26 Ιουλίου, 2013

ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ-ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ


Κείμενο του κ.  Θεοδώρου Δ. Παπαγεωργίου,
Δικηγόρου LL.M. Ειδικού Νομικού Συμβούλου
της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος

Τις ημέρες αυτές που η γενική ειδησεογραφία, ανάμεσα στις επίκαιρες οδύνες της χώρας, θυμάται την επέτειο του πραξικοπήματος στην Κύπρο συμπληρώνονται 180 χρόνια από ένα άλλο πραξικόπημα, που διέπραξε η ελληνική πολιτεία στο Ναύπλιο. Στις 23 Ιουλίου 1833 (κατά το Ιουλιανό ημερολόγιο) εκδόθηκε «εν ονόματι του Βασιλέως» από τα μέλη της βαυαρικής Αντιβασιλείας το από 23.7/4.8.1833 βασιλικό διάταγμα υπό τίτλο «Διακήρυξις της Ανεξαρτησίας της Ελληνικής Εκκλησίας» (ΦΕΚ 23/1-13.8.1833). Ανακηρύχθηκε ως ανεξάρτητος, αλλά στην πραγματικότητα ιδρύθηκε, από την βαυαρική αντιβασιλεία η «Ελληνική Εκκλησία», όπως αναφέρει ο τίτλος του διατάγματος, όχι η «Εκκλησία της Ελλάδος» ή «η εν Ελλάδι Εκκλησία», αλλά η Εκκλησία των Ελλήνων, μία λεκτική επιλογή διόλου τυχαία για να εξάρει τον εθνοφυλετικό (και όχι απλώς τοπικό) χαρακτήρα της Εκκλησίας. Στόχος των κατωτέρω γραμμών δεν είναι να διατυπωθεί κάποια θέση στο πολυσυζητημένο, άλλωστε, ζήτημα του θεμελίου και της έκτασης της εκκλησιαστικής Αυτοκεφαλίας στην Ελλάδα έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

H επίλυση των εκφάνσεών του ανήκει, εικότως, στην θεσμική και ποιμαντική ευθύνη των δύο Εκκλησιών. Εδώ απασχολεί η ανάδειξη των αντιλήψεων του νεοελληνικού Κράτους για την «Ανεξαρτησία» της Εκκλησίας, οι οποίες συνδέονταν και απέρρεαν από την σύλληψη της Αυτοκεφαλίας, όχι ως εκκλησιαστικού γεγονότος σε επίπεδο διατοπικής εκκλησιαστικής οργάνωσης, αλλά ως πράξης ολοκλήρωσης της πολιτικής απόσχισης από την Υψηλή Πύλη μέσω της σύστασης ενός εθνικού θεσμού (και) στον τομέα της «θρησκείας». Σχολιάζονται δηλαδή μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα των περί Εκκλησίας αξεπέραστων έως τώρα αντιλήψεων του νεοελληνικού Κράτους. Εισήχθη τότε, και επίσημα, στην ιστορία των ελληνικών νομικών ανακαλύψεων η θεολογικά αποσυνάγωγη διάκριση μεταξύ δογματικής και διοικητικής τάξεως, που ακόμα ταλαιπωρεί από τα εκκλησιαστικά πράγματα μέχρι την νομολογία των δικαστηρίων. Κατά το κείμενο του διατάγματος η νέα «Ορθόδοξος Ανατολική Αποστολική Εκκλησία του Βασιλείου της Ελλάδος» (σαν να λέμε, υπό σημερινούς όρους, η Εκκλησία της «Ελληνικής Δημοκρατίας») πνευματικώς («εν Πνεύματι») είχε κεφαλή τον «Κύριον και Σωτήρα ημών Ιησούν Χριστόν», κατά δε το «διοικητικόν μέρος» είχε αρχηγό ένα πολιτικό όργανο, τον (ρωμαιοκαθολικό) Βασιλέα της Ελλάδος (άρθρο 1), ήταν αυτοκέφαλος και ανεξάρτητος από πάσης άλλης εξουσίας «φυλαττομένης όμως απαραχαράκτου της δογματικής ενότητος» (όχι όμως και της «κανονικής ενότητος» με την Μητέρα του Χριστού Εκκλησία).

Η πομπώδης διακήρυξη περί ανεξαρτησίας από πάσης άλλης εξουσίας διαψευδόταν από τις επόμενες προβλέψεις του κειμένου του διατάγματος : ο Βασιλέας επέλεγε τους πέντε Επισκόπους, που θα συγκροτούσαν την Ιερά Σύνοδο, οι συνεδριάσεις της Ιεράς Συνόδου δεν είχαν νόμιμη ισχύ χωρίς την παρουσία του Βασιλικού Επιτρόπου. Πραγματικό μνημείο αντίφασης και το άρθρο 9 του διατάγματος:«Εις όλα τα εντός της Εκκλησίας ενεργεί η Σύνοδος ανεξαρτήτως από πάσης άλλης εξουσίας. Επειδή όμως εις την υπερτάτην εξουσίαν του Κράτους ανήκει η κυριαρχική εποπτεία εφ’ όλων των εντός του Κράτους γινομένων πράξεων, συμβεβηκότων και σχέσεων, έχει η Κυβέρνησις το δικαίωμα του να λαμβάνη γνώσιν του αντικειμένου της διαπραγματεύσεως, και επομένως, πριν ζητηθή η έγκρισις (το: ενεκρίθη) της Κυβερνήσεως, δεν ημπορεί να κοινοποιηθή ουδέ να εκτελεσθή καμμία συνοδική απόφασις.…». Τις επόμενες δεκαετίες, πριν και μετά την έκδοση του Πατριαρχικού Τόμου της 29ης Ιουνίου 1850, δύο σημαντικές προσωπικότητες της Εκκλησίας, ο Θεόκλητος Φαρμακίδης και ο Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων διασταύρωσαν τις γραφίδες τους σε πολυσέλιδες πραγματείες, που τάσσονταν υπέρ και κατά της κατάστασης και των ζητημάτων, που ανέκυπταν από την ύπαρξη ενός νομοθετικού κείμενου ως θεμέλιου λίθου της αυτοκέφαλης Εκκλησίας στην Ελλάδα, που είχε εκδοθεί χωρίς τις κανονικές προϋποθέσεις και χωρίς σεβασμό στα δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου ως προς την ανακήρυξη αυτοκεφάλων Εκκλησιών.

Φυσικά ο άνωθεν, νομοθετικός αιφνιδιασμός του 1833 δεν αρκούσε για να εξηγήσει το γεγονός της εν τοις πράγμασιν αποδοχής ή τουλάχιστον ανοχής της Εκκλησίας και της ελλαδικής κοινωνίας, κατά τις επόμενες δεκαετίες, απέναντι στον κρατικό παρεμβατισμό στη διοίκηση και διαχείριση της Εκκλησίας. Σημαντικά τεκμήρια απόκεινται ήδη στα Αρχεία Εθνικής Παλλιγγενεσίας, όπου σε κείμενα της επαναστατικής διοικήσεως προδίδεται –ενίοτε ανεπίγνωστα– μία αντίληψη κρατικού ολοκληρωτισμού των πολιτικών εκπροσώπων του έθνους, παραπλήσια με αυτήν, που εύγλωττα εκτίθεται παραπάνω στο άρθρο 9 του β.δ. της 23.7/4.8.1833 («… εις την υπερτάτην εξουσίαν του Κράτους ανήκει η κυριαρχική εποπτεία εφ’ όλων των εντός του Κράτους γινομένων πράξεων, συμβεβηκότων και σχέσεων,…»). Από την σταχυολόγηση των Αρχείων αξίζει το παρακάτω απόσπασμα ως εξόχως παραστατικό : Στις 7.10.1822 οι διορισμένοι αρμοστές των νήσων των Κυκλάδων αλληλογραφώντας προς τον Έπαρχο της Νάξου του δίδουν σε σχέση με τον τόπο εγκαταστάσεώς του την κατωτέρω εντολή, απολύτως ενδεικτική των αντιλήψεων των πολιτικών ηγετών του νέου κράτους : «Επειδή και η Μητρόπολις είναι κτήμα της Διοικήσεως, περάσετε λοιπόν εκεί δια να έχη και η Διοίκησις κέρδος το ενοίκιον, και δια να έχετε και υμείς ανάπαυσιν» (ΑΕΠ τ.15αβ, σελ. 178 § 111).

Πλείστα τέτοια παραδείγματα θα ανεύρει κανείς στα αρχεία, που αποδεικνύουν σαφείς διαθέσεις, ιδιοτελείς και μη, των τοπικών προεστών και εκπροσώπων του έθνους στα νομοθετικά, εκτελεστικά σώματα και στις Εθνοσυνελεύσεις για πλήρη εισβολή της νεοπαγούς Πολιτείας στην εκκλησιαστική διοίκηση και διαχείριση. Παράλληλα, όμως, τα επαναστατικά Συντάγματα δεν παραλείπουν να διακηρύσσουν ότι εκδίδονται «εις το όνομα της αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος». Θα μπορούσε να αντιταχθεί ασφαλώς ότι ήμασταν σε μια εποχή, που η θεωρία  των ατομικών δικαιωμάτων και της θρησκευτικής ελευθερίας έναντι του κράτους δεν έχει καν αποκρυσταλλωθεί στον ελληνικό νομικό πολιτισμό, αφού προείχε το αίτημα της πολιτικής ελευθερίας τότε (και αργότερα η συνταγματική οργάνωση του κράτους ως αίτημα περιστολής της απόλυτης μοναρχίας), οπότε η αφομοίωση και αποδοχή από το Κράτος ως δεδομένου του δικαιώματος της ορθόδοξης Εκκλησίας στην αυτοδιοίκηση των υποθέσεών Της δεν ήταν τότε αναμενόμενη. Η αντίρρηση όμως αυτή δεν εξηγεί γιατί, σήμερα πλέον, που έχει ωριμάσει στην χώρα, αρκετά ικανοποιητικά, η συνταγματική θεώρηση και εφαρμογή των δικαιωμάτων λατρείας, αυτοδιοίκησης κ.λπ. για όλες τις άλλες θρησκείες και δόγματα ως στοιχεία της θρησκευτικής τους ελευθερίας, η ελληνική πολιτεία δεν δείχνει απόλυτα έτοιμη να την αποδεχθεί ειδικά προκειμένου για την Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία του Χριστού.

Πρόσφατο, ενδεικτικό παράδειγμα ο νόμος 4170/2013 (Α  163, άρθρο 69), ο οποίος επιτρέπει στα νομικά πρόσωπα της Εκκλησίας να «ωριμάζουν πολεοδομικώς» τα ακίνητά τους προκειμένου να τα αξιοποιήσουν και σπεύδει, σχεδόν με υψωμένο δάκτυλο απέναντι στην Εκκλησία, να Της υποδείξει μετ’ ευθεωρήτου επιτάσεως (παρ. 2) ότι το προϊόν όμως από την αξιοποίηση των ακινήτων των εκκλησιαστικών φορέων «θα διατίθεται αποκλειστικώς για τη χρηματοδότηση, ενίσχυση και ανάπτυξη του εν γένει κοινωνικού και φιλανθρωπικού έργου τους». Ο νομοθετικός αυτός πατερναλισμός μην τυχόν και … ξεστρατίσει η Εκκλησία από τους μη κερδοσκοπικούς σκοπούς Της φαίνεται από αφελής έως προσβλητικός, ως εάν να σοβούσε κάποιος ορατός κίνδυνος τα έσοδα της εκκλησιαστικής περιουσίας να διατεθούν, ελλείψει αντίθετης υπόδειξης του νομοθέτη, για αλλότριους σκοπούς, του εμπορικού η ακόμα και του κοινού ποινικού δικαίου. Έχει όμως το ιστορικό του αίτιο στις περί Εκκλησίας ελληνικές πολιτικές αντιλήψεις του 19ου αιώνα και στην αδυναμία ιδεολογικής τους εξέλιξης, εάν συγκριθούν με την αντίστοιχη και σύγχρονη νομοθεσία και την νομολογία των άλλων ευρωπαϊκών κρατών.Το 1994 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ιερές Μονές κατά Ελλάδος, 9.12.1994, προσφυγή 10/1993/405/483-484) χρειάσθηκε να επαναφέρει στην (νομική και λογική) τάξη το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ 5057/1987), αλλά και την Ελληνική Κυβέρνηση, που υποστήριζαν στα σοβαρά ότι επειδή η εν Ελλάδι Ορθόδοξη Εκκλησία και οι Μονές Της είναι νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου.

 H Πολιτεία έχει δικαίωμα να ρυθμίζει δια νόμου και να οργανώνει παρεμβατικά τον τρόπο διαχείρισης της περιουσίας τους, διότι είναι θέματα «μη αναγόμενα στο δόγμα και τη λατρεία και είναι καθαρώς διοικητικής φύσεως», και μάλιστα δεν προσβαλλόταν έτσι κάποιος «βασικός διοικητικός θεσμός» της οργάνωσης της Εκκλησίας, οπότε μόνο, κατά την νομολογία του ΣτΕ, θα υπήρχε παραβίαση του Συντάγματος και της ΕΣΔΑ (ΣτΕ 5057/1987). Το ΕΔΔΑ, χωρίς καν να δεχθεί να εμπλακεί στα εθνικά μας επινοήματα περί «δογματικών» και «διοικητικών» υποθέσεων της Εκκλησίας, υπενθύμισε με ξεκάθαρα διαρθρωμένη επιχειρηματολογία ότι τα νομικά πρόσωπα της Εκκλησίας έχουν κηρυχθεί από τον έλληνα νομοθέτη ως ν.π.δ.δ., ώστε να απολαύουν της προστασίας και των προνομίων, που έχουν τα κρατικά ν.π.δ.δ., το γεγονός όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η περιουσία τους ανήκει στο κράτος και ότι έχει παύσει να περιβάλλεται με τις εγγυήσεις σεβασμού, που ισχύουν έναντι του κράτους για κάθε ιδιώτη, διότι τα νομικά αυτά πρόσωπα δεν αποτελούν τμήμα της κρατικής Διοίκησης, αλλά μη κυβερνητικούς οργανισμούς (ΕΔΔΑ, 9.12.1994, σκ. 15, 49). Εντυπωσιακά κοντινή είναι και η ιδεολογική απόσταση από την πολιτική αντίληψη της Επαναστατικής και Βαυαρικής περιόδου μέχρι τις σημερινές πολιτικές προτάσεις ή διακηρύξεις περί χωρισμού «εκκλησίας και κράτους», οι οποίες σχεδόν πάντοτε αποσιωπούν ή θεωρούν ότι δεν υφίσταται ζήτημα της επιστροφής της εκκλησιαστικής περιουσίας, διότι η αφαιρεθείσα περιουσία ανήκε εξ αρχής «στον λαό», ο έστιν μεθερμηνευόμενον κατά την αντίληψη αυτή, «στο κράτος» πλέον (ως ιστορικού και θεσμικού διαδόχου του). Θεωρούν περίπου ότι το ποίμνιο της Εκκλησίας μετέχει του Σώματος Της όχι ως κοινότητα χριστιανών, αλλά ως μέλη του ελληνικού εκλογικού σώματος.

Επομένως οι πολιτικοί εκπροσωπούν τον λαό έναντι της Εκκλησίας, η οποία κατά την θεώρηση αυτή φυσικά και δεν περιλαμβάνει τον λαό. Η αριθμητική ταύτιση λαού και ποιμνίου είναι εν πολλοίς αληθής ως κοινωνική και στατιστική πραγματικότητα, αληθής όμως δεν είναι η ταύτιση των δύο ιδιοτήτων. Τα μέλη της Εκκλησίας παρίστανται, κοινωνούν, μετέχουν σε Αυτήν αδιάφορης ούσας της ιδιότητάς τους ως πολιτών. Η ελληνική Πολιτεία διαχρονικά δεν πιστεύει σε αυτήν την διάκριση: αυτό εξηγεί και διάφορα σε μήκος χρόνου νομοθετήματα, τα οποία κηρύσσουν εκκλησιαστικά Προσκυνήματα ως εθνικά και θρησκευτικά ιδρύματα η προσκυνήματα. Η νομοθετική απόδοση αυτής της διττής ιδιότητας αποβλέπει να θεμελιώσει ιδεολογικά, πολιτικά και νομικά την συναρμοδιότητα της πολιτικής εξουσίας για μονομερή, τελικά, παρέμβαση στη διοίκηση και διαχείρισή τους. Η παράδοξη αυτή εξομοίωση των ιδιοτήτων του «λαού» ως πολιτικής κοινότητας και του «ποιμνίου» ως ευχαριστηριακής θρησκευτικής κοινότητας εξηγεί, παραπέρα, την σχεδόν προβαλλόμενη ως αυτονόητη αξίωση της πολιτικής εξουσίας όχι μόνον για ισότιμο με τους Αρχιερείς λόγο στη διαχείριση σημαντικών εκκλησιαστικών πραγμάτων, αλλά και για στέρηση η επίβλεψη του καθοδηγητικού λόγου των Αρχιερέων απέναντι στο ποίμνιό τους. Είναι πολύ χαρακτηριστικές τέτοιες αντιδράσεις, οι οποίες περίπου υπονοούν ως απαγορευμένο τον κοινωνικό λόγο των εκπροσώπων της ποιμαίνουσας Εκκλησίας και μάλιστα αντίθετο με τη δημοκρατική αρχή και την αρχή της κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης.

Διότι αντιλαμβάνονται την Εκκλησία ως ένα δημοκρατικά ανομιμοποίητο τμήμα της εκτελεστικής εξουσίας, που του έχει ανατεθεί από το Κράτος η διεξαγωγή «θρησκευτικής υπηρεσίας» με την έννοια της τέλεσης ιεροπραξιών. Στερείται όμως δημοκρατικής νομιμοποίησης για να απευθύνεται στον «λαό», γιατί ο λόγος Της κρίνεται με αξιώσεις πολιτικής νομιμότητας και νομιμοφροσύνης. Έτσι συχνά στην λαϊκή συνείδηση ο,τιδήποτε εισπράττεται ως μη υπερβατικός, ως «επίγειος» εκκλησιαστικός λόγος εγείρει την αντίρρηση ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να αναμειγνύεται στα κοινά. Η νοοτροπία αυτή είναι σοβαρή ένδειξη ότι το νεοελληνικό Κράτος κρατικοποιώντας την Εκκλησία πέτυχε, σε ανησυχητικό βαθμό, να αποθρησκευτικοποιήσει την κοινωνία. Ακόμα και οι πλέον θεωρούμενες ως προοδευτικές πολιτικές και επιστημονικές φωνές αντιλαμβάνονται ως αδιανόητο το πλήρες δικαίωμα της Εκκλησίας, ως σώματος κλήρου και λαού, να διαχειρισθεί τις εσωτερικές της υποθέσεις «ελευθέρως και ακωλύτως από πάσης κοσμικής επεμβάσεως» κατά την έκφραση του Πατριαρχικού Τόμου του 1850.

 Στο ίδιο πλαίσιο οι προτάσεις για «επιστροφή» της εκκλησιαστικής περιουσίας «στον λαό» (εννοώντας ασφαλώς την ανάθεση της διαχείρισής της όχι στον λαό, αλλά τους πολιτικούς εκπροσώπους του) ή οι ανησυχίες για την ορθή διαχείριση της «περιουσίας του λαού» από την ποιμαίνουσα Εκκλησία έχουν την ιστορική τους προεξόφληση στην βαυαρική σύλληψη της Εκκλησίας ως κρατικού διοικητικού μηχανισμού, με πλήρως εξοβελισμένο το λαϊκό στοιχείο, η οποία αποτελείται από «ένστολους» κρατικούς λειτουργούς. Η εικόνα αυτή συμπληρώνεται έξοχα από το ιδεολογικό προκάλυμμα του κοραϊσμού, που έθεσε τις πολιτικές προϋποθέσεις για την κρατική μισθοδοσία ως απόδειξη της υπαγωγής των εκκλησιαστικών λειτουργών στο νέο εθνικό κράτος. Ο Κοραής, από νωρίς υποστηρικτής της κρατικοποίησης της Εκκλησίας και της απόσχισής της από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, διότι «του έως την ώραν ταύτην ελευθερωθέντος μέρους της Ελλάδος ο κλήρος δεν χρεωστεί πλέον να γνωρίζη εκκλησιαστικόν αρχηγόν του τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως, ενόσω η Κωνσταντινούπολις μένει μολυσμένη από την καθέδραν του ανόμου τυράννου» (Προλεγόμενα στους αρχαίους Έλληνες Συγγραφείς, τ.2, 1988, σελ. 274), συνεπόμενος στην αντίληψή του για μια εθνική Εκκλησία είχε ταχθεί ήδη από το 1822 σε επιστολή του προς τους Χίους υπέρ της γνώμης «… να πληρώνωνται από το δημόσιον εκάστης πόλεως οι κατά πόλεις εύρισκόμενοι λειτουργοί της θρησκείας» (Αλληλογραφία, τ. IV, σελ. 374).

 Η μισθοδοσία δηλαδή του κλήρου ήταν κατά την θεωρητική σύλληψη του νεοελληνικού διαφωτισμού η προφανέστερη απόδειξη ότι η Εκκλησία ήταν ένας νέος κρατικός θεσμός, που έπρεπε να εξαρτάται και σε επίπεδο μέσων διαβίωσης από το Κράτος και έπρεπε να παύσει να ζει από τα έσοδά της και τις εθελούσιες προσφορές των πιστών Της, όπως συνέβαινε κατά την οθωμανική και βυζαντινή περίοδο – ήταν δηλαδή ένα προφανές μέσο διακοπής της αδιαμεσολάβητης σχέσης της Εκκλησίας με την κοινωνία και της θεσμοποίησής Της ως τμήματος της κρατικής μηχανής. Αντιλαμβάνεται κανείς την κατά παρασάγγας απόσταση της «μοντέρνας» θεώρησης του Διαφωτισμού του 19ου αιώνα από τον Γρηγόριο, Μητροπολίτη Χίου, τον Βυζάντιο, ο οποίος όταν τον Δεκέμβριο του 1864 πληροφορήθηκε την φημολογούμενη πρόθεση της Υψηλής Πύλης να θεσπίσει την μισθοδοσία των Αρχιερέων και του Κλήρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου από το Κυβερνητικό Ταμείο της Αυτοκρατορίας και να διανείμει το οικονομικό βάρος «κατ’ αναλογίαν εις το άπαν το υπό την δικαιοδοσίαν του Οικουμενικού Πατριάρχου υπαγόμενον οθόδοξον πλήρωμα εισπραττόμενον απ’ ευθείας παρά αρμοδίων υπαλλήλων της Σ. Κυβερνήσεως εκάστης επαρχίας ομού μετά των επιβαλλομένων φόρων», δηλαδή κάτι ανάλογο με την σημερινή πρόταση να φορολογούνται υπέρ της Εκκλησίας τους όσοι δηλώνουν ορθόδοξοι χριστιανοί στην φορολογική τους δήλωση, απέστειλε υπόμνημα στον Οικουμενικό Πατριάρχη προειδοποιώντας ότι :

«Η επίσημος αποδοχή … και γενική αποδοχή και καθιέρωσις της … παρά της Πολιτικής Αρχής αμέσου και ευθείας μισθοδοσίας του Οικουμενικού Πατριάρχου και των Αρχιερέων, άρδην ανατρέπει το «ΑΙΩΝΙΟΝ ΝΟΜΙΜΟΝ» του Θεού και της Εκκλησίας (βλ. άρθρ. 21) εκλαϊκεύουσα, ούτως ειπείν, τον Ιερόν ημών Κλήρον, … εις τάξιν πολιτικών υπαλλήλων τους Ιερούς της Εκκλησίας Ποιμένας κατάγουσα» (Δύο υπομνήματα προς την Μ. του Χριστού Εκκλησίαν κατά της μισθοδοσίας του Ιερού Κλήρου, Χίος 1866, σελ. 5) και διακηρύττει ότι η κρατική μισθοδοσία (έστω και από επιβολή ειδικού φόρου στο ορθόδοξο ποίμνιο) «ταπεινοί και εκφαυλίζει το υπερφυές και υψηλόν της Αρχιερωσύνης αξίωμα, διότι εξευτελίζει τον πνευματικόν χαρακτήρα του ποιμένος απέναντι των ιδίων προβάτων, διότι αποσβέννυσι το προς αυτόν οφειλόμενον σέβας αρχόντων και αρχομένων, διότι καταστρέφει την εν τοις των χριστιανών συμφέρουσαν ελευθέραν αυτού ενέργειαν,… διότι, τέλος πάντων, καθιστά αυτόν δέσμιον, δούλον και υποχείριον της Πολιτείας» (Δύο υπομνήματα, ο.π., 1866, σελ. 7).

Η προειδοποίηση αυτή είναι επίκαιρη και εύστοχη, εάν αναλογισθεί κανείς ότι το Κράτος επέβαλε ώστε όσοι εκκλησιαστικοί υπάλληλοι πληρώνονται από το Δημόσιο να προσλαμβάνονται μέσω Α.Σ.Ε.Π. (άρθρο 1 ν. 3812/2009), και επέβαλε την αξιολόγηση κατά τα δημοσιοϋπαλληλικά πρότυπα στους κληρικούς με κριτήριο επίσης ότι πληρώνονται από το Κράτος (7 παρ. 5 ν. 4024/2011). Η μακρά και ευρεία καταλήστευση της εκκλησιαστικής περιουσίας μαζί με την θέσπιση, προοδευτικά, των αντίστοιχων νόμων για την μισθοδοσία του κλήρου, απέβλεπαν, και σε οικονομικό επίπεδο, στην σταδιακή μετατροπή της Εκκλησίας από τροφού του Γένους σε τρόφιμο του Κράτους. Η κρατική μισθοδοσία, κατά συνέπεια, δεν είναι απλώς η «συμβατική υποχρέωση» της Πολιτείας για την εκκλησιαστική περιουσία, που ανέξοδα αφαίρεσε από την Εκκλησία, όπως κατ’ αποτέλεσμα λειτουργεί πλέον ο θεσμός, αλλά συνιστά συνειδητή ιδεολογική επιλογή των θεμελιωτών του νεοελληνικού κράτους για την σύσταση μιας εθνικής Εκκλησίας απεξαρτημένης από τον παραδοσιακό τρόπο αυτοδιαχείρισής Της, ο οποίος αυτόματα ταυτίσθηκε με το οθωμανικό παρελθόν και, επιπλέον, θα διατηρούσε την Εκκλησία ανεξάρτητη απέναντι στο νέο Κράτος, που ήθελε να εθνικοποιήσει ο,τιδήποτε προϋπήρχε της συστάσεώς του.

Η έκταση των δημεύσεων των ακινήτων, που ακολούθησαν το 1833, 1834 και μέσα στον 20ο αιώνα και οδήγησαν σε νομιμοφανή καταλήστευση της περιουσίας της Εκκλησίας με αλλεπάλληλα βασιλικά διατάγματα, αναγκαστικούς και μη νόμους, μόνο κατά προσέγγιση μπορεί να υπολογισθεί, καθ’ όσον επρόκειτο για σωρηδόν αφαιρέσεις περιουσίας χωρίς καμία αποζημίωση, αλλά και χωρίς καμία άμυνα η διαμαρτυρία της Εκκλησίας, η οποία εμπιστεύθηκε το Κράτος και διαψεύσθηκε πολλάκις, ότι τα ακίνητα Της θα ανακούφιζαν ανάγκες της κοινωνίας φθάνοντας μέχρι εκείνους που είχαν πραγματική ανάγκη. Ο «αλληλόχρεος λογαριασμός» μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας στο σημείο αυτό γέρνει καταφανώς σε βάρος της Πολιτείας. Ακόμα και από αυτά τα μη πλήρη στοιχεία καταγραφής της δημευμένης περιουσίας, καθίσταται σε κάθε καλόπιστο προφανής η προκλητικότητα, ανεντιμότητα και παχυλή αμάθεια των προοδευτικών ή νεοφιλελεύθερων προτάσεων για την κατάργηση της κρατικής μισθοδοσίας τώρα πια, που η Εκκλησία με κύρια ευθύνη του Κράτους δεν έχει τα μέσα αυτοδύναμης συντήρησής Της, και οι οποίες προβάλλονται ως δήθεν αποφασιστικό βήμα προς την πραγματική έξοδο του Κράτους από τον εναγκαλισμό και την θεοκρατία, την οποία δήθεν του επέβαλε και συντηρεί η Εκκλησία.

«Καιρός πλέον!» έγραφε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρός Χριστόδουλος σε τίτλο άρθρου του, που είδε το φως της δημοσιότητας στις 02.09.1983 στο φύλλο 570 του «Ορθοδόξου Τύπου». Αντιγράφω λίγες γραμμές:«Το σύνθημα για μια «ελεύθερη και ζώσα Εκκλησία», που πρώτος έρριψε στον ελλαδικό χώρο πριν από πολλά χρόνια ο σημερινός Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος, αρχίζει στις μέρες μας να συνειδητοποιείται από όλο και περισσότερους κληρικούς και λαϊκούς, που οραματίζονται μια Εκκλησία ελεύθερη από κρατικές επιρροές και δεσμεύσεις και με ζωντανή παρουσία μέσα στο σύγχρονο κόσμο.… Πράγματι, το σύστημα της «νόμω κρατούσης Πολιτείας» ή ακόμη και της λεγομένης «συναλληλίας» – που ωστόσο πολύ απέχει στην πραγματικότητα από αυτό που ο όρος υποδηλώνει – απεδείχθη ότι ευνόησε σχεδόν αποκλειστικά την Πολιτεία,…. Φοβούμαι ότι το «εταιρικό» που συνάφθηκε μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας υπήρξε ετεροβαρές, σαν λεόντειας εταιρείας, σωρεύοντας μόνο οφέλη προς την πλευρά του Κράτους και μόνο ζημίες προς το μέρος της Εκκλησίας».

Το άρθρο κατέληγε με την πρόταση – ως προς το ζήτημα της αποδεσμεύσεως από την Πολιτεία – να μην «αναμένει μοιρολατρικά» η Εκκλησία «την ώρα που κάποιοι, θα της επιβάλλουν τις λύσεις της αρεσκείας των». Οι παραπάνω επισημάνσεις του μακαριστού Αρχιεπισκόπου είναι, υποθέτω, ο πλέον ταιριαστός επετειακός λόγος για τα γενέθλια του βασιλικού διατάγματος της 23ης Ιουλίου 1833.

† ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Η ΟΣΙΟΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΣ (26 ΙΟΥΛΙΟΥ)


Ο ΠΟΘΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ: ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

Με τον ιερό πόθο προς τον Νυμφίο Χριστό που έκαιγε μέσα στην ψυχή της δεν έμεινε ράθυμη και αδρανής. Έκανε ακόμη και περιοδείες ιεραποστολικές και μακριά από την πατρίδα της τη Ρώμη και δίδαξε, νουθέτησε, παρηγόρησε, καθοδήγησε, ελευθέρωσε από τα είδωλα, και έφερε στο Χριστό πολλούς συνανθρώπους της.

Και το μείζον, έμεινε άκαμπτη και αλύγιστη όταν ήλθε η στιγμή μπροστά στις δοκιμασίες, στις απειλές, στο διωγμό, στα μαρτύρια. Το άκαμπτο, αλύγιστο, χριστιανικό της φρόνημα δοκιμάσθηκε σκληρά με πολλά βασανιστήρια. Και έμεινε πιστή στον Κύριο και Θεό της ακόμη και όταν έβαζαν στό κεφάλι της την πύρινη περικεφαλαία. Και όταν με δεσμά τη φυλάκισαν.

Και όταν της έκαψαν τα χέρια με αναμμένες λαμπάδες. Και όταν την έριξαν στο καυτό λάδι και στην πίσσα. Όμως, απ’ όλα αυτά ο Κύριος «ερρύσατο αυτήν». Διέσωσε και διατήρησε κατά πάντα υγιά την πιστή δούλη Του, για να φανερώσει άλλη μια φορά την δύναμή Του στους ειδωλολάτρες. «Ανένηψε», λέγει η ιστορία, και αυτός ο ειδωλολάτρης και διώκτης ο αυτοκράτωρ Αντονίνος.

Κάποια θεία ακτίνα φώτισε το πνεύμα του, ένοιωσε το θαύμα που του έκανε στα μάτια η Αγία. Και έκτοτε παραμένει η προστάτης των οφθαλμών των ανθρώπων. Αλλά το μεγάλο ερώτημα σήμερα για μας τους Νεοέλληνες είναι: ο πόθος ο δικός μας, είναι πόθος Ιησού Χριστού; Μήπως δεν έχουμε ιερό πόθο, αλλά πόθο ανίερο;

Πόθο γήινο και φθαρτό;

Πόθο σαρκολατρείας και διαφθοράς;

Πόθο θεάματος και ύλης;

Τα ερωτήματα είναι πολλά και ουσιαστικά.

Αλήθεια, έχουμε σκεφθεί εάν ο Ιησούς Χριστός είναι πόθος μας; Εάν βρίσκεται στο κέντρο της ζωής μας ή έχει απωθηθεί στο περιθώριο; Εάν η διδασκαλία Του μας εμπνέει και μας καθοδηγεί στη ζωή μας; Ναί, ο Χριστός, που τόσο πολύ αγάπησε και πόθησε παιδιόθεν η αγία Παρασκευή, δεν είναι μία αφηρημένη ιδέα.

Δεν είναι μύθος.

Δεν είναι είδωλο.

Δεν είναι απλώς ιστορική ενθύμηση.

Ο Χριστός δεν είναι ένα από τα πολλά.

Ο Χριστός ερχόμενος στην γη για να μας λυτρώσει από την αμαρτία δέν έγινε απλώς άνθρωπος μία φορά και ένα καιρό, αλλά ενηνθρώπησε ο Υιός και Λόγος του Θεού, ντύθηκε την ανθρώπινη φύση για την δική μας λύτρωση και σωτηρία. Και ο Χριστός μένει στο διηνεκές η Κεφαλή, η πνοή, ο παλμός μας μέσα στην Εκκλησία Του.

Μένει πάντα κοντά μας, για να μπορούμε μαζί Του, δίπλα Του, να βαδίζουμε. Να είμαστε άνθρωποι και όχι κτήνη. Χωρίς το Θεάνθρωπο, ο άνθρωπος γίνεται κτηνάνθρωπος και υπάνθρωπος. Μόνο με τον Ιησού βρίσκει ορίζοντα, έχει προοπτική, βρίσκει νόημα στη ζωή. Μας χάρισε ένα νέο πολίτευμα, ένα νέο καθεστώς υπάρξεως, το οποίο ονομάζεται Βασιλεία του Θεού.

Είναι καθεστώς εσωτερικό, των ψυχών μας, που δεν στηρίζεται σε νόμους, σε διατάγματα και σε εξωτερικές επαναστάσεις.

Είναι η έσωτερική αλλαγή, η μεταμόρφωση, η πνευματική ανακαίνιση, η «καινή ζωή» εν τη αγάπη του Χριστού.

Μετά απ όλα αυτά επιτρέπεται να εξακολουθεί να παραμένει ο πόθος μας ανίερος; Δεν θα πρέπει να πληροί τις καρδιές μας πόθος άγιος και ιερός; Σύγχρονος φιλόσοφος προεφήτευσεν, ότι η ανθρωπότητα θα εισέλθει στην μεγάλη νύκτα του κενού, της απογοήτευσης και της σύγχυσης, διότι θα μείνει χωρίς ελπίδα.

Αλλ’ εμείς, οι φιλέορτοι τάξεις, παρα τα ποικίλα σκοτάδια γύρω μας, έχουμε φώς και περισσότερο φώς, έχουμε φώς διότι έχουμε ελπίδα. Και έχουμε ελπίδα, γιατί έχουμε αγίους και αγίες, έχουμε την Εκκλησία, ζούμε στο χώρο της Εκκλησίας, πιστεύουμε «εις Θεόν ζώντα». Έχουμε την ελπίδα «την αποκειμένην υμίν εν τοις ουρανοίς» (Κολ. α´5).

Την  ελπίδα στον Δεσπότη Χριστό, όπως την είχε με τον ιερό της πόθο και μας την δίδαξε και φανέρωσε και η Οσιοπαρθενομάρτυς, η ένδοξος αγία Παρασκευή. Είθε ο υπέροχος αυτός στίχος που ψάλαμε για την αγία Παρασκευή, το «ολοψύχως ποθήσασα τον Δεσπότην Χριστόν» να ακτινοβολήσει και καρποφορήσει σε κάθε ψυχή.

Κείμενο: Του Αρχιμ. π. Χρυσοστόμου Κ. Παπαθανασίου Δρ Ν. & Θ
Ιεροκήρυκος του Καθεδρικού Ιερού Ναού των Αθηνών



ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Ελλάδα

Βαθιά το χέρι στην τσέπη θα πρέπει να βάλουν όσοι εγκαταλείψουν το κλεινόν άστυ για κάποιο νησιωτικό προορισμό, καθώς τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια παραμένουν και φέτος στα ίδια με τα περσινά, τσουχτερά επίπεδα. Ενδεικτικό παράδειγμα ένα ζευγάρι με ανήλικο παιδί και αυτοκίνητο θα πρέπει να δαπανήσει μετ' επιστροφής για ένα ταξίδι από Πειραιά για Πάρο στην οικονομική θέση 326 ευρώ! Τις απαράδεκτες συνθήκες που επικρατούν στους χώρους κράτησης μεταναστών στο Λιμεναρχείο Σάμου κατέγραψε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Προσωπικού Λιμενικού Σώματος (ΠΟΕΛΠΣ), εστιάζοντας κυρίως στις ελλείψεις που υπάρχουν στα θέματα υγιεινής και καθαριότητας των μεταναστών αλλά και προφύλαξης του προσωπικού. Τις αμέσως επόμενες ημέρες η Ομοσπονδία θα στείλει σχετική έκθεση με όσα κατέγραψε στον πρωθυπουργό, στον υπουργό Ναυτιλίας και στον αρχηγό του Λιμενικού Σώματος.

Στο στόχαστρο του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης μπαίνουν και πάλι τα κρατικά αυτοκίνητα άνω των 1.400 κυβικών. Προωθείται η απόσυρσή τους, με προτεραιότητα στα μεγαλύτερα σε κυβισμό και στα παλαιότερα οχήματα και η αντικατάστασή τους, προκειμένου να επιτευχθεί εξοικονόμηση δημόσιων πόρων μέσω της μείωσης της κατανάλωσης καυσίμων και των δαπανών για ανταλλακτικά και επισκευές. Τροποποιήσεις έρχονται από το αύριο, Σάββατο, στις λεωφορειακές γραμμές της ΟΣΥ λόγω της λειτουργίας των τεσσάρων νέων σταθμών της γραμμής 2 του μετρό («Ηλιούπολη», «Άλιμος», «Αργυρούπολη», «Ελληνικό») στα νότια προάστια της Αττικής. Στις 12 το μεσημέρι παραδίδεται στην κυκλοφορία η επέκταση της γραμμής 2 του μετρό στα νότια προάστια. Η επέκταση περιλαμβάνει, συνολικά, τέσσερις νέους σταθμούς: Ηλιούπολη, Άλιμος, Αργυρούπολη, Ελληνικό. Εκτιμάται ότι θα εξυπηρετούνται καθημερινά επιπλέον 80.000 επιβάτες, ενώ η διαδρομή Ελληνικό-Σύνταγμα θα γίνεται σε 14 λεπτά.

Κόσμος

Σχεδόν αναπόφευκτη θεωρείται η ανοικτή σύγκρουση μεταξύ ισλαμιστών και στρατού στους δρόμους της Αιγύπτου την Παρασκευή, με το κάλεσμα της στρατιωτικής ηγεσίας στο λαό να του δώσει από το δρόμο «εντολή» πάταξης της βίας να βρίσκει απάντηση από του Αδελφούς Μουσουλμάνους με κινητοποίηση των δικών τους υποστηρικτών. Με αυξανόμενη ανησυχία παρακολουθεί η διεθνής κοινότητα. Με επευφημίες υποδέχτηκαν εκατοντάδες χιλιάδες νέοι τον πάπα Φραγκίσκο στην παραλία Κοπακαμπάνα στο Ρίο ντε Τζανέιρο στην εκδήλωση-αποκορύφωμα του παγκόσμιου φεστιβάλ νεολαίας της Καθολικής Εκκλησίας. Τουλάχιστον 28 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε νέο κύμα βομβιστικών επιθέσεων σε τρεις πόλεις του Ιράκ, όπως έγινε γνωστό από τοπικούς αξιωματούχους. Η έκρηξη με τα περισσότερα θύματα σημειώθηκε στο Νάουφελ, βόρεια της Βαγδάτης, ενώ τουλάχιστον 14 άτομα σκοτώθηκαν σε επιθέσεις στη Βαγδάτη και τη Μοσούλη. 

Μετά το σοκ, η Ισπανία παρακολουθεί, σε βαρύ κλίμα και με φλέγοντα ερωτήματα, τις έρευνες γύρω από τις συνθήκες του τραγικού εκτροχιασμού της υπερταχείας στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλα που στοίχισε -μέσα σε λιγότερο από δέκα δευτερόλεπτα- τη ζωή σε 80 άτομα. Το κεντρικό ερώτημα είναι γιατί το τρένο πήγαινε με 190 χλμ. την ώρα στην στροφή: Ο μηχανοδηγός είναι υπό κράτηση και δεν αποκλείεται να αντιμετωπίσει ακόμη και κατηγορίες φόνου από αμέλεια, ενώ εξετάζεται εάν λειτούργησαν όπως έπρεπε τα αυτόματα συστήματα του τρένου. Πρόχειρο νεκροτομείο στάδιο της πόλης, δεν έχουν αναγνωριστεί ακόμη 13 σοροί.Το σώμα ενός άνδρα, που κατά τα φαινόμενα ήταν λαθρεπιβάτης, έπεσε από αεροσκάφος της Air France στην πρωτεύουσα του Νίγηρα, Νιαμέι, αναφέρουν οι τοπικές Αρχές. Ο άνδρας πρέπει να ήταν μέσα στους τροχούς του αεροσκάφους.

Οικονομία

Μέχρι τη Δευτέρα, 29 Ιουλίου, στις 8 το πρωί θα μπορούν να υποβάλουν φορολογικές δηλώσεις οι φορολογούμενοι με ΑΦΜ που λήγει σε 1 και 2, σύμφωνα με τον γενικό γραμματέα Δημοσίων Εσόδων Χάρη Θεοχάρη. Τη συμφωνία για την απονομή ειδικού σήματος στις επιχειρήσεις εστίασης που θα μετακυλήσουν στις τιμές τη μείωση του ΦΠΑ, η οποία θα ισχύσει από 1η Αυγούστου, θα υπογράψουν σήμερα Παρασκευή οι συναρμόδιοι υπουργοί με εκπροσώπους της αγοράς.

Τηλεδιάσκεψη της ομάδας εργασίας του Eurogroup πραγματοποιείται το πρωί της Παρασκευής, προκειμένου να διαπιστωθεί αν η Ελλάδα εκπλήρωσε το σύνολο των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει για την εκταμίευση της επόμενης δόσης. Μετά την ψήφιση και της τελευταίας προαπαιτούμενης δράσης την Πέμπτη, το Euroworking Group αναμένεται να δώσει το πράσινο φως για την εκταμίευση των 4 δισ. ευρώ.

Αθλητισμός

Η νίκη-πρόκριση της Ξάνθης επί της Λίνφιλντ μέσα στο Μπέλφαστ, αναμφίβολα αποτελεί την κορυφαία ευρωπαϊκή στιγμή του ακριτικού συλλόγου, τουλάχιστον, μέχρι την επόμενη, αφού επόμενο μεγάλο στοίχημα για την ομάδα του Νίκου Καραγεωργίου, είναι η Σταντάρ Λιέγης στον 3ο προκριματικό του Europa League. Το μήνυμα του ιδιοκτήτη, Χρήστου Πανόπουλου και η αποθέωση από τους οπαδούς της ομάδας στο αεροδρόμιο της Χρυσούπολης. Τη μεγάλη νίκη-πρόκριση με 2-1 επί της βόρειο ιρλανδικής Λίνφιλντ, πανηγύρισε η Ξάνθη μέσα στο Μπέλφαστ, όπου με ηγέτη και σκόρερ τον Μαρσελίνιο (27', 105') κατάφερε να φτάσει στην πλήρη ανατροπή στην παράταση της ρεβάνς του 2ου προκριματικού γύρου του Europa League και έτσι στην επόμενη φάση της διοργάνωσης θα αντιμετωπίσει την Σταντάρ Λιέγης (1/8).Στο μεταξύ, οι εκπρόσωποι του κυπριακού ποδοσφαίρου έκαναν όνειρα πρόκρισης, τα οποία τελικά γκρεμίστηκαν, αφού τόσο η Ομόνοια, όσο και η Ανόρθωση αποδείχτηκαν ιδανικοί αυτόχειρες!

Ο ΠΑΟΚ βρίσκεται σε ευρωπαϊκή τροχιά και αυτό φαίνεται όχι μόνο από την προετοιμασία για τη συμμετοχή του στα προκριματικά του Champions League, αλλά γενικότερα από τις κινήσεις που γίνονται σε όλα τα επίπεδα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα, ένα ακόμη το δημοσίευμα της ιταλικής ιστοσελίδας goal.com, όπου αναφέρεται ότι ο ΠΑΟΚ έχει συνάψει συνεργασία με την Γιουβέντους. Στο μεταξύ, ΠΑΟΚ και Μέταλιστ, δήλωσαν τις λίστες των ποδοσφαιριστών στην UEFA για τα ματς των προκριματικών του Champions League. Νίκη με 2-1 για τις «ρεζέρβες» στην Καλαμαριά και συμπλοκές με οπαδούς του Άρη μετά το τέλος του αγώνες. Σε προσαγωγές προχώρησε η αστυνομία.


ΒΑΣΙΚΟ ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΟ Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ


Με 39 χρόνια να έχουν περάσει από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, στο τέλος της δικτατορίας των Συνταγματαρχών, οι μύθοι ξεθωριάζουν. Ότι ίσχυε ως δόγμα, από τις συνταγματικές ελευθερίες, τον πλουραλισμό