ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΑΣΧΑ
+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ,
ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
Χριστός Ἀνέστη!
«Δεῦτε»,
ἀδελφοί
καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,
«λάβετε φῶς ἐκ τοῦ
ἀνεσπέρου
Φωτός» τοῦ Φαναρίου, τοῦ
Ἱεροῦ
Κέντρου τῶν Ὀρθοδόξων, καί δοξάσωμεν
ὅλοι
ὁμοῦ
καί ἀπό
κοινοῦ
«Χριστόν τόν Ἀναστάντα ἐκ
νεκρῶν».
Ζοφερά ἦτο
ἡ
ψυχική κατάστασις τῶν μαθητῶν
τοῦ
Κυρίου μετά τήν Σταύρωσιν Αὐτοῦ,
διότι διά τῆς δι᾿ αὐτῆς
θανατώσεως τοῦ Κυρίου διελύθησαν αἱ
ἐλπίδες
τῶν
μαθητῶν
Του περί ἐπικρατήσεως Αὐτοῦ
καί αὐτῶν
ὡς
πολιτικῆς
ἐξουσίας.
Εἶχον
ἐκλάβει
τήν θριαμβευτικήν εἴσοδον τοῦ
Ἰησοῦ
Χριστοῦ
εἰς
τά Ἱεροσόλυμα,
μετά τήν ἀνάστασιν τοῦ
Λαζάρου καί τήν θαυματουργικήν τροφοδοσίαν πέντε χιλιάδων ἀνδρῶν,
πλέον γυναικῶν καί παιδίων, διά πέντε ἄρτων
καί δύο ἰχθύων,
ὡς
προανάκρουσμα τῆς κατακτήσεως ὑπ᾿
αὐτῶν
κοσμικῆς
ἐξουσίας.
Ἡ μήτηρ δύο ἐξ
αὐτῶν
ὑπέβαλε
μάλιστα τό αἴτημα ὅπως οἱ
υἱοί
αὐτῆς
καθήσουν εἷς ἐκ δεξιῶν
καί εἷς
ἐξ
εὐωνύμων
τοῦ
Κυρίου, ὅταν
Οὗτος
ἀναλάβῃ
τήν ἐξουσίαν.
Ὅλα αὐτά
διελύθησαν ὡς παιδικαί φαντασίαι λόγῳ
τοῦ
φοβεροῦ
πλήγματος τῆς θανατικῆς
ἐκτελέσεως
τοῦ
Ἰησοῦ
Χριστοῦ.
Τήν πρωίαν, ὅμως,
τῆς
μιᾶς
τῶν
Σαββάτων αἱ Μυροφόροι εὗρον
τόν τάφον κενόν καί ἤκουσαν παρά τοῦ
Ἀγγέλου
ὅτι
ὁ
Ἰησοῦς
ἀνέστη
ἐκ
νεκρῶν.
Μετ᾿
ὀλίγον
δέ εἶδον
Αὐτόν
εἰς
ἀλλοίαν
κατάστασιν, μή ἐπιτρέπουσαν εἰς
τάς Μυροφόρους νά Τόν ἀγγίξουν.
Ἡ τοιαύτη ἀπροσδόκητος
ἐξέλιξις
τῶν
πραγμάτων προεκάλεσε τήν ἀπορίαν τῶν
περί τόν Ἰησοῦν περί τῆς
περαιτέρω ἐξελίξεως τῶν
γεγονότων.
Ἡ ἀπάντησις
δέν ἐδόθη
εἰς
αὐτούς
ἀμέσως.
Εἰδοποιήθησαν
νά ἀναμένουν
μέ ὑπομονήν
καί καρτερίαν μέχρις ὅτου ἐνδυθοῦν
δύναμιν ἐξ
ὕψους.
Πειθαρχήσαντες δέ εἰς
τήν ἐντολήν,
ἀνέμενον
μέχρι τῆς
Πεντηκοστῆς, ὅτε τό Ἅγιον
Πνεῦμα,
ἐπελθόν,
ἀπεκάλυψεν
εἰς
αὐτούς,
ἐν
πληρότητι, τήν νέαν ἀποστολήν των.
Αὕτη
δέν συνίστατο εἰς τήν ἀπελευθέρωσιν
ἑνός
ἔθνους
ἀπό
τῆς
ὑποδουλώσεως
εἰς
ἄλλο
ἔθνος,
ἀλλά
εἰς
τήν ἀπελευθέρωσιν
τῆς
ἀνθρωπότητος
ὅλης
ἀπό
τῆς
ὑποδουλώσεως
εἰς
τόν ἄρχοντα
τοῦ
κακοῦ
καί εἰς
τό κακόν ἐν γένει.
Μία ἄλλη
μεγάλη ἀποστολή
διαφορετική ἀπό ἐκείνην τήν ὁποίαν
ὠνειρεύοντο.Ἡ ἀσύλληπτος
ἐντολή
τῆς
διαδόσεως τοῦ κηρύγματος τῆς
ἀπελευθερώσεως
τοῦ
ἀνθρώπου
ἀπό
τῆς
δουλείας τοῦ θανάτου ἐξέπληξεν
αὐτούς,
ἀλλ᾿
ἀνελήφθη
μετά ζήλου καί ἐκηρύχθη πανταχοῦ
καί ἔσωσε
καί σώζει πολλούς ἀπό τοῦ
θανάτου.
Ὑπάρχει ὁ
πρωτότοκος τῶν νεκρῶν,
ὁ
ἀναστημένος
Ἰησοῦς,
ὁ
ὁποῖος
προσφέρει εἰς ὅλους τήν δυνατότητα τῆς
ἀναστάσεως
καί τῆς
αἰωνίου
ζωῆς,
μιᾶς
ζωῆς
ἡ
ὁποία
δέν ὑπόκειται
πλέον εἰς
τήν φθοράν, διότι ἐν τῇ
ἀναστάσει
οἱ
ἄνθρωποι
εἶναι
ὡς
οἱ
ἄγγελοι
τοῦ
Θεοῦ
ἐν
οὐρανῷ
καί φέρουν σῶμα πνευματικόν ἀντί
τοῦ
σαρκικοῦ.
