12 Μαΐου, 2014

ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ Η ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος διά του Γραφείου της Αντιπροσωπείας Της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πραγματοποίησε σήμερα στην Αθήνα, στο αμφιθέατρο του Υπουργείου Εξωτερικών «Γιάννος Κρανιδιώτης», ημερίδα με θέμα: «Αλληλεγγύη, το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας και η κοινωνική διάσταση των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης».  Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος στην εισήγησή του τόνισε με έμφαση ότι «δεν πρέπει να υποτιμούνται οι χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης: «Ου σύ τήν ρίζαν βαστάζεις, αλλ᾿ η ρίζα σέ», κατά την αποστολική διατύπωση (Ρωμ. 11, 20). Ο Χριστιανισμός ήταν και παραμένει θεμελιακός και συνεκτικός παράγοντας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η ισχύς αυτής της κληρονομιάς εξακολουθεί να εμπνέει και να ζωογονεί».

Ανατρέχοντας στους πρώτους ευρωπαϊστές, ο Αρχιεπίσκοπος εξέφρασε την πικρία του γιατί «η σημερινή εικόνα της Ευρώπης δυστυχώς δεν απηχεί όσα οραματίστηκαν ο Σουμάν, ο Αντενάουερ, ο Ντε Γκωλ και οι υπόλοιποι πρόδρομοι της Ενωμένης Ευρώπης. Θυμούμαι ενδεικτικά, ανέφερε, τη φράση του Ζισκάρ ντ Εσταίν: «Ειρήνη!». Αυτό εξέφρασε ως απάντηση στο ερώτημα «πως θα περιγράφατε τα οφέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Τόσο η ειρήνη, αυτό το μεγάλο δώρο του Θεού, όσο και η ομαλότητα, η σταθερότητα και η συνοχή της, σήμερα δοκιμάζονται και κλονίζονται και έχουμε όλοι μας χρέος να αγωνιστούμε για όλα τα ανωτέρω».

Αντίστοιχα, ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. Αναστάσιος τόνισε, μεταξύ άλλων, στην ομιλία του: «οι κατά τόπους Εκκλησίες στην Ευρώπη έχουν την ευχέρεια να δείξουν μιαν ευρύτερη αλληλεγγύη μεταξύ τους, επιδρώντας στις κοινωνίες μέσα στις οποίες ζουν. Π.χ. οι Εκκλησίες της Βορείου Ευρώπης επηρεάζοντας τους λαούς τους για κατανόηση και αλληλεγγύη προς τις δοκιμαζόμενες κοινωνίες της Νοτίου Ευρώπης. Και αντιστρόφως οι Εκκλησίες της Νοτίου Ευρώπης περιορίζοντας τα αισθήματα πικρίας και αγανακτήσεως των οικονομικώς ασθενέστερων για την υπεροπτική συμπεριφορά των ευρώστων οικονομικά κρατών. Οι Εκκλησίες στις πλούσιες κοινωνίες δεν δικαιούνται να σιωπούν, κάποτε μάλιστα να συμπλέουν, και να αφήνουν να δεσπόζουν υπεροπτικές φωνές που προσβάλλουν τους ευρισκομένους σε δοκιμασία λαούς».

Την ημερίδα έκλεισε με ομιλία του ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κυβέρνησης κ. Αντώνης Σαμαράς, σημειώνοντας: «Την αγάπη μας για τον άλλο, την έγνοια μας για το διπλανό μας, δεν μπορούμε να τα αναβάλουμε...κι εκεί, ευτυχώς, είχαμε δίπλα μας την Εκκλησία. Που φρόντιζε με χίλιους τρόπους, κάθε στιγμή, αυτούς που δεν είχαν τρόπο να σταθούν όρθιοι. Αυτούς που είχαν λυγίσει, που δεν μπορούσαν». Ο κ. Σαμαράς ευχαρίστησε με θερμά λόγια την Εκκλησία της Ελλάδος, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Στις πιο κρίσιμες στιγμές της περασμένης τετραετίας, την κοινωνία μας την κράτησαν όρθια κι ενωμένη: η ελληνική οικογένεια που παραμένει ισχυρή. 

