12 Σεπτεμβρίου, 2014

Γ΄ ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΡΟΥΜΕΛΗΣ (12 - 14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2014)

 

Σήμερα το απόγευμα και ώρα 5.30 μ.μ. στο Πνευματικό Κέντρο Ρουμελιωτών Οδός Σίνα και Δαφνομήλη, θα πραγματοποιηθεί υπό την Αιγίδα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων το Γ΄ ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΡΟΥΜΕΛΗΣ.


Την πρώτη ημέρα στο Συνέδριο Πρώτος Εισηγητής θα είναι ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος Παπαθανασίου Δρ. Νομικής και Θεολογίας, Ιεροκήρυξ και Διευθυντής του Ιδιαίτερου Γραφείου του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ με Θέμα: ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ ΤΟ ΓΕΝΝΗΜΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ - ΤΟΝ ΔΙΑΔΟΧΟ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Συνέδριο μπορείτε να ενημερωθείτε ΕΔΩ.



ΕΙΣΗΓΗΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ
Τού Αρχιμ. π. Χρυσοστόμου Κ. Παπαθανασίου
Ίεροκήρυκος Καθεδρικού  Ιερού Ναού Αθηνών

 ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ
ΤΟ ΓΕΝΝΗΜΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ - ΤΟΝ ΔΙΑΔΟΧΟ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

Συμπληρούνται εφέτος τριακόσια (300) χρόνια από την γέννηση του μεγάλου πνευματικού ανδρός τού νεοτέρου ελληνισμού, του αγίου Κοσμά τού Αιτωλού (1714-1779) και δεν θα μπορούσε στο παρόν Συνέδριο να απουσιάζει μια εισήγηση για το γέννημα αυτό της Ρούμελης.
Έλαβε τά προσωνύμια: Ό πατροκοσμάς, ό Ίσαπόστολος, ό Έθναπόστολος, ό Διδάσκαλος του Γένους, ό «άγιος των σκλάβων», ό πρόδρομος της λευτεριάς, ό προφήτης τού νεότερου ελληνισμού, ό οραματιστής καλόγερος, ό Ίερομάρτυς. Γιατί άραγε ή πληθύς όλων αυτών τών πνευματικών τίτλων; Ακριβώς επειδή τυγχάνει ή μεγαλύτερα πνευματική φυσιογνωμία τών τελευταίων αιώνων τής Εκκλησίας και του Ελληνισμού.
Ήταν τά σκληρά χρόνια τής Τουρκοκρατίας (18oς αι) χρόνια αμάθειας, άγριότητος ηθών, εξισλαμισμών, ληστειών και επικράτησης μιάς γενικότερης πνευματικής κατάπτωσης. Ωστόσο ακριβώς αυτή τήν εποχή, ό άγιος λαμβάνει τή γενναία απόφαση να φέρει τό φώς και νά διαλύσει τό σκότος. Μετά τις σπουδές του τον συναντάμε στο Άγιο Όρος νά άσκητεύει στήν Ί. Μονή Φιλόθεου και νά μελετά τό Ί. Ευαγγέλιο.
Πονεί τό δούλο Γένος, σκέπτεται τήν απαιδευσία, στοχάζεται τό μέλλον του τόπου και στή συνέχεια έχοντας τήν ευλογία του Οικουμενικού Πατριάρχου αρχίζει τις ιεραποστολικές του περιοδείες. Μιμείται τον μέγα Απόστολο τών Εθνών Παύλο και περιοδεύει άπό τήν Κωνσταντινούπολη στή Στερεά Ελλάδα, στή Θεσσαλία και άπό τά Ιόνια νησιά στήν Ήπειρο και τή Μακεδονία. Καθίσταται ό «πεζοπόρος του Θεού».
Κηρύττει μέ φλόγα ψυχής Ιησού Χριστόν, ερμηνεύει χωρία τής Αγίας Γραφής, τονίζει τήν αξία τής Κυριακής αργίας, ομιλεί γιά τούς αγγέλους, γιά τούς αγίους, άναγγέλει τήν μετάνοια, εξηγεί τή σημασία τών ιερών μυστηρίων, τών εικόνων, τών ί.Ακολουθιών. Ό λόγος του, τω όντι, είναι προφητικός. Μιλά άπλά, δυναμικά, ουσιαστικά, μέ ζωντανά παραδείγματα άπό τήν έλλογη και άλογη κτίση.Τό κήρυγμα του βρίσκει ανταπόκριση. Αναμοχλεύει ψυχές. Διορθώνει λάθη. Φρονηματίζει. Ξυπνά νεκρωμένες συνειδήσεις. Ληστές μετανοούν καί επιστρέφουν στον ορθό δρόμο.
Γυναίκες σταματούν τήν αμαρτία. Ήθη διορθώνονται. Άνθρωποι εξημερώνονται. Και κυρίως μεριμνά γιά τή βάπτιση τών παιδιών. Φτιάχτηκαν μέ προτροπή του 4000 κολυμβήθρες. Έπί πλέον μέ τήν χριστιανική διδασκαλία αγωνίζεται γιά τήν ενίσχυση τής ελληνικής παιδείας. Τούς μιλά όπου κι άν πηγαίνει, σέ πόλεις, κώμες και χωριά, και τούς παροτρύνει νά κτίσουν ελληνικό σχολείο γιά νά μάθουν τά παιδιά των γράμματα.
Ό ίδιος έκτισε πάνω άπό 250 σχολεία. «Ανοίξτε σχολεία, μάθετε ελληνικά γράμματα». Αυτό ήταν τό σύνθημα του. «Καλύτερα νά έχεις, αδελφέ μου, έλληνικόν σχολείον εις τήν χώραν σου παρά νά έχεις βρύσες και ποτάμια». Ό ίδιος παρέμεινε άφιλοχρήματος, λιτοδίαιτος, απλούς, άνθρωπος τών στερήσεων, τών κόπων και τών ταλαιπωριών. Και όλα αυτά διά τό Όρθόδοξον Γένος.Όπου κι άν έπήγαινε στήριζε και άνοιγε πνευματικούς ορίζοντες. 
Έστηνε ένα σταυρό εις άνάμνησιν και είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή ή μνήμη έμεινε μέχρι και σήμερα σέ πολλά μέρη, όπου λέγουν οί κάτοικοι: «Εδώθε πέρασε ό Άη-Κοσμάς»!Αλλά ό μεγάλος αυτός διδάχος τι θά μπορούσε νά προσφέρει στο σύγχρονο άνθρωπο; Είναι απλώς μιά ωραία άφηγητική παρελθοντολογία; Έχει κάτι νά πει σέ μάς σήμερα; Θεωρούμε ότι στήν παρούσα ώρα δύο σημεία είναι άξια ιδιαίτερης προσοχής:
Πρώτον. Ό άγιος Κοσμάς καθίσταται κίνητρο αυτοσυνειδησίας. Είναι ένα ερέθισμα αυτοσυνειδησίας. Τουτέστιν, νά μελετήσουμε και πάλιν τό ποίοι είμεθα. Ό,τι δηλαδή μέσα κυλά αίμα μαρτύρων και ηρώων. Στο DNA μας είναι ή πίστη στο Θεό, στις αιώνιες αξίες και αρχές. Άλλωστε ζήσαμε τώρα τό δεκαπενταύγουστο τό φαινόμενο, τό γεγονός, ότι ολάκερος ό ελληνισμός ήταν στις εκκλησίες, στά μοναστήρια, στά ιερά προσκυνήματα τής Παναγιάς!
Χιλιάδες άνθρωποι γονάτισαν μπροστά στο εικόνισμα τής Ύπεραγίας Θεοτόκου καί ψέλλισαν τό «γενού μοι σκέπη, βοήθεια καί προστασία». Πρόκειται γιά ένα πού αξιοπρόσεκτο σημείο. Ό καθένας μας είναι ατίμητος λίθος τού όλου οικοδομήματος τής μακραίωνης ελληνορθόδοξης παράδοσης, τής ίδιοπροσωπίας μας, ακριβώς στή χοάνη τής παγκοσμιοποίησης. Έχουμε τά σύμβολα μας, τό Σταυρό, τό Ευαγγέλιο, τή γλώσσα μας, τά ιερά έθιμα.
Δεύτερον. Πρόσκληση γιά έπανακατήχηση. Δηλαδή, είναι ανάγκη νά εγκύψουμε στά ιερά γράμματα. Νά μάθουμε τήν ορθόδοξη χριστιανική πίστη μας, τή θεολογία μας. Νά μαθητεύσουμε στή σοφία καί αγιότητα τών θεοφόρων Πατέρων μας. Δέν άρκεί μιά ψευδοουμανιστική γνώση. Φθάνει πιά ή άγνοια, ή ημιμάθεια, ή προχειρολογία περί τά εκκλησιαστικά, τό άντεκκλησιαστικό πνεύμα, ή ανοχή στήν αμαρτία.
Αλήθεια ξέρουμε τί είναι ό Χριστός, ή Εκκλησία, ή κοσμοθεωρία μας, ποίο τό περιεχόμενο τής χριστιανικής διδασκαλίας; Είναι ικανά τά φληναφήματα, ή μυθιστορήματα, ή οί άπομυθεύσεις, ή έτερόδοξα κείμενα νά μάς διδάξουν τήν αλήθεια; Όχι βέβαια. Συνεπώς οφείλουμε νά αφήσουμε  τήν νηπιώδη  κατάσταση  τής γνώσης  μας. 
Χρειαζόμεθα περισσότερα αρχαία ελληνικά καί περισσότερη χριστιανική διδασκαλία.  Γι' αυτό πρέπει νά μάς ανησυχεί καθότι ιδία ή χριστιανική απαιδευσία στο χώρο τής νεολαίας είναι δυσάρεστο φαινόμενο γιά τό μέλλον του τόπου καθ' ότι κατά τον Αριστοτέλη «απαιδευσία μετ' εξουσίας άνοια (μωρία) τίκτει». Προσέτι νά ξέρουμε ότι υπάρχουν μεγέθη πού μετριώνται μέ τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Καί υπάρχουν άλλα μεγέθη πού μετριώνται μέ τετραγωνικά ιστορίας καί πνεύματος.  Καί αυτό τό μέγεθος είναι ή ελληνική γλώσσα καθ' ότι ή γλώσσα είναι φορέας πολιτισμού καί τό Ευαγγέλιο τό έχουμε στή γλώσσα μας. Όποιον μέγα προνόμιο καί ευεργέτημα! Καί πέραν τής γνώσεως ασφαλώς αξίζει νά προχωρήσουμε σ' αυτό πού στήν πατερική γλώσσα ονομάζεται μέθεξη στή μυστική ζωή έν Χριστώ.
