ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ
ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ
ΤΩ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ
ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ
ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ
ΧΡΙΣΤΟΥ
Αδελφοί και
Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
«Παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν»! (Ησ.
θ΄ 5)
Ενθουσιωδώς
και χαρμοσύνως ο Προφήτης μας γνωστοποιεί προορατικώς πρόαιώνων πολλών την
εκτής Αειπαρθένου Γέννησιν του Παιδίου Ιησού. Βεβαίως, δεν ευρέθηκαί
τότε, περίοδον απογραφής επί Καίσαρος Αυγούστου,τόπος εν τω καταλύματι διά την
στέγασιν της κυοφορούσης εκ Πνεύματος Αγίου Παρθένου και ούτως ηναγκάσθη ο
μνήστωρ καίφύλαξ αυτής άγιος Ιωσήφ να την οδηγήση εις σπήλαιον, εις την φάτνην
των αλόγων, «του τεκείντό Παιδίον».
Ο ουρανός και η γη
υποδέχονται, προσφέροντες την ευχαριστίαν εις τον Δημιουργόν: «οι Άγγελοι τον
ύμνον˙ οι ουρανοί τον αστέρα˙ οι Μάγοι τα δώρα˙ οι ποιμένες το θαύμα˙ η γη το
σπήλαιον˙ η έρημος την φάτνην˙ ημείς δε Μητέρα Παρθένον»˙οι ποιμένες αγραυλούν
επί «την ποίμνην αυτών» και φυλάσσουν «φυλακάς νυκτός», και άγγελοι θεωρούντες
εκστατικοί το Μυστήριον υμνολογούν (Εσπέρια Εορτής Χριστουγέννων).
Η γλυκύτης της
Αγίας Νυκτός των Χριστουγέννων περιβάλλει και πάλιν τον κόσμον. Καί εν μέσω των
ανθρωπίνων καμάτων και πόνων, της κρίσεως και των κρίσεων, των παθών και των
εχθροτήτων, των ανησυχιών και των απογοητεύσεων, προβάλλει πραγματικόν και
επίκαιρον όσον ποτέ το μυστήριον της Ενανθρωπή-σεως του Θεού Λόγου, Όστις
κατήλθεν ως υετός επί πόκον εις την κοιλίαν της αειπαρθένου Μαρίας ίνα ανατείλη
δικαιοσύνην και πλήθος ειρήνης (πρβλ. Ψαλμ. Οα΄ 7).
Υπό την σιωπήν και την
ειρήνην της ιεράς Νυκτός των Χριστουγέννων, Ιησούς Χριστός, ο άναρχος, ο
αόρατος, ο ακατάληπτος, ο άϋλος, ο αεί ων, ο ωσαύτως ων, εισέρχεται σαρκοφόρος,
άσημος, απλούς, πτωχός, άγνωστος, εις το δράμα της ιστορίας. Εισέρχεται
συγχρόνως ως «μεγάλης βουλής άγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, [...] εξουσιαστής,
άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος» (Ησ. θ΄ 6). Ναί, ερχεται ως άνθρωπος
υπό Μητρός Παρθένου και λύει την περιπλοκήν της ανομίας και δίδει με την Χάριν
και το Έλεός Του διέξοδον εις τας απορίας της ζωής, προορισμόν και αξίαν και
περιεχόμενον και υποδειγματικόν ήθος και πρότυπον εις την ανθρωπίνην
περιπέτειαν.
Ο Κύριος προσελάβετο
άπασαν την ανθρωπίνην φύσιν και ηγίασεν αυτήν. Ο προαιώνιος Θεός
κατεδέχθη να γίνη δι᾿ημάς έμβρυον και να
κυοφορηθή εις την γαστέρα της Θεοτόκου. Ούτως ετίμησε και την ανθρωπίνην ζωήν
εκ του πρωταρχικού σταδίου αυτής και εδίδαξε τον σεβασμόν εις τον άνθρωπον από
της αρχής της κυήσεως αυτού. Ο τα πάντα Δημιουργήσας συγκατέβην άγεννηθή ως
Βρέφος και να γαλακτοτροφηθή υπό της Παρθένου. Ούτως ετίμησε την
παρθενίαν και την μητρότητα, την πνευματικήν και την φυσικήν. Διά τούτο ο
Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος προτρέπει: «γυναίκες παρθενεύετε, ίνα Χριστού
γένησθε μητέρες» (Λόγος ΛΗ', Εις τα Θεοφάνεια, PG 36, 313A).
Καί
ώρισεν ο Κύριος την συζυγίαν του άρρενος και του θήλεος εν τη ευλογημένη
οικογενεία. Αυτός ο θεσμός της χριστιανικής οικογενείας αποτελεί το κύτταρον
της ζωής και την θερμοκοιτίδα της υγιούς ψυχικώς και σωματικώς αναπτύξεως των
τέκνων. Ως εκ τούτου, αποτελεί οφειλήν της Εκκλησίας αλλά και καθήκον της
ηγεσίας εκάστου λαού η διάποικίλων τρόπων ενίσχυσις του θεσμού της
οικογενείας.
Διά να αναπτυχθή εν
παιδίον υγιώς και ομαλώς απαιτείται μία οικογένεια όπου ο ανήρ και η γυνή ζούν
αρμονικώς, ως εν σώμα, μία σαρξ, μία ψυχή, υποτασσόμενοι ο ένας προς τον άλλον.
Είμεθα βέβαιοι ότι πάντες οι πνευματικοί και εκκλησιαστικοί ηγέται, ως άλλοι
αγραυλούντες ποιμένες, αλλά και οι ιθύνοντες τα του κόσμου, γνωρίζουν και
αποδέχονται την θείαν αλήθειαν και πραγματικότητα ταύτην, την οποίαν
διακηρύττομεν από του Οικουμενικού Πατριαρχείου και κατά τα εφετεινά
Χριστούγεννα.
Πάντες
οφείλομεν να ενθαρρύνωμεν την δημιουργίαν και την λειτουργίαν των φυσιολογικών
οικογενειών διά να αναπαράγουν υγιείς ψυχικώς και χαρούμενους πολίτας, πλήρεις
αισθημάτων ασφαλείας, στηριζομένους εις το αίσθημα της προστασίας του ισχυρού
και προστατεύοντος πατρός και της στοργικής και αγαπώσης μητρός. Οικογενείας, εις τας οποίας θα αναπαύεται ο Θεός. Προσκαλούμεν και προτρεπόμεθα
άπαν το πλήρωμα της Αγίας Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας όπως πολιτευόμενον
αξίως της ης εκλήθη κλήσεως πράττη πάντό δυνατόν διά την στήριξιν του θεσμού
της οικογενείας.
Αδελφοί,
«η νυξ προέκοψεν, η δε
ήμερα ήγγικεν» (Ρωμ. ιγ΄ 12). Ήδη οιποιμένες πορεύονται προς την Βηθλεέμ το
θαύμα ανακηρύττοντες και προσκαλούν ημάς να τους ακολουθήσωμεν, ως άλλοι
«αστεροσκόποι μάγοι χαράς πληρούμενοι» (τροπάριον δ΄ ωδής Όρθρου Εορτής
Χριστουγέννων), «δώρατί μια» προσάγοντες Αυτώ «χρυσόνδόκιμον, ως Βασιλεί των
αιώνων, και λίβανον ως Θεώ των όλων, ως τριημέρω δε νεκρώ σμύρναν τω αθανάτω»(Ανατολίου,
Στιχηρόν ιδιόμελον Εσπερινού Εορτής Χριστουγέννων).
Δηλαδή τα δώρα της
αγάπης και της πίστεώς μας και της δοκιμής μας ως χριστιανών καί μάλιστα
ορθοδόξων εις το ήθος και την παράδοσιν, την οικογενειακήν, την πατερικήν, την
εκκλησιαστικήν, την ορθοπράττουσαν πάντοτε ανά τους αιώνας και συνέχουσαν μέχρι
σήμερον την ευλογημένην κοινωνίαν μας, της οποίας κύτταρον κατά Θεόν βιο της
και αυξήσεως είναι, επαναλαμβάνομεν, η οικογένεια.
Αδελφοί και τέκνα,
-2013
χρόνια συνεπληρώθησαν από της κατά σάρκα Γεννήσεως του Χριστού˙
-2013
χρόνια και ο Χριστός, όπως τότε, δεν παύει να καταδιώκεται εν τω προσώπω των
αδυνάτων από τον Ηρώδην και τους παντοειδείς συγχρόνους Ηρώδας˙
-2013
χρόνια και ο Ιησούς διώκεται εις τα πρόσωπα των χριστιανών εν Συρία - και όχι
μόνον˙
-2013
χρόνια και ο Χριστός φεύγει, ως πρόσφυξ μετ᾿ αυτών, όχι εις την Αίγυπτον, αλλά
εις τον Λίβανον, εις την Ευρώπην, εις την Αμερικήν και αλλαχού δι᾿
ασφάλειαν εν τη ανασφαλεία του κόσμου˙
-2013 χρόνια και το Παιδίον Ιησούς είναι
ακόμη φυλακισμένον με τους δύο Ιεράρχας της Συρίας Παύλον και Ιωάννην, με τας
Ορθοδόξους μοναχάς και πολλούς ακόμη ανωνύμους και επωνύμους χριστιανούς˙
-2013
χρόνια και ο Χριστός σταυρώνεται μαζί με αυτούς που βασανίζονται και φονεύονται
διά να μη προδώσουν την πίστιν των εις Αυτόν˙
-2013
χρόνια και ο Ιησούς φονεύεται καθ᾿ ημέραν εις το πρόσωπον των
χιλιάδων εμβρύων, τα
οποία οι γονείς των δεν αφήνουν να γεννηθούν˙
-2013
χρόνια και ο Χριστός εμπαίζεται και ονειδίζεται εις το πρόσωπον των
δυστυχισμένων παιδίων, τα οποία ζούν υπό την κρίσιν της οικογενείας, της
ανεχείας, της πτωχείας.
Τον πόνον, την θλίψιν
και τα παθήματα των ανθρώπων ήλθε και έρχεται και κατά τα εφετεινά Χριστούγεννα
να αναλάβη ο Κύριος, ο ειπών «εφ᾿ όσον εποιήσατε ενί
τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. κε΄ 40-41). Δι᾿
αυτούς ήλθεν εκ Παρθένου, δι᾿ αυτούς εγένετο
άνθρωπος, δι᾿ αυτούς έπαθεν, εσταυρώθη, ανέστη. Δι᾿
ημάς όλους, δηλαδή.
Ας άρωμεν, λοιπόν,
έκαστος ημών τον προσωπικόν αυτού σταυρόν διά να εύρωμεν χάριν και έλεον εις
εύκαιρον βοήθειαν˙ διά να είναι «μεθ᾿ ημών ο Θεός», ο
τεχθείς Εμμανουήλ, Σωτήρ και Κύριος. Αμήν.
Χριστούγεννα , βιγ΄
Ο Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος προς Θεόν ευχέτης πάντων υμών.
ΜΗΝΥΜΑ
ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ
ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ
ΑΦΡΙΚΗΣ κ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ Β΄
''Μετεποίησας την πτωχείαν μου τη συγκαταβάσει σου,
σ' αυτόν εταπείνωσας και το γένος μου ύψωσας.''
Αγαπητοί
μου αδελφοί,
Δύο
χιλιετίες πριν ο Υιός και Λόγος του Θεού βγήκε από τον εαυτό Του, παραμένοντας
ο εαυτός Του, προκειμένου να προσλάβει και θεραπευτικώς να μεταμορφώσει τον
πλάνητα και ασθενή Αδάμ. Άφησε την μακαριότητα της εσωτερικής τριαδικής κοινωνίας,
εξεδήμησε εκ των ουρανών και επεδήμησε επί της γης για να αποκαταστήσει την
ενότητα του γένους των ανθρώπων με τον Θεό.
Ο Θεός
δεν αρκέστηκε στο να πει και να γίνει, αλλά ταπεινώθηκε και έγινε ο Ίδιος
άνθρωπος για να μορφώσει έναν καινούργιο τρόπο ζωής. Λυδία λίθος πάνω στην
οποία δοκιμάζεται η γνησιότητα της κατά Χριστόν ζωής δεν είναι άλλη από την
αγάπη, η οποία χωρεί και συγχωρεί τους πάντες και τα πάντα και φθάνει μέχρι της
θυσίας του Σταυρού.
Η
αγάπη αυτή δεν νοείται ως απροσδιόριστη συναισθηματική έκφραση, ούτε καν ως
συμβατική δοχή και ξενία συγγενών και φίλων. Νοείται
κυρίως ως πρόσληψη και μεταμόρφωση του άλλου και αγνώστου, στα πρότυπα της
πρόσληψης και μεταμόρφωσης του ανθρώπου από τον Ιησού Χριστό.
Και αν
ο Μονογενής Υιός του Θεού μετοίκησε από αγάπη για να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή
μας, σήμερα χιλιάδες αφρικανοί αδελφοί μας, πιεσμένοι από ανάγκη ανελεύθερη,
αναγκάζονται να αλλάξουν τον τόπο και τον τρόπο. Πιεσμένοι από τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο
της προσφυγιάς και της μετανάστευσης με μόνη αποσκευή την ελπίδα για ένα
καλύτερο αύριο. Κάποιοι δεν κατορθώνουν να φθάσουν στη γη της επαγγελίας και
χάνονται απάτριδες. Αλλά
και εκείνοι που καταφέρνουν να εισέλθουν στη γη της προσμονής, συχνά γνωρίζουν
την απαξία, την απόρριψη, την επιτίμηση, την εκμετάλλευση.
Αγαπητοί
μου αδελφοί, Γνωρίζω καλά ότι το
φαινόμενο της μετανάστευσης έχει πάρει το χαρακτήρα πλημμυρίδας, η έκταση της
οποίας φοβίζει τις κοινωνίες υποδοχής. Είναι
καιρός οι κοινωνίες αυτές να αλλάξουν στάση και να κατανοήσουν ότι η ανθρώπινη
δυστυχία αργά ή γρήγορα θα σπάσει τα όποια τείχη υψώνονται για να αποτρέψουν
τον απελπισμένο μετανάστη.
Είναι
καιρός να γίνει αντιληπτό ότι μόνο αν αντιμετωπιστούν τα προβλήματα των
κοινωνιών που τροφοδοτούν την μετανάστευση, τότε θα αναστραφεί το ρεύμα των
μεταναστών. Μέχρι
τότε όμως και ιδιαίτερα τούτο το βράδυ της Γεννήσεως του Θεανθρώπου, ας μη
λησμονούμε τα λόγια του ποιητή:
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ’ρθούνε, να βρουν συντροφιά...
θα ’ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.
†Ο Πάπας καί Πατριάρχης Αλεξανδρείας
και
πάσης Αφρικής
Θ
Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄
ΜΗΝΥΜΑ
ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ
ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ
ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ Γ΄
Η ανά τα πέρατα του
κόσμου, μία, αγία, καθολική και αποστολική Ορθόδοξος του Χριστού Εκκλησία
εορτάζει σήμερον πανηγυρικώς γεγονός υπερφυές και εξαίσιον, υπερβαίνον πάσαν
ανθρωπίνην διάνοιαν και έννοιαν Εορτάζει το γεγονός της κατά σάρκα γεννήσεως
του εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου σαρκωθέντος και ενανθρωπήσαντος
Υιού και Λόγου του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Το γεγονός τούτο ο Θεός
Πατήρ απ’ αιώνων ηβουλήθη και διά των αγίων προφητών Αυτού και «του Νόμου ως
παιδαγωγού» (Γαλ. 3, 24) εν θεοπνεύστοις Αγίαις Γραφαίς Αυτού και εν Αγίω
Πνεύματι προητοίμασε τους ανθρώπους.
«Ότε δε ήλθε το πλήρωμα
του χρόνου» (Γαλ. 4, 4), επί Καίσαρος Οκταβιανού Αυγούστου, απεκάλυψε τούτο
εμφανώς, εις την πόλιν ταύτην, την Βηθλεέμ, «την ουδαμώς ελαχίστην ούσαν εν
τοις ηγεμόσιν Ιούδα» (Ματθ. 2, 6) και εις το σπήλαιον τούτο, το απέριττον. Ενταύθα,
εις τον τόπον τούτον, ηυδόκησεν ο Θεός Πατήρ, όπως γεννηθή το κατά σάρκα και
εμφανισθή εν χρόνω ο πριν άσαρκος και άχρονος Υιός Αυτού.
Ενταύθα μάγοι μακρόθεν
εξ Ανατολών τη οδηγία λαμπρού αστέρος προσελθόντες, είδον βρέφος κρατούμενον εν
αγκάλαις κόρης Παρθένου και προσκυνήσαντες, προσήνεγκον Αυτω τα δώρα αυτών,
«χρυσόν και λίβανον και σμύρναν» (Ματθ. 2, 11). Ενταύθα προσεκύνησαν Αυτόν οι
Ποιμένες, οι αγραυλούντες εις την πλησιόχωρον κώμην των Ποιμένων. Ενταύθα εξ
ουρανών ηκούσθη ο αγγελικός ύμνος της ειρήνης:«Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης
ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκ. 2, 14).Τούτο δε όλον γέγονεν, επειδή ο
Θεός, ο πλάσας τον άνθρωπον, δεν έπαυσε να αγαπά και να αναζητή αυτόν και ότε
ούτος αφίστατο Αυτού.
Ο Θεός ανεζήτησε τον
άνθρωπον εις τας περιπλόκους, ατελειώτους και αδιεξόδους φιλοσοφικάς ερευνήσεις
αυτού και εις τας αμαρτωλάς και φθοροποιούς επιδόσεις αυτού και ουκ εβδελύξατο
αυτόν, αλλά κατά τον θεοφόρον άγιον Κύριλλον Αρχιεπίσκοπον Αλεξανδρείας
«ωκειώθη την ανθρωπότητα, ασυγχύτως ενεπλάκη σαρκί και προσέλαβε τον άνθρωπον»
(Περί της ορθής πίστεως, PG 76, 1181D) εν τη αποστολή εις τον κόσμον και τη
ενανθρωπήσει του Υιού Αυτού.
Ποιών εκουσίως το
θέλημα του πέμψαντος Πατρός Αυτού ο Χριστός, «πλούσιος ων, επτώχευσεν δι’ ημάς,
ίνα ημείς τη εκείνου πτωχεία πλουτήσωμεν» (Β΄ Κορ. 8, 9). Πολιτευσάμενος επί
της γης και τοις ανθρώποις συναναστραφείς ως Θεάνθρωπος, τέλειος Θεός και
τέλειος άνθρωπος, τούτους ποικιλαχώς και ποικιλοτρόπως ευηργέτησε. Πτωχούς και
πένητας ηλέησε. Συνεμερίσθη την προσληφθείσαν ανθρωπίνην φύσιν ημών και έως
ουρανού αυτήν ανεβίβασε διά Σταυρού, Αναστάσεως και Αναλήψεως.
Η Εκκλησία, το σώμα
Αυτού το άγιον, τη εκχύσει τού Αγίου Πνεύματος, συνεχίζει το αγιαστικόν και
φιλανθρωπικόν έργον Αυτού επί της γης. Αγιάζει αδιακόπως διά μέσου των αιώνων
δια των μυστηρίων τα μέλη αυτής, καλλιεργεί, εξανθρωπίζει και κατακοσμεί τα ήθη
των ανθρώπων, στηρίζει τον ιερόν θεσμόν της οικογενείας, διατρέφει τους
πένητας, συμπαρίσταται σήμερον εμπράκτως εις τα θύματα της δημιουργηθείσης
οικονομικής κρίσεως και καλεί την ανθρωπότητα εις καταλλαγήν, συμφιλίωσιν,
ειρήνην και δικαιοσύνην, φιλανθρωπίαν, αγάπην και ευεργεσίαν.
Εξαιρέτως η Εκκλησία
Ιεροσολύμων, η πρώτη ευαγγελισθείσα την του Χριστού Γέννησιν, δέεται από του
Σπηλαίου τούτου και από της Κωνσταντινείου Βασιλικής ταύτης, της οποίας διά
μέσου των αιώνων φύλαξ πιστός απεδείχθη, υπέρ ειρήνης και αγαθής καταστάσεως
του σύμπαντος κόσμου, υπέρ καταπαύσεως των γεγονότων βίας εις την Μέσην
Ανατολήν και αλλαχού, υπέρ παύσεως των τρομοκρατικών ενεργειών, υπέρ σεβασμού
της θρησκευτικής ελευθερίας και λατρείας, υπέρ απελευθερώσεως των απαχθέντων
Ιεραρχών και των απαχθεισών μοναζουσών της αδελφής Εκκλησίας της Αντιοχείας και
υπέρ της των πάντων καταλλαγής και ενώσεως.
Εν τη Αγία Πόλει
Βηθλεέμ, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2013.
Διάπυρος
προς Κύριον Ευχέτης
ΘΕΟΦΙΛΟΣ Γ΄
Πατριάρχης Ιεροσολύμων
ΜΗΝΥΜΑ
ΤΟΥ
ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
ΑΜΕΡΙΚΗΣ κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Ὅτι παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν,
υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν ... (Ἠσαΐας 9:6)
Προσφιλεῖς Ἀδελφοί καί Ἀδελφές ἐν Χριστῷ,
Στήν κορύφωση τῆς εὐλογημένης αὐτῆς περιόδου μέ τόν
λαμπρό ἑορτασμό τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, εὐχαριστοῦμε καί δοξάζουμε
τόν Θεό γιά τήν ἀπέραντη χάρη Του
καί τό ἐξαίσιο δῶρο Του, τό δῶρο τῆς Σαρκώσεώς Του.
Εἶναι ἑορτή χαρᾶς καί φωτός. Εἶναι πανηγυρισμός
γιά τήν ἡμέρα καί τήν στιγμή
κατά τήν ὁποία ὁ Θεός ἔλαβε ἀνθρώπινη ὑπόσταση λόγῳ τῆς μεγάλης ἀγάπης Του γιά μᾶς. Διά τῆς ὑπό τῆς Παρθένου
Μαρίας συλλήψεως καί γεννήσεώς Του ὁ Κύριός μας εἰσῆλθε στήν ἀνθρώπινη
κατάσταση. Ἔλαβε τό σῶμα καί τό αἷμα τό ὁποῖο δημιούργησε.
Ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά μᾶς χαρίσῃ τήν δύναμη ἐπί τοῦ κακοῦ καί ἐπί τοῦ θανάτου καί τό
δῶρο τῆς ἀπόλυτης ἐλευθερίας ἀπό τήν ἁμαρτία. Τήν ἡμέρα αὐτή ἑορτάζουμε τό δῶρο τοῦ Θεοῦ σέ μᾶς καί σέ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα καί
τό σύμπαν. Αὐτό τό δῶρο τό εἶχε προφητεύσει ὁ Προφήτης Ἠσαΐας ὅταν εἶπε: Ὅτι παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν ...(Ἠσαΐας 9:6). Διά
τοῦ δώρου Του, μᾶς χαρίζει ἐλπίδα. Στό
σκοτάδι, τό λαμπερό φῶς τῆς ὑποσχέσεώς Του
φωτίζει τήν ὁδό πρός τόν Θεό
μέσῳ τοῦ Χριστοῦ.
Στόν ἀγώνα μας ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας καί τῶν πολλῶν προκλήσεων τῆς ζωῆς, μᾶς φανερώνει πῶς μποροῦμε νά ἀποκαταστήσουμε
τήν κοινωνία μαζί Του καί μᾶς
διαβεβαιώνει ὅτι θά ἔχουμε τήν δύναμη
νά ὁλοκληρώσουμε τήν
πορεία τῆς πίστεώς μας.
Στό γεγονός τῆς Σαρκώσεως τοῦ Χριστοῦ ἀποκαλύπτεται ἡ ὀδός πρός τήν ἀληθινή καί αἰώνια ζωή καί
γινόμεθα μάρτυρες τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ νά λυτρώνῃ αὐτό πού Ἐκεῖνος δημιούργησε
καί ἀγαπᾶ. Ἑορτάζουμε αὐτή τήν Ἑορτή καί τό
θαυμάσιο αὐτό δῶρο σέ μιά ἐποχή ὅπου πολλοί ἄνθρωποι ἀνά τόν κόσμο
χρειάζονται συμπόνοια καί ἐλπίδα.
Ἔχουμε παρατηρήσει μαζικές καταστροφές
καί ἀπώλειες λόγῳ προσφάτων φυσικῶν φαινομένων.
Γίναμε μάρτυρες τῆς τραγωδίας τῆς βίας τόσο ἐντός τῶν κοινοτήτων μας
ὅσο καί σέ ὅλο τόν κόσμο. Συνειδητοποιοῦμε τούς ἀγῶνες τῶν ἀδελφῶν μας στήν Ἑλλάδα καί στήν
Κύπρο καί σέ ἄλλες χῶρες ὅπου οἱ οἰκονομικές
προκλήσεις ἔχουν δυσχεράνει
τήν ζωή πολλῶν. Συνειδητοποιοῦμε τίς
δοκιμασίες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου
μας ἐξ αἰτίας σοβαρῶν περιορισμῶν στήν ἄσκηση τῆς ἀληθινῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας.
Συνειδητοποιοῦμε γύρω μας τίς
συνέπειες τῆς ἀπαξιώσεως τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρεπείας καί
τῆς ἐκμεταλλεύσεως τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων.
Μέσα σ’
αὐτές ἀκριβῶς τίς κακουχίες
τῆς ἀνθρωπότητος καί
τῶν παραπάνω
προκλήσεων μεταφέρουμε τό μήνυμα τῶν Χριστουγέννων: Ὅτι παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν! Μοιραζόμεθα ἕνα Εὐαγγέλιο ἐλπίδος καί ἐπαγγελιῶν. Ὁ Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος καί αὐτό τό μοναδικό δῶρο πρός ἐμᾶς ἔχει καταστεῖ ἡ πνευματική βάση
τῆς προσφορᾶς μας σέ ἀναξιοπαθούντες
συνανθρώπους μας.
Ὡς μάρτυρες τοῦ μεγίστου τῶν δώρων, μέ αἰσθήματα εὐγνωμοσύνης πρός Ἐκεῖνον ἀλλά καί μέ εὐσπλαγχνία γιά
τούς ἀδελφούς μας,
κάνουμε τήν προσφορά μας σ’ἐκείνους
πού ἔχασαν τά πάντα,
πού εἶναι ἀπελπισμένοι, πού
ὑποφέρουν κάτω ἀπό ἀνεξέλεγκτες ἤ ἀνεπίδεκτες ἀλλαγῆς συνθῆκες καί πού ἔχουν πέσει
θύματα κακοποιήσεως. Αὐτοί ἔχουν ἀνάγκη νά
συνειδητοποιήσουν ὅτι ὁ Θεός τούς ἐχάρισε τόν Ἑαυτόν Του, ὅτι ἡ χάρη Του ἀποκαλύπτεται διά
τοῦ γεννηθέντος
Χριστοῦ ὥστε νά μποροῦν νά ἔχουν ἐλπίδα καί ἀληθινή ζωή.
Στήν ἁγία καί εὐλογημένη Ἑορτή τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, εἴθε ἡ καρδιά μας νά εἶναι γεμάτη μέ
χαρά καθώς λαμβάνουμε καί χαιρόμαστε τό δῶρο τοῦ Θεοῦ καί τό δῶρο τῆς ἐλπίδος καί τῆς ζωῆς. Εἴθε, ἐπίσης, νά ἀνανεώσουμε τήν
δέσμευσή μας νά μοιραζόμεθα αὐτό
τό δῶρο μέ ὅλους. Ἄς δώσουμε ἀπό τό περίσσευμά
μας ἔτσι ὥστε συνάνθρωποί
μας νά βροῦν φροντίδα καί
θεραπεία.
Ἄς ἀνταποκριθοῦμε στίς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων γύρω μας καί σ’ ὅλο τόν κόσμο, ἔτσι ὥστε ἡ μαρτυρία τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ νά φωτίζῃ παντοῦ. Εὔχομαι ὁ καλός καί ἐλεήμων Θεός μας νά εὐλογῇ ἐσᾶς καί τίς οἰκογένειές σας καθώς συγκεντρώνεσθε μέ ἀδελφοσύνη καί προσευχή αὐτή τήν ὡραία καί ἁγία ἡμέρα. Καλά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα.
Μετά πατρικῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης,
†Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Δημήτριος
ΜΗΝΥΜΑ
ΤΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΙΡΑΝΩΝ
ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ
κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ
«Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι
και περισσόν
έχωσιν» (Ιω. 10:10)
Ο τονισμός της αξιοπρέπειας του ανθρώπου
κυριαρχεί στην εποχή μας στις ποικίλες δημόσιες διακηρύξεις. Το γεγονός όμως
που αναδεικνύει με μοναδική ένταση την αξία της ανθρώπινης ζωής είναι αυτό που
δεσπόζει στη σημερινή μεγάλη εορτή: Ότι ο Υιός του Θεού του ζώντος, του
απροσίτου και παντοδυνάμου, προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, έγινε άνθρωπος. Αυτό
παραμένει το εκπληκτικό κεντρικό μήνυμα των Χριστουγέννων. Για τη σωτηρία του
κόσμου, ο Θεός δεν έστειλε αγγέλους, δεν έλαβε τη μορφή κάποιου άλλου
δημιουργήματος, αλλά έγινε άνθρωπος. Έτσι τόνισε με σαφή τρόπο την αξία αυτής
καθεαυτής της ανθρώπινης ζωής και φανέρωσε την ιερότητα της κάθε ανθρώπινης
υπάρξεως.
Αλλά συγχρόνως το Ευαγγέλιο αποκαλύπτει
ότι ο Χριστός ήλθε για να ανυψώσει την ανθρώπινη φύση, να μεταγγίσει σ’ αυτήν
πλησμονή ζωής. Η σημερινή λοιπόν εορτή είναι η κατεξοχήν εορτή της ζωής, σε
όλες τις διαστάσεις και την προοπτική της. Μέσα στην εορταστική
χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα μάς δίνεται η ευκαιρία να αναλογισθούμε βαθύτερα
την ουσιαστική αξία του θεόσδοτου αυτού δώρου, που ήδη απολαμβάνουμε, και
γενικότερα να αυξήσουμε τον σεβασμό μας προς την όπου γης ανθρώπινη ύπαρξη.
1.Αρχίζοντας πρώτα από τη δική μας ζωή,
καιρός να προσέξουμε τα λεγόμενα αυτονόητα· όπως π.χ. είναι το χρέος μας να
διατηρούμε άρτια τη βιολογική μας ζωή, αποφεύγοντας καταχρήσεις, πάθη και λάθη
που την υποβιβάζουν και την υποσκάπτουν, φροντίζοντας να αναπτύξουμε όλες τις
πνευματικές μας δυνατότητες. Ως ζωντανά κύτταρα του ανθρωπίνου γένους έχουμε
ευθύνη και υποχρέωση να καλλιεργήσουμε όλα μας τα χαρίσματα, όλο το φάσμα της
δημιουργικότητος μας και να προσφέρουμε στην ανθρωπότητα ό,τι καλύτερο
διαθέτουμε. Ακόμα και στις πιο σκοτεινές συνθήκες απογνώσεως ας αναλογιζόμαστε
την ανυπέρβλητη αξία της ζωής και ότι δεν δικαιούμεθα, σε καμιά περίπτωση, να
την καταστρέψουμε με τα ίδια μας τα χέρια.
Οι πολυειδείς δοκιμασίες του ανθρωπίνου
βίου, κάμψη υγείας, ανέχεια, κατατρεγμοί, συκοφαντίες, συχνά ανοίγουν νέους
πνευματικούς, υπαρξιακούς ορίζοντες. Απορροφημένοι από τη φροντίδα για την
καθημερινή βιοτή, αμελούμε συνήθως την άλλη διάσταση που άνοιξε με την έλευση
Του ο Χριστός· ότι ήλθε για να μας οδηγήσει σε πνευματική άνθηση και
καρποφορία, να μας προσφέρει «τό περρισόν αυτής της ζωής, τουτέστι τό πλέον
ήτοι τό τιμιώτερον, τήν τελειοτάτην του Πνεύματος μέθεξιν» (Άγ. Κύριλλος
Αλεξανδρείας). Το «περισσόν»
σημαίνει την ποιοτική πληρότητα που χαρίζει η παρουσία του ζωοποιούντος
Πνεύματος σε εκείνους οι οποίοι «μένουν εν Χριστώ».
2.Η δεύτερη κατεύθυνση του
Χριστουγεννιάτικου στοχασμού μας οφείλει να αποβλέπει στην τόνωση του σεβασμού
της ζωής των συνανθρώπων μας. Ποικίλες απειλές κατά της ζωής, δολοφονικές
ενέργειες, αιματηρές συγκρούσεις διαστίζουν την καθημερινότητα. Παρ’ όλα τα
προσχήματα, οποιαδήποτε αφαίρεση ζωής αποτελεί έγκλημα όχι μόνο κατά του
συγκεκριμένου θύματος αλλά γενικότερα κατά της ανθρωπότητος. Αλλά η περιφρόνηση
της ζωής δεν συντελείται μόνο με εγκληματικές πράξεις και την πολύμορφη βία.
Αναρίθμητοι άνθρωποι απειλούνται από διάφορες μορφές αδικίας στην κοινωνική και
ιδιωτική σφαίρα.
Η αδικία οδηγεί πολλούς ανθρώπους σε
στερήσεις, φτώχια, εξαθλίωση. Κάτι ακόμα που δρα, χωρίς να διακρίνεται σαφώς,
κατά της ανθρώπινης ζωής είναι η αδιαφορία για την ποιότητα ζωής των
συνανθρώπων μας. Δεν φαίνεται πάντοτε καθαρά, δεν διώκεται από τον νόμο, όμως
δεν παύει να υπονομεύει αμέτρητες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Σε εποχή μάλιστα
κρίσεων, όπως η δική μας, η αδιαφορία γίνεται συχνά θανατηφόρα. Άμεσο χρέος
όλων μας είναι να προστατεύουμε κάθε ανθρώπινη ζωή με έμπρακτη συμπαράσταση και
άγρυπνη αλληλεγγύη, στηρίζοντας με λόγο και έργο, με άδολη αγάπη, όσους
δοκιμάζονται, όσους πληγώνει η ανέχεια, η αρρώστια και η απελπισία.
Συγχρόνως, χρέος των συνειδητών χριστιανών
είναι η μαρτυρία ότι εκτός από την βιολογική ζωή υπάρχει μια άλλη ακόμα ανώτερη
ποιότητα ζωής.Η πνευματική, την οποία χαρίζει και προάγει η πίστη, το άνοιγμα
της καρδιάς μας στην περιοχή του Πνεύματος. Μια ζωή που κινείται διαρκώς σε
μεταμορφωτική εσωτερική πορεία με την βεβαιότητα ότι ο Χριστός ήλθε «...ίνα πας
ο θεωρών τον υιόν και πιστεύων εις αυτόν έχη ζωήν
αιώνιον …»(Ιω. 6:40). «Εγώ ήλθον
ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν» (Ιω. 10:10). Το εκπληκτικό μήνυμα των
Χριστουγέννων είναι ότι ο Υιός του Απροσίτου Θεού έγινε άνθρωπος.
Η ενανθρώπηση του θείου Λόγου διατρανώνει,
αδελφοί μου, την τεράστια αξία της ανθρώπινης ζωής. Αλλά συγχρόνως αποκαλύπτει
ότι ο Χριστός ήλθε να μας μεταγγίσει μια ζωή ανώτερη «την τελειοτάτην του
Πνεύματος μέθεξιν,» που προεκτείνεται στην αιωνιότητα. Ας φροντίσουμε τις
εορταστικές αυτές ημέρες να βιώσουμε βαθύτερα την ιερότητα και το μεγαλείο του
θεόσδοτου δώρου της ζωής.Και ακόμη να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας με άοκνη
προσπάθεια για την ανάπτυξη της πνευματικής ζωής. Ταυτόχρονα ας ενισχύσουμε τον
σεβασμό μας για την ζωή των συνανθρώπων μας, καταπολεμώντας τη βία, την αδικία
και την αδιαφορία που την υπονομεύουν.
Ας την στηρίζουμε με την αγαπητική
αλληλεγγύη μας. Ευλογημένα Χριστούγεννα με συνειδητό αγώνα για μια πιο
ανθρώπινη κοινωνία. Και με την έμπνευση του Χριστού, η νέα χρονιά περισσότερο
ανθρώπινη.
† Ο Τιράνων και Πάσης Αλβανίας
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