Και η Ελληνική Εκκλησία, που πιστή στις παραδόσεις της Ορθοδοξίας μας, έκανε το καθήκον της στο ακέραιο... μια λέξη βρίσκεται στην καρδιά της Ορθοδοξίας: η Αγάπη! Η αγάπη για τον πλησίον, η αγάπη για την πατρίδα, που είναι το μέλλον των παιδιών μας. Η Ελληνική Εκκλησία είναι η «κιβωτός» αυτής της αγάπης! Εσείς την εμπνέετε στο λαό μας. Εσείς τη φυτεύετε και την καλλιεργείτε συνεχώς στις καρδιές μας. Και τώρα την αποδεικνύετε στα δύσκολα που πέρασε η κοινωνία μας…Αυτό είναι – με μια λέξη – το πνευματικό υπόδειγμα της Ορθοδοξίας: Αγάπη!

Τέλος, ο κ. Πρωθυπουργός έκανε γνωστό ένα ευρύ πρόγραμμα στήριξης των αναξιοπαθούντων, που πρόκειται να υλοποιήσει η Ελληνική Κυβέρνηση σε συνεργασία με την Εκκλησία της Ελλάδος: «Έχουμε τώρα ένα πρόσθετο πρόγραμμα, που αποφασίστηκε από το Ευρωκοινοβούλιο και την Ελληνική Κυβέρνηση…και προβλέπει ότι για την επταετία 2014-2020, θα δοθούν 281 εκατομμύρια στην Ελλάδα ως «Πρόγραμμα Τροφίμων και Ειδικής Βοήθειας» στους ανήμπορους. Και μπορεί να ξεπεράσει και τα 350 εκατομμύρια…το έκτακτο αυτό πρόγραμμα θα δοθεί κυρίως τα αμέσως επόμενα χρόνια. Και το μισό απ’ αυτό, θέλω σήμερα να σας ανακοινώσω, θα το δώσουμε να το διαχειριστεί η Εκκλησία της Ελλάδος. Ώστε η ανακούφιση και η ανθρωπιά να έχουν και υλική υποστήριξη».
 
Εκτός από τον Πρωθυπουργό, συμμετείχαν στην ημερίδα με εισηγήσεις τους η Ευρωπαία Επίτροπος κ. Μαρία Δαμανάκη, ο καθηγητής και διακεκριμένος τραπεζίτης κ. Βασίλης Ράπανος, ο Μητροπολίτης Ιλίου κ. Αθηναγόρας, ο Επίσκοπος Λιέγης και Καθηγητής κ. Jean-Pierre Delville, ο καθηγητής στο LSE κ. Iain Begg και ο Επικεφαλής του Γραφείου Αθηνών της Γενικής Διεύθυνσης Οικονομικών και Χρηματοδοτικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Μαργαρίτης Σχοινάς.  Συντονιστής στην ημερίδα που τελούσε υπό την αιγίδα της Ελληνικής Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Αχαΐας κ. Αθανάσιος, διευθυντής του Γραφείου της Αντιπροσωπείας της Εκκλησίας της Ελλάδος στην ΕΕ.
 


ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ 
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ  ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ 
ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΡΟΕΔΡΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ 
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

ΜΕ ΘΕΜΑ «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΡΓΟ 
ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ 
ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ» 

γαπητοί μου δελφοί, Χριστός νέστη!

δι­οι­κοσα κ­κλη­σία καί ο πο­λι­τι­κές ρ­χές χουν να χρέος κοινό: νά στα­θον κοντά στόν ν­θρωπο. Συ­ναν­τή­σεις πως ση­με­ρινή μς νώ­νουν καί νι­σχύ­ουν τήν λ­πίδα, δι­α­σώ­ζουν τό κοινό ραμα γιά τή χώρα μας καί τήν Ε­ρώπη. Ε­δικά σή­μερα πού ο δυ­σκο­λίες ξα­κο­λου­θον νά ε­ναι πολ­λές καί με­γά­λες καί ο και­ροί πι­βάλ­λουν νας νά συμ­πλη­ρώ­νει τόν λ­λον. Συμ­βαί­νει δυ­στυ­χς νά ζομε σέ ποχή συγ­χύ­σεως, παρά τήν τα­χύ­τατη δι­α­κί­νηση τν δεν καί τν πλη­ρο­φο­ριν, μέ πο­τέ­λε­σμα συ­χνά νά δι­α­τυ­πώ­νον­ται λό­γοι στό κενό. Κι ταν δέν πάρ­χει λη­θι­νός δι­ά­λο­γος καί πι­κοι­νω­νία, ταν λό­γος δέν παρ­κε, δη­γού­μα­στε στήν συ­νεν­νο­η­σία, τή ρήξη, τήν πι­βολή, τόν ν­τα­γω­νι­σμό, τή μο­νο­μέ­ρεια καί τή μό­νωση, σέ πνευ­μα­τική ν­δεια καί τυ­φλό­τητα. Ο σχέ­σεις δο­κι­μά­ζον­ται πό τήν δι­ο­τέ­λεια καί τήν νάγκη κυ­ρι­αρ­χίας καί πι­κρά­τη­σης. Μ’ ναν λόγο, λα τά ν­τί­θετα τς λ­λη­λεγ­γύης.
 
Προ­φα­νς, δι­α­χεί­ριση τς κρί­σεως γινε κατ᾿ ρ­χήν μέ ρους ο­κο­νο­μι­κούς. μως κρίση δέν φο­ροσε μόνο στήν ο­κο­νο­μία· εχε καί βα­θύ­τερα πνευ­μα­τικά α­τια, τά ποα ν πα­ρα­βλέ­ψουμε, φαρ­μό­ζουμε λύ­σεις πι­φα­νει­α­κές. Τό χουν δι­α­τυ­πώ­σει τόσο κ­κλη­σι­α­στι­κοί ν­δρες σο καί στο­χα­στές μέ δι­ε­θνές κύ­ρος. ταν ξ­υπη­ρε­τον­ται συμ­φέ­ροντα, ετε ατά φο­ρον σέ μεμονωμένα τομα ετε σέ λί­γους σέ με­τέ­ρους σέ ται­ρεες στά σχυ­ρό­τερα πό τά κράτη μέλη, δη­μι­ουρ­γον­ται α­το­μά­τως νο­ση­ρές κοι­νω­νι­κές συν­θ­κες. ταν τά ο­κο­νο­μικά με­γέθη πο­βαί­νουν ες βά­ρος το ν­θρώ­που ντί νά συν­τε­λον στήν πη­ρε­σία του, γ­κυ­μο­νον­ται κρί­σεις καί πα­θο­γέ­νειες. σα δά­νεια καί νά πο­πλη­ρώ­σουμε, σα μνη­μό­νια καί νά γ­κρί­νουμε, σα κόμη καί νά πορ­ρί­ψουμε, δέν θά μπο­ρέ­σουμε νά ξα­λεί­ψουμε τίς γε­νε­σι­ουρ­γούς α­τίες.

σες να­λύ­σεις κι ν πι­χει­ρή­σουμε, σο μο­λύβι καί χαρτί κι ν κα­τα­να­λώ­σουμε, χω­ρίς τό πε­ρίσ­σευμα τς καρ­δις, χω­ρίς λ­λη­λεγ­γύη καί στή­ριξη πρός τόν συ­νάν­θρωπό μας, δέν θά τά κα­τα­φέ­ρουμε. άν δέν πο­κα­τα­στή­σουμε τήν ε­ρό­τητα το ν­θρω­πί­νου προ­σώ­που καί τήν γι ε­ράρ­χηση τν ξιν, κό­σμος δυ­στυ­χς θά ξα­κο­λου­θε νά με­τα­τρέ­πε­ται σέ οκο μ­πο­ρίου.

