20 Σεπτεμβρίου, 2013

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

 

Σεβασμιότατε, πώς σχολιάζετε το γεγονός της σφαγής ενός νέου ανθρώπου;

Τα θλιβερά γεγονότα των τελευταίων ημερών, με αποκορύφωση τη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, αποτελούν μια δοκιμασία των αντοχών της συνοχής της ελληνικής πραγματικότητας και της ενότητας της ανθρώπινης κοινωνίας, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο θάνατος ενός ανθρώπου και μάλιστα ενός νέου και δημιουργικού δεν μπορεί να αποτελεί πλέον θέμα μόνο πολιτικό αλλά είναι πρώτιστα κοινωνικό. Ετσι λοιπόν ολόκληρη η ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή καλείται να αναλάβει τις ευθύνες της, όχι μόνο σε αυτό καθαυτό το γεγονός αλλά κυρίως στο ζήτημα των κοινωνικών αντοχών.

Η αντίδραση του πολιτικού κόσμου συνάδει με το μέγεθος του εγκλήματος;

Δυστυχώς, ακόμη και αυτήν την πολύ ευαίσθητη στιγμή και κρίσιμη ώρα, κάποιοι, ευτυχώς όχι όλοι, αλλά αρκετοί και αρκετά προβεβλημένοι προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να χρησιμοποιήσουν τον θάνατο ενός νέου, ως μια ακόμη κίνηση στην πολιτική σκακιέρα της εξουσίας. Αντί ο λόγος τους να είναι ενωτικός, συνεκτικός και συναινετικός, ειρηνικός και λόγος ευθύνης, γίνεται καταγγελτικός και λόγος πόλωσης, εριστικός και λόγος αντεγκλήσεων, προσπαθώντας με τον τρόπο αυτόν να κομματιάσουν ακόμη μια φορά την ελληνική κοινωνία. Αντί ο λόγος τους να είναι λόγος αποφόρτισης, εκτόνωσης και καταστολής, πυροδοτεί και υποκινεί καταστάσεις ακραίες, οι οποίες κατά το παρελθόν άλλαξαν την ιδιοπροσωπία της ελληνικής κοινωνίας.

Αντί να επιλέγουν τη σιωπή της αυτοκριτικής και της αυτοκυριαρχίας, μέσα από την υιοθέτηση έργων και κινήσεων τέτοιων που δεν οδηγούν στην πόλωση, επιλέγουν ακραίες πολιτικές και διχαστικές τοποθετήσεις. Και γιατί όλα αυτά; Για να τιμήσουμε την απώλεια ενός νέου ανθρώπου; Για να αφυπνίσουμε τον κοινό πολίτη αυτής της χώρας; Για να αποδώσουμε ευθύνες σ' αυτούς που είναι παγκοίνως γνωστό; Σ' αυτούς οι οποίοι τις αποδέχονται έστω και αν δεν μπορούν να το ομολογήσουν;

Τι ζητάει κατά τη γνώμη σας η ελληνική κοινωνία, οι απλοί πολίτες;

Αυτή τη στιγμή αυτό που ζητά η ελληνική κοινωνία και το αίσθημα του απλού πολίτη είναι η ύφεση, η εκτόνωση, η καταστολή και απαιτεί από όλους μας έναν αγώνα για την πραγμάτωση όλων αυτών και τη διατήρηση της εσωτερικής ενότητας, ειρήνης και συνοχής. Δεν θα πρέπει να αφήσουμε όλοι εμείς έναν εσωτερικό εχθρό ξένο προς την ανθρώπινη κοινωνία να γίνει πρόβλημα εσωτερικό της ίδιας της κοινωνίας και να υπονομεύσει τη συνοχή μας και την αλληλεγγύη.

Αυτή τη στιγμή δεν είναι ο χρόνος για απόδοση ευθυνών αλλά είναι ο καιρός της υπεύθυνης ανάληψης πρωτοβουλιών και πνεύματος αυτοκριτικής, προκειμένου όλοι μαζί ενωμένοι και όχι διχασμένοι, αλληλέγγυοι και όχι διασπασμένοι να πορευθούμε για την κατάκτηση και επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού, που δεν είναι άλλος από ένα καλύτερο μέλλον της πατρίδος μας και των πολιτών της, αντάξιο προς την ιστορία και τον πολιτισμό της. Το πρόβλημα πλέον δεν είναι πολιτικό, έγινε άμεσα κοινωνικό, και μάλιστα αγγίζει τα όρια της ανθρώπινης ζωής και αμφισβητεί την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρωπίνου προσώπου.

Οι ηγέτες πολιτικοί και θρησκευτικοί, τι ρόλο πρέπει να παίξουν σε αυτήν την κρίση;

Πρέπει να εμπνεύσουμε τον λαό, να τον καθοδηγήσουμε, να τον προτρέψουμε, να τον κατευθύνουμε, όχι σε βίαιους τρόπους εκτόνωσης και αγώνες βίαιης αλληλοεξόντωσης, γιατί «η βία γεννά βία», αλλά να προβάλουμε και να αναδείξουμε τα στοιχεία εκείνα που δομούν την ανθρώπινη κοινωνία και τα οποία εξωτερικεύονται μέσα από την αντοχή, την υπομονή, την ηρεμία, τη σιωπή, τη σύνεση, τη θυσία, προπαντός τη θυσία σε ιδεολογικές προκαταλήψεις και σε ικανοποίηση χρησιμοθηρικών επιδιώξεων.

Η ειρηνική επικοινωνία και η διαλεκτική συμβίωση καλλιεργούν τη συναίνεση, την ενότητα, τη συνοχή και την ανοχή. Αντίθετα κάθε βίαιη, εγκληματική ή δολοφονική συμπεριφορά οδηγεί σε αδιέξοδα κοινωνικά, πολλές φορές μάλιστα με ανεξέλεγκτες συνέπειες. Δεν είναι, λοιπόν, η στιγμή απλώς της καταδίκης μόνον, είναι κυρίως η ώρα της εκτόνωσης, της ύφεσης και της ανθρωπιάς.
Κανένας δεν μπορεί να αδιαφορήσει απέναντι στη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, δεν δικαιούται, όμως, και κανένας να εκμεταλλευτεί πολιτικά αυτό καθαυτό το γεγονός ώστε να διχάσει και να καταστρέψει.

Καταγγέλλουμε τις ενέργειες αυτές που προέρχονται εξακριβωμένα πλέον από συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο και συγχρόνως τονίζουμε: «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου».

«ΕΘΝΟΣ» 20/9/2013


 

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ Κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ Κ. ΝΕΟΦΥΤΟΥ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ


Μακαριώτατε Μητροπολτα Σόφιας καί Πατριάρχα πάσης Βουλγαρίας κύριε Νεόφυτε, μετά τν περί μς ερωτάτων δελφν Μητροπολιτν καί τς τιμίας συνοδείας μν, ς ε παρέστητε ες τό ερόν τοτο παλλάδιον τν ρθοδόξων, «τό κατάστικτον τος μώλωψι καί πανσθενουργόν», τό Οκουμενικόν Πατριαρχεον, καί τήν Πόλιν τς Θεομήτορος, νθα ερουργεται πό αώνων τό μυστήριον τς καιομένης καί μή φλεγομένης Βάτου, τό μυστήριον τς περαγίας μν Θεοτόκου, ποία δέν φλέχθη δεξαμένη τό πρ τς Θεότητος, καί ς Προστάτις καί Πολιοχος τς κκλησίας καί τς Πόλεως μν ταύτης συνεχίζει νά φλέγηται πέρ τς το κόσμου σωτηρίας καί διά τς «καιομένης» προσευχς Της πρός τόν Υόν Της, τόν Κύριον μν ησον Χριστόν, διά τς ποίας  διακόπως «φλέγει» τούς πιστούς ες γάπην, ερήνην, νότητα, χάριν, χαράν.

ν τος ασθήμασι τούτοις τς γάπης, τς ερήνης, τς νότητος καί τς χαρς Σς ποδεχόμεθα, Μακαριώτατε δελφέ. Τς χαρς κείνης, ποία «στί καταθυμίων πλήρωσις, καί δέων πόλαυσις, καί νιαρν λήθη» (ωάννου Χρυσοστόμου, Ες σαΐαν Α΄, P.G. 56, 100). Μήτηρ γία το Χριστο Μεγάλη κκλησία ποδέχεται μς, τόν ρτι κλεγέντα Πατριάρχην τς πρωτοθυγατρός ατς γιωτάτης κκλησίας τς Βουλγαρίας μετά βαθυτάτης συγκινήσεως. Βλέπομεν μετά πολλς κανοποιήσεως τήν γαπητήν θυγατέρα καί δελφήν κκλησίαν τς Βουλγαρίας νά ναπτύσσηται ν Κυρί καί νά ερίσκ τό ρχαον κάλλος ατς, μετά τάς δυσκολίας τάς ποίας ντιμετώπισεν νά τούς αἰῶνας, σχάτως δέ κατά τήν περίοδον το θεϊστικο καθεσττος τς κομμουνιστικς πικρατήσεως. Χαίρομεν διότι ατη ξλθεν κμαία κ «τς δοκιμασίας τς μεγάλης», ν καί «τετραυματισμένη καί μεμωλωπισμένη» κ τς περιόδου το ντιθρησκευτικο διωγμο. Καί δη βαδίζει προθύμως καί ποτελεσματικς τήν δόν τς πνευματικς ναγεννήσεως. 

πίσκεψις δέ τς μετέρας Μακαριότητος ες τό Οκουμενικόν Πατριαρχεον, πέραν τς ερυτέρας σημασίας ατς, πιβεβαιώνει τήν ελικριν πιθυμίαν ατς διά τήν κκλησιαστικήν νότητα καί συνεργασίαν. Λοιπόν, ς ε παρέστητε, Μακαριώτατε δελφέ, ς νεώτερος κατά τήν κλογήν μεταξύ τν ρθοδόξων Προκαθημένων καθώς ρχεσθε πρός μς διά νά τονίσητε καί νά πανεκφράσητε καί μες τήν ν μυστηρίοις πάρχουσαν νότητα το Γένους τν ρθοδόξων Χριστιανν, νότητα πηγάζουσαν πό ατήν ταύτην τήν νότητα τν τριν προσώπων τς γίας Τριάδος, τήν συγκροτοσαν τόν λον θεσμόν τς κκλησίας.

ληθς, κλήθημεν νά διακονήσωμεν τήν κκλησίαν ες καιρούς καί χρόνους λίαν δυσκόλους καί ες περιστάσεις οχί λίαν ενοϊκάς, παρά τήν ξέλιξιν τς πιστήμης καί τς τεχνολογίας, ες καιρούς πολέμων καί καταστασίας καί γωνίας περί τν λευσομένων, κατά τούς ποίους τούς νθρώπους, τούς πιστούς μν καί σύνολον τόν κόσμον, «περιέσχον συντριμμοί θανάτου» (πρβλ. Β΄ Βασιλ. 22, 5) κλήθημεν νά διακονήσωμεν τήν «κλσιν» καί τήν «πίστιν», νά νικήσωμεν «θανάτ τόν θάνατον», νά μαρτυρήσωμεν τό θεοπαράδοτον ναστάσιμον ργον τς ν Χριστ σωτηρίας, καστος πό τς σκοπις ες ν θετο μς ρχηγός τς Πίστεως καί Κύριος μν ησος Χριστός.

Μακαριώτατε,

Κληρικός γνωσμένης εσεβείας, παιδιόθεν φωσιωμένος ες τήν διακονίαν τς κκλησίας, πολαύων τς γάπης, το σεβασμο καί τς κτιμήσεως κλήρου καί λαο, το κκλησιαστικο ν Βουλγαρί πληρώματος καί τν ξω, κλήθητε νά ποτελέσητε διά τήν μετέραν κκλησίαν καί διά τόν εσεβ Βουλγαρικόν  Λαόν στύλον καί δραίωμα. Προσωπικς καί ς Οκουμενικόν Πατριαρχεον βαθέως κτιμντες τόν χριστοειδ χαρακτρα, τήν νεπιτήδευτον ελάβειαν, τήν κκλησιαστικότητα το φρονήματος, τό σκητικόν το βίου καί τήν ελικρίνειαν τν λόγων καί τν νεργειν μν, ποβλέπομεν πρός μς ς να πολύτιμον συνεργόν ες τό ργον διακονίας ες κλήθημεν παρά Κυρίου.

σαύτως, ναμένομεν νά συνεχισθ οκοδομηθεσα πί τς Πατριαρχίας το μακαρίου προκατόχου μν Μαξίμου προσπάθεια συσφίγξεως τν σχέσεων τν δύο μν κκλησιν καί τν καταλύτων δεσμν νότητος ατν, ο ποοι λλωστε σφυρηλατήθησαν πί αἰῶνας καί μάλιστα κατά τήν περίοδον τν συχαστν Πατριαρχν μφοτέρων τν κκλησιν. Δεσμοί δραζόμενοι, πέραν τς κοινς πίστεως καί πνευματικς κληρονομίας, ες τούς κοινούς γίους καί μάρτυρας. κκλησία Βουλγαρίας δύναται μάλιστα νά καυχται διότι κατά τούς σχάτους καιρούς νεδείχθη ν ατ πληθύς νεομαρτύρων, γνωστν καί νωνύμων, ληθινν μολογητν τς πίστεως μν, ο ποοι διά το αματός των πότισαν τό τανύρριζον δένδρον ατς καί στερέωσαν τά θεμέλια ατς καί ο ποοι ποτελον κτμα καί καύχημα καί χαράν πάντων τν ρθοδόξων καί σφαλες δοδείκτας διά τήν πίτευξιν το σκοπο τς νω κλήσεως, τς βασιλείας τν ορανν.

Εναι ληθές, τι α συνθκαι πό τάς ποίας ζησαν, κυρίως κατά τόν παρελθόντα αἰῶνα, α ρθόδοξοι κκλησίαι δέν πεβοήθουν τήν μεταξύ ατν συνεργασίαν καί τήν καλλιέργειαν τς ν Χριστ νότητος ατν. σχάτως μως α συνθκαι αται χουν βελτιωθ καί πιθυμία μεγαλυτέρας νότητος καί συνεργασίας χει νδρωθΕς τοτο συνετέλεσαν πολλοί, μή προβλέψιμοι νθρωπίνως καί στάθμητοι παράγοντες, καθώς καί προετοιμαζομένη γία καί Μεγάλη Σύνοδος τς ρθοδόξου μν κκλησίας, προπαρασκευή τς ποίας, κόμη καί ταν νέδειξε περιπτώσεις διαφωνίας, συνανέδειξε καί ποδεικνύει καί τήν πιθυμίαν τς περβάσεως τν δυσχερειν καί τς συσφίγξεως τν καταλύτων καί ελικρινν πνευματικν δεσμν, ο ποοι συνδέουν διαρρήκτως τάς πί μέρους ρθοδόξους κκλησίας πρός λλήλας καί πρός τό πρτον μεταξύ ατν Οκουμενικόν Πατριαρχεον.

Α τοπικαί ρθόδοξοι κκλησίαι εναι νωμέναι ν Χριστ καί ν Πνεύματι γί καί κοινωνον κ το ατο Ποτηρίου, στε ρθόν καί πρέπον εναι νά επωμεν τι α πί μέρους διαφωνίαι μεταξύ ατν δέν ναιρον τήν ν Χριστ νότητά των. ς κ τούτου, ξιολογομεν, τι α καταβαλλόμεναι προσπάθειαι γεφυρώσεως τν μεταξύ τν ρθοδόξων κκλησιν διαφορν δέν εναι προσπάθειαι πιτεύξεως τς δη φισταμένης διασαλεύτου νότητος, λλά προσπάθειαι περαιτέρω μβαθύνσεως καί δραιώσεως ατς, ς καί πιτεύξεως μις μοιομόρφου κατά τό φικτόν ντιμετωπίσεως τν διαφόρων νακυπτόντων θεμάτων.

ντιθέτως, α μεταξύ τν κατά τόπους ρθοδόξων κκλησιν καί τν τεροδόξων συζητήσεις καί ο διάλογοι χουσι μέν ς πώτατον στόχον ατν τήν κπλήρωσιν τς βουλήσεως καί ντολς το Κυρίου "να πάντες ν σιν" (ωάν. 17, 21), συμβάλλουν δέ τό γε νν χον ες τήν κοινωνικήν συνεργασίαν καί ες τήν μαρτυρίαν τ ληθεί, πί τ σκοπ τς λληλοκατανοήσεως καί τς ν καιρ ποδοχς καί πό τν τεροδόξων τς μις ρθοδόξου πίστεως. Δέν ποσκοπον, ς γράφη καί ν Βουλγαρί καί λλαχο, ες τήν δημιουργίαν νός κοινς ποδεκτο «συνονθυλεύματος» δοξασιν. Δηλαδή, δέν πιδιώκεται διά τς λεγομένης οκουμενικς κινήσεως ποδοχή μις «χριστιανικς συγκρητιστικς μολογίας», λλά μβάθυνσις ες τήν Χριστιανικήν ρθόδοξον πίστιν καί ες τήν κοινωνικήν συνεργασίαν τν πικαλουμένων τό νομα το Χριστο. Δέν φοβούμεθα, ς εκός, ο ρθόδοξοι, ο χοντες τό πλήρωμα τς ληθείας, τι θά πηρεασθμεν κ τν πόψεων τν τεροδόξων δελφν μν πί τν δογματικν θεμάτων.

κολουθομεν πλς τήν μακράν κκλησιαστικήν παράδοσιν, τήν συγκεφαλαιουμένην ες τήν συμβουλήν το γίου ωάννου τς Κλίμακος, καί συζητομεν νευ χρονικο περιορισμο μετά τν ζητούντων παρ᾿ μν καλοπροαιρέτως λόγον περί τς ν μν λπίδος: «ν τος μέν κακοθελς μν μαχομένοις πίστοις, κακοπίστοις, μετά πρώτην καί δευτέραν νουθεσίαν παυσώμεθα. ν δέ τος τήν λήθειαν μαθεν βουλομένοις, τό καλόν ποιοντες, ως αἰῶνος μή κκακμεν. Πλήν, καί πρός στηριγμόν μν τς καρδίας ν μφοτέροις χρησώμεθα» (Κλμαξ, Λόγος ΚΣΤ΄, περί διακρίσεως, 2,11).Διά τς τακτικς ταύτης δέν προδίδομεν τήν ρθοδοξίαν, ς κατηγορούμεθα, οτε ποστηρίζομεν οκουμενιστικάς ντιλήψεις, λλά κηρύσσομεν πρός τούς τεροδόξους καί πρός πάντας τήν ρθόδοξον λήθειαν.

γιος ωάννης Χρυσόστομος δογματίζει τι Θεός «εί μεθ᾿ μν διαλέγεται». πομένως καί μες ο ποοι θέλομεν νά πορευώμεθα κατά τό πόδειγμα Ατο φείλομεν νά διαλεγώμεθα μετά πάντων σων πιθυμον καί θέλουν νά κούσουν τάς πόψεις, τάς πεποιθήσεις, τήν πίστιν καί τά δόγματα τς ρθοδόξου μν κκλησίας. άν παύσωμεν νά διαλεγώμεθα μετ᾿ ατν, παρακούομεν τήν ντολήν το Θεο πως μαθητεύωμεν πάντα τά θνη (πρβλ. Ματθ. κη΄, 19).χομεν δι᾿ λπίδος τι γιωτάτη ρθόδοξος κκλησία τς Βουλγαρίας πό τήν μετέραν πεπνυμένην καθοδήγησιν, Μακαριώτατε, θά συμμετέχ, κατά παράδοσιν καί πανορθόδοξον ν Διασκέψεσιν πόφασιν, ες τούς διορθοδόξους καί διαχριστιανικούς διαλόγους καί θά συμβάλλ διά τς γνώσεως καί τς σοφίας τν κπροσώπων ατς ες τήν διάδοσιν τς κραιφνος καί σωτηριώδους ρθοδόξου πίστεως, κόμη δέ καί τι ο πιστοί μν διά το ζήλου ατν θά συμβάλλουν ες τήν ποφυγήν τυχόν παρεκκλίσεων πό το πατροπαραδότου καί σωτηριώδους δόγματος.

Χάρις το γίου Πνεύματος, ποία κατηύθυνε τάς ψήφους τν γίων ρχιερέων τς γιωτάτης κατά Βουλγαρίαν κκλησίας ες τήν κλογήν μν ες τόν περίκλυτον Θρόνον ατς, εχόμεθα φιλαδέλφως νά κατευθύν τήν μετέραν Μακαριότητα ες ρθήν, συνετήν, σώφρονα καί νουνεχ πηδαλιουχίαν το σκάφους ατς. πό τς ερς δρας τς Μητρός ατο κκλησίας, πευθύνομεν  χαιρετισμόν καί ελογομεν παντα τόν ρθόδοξον λαόν τς Βουλγαρίας καί πικαλούμεθα π’ατόν τήν Χάριν  το Κυρίου, να κολουθν τήν δόν το Εαγγελίου, πολαύσ τά γαθά τς παρούσης καί τς μελλούσης ζως.

Μακαριώτατε,

κκλησία μν ρθόδοξος συνεχίζει ταπεινουμένη τήν σωστικήν πορείαν καί τήν διακονίαν τν σων ατοθελήτως κζητον τήν Χάριν το Κυρίου. μες, ο ταπεινοί διάκονοι ατς, θά συνεχίσωμεν τήν κδαπάνησίν μας, «φορντες ες τόν τς πίστεως ρχηγόν καί τελειωτήν» (βρ. 12, 2), τόν σταυρωμένον καί ναστάντα ησον Χριστόν, μόν δόξα καί τό κράτος ες τούς αἰῶνας τν αώνων. μήν.