01 Απριλίου, 2014

1η ΑΠΡΙΛΙΟΥ


ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΜΚΟ "ΑΠΟΣΤΟΛΗ" ΣΤΟ ΜΟΣΧΑΤΟ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΕ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Κ. κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

 

Το Κέντρο φροντίδας παιδιών της ΜΚΟ "Αποστολή" στο Μοσχάτο επισκέφθηκε το μεσημέρι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος. Ο Αρχιεπίσκοπος συνοδευόμενος από το Γενικό Διευθυντή της "Αποστολής" κ. Κωνσταντίνο Δήμτσα ξεναγήθηκε στους χώρους του Κέντρου και συνομίλησε με τα παιδιά. Στη συνέχεια γευμάτισε μαζί τους και τους μοίρασε δώρα με αφορμή την εορτή του Πάσχα. Ο Αρχιεπίσκοπος ενημερώθηκε από την υπεύθυνη του κέντρου και το εξειδικευμένο προσωπικό για τα προγράμματα που υλοποιούνται και τόνισε πως "σκοπός μας είναι να στεκόμαστε στο πλευρό των παιδιών και των νέων, για να μπορούν να αποκτήσουν γερά θεμέλια και να αντέξουν τις όποιες δυσκολίες".

Απευθυνόμενος στα παιδιά τα κάλεσε να μελετούν τακτικά και σωστά, για να κατακτήσουν τη γνώση και να ανοίξουν τους ορίζοντές τους, βάζοντας γερά θεμέλια στη ζωή τους. Η «Αποστολή» με το κέντρο φροντίδας παιδιών στο Μοσχάτο στηρίζει καθημερινά 62 παιδιά. Έχει αναλάβει την καθημερινή σίτιση τους, τις ανάγκες τους για ένδυση, υπόδηση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αλλά και την εκπαίδευσή τους σε μια διαδικασία μάθησης και εκπαίδευσης, με τα πιο σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, σε νέες ή  εναλλακτικές ενασχολήσεις, όπως μουσική, ζωγραφική, θέατρο και πληροφορική.

Το Κέντρο λειτουργεί σε συνεργασία με τον Δήμο Μοσχάτου – Ταύρου σε θέματα παιδικής αγωγής και φροντίδας, όπως και με το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, με Πανεπιστήμια της ημεδαπής και του Εξωτερικού, Ερευνητικά Κέντρα, τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών και διαφόρους αξιόλογους Ευρωπαϊκούς και Διεθνείς Οργανισμούς και Φορείς με στόχο την κάλυψη των αναγκών των παιδιών, την εφαρμογή σύγχρονων παιδαγωγικών προσανατολισμών, την διάθεση τεχνογνωσίας και σύμπραξη από κοινού ενεργειών για την προαγωγή της ανάπτυξης και αγωγής των παιδιών.


 

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΑΤΟΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ; ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΡΠΑΣΙΑΣ κ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ

 

Δημοσιεύτηκε στόν Τύπο καί σέ λλα Μέσα νημέρωσης τι τόν Μάιο θά πραγματοποιηθε στή Λευκωσία, πό τήν αγίδα το Δημάρχου Λευκωσίας τό λεγόμενο «Φεστιβάλπερηφάνειας», μοφυλοφίλων,Λεσβιν, μφισεξουαλικν, Τρανσέξουαλ κ.λπ. Γιά τό θέμα ατό, τς μοφυλοφιλίας, χουν λεχθε καί γραφε πάρα πολλά. ξ φορμς τς πιό πάνω κδήλωσης θά θελα νά κφράσω καί τίς δικές μου πόψεις, συμβάλλοντας τσι σ’ να γιή διάλογο μέ σκοπό τό γενικό καλό.

Τό πρτο τό ποο θά θελα νά σημειώσω εναι τι πάρχει τό ναφαίρετο δικαίωμα το καθενός νά ζε πως θέλει. Τό δικαίωμα ατό δέν μπορε νά το τό στερήσει κανείς. διος Θεός, ποος μς δημιούργησε λεύθερους, μς δωσε τό δικαίωμα τς ατοδιαχείρισης. Συνεπς, μπορομε νά πμε νάντια στόν διο τόν Θεό, νάντια στήν δια τή φύση μας, στούς φυσικούς καί πνευματικούς νόμους, πιστεύοντας τι τσι ατοπραγματωνόμαστε καί κπληρώνουμε τόν προορισμό μας ς νθρωποι.

Ταυτόχρονα μέ τό δικαίωμα τς λεύθερης πιλογς χουμε καί τήν εθύνη, τήν προσωπική, γι’ ατή τήν πιλογή φο εμαστε λογικά ντα καί λεύθερα ποφασίζουμε νά κολουθήσουμε μία συγκεκριμένη πορεία στή ζωή μας. εθύνη καί τά ποτελέσματά της, σέ μιά τέτοια περίπτωση προσωπικς πιλογς, πού εναι κατά πάντα σεβαστή, βαραίνει προσωπικά καί μόνον κενον πού τήν κάνει. Φυσικά πειδή εναι μέλος μίας ερύτερης κοινωνίας νθρώπων καί κοινωνία εναι προέκταση το αυτο μας, βραχυπρόθεσμα μακροπρόθεσμα χει καί γενικότερες κοινωνικές πιπτώσεις.

ταν, μως, προσωπική μας πιλογή, ποία εναι καθαρά ποκειμενική πόθεση, γίνεται δεολογία καί καταβάλλεται προσπάθεια πιβολς της, γίνεται κοινωνικά και προσωπικά πικίνδυνη. Εναι δέ πικίνδυνη διότι δεολογία, ς διοτροπία (διος τρόπος ζως), προβάλλεται ς φυσικός καί γενικός τρόπος ζως, ποος πρέπει νά γίνει χωρίς καμία συζήτηση ποδεκτός, νεξαρτήτως τν συνεπειν πάνω στήν ερύτερη κοινωνία (οκογένεια, σχολεο, δομές κοινωνικές κ.λπ).

Γιά παράδειγμα τό γεγονός τι μέ ντεχνο τρόπο γίνεται προσπάθεια νά μεταδοθε διοτροπία τς μοφυλοφιλίας ς φυσική, κόμη καί μέσα στά σχολεα νά ποινικοποιηθε μφισβήτηση τς φυσικότητάς της, δείχνει τι πρόκειται, γιά δεολογία πού πιδιώκει κόμα καί τήν κατάργηση ναφαίρετων προσωπικν δικαιωμάτων, πως εναι ατό τς λεύθερης κφρασης το λόγου. (Βλ. Φιλελεύθερος, 8 Μαρτίου 2014.

«Σημειώνεται μάλιστα πό τούς διοργανωτές τό γεγονός τι λίγο πρίν πό τήν πικείμενη νομιμοποίηση το Συμφώνου Συμβίωσης καί τήν ποινικοποίηση τς μοφοβικς ρητορικς μίσους, θεωρομε τι στιγμή εναι κατάλληλη γιά τήν πίτευξη το μέχρι σήμερα πιαστου νείρου μας, τή διοργάνωση το 1ου Φεστιβάλ περηφανείας (Pride) Κύπρου»).

Συνεπς, τό πρτο τό ποο θά θελα να σημειώσω εναι τι, κατά τήν ποψή μου, τό κίνημα τν μοφυλοφίλων δέν περασπίζεται πλς τό δικαίωμα τν μελν του νά ζον σύμφωνα μέ τήν δική τους πιλογή, λλά χει θέσει ς στόχο τήν προβολή καί πιβολή μίας δεολογίας - διοτροπίας μέ πικίνδυνες κοινωνικές καί προσωπικές προεκτάσεις.

Ατό φαίνεται – διαφαίνεται μέσα πό τά μανιφέστα, διακηρύξεις, μαζικές κδηλώσεις καί συνασπισμούς. Δέν μπορ νά κατανοήσω γιατί πρέπει νά πορεύονται σέ δημόσιους χώρους μέ τήν ποστήριξη δημόσιων προσώπων καί φορέων προβαίνοντας σέ πράξεις καί κδηλώσεις (δημόσια sic) πού φορον, πως σχυρίζονται, τήν διωτική τους ζωή!!!

Μάλλον μπορε νά κατανοηθε άν λάβει κάποιος πόψη του τι «τό οσιαστικό διοτροπία, πως καί τό πίθετο διότροπος, χρησιμοποιεται ες τήν νέαν λληνικήν γλσσαν ερέως διά τόν χαρακτηρισμόν νθρώπων καί τς συμπεριφορς ατν. τυμολογική παραγωγή τν λέξεων τούτων δηλο χαρακτηριστικς τό περιεχόμενόν των («suppositum»).

ντίστοιχος παλαιότερος ρος, ποος παντ καί ες τούς Πατέρας τς κκλησίας πρός δήλωσιν τς ρνητικς σχέσεως το νθρώπου πρός τόν Θεόν, εναι λέξις δυστροπία. Συνώνυμος φαίνεται τι εναι περίπου καί ρος δυσβουλία. άν ο ροι διοτροπία καί  δυστροπία εναι πράγματι συνώνυμοι, τοτο θά σημαίνει τι τό «διον» τς διοτροπίας συμπίπτει μέ τό κακόν το τρόπου, τό ποον κφράζει ρος δυστροπία.

Ες τήν περίπτωσιν ταύτην, τό «διον» καί τό κακόν(«δύσ-») θά συμπίπτουν»(Κωνστ. Ε. Παπαπέτρου,« διοτροπία, ς πρόβλημα ντολογικς θικς»,θναι 1973, σελ.5).χοντες καί μες τό προσωπικό δικαίωμα, χι τς πιβολς μίας δεολογίας - διοτροπίας προσωπικς στω συλλογικς, λλά τς κφρασης το λόγου – γνώμης - ποψης, στή συνέχεια θά πιχειρήσουμε νά μεταφέρουμε, ς Θεολόγος - πίσκοπος, τήν ποψή μας, ποία ταυτίζεται μέ τήν ποψη τς κκλησίας, ς Σώματος Χριστο.

Πρίν προχωρήσουμε στήν καθαρά θεολογική προσέγγιση το θέματος, θεωρ τι θά ταν ρθό νά σχολιάσουμε κάποιες πόψεις, πού παρουσιάζονται γιά νά δικαιολογήσουν τήν μοφυλοφιλία. Κατ’ ρχάς γίνεται ποδεκτό πιστημονικά τι, μέ βάση τίς νευροενδοκρινικές μελέτες πού χουν γίνει, δέν ποδεικνύεται τι τάση ατή φείλεται σέ γενετικά παθολογικά ατια. Περισσότερο, πάρχει σχυρισμός τι φείλεται σέ περιβαλλοντικούς λόγους, σεξουαλικές παρεκκλίσεις, διαταραχές ταυτότητας φύλου σεξουαλικές διαταραχές:

«Τελικά θά μποροσε κανείς νά πε τι ο διάφορες θεωρίες, ψυχολογικές καί βιολογικές, πού προτάθηκαν γιά τήν ξήγηση τν ατιν τς μοφυλοφιλίας δέν χουν ποδειχθε κόμη» (βλ. Psychologia.gr, «Διαταραχές»). Συνεπς, ποψη τς πιστημονικς θεμελίωσης τς δεολογίας τς μοφυλοφιλίας δέν τεκμηριώνεται. Δέν πάρχει στή ζωή μας τρίτο φύλο. Γι’ ατό καί πολλοί πό ψυχολογικές παρεκκλίσεις καί διαταραχές ταυτότητας φύλου, πού δέν ασθάνονται «καλά» μέ τό φύλο τους (διος-τρόπος=διοτροπία) προβαίνουν σέ γχειρητικές πεμβάσεις λλαγς φύλου.

κόμη προβάλλεται σχυρισμός τι πάνω πό 1500 εδη ζώων συμπεριφέρονται μοφυλοφιλικά καί κατά συνέπεια ατό δεικνύει τι πρόκειται περί φυσικς νέργειας πράξης.  δώ θά πρέπει νά τονίσουμε τι τα ζώα νεργον μέ βάση τά νστικτά τους, νώ ο νθρωποι μέ βάση τή λογική τους. Συνεπς, θά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ν θέλουμε νά νεργομε στή ζωή μας νστικτωδς (ζωωδς) λογικά (νθρώπινα). πίσης, φέρεται πό πολλούς τό πιχείρημα τι στούς ρχαίους πολιτισμούς ταν κοινωνικά ποδεκτή μοφυλοφιλία καί καθιερωμένη ς τρόπος ζως.

Ατό δέν εναι πόλυτα ρθό. λήθεια γκειται στό γεγονός, τό ποο πισημαίνει καί πόστολος Παλος στήν πρός Ρωμαίους πιστολή του, τι «α τε γρ θλειαι ατν μετλλαξαν τν φυσικν χρσιν ες τν παρ φσιν, μοως δ κα ο ρσενες φντες τν φυσικν χρσιν τς θηλεας ξεκαθησαν ν τ ρξει ατν ες λλλους, ρσενες ν ρσεσι τν σχημοσνην κατεργαζμενοι κα τν ντιμισθαν ν δει τς πλνης ατν ν αυτος πολαμβνοντες»(Ρωμ. α΄, 26-27).

Τήν δια θέση μέ τόν πόστολο Παλο εχαν καί ο ρχαοι Φιλόσοφοι, ο ποοι ντιμετώπιζαν  τό φαινόμενο ατό ς παρά φύσιν κατάσταση. Πλάτωνας ναφέρει: «Εναι λοιπόν κατανοητό τι φύσις θε τά θηλυκά νά εναι σέ παφή μέ τά ρσενικά πό τή γέννησή τους καί δονή σέ ατά εναι φανερό τι χει δοθε  σύμφωνα μέ τήν φύσιν, νώ τν ρσενικν μέ τά ρσενικά καί τν θηλυκν μέ τά θηλυκά παρά φύσιν» (Νόμοι 636C.Bλέπε Βικιπαίδεια). δέ Ξενοφώντας στά πομνημονεύματά του ναφέρει τήν ποψη το Σωκράτη γράφοντας:

«ντιθέτως μως ταν ντελήφθη πώς Κριτίας ταν ρωτευμένος μέ τόν Εθύδημο καί προσπαθοσε νά τόν χρησιμοποιήσει καθώς κενοι πού πολαμβάνουν τά σώματα φροδισιακά, τόν πέτρεπεν Σωκράτης λέγοντας τι καί νάξιο γιά λεύθερον νθρωπο εναι καί νάρμοστο γιά ναν νδρα μορφωμένο νάρετα, κενον πού γαπς, χάριν το ποίου θέλει νά φαίνεται πώς ξίζει πολύ, νά τόν ζητιανεύει κετεύοντάς νά τόν στηρίξει σέ κάτι πού μάλιστα κάθε λλο παρά γαθό εναι.

πειδή Κριτίας δέν κουσε ατά τά λόγια καί δέν πομακρυνόταν πό τό σκοπό του, λέγεται τι Σωκράτης παρουσία καί πολλν λλων καί το Εθύδημου επεν τι το φαίνεται πώς Κριτίας ποφέρει πό κάτι πού παθαίνουν ο χοροι, φού πιθυμε νά τρίβεται στόν Εθύδημο πως κριβς τρίβονται τά χοιρίδια στίς πέτρες. ξ ατίας ατν κριβς Κριτίας μισοσε τόν Σωκράτη (Ξενοφντος πομνημονεύματα, Α1130. Βλέπε ό.π.).

Συνεπς, εναι λήθεια τι στήν ρχαία εδωλολατρική λλάδα καί Ρώμη πικρατοσε καί σως νά ταν διαδεδομένος τρόπος ζως μοφυλοφιλία, ς κτροπή πρός τήν δονή καί χι ς φυσική κατάσταση. Γι’ ατό καί ο νθρωποι το πνεύματος, ο καλλιεργημένοι πνευματικά, βλέποντας ατή τήν κτροπή τήν πεσήμαναν καί προσπαθοσαν νά τήν θεραπεύσουν. τσι, μέ τήν ξοδο πό τήν εδωλολατρία (πολυτοποίηση τς δονς καί τν πιθυμιν το νθρώπου) καί τήν νάπτυξη τς πνευματικς καλλιέργειας το νθρώπου, δια κοινωνία πέβαλε καί θεώρησε ς παρά φύσιν κατάσταση τήν μοφυλοφιλία.

ρα πό κοινωνιολογική ποψη, λους ατούς τούς αἰῶνες, δια κοινωνία μέ τόν να τόν λλο τρόπο στιγμάτιζε ς παρά φύσιν κατάσταση τόν διον ατό τρόπο ζως. Ατό τό ποο πιχειρεται σήμερα εναι δεολογικοποίηση τς δονς καί μάλιστα ατς πού προέρχεται πό παρά φύσιν σχέσεις καί νέργειες. πως ναφέραμε καί πιό πάνω εναι δικαίωμα κάποιου νά κολουθήσει τόν δικό του προσανατολισμό. μως δέν μπορομε νά ντιληφθομε γιατί λοι πρέπει, κόμη καί διά νομοθεσίας, νά τόν δεχθομε ς ρθό κόμα καί κοινωνικά φέλιμο.

Μήπως ατό ποτελε μία σύγχρονη κτροπή πό τήν πνευματική ριμότητα στήν νεοειδωλολατρία (πολυτοποίηση τν παθν καί νθρωπίνων δυναμιν); πό καθαρά Θεολογική ποψη, μοφυλοφιλία εναι μαρτία. Γιά νά κατανοήσουμε τή θέση ατή τς κκλησίας πρέπει νά ρμηνεύσουμε τά σχετικά χωρία το ποστόλου Παύλου, πού ναφέρονται σ’ ατό τό θέμα καί γενικά στήν αχμαλωσία το νθρώπου πό τά λεγόμενα σαρκικά πάθη. Τό πρτο χωρίο προέρχεται πό τήν πρός Ρωμαίους πιστολή του (Ρωμ. α΄, 18-32).

τοποθέτηση το π. Παύλου ξεκιν πό τό γεγονός τς νοητικς διαστροφς το νθρώπου. νθρωπος πειδή δέν μπόρεσε νά νοήσει (κατανοήσει) ρθά τόν Θεό, πολυτοποίησε – θεοποίησε τά φθαρτά καί λικά πράγματα το κόσμου ατο. Ατό εχε καί χει ς ποτέλεσμα νά στραφε νθρωπος ρωτικά (παθιασμένα) πρός ατά, μέ ποτέλεσμα νά δειάσει σωτερικά πό κάθε ννοια πνευματική, νώτερη καί νά γνοε τή δόξα το Θεο. Θεοεγκατάλειψη, πνευματική γνοια, πιφέρει μέσα στό κέντρο τς καρδις το νθρώπου πιθυμίες, πού εναι στήν οσία τους καθαρσίες, πού τόν τιμάζουν ς προσωπικότητα.

πότε νθρωπος λατρεύει (πηρετε, ποθε, πιδιώκει) τήν κτίση παρά τόν Κτίσαντα. Τό σωτερικό κενό, πού δημιουργεται μέσα στόν νθρωπο, πού πό τή φύση του εναι δημιουργημένος νά βιώνει τήν κτιστη χάρη το Θεο, τόν καταλαμβάνουν τά «πάθη τς τιμίας».  Δηλαδή πρόκειται γιά σωτερικές – ψυχικές-πνευματικές σθένειες πού διαστρέφουν τήν πιθυμία (ψυχική δύναμη το νθρώπου): «διό καί παρέδωκεν ατούς Θεός ν τας πιθυμίαις τν καρδιν ατν ες καθαρσίαν το τιμάζεσθαι τά σώματα ατν ν ατος», μέ ποτέλεσμα νά λλάζει τό φρόνημα καί τρόπος ζως.

Συνεπς, εναι μαρτία διότι πολυτοποιεται μία σαρκική πιθυμία, ποία γίνεται πάθος (ρρώστια, κατάσταση) τς  ψυχς, τό ποο μποδίζει τόν νθρωπο νά φθάσει στήν πίγνωση το Θεο (φο δη χει Θεο-ποιήσει τό σαρκικό πάθος) καί στερεται τς φθάρτου δόξης καί μπειρίας το ντος Θεο.

ψυχική ατή κατάσταση χει, σύμφωνα μέ τόν π. Παλο παρξιακά καί ντολογικά ποτελέσματα πάνω στήν ψυχοσωματική κατάσταση το νθρώπου: «καί καθώς οκ δοκίμασαν τόν Θεόν χειν ν πιγνώσει, παρέδωκεν ατούς Θεός (λόγ τς κατάστασης πού δημιούργησαν διά το δίου τρόπου ζως) ες δόκιμον νον, ποιεν τά μή καθήκοντα, πεπληρωμένους πάσ δικί, πορνεί, πονηρί, πλεονεξί, κακί, μεστούς φθόνου, φόνου, ριδος, δόλου, κακοηθείας, ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγες, βριστάς, περηφάνους, λαζόνας, φευρετάς κακν, γονεσιν πειθες, συνέτους, συνθέτους, στόργους, σπόνδους, νελεήμονας».

πολυτοποίηση τς δονς, ς σκοπο καί στόχου τς ζως δηγε στήν δύνη. δύνη ρχίζει σωτερικά, λλοιώνει τή ψυχική κατάσταση το νθρώπου, ποφέρει μέσα του (βλέπε θεράπευτα ψυχολογικά προβλήματα) καί σωτερική ατή κατάσταση μεταφέρεται ς πράξη-νέργεια μέσα στήν κοινωνία μας. Μελετώντας κάποιος προσεκτικά τήν πιό πάνω ψυχική κτινογραφία το ποστόλου χει τήν ασθηση τι περιγράφει μέ πόλυτη κρίβεια, τήν παθολογκή κατάσταση τς ποχς μας.

Δέν εναι πιστεύω, τυχαο τό γεγονός τι πολλοί ποστηρίζουν τι τά χειρότερα γκλήματα εναι τά λεγόμενα σεξουαλικά, πού προέρχονται κυρίως πό παρά φύσιν νέργειες. Δεύτερον, μαρτία (πράξη, λόγος, πιθυμία, αχμαλωσία το νο πού γίνεται ψυχική κατάσταση) ποκλείει τόν νθρωπο πό τήν Βασιλεία το Θεο. πόστολος Παλος διευκρινίζει τι Βασιλεία το Θεο εναι τρία βασικά πράγματα, πού διαμορφώνουν τήν ψυχικήν κατάσταση το νθρώπου: Ερήνη σωτερική, δικαιοσύνη (δηλαδή νάρετη ζωή ποία μς δικαιώνει νώπιον το Θεο) καί γιασμός (μετοχή το νθρώπου στή Χάρη το Θεο).

λλοίωση τς σωτερικς κατάστασης το νθρώπου, λόγω τς αχμαλωσίας πό τά διάφορα πάθη, ποτελε τήν κόλαση το νθρώπου, ποος ποφέρει λόγω στέρησης τς ερήνης, τς δικαιοσύνης καί το γιασμο. Γι’ ατό καί γράφει μέ βεβαιότητα πόστολος Παλος. «Μή πλανσθε οτε πόρνοι, οτε εδωλολάτραι, οτε μοιχοί, οτε μαλακοί, οτε ρσενοκοται (μοφυλόφιλοι), οτε πλεονέκται, οτε κλέπται, οτε μέθυσοι, ο λοίδοροι οχ ρπαγες βασιλείαν Θεο ο κληρονομήσουσι» (Α΄ Κορ. στ΄, 1-11).

Τρίτον, πόστολος Παλος πευθυνόμενος πρός τούς πιστούς, ο ποοι βαπτίσθηκαν, τούς πενθυμίζει μία πνευματική πραγματικότητα. Μέσα τους νεργε ντολογικά Χάρη το γίου Πνεύματος καί κατά συνέπεια τά σώματα τους εναι Ναός το Θεο. κόμη παρατηρε τι τά σώματά  μας δέν τά ξουσιάζουμε, γιά νά τά κάνουμε ,τι θέλουμε, διότι δέν εναι ατοδημιούργητα. Τά χουμε πό τόν διον τόν Θεό. Συνεπς, τά σώματά μας, δέν εναι σκεος δονς καί νδοκοσμικν πολαύσεων, λλά μέσον, ργαλεον πού μς δηγε στό νά πραγματώσουμε τή φύση μας.

Νά τήν καταστήσουμε γνήσια, αθεντική, γία, που θά συνδοξάζεται μέσα στή δόξα το Θεο. «Φεύγετε τήν πορνείαν... οκ οδατε τι τό σμα μν ναός το ν μν γίου Πνεύματος στίν, ο χετε πό Θεο, καί οκ στέ αυτν, γοράσθητε γάρ τιμς δοξάσατε δή τόν Θεόν ν τ σώματι μν καί ν τ πνεύματι μν, τινα στι το Θεο» (Α΄ Κορ. στ΄, 14-20). ς πίλογο τν πιό πάνω θέσεων θά θελα νά χρησιμοποιήσω τόν λόγο το ποστόλου Παλου, ποος σεβόμενος τήν λευθερία το νθρώπου γράφει: «Πάντα μοι ξεστιν» (λα μου πιτρέπονται).

«λλ’ ο πάντα συμφέρει» (μως δέν εναι λα πρός τό συμφέρον μου). δεολογικοποίηση τς μοφυλοφιλίας εναι ποτέλεσμα τς φιλαυτίας το νθρώπου, ποος χει  αχμαλωτιστε στά πλοκάμια τς σύγχρονης κκοσμικευμένης – εδωλολατρικς μαγείας. δομή τς σύγχρονης κκοσμικευθείσας κοινωνίας μοιάζει περισσότερο μέ τή δομή μίας μηχανς, πού παράγει δονή, παρά νός ζωντανο ργανισμο, πού δημιουργε προοπτική μέσα στή ζωή το νθρώπου.

πότε μηχανοποιημένος νθρωπος γνοε τι μαρτία εναι νέργεια τς νθρώπινης βούλησης, πού στήν οσία της εναι ποτυχία το νθρώπου νά πιτελέσει τή φύση του ς πρόσωπο καί χι ς μία πλή δυνατότητα, τήν ποία χει στή φύση του καί μπορε νά τή χρησιμοποιήσει ν νόματι τς λευθερίας. γνοε τι τό κακό, δηλαδή μαρτία εναι νέργεια χι κατά φύσιν, λλά κατά  (νάντια) τς φύσεως.  

Κατά συνέπεια, τό δικαίωμα νά κινηθε κάποιος νάντια στή φύση του παραμένει ναφαίρετο. Μήπως μως πρέπει νά μελετηθε καί δυνατότητα τς πέρβασης (χι κατάργησης) καλύτερα τς θεραπείας τς φύσεως, στε νά κινεται κάποιος φυσικά καί πέρ φύση καί νά εναι ναπαυμένος γι’ ατό πού κάνει καί νά μή ζητ δικαίωση μέσ διαδηλώσεων «περηφανείας» καί νομοθετικν ρυθμίσεων;

Διότι άν μιλομε γιά κάτι τό ποο εναι φυσικό καί κοινωνικά ποδεκτό, τότε γιατί χρειάζονται τά κινήματα καί ο γνες φυσικς καί κοινωνικς θεμελίωσης καί ποδοχς του;