Οτε μως ν­θρω­πος ε­ναι κμε­ταλ­λεύ­σιμο ν­τι­κεί­μενο οτε τέ­τοιες ρ­χές καί ξίες πω­λον­ται καί γο­ρά­ζον­ται· πρό­κει­ται γιά γαθά καί χα­ρί­σματα τά ποα καλ­λι­ερ­γον­ται μέ θυ­σίες καί γώνα προ­σω­πικό. ν να­τρέ­ξει κα­νείς στά κεί­με­να τν πρώ­των ε­ρω­πα­ϊ­στν, θά δι­α­πι­στώ­σει μέ πι­κρία τι ση­με­ρι­νή ε­κό­να τς Ε­ρώ­πης δυ­στυ­χς δέν πη­χε σα ρα­μα­τί­στη­καν Σού­μαν, ν­τε­νά­ου­ερ, Ντέ Γκώλ καί ο πό­λοι­ποι πρό­δρο­μοι τς νω­μέ­νης Ε­ρώ­πης. Θυ­μο­μαι ν­δει­κτι­κά τή φρά­ση το Ζι­σκάρ ντ᾿ σταίν: «Ε­ρή­νη!». Ατό ξέ­φρα­σε ς πάν­τη­ση στό ρώ­τη­μα «πς θά πε­ρι­γρά­φα­τε τά φέ­λη τς Ε­ρω­πα­ϊ­κς νω­σης». Τόσο ε­ρή­νη, ατό τό με­γά­λο δρο το Θεο, σο καί μα­λό­τη­τα, στα­θε­ρό­τη­τα καί συ­νο­χή της, σή­με­ρα δο­κι­μά­ζον­ται καί κλο­νί­ζον­ται καί χουμε λοι μας χρέος νά γωνιστομε γιά λα τά νωτέρω.
 
ποχή μας χει νάγκη πό στα­θε­ρό­τητα στίς ξίες καί στίς ρ­χές το Χρι­στι­α­νι­σμο άν θέ­λουμε νά προ­χω­ρή­σουμε στήν πο­ρεία πρός τήν ε­ρω­πα­ϊκή λο­κλή­ρωση, πρός τήν πνευ­μα­τική ε­η­με­ρία, πρός τήν λη­θινή συ­νύ­παρξη. Στά κεί­μενα α­τν τν θε­με­λι­ω­τν γί­νε­ται πι­πλέον λό­γος γιά δελ­φο­σύνη, συ­νερ­γα­σία καί λ­λη­λεγ­γύη. Σή­μερα, λ­λη­λεγ­γύη με­ταξύ τν κρα­τν με­λν χει πλέον παραδώ­σει τή θέση της στό συμ­φέ­ρον. πο­μέ­νει νά να­ρω­τη­θομε τί ε­ναι στήν πρα­γμα­τι­κό­τητα μιά Ε­ρώπη χω­ρίς μοι­βαι­ό­τητα, συμ­πα­ρά­σταση καί σε­βα­σμό με­ταξύ τν χω­ρν πού τήν παρ­τί­ζουν. πορεία μις οκογένειας περιλαμβάνει χα­ρές, λύ­πες καί δυ­σκο­λίες. Χρει­ά­ζε­ται μως τά μέλη της νά τίς μοι­ρά­ζον­ται καί νά τίς ν­τι­με­τω­πί­ζουν πό κοι­νο.

 άν πρα­γμα­τικά πι­θυ­μομε μιά κοι­νω­νία πο­λι­τν καί κρα­τν μέ λ­λη­λεγ­γύη καί κοι­νές προ­ο­πτι­κές, χουμε χρέος νά ξαν­τλή­σουμε λα τά μέσα πού δι­α­θέ­τουμε. χουμε ε­θύνη ναντι της στο­ρίας νά να­ζη­τή­σουμε λύ­σεις πού δέν θά δη­γον λα­ούς σέ πό­γνωση. Σε­βό­μα­στε καί κτι­μομε τίς προ­σπά­θειες τν πο­λι­τι­κν γε­σιν καί να­γνω­ρί­ζουμε πόσο δύ­σκολο ε­ναι τό ργο πού χουν νά πι­τε­λέ­σουν. Ταυ­τό­χρονα σε­βό­μα­στε τήν μ­πρα­κτη λ­λη­λεγ­γύη τν ε­ρω­παίων συμ­πο­λι­τν μας, ο ποίοι χω­ρίς κομ­μα­τι­κές, θρη­σκευ­τι­κές καί θνι­κές δι­α­κρί­σεις στη­ρί­ζουν κάθε ε­ρω­παο πο­λίτη στίς δο­κι­μα­σίες τς κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας καί τς βι­ο­πά­λης.

μως δέν πρέ­πει νά πο­τι­μον­ται ο χρι­στι­α­νι­κές ρί­ζες τς Ε­ρώ­πης:  «Ο σύ τήν ί­ζαν βα­στά­ζεις, λλ᾿  ίζα σέ», κατά τήν πο­στο­λική δι­α­τύ­πωση (Ρωμ. 11, 20). Χρι­στι­α­νι­σμός ταν καί πα­ρα­μέ­νει θε­με­λι­α­κός καί συ­νε­κτι­κός πα­ρά­γον­τας τς ε­ρω­πα­ϊ­κς λο­κλή­ρω­σης. σχύς α­τς τς κλη­ρο­νο­μις ξα­κο­λου­θε νά μ­πνέει καί νά ζω­ο­γο­νε.
 
κ­κλη­σία πάντα προ­σέ­φερε καί ξα­κο­λου­θε νά προ­σφέ­ρει σο πάρ­χει νάγκη, χω­ρίς βε­βαίως ατό νά ση­μαί­νει τι λει­τουρ­γε ς φι­λαν­θρω­πι­κός ρ­γα­νι­σμός πό τή στενή ν­νοια. κοι­νω­νική μέ­ρι­μνα συ­νι­στ γιά τήν κ­κλη­σία βί­ωμα, μ­πει­ρία σπου­δς καί μα­θη­τείας στήν ν Χρι­στ ζωή. Δέν νο­ε­ται κ­κλη­σία χω­ρίς κοι­νω­νικό ργο. κοι­νω­νική δι­α­κο­νία της πρα­γμα­το­ποι­ε­ται στή βάση τς λ­λη­λεγ­γύης, σέ κάθε ερά Μη­τρό­πολη νά τήν λ­λη­νική πι­κρά­τεια, μέ τή δράση το φι­λαν­θρω­πι­κο ρ­γα­νι­σμο τς ε­ρς ρ­χι­ε­πι­σκο­πς θη­νν «πο­στολή», μέ τή βο­ή­θεια πλν ν­θρώ­πων καί χι­λι­ά­δων θε­λον­τν, τή στή­ριξη δελ­φν κ­κλη­σιν καί τή συγ­κι­νη­τική συ­νει­σφορά δελ­φν μας πό λ­λες χ­ρες. κ­κλη­σία συ­νί­στα­ται πό τό διο τό γε­γο­νός τς κοι­νω­νίας, ε­ναι δε­μένη μέ τόν λαό, πο­τε­λε σάρκα πό τή σάρκα του καί δέν πάρ­χει χω­ρίς α­τόν. Κύ­ριο ργο της ε­ναι νά δώ­σει ραμα καί προ­ο­ρι­σμό, νά δι­α­κο­νή­σει πνευ­μα­τικά καί νά στη­ρί­ξει τίς ψυ­χές. 

Προ­σπα­θε ν πρώ­τοις νά ο­κο­δο­μή­σει δε­σμούς γά­πης, νό­τη­τας καί λ­λη­λεγ­γύης, κι στερα μέ τίς δυ­νά­μεις της νά στα­θε λικά σέ σους δο­κι­μά­ζον­ται. Κέν­τρο τς ε­ναι τό ν­θρώ­πινο πρό­σωπο κι ποιος τό πε­ρι­φρο­νε, τό πο­τιμ τό ε­τε­λί­ζει, βρί­σκε­ται ξω πό τή δι­δα­σκα­λία το Χρι­στο. ποιος χει τή δύ­ναμη νά πη­ρε­τή­σει τούς ν­θρώ­πους καί δέν τό πράτ­τει, κρα­τών­τας τά λικά καί πνευ­μα­τικά του τά­λαντα γιά τόν αυτό του, πο­πί­πτει σέ α­ρεση. λ­λος, ν­θρω­πος δί­πλα μας, ε­ναι δελ­φός μας· δέν ε­ναι οτε χθρός μας οτε ν­τι­κεί­μενο κμε­τάλ­λευ­σης, ε­ναι ε­κόνα το Θεο – ε­μα­στε μες. Ε­ναι και­ρός νά πα­νεύ­ρουμε ατά τά ο­σι­ώδη ξι­ακά κρι­τή­ρια καί νά τά πη­ρε­τή­σουμε, προ­σφέ­ρον­τας πό κοι­νο συγ­χρό­νως καί τόν λικό καί τόν πνευ­μα­τικό βολό μας.
 
κοι­νω­νική δι­α­κο­νία τς κ­κλη­σίας ε­ναι καρ­πός τς λ­λη­λεγ­γύης. πορ­ρέει πί­σης πό τή βα­θειά συ­ναί­σθηση το ποι­μαν­τι­κο χρέ­ους καί τς γω­νίας μας ς πνευ­μα­τι­κν πα­τέ­ρων. Ατό δέν μς κα­θι­στά βε­βαίως λά­θη­τους οτε τήν κα­τά­σταση πα­ρα­δεί­σια. Χρει­ά­ζε­ται τα­πεί­νωση, κι ν κά­ποτε πο­γο­η­τευ­ό­μα­στε πό τούς λ­λους, θά πρεπε κα­λύ­τερα νά μς πο­γο­η­τεύει αυ­τός μας. Νά συ­νει­δη­το­ποι­ή­σουμε πόσο μα­κριά ε­μα­στε πό τήν γάπη το Χρι­στο. Νά φοσιωθομε μέ λες μας τίς δυ­νά­μεις στήν ο­κο­δό­μηση καί τήν καλ­λι­έρ­γεια τς λ­λη­λεγ­γύης, μέ πί­στη, νό­τητα καί προ­σή­λωση στήν κοινή συμ­πό­ρευση.
 
πο­δί­δουμε γι’ α­τόν τόν λόγο δι­αί­τερη ση­μα­σία καί χρη­στές λ­πί­δες σ᾿ ατή τήν με­ρίδα, γιά τήν πρα­γμα­το­ποί­ηση τς ποίας φεί­λον­ται ε­χα­ρι­στίες στόν Πα­νι­ε­ρώ­τατο Μη­τρο­πο­λίτη χα­ΐας κ. θα­νά­σιο. Ε­χο­μαι, μέ τή βο­ή­θεια το Θεο, ση­με­ρινή συ­νάν­τηση νά δι­ε­γεί­ρει τίς συ­νει­δή­σεις, νά στα­θε φορμή νά μ­βα­θύ­νουμε πό κοι­νο στά καί­ρια ατά ζη­τού­μενα καί νά μς δη­γή­σει σέ ο­σι­ώ­δεις προ­βλη­μα­τι­σμούς, ο ποοι θά βρον ρ­γα­νική συ­νέ­χεια πέρα πό ατή τήν α­θουσα. πι­τρέψτε μου νά κα­τα­κλείσω τίς σύν­το­μες α­τές σκέ­ψεις μου μέ μία εχή  νά δι­α­τη­ρή­σουμε ζων­τανή τή φλόγα γιά να κα­λύ­τερο α­ριο. 

Νά στη­ρι­χθομε στίς δυ­νά­μεις μας καί λοι μαζί νω­μέ­νοι, λ­λη­νες καί Ε­ρω­παοι συμ­πο­λί­τες μας, νά πα­ρα­μεί­νουμε στέ­ρεοι στόν ρα­μα­τι­σμό μας γιά μία πρα­γμα­τική πο­λι­τική νωση, χω­ρίς ν­θρώ­πι­νες μι­κρό­τη­τες καί δι­α­φω­νίες. Καί πειδή λ­λη­λεγ­γύη ση­μαί­νει πράξη, ση­μαί­νει ργα, ση­μαί­νει στα­θε­ρό­τητα στίς ρ­χές μας, ς πο­τε­λέ­σει με­ρίδα ατή τήν ε­και­ρία νά να­ζη­τή­σουμε τό α­ω­νιο πρό­τυπό μας, τόν να­στη­μένο Χρι­στό μας, ποος ε­ναι κατ᾿ ξο­χήν λ­λη­λεγ­γύη, μ­πρα­κτη γάπη, σι­γου­ριά τς ζως λων τν ν­θρώ­πων. δική Του θυ­σία πρξε δική μας νά­σταση.

 πο­ρεία πρός τήν λ­πίδα καί τήν λη­θινή ζωή. δική μας πνευ­μα­τική θυ­σία πο­τε­λε τόν σφα­λέ­στερο δρόμο γιά τήν λο­κλή­ρωση τς ν Χρι­στ λ­λη­λεγ­γύης. Σς ε­χα­ρι­στῶ.