡ μυστικὴ δύναμις τῆς Ὀρθοδόξου
Ἐκκλησίας, ἡ μυστικὴ δύναμις τοῦ γένους τῶν χριστιανῶν. Ἡ δύναμις ἡ ὁποία
νικᾷ καὶ ὑπερβαίνει
διὰ τῆς ἀγάπης
τὴν κάθε εἴδους βίαν καὶ κακίαν. Οὕτως ἀποτιμῶντες κατὰ τὰ ἐφετεινὰ Χριστούγεννα τὴν κατάστασιν τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων, εὐχόμεθα ὅπως βιώσωμεν οἱ πάντες τὴν χαρὰν τοῦ ἀπολύτου
σεβασμοῦ τῆς ἀξίας
τοῦ προσώπου, τοῦ συνανθρώπου, καὶ τὴν παῦσιν τῆς βίας κάθε μορφῆς, τὴν νίκην ἐπὶ
τῆς ὁποίας διὰ τῆς
ἀγάπης προβάλλει καὶ προσφέρει ὁ σάρκα λαβὼν «μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος», ὁ «Ἄρχων
εἰρήνης» καὶ Σωτὴρ ἡμῶν
Χριστός.
Αὐτοῦ τοῦ τεχθέντος καὶ ἐνανθρωπήσαντος
Κυρίου τῆς δόξης, τῆς εἰρήνης καὶ τῆς
ἀγάπης ἡ Χάρις καὶ τὸ ἄπειρον
Ἔλεος καὶ ἡ εὐδοκία
εἴησαν μετὰ πάντων.
Χριστούγεννα ,βιδ΄
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Β α ρ θ ο λ ο μ α ῖ ο ς
διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν.
Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο
Σ Β’ ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ,
ΠΑΣΗΣ ΓΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΚΥΡΙΟΥ
ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
«Ὁ ὑψηλὸς Θεὸς ἐπὶ γῆς ἐφάνη ταπεινὸς ἄνθρωπος, βουλόμενος ἑλκύσαι πρὸς τὸ ὕψος τοὺς αὐτοῦ βοῶντας, Ἀλληλούϊα»
Ο προαιώνιος Υιός του Θεού έγινε Υιός
του ανθρώπου για να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει υιός του Θεού. Όπως στην πρώτη
πλάση ο Θεός έλαβε χώμα από την παρθένο ακόμη γη και έδωσε στον άνθρωπο σάρκα,
έτσι και με την εκ Μαρίας της Παρθένου γέννηση ο Θεός ενήργησε μιαν άλλη πλάση.
Ο Υιός του Θεού ενώθηκε με την ανθρώπινη φύση για να δημιουργήσει μια νέα
κατάσταση ανθρώπινης ζωής. Η από άκρα
συγκατάβαση του Θεού σάρκωση του Ιησού Χριστού άνοιξε μια νέα σελίδα στην
ανθρώπινη ιστορία.
Ο Ιησούς Χριστός έγινε μεσίτης Θεού
και ανθρώπου. Υιοθέτησε τον κτιστό άνθρωπο και τον κοινώνησε με τον άκτιστο
Θεό. Του εξασφάλισε τη δυνατότητα να σπάσει τα δεσμά των δυνάμεων που
συνέθλιβαν την ύπαρξή του και να γίνει μέτοχος Θεού. Η σάρκωση έγινε τελικά η
αγγελία της βουλής του Θεού να ανοίξει για τους ανθρώπους ο δρόμος της
σωτηρίας.
Ο Χριστός, που με τη θέλησή Του
ανέλαβε τα αλγεινά της ανθρωπίνης φύσεως για να τα θεραπεύσει, ήρθε ήδη από τα
πρώτα βήματα της επί γης ζωής Του σε οδυνηρή επαφή με το ηγεμονικό των ανθρώπων
πάθος. Κυνηγήθηκε από τον τόπο Του Εκείνος, που, κατά την προσταγή του αγγέλου
προς τον Ιωσήφ, θα έσωζε τον λαό Του. Διώχθηκε Εκείνος, που ήρθε κοντά στους
ανθρώπους για να τους ευεργετήσει.
Εξορίστηκε από την πατρίδα Του ο
φιλάνθρωπος Υιός του Θεού. Έγινε πρόσφυγας στη μακρινή τότε Αίγυπτο και
ταλαιπωρήθηκε για χρόνια ολόκληρα. Κι αυτό εξ αιτίας της αχόρταγης φιλαρχίας
του Ηρώδη. Δύο χιλιάδες χρόνια μετά η ακόρεστη δίψα του ανθρώπου για δύναμη
απειλεί τον συνάνθρωπο και την κτίση του Θεού. Η δύναμη ως αυτοσκοπός τρέφει
την άνιση κατανομή του πλούτου μεταξύ των ατόμων και των λαών.