Αυτό τό «έν» κρύβει κοινωνία, αυθεντική χριστιανική ζωή πού είναι τόσο υπέροχη αυτή ή ζωή όποιος τή βιώνει μέσα του. Στους καιρούς μας λοιπόν πού τόσα ακούγονται γιά τήν καταράκωση του ανθρωπίνου προσώπου, ό Άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός μάς δίδει αυτά τά δύο σημεία. Αυτοσυνειδησία καί έπανακατήχηση.
«Κήρυττε ό φλογερός καλόγερος, όταν οί άνθρωποι τού πασά τον πλησίασαν. Τά πλήθη σάστισαν κι' άποτραβήχτηκαν. Αλλ' ό Κοσμάς ατάραχος καί γαλήνιος «σά να πήγαινε σέ χαρά καί ξεφάντωση», όπως λέει ό βιογράφος του, ακολούθησε τούς δημίους του. Τον ώδήγησαν στο Χότζα του Κούρτ, πού τον κράτησε μέ τή δικαιολογία, πώς τέτοιες είχε διαταγές άπό τον πασά του. Ό ιεροκήρυκας κατάλαβε τή σημασία τής συλλήψεως καί δόξασε τό Θεό γιατί τον αξίωσε νά χύσει τό αίμα του, σάν μάρτυρας τής ορθοδοξίας, όπως τόσες φορές είχεν ευχηθεί.
Ύστερα τον έκλεισαν κάπου κι' ό Κοσμάς πέρασε όλη τή νύχτα, ψάλλοντας χαρούμενα τροπάρια κι' ύμνωδίες τής Ακολουθίας, «χωρίς νά δείξη κανένα σημείον λύπης». Τήν αυγή τον πήραν, λέγοντας πώς θά τον οδηγήσουν στον Κούρτ πασά. Αλλ' ένώ προχωρούσαν σταμάτησαν στή θέση Μπουγιαλή κοντά στον Άψο ποταμό καί τον πρόσταξαν νά ετοιμασθεί. Γονάτισε κι' ευχήθηκε στο Θεό, «ότι διά τήν άγάπην του θυσιάζεται».
Ύστερα σηκώθηκε κι ευλόγησε «τά τέσσαρα σημεία τού κόσμου». Στρέφοντας τέλος τούς οφθαλμούς στον ουρανό κι άπαγγέλοντας τό ψαλμικό «Διήλθομεν διά πυρός καί ύδατος καί εξήγαγές με εις άναψυχήν», έτεινε τον τράχηλο στους δημίους του. Ποιος ξέρει! Το όραμα τής αναγεννήσεως καί τής απελευθερώσεως του Γένους, ίσως φτερούγισε μπρός στά μάτια του, όταν τό σχοινί θά τούσφιξε τό λαιμό! Κάποια χειρόγραφη σημείωση, πού φαίνεται, πώς γράφτηκε άπό αυτόπτη αναφέρει τά εξής γιά τις τελευταίες στιγμές του αγίου:
«Οί δήμιοι τον έκάθησαν κοντά εις ένα δένδρον καί ηθέλησαν νά του δέσουν τά  χέρια,  άλλ'  εκείνος  δέν  τούς  άφησε,  λέγοντάς  τους  ότι δεν αντιστέκεται. Έπειτα ακούμπησε τήν Ιεράν κεφαλήν του εις τό δένδρον καί ούτω τον έδεσαν άπό τον λαιμόν μέ ένα σχοινί καί ευθύς μόνον, πού τον έσφιξαν, έπέταξε τό θείον του πνεύμα εις τά ουράνια, όντας εις ήλικίαν εξήντα πέντε χρόνων.
Τό δέ τίμιον αυτού λείψανον γυμνώσαντες οί δήμιοι τό έσυραν καί τό έρριψαν εις τον ποταμόν μέ μίαν μεγάλην πέτραν εις τον λαιμόν. Τήν νύχτα ένας ευσεβής έμβαίνοντας εις ένα μονόξυλο καί κάνοντας τον σταυρόν του, επήγε διά νά έρευνήση καί παρευθύς βλέπει τό λείψανον, όπου έπλεε επάνω εις τό νερόν.
Όθεν τρέχει καί τό αγκαλιάζει καί τό εύγάζει άπό τον ποταμόν καί ένδύσας αυτό μέ τό ράσον του τό έφερεν εις τήν έκκλησίαν τής Θεοτόκου καί τό ένταφίασεν έν τω νάρθηκι τής αυτής εκκλησίας έν τω χωρίω Καλικόντασι.
Τον έσκότωσαν 1779, Αυγούστου 24, ήμερα Σάββατον».
Ό Ίσαπόστολος
Ό Έθναπόστολος
Ό Ίερομάρτυς
Κατόπιν όλων αυτών δέν μπορείς νά παραμένεις ασύνετος, αστόχαστος, άσυλλόγιστος, ανεύθυνος. Διδάχος ό άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός Μιλά στις ψυχές μας. Εμείς τον ακούμε;