30 Ιανουαρίου, 2014

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ κ. ΣΩΤΗΡΗ ΜΗΤΡΑΛΕΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

ρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, «πίσκοπος τν κτός»......

φιερώνεται
σ δι βίου πικοινωνιολόγους ρχιεπισκόπων
κα σ σους χτισαν καριέρες τυμβωρυχίας
ποκαλυπτικ προσοδοφόρες

28 Ιανουαρίου [2014] ήταν η επέτειος έξι ετών από την εκδημία του αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου, και διαπιστώσαμε πληθώρα αναφορών στο διαδίκτυο. Άλλες αποτύπωναν μια νοσταλγία και μια μνήμη, άλλες δημιουργούσαν έναν μύθο σαφώς ασύμμετρο ως προς τον πραγματικό κεκοιμημένο ποιμενάρχη - αδύνατον να ξεχωρίσεις τις ανιδιοτελείς από τις ιδιοτελείς, πλην όσων πωλούσαν αντίστοιχο οπτικοακουστικό ή αναγνωστικό υλικό σε τιμή ευκαιρίας. Η αίσθηση που μας δόθηκε είναι πως η νοσταλγία αυτή δεν αφορά τόσο την ολότητα των πιστών χριστιανών ορθοδόξων της Ελλάδας, όσο κυρίως την συντηρητική πτέρυγα της ελληνικής κοινωνίας, ανεξάρτητα από την εκκλησιαστική της ευσέβεια. Πως αυτή η νοσταλγία αποτελεί περισσότερο πολιτική, παρά εκκλησιαστική νοσταλγία. Επιτρέψτε μας, λοιπόν, να αρθρώσουμε νηφάλια αντίρρηση, βοηθώντας έτσι στο να κρατηθεί η μνήμη του κεκοιμημένου ποιμενάρχη ζωντανή. 

Σε μια εποχή που ο συντηρητικός χώρος στην Ελλάδα είχε μείνει ουσιαστικά ανεκπροσώπητος, αφού το ελλαδικό συντηρητικό κόμμα έκανε τα πάντα για να πείσει ότι αποτάσσεται την «Δεξιά», το πλειοψηφικό ρεύμα του ελληνικού λαού που δηλώνει συντηρητικό (57% σύμφωνα με έρευνα της Public Issue στις 29/11/2009) αναζητούσε κάποιο «πολιτικό είδωλο», κάποιον πολιτικό εκφραστή. Και τον εντόπισε στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ο οποίος λειτούργησε συνειδητά ακριβώς ως τέτοιος, καλύπτοντας το κενό: η φρασεολογία του ήταν κυρίως πολιτική, με επίχρισμα θρησκευτικού λεξιλογίου: «Πέραν των ληφθέντων μέτρων προς πάταξη της διαφθοράς, όπου αυτή εντοπίζεται στους κόλπους μας…» (5/10/05)

– «Κηρύσσω πανστρατιά σύναξης των ικανών, των χαρισματικών και των αξίων εκ του ποιμνίου, προκειμένου να απαρτισθεί ο μεγάλος ειρηνικός στρατός της αγάπης και της δύναμης, που θα αναλάβει…» (9/5/98) – «Ο λαός μας χόρτασε από τα μεγάλα λόγια, ο λαός μας χόρτασε από τις υποσχέσεις, ο λαός μας χόρτασε από τους εκμεταλλευτές» (5 /6/99)

– «τίθεται εν λειτουργία η εκστρατεία που έχει κηρύξει η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος για συλλογή υπογραφών…» (11/9/2000)

– «Όσοι από μας έχουμε αναλάβει καθήκοντα να είμαστε ηγέτες του λαού μας…» (5/12/03) Όλα τα παραπάνω είναι φράσεις ενδεικτικές μιας ρητορικής αυστηρά και αποκλειστικά καθοριζόμενης από τις φόρμες και τις νόρμες του πολιτικού λόγου.Αλλά και το περιεχόμενο των φράσεων ανήκει αυστηρά και αποκλειστικά σε μία πολιτική παράταξη, τον σκληρό συντηρητικό χώρο, αφήνοντας τον υπόλοιπο λαό εκκλησιαστικά ορφανό, χωρίς επισκοπικό πατέρα-ποιμένα: «Το υπέροχο τρίπτυχο Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια. Αυτά τα τρία μοιάζουν με πανίερες εικόνες και οι βάρβαροι εικονοκλάστες του καιρού μας» (16/10/2000)

– «Εσείς εδώ και χιλιάδες άλλοι είσθε οι γνήσιοι αληθινοί Έλληνες πατριώτες, όχι απλώς αιθεροβάμονες του παρελθόντος. Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι γραικύλοι...» (27/5/98)

– «Όταν οι πρόγονοί μας έδιναν τα φώτα του πολιτισμού, οι Ευρωπαίοι ήταν ανεβασμένοι στα δένδρα» (19/11/98)

– «Η Ιστορία διδάσκει πως αυτοί οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι ήταν εκείνοι που πάντα ήθελαν το κακό μας» (29/5/2003). Με τον δε διορισμό «Εκπροσώπου Τύπου» της Αρχιεπισκοπής αντανακλάστηκε ο παραλληλισμός με πολιτικό κόμμα και στο οργανωτικό επίπεδο. Κάποιοι αναγνώστες ενδεχομένως θα διαφωνήσουν μαζί μας σκεπτόμενοι «καλά τα έλεγε, και συμφωνώ μαζί του. Οι σημερινοί δε λένε κουβέντα». Μα, έτσι έρχονται στα λόγια μας!Αφού αντιμετωπίζουν τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο ως έναν πολιτικό ηγέτη, ο οποίος τους εξέφραζε πολιτικά, σε αντίθεση με «τους άλλους» που δεν αναλαμβάνουν τέτοιον ρόλο.

Ανεξαρτήτως από το αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο ως πολιτική φυσιογνωμία, πιστεύουμε ότι αν, κατά τη διάρκεια της αρχιεπισκοπικής θητείας του παρατούσε το ράσο και φορούσε το μπλέηζερ, θα προξενούσε διπλό όφελος: αφ’ ενός, στην ελληνική πολιτική γεωγραφία, από την οποία απουσίαζε επίπονα η εκπροσώπηση του (σκληρού) συντηρητικού πόλου. Και αφ’ ετέρου, στην εκκλησιαστική μαρτυρία, η οποία δεν θα αλλοτριωνόταν σε ιδεολογία (τυπικό δυτικοευρωπαϊκό γέννημα της νεωτερικότητας) και δήλωση πολιτικής ταυτότητας, με αντίτιμο, φυσικά, την εκκλησιαστική σωτηρία. 

Η υποκατάσταση της Εκκλησίας με την παραταξιακή πολιτική, η φρικώδης ταύτιση της Εκκλησίας - λαού του Θεού με την «Δεξιά του Κυρίου» είναι μόνο μία από τις πληγές στο σώμα της ελλαδικής Εκκλησίας. Και δεν θα αναφερθούμε εδώ καν στο επιτυχές μαζικό ρεσάλτο φιλόδοξων κληρικών στο επισκοπικό αξίωμα, χάριτι της μικρής οργάνωσης κατάληψης επισκοπικών αξιωμάτων που είχαν ιδρύσει ο Καλλίνικος πρώην Πειραιώς, ο κεκοιμημένος και ο Αμβρόσιος Καλαβρύτων, η οποία χάρισε στους φιλόδοξους κληρικούς που συσπειρώθηκαν γύρω της ονειρώδη ‘επαγγελματική σταδιοδρομία’: την παραεκκλησιαστική οργάνωση «Χρυσοπηγή».

Άλλωστε το ζήτημα έχει εξαντληθεί με την ρήση του εγκεφάλου της οργάνωσης πρώην Πειραιώς Καλλινίκου, ο οποίος δήλωσε μετά την εκλογή του Χριστοδούλου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο: «η αποστολή μου τελείωσε εδώ».  Ανεξίτηλη, όμως, η μνήμη του τραύματος του 2005, αδύνατον να μην αναφερθεί: οπλοφορούντες κληρικοί, πλαστογραφήσεις ψήφων της Ιεράς Συνόδου, συστατικές επιστολές σε εμπόρους ναρκωτικών, απερινόητα δικαστικά, χρηματικά, σεξουαλικά σκάνδαλα. Όλα εκπορευόμενα από την αυλή του Αρχιεπισκόπου, από τις επιλογές προσώπων του.

Και η αντίδραση, πέραν των πολιτικών επαγγελιών «κάθαρσης» που, ως πολιτικές επαγγελίες, δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, η πλήρης και μετά βδελυγμίας αποποίηση κάθε ευθύνης: η επίρριψη της ευθύνης για εφιαλτική ποικιλία τεκμηριωμένου, ψηλαφητού όνειδους σε σκοτεινούς κύκλους που βυσσοδομούν εναντίον της Εκκλησίας: «Αλλά δεν τους ενδιαφέρει η κάθαρση. Η τηλεθέαση τους ενδιαφέρει, γιατί ξέρετε πόσα κερδίζουν από τα τηλεφωνήματα; Σας τρώνε τα λεφτά σας. Αλλά υπάρχει και ένα όριο» (14/3/05). 

Να σημειωθεί: ιστορικής σημασίας και συνεπειών η έμμιση, φίλαρχη ρήξη με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, με την μόνη εναπομείνασα μήτρα -πέραν της Εκκλησίας- και οικουμενικού ελληνισμού, πραγματικής ελληνικότητας πέρα από εθνικά όρια και κρατικά σύνορα. Δεν επαρκούσε η διοικητική εξουσία στις «νέες χώρες»: έπρεπε να υποταγούν πλήρως στην Αθήνα, να αφαιρεθούν και οι τελευταίες υποψίες έμπρακτης εκκλησιαστικής αναφοράς στην δισχιλιετή εκκλησιαστική Κωνσταντινούπολη – αλλά και στην αυτοκρατορική μας μνήμη.

Το πρόσωπο του Πατριάρχη του Γένους έπρεπε να λοιδωρηθεί, να σπιλωθεί, να δοθεί το έναυσμα ώστε ο κάθε ελλαδίτης μητροπολίτης με πριγκηπικές κοσμικές εξουσίες να μπορεί, μέχρι σήμερα, να επιτεθεί παρεμβαίνοντας στον καθημερινό αγώνα επιβίωσης του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που δεν του έφθανε η ενδο-ορθόδοξη διεθνής επιβουλή των «πρωτείων» και η εύφλεκτη πολιτική κατάσταση της γεωγραφικής του παρουσίας, αλλά οπωσδήποτε χρειαζόταν και την πατροκτονική – και γι’ αυτό αυτοχειριακή- εκκλησιαστική ζωή των Αθηνών. 

Κι από κοντά οι φρικαλέοι «συντηρητικοί» και «ευσεβείς» ελλαδίτες πολιτικοί και πολιτευτές, να συντάσσονται με την πατροκτονία για μια χούφτα ψήφους. Ως μετέχοντα στην Εκκλησία, στην εκκλησιαστική ευχαριστία, με ανησυχούσε από τότε ιδιαίτερα η εκκλησιολογική αντίληψη του Χριστοδούλου, η οποία έβλεπε την εκκλησιαστική κοινότητα ως πνευματικό γενόσημο των Ενόπλων Δυνάμεων («Η Εκκλησία έχει τον πνευματικό αγώνα και ο Στρατός τον αγώνα για τη διαφύλαξη της ανεξαρτησίας του έθνους» – 5/8/2003).

Επίσης, η αντιμετώπιση του νέου ανθρώπου ως υποψηφίου οπαδού, και της εκκλησίας ως του οργανισμού στον οποίο πρέπει να τον «μπάσουμε»: για οποιονδήποτε νέο άνθρωπο σέβεται την προσωπική του πάλη για νόημα και σωτηρία και το ενδεχόμενο να εισέλθει στην συναρπαστική περιπέτεια της εκκλησιαστικής νηός, η αντιμετώπισή του με τις μεθόδους του marketing, του «καλοπιάσματος», των ανεκδότων, δεν μπορεί παρά να προσληφθεί ως προσβολή, και απορία για το πού πήγε η ανεκπλήρωτη υπόσχεση πατρότητας. 

Σημειώνουμε και το εξής: όσοι δεν ενδιαφέρονται για το αν υπάρχει επίσκοπος-εκκλησιαστικός πατέρας ή όχι, όσοι δεν προβάλλουν ως ζητούμενο την παρουσία Επισκόπου και υγιούς εκκλησιαστικής κοινότητας (είτε δεν δηλώνουν καθόλου χριστιανοί, είτε για αυτούς ο χριστιανισμός είναι μια ιδεολογία, ένα σετ πεποιθήσεων που ασπάζονται, κάτι σαν τον μαρξισμό ή τον πασιφισμό, ή ένα δεκανίκι του έθνους και της εθνικής ιδεολογίας. 

Το δεύτερο συνθετικό ενός κρατικού «ελληνοχριστιανισμού»: όλα τα παραπάνω λίγο διαφέρουν μπροστά στο ενδεχόμενο μετοχής στην ευχαριστιακή σύναξη) και αρέσκονται στην πολιτική παρουσία του κυρού Χριστοδούλου ή του εκάστοτε Αρχιεπισκόπου, καλώς πράττουν – πραγματικά, τίποτα το μεμπτό. Φτάνει να έχουν την τιμιότητα και την παρρησία να ξεκαθαρίσουν ότι τους αρέσει ένα πολιτικό πρόσωπο, που τυχαίνει να είναι και κληρικός – και να μη ζητωκραυγάζουν «άξιος Δεσπότη μου» ή «τέτοιους παπάδες θέλουμε, θεριά!».

Να μην προβάλουν την αξίωση να καθορίζουν εκείνοι, οι απόντες της Εκκλησίας, το πώς πρέπει και πώς δεν πρέπει να είναι ο παπάς, ο επίσκοπος και ο Αρχιεπίσκοπος του εκκλησιαστικού σώματος. (Παρεμπιπτόντως, η ενδεχόμενη ψυχολογική ανάγκη ανθρώπων θρήσκων, μα συνειδητά απόντων από το εκκλησιαστικό γεγονός και ηθελημένα άσχετων με αυτό, για «ιερές φιγούρες» που δημιουργούν δέος, έτσι μαυροντυμένες και με πάλλευκες γενειάδες, μάλλον αφήνει αδιάφορο το εκκλησιαστικό σώμα.

Η Εκκλησία δεν αναπνέει για να παρέχει άλλοθι, αλλά για να γεννά ζωήν, κα περισσν ζως.)  Κανείς μας δεν νομιμοποιείται να κρίνει το πώς αντιμετωπίζει κάποιος άλλος τον θάνατο, και ειδικά τον πρόωρο θάνατο. Ίσως όμως το εκκλησιαστικό σώμα θα ανέμενε (δεν θα απαιτούσε, απλώς θα θεωρούσε φυσιολογικό, αναμενόμενο) από τον προκαθήμενό του, χειραγωγό στην πίστη και «πρωτοπαλίκαρο» της ποίμνης, μια σεμνή ετοιμότητα να συναντήσει τον Πλαστουργό του και Νυμφίο της Εκκλησίας, να παραδοθεί στην αγκαλιά του θελήματός του.

«γώ εμι νάστασις κα ζωή. πιστεύων ες μ, κν ποθάν, ζήσεται· κα πς ζν κα πιστεύων ες μ ο μ ποθάν ες τν αἰῶνα.» «Ἐὰν μ κόκκος το σίτου πεσν ες τν γν ποθάν, ατς μόνος μένει· ἐὰν δ ποθάν πολν καρπν φέρει.» « γυν ταν τίκτ λύπην χει, τι λθεν ρα ατς· ταν δ γεννήσ τ παιδίον, οκέτι μνημονεύει τς θλίψεως δι τν χαρν τι γεννήθ νθρωπος ες τν κόσμον».

«Τατα λελάληκα μν να χαρ μ ν μν μείν κα χαρ μν πληρωθ». Δίπλα σε αυτά, η επικρατούσα κρατική θρησκεία, των εχόντων «καθήκοντα ηγεσίας του λαού τους»: «Γιατί σε εμένα;» – «Προσευχηθείτε για μένα, προσευχηθείτε για την υγεία μου». Με παρέκβαση, ως V.I.P., μακροσκελών καταλόγων προτεραιότητας μοσχεύματος (ενίοτε νέων παιδιών, σίγουρα εικόνων Θεού), ώστε να γίνει η εγχείρηση με ταχύτητα αδιανόητη για τους απλούς θνητούς, για τα παιδιά ενός κατώτερου θεού. Μα για αυτό το ζήτημα δεν επιτρέπει η σεμνότητα να μιλήσουμε, και δεν θα αναφερθούμε περαιτέρω σε αυτό. 

Ελπίζουμε με την παραπάνω νηφάλια κριτική ματιά να τιμούμε πραγματικά την μνήμη του κυρού Χριστοδούλου, να βάζουμε ένα απειροελάχιστο λιθαράκι στο να καταστεί «αιωνία», όπως κάθε ανθρωπίνου προσώπου-εικόνα Θεού: σίγουρα πάντως περισσότερο απ’ όσο εκείνοι που, με ιδιοτέλεια ή χωρίς, αντικαθιστούν το πρόσωπο του κεκοιμημένου αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου με προσκυνητέα είδωλα και ξόανα. 

Σωτήρης Μητραλέξης 

Υ.Γ.: Διευκρίνηση αναγκαία, απ’ ότι φαίνεται από τα σχόλια, περί πολιτικολογίας: δεν ισχυριζόμαστε ότι «ένας κληρικός δεν έχει δικαίωμα δια να ομιλεί», ότι… χάνει τα πολιτικά του δικαιώματα: το έχουμε άλλωστε γράψει και αλλού.Όμως, όταν ένας Αρχιεπίσκοπος επιλέγει να ταυτιστεί πλήρως, με καθημερινές δηλώσεις και κατακεραυνώνοντας τους «άλλους», με μία πολιτική παράταξη και πολιτική ιδεολογία, οι… άλλοι μισοί μένουν εκκλησιαστικά ορφανοί – και αυτό είναι μια χαίνουσα πληγή στο σώμα της Εκκλησίας.

Ζητούμε Αρχιεπίσκοπο των εν Ελλάδι ορθοδόξων χριστιανών, όχι Αρχιεπίσκοπο των δεξιών ή των αριστερών ή των κεντρώων ή των πατριωτών. Η κριτική μας ματιά δεν αφορμάται από την εμπλοκή της εκκλησίας στην πολιτική, αλλά από την εμπλοκή της πολιτικής στην εκκλησία. 

Ας κατανοήσουν κάποιοι σχολιαστές ότι όση θαλπωρή και ενθουσιασμό ενδεχομένως ένοιωθαν οι ίδιοι από τις επαναδιατυπώσεις της πολιτικής στράτευσης του κεκοιμημένου Αρχιεπισκόπου, άλλη τόση αποξένωση και αποκλεισμό ένοιωθαν τα μέλη της εκκλησίας με διαφορετικές πολιτικές απόψεις. Δεν νοείται να εισάγονται αυτοί οι διχασμοί στο εκκλησιαστικό σώμα…


ΒΡΑΒΕΥΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΑΘΗΝΑΙΩΝ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ

 

«Καλούμαστε όλοι μαζί να καλύψουμε τις ανάγκες της ευρύτερης οικογένειας μας» σημείωσε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Κ.κ. Ιερώνυμος κατά τη διάρκεια ομιλίας του, στο πλαίσιο ημερίδας με θέμα «Εκκλησία και Παιδεία, υπέρμαχοι του εθελοντισμού» που διοργάνωσε σήμερα ιδιωτικός εκπαιδευτικός όμιλος στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων.

Ο Μακαριώτατος ζήτησε «να είμαστε ενωμένοι, για να μπορούμε να καλύψουμε τις ανάγκες της ευρύτερης οικογένειας» ενώ εξήγησε «λέγοντας ευρύτερη οικογένεια εννοούμε μακρινούς συγγενείς, φίλους και γενικότερα όποιον έχει ανάγκη».Παρουσία πλήθους σπουδαστών ο Αρχιεπίσκοπος αναφέρθηκε και στις αξίες του εθελοντισμού, ενώ τιμήθηκε για το φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο του, μετά από πρόταση των νέων σπουδαστών.

Αναφερόμενος για την τιμητική διάκριση που παρέλαβε από τον διευθυντή κ. Σοφοκλή Ξυνή ο Αρχιεπίσκοπος είπε «Το βραβείο αυτό ανήκει σε όλους τους συνεργάτες της Αρχιεπισκοπής και σε όσους στηρίζουν τις προσπάθειές μας».Σε άλλο σημείο κάλεσε νέους και εκπαιδευτικούς να είναι ενωμένοι ενώ μίλησε για την αξία που έχει ο εθελοντισμός και η προσφορά στον συνάνθρωπό μας.

Ακόμα αναφέρθηκε στα προγράμματα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών λέγοντας πως «το έργο αυτό είναι συλλογικό». Στην ημερίδα ανακοινώθηκαν επίσημα τα αποτελέσματα της έρευνας με θέμα «Εθελοντισμός και νέοι», την οποία διενήργησαν οι σπουδαστές του ΙΕΚ, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη σε δείγμα νέων 19-25 ετών.

Συντονιστής της ημερίδας ήταν ο κ. Κωνσταντίνος Χολέβας ενώ μίλησε και ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών π. Γεώργιος Μεταλληνός.
 

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ ΖΗΤΑ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ!


Ένα μικρό παιδί, μόλις 4,5 ετών, ο Παναγιώτης Γεωργοτάς, δίνει τους τελευταίους 20 μήνες μιά δύσκολη μάχη. Πάσχει από νευροβλάστωμα, μία εξαιρετικά επιθετική μορφή καρκίνου.

Για να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα επιβίωσης του παιδιού, οι γονείς του ζητούν τη βοήθεια όλων, καθώς κρίνεται αναγκαία η μετάβαση του Παναγιώτη στην Νέα Υόρκη. Για το σκοπό αυτό θα πραγματοποιηθεί στις 5 Φεβρουαρίου τηλεμαραθώνιος για τον παιδάκι στο κερκυραϊκό τηλεοπτικό κανάλι Start Chanell.

 Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν θα διατεθούν για την θεραπεία του μικρού, που προσπαθεί να εισαχθεί στο Memorial Sloan Kettering Cancer Center της Νέας Υόρκης.

Οι γονείς και οι φίλοι του μικρού Παναγιώτη έχουν δημιουργήσει σελίδα στο facebook, όπου ενημερώνουν για την πορεία της υγείας του, αλλά και τις εκδηλώσεις που διοργανώνουν προκειμένου το παιδί να βγει από αυτή τη δύσκολη μάχη νικητής. Μπορείτε να μπείτε στην σελίδα στο facebook https://www.facebook.com/groups/511458078974630/ ή διαφορετικά να γράψετε στο search του facebook Ελπίδα για τον Παναγιώτη.

 Όσοι εκτός Κέρκυρας θέλουν να παρακολουθήσουν live τον τηλεμαραθώνιο, μπορούν μέσω ιντερνέτ στο startmedia.gr. Για όσους θέλουν να στηρίξουν τον μικρό Παναγιώτη έχει δημιουργηθεί λογαριασμός στην ALPHA BANK: 680 00 2787 003494

 ΙBAN: GR86 0140 6800 6800 0278 7003 494 ΒΙC CRBAGRAA.

Για περισσότερες πληροφορίες από το οικογενειακό περιβάλλον : 6975 221 066, 6979 674 703.- (Η ως άνω αφίσα κυκλοφόρησε από το κερκυραϊκό τηλεοπτικό δίκτυο που οργανώνει τον τηλεμαραθώνιο)



ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ROLLING STONE


“Μετά την ανακήρυξή του ως πρόσωπο της χρονιάς από το TIME, και ως του πιο καλοντυμένου άνδρα της χρονιάς από το Esquire, ο Πάπας Φραγκίσκος φιλοξενείται στο εξώφυλλο του περιοδικού Rolling Stone.

Ο τίτλος του άρθρου «The Times they are a-changin'» είναι ίδιος με το όνομα του δίσκου του Μπομπ Ντίλαν που κυκλοφόρησε το 1964, ο οποίος άγγιζε ευαίσθητα θέματα όπως ο ρατσισμός, η φτώχεια και η κοινωνική αλλαγή, τα οποία απασχολούν και τον Προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Σύμφωνα με το ethnos.gr, ο αρθρογράφος Μαρκ Μπινέλι ταξίδεψε στο Βατικανό για να αποκαλύψει ποιος είναι ο Πάπας. Στο κείμενό του 7.700 λέξεων περιγράφει την προσωπικότητα του Πάπα: «Σε λιγότερο από ένα χρόνο από την έναρξη της παπικής του θητείας, ο Πάπας Φραγκίσκος έχει κάνει τόσα πολλά για να διαχωρίσει τον εαυτό του από το παρελθόν και να αυτοσυστηθεί ως ο Πάπας του λαού».

«Ωστόσο, είχε ακόμα  περισσότερες ριζοσπαστικές αλλαγές στο μυαλό του.Αποφεύγοντας το παπικό μέγαρο για ένα απλό διαμέρισμα, με το να "κατσαδιάζει" δημοσίως εκκλησιαστικούς ηγέτες ότι έχουν εμμονή με τα θέματα που διχάζουν, όπως οι γκέι γάμοι, ο έλεγχος των γεννήσεων και οι εκτρώσεις», συμπλήρωσε ο αρθρογράφος.

Επιπλέον παρέθεσε και την απάντηση του Φραγκίσκου «Ποιός είμαι εγώ που θα κρίνω;» που έδωσε όταν ρωτήθηκε για την άποψή του σχετικά με τους γάμους των ομοφυλοφίλων.” Έχει ξεφύγει τελείως η κατάσταση. Eυτυχώς! O Πάπας Φραγκίσκος σε βάθος χρόνου θα κάνει μεγαλύτερη ζημιά στον Παπισμό από ότι το σκάνδαλο της παιδοφιλίας. Δεν μιλάμε για εκκοσμίκευση. Μιλάμε για την αποθέωση της εκκοσμίκευσης.

Ο Πάπας επαινείται από τα πιο κοσμικά περιοδικά του κόσμου επειδή  κατά τη λανθασμένη αντίληψη των πραγμάτων που έχουν - ο “Άγιος Πατέρας” αναιρεί τις παραδοσιακές θέσεις του Βατικανού σε θέματα ηθικής και σε κοινωνικής φύσεως θέματα.

Στην πραγματικότητα ο “Αγιος Πατέρας” δεν αναιρεί τίποτα. Χρησιμοποιεί επικοινωνιακή γλώσσα για να κερδίσει πόντους δημοφιλίας και αποδοχής. Με την πάροδο του χρόνου αυτό θα γίνεται σταδιακά συνείδηση σε όλο και περισσότερους  ανθρώπους, οι οποίοι θα αντιλαμβάνονται πόση υποκρισία και θεατρινισμός διακρίνει τον “Άγιο Πατέρα”, οπότε όλος αυτός ο θόρυβος και η Pope Francis mania θα ξεφουσκώσει και θα μετατραπεί σε αδιαφορία ή και σε αποστροφή προς το πρόσωπό του.


ΣΤΗ ΣΙΒΙΤΑΝΙΔΕΙΟ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ


"Δεν υπόσχεται κανείς ότι μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας τη Γή παράδεισο, αλλά μπορούμε να μην την κάνουμε κόλαση" τόνισε χθες το βράδυ ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος μετά τον εσπερινό, όπου χοροστάτησε στο Ιερό παρεκκλήσιο του Μεγάλου Βασιλείου, το οποίο ευρίσκεται εντός της Σιβιτανιδείου Σχολής. Μετά τον εσπερινό τιμήθηκαν δέκα εκπαιδευτικοί, διαφόρων ειδικοτήτων, που διακρίθηκαν – μαζί με πολλούς άλλους - κατά τη διακονία τους στην εκπαίδευση.

Ο Διευθυντής της σχολής καλωσόρισε τον Αρχιεπίσκοπο και μίλησε για την ιστορία της σχολής και την σημασία της προσφοράς και του έργου των εκπαιδευτικών. Ο Διευθυντής του Γραφείου Νεότητας της Αρχιεπισκοπής π. Συμεών Βενετσιάνος ανέφερε πως "στο πρόσωπο των δέκα αυτών καθηγητών τιμώνται όλοι οι εκπαιδευτικοί".

Ο Αρχιεπίσκοπος προσέφερε στους καθηγητές τις τιμητικές διακρίσεις και με αφορμή την αυριανή εορτή των Τριών Ιεραρχών, αναφέρθηκε στη ζωή και στο έργο τους λέγοντας πως "δεν ήταν εγωϊστές και διέθεταν κάθε τους χάρισμα για τους άλλους. Η εποχή μας" συμπλήρωσε ο Αρχιεπίσκοπος "διαθέτει πολλούς ικανούς και χαρισματικούς ανθρώπους, αλλά κρατούν τα τάλαντά τους για τον εαυτό τους.

Διακρίνουμε πολλούς πολιτικούς και παράγοντες να αγωνίζονται για κάτι καλύτερο και μας χρειάζονται τέτοιου είδους προσπάθειες, αλλά δεν είναι η λύση στο πρόβλημα. Χρειάζεται μετάνοια, δηλαδή αλλαγή μυαλού και νοοτροπίας." Ολοκλήρωσε την ομιλία του μιλώντας για ενότητα και συνεργασία λέγοντας συγκεκριμένα "για παράδειγμα όλοι λαχταράμε να έχουμε άκουσμα μουσικής, να έχουμε μια ορχήστρα.

Δε μας φτάνει, όμως, να έχουμε κάποιον που θα παίζει μόνο βιολί ή κάποιον που θα παίζει μόνο αρμόνιο, χρειάζονται όλα τα όργανα. Επίσης αν υπάρχει κάποιος που δεν είναι καλός, θα δημιουργείται θόρυβος και το αποτέλεσμα δεν θα είναι ωραίο. Δεν υπόσχεται κανείς ότι μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας τη Γη παράδεισο, αλλά μπορούμε να μην την κάνουμε κόλαση."

Η Σιβιτανίδειος Σχολή ιδρύθηκε το 1926. Ο Βασίλειος Σιβιτανίδης, στην διαθήκη του παραχώρησε την τεράστια περιουσία του στο Ελληνικό κράτος, προκειμένου με τις προσόδους της να ιδρυθεί μια Σχολή Τεχνών και Επαγγελμάτων, στο όνομα του διαθέτη και του αδελφού του Λουίζου, σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά πρότυπα και κυρίως σύμφωνα με την περίφημη Παρισινή Σχολή "Arts et Metiers".

Η Σχολή υπάγεται στην αρμοδιότητα και εποπτεία του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, αποτελεί αυτοτελές Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου και διοικείται από το Διοικητικό Συμβούλιο, μέλη του οποίου είναι: ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, ο Πρόεδρος και ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και οι τρεις σύμφωνα με την διαθήκη του διαθέτη.

ΤΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΑΜΑΡΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ


Τρία σημεία με δύο αναφορές – φωτιά που αλλάζουν άρδην την γραμμή του Μαξίμου και προβληματίζουν τους βουλευτές που στηρίζουν την συγκυβέρνηση.

Πρώτο σημείο: Ο πρωθυπουργός “ξόδεψε” τα δύο τρίτα της ομιλίας του, αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ. Πράγμα πρωτοφανές συγκριτικά με τα προβλήματα της χώρας και την συγκυρία. Ειδικά από την στιγμή που δεν έχουμε προεκλογική περίοδο εθνικών εκλογών.

Δεύτερο σημείο: Ο πρωθυπουργός έριξε πλέον τον πήχυ για τις ευρωεκλογές, συνεπώς και για τις αυτοδιοικητικές. Από την στιγμή που οι ευρωεκλογές “δεν είναι κριτήριο” αλλά και ότι “τα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής θα είναι ορατά μετά τις ευρωεκλογές”, στην ουσία το ζητούμενο γίνεται μία διαχειρίσιμη ήττα. Τι σημαίνει “διαχειρίσιμη ήττα”; Με την σημερινή κατάσταση των ΜΜΕ, οποιαδήπότε μονοψήφια διαφορά θεωρείται “ανεκτή” και θα γίνει προσπάθεια επικοινωνιακής διαχείρισης της προκειμένου να μην πέσει η κυβέρνηση.

Τρίτο σημείο (και πλέον σημαντικό): Ναι, ο πρωθυπουργός άφησε παράθυρο και για πρόωρες εκλογές. Πρόωρες εκλογές με πρόσχημα την αναδιάρθρωση του χρέους. Εάν δηλαδή η κυβέρνηση νιώσει ασφυξία, τότε θα επιδιωχθεί μία ρήξη με την Τρόικα με αφορμή την αναδιάρθρωση του χρέους ώστε να δικαιολογηθεί η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.

Όχι βέβαια για να κερδηθούν οι εκλογές αλλά για να υπάρξει μία αξιοπρεπής αποχώρηση. Σε αυτή την περίπτωση βέβαια, εάν οι “βαρώνοι” νιώσουν ότι δεν τα έχουν βρει με τον ΣΥΡΙΖΑ, οι πιέσεις θα είναι τεράστιες ώστε οι εκλογές να αποφευχθούν ή να υπάρξει μία αχυρένια κυβέρνηση τύπου Παπαδήμου. Συντριπτικές αλλαγές λοιπόν και παραθυράκι εξόδου.