Στηρίζεται στην καταστολή και στη
βίαια επιβολή της θελήσεως του ισχυρού. Αποστρέφεται το διαφορετικό και
εχθρεύεται τον αντίλογο. Αλλοτριώνει τον άνθρωπο από τις αξίες του και εξαντλεί
αλόγιστα τη φύση. Αποθεώνει το εγώ και απαξιώνει το εμείς. Η δίψα για την
υπερίσχυση έναντι του αντιπάλου αδιαφορεί για τον απλό άνθρωπο και έχει
εκτοξεύσει τον αριθμό των προσφύγων στα υψηλότερα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
επίπεδα.
Η αδιαφορία για την ευημερία του
αδυνάμου έχει μετατρέψει τη Μεσόγειο σε θάλασσα των απελπισμένων. Η εξυπηρέτηση
μόνο του εθνικού συμφέροντος έχει αφήσει τις χώρες της δυτικής Αφρικής να
παλεύουν ανοχύρωτες με τον ιό του Έμπολα. Η επιθυμία επιβολής παράλογων ιδεολογικών
επιταγών πυροδοτεί την τρομοκρατία και ο τζιχαντισμός απειλεί τη διεθνή
νομιμότητα.
Αγαπητοί μου αδελφοί, Όποια
προσπάθεια να απαντηθούν αυτές οι προκλήσεις των καιρών θα αποδειχθεί μάταια,
εάν δεν έχει ως αφετηρία την εξής παραδοχή: είναι ζωτική ανάγκη η αγάπη για τη
δύναμη να δώσει τη θέση της στη δύναμη της αγάπης. Στη δύναμη της αγάπης όπως
την ενσάρκωσε ο Υιός του Θεού πριν από δύο χιλιετίες, όταν με άκρα ταπείνωση
έγινε άνθρωπος για να μας προσφέρει ουρανό.
Στη δύναμη της αγάπης που κινδυνεύει
να σβήσει κάθε στιγμή και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη και απαρνημένη,
ξέρει που να βρει καταφύγιο. Το βασίλειό της είναι οι καρδιές των ανθρώπων της γης
που δεν σταματούν να ψελλίζουν «ἐπί τῷ
Θεῷ ἤλπισα, οὐ
φοβηθήσομαι τι ποιήσει μοι ἄνθρωπος».
Σε αυτόν τον κόσμο που ολοένα
στενεύει, η αλλαγή θα έλθει μόνο εάν αναζητήσουμε πρώτα στον εαυτό μας τον
Ιησού Χριστό. Ο Θεάνθρωπος, ως άρρηκτος δεσμός, μας ενώνει όλους! Χρόνια
Πολλά!
†Ο Πάπας καί
Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής
Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο
Σ Β΄
Εν τη Μεγάλη
Πόλει της Αλεξανδρείας
Χριστούγεννα
2014
ΜΗΝΥΜΑ
ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ
ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ
ΓΙΑ ΤΑ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Χορεύουσιν
άγγελοι πάντες εν ουρανώ και αγάλλονται σήμερον.
Σκιρτά
δε πάσα η κτίσις δια τον γεννηθέντα εν Βηθλεέμ, Σωτήρα Κύριον.
Ότι
πάσα πλάνη των ειδώλων πέπαυταικαι βασιλεύει Χριστός εις τους αιώνας.(Θεοτοκίον
Στιχηρών ΙδιομέλωνΛιτής των Χριστουγέννων).
Η ανά τα πέρατα του κόσμου Ορθόδοξος του Χριστού Εκκλησία εορτάζει
και πανηγυρίζει σήμερον και καθ’ όλας τας πανευφροσύνους ημέρας του
Δωδεκαημέρου γεγονός θαυμάσιον και εξαίσιον, υπερφυές και παράδοξον, γεγονός
υπερβαίνον πάσαν ανθρωπίνην έννοιαν και αντίληψιν. Βιώνει, διαλαλεί και
διακηρύσσει εις τα μέλη της και εις τον κόσμον όλον γεγονός αρξάμενον από του
Θεού εις τον ουρανόν και ευαγγελισθέν χαράν μεγάλην επί της γης εις τον
άνθρωπον.
Το γεγονός τούτο είναι ότι ο πανάγαθος και φιλάνθρωπος Θεός ημών
ηυδόκησεν επ’ εσχάτων των χρόνων να ενώση και πάλιν μεθ’ Εαυτού το πλάσμα Αυτού
τον άνθρωπον, τον απατηθέντα υπό του διαβόλου, απομακρυνθέντα απ’ Αυτού δια της
αμαρτίας, πλανηθέντα και περιπλανηθέντα, θανασίμως τραυματισθέντα και φθαρέντα.
Δια το θείον και σωτήριον έργον τούτο, κατά τον ουρανοβάμονα
απόστολον θείον Παύλον, «Ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός
τον Υιόν Αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον
εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν» (Γαλ. 4,4).
Εξαπέστειλε ο Θεός τον Υιόν Αυτού τον Μονογενή και «προσέλαβε τον
άνθρωπον» (Ρωμ. 15,7). Τη ευδοκία του Θεού Πατρός ο προαιώνιος Λόγος και
Μονογενής Υιός Αυτού εσαρκώθη, ενηνθρώπησε εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της
αειπαρθένου. Κατά τον Ευαγγελιστήν της αγάπης, «Ο Λόγος σαρξ εγένετο και
εσκήνωσεν εν ημίν» (Ιωάν. 1,14).
Ο πριν άσαρκος Λόγος εσαρκώθη. Η αειπάρθενος Μαρία έτεκε τον Θεόν
σαρκί. Ο Θεός εν τη δυνάμει Αυτού ανέδειξε αυτήν Θεοτόκον. Ο Υιός του Θεού δια
της ενανθρωπήσεως Αυτού εγένετο και Υιός του ανθρώπου. Ετέχθη σαρκί και
εφανερώθη εις ημάς ουχί ως θεοφόρος άνθρωπος αλλ’ ως Θεός σαρκοφόρος, ως
Θεάνθρωπος, ως ο νέος Αδάμ της χάριτος, φέρων εν τω ενί προσώπω Αυτού την
διττήν, θείαν και ανθρωπίνην δηλονότι φύσιν Αυτού, εις μίαν καθ’ υπόστασιν
ένωσιν.
Τούτο, κατά τον θεοφόρον της Εκκλησίας έγκριτον Πατέρα Άγιον
Κύριλλον Αλεξανδρείας, δεν σημαίνει ότι «η του Λόγου φύσις μετεποιήθη και
γέγονε σαρξ, ούτε ότι μετεβλήθη εις όλον άνθρωπον, τον εκ ψυχής και σώματος,
αλλ’ ότι ο Λόγος ήνωσεν Εαυτώ καθ’ υπόστασιν σάρκα εμψυχωμένην ψυχή λογική και
αφράστως και απερινοήτως γέγονεν άνθρωπος και κεχρημάτικεν Υιός ανθρώπου».
Τούτο το μυστήριον της προσλήψεως του ανθρώπου υπό του Θεού δεν
συνέβη κατά δόκησιν αλλά κατά αλήθειαν. Ο Χριστός προσέλαβεν πλήρη την
ανθρωπίνη φύσιν, την ανθρωπότητα ολόκληρον, και δη και εν τη αδιαβλήτω πτωχεία
αυτής και αδυναμία. Ο Χριστός έλαβεν αρχήν χρονικήν. Ετέχθη ως άνθρωπος
εκ της αειπαρθένου Μαρίας, ότε «επλήσθησαν αι ημέραι του τεκείν αυτήν» (Λουκ.
2,6), εις συγκεκριμένον χρόνον, επί Καίσαρος Οκταβιανού Αυγούστου, και εις
συγκεκριμένον τόπον, εις Βηθλεέμ της Ιουδαίας (Λουκ. 2,1-4).
Συμμεριζόμενος όλα τα αδιάβλητα ανθρώπινα, εισέτι και τον θάνατον
ακολουθούντα, και δη τον του Σταυρού, δι’ ου εις την Ανάστασιν ήλθεν, ο Χριστός
εγενήθη όχι εις κατάλυμα αλλά εις σπήλαιον, ανεκλίθη όχι εις κλίνην αλλά εις
φάτνην, ενεδύθη όχι βρεφικά ενδύματα αλλά περιετυλίχθη σπάργανα, προεφυλάχθη εκ
της δολοφονικής μανίας του Ηρώδου ουχί δια βίας αλλά δια φυγής εις Αίγυπτον.
Εν τη μια υποστάσει και τη διπλή φύσει Αυτού ο Χριστός εδοξολογήθη
υπό των αγγέλων εις τον ουρανόν και δη τον ουρανόν της ευλογημένης κώμης του
Χωρίου των Ποιμένων δια του αγγελικού ύμνου «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης
ειρήνη» (Λουκ. 2,14), προσεκυνήθη υπό των ποιμένων και των μάγων αλλά και κατεδιώχθη
υπό του Ηρώδου και εφυγαδεύθη εις Αίγυπτον.
Σήμερον, ως και τότε, η στάσις των ανθρώπων έναντι του Θεανθρώπου
Ιησού Χριστού διαφέρει. Υπ’ άλλων ως υπό των αγγέλων, των ποιμένων και των
μάγων, ο Χριστός πιστεύεται, προσκυνείται και δοξολογείται, και υπ’ άλλων, ως
υπό του Ηρώδου, απορρίπτεται και διώκεται. Καταδιώκεται ο Χριστός και
αποδοκιμάζεται το μήνυμα Αυτού εις την γην. Το μήνυμα της συμφιλιώσεως, της
ειρήνης και της συνδιαλλαγής.
Διώκονται δε και οι πιστεύοντες εις αυτόν, οι φέροντες το όνομα
Αυτού, οι χριστιανοί αλλά και άλλοι αθώοι άνθρωποι, όλοι εκείνοι, ανεξαρτήτως
θρησκεύματος, τους οποίους εκάλεσε ο Χριστός «ελαχίστους αδελφούς» Αυτού. Η άρνησις αυτή του
προσώπου και του έργου του Χριστού είναι αιτία εγκλημάτων και δη βιαίων και
αποτροπαίων εις διαφόρους περιοχάς της γης, Συρίαν, Ιράκ, Γάζαν και άλλας της
Μέσης Ανατολής.
Από του θεοδέγμονος Σπηλαίου, εν ω εγεννήθη ο Χριστός και από της
φάτνης, εν η ανεκλίθη ο αχώρητος, και από της Κωνσταντινείου και Ιουστινιανείου
Βασιλικής της Γεννήσεως, την οποίαν ως κόρην οφθαλμού διαφυλάσσει η Σιωνίτις
Εκκλησία δια μέσου των αιώνων.
Απευθύνομεν τον εόρτιον χαιρετισμόν του Δωδεκαημέρου, τα ευαγγέλια
της χαράς και της ειρήνης του Άρχοντος της ειρήνης, εις το υπό του Θεού
εμπεμπιστευμένον Ἡμίν ποίμνιον, το διαβιούν
εν τη Αγία Γή αλλά και παρεπιδημούν οπουδήποτε γης και εις τους ευλαβείς
προσκυνητάς, τους αναλαμβάνοντας ιεράς αποδημίας και θεωρίας ανά τα πανάγια
προσκυνήματα.
Ευχόμεθα εις πάντας την ευλογίαν, την χάριν και την ενίσχυσιν του
δι’ ημάς αφάτω ελέει Ενανθρωπήσαντος και σαρκί Θεού εκ της Παρθένου Τεχθέντος.
Εν τη Αγία Πόλει Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΑ 2014
Διάπυρος προς Κύριον ευχέτης,
Διάπυρος προς Κύριον ευχέτης,
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄
Πατριάρχης Ιεροσολύμων
Πατριάρχης Ιεροσολύμων
ΜΗΝΥΜΑ
ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
ΑΛΒΑΝΙΑΣ
κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΑ
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
«Ὅπου Θεός δέ
βούλεται νικᾶται φύσεως
τάξις»(Ύμνος από τον όρθρο των Χριστουγέννων)
Απρόσμενοι οι τρόποι με τους οποίους
ενεργεί ο Θεός. Ασύλληπτοι στην ανθρώπινη λογική. Τα γεγονότα των Χριστουγέννων
επιβεβαιώνουν αυτή την αλήθεια. Ο Ιησούς Χριστός, ο Λυτρωτής του κόσμου, δεν
εισέρχεται στην ιστορία της ανθρωπότητος ως στρατηλάτης ή πανίσχυρος
κυβερνήτης.
Δεν επιβάλλεται με εξωτερική ισχύ,
πλούτο, σοφία. Γεννιέται σε τόπο φτωχικό, στη φάτνη ενός στάβλου, σε περιβάλλον
αφιλόξενο, αδιάφορο έως εχθρικό. Η στοργική μητέρα Του «ἐσπαργάνωσεν
αὐτόν, καὶ ἀνέκλινεν
αὐτὸν ἐν
τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ
ἦν αὐτοῖς
τόπος ἐν τῷ
καταλύματι»(Λουκ.2:7).
Η ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού είναι
συνυφασμένη με αντίξοες συνθήκες, ποικίλα αδιέξοδα. Προ της Γεννήσεως ο δίκαιος
Ιωσήφ, σκανδαλίζεται και θέλει να εγκαταλείψει την πάναγνη μητέρα του Χριστού. Οι
κάτοικοι της Βηθλεέμ δείχνουν πλήρη αδιαφορία για την ετοιμόγεννη Παναγία.
Βρέφος ακόμη απειλείται από τη μανία του παρανοϊκού Ηρώδη.
Στις απειλές αυτές, η έκβαση έρχεται
με τη θεία ενέργεια και τη συνέργεια της ανθρώπινης αρετής του «δικαίου» Ιωσήφ
και της άχραντης Μαρίας. Οι διηγήσεις των Ευαγγελιστών για τη Γέννηση
αποκαλύπτουν ότι η πρόνοια του Θεού ακολουθεί πρωτόγνωρους δρόμους.
Αυτό ισχύει σε όλη την ανθρώπινη
ιστορία. Και την δική μας, την προσωπική. Όσο περισσότερο συνδεόμαστε με τον
Χριστό, με πίστη βαθιά και ολοκληρωτική υπακοή στο θέλημά Του, τα ποικίλα
προσωπικά, οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα λύνονται ειρηνικά. Συγχρόνως
με τη δική Του έμπνευση και δύναμη μπορούμε κι εμείς να συμβάλουμε στην
υπέρβαση ποικίλων αδιεξόδων:
Ανοίγοντας περάσματα κατανοήσεως και
καταλλαγής εκεί που όλα είναι σφραγισμένα από τη σκληρότητα, την καχυποψία, τη
μικρόνοια, το μίσος ή τον φανατισμό. Παράλληλα, τα ιστορικά γεγονότα της
Γεννήσεως του Χριστού καθορίζουν το πρότυπο ζωής για όσους Τον ακολουθούν. Ο
Ιησούς ταπεινώθηκε, τονίζοντας την αξία των ταπεινών. Γεννήθηκε σε τόπο
φτωχικό, για να μην περιφρονούνται οι φτωχοί.
Διώχθηκε, προβάλλοντας την αξιοπρέπεια
των αδίκως διωκομένων. Υπέφερε, εμπνέοντας τη συμπάθεια στους πάσχοντες. Ταλαιπωρήθηκε
ως παιδί, για να μη λησμονούμε τα δικαιώματα και τις ανάγκες των παιδιών όλου
του κόσμου. Υπάρχει όμως η και άλλη διάσταση των Χριστουγέννων, η θεολογική και
κοσμολογική.
Αυτήν αποκαλύπτει ο Ευαγγελιστής
Ιωάννης επισημαίνοντας ότι το μεγάλο Μυστήριο της Γεννήσεως συνδέεται με όλη τη
δημιουργία. «Ἐν ἀρχῇ
ἦν ὁ Λόγος, καὶ
ὁ Λόγος ἦν πρὸς
τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς
ἦν ὁ Λόγος ...
Καὶ ὁ
Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ
ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν»(Ιω.
1: 1,14). Ο Ευαγγελιστής ρίχνει φως στο μυστήριο της Σαρκώσεως που συνιστά την
υπέρβαση του αδυνάτου και μας καλεί να δούμε το βαθύτερο νόημα και την
προοπτική του. Παρά τις εξωτερικές συνάφειες με την αρχαία ελληνική φιλοσοφία
και την εβραϊκή επεξεργασία της, η έννοια του λόγου λαμβάνει στο κατά Ιωάννην
Ευαγγέλιο μια νέα θεολογική σημασία.
Ο Λόγος είναι ο Ιησούς Χριστός, ο
δημιουργός του σύμπαντος, το φως και η ζωή της ανθρωπότητος, ο Οποίος έγινε
άνθρωπος για τη σωτηρία του κόσμου. Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος συνοψίζει
περιεκτικά: «Και μην αναζητάς το πώς. Επειδή όπου θέλει ο Θεός, υπερβαίνεται
της φύσεως η τάξη. Το θέλησε, το κατέστησε δυνατό. Κατέβηκε (στη γη) έσωσε...
Αλλά δεν έγινε άνθρωπος με αλλοίωση της θεότητος ούτε πάλι έγινε Θεός με
προοδευτική εξέλιξη.
Αλλά ως Λόγος απαθής χωρίς καμία
αλλοίωση, έλαβε σάρκα, χωρίς η θεία Του φύση να μεταβληθεί». (Στο πρωτότυπο:
«Καὶ μὴ ζήτει πῶς·
ὅπου γὰρ βούλεται Θεὸς,
νικᾶται φύσεως τάξις. Ἠβουλήθη γὰρ,
ἠδυνήθη· κατῆλθεν, ἔσωσε...
Οὐδὲ γὰρ
κατ' ἔκστασιν θεότητος γέγονεν ἄνθρωπος,
οὐδὲ πάλιν κατὰ
προκοπὴν ἐξ ἀνθρώπου
γέγονε Θεός· ἀλλὰ Λόγος ὢν,
διὰ τὸ ἀπαθὲς
σὰρξ ἐγένετο, ἀμεταβλήτου
μεν ούσης τῆς φύσεως.» (Migne P.G.56:385-386).
Στο πρόσωπο του Χριστού έσμιξαν η θεία
και η ανθρώπινη φύση. Ο άπειρος και απρόσιτος Θεός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση
επισημαίνοντας την απέραντη αξία του ανθρώπου, τόσο κατά τη πνευματική όσο και
τη σωματική του οντότητα. Εκείνο, συνεπώς που δίνει στον κάθε άνθρωπο αξία δεν
είναι η καταγωγή, η φυλή, οι γνώσεις, οι ικανότητες, το φύλο, η εξωτερική
εμφάνιση, ο πλούτος, αλλά το ότι είναι άνθρωπος.
Πολλοί, δεν αποδέχονται την αλήθεια
της σαρκώσεως του Λόγου. «Οὐ γὰρ
πάντων ἡ πίστις»(Β΄ Θεσ. 3:2). Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης το
επισημαίνει: «Εἰς τὰ ἴδια
ἦλθε καὶ οἱ
ἴδιοι αὐτὸν
οὐ παρέλαβον.»(Ιω. 1:11). Οι Ιουδαίοι, που Τον
περίμεναν ως Μεσσία, δεν Τον αναγνώρισαν ως Σωτήρα. Άλλοι χαρακτήρισαν
«αδύνατο» το γεγονός ότι ο «Θεός ἐφανερώθη ἐν
σαρκί» (Α΄ Τιμ. 3:16), «Ὅσοι δὲ ἔλαβον
αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς
ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς
πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα
αὐτοῦ...»
(Ιω.1:12).
Χάρη στην πίστη τους, ο Θεός τούς
δωρίζει την ικανότητα και την εξουσία να γίνουν όχι απλώς ακόλουθοί Του, άλλα,
«Τέκνα Θεού», ανοίγοντάς τους δρόμους για την υπέρβαση της αμαρτίας και του
θανάτου, ώστε να γίνουν «κοινωνοί θείας φύσεως»(Β' Πέτρ. 1: 3-4). Αυτή η
μοναδική δυνατότητα ενεργοποιείται μέσα στο μυστικό Σώμα του Χριστού «ὅ
ἐστίν ἡ Ἐκκλησία»,
με την εξαγιαστική Χάρη των Μυστηρίων.
Αυτές οι αλήθειες δεν επιβάλλονται,
βεβαίως, με σχήματα νοητικά. Προσεγγίζονται και βιώνονται «ἐν
πίστει». Και η Εκκλησία μάς καλεί σ' αυτή την προσέγγιση, ιδιαίτερα στις
μεγάλες εορτές.
«Ὅπου Θεός δέ
βούλεται νικᾶται φύσεως
τάξις» Η
εορτή των Χριστουγέννων, αδελφοί μου, μας θυμίζει τις ιδιαίτερες συνθήκες και
δυσκολίες μέσα στις οποίες βάδισε από βρέφος ο Ιησούς Χριστός. Αλλά,
κυρίως, ότι Αυτός είναι ο Λόγος ο Οποίος «ἐσαρκώθη... καί
ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν».
Κι εμείς συχνά αντιμετωπίζουμε ανυπέρβλητες αντιξοότητες.
Ας μην τα χάνουμε. Η πίστη στον Χριστό
χαρίζει την πεποίθηση ότι δεν είμαστε μόνοι σε ένα έναν κόσμο σκληρό. Ο
ένσαρκος Λόγος του Θεού παραμένει αδιάκοπα μαζί μας. Αυτός δίνει νόημα, φως και
δύναμη σε κάθε φάση της ζωής μας. Αυτός ανοίγει περάσματα σε δύσβατους τόπους
Προσφέρει τη δυνατότητα υπερβάσεως του ανθρωπίνως αδυνάτου.
Με τη βεβαιότητα ότι «τὰ
ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις
δυνατὰ παρὰ τῷ
Θεῷ ἐστιν» (Λουκ.
18:27) ,ας εορτάσουμε τα Χριστούγεννα, αντλώντας έμπνευση, αντοχή και ελπίδα
στις μικρές ή μεγάλες δοκιμασίες, στα προσωπικά και κοινωνικά μας προβλήματα.
Ευλογημένα
Χριστούγεννα, ειρηνοφόρος ο νέος χρόνος
† Ο Αρχιεπίσκοπος
Τιράνων
και Πάσης
Αλβανίας ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ
ΜΗΝΥΜΑ
ΤΟΥ
ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
ΑΜΕΡΙΚΗΣ κ.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Ὅτι
παιδίον
ἐγεννήθη
ἡμῖν
υἱὸς
καὶ
ἐδόθη
ἡμῖν... Ἠσαΐας 9:6)
Ἡ ἁγία
καί ὑπέροχη Ἑορτή τῶν Χριστουγέννων εἶναι μία χαρμόσυνη ἡμέρα ἡ ὁποία μᾶς ἑνώνει
στή λατρεία καί τήν δοξολογία τοῦ Δημιουργοῦ καί Λυτρωτοῦ μας. Σήμερα ὁ αἰώνιος
Θεός εἰσέρχεται στήν ἀνθρώπινη κατάστασή μας γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τήν ἁμαρτία τό κακό καί τόν θάνατο.
Σήμερα, ἡ ἄπειρη σοφία τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτεται
στή γέννηση τοῦ
Σωτῆρος, καί ἡ ἀλήθεια τῆς θεϊκῆς δυνάμεώς Του γίνεται γνωστή. Σήμερα, ἑδραιώνεται μία διαρκής ὑπόσχεση εἰρήνης ἀπό ἕνα βρέφος τό ὁποῖο
εἶναι ὁ Πρίγκηψ τῆς Εἰρήνης τό
ὄνομα τοῦ ὁποίου εἶναι Ἐμμανουήλ τό
ὁποῖο σημαίνει Ὁ Θεός εἶναι μαζί μας.
Τήν ἡμέρα αὐτή, ἡ μεγάλη ἀγάπη Του για μᾶς γίνεται φανερή καθώς ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν (Ἰωάν. 1:14). Ἡ Σάρκωση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι
ἀποκάλυψη τῆς ἀληθείας. Σήμερα, ἡ λαμπρότητα τῆς θεϊκῆς σοφίας, ἡ δόξα τοῦ Κυρίου, καί ἡ ἐλπίδα
σωτηρίας τοῦ
Εὐαγγελίου ἀποκαλύπτονται. Ἡ ἀρχαία ὑπόσχεση πού δόθηκε στόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα, στόν Ἀβραάμ, τόν Ἰσαάκ καί τόν Ἰακώβ καί σέ τόσο πολλούς ἄλλους ἐκπληρώνεται.
Ὅλα αὐτά πού προφήτευσαν οἱ Προφῆτες ἔγιναν πραγματικότητα. Ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά λυτρωθοῦμε ἐμεῖς
οἱ ἄνθρωποι καί γιά νά μᾶς ἀποκαταστήσῃ σέ εὐλογημένη κοινωνία καί περίσσεια
ζωῆς μαζί Του. Ἡ Σάρκωση ἀποτελεῖ ἐπίσης ἀποκάλυψη τῆς ἀληθινῆς καί αἰώνιας εἰρήνης. Διά τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ὁ δρόμος γιά τήν συμφιλίωσή μας μέ τόν Θεό εἶναι ὁρατός.
Ἡ ἀναταραχή
πού προκλήθηκε ἀπό
τήν ἁμαρτία καί τήν ἀπελπισία ἀπαντᾶται μέ τήν γαλήνη τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Πρίγκηπος τῆς Εἰρήνης. Ἡ Θεοτόκος καί ὁ Ἰωσήφ
βρίσκουν ἀνάπαυση
στά μάτια τοῦ
νηπιάσαντος Κυρίου. Οἱ
βοσκοί ἀκοῦν τούς ἁγίους ἀγγέλους νά διακηρύσσουν, Καί ἐπί γῆς εἰρήνη! Οἱ Μάγοι βρίσκουν βεβαιότητα στό
θαυματουργό σημεῖο
τό ὁποῖο τούς ὁδηγεῖ στή Βηθλεέμ καί σέ Ἐκεῖνον
πού ἐκπληρώνει τά πάντα.
Ἡ Σάρκωση τοῦ Χριστοῦ εἶναι
μιά ἀποκάλυψη ἀγάπης. Προσφέροντας τόν Ἑαυτόν Του πρός χάριν μας,
καθίσταται μέγιστο δῶρο.
Τό φῶς τῆς χάριτος ἀποκαλύπτει τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ γιά τή δημιουργία Του, καί ἡ δύναμη τῆς χάριτος ἡ ὁποία εἶναι ὁρατή στό βρέφος ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἔχει ἐπέλθει ἴαση. Στήν ἀνακαίνιση τῆς ζωῆς πού Ἐκεῖνος
μᾶς χάρισε, ἦλθε ὁ Χριστός γιά νά μᾶς ὁδηγήσῃ ἀπό
τόν θάνατο στή ζωή.
Στήν ὡραιότητα ἑνός παιδιοῦ, καί ὄχι μέ κατακλυσμιαία ἤ πρόσκαιρη ἰσχύ, ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μᾶς
φέρνει ἀνείπωτη χαρά καί ἄσβεστη ἐλπίδα! Ὁ ἑορτασμός μας τῆς ἐνδόξου
Ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων ἐπιβεβαιώνει αὐτή τήν ἀποκάλυψη καί προσφέρει μαρτυρία τῆς δυνάμεώς της στή ζωή μας.
Ἡ λατρεία καί δοξολογία τοῦ Σαρκωθέντος Κυρίου προσφέρει
ζωηρή μαρτυρία ἀληθείας
σέ ἕναν κόσμο γεμᾶτο ἀπό σύγχυση καί ἐξαπάτηση. Μέσα στό ζόφος καί τήν ἀπελπισία πού βρῆκε πολλούς, ἐμεῖς διακηρύσσουμε τήν θεϊκή σοφία ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ στό νόημα τῆς ὑπάρξεώς μας καί στήν ἀληθινή ζωή γιά τήν ὁποίαν ἔχουμε πλασθεῖ.
Οἱ καρδιές μας γεμίζουν μέ εἰρήνη, τήν ὁποία μοιραζόμεθα μέ ἄλλους, διότι ἡ ἐλπίδα μας ἔχει ἀνανεωθεῖ ἀπό
τήν ἐμπιστοσύνη μας στόν Θεό. Βιώνουμε
τήν βεβαιότητα τῶν
αἰωνίων εὐλογιῶν, καί προσκαλοῦμε ἄλλους νά ἔλθουν καί νά δοῦν ὅλα
ὅσα Ἐκεῖνος
ἔχει κάνει γιά μᾶς. Τέλος, οἱ συνάξεις μας στίς ἐνορίες καί στά σπίτια μας, κάθε ἡμέρα καί κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας εἶναι πλήρεις τῆς ἀγάπης Του.
Ὅπως Ἐκεῖνος
ἀπεκάλυψε τήν μεγάλη ἀγάπη Του γιά μᾶς στή γέννησή Του, ἔτσι κι’ ἐμεῖς ἀποκαλύπτουμε
τήν θεϊκή χάρη μέσα διά τῆς
πίστεώς μας, τίς πράξεις καλωσύνης καί διακονίας, καί τή γενναιοδωρία μας στούς
ἄλλους ἰδιαιτέρως στούς ἔχοντες ἀνάγκη βοηθείας.
Ἡ εὐσπλαγχνία
μας, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγεῖ νά προσφέρουμε δοξολογία στόν ὕψιστο Θεό, θά ὁδηγήσει ἄλλους στόν Βασιλέα τῶν βασιλέων, στόν Σωτῆρα μας πού εἶναι ὁ Χριστός καί Κύριός μας! Εἴθε ἐσεῖς
καί οἱ κοινότητες καί οἰκογένειές σας νά εἶσθε πλήρεις χαρᾶς καί εἰρήνης αὐτή τήν εὐλογημένη Ἑορτή καθώς ἑορτάζετε τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στή γέννηση τοῦ Χριστοῦ.
Ἐν μέσῳ τεραστίων δυσκολιῶν καί ἀναγκῶν, εἴθε νά ἐπιβεβαιώνετε ἐπίσης ὅτι ζεῖτε μέσα στήν παρουσία τοῦ Κυρίου μας πού σᾶς ὁδηγεῖ στό νά μοιράζεσθε τήν χάρη καί τήν ἀλήθεια ἡ ὁποία θά ὁδηγήσει ἄλλους σέ Ἐκεῖνον
καί σέ περίσσεια ζωῆς.
Καλά Χριστούγεννα καί εὐλογημένο
τό νέο Ἔτος.
Μετά πατρικῆς ἀγάπης ἐν Χριστῷ ἐνανθρωπήσαντι,
† ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Δημήτριος
ΜΗΝΥΜΑ
ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ
κ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
'Ο Θεός ενηνθρώπησεν
υπέρ παντός του ανθρωπίνου γένους''
Ὁλόκληρος ἡ Χριστιανοσύνη ἑτοιμάζεται
καί ἐφέτος νά ἑορτάσει Χριστούγεννα, ἐντός
ἑνός κόσμου θορυβημένου, ἀλλόφρονος καί ἀντιφατικοῦ. Τά φαινόμενα τῆς
διεθνοῦς βίας, τῆς παντοειδοῦς ἐγκληματικότητος καί τῆς ὑλιστικῆς ὑστερίας, πιέζουν ἀσφυκτικῶς τά στήθη παντός τιμίου ἀνθρώπου.
Ἀπειλοῦν νά μετατρέψουν εἰς ἔρημον ὄχι μόνον τήν κοινωνίαν καί
τήν οἰκογένειαν, ἀλλά καί τόν ἐσώτερον κόσμον τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς.
Θά ἦτο ὅμως μεγίστη ὑποκρισία, ἐάν ἐνομίζομεν ὅτι τόν κόσμον αὐτό
δυνάμεθα νά κρίνωμεν ὡς ἐκτός αὐτοῦ εὑρισκόμενοι. Εἴμεθα ζῶσα μερίς τοῦ ἀντιφατικοῦ αὐτοῦ κόσμου καί μετέχομεν ἀπολύτως
εἰς τάς εὐθύνας του. Ἐάν ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Χριστοῦ, μετά παρέλευσιν τόσων αἰώνων, δέν κατέστησεν ἀκόμη
τόν κόσμον μας πλέον φιλάνθρωπον, τοῦτο
δέν ὀφείλεται εἰς τούς μή Χριστιανούς, ἀλλά
κυρίως εἰς τούς ὀπαδούς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ πλέον πικρά προδοσία
συντελεῖται πάντοτε ἔσωθεν, ἐκ τῶν οἰκείων.
Πῶς λοιπόν νά ψάλωμεν τόν ἀγγελικόν ὕμνον τῶν Χριστουγέννων «ἀρρυπώτοις
χείλεσιν»; Ἀποκτᾶ ἰδιαιτέραν δι' ἡμᾶς ἐπικαιρότητα ἡ ἀπορία τοῦ Ὑμνωδοῦ μέ τήν κραυγήν του: «τί
Σοι προσενέγκωμεν, Χριστέ;». Διά νά ψάλωμεν τό «δόξα
ἐν ὑψίστοις Θεῷ» καί νά βιώσωμεν, ἔστω καί μερικῶς,
τήν «ἐπί γῆς εἰρήνην», πρέπει νά σεβασθῶμεν τό ἀνθρώπινον πρόσωπον ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, ἀνεξαρτήτως φυλῆς,
φύλου, χρώματος, θρησκεύματος, ἡλικίας.
Ὁ Θεός ἐνηνθρώπησεν ὑπέρ παντός τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἐάν διά τόν ὕμνον τῆς φάτνης δέν ἔχωμεν
τήν ἁγνότητα τῶν ἀγγέλων, ὅμως δυνάμεθα νά ἐπιστρέψωμεν
εἰς τήν ἁπλότητα τῶν ποιμένων, ἀγραυλοῦντες καί δοξάζοντες τόν ὑπέρ πάντων ἀνθρώπων νηπιάσαντα Θεόν. Αὐτῷ ἡ δόξα καί ἡ προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν!
Διάπυρος πρός Αὐτόν εὐχέτης
Ὁ Αὐστραλίας Σ Τ Υ Λ Ι Α Ν Ο Σ