Πρόγευσιν αὐτῆς
τῆς
μακαρίας ἀναστασίμου καταστάσεως βιοῦμεν
ἀπό
τώρα, ὅταν
φέρωμεν τό σάρκινον ἔνδυμά μας εἰς
τρόπον ὥστε
νά μή γευώμεθα τήν οὐσίαν τοῦ
θανάτου, δηλαδή τήν ἀπομάκρυνσιν ἀπό
τῆς
ἀγάπης
τοῦ
Θεοῦ,
ἀλλά
νά αἰσθανώμεθα
ὅτι
μετέβημεν ἀπό τοῦ φυσικοῦ
θανάτου τοῦ σαρκίνου σώματος εἰς
τήν ἀνωτέραν
ζωήν τοῦ
πνευματικοῦ τοιούτου διά τῆς
μετ᾿
ἀγάπης
γνώσεως τοῦ Προσώπου τοῦ
Κυρίου, ἡ
ὁποία
γνῶσις
ἰσοδυναμεῖ
πρός τήν αἰώνιον ζωήν.
Δέν προσδοκῶμεν,
λοιπόν, ἁπλῶς
τήν ἀνάστασιν
τῶν
νεκρῶν
ὡς
ἕν
γεγονός τοῦ ἀπωτάτου μέλλοντος ἀλλά
μετέχομεν αὐτῆς ἀπό
τοῦδε,
ὥστε
νά κραυγάζωμεν ἐνθουσιωδῶς
μετά τοῦ
Ἁγίου
Ἰωάννου
Χρυσοστόμου: «Ποῦ σοῦ,
θάνατε, τό κέντρον; ποῦ σοῦ,
Ἅδη,
τό νῖκος;».
Συνανέστημεν μετά τοῦ
Ἰησοῦ
Χριστοῦ
καί ζῶμεν
τά ἔσχατα
ὡς
παρόντα καί τά παρόντα ὡς ἔσχατα.
Ἡ
ἀνάστασις
διαποτίζει τήν ὕπαρξιν ἡμῶν
καί πληροῖ χαρᾶς αὐτήν.
Ὡς
ἐπλήσθη
χαρᾶς
τό στόμα τῶν μαθητῶν
ἐν
τῷ
λέγειν ἀνέστη
ὁ
Κύριος.
Συνεχίζομεν τό ἔργον
τῶν
Ἀποστόλων.
Μεταδίδομεν εἰς τόν κόσμον τό μήνυμα τῆς
ἀναστάσεως.
Κηρύσσομεν ἐν ἐπιγνώσει, ὅτι
ὁ
θάνατος δέν πρέπει νά ἔχῃ
θέσιν εἰς
τήν ζωήν μας, οὐδεμίαν ὠφέλειαν
προσφέρει εἰς τήν ἀνθρωπότητα.
Οἱ
ἐπιδιώκοντες
νά βελτιώσουν τήν κοινωνικήν ζωήν διά τοῦ θανάτου συνανθρώπων
τινῶν
αὐτῶν,
δέν προσφέρουν ἀγαθήν ὑπηρεσίαν
εἰς
τούς ἐπιζῶντας.
Ὑπηρετοῦν
τήν ἐπέκτασιν
τοῦ
θανάτου καί προετοιμάζουν τήν ὑπ᾿
αὐτοῦ
καταβρόχθισιν ἑαυτῶν.
Εἰς
τάς ἡμέρας
μας τά τύμπανα τοῦ θανάτου καί τοῦ
σκότους ἠχοῦν
μανιωδῶς.
Μερικοί συνάνθρωποί μας πιστεύουν ὅτι ἡ
ἐξόντωσις
ἄλλων
συνανθρώπων μας εἶναι πρᾶξις
ἐπαινετή
καί ὠφέλιμος,
ἀλλά
πλανῶνται
οἰκτρῶς.
Δυστυχῶς,
ἡ
ἐξουδένωσις
καί καταπίεσις τῶν ἀσθενεστέρων
ὑπό
τῶν
ἰσχυροτέρων
ἐπικρατεῖ
εἰς
τήν κοσμικήν πυραμίδα τοῦ γίγνεσθαι.
Συχνάκις ἐκπλήσσει
ἡ
σκληρότης καί ἔλλειψις εὐσπλαγχνίας
τῶν
κρατούντων τά ἡνία τοῦ
κόσμου καί τῶν νομιζόντων ἐξουσιάζειν
αὐτοῦ.
Ὁ Χριστός, ὅμως,
διά τοῦ
σταυρικοῦ
θανάτου Αὐτοῦ ἀντέστρεψε
τήν κοσμικήν πυραμίδα καί εἰς τήν κορυφήν αὐτῆς
ἐτοποθέτησε
τόν Σταυρόν Του.
Εἰς
τήν κορυφήν εὑρίσκεται ὁ
Ἴδιος,
ἐπειδή
Αὐτός
ἔπαθε
πλεῖον
πάντων τῶν
ἀνθρώπων.
Δέν ὑπῆρξεν
ἄνθρωπος
εἰς
τόν κόσμον ὁ ὁποῖος
ὑπέφερεν
ὅσα
ὑπέφερεν
ὁ
Θεάνθρωπος Χριστός: «Σχήματι εὑρεθείς ὡς
ἄνθρωπος
ἐταπείνωσεν
ἑαυτόν
γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ».
Διά τοῦτο
ὁ
Θεός Πατήρ «ἐχαρίσατο Αὐτῷ
ὄνομα
τό ὑπέρ
πᾶν
ὄνομα,
ἵνα
ἐν
τῷ
ὀνόματι
Ἰησοῦ
πᾶν
γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων
καί καταχθονίων» (Φιλιπ. β΄ 8-11).
Συχνάκις εἰς
τήν ἱστορίαν
τῆς
ἀνθρωπότητος
βλέπομεν νά κυριαρχῇ τό σκότος τοῦ
θανάτου, τό ἄδικον ἀντί
τῆς
δικαιοσύνης, τό μῖσος καί ὁ
φθόνος ἀντί
τῆς
ἀγάπης,
καί τούς ἀνθρώπους νά προτιμοῦν
τό καταχθόνιον μῖσος ἀντί
τοῦ
φωτός τῆς
Ἀναστάσεως.
Παρά τήν φαινομενικήν
τεχνολογικήν πρόοδον τῶν ἀνθρωπίνων
κοινωνιῶν,
παρά τάς διακηρύξεις περί τῶν ἀνθρωπίνων
δικαιωμάτων καί τῶν θρησκευτικῶν
ἐλευθεριῶν,
τό ἐθνοφυλετικόν
καί θρησκευτικόν μῖσος διογκοῦνται
παγκοσμίως καί προκαλοῦν ἐπικινδύνους
ἐντάσεις,
αἱ
ὁποῖαι
ἐπιτείνουν
τήν κυριαρχίαν τοῦ βασιλείου τοῦ
θανάτου, τοῦ Ἅδου, τῶν
καταχθονίων.
