15 Σεπτεμβρίου, 2013

ΞΕΡΙΖΩΜΟΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΩΝ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

 

Η Αραβική Ανοιξη, «κινούμενη άμμος» για χριστιανούς

Οι εμφύλιοι οδήγησαν στον ξεριζωμό εκατοντάδες χιλιάδες Χριστιανούς χωρών της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, ενώ φανατικοί Ισλαμιστές προέβαιναν σε δηώσεις εκκλησιών. Η φωτογραφία από ναό Κοπτών, βορείως του Καΐρου, που πυρπολήθηκε πρόσφατα. Πάντως χθες, ΗΠΑ και Ρωσία συμφώνησαν για την καταγραφή των χημικών όπλων στη Συρία εντός μιας εβδομάδας.

«Σ’ εμάς ο φύλακας-άγγελος ήταν οι Βεδουίνοι», λέει στην «Κ» εκκλησιαστικός παράγοντας που σχετίζεται με το ιστορικό μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο Όρος Σινά, όπου οι είκοσι μοναχοί εμφανίζονται «κάπως ανακουφισμένοι». Η άνοδος του στρατού στην εξουσία στην Αίγυπτο, προκάλεσε ένα αίσθημα ασφάλειας τόσο στα δέκα εκατομμύρια Κόπτες Χριστιανούς όσο και στους 50.000 ελληνορθόδοξους και αραβορθόδοξους.

Στις μέρες της αβεβαιότητας, με τον κίνδυνο του εμφυλίου πολέμου ορατό, η μονή Σινά είχε ως ασπίδα προστασίας τους Βεδουίνους! Μολονότι μουσουλμάνοι οι ίδιοι, οι Βεδουίνοι ύψωσαν τείχος προστασίας στη μικρή «νησίδα» του χριστιανισμού απέναντι στους φανατικούς ομοθρήσκους τους, επειδή θεωρούν τη μονή ως το «μάννα» της ερήμου – η οικονομία των νομάδων εξαρτάται εν πολλοίς από αυτήν.

Αρκετοί εργάζονται στο μοναστήρι και πάρα πολλοί άλλοι βγάζουν το ψωμί τους από τον θρησκευτικό τουρισμό που αναπτύσσεται όλο και πιο δυναμικά. Κάποιες απειλές εξτρεμιστών μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Μόρσι, παρέμειναν κενές περιεχομένου, καθώς έλαβαν το μήνυμα των φημισμένων Βεδουίνων πολεμιστών….

Αν όμως στο βιβλικό όρος το μοναστήρι-σύμβολο της χριστιανοσύνης παραμένει «ανέγγιχτο», στο υπόλοιπο τόξο, από το Ιράκ και τη Συρία και τη Λιβύη, ο «Χριστός ξανασταυρώνεται».

Οι πόλεμοι και οι τεκτονικές εξελίξεις στην κινούμενη άμμο της Αραβικής Άνοιξης, βύθισαν σε «βαθύ χειμώνα» τα εκατομμύρια των χριστιανών και άνοιξαν τις πύλες του ξεριζωμού από εστίες όπου ο χριστιανισμός άνθησε και συνυπήρξε στα βάθη των αιώνων αρμονικά με το Ισλάμ. «Το φονικό μας ξίφος δεν θα σηκωθεί από τους λαιμούς των χριστιανών όχι μόνο στο Ιράκ, αλλά και στη Συρία, τον Λίβανο και την Αίγυπτο», προειδοποιούσε το παρακλάδι της Αλ Κάιντα, που ανέλαβε την ευθύνη για τη σφαγή 47 χριστιανών μέσα σε εκκλησία στη Βαγδάτη, όπου η μετατροπή του Ιράκ σε απέραντο πεδίο συγκρούσεων μεταξύ ένοπλων ισλαμιστικών ομάδων και κυβερνητικών δυνάμεων, βρίσκεται σε εξέλιξη.

Αποτέλεσμα; Από το 1.5000.000 χριστιανών έχουν απομείνει μόνο 300.000 και η φυγή συνεχίζεται. Ο Ιρακινός πρωθυπουργός Αλ Μαλικί απηύθυνε έκκληση στους συμπατριώτες του χριστιανούς να μην εγκαταλείψουν τη χώρα και ο πρόεδρος των Κούρδων του Ιράκ Μπαρζανί τους κάλεσε να μεταναστεύουν στο Βόρειο Ιράκ όπου, όπως τους διαβεβαίωσε, «θα ζήσετε σε παράδεισο ασφαλείας».

Στη Λιβύη, οι δεκάδες φυλές με τις ένοπλες πτέρυγές τους έχουν χωρίσει την επικράτεια σε ζώνες επιρροής και ελάχιστοι χριστιανοί έχουν απομείνει. «Είχαμε χιλιάδες Έλληνες, Ρώσους, Ουκρανούς, Βούλγαρους, Κύπριους με τις οικογένειές τους, που εργάζονταν και ζούσαν εδώ, αλλά αναγκάστηκαν να φύγουν. Η κατάσταση δεν ελέγχεται από την κυβέρνηση. Στον εμφύλιο κατέστρεψαν νεκροταφεία μας, έσπασαν τάφους, δεν άφησαν τίποτα όρθιο.

Τώρα απέμειναν δύο ναοί, ένας στη Βεγγάζη και ένας στην Τρίπολη, ο Αγιος Γεώργιος των Σκλάβων. Σε αυτήν ο ιερέας λειτουργεί τις Κυριακές με δύο μόνο πιστούς…», είπε στην «Κ» ελληνορθόδοξος ιερωμένος που δραστηριοποιείται στη Λιβύη και ζήτησε να μην γραφεί το όνομά του «για λόγους που κατανοείτε».

Μια παλιά ρήση στη Μέση Ανατολή έλεγε πως «αν η Παλαιστίνη είναι ο πυρήνας της γέννησης του Χριστού, η Συρία είναι ο πυρήνας του χριστιανισμού». Τώρα αυτό μάλλον ανήκει στο παρελθόν, αφού η χώρα αδειάζει. Όσοι δεν μπορούν να φύγουν, αναγκάζονται να αμυνθούν στο πλευρό του Ασαντ. Ο 19χρονος Σαλίμ Νάχας σκοτώθηκε τον περασμένο Ιούλιο, πολεμώντας εναντίον ανταρτών στη συνοικία Rashdeen στο Χαλέπι.

Στην αρχή η οικογένειά του ήταν με τους εξεγερμένους, όταν όμως οι αντάρτες μπήκαν στο Χαλέπι και άρχισαν να σκοτώνουν χριστιανούς φίλους και συγγενείς του, εντάχθηκε σε ένοπλη ομάδα του καθεστώτος. Πολλοί έκαναν το ίδιο σε άλλες περιοχές της χώρας. Από τη Συρία και το Ιράκ, τις δύο κυρίως αιμορραγούσες χώρες, οι χριστιανοί συρρέουν κατά χιλιάδες στον Λίβανο αλλά και την Ιορδανία.

Πολλοί στην περιοχή φοβούνται ότι η δημογραφική αλλοίωση θα ανατρέψει και τις ευαίσθητες θρησκευτικές και εθνοτικές ισορροπίες αυτών των χωρών, ειδικά στον Λίβανο, προκαλώντας επικίνδυνη αποσταθεροποίηση. Ο Ζόρζ Σβάιμπ, χριστιανός, οδοντίατρος, ζει στη Βηρυτό. «Καταλαβαίνω τους χριστιανούς που φεύγουν. Πώς να ζήσεις σε μια διαλυμένη χώρα; Υπάρχει φόβος να ξεσπάσει εμφύλιος και στον Λίβανο αν οι Αμερικανοί χτυπήσουν τη Συρία.

Ο κόσμος ήδη αποθηκεύει τρόφιμα, το έκανα και εγώ. Στη Δύση δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή. Όταν έφευγαν κύματα χριστιανών από το Ιράκ και τώρα από τη Συρία δεν συνειδητοποιούσαν ότι κάποια στιγμή θα την εγκαταλείψουν όλοι, κάτι που επιδιώκουν οι σκληροί ισλαμιστές», είπε ο κ. Σβάιμπ στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ».

Του Σταύρου Τζίμα
 

Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΘΡΟΝΟ ΤΟΥ - ΘΕΣΠΙΣΗ ΟΡΙΟΥ ΗΛΙΚΙΑΣ

 

Του Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεου

Κατά καιρούς αναφύεται το θέμα της θεσπίσεως ορίου ηλικίας για τους ηλικιωμένους Αρχιερείς η ακόμη γίνεται λόγος για παραίτηση Αρχιερέως από την Μητρόπολη την οποία διαποιμαίνει. Τελευταία, μάλιστα, το θέμα αυτό ετέθη κατά οξύτερο τρόπο, που προκάλεσε ποικίλες συζητήσεις. Η θέσπιση ορίου ηλικίας κατά τρόπο έμμεσο συνδέεται και με την παραίτηση των ηλικιωμένων Αρχιερέων από τον μητροπολιτικό θρόνο.

Μια τέτοια ενέργεια, δυστυχώς, γίνεται με επιπόλαιο και συνθηματολογικό τρόπο. Δυστυχώς είδαμε στο πρόσφατο παρελθόν διάφορους εκβιασμούς και πιέσεις για παραιτήσεις Μητροπολιτών, καθώς επίσης Αρχιερείς που τελείωσαν την ζωή τους τελούντες σε αγανάκτηση για όσα εκβιαστικά υπέστησαν. Μερικοί θα αντιτάξουν το επιχείρημα ότι δεν είναι δυνατόν στην σύγχρονη εποχή με τόσες προκλήσεις και τα έντονα ποιμαντικά ενδιαφέροντα, να παραμένουν Μητροπόλεις αποίμαντες από υπέργηρους Αρχιερείς.

Πρόκειται για έναν έντονο προβληματισμό, αλλά δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η Εκκλησία διευθύνεται από το Κανονικό της Δίκαιο και είμαστε υποχρεωμένοι να σεβόμαστε τους ιερούς Κανόνας της, για τους οποίους δώσαμε ιερή υπόσχεση προ της χειροτονίας μας ότι θα τους διαφυλάσσουμε, καθώς επίσης δεν πρέπει να παραβλέπουμε την προσφορά των πρεσβυτέρων αδελφών μας στην Εκκλησία. Επί πλέον όσοι υποστηρίζουν τέτοιες θέσεις, αγνοούν την ουσία της ορθοδόξου ποιμαντικής ενός Επισκόπου και την ταυτίζουν με έναν ακτιβισμό, για τον οποίον χρειάζονται τα γνωρίσματα των νέων ανθρώπων.

Επειδή το θέμα της απομακρύνσεως ενός Αρχιερέως από τον θρόνο του αντιμετωπίσθηκε στο παρελθόν από τους ιερούς Κανόνας της Εκκλησίας, που αποτελούν το κανονικό πλαίσιο διακυβερνήσεώς της, γι' αυτό μελέτησα το θέμα. Περίληψη όλου του προβλήματος από θεολογικής και εκκλησιολογικής πλευράς συναντά κανείς στον κανονολόγο Ματθαίο Βλάσταρη.

Σχετικό υλικό βρίσκει στον 10ο Κανόνα του Πέτρου Αλεξανδρείας, στην επιστολή του αγίου Κυρίλλου στον Δόμνο, στην επιστολή της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου προς την Εκκλησία της Παμφυλίας και στον 16ο Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Συνεκτιμώντας κανείς τα κείμενα αυτά, με τις σχετικές ερμηνείες των Κανονολόγων, μπορεί να καταλήξη στα εξής βασικά σημεία:

1.Υπάρχει στενή σχέση του Επισκόπου-Μητροπολίτου με την Επισκοπή-Μητρόπολή του και δεν νοείται Επίσκοπος άνευ Επισκοπής. Οι ιεροί Κανόνες προϋποθέτουν για μεν τον Επίσκοπο συγκεκριμένο ποίμνιο, για δε τον Πρεσβύτερο θυσιαστήριο. Εκείνος δε που παραιτείται από το ποίμνιο της πόλεως στο οποίο «επεκηρύχθη», «πως επίσκοπος κληθήσεται του λοιπού, τίνας επισκοπών;». Έτσι, ο Επίσκοπος ποιμαίνει λαό και δεν νοείται να έχη τίτλο, χωρίς ποίμνιο: «Πως δε και ιεράρχης κληθήσεται ο κλήρον μη κεκτημένος υφ' εαυτού, μήτε μην άρχων ιερωμένων;».

2.Ο Μητροπολίτης είναι ισόβιος και δεν παραιτείται η δεν απομακρύνεται από τον θρόνο του, χωρίς καταδικαστική κανονική απόφαση. «Το παραιτείσθαι τους ιερουργούντας τας εαυτών Εκκλησίας ουκ αρέσκει θεσμοίς», διότι όσοι είναι άξιοι να λειτουργούν «ουδείς ποιείσθαι παραίτησιν».

Εάν είναι ανάξιοι να λειτουργούν, τότε δεν απομακρύνονται διά της παραιτήσεως, «αλλ' εκ των αποδειχθέντων κατ' αυτών εγκλημάτων», διότι εάν κανείς δεν είναι άξιος να προΐσταται του θυσιαστηρίου, τότε «μηδέ επίσκοπον λέγεσθαι». Και, φυσικά, δεν εκλέγεται νέος Μητροπολίτης σε μια Μητρόπολη, ζώντος του προηγουμένου Μητροπολίτου, ο οποίος δεν έχει καταδικασθή κανονικώς. Δεν επιτρέπεται να καθίσταται Επίσκοπος στην Εκκλησία «ης έτι ο προεστώς ζη», εκτός και εάν «αυτός εκών την επισκοπήν παραιτήσεται».

3.Ο Επίσκοπος δέχεται την αρχιερωσύνη, αλλά συγχρόνως αναλαμβάνει και το επίμοχθο έργο της επισκοπικής διακονίας και δεν νοείται να αποποιήται την διακονία αυτή. Αυτό είναι «άγνωμον» και «ουκ αν είη δίκαιον». Θεωρείται δε «άνοια» το να μπορούν οι Αρχιερείς «τας μεν επισκοπάς παραιτείσθαι, την δε ιερωσύνην και αύθις παρακατέχειν». Μάλιστα χαρακτηρίζονται «αναίσθητοι» «οι ζητούντες την λειτουργίαν, ης εθελοντί εκπεπτώκασι». Διότι «το της επισκοπής όνομα, πράγματός εστι και ενεργείας δηλωτικόν, ο δ' αποσεισάμενος εκοντί την ενέργειαν, εκπέπτωκε δηλαδή και της κλήσεως».

4.Δικαιολογείται για διαφόρους λόγους, λόγω «νόσου χαλεπής» η πατριαρχικής διακονίας, να απέχη από την Επαρχία του και πέραν των έξι μηνών. Όταν όμως ένας Επίσκοπος παραμένη μακράν της Επισκοπής του «και υπέρ του εξαμηνιαίου χρόνου» χωρίς να υπάρχουν οι λόγοι που προαναφέρθησαν, τότε «της του επισκόπου τιμής τε και αξίας αλλοτριωθήσεται παντελώς». Επομένως, ο Κανόνας επιτρέπει στους Αρχιερείς και «πλέον του ενιαυτού αποδημείν, παρά βασιλέων η πατριαρχών κατεχομένοις η δια νόσον βαρείαν κωλυομένοις».

5.Επίσκοπος που παραιτείται της προεδρίας της Επισκοπής για το μοχθηρόν και επίπονον της επισκοπικής διακονίας και κρατά την ιερωσύνη, δηλαδή την «τιμήν» και το «σέβας», δεν μπορεί να δικαιολογηθή κανονικώς. Αυτό σημαίνει ότι παραίτηση Επισκόπου από τον θρόνο του γίνεται για κανονικούς λόγους, αλλά συνδέεται απαραιτήτως και με την εγκατάλειψη της Αρχιερωσύνης.

Παραιτείται, δηλαδή, από τον θρόνο, λόγω κανονικών παραπτωμάτων, και συγχρόνως στερείται και της Αρχιερωσύνης. «Ου δεκτέον απλώς την παραίτησιν, ει μη ανάξιόν τις εαυτόν της ιερωσύνης ομολογήσει. Τούτου δε αποδεδειγμένου, άμα τη παραιτήσει, και πάσης ιερατικής αξίας ο παραιτούμενος εκπεσείται». Εκείνος που παραιτείται του θρόνου, αλλά επιθυμεί να λειτουργή, το κάνει από κενοδοξία. «Το γαρ την λειτουργίαν δια κενοδοξίαν γίνεται».

6.Ο παραιτούμενος του αρχιερατικού θρόνου, χωρίς κανονικούς λόγους, επιτιμάται από την Σύνοδο.Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Ευσταθίου Παμφυλίας, ο οποίος όταν παραιτήθηκε «από μικροψυχίας και απραγμοσύνης» από την Επισκοπή του, η τοπική Σύνοδος του επέβαλε την έκπτωση και των δύο, και της Επισκοπής και της Ιερωσύνης. Αυτή ήταν αρχαία συνήθεια, διότι όσοι παραιτούνταν από τις Επισκοπές τους «πάντων εξέπιπτον, και ούτε αρχιερατικόν τι δίκαιον μετά την παραίτησιν είχον, ούτε επίσκοποι ωνομάζοντο».

Έτσι, στην θέση του Ευσταθίου εξελέγη άλλος Επίσκοπος, διότι δεν ήταν δυνατόν να διατελούν «του Σωτήρος τα ποίμνια» «επιστάτου δίχα». Όμως, ο Ευστάθιος προσήλθε στους Πατέρας που συγκροτούσαν την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο κλαίγοντας και ζήτησε «τέως την του επισκόπου τιμήν και κλήσιν».

Οι Πατέρες συνήλγησαν για την περίπτωση αυτή, πληροφορήθηκαν ότι παραιτήθηκε από αμέλεια και από επιπολαιότητα και αγάπη στην ησυχία και όχι από κάποιο κανονικό παράπτωμα, και απεφάσισαν κατ' οικονομίαν να έχη το όνομα της επισκοπής, την τιμή και την κοινωνία, αλλά να μη χειροτονή ούτε να ιερουργή με δική του αυθεντία, χωρίς την άδεια του οικείου Επισκόπου. Και η απόφαση αυτή «ου κανονικώς είρηται τοις αγίοις, αλλ' οικονομία χρησαμένοις και ασυνήθει συγκαταβάσει». Του έδωσαν την δυνατότητα να ιερουργή, κατά ασυνήθιστη συγκατάβαση.

7.Επειδή προβάλλεται η άποψη ότι επιτρέπεται η παραίτηση ενός Επισκόπου-Μητροπολίτου για λόγους υγείας, χωρίς να καθαιρήται της Αρχιερωσύνης του, διότι αυτό έχει καθιερωθή από την μετέπειτα επικρατήσασα παράδοση, πρέπει να σημειωθή μια κανονική αρχή, σύμφωνα με την οποία «μακρά συνήθεια άγραφος, ου κρατεί ένθα αγράφως νόμω η κανόνι εναντιούται».

Επομένως, επιτρέπεται κανονικώς η παραίτηση του Επισκόπου-Μητροπολίτου από τον θρόνο του ή μπορεί να δικαιολογηθή και η θέσπιση ορίου ηλικίας, με την απαραίτητη όμως προϋπόθεση ότι ο παραιτηθείς ή εκδιωχθείς θα στερήται συγχρόνως κανονικώς και της Αρχιερωσύνης και δεν θα μπορή να ιερουργή και να ιεροπράττη.

Επειδή η κανονική αυτή ακρίβεια μπορεί να φανή αυστηρή, αν και είναι συνεπής με τους ιερούς Κανόνας, θα μπορούσε να εφαρμοσθή από την Διαρκή Ιερά Σύνοδο με διάκριση και σύνεση κατ' οικονομίαν η παράγραφος 2 του άρθρου 34 του Νόμου 590/1977 «Περί του Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος», που διαλαμβάνει: «Μητροπολίτης μη δυνάμενος να εκτελή τα καθήκοντα αυτού δια νόσον η γήρας δικαιούται να υποβάλη κανονικήν παραίτησιν.

Η παραίτησις υποβάλλεται εγγράφως εις την Δ.Ι.Σ. ήτις, αποδεχομένη την παραίτησιν, ανακοινεί ταύτην τω Υπουργείω Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων διά την έκδοσιν του σχετικού Προεδρικού Διατάγματος. Μητροπολίτης δύναται να παραιτηθή και διά πάντα άλλον σοβαρόν λόγον, περί του οποίου αποφαίνεται η Δ.Ι.Σ. δι’ απολύτου πλειονοψηφίας των παρόντων μελών αυτής». 

Στην περίπτωση αυτή η Διαρκής Ιερά Σύνοδος αποφασίζει σχετικώς και ως προς το κατά πόσον θα του επιτραπή να ιερουργή. Προσωπικά είμαι εναντίον κάθε αντικανονικής παρεμβάσεως στα εσωτερικά της Εκκλησίας, κάθε επιβολής ορίου ηλικίας και εξασκήσεως εκβιασμών εναντίον ηλικιωμένων Αρχιερέων, όπως και δεν συμφωνώ με ενέργειες κάθε Κληρικού που εισβαίνει απαράδεκτα και άκριτα στην κανονική δομή της Εκκλησίας και εν ονόματι του εκσυγχρονισμού την εκκοσμικεύει. Επίσης, δεν μπορώ να αποδεχθώ την συνθηματολογία σε τέτοια σοβαρά θεολογικά και εκκλησιαστικά ζητήματα.
------------------------
 Τα ως άνω έγραφε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος το 2010.
 Εχθές 14/9/2013 στην Εφημερίδα Παραπολιτικά εδήλωσε τα κάτωθι:«Το όριο ηλικίας είναι ένα σοβαρό θέμα, που πρέπει να απασχολήσει την Ιεραρχία.»«Υπάρχουσα νομοθεσία δεν προβλέπει όριο ηλικίας.

 Για να αλλάξει, πρέπει να υπάρξει μια εισήγηση ολοκληρωμένη στην Ιεραρχία, που να καλύπτει την κανονικότητα, τη νομιμότητα και την πραγματικότητα.
 Αυτό μπορεί να γίνει με νόμο του κράτους», πρόσθεσε χαρακτηριστικά ο κ. Ιερόθεος. «Αν η Σύνοδος ή κάποιος αριθμός Ιεραρχών το θελήσουν, μπορεί να προχωρήσει».

Π. ΒΟΙΩΤΟΣ
 

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

  

Μνημόσυνο επί τη ευκαιρία της συμπληρώσεως 90 χρόνων από την Μικρασιατική Καταστροφή, τέλεσε σήμερα ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος στον Ιερό Ναό της Αγίας Ειρήνης στην οδό Αιόλου.

Ο Μακαριώτατος, έγινε δεκτός στον Ιερό Ναό από τον προϊστάμενο της Αγίας Ειρήνης π. Θωμά Χρυσικό. Στη συνέχεια τέλεσε το ιερό μνημόσυνο παρουσία εκπροσώπων της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας, στρατιωτικών εκπροσώπων καθώς και εκπροσώπων άλλων δογμάτων.

Να σημειωθεί ότι ημέρα εθνικής μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος, χαρακτηρίστηκε με απόφαση του Προέδρου της Δημοκρατίας η 14η Σεπτεμβρίου.
 


ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ (15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ)

 
 
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Κατά Μάρκον (Η΄ 34 - Θ΄1)
 
Είπεν ο Κύριος. Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι. Ός γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν. Ός δ' αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού και του Ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν. Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον, εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;

Ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; Ός γαρ εάν επαισχυνθή με, και τους εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο Υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν, όταν έλθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των Αγγέλων των αγίων.

Και έλεγεν αυτοίς. Αμήν λέγω υμίν, ότι εισί τίνες των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γεύσονται θανάτου, έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει.

Μετάφραση Περικοπής

Είπε ο Κύριος: «Όποιος θέλει να ταχθεί μαζί μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και ας σηκώσει το δικό του σταυρό και ας με ακολουθήσει. Όποιος θέλει να σώσει την ψυχή του, πρέπει να κάνει πολύ μεγάλες θυσίες στην επίγεια ζωή του. Αυτός που θα κάνει πολλές θυσίες στην εδώ ζωή του για μένα και το Ευαγγέλιο, αυτός θα σώσει την ψυχή του. Γιατί τι μπορεί να ωφεληθεί ένας άνθρωπος αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, αλλά χάσει την ψυχή του;

Ή τι (θα ωφεληθεί) κάποιος να δώσει αντάλλαγμα για την ψυχή του; Όποιος ντραπεί για μένα και για τους λόγους μου ενώπιον αυτής της γενεάς, την αμαρτωλής και μοιχαλίδας, τότε και ο Υιός του ανθρώπου θα ντραπεί γι' αυτόν, όταν θα έρθει στη δόξα Του Πατέρα Του μαζί με τους αγίους Αγγέλους». Και τους έλεγε:

«Σας λέω αλήθεια, πως κάποιοι από αυτούς που βρίσκονται εδώ μαζί μας, δεν θα δοκιμάσουν θάνατο, μέχρι να δουν τη Βασιλεία του Θεού στη γη», (εννοώντας την κατάσταση που θα διαμορφωθεί μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους Μαθητές και της θεμελίωση της νέα Εκκλησίας, με υπερφυσική δύναμη).