Οἱ
ἄνθρωποι
ἀτυχῶς
δέν ἠμποροῦν
νά ἀνεχθοῦν
τήν διαφορετικότητα εἰς τόν συνάνθρωπόν των.
Δέν ἠμποροῦν
νά δεχθοῦν
τήν διαφορετικήν φυλετικήν καταγωγήν τοῦ ἀνθρώπου,
τάς διαφορετικάς ἀντιλήψεις καί
πεποιθήσεις του, πολιτικάς, θρησκευτικάς, κοινωνικάς.
Ἡ ἱστορία,
ὅμως,
ἔχει
ἀποδείξει
ὅτι
ἀληθινή
πρόοδος δέν δύναται νά ὑπάρξῃ
χωρίς Θεόν. Οὐδεμία κοινωνία δύναται νά εἶναι
ἀληθῶς
προοδευτική καί εὐδαίμων, ἐάν
δέν ὑπάρχῃ
ἐλευθερία.
Ἀλλά
ἡ
ἀληθινή
ἐλευθερία
ἀποκτᾶται
μόνον μέ τήν παραμονήν πλησίον τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἱστορία
τοῦ
εἰκοστοῦ
αἰῶνος
ἐπιβεβαιοῖ
τραγικῶς
αὐτήν
τήν ἀλήθειαν.
Ἡ
ἀνθρωπότης
ἐγνώρισε
τήν ἐκ
τῆς
Κεντρικῆς
Εὐρώπης
πηγάσασαν φρίκην μέ τά ἑκατομμύρια θυμάτων τοῦ
Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καί τῶν ρατσιστικῶν
διωγμῶν.
Ταὐτοχρόνως
ὅμως
ἔζησε
καί τήν φρίκην τῶν δυνάμεων ἐκείνων,
αἱ
ὁποῖαι,
ὀνομάζουσαι
ἑαυτάς
προοδευτικάς, διέπραξαν ἐν ὀνόματι
τῆς
ἐλευθερίας
ἀναλόγου
μεγέθους καί σκληρότητος ἐγκλήματα εἰς
τήν Ἀνατολικήν
Εὐρώπην.
Οὕτω,
λοιπόν, ὁ
ὁλοκληρωτισμός
δέν γνωρίζει πολιτικάς παρατάξεις, ὡς ἀπότοκος
ἑνός
ἀνθρωπισμοῦ
ἄνευ
Χριστοῦ,
μέ φυσικήν ἀπόληξιν τόν ὄλεθρον
καί τόν θάνατον.
Πάντα ταῦτα
βεβαιοῦν
ὅτι
πᾶσα
προσπάθεια διά ἀληθινήν ἐλευθερίαν
ἄνευ
Θεοῦ
εἶναι
καταδικασμένη εἰς τραγῳδίαν.
Εἰς
τήν κυριαρχίαν αὐτήν τῶν
δυνάμεων τοῦ σκότους, ἡ
Ἐκκλησία
ἀπαντᾷ
μέ τήν χάριν καί τήν δύναμιν τοῦ Ἀναστάντος
Χριστοῦ.
Αὐτός,
ὁ
Ὁποῖος
ἀνέλαβεν
εἰς
Ἑαυτόν
τάς ἀσθενείας
καί τά παθήματα ἑκάστου ἀνθρώπου,
παρέχει εἰς τόν κόσμον διά τῆς
Ἀναστάσεώς
Του καί τήν βεβαιότητα ὅτι «νενίκηται ὁ
θάνατος».
Ἡ ἀνάστασις
καί ἡ
ζωή εἶναι
δῶρον
καί φῶς
τοῦ
Ἰησοῦ
Χριστοῦ,
τό ὁποῖον
«φαίνει πᾶσιν». Ἄς
τιμήσωμεν ὅλοι τό δῶρον.
Ἄς εὐχαριστήσωμεν
οἱ
πάντες τόν Δωρητήν, τόν «ὡς ἐν
ἐσόπτρῳ
διά σαρκός λάμψαντα τῷ κόσμῳ
καί τό φῶς
τῆς
ἀναστάσεως
τοῖς
ἔθνεσι
δείξαντα».
Δεῦτε,
λοιπόν, λάβωμεν φῶς ἐκ
τοῦ
ἀνεσπέρου
Φωτός τῆς
Ζωῆς.
Δεῦτε,
ἀποδεχθῶμεν
καί ὑποδεχθῶμεν
τήν δωρεάν τῆς ἀναστάσεως καί ἀναφωνήσωμεν
ἐκ
καρδίας μεγαλοφώνως:
Χριστός Ἀνέστη
ἐκ
νεκρῶν,
θανάτῳ
θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν
τοῖς
μνήμασι ζωήν χαρισάμενος! Χαίρετε λαοί καί ἀγαλλιᾶσθε!
Φανάριον, Ἅγιον
Πάσχα ,βιδ΄
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα
εὐχέτης πάντων ὑμῶν
ΠΑΣΧΑΛΙΑ
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
ΘΕΟΔΩΡΟΣ Β'
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ
ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ
ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ὁ
Θεός ἀπό
ἂκρα
ἀγαθότητα
κάλεσε τόν ἂνθρωπο στο εἶναι
καί τόν μόρφωσε κατ΄ εἰκόνα Του. Ὁ
ἂνθρωπος
πλουτίστηκε μέ τό ἐξαιρετικό χάρισμα τῆς
λογικῆς
ψυχῆς,
ὣστε
νά εἶναι
θεωρητής τῶν ὂντων καί ἐπιστήμων.
Ὁ
ἂνθρωπος
προικίστηκε μέ ψυχή καθαρεύουσα, ἐντός τῆς
ὁποίας
καθρεφτίστηκε ἡ βασιλεία τοῦ
Θεοῦ
καί ἀποτυπώθηκε
ἡ
ὁδός
τῆς
γνώσεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς
σωτηρίας.
Ὃταν ὁ
ἂνθρωπος,
κάνοντας κακή χρήση τῆς ἐλευθερίας
του, ἀποστράφηκε
τόν Θεό καί συντάχθηκε μέ τό κακό, ὁ ὑπέρκαλος
Θεός δέν τόν ἐγκατέλειψε. Ἀντιθέτως
"ἡ
ἡμῶν
παράβασις τοῦ Λόγου τήν φιλανθρωπίαν ἐξεκαλέσατο,
ὥστε
φανῆναι
τόν Κύριον ἐν ἀνθρώποις"
(Μ.Αθανασίου, Περί τῆς ἐνανθρωπήσεως
τοῦ
Λόγου, 1).
Διά τῆς
ἐνανθρωπήσεως
τοῦ
Υἱοῦ
Του, ὁ
Θεός ἀποκατέστησε
τήν ὠραιότητα
τῆς
λογικῆς
ψυχῆς
καί ἀνανέωσε
τό κατ΄ εἰκόνα στόν ἂνθρωπο.
Διά τοῦ
σταυροῦ
καί τῆς
ἀναστάσεώς
Του, ὁ
Σωτήρας μας Ἰησοῦς Χριστός κατέστησε τόν
ἂνθρωπο
καί πάλι δεκτικό θεότητος. Ἒδωσε στόν ἂνθρωπο
κάτι μεγαλύτερο καί ἀπό τήν δημιουργία, τήν ὑιοθεσία.
Ὁ ἂνθρωπος
προικίστηκε μέ τήν δυνατότητα νά γίνει κατά χάριν υἱός
τοῦ
Θεοῦ.
Ωστόσο διατήρησε στό ἀκέραιο τήν ἐλευθερία
του νά δεχθῇ ἢ νά ἀπορρίψῃ
τή θεία δωρεά. Ἒκτοτε ἡ
χρήση τοῦ
αὐτεξουσίου
ἀπό
τόν ἂνθρωπο
ἂλλοτε
φωτίζει καί ἂλλοτε συσκοτίζει τήν πορεία του πρός τήν
θέωση καί τήν σωτηρία.
Στίς μέρες μας μία ἀπό
τις πλέον ἀποτρόπαιες μορφές ἀμαυρώσεως
τῆς
εἰκόνας
τοῦ
Θεοῦ
στόν ἂνθρωπο,
ἀποτελεῖ
ἡ
τρομοκρατία. Ἡ συστηματική χρήση ἢ
ἡ
ἀπειλή
χρήσης βίας, πέρα καί ἒξω ἀπό
κάθε ὃριο
λογικῆς
καί συνέσεως, αἰφνιδιάζει, ἐνσπεῖρει
τόν πανικό, ἀφαιρεῖ ἀνθρώπινες
ζωές.
Ἡ ὑπόθαλψη
τῆς
ἀνασφάλειας
στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων εὐτελίζει
τήν ἀλήθεια
τῆς
ζωῆς
καί ἀναιρεῖ
τήν κοινωνία μέ τόν ἂλλον ὡς
εἰκόνας
τοῦ
Θεοῦ.
Ἡ
ὓπαρξη
παῦει
νά βιώνεται ὡς συνύπαρξη, ἡ
ἐπιβίωση
παῦει
νά πραγματώνεται ὡς συμβίωση. Τό ἐν
δυνάμει καθ΄ ὁμοίωσιν μοιάζει μέ οὐτοπία,
συνθλιβόμενο ὑπό τήν πίεση τοῦ
φόβου.
Καί ἐνώ
ὁ
Θεός, ὡς
δημιουργός καί ἀναδημιουργός τῆς
ἀνθρωπίνης
φύσεως, ὁριοθέτησε
τήν ἐλευθερία
ὡς
πράξη ἀγάπης
καί εὐθύνης,
ὁ
τρομοκράτης διαστρεβλῶνει τήν ἐλευθερία
ὡς
ἀνέραστη
αὐθαιρεσία.
Δέν πρᾶττει
αὐτό
που θέλει, ἀναλαμβάνοντας τό βάρος τῶν
εὐθυνῶν
του καί καταβάλλοντας τό κόστος τῶν πράξεων τῆς
ἐλεύθερης
ἐπιλογῆς
του. Ἀντιθέτως
πρᾶττει
αὐτό
που θέλει, ἐπιβαρύνοντας τούς συνανθρώπους του μέ
τίς συνέπειες τῶν ἐπιλογῶν
του.
Τό λογικό ποίμνιο τοῦ
Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς
βιῶνει
συχνά τόν παραλογισμό τῆς τρομοκρατίας. Ἡ
Ἐκκλησία
τῆς
Ἀλεξανδρείας
ἀποκηρύσσει
τήν τρομοκρατία ὡς ἀδιέξοδη
ἒκφραση
ἠθικῆς
συναυτουργίας τῆς ἰδεολογίας
μέ τή βία.
Προβάλλει ὡς
ἀλάνθαστο
δείκτη πορείας Ἐκεῖνον
που δέν ἰδεολόγησε,
ἀλλά
μέ τή ζωή καί τό θάνατό Του ἐνσάρκωσε τήν ἐλευθερία
ὡς
σεβασμό τοῦ ἂλλου καί τήν ἀγάπη
ὡς
ὑπέρτατη
θυσία.
Διατηρεῖ
ἂσβεστη
τήν πίστη στή συγκατάβαση τοῦ Θεοῦ,
ὁ
ὁποῖος
"οὓτω
ἠγάπησεν
τόν κόσμον, ὣστε τόν υἱόν
αὐτοῦ
τόν μονογενῆ ἒδωκεν" (Ιω. 3,16).
Φιλανθρώπως ἐργάζεται πρός ἒξωση
τοῦ
τυφλοῦ
ἐνστίκτου
τῆς
τρομοκρατικῆς βίας ἀπό
τήν ἀνθρώπινη
ψυχή καί πρός ἀποκατάσταση τῆς
ἀνθρώπινης
ψυχῆς
ὡς
κατοικητηρίου τοῦ Θεοῦ.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Διακονῶντας
τόν πλησίον στήν Ἀφρική ὃλα
αὐτά
τά χρόνια, ἒμαθα ὃτι, ἂν
οἱ
ἂνθρωποι
μποροῦν
νά διδαχθοῦν τό μῖσος,
μποροῦν
πολύ πιό εὒκολα νά διδαχθοῦν
τήν ἀγάπη.
Καί τοῦτο
διότι τήν ἀγάπη ἐνστάλαξε ὁ
Θεός στίς ψυχές μας στόν ὂρθρο τῆς
ἀνθρώπινης
ἱστορικῆς
πορείας.
Καί μήν λησμονεῖτε
τοῦτο:
ὁ
ἂνθρωπος
μπορεῖ
νά πεῖ
ὂχι
στόν Θεό, ὁ Θεός ὂμως
δέν λέει ὂχι στόν ἂνθρωπο
καί δεν σταματᾶ νά περιμένῃ
ἐλεύθερα
νά ἀνταποκριθοῦμε
στό κάλεσμά Του!
Χριστός Ἀνέστη!
† Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄
Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς
Ἒν
τῇ
Μεγάλῃ
Πόλει τῆς Ἀλεξανδρείας
Ἃγιον
Πάσχα 2014
ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ
ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ
ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄
Ἐλέῳ
Θεοῦ
Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ
καί πάσης Παλαιστίνης παντί τῷ
πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας, χάριν καί ἔλεος
καί εἰρήνην ἀπό τοῦ
Παναγίου καί Ζωoδόχου Τάφου
τοῦ
Ἀναστάντος
Χριστοῦ.
«Ἰησοῦν
ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον.
Ἠγέρθη, οὐκ
ἔστιν
ὧδε, ἴδε
ὁ
τόπος ὅπου ἔθηκαν
Αὐτόν»,
(Μάρκ. 16,6)
Τόν οὐράνιον
ἅμα
δέ καί σωτήριον τοῦτον λόγον ἤκουσαν
διά στόματος ἀγγέλου «λίαν πρωΐ τῇ
μιᾷ
τῶν
Σαββάτων αἱ μυροφόροι γυναῖκες,
αἱ
ἐλθοῦσαι
ἐπί
τό μνημεῖον,
ἵνα
ἀρώμασι
ἀλείψωσι
τόν Ἰησοῦν»
(Μάρκ. 16, 1-2). Αὗται ἐνωτίσθησαν
χαρᾶς
εὐαγγέλια,
ἐδέχθησαν
πληροφορίαν ὅτι ὁ Μονογενῆς
Υἱός
καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ
ἐνανθρωπήσας
ἐκ
Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς
Παρθένου, ὁ διά τοῦ
Σταυροῦ
εἰς
τόν ᾍδην
κατελθών, ἀνέστη ἐκ
νεκρῶν.
Ὁ
ᾍδης
νομίσας ὅτι
προσέλαβεν ἄνθρωπον κοινόν θνητόν, ἠπατήθη.
Ἠπατήθη,
καθ” ὅτι
συνήντησεν οὐχί θνητόν ἀλλά
ἄνθρωπον
τέλειον, καί Θεόν παντέλειον, ἀθάνατον, συνάναρχον καί
συναΐδιον τῷ Πατρί.
Τοῦτο
ὄντως
εἶναι
τό θαῦμα
τῆς
τοῦ
Θεοῦ
σοφίας, δυνάμεως καί φιλανθρωπίας εἰς τήν οἰκονομίαν
Αὐτοῦ
διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν.
Ἰησοῦς
ὁ
Ναζωραῖος
ἐν
τῇ
δυνάμει τοῦ Πατρός Αὐτοῦ
καί ἐν
τῇ
δυνάμει τῆς θείας φύσεως Αὐτοῦ,
ἀνέστησε
τήν ἀνθρωπίνην
φύσιν Αὐτοῦ.
Συνανέστησε τόν Ἀδάμ, συνανέστησε ἡμᾶς
τούς ἀνθρώπους. Τό παρά τοῦ
Θεοῦ
Πατρός ἐνεργούμενον
μυστήριον τοῦτο ἐτελεσιουργήθη εἰς
τόν τόπον τοῦτον, ἐν ᾧ
ἱστάμεθα.
Εἰς
τοῦτο
τό μνημεῖον
ἐτάφη
καί ἐξ
αὐτοῦ
ἀνέστη
ὁ
Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός. Μάρτυς τοῦ
μυστηρίου τούτου αὐτό τοῦτο
τό μνημεῖον
τό κενόν.
Μάρτυρες ἐπίσης αἱ
μυροφόροι γυναῖκες καί οἱ
ἀπόστολοι
μαθηταί, οἱ θεασάμενοι τοῦτο
κενόν. Μάρτυς Αὐτός Οὗτος
ὁ
Κύριος, ὁ
ἐμφανισθείς
«ἐν
ἑτέρᾳ
μορφῇ»
τοῦ
ἐσταυρωμένου,
ἀναστημένου
καί δεδοξασμένου σώματος Αὐτοῦ
τήν πρώτην ἡμέραν τῆς
Ἀναστάσεως
Αὐτοῦ
«πρῶτον,
Μαρίᾳ
τῇ
Μαγδαληνῇ»
(Μάρκ. 16, 9) καί «ὁ ὑπαντήσας
ταῖς
Μυροφόροις λέγων αὐταῖς
χαίρετε» (Ματθ. 28, 9), «ὁ φανερωθείς δυσίν
μαθηταῖς
πορευομένοις εἰς ἀγρόν» (Μάρκ. 16, 12), «ὁ
φανερωθείς ἀνακειμένοις τοῖς
ἕνδεκα»
(Μάρκ. 16, 14), καί καταδεχθείς ψηλαφηθῆναι ὑπό
τοῦ
Θωμᾶ
τήν ὀγδόην
ἀπό
τῆς
Ἀναστάσεως
ἡμέραν
(Ἰωάν.
20, 27) καί «παραστήσας ἑαυτόν ζῶντα
πολλοῖς
τεκμηρίοις δι’ ἡμερῶν
τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος τοῖς
μαθηταῖς»
(Πράξ. 1, 3).
Ὁ σαρκί σταυρωθείς καί
τριήμερος ἐκ νεκρῶν
ἀναστάς
καί ἐν
δόξῃ
ἀναληφθείς
ἀφ’
ἡμῶν
εἰς
τούς οὐρανούς
Κύριος ἔπεμψε
παρά τοῦ
Πατρός τό Πνεῦμα Αὐτοῦ
τό Ἅγιον,
τό Πνεῦμα
τῆς
Πεντηκοστῆς εἰς τούς μαθητάς Αὐτοῦ.
Διά τοῦ
Πνεύματος τούτου ὁ Κύριος κατηύγασε, ἐστερέωσε
καί ἀνέδειξε
ἐν
τῷ
κόσμῳ
τήν Ἐκκλησίαν
ὡς
τό σῶμα
Αὐτοῦ
τό Ἅγιον,
τό ὁποῖον
ἐξηγόρασε
διά τοῦ
τιμίου αἵματος
Αὐτοῦ.
Ἐν τῷ
φωτί καί τῇ δυνάμει τοῦ
Ἁγίου
Πνεύματος ἡ Ἐκκλησία λειτουργεῖ
ἀνά
τούς αἰῶνας
εἰς
τόν κόσμον. Αὕτη διδάσκει τόν ἄνθρωπον,
κατηχεῖ
καί μυεῖ
αὐτόν
εἰς
τά μυστήρια αὐτῆς, βαπτίζει καί καθιστᾷ
αὐτόν
τίμιον μέλος αὐτῆς. Ἡ
Ἐκκλησία
ἐξανθρωπίζει
τόν ἄνθρωπον,
ἁγιάζει,
εἰρηνεύει
αὐτόν
ἐν
ἑαυτῷ
καί μετά τοῦ πλησίον, παρέχει αὐτῷ
τήν εὐπρεπεστάτην
ἀλλοίωσιν,
καθιστᾷ
αὐτόν
θεοειδῆ,
ποιητήν ἔργων
εὐποιΐας
καί εὐεργεσίας
διά τήν κοινωνίαν. Ἡ Ἐκκλησία
καθιστᾷ
τόν ἄνθρωπον
νικητήν ἀκόμη
καί τοῦ
θανάτου.
Καθιστᾷ αὐτόν
ἱκανόν
νά ἀψηφᾷ
ἀφόβως
τόν διά βασανιστηρίων θάνατον. Ἡ Ἐκκλησία
ἀνέδειξε
ἑκατομύρια
μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι
ἀπέθανον
χάριν τοῦ
ὀνόματος
τοῦ
Χριστοῦ
καί ἐξέχεον
τό αἷμα
αὐτῶν,
τό ὁποῖον
ὁμοῦ
μετά τοῦ
αἵματος
τοῦ
Χριστοῦ
στηρίζει τά θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας,
ὥστε
«πύλαι ᾅδου
νά μήν δύνωνται νά κατισχύσωσιν αὐτῆς»
(Ματθ. 16, 18).
Τοῦτο
τό ἔργον
ἐξασκεῖ
ἡ
Ἐκκλησία
καί σήμερον εἰς καιρούς δεινῆς
οἰκονομικῆς
καί ἠθικῆς
κρίσεως, πείνης, πτωχείας, ἐκμεταλλεύσεως καί ἐμπορεύσεως
τοῦ
ἀνθρώπου.
Ἡ
Ἐκκλησία
συμπάσχει καί συγκακουχείται μετά τοῦ ἀνθρώπου.
Βοηθεῖ
αὐτόν
δι’ ὅλων
τῶν
δυνάμεων αὐτῆς καί διά ποικίλων
μέσων οὐχί
μόνον πνευματικῶς καί ἠθικῶς
ἀλλά
καί οἰκονομικῶς.
Διδάσκει αὐτόν τήν κατά φύσιν καί κατά λόγον αὐτάρκη
ζωήν.
Ἡ τοῦ
πάντων Βασιλέως Ἁγία Πόλις, ἡ
δεξαμένη πρώτη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν
διά τῆς
ἀναστάσεως,
ἐξασκεῖ
τό ποιμαντικόν αὐτῆς
ἔργον
εἰς
τό ἐν
τῇ
Ἁγίᾳ
Γῇ
ποίμνιον αὐτῆς, τό κλυδωνιζόμενον
καί συνθλιβόμενον ὑπό τῆς
ἐκρύθμου
πολιτικῆς
καταστάσεως.
Ἐπιχέει ἔλεον
καί οἶνον
εἰς
τάς πληγάς τοῦ ποιμνίου Αὐτῆς,
ταυτοχρόνως ὅμως ἐξασκεῖ
καί τό ἔργον
τῆς
διαφυλάξεως τῶν Ἁγίων Τόπων, εἰς
τούς ὁποίους
ἔλαβεν
χώραν ἡ
ἀποκάλυψις
τοῦ
Θεοῦ
ἐν
τῷ
Μονογενεῖ
Υἱῷ
καί Λόγῳ
Αὐτοῦ.
Αὕτη
φιλοξενεῖ
φιλοστόργως καί ὑμᾶς
τούς εὐλαβεῖς
προσκυνητάς, θεωροῦσα ὑμᾶς
ὡς
πλήρωμα αὐτῆς κατά τάς ἡμέρας
ταύτας τῆς
προσκυνηματικῆς θεωρίας ὑμῶν.
Ἡ Σιωνῖτις
μήτηρ τῶν
Ἐκκλησιῶν,
ἀγαλλομένη
ἐπί
τῇ
ἀναστάσει
τοῦ
Χριστοῦ,
ἀπευθύνει
ἀπό
τοῦ
Παναγίου καί Ζωοδόχου Τάφου εἰς τό εὐσεβές
ποίμνιον αὐτῆς ἐν
τῇ
Ἁγίᾳ
Γῇ
καί πέραν αὐτῆς καί εἰς
ὑμᾶς
τούς φιλοχρίστους καί εὐσεβεῖς
προσκυνητάς τόν πασχάλιον ὕμνον «Χριστός ἀνέστη,
ἐκ
νεκρῶν
θανάτῳ,
θάνατον πατήσας, καί τοῖς ἐν
τοῖς
μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
Ἐν
τῇ
Ἁγίᾳ
Πόλει Ἱερουσαλήμ ΠΑΣΧΑ 2014.
Διάπυρος πρός Κύριον Εὐχέτης,
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄
Πατριάρχης Ἱεροσολύμων
ΜΗΝΥΜΑ
ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΙΑ
ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ 2014
Προσφιλείς μου Ομογενείς της Μητροπολιτικής
Ελλάδος
Χριστός Ανέστη!
Σας μεταφέρω με πολλή αγάπη τον εγκάρδιο
αναστάσιμο χαιρετισμό των ομογενών της Αμερικής και τις θερμότατες ευχές μας
για ένα Πάσχα ουσιαστικής χαράς και ανανεωμένης ελπίδος.
Είναι Πάσχα ουσιαστικής χαράς, διότι
παρά τις θλίψεις, τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα που βιώνουμε, γιορτάζουμε την
Ανάσταση του Χριστού, την οριστική νίκη Του επί του κακού, της αμαρτίας και του
θανάτου. Έζησε τον χειρότερο θάνατο, υπέστη την φοβερώτερη επίθεση του κακού,
και γεύθηκε την απόλυτη ανθρώπινη απόρριψη. Σταυρώθηκε, αλλά αναστήθηκε.
Ενίκησε. Χριστός Ανέστη! Γι’ αυτό και η χαρά ανθίζει σήμερα στην καρδιά μας και
ψάλλουμε: «Χαράς τα πάντα πεπλήρωται της ανάστασεως την πείραν ειληφότα».
Όμως σήμερα γιορτάζουμε όχι μόνο ένα
Πάσχα ουσιαστικής χαράς, αλλά και ένα Πάσχα ανανεωμένης ελπίδος. Η Ανάσταση του
Χριστού ανανεώνει και θεμελιώνει οριστικά την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο,
ό,τι και αν είναι το σήμερα, για ένα μέλλον άξιο του ανθρώπου ως τέκνου του
Θεού.
Ας γεμίσουμε, λοιπόν, την ύπαρξή μας
αυτό το Πάσχα με χαρά και ελπίδα διότι,
Χριστός Ανέστη!
Αληθώς Ανέστη!
+ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ
Αρχιεπίσκοπος Tιράνων,
Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας
ΠΑΣΧΑ 2014
ΜΕ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΟΛΟΛΕΥΚΟ
ΦΩΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Προσφιλέστατα τέκνα εν
Κυρίω,
“Τόν Ἀναστάντα
ἐκ
νεκρῶν
καί φωτίσαντα πάντα
δεῦτε
προσκυνήσωμεν”
Η Ανάσταση του Χριστού
είναι εορτή πλημμυρισμένη με ολόλαμπρο φως. Και ακτινοβολεί κύματα φωτός προς
όλες τις κατευθύνσεις της οικουμένης. “Νῦν πάντα πεπλήρωται
φωτός, οὐρανός
τε καί γῆ
καί τά καταχθόνια”, ψάλλει η Εκκλησία· Και ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός
συμπληρώνει: “Αὕτη ἡ
τῆς
ἁγίας
Κυριακῆς
λαμπρά και φαεσφόρος ἡμέρα, ἐν
ᾗ
τό ἄκτιστον
φῶς
σωματικῶς
ἐκ
τοῦ
τάφου πρόεισιν (προβάλλει) ὡς νυμφίος ὡραῖος
τῷ
κάλλει τῆς
ἀναστάσεως”.
1.Με την Ανάσταση
ολόκληρη η κτίση αποκτά νέο φως. Το έρεβος της αμαρτίας, τα σκότη της αδικίας,
του μίσους, του ψεύδους, του θανάτου υποχωρούν εμπρός στον θρίαμβο του
Αναστάντος. Όπως συνοψίζει η θεία Λειτουργία του Μ. Βασιλείου: Ο Χριστός, “ἀναστάς
τῇ
τρίτῃ
ἡμέρᾳ,
καί ὁδοποιήσας
πάσῃ
σαρκί τήν ἐκ νεκρῶν
Ἀνάστασιν,
καθότι οὐκ
ἦν
δυνατόν κρατεῖσθαι ὑπό τῆς
φθορᾶς
τόν ἀρχηγόν
τῆς
ζωῆς,
ἐγένετο
ἀπαρχή
τῶν
κεκοιμημένων, πρωτότοκος ἐκ τῶν
νεκρῶν,
ἵνα
ᾖ
αὐτός
τά πάντα ἐν πᾶσι πρωτεύων”. Αυτό το
μοναδικό Γεγονός εορτάζουμε σήμερα.
Ο ίδιος ο Ιησούς
Χριστός διακήρυξε ότι “Φῶς εἰμι
τοῦ
κόσμου”(Ιω. 9:5). Η αναλογία είναι προφανής. Το φως είναι εκείνο που
αποκαλύπτει και αναδεικνύει την υπέροχη ποικιλία των χρωμάτων τηςδημιουργίας.
Χωρίς το φως, όλη η κτίση βυθίζεται σε σκότη παγερά, θανατηφόρα. Χωρίς αυτό,
δεν υπάρχει ζωή. Το ολόλευκο φως του Αναστάντος Χριστού αποκαλύπτει το
πνευματικό κάλλος, την ωραιότητα του σύμπαντος. Και προσφέρει πληρότητα ζωής,
που προεκτείνεται στην αιωνιότητα.
Ο νέος πλούτος των
γνώσεών μας σχετικά με το φυσικό φως, το “κτιστό φῶς”
(κατά τη θεολογική ορολογία) διευρύνει ακόμη περισσότερο τους συμβολισμούς και
τις εκπληκτικές επιδράσεις του πνευματικού φωτός στον κόσμο. Το φυσικό φως,
γενικά, είναι πολύ οικείο, αλλά συγχρονως ακατανόητο. Παρομοίως, ο Αναστάς
Χριστός παραμένει γνωστός και οικείος, συγχρόνως όμως είναι απερινόητος και
απρόσιτος ως προς τη θεία Του φύση. “Ὁ Θεός καλεῖται
φῶς
ὄχι
ὡς
πρός τήν οὐσίαν ἀλλά ὡς
πρός τήν ἐνέργειάν Του” (Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς).
2.“Τόν ἀναστάντα
ἐκ
νεκρων και φωτίσαντα πάντα δεῦτε προσκυνήσωμεν”. Δεν
αρκεί όμως να ατενίζουμε δοξολογικά τον αναστάντα Χριστό. Η Εκκλησία προτρέπει
τον καθένα μας να προσλάβει προσωπικά το αναστάσιμο φως. “Δεῦτε
λάβετε φῶς
ἐκ
τοῦ
ἀνεσπέρου
φωτός”. Γιά να φωτισθούν τα πρόσωπα και οι καρδιές μας, που συχνά σκοτεινιάζουν
από τη μελαγχολία και την κατάθλιψη. Με μια προϋπόθεση πάντοτε: Να επιμενουμε
“τῇ
πίστει τεθεμελιωμένοι καί ἑδραῖοι
καί μή μετακινούμενοι ἀπό τῆς
ἐλπίδος
τοῦ
εὐαγγελίου”
(Κολασ. 1:23). Ανάλογα με τη δεκτικότητα πίστεως, ο καθένας μας απορροφά και
χαίρεται το ζωογόνο πασχαλινό φως.
“Όσο περισσότερο
προχωρούμε προς την κάθαρση, τόσο πιο πολύ Το βλέπουμε (το Θειο Φως), - εξηγεί ο
Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός,- και όσο περισσότερο Το ατενίζουμε, τόσο πιο πολύ Το
αγαπούμε, και όσο περισσότερο Το αγαπήσουμε, τόσο πιο πολύ Το αντιλαμβανόμαστε.
Αυτό μας αποκαλύπτεται και γίνεται αντιληπτό· καθώς λίγο διαχέεται προς τα
έξω”. (“Ὅσον
ἄν
καθαρώμεθα, φανταζόμενον, καί ὅσον ἄν
φαντασθῶμεν,
ἀγαπώμενον,
καί ὅσον
ἄν
ἀγαπήσωμεν,
αὖθις
νοούμενον· αὐτό ἑαυτοῦ
θεωρητικόν τε καί καταληπτικόν· ὀλίγον τοῖς
ἔξω
ἐκχεόμενον”).
Ας απολαύσουμε, λοιπόν,
στα βάθη της ψυχής μας, προσωπικά, το πάλλευκο πασχαλινό φως. Το Πάσχα δεν
είναι κάτι που περιορίζεται στο παρελθόν· είναι Γεγονός που αδιάκοπα ανανεώνει.
3.“Τόν ἀναστάντα
ἐκ
νεκρῶν
καί φωτίσαντα πάντα δεῦτε προσκυνήσωμεν”. Και
στη συνέχεια, αδελφοί μου, ας μεταφέρουμε το φως Του, όπως μεταδίδουμε το
αναστάσιμο φως στη σβησμένη λαμπάδα του πλησίον, στο άμεσο ή ευρύτερο
συγγενικό, κοινωνικό περιβάλλον. Και ακόμη, ας συμβάλουμε στο χρέος της
Εκκλησίας για να μεταδοθεί το αναστάσιμο φως στις πιο λησμονημένες και
αδικημένες γωνιές της οικουμένης. Καθώς επίσης, στα πολυφωτισμένα, με τεχνητό
φως, πολυτελή καταλύματα, εκεί όπου οι ένοικοί τους βιώνουν το έρεβος της
προσωπικής μοναξιάς, του εσωτερικού διχασμού και κενού, βυθισμένοι στην
ολοσκότεινη νύκτα ανείπωτων παθών.
Ο Χριστός επέμεινε ότι
και όσοι μένουν εν Αυτώ, οι αληθινοί μαθηταί Του, οφείλουν να γίνουν “φῶς
τοῦ
κόσμου” (Ματθ. 5:14). Η λάμψη του δικού Του πνευματικού φωτός δεν συνδέεται με
εκστατικές καταστάσεις· (νεοπλατωνικού, ινδουιστικού ή βουδδιστικού τύπου),
αλλά με συγκεκριμένα έργα αγάπης. “Οὕτω λαμψάτω τό φῶς
ὑμῶν
ἔμπροσθεν
τῶν
ἀνθρώπων,
ὅπως
ἴδωσιν
ὑμῶν
τά καλά ἔργα
και δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν
τόν ἐν
τοῖς
οὐρανοῖς”
(Ματθ. 5:16).
Κάθε πιστός - ιδιαίτερα σε κρίσιμες εποχές, όπως η σημερινή, έχει
χρέος να εκφράζει την πίστη του με έργα αγάπης προς όλους ανεξαιρέτως,
ιδιαίτερα σε όσους μαστίζονται από την ανέχεια, τον πόνο και την απόγνωση. Το
ολόλαμπρο φως της Αναστάσεως αφύπνησε τις συνειδήσεις ευγενών ψυχών σε διάφορα
μήκη και πλάτη της γης κατά τη διάρκεια της ιστορίας, για να αγωνισθούν σθεναρά
για την ελευθερία, την αλήθεια, τη συμφιλίωση, την αξιοπρέπεια των αδικουμένων
ανθρώπων.
Το λευκό του φυσικού
φωτός αποτελεί, ως γνωστόν, σύνθεση διαφόρων χρωμάτων. Και το πάλλευκο φως του
Αναστημένου Χριστού αναλύεται σε ποικίλους χρωματισμούς στη ζωή. Αυτό, λοιπόν,
το φως καλούμεθα να το ακτινοβολήσουμε στην κοινωνία μας:
Φως ειρήνης, με τον
εαυτό μας, με τους γύρω μας, με τον κόσμο ολόκληρο.
Φως δικαιοσύνης,
αγωνιζόμενοι για μια δίκαιη κοινωνία σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Φως αλήθειας, στη
διερεύνηση της ιστορίας στην ανάλυση της κοινωνικής πραγματικότητος.
Φως δημιουργικής πνοής,
που ενθαρρύνει την πρωτότυπη σκέψη στις επιστήμες, τις τέχνες και στον
πολιτισμό.
Φως ελπίδος, για τη
συμφιλίωση ανθρώπων και λαών.
Φως αγάπης, όπως την
προσδιόρισε ο Χριστός και όπως την βίωσαν όσοι Τον ακολούθησαν με συνέπεια.
Φως από το ανέσπερο
πασχαλινό φως, που αποκαλύπτει την τελική υπέρβαση της αμαρτίας και του θανάτου
με τη δύναμη του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού.
Αυτό το ολόλευκο
αναστάσιμο φως, με όλους τους χρωματισμούς του, ας μας αφυπνήσει κατά τη
φετεινή πασχαλινή περίοδο και ας οδηγήσει, πιστούς και ολιγόπιστους, σε μια νέα
προσπάθεια για περισσότερη αλληλοκατανόηση, καταλλαγή, συναδέλφωση και
δημιουργική πορεία.
Εύχομαι με όλη μου την
καρδιά να γιορτάσουμε το Πάσχα με ανανεωμένη την αγωνιστικότητα για μια
κοινωνία αλληλεγγύης και συνευθύνης. Χριστός Ανέστη!, αδελφοί μου. Η βεβαιότητα
αυτή ας καταυγάζει την ύπαρξή μας με ολόλευκο φως ελπίδος για το παρόν και το
μέλλον, το δικό μας, του τόπου μας, του κόσμου ολόκληρου.
Mε όλη μου την αγάπη εν
Χριστώ,
+ Αναστάσιος
Αρχιεπίσκοπος Tιράνων,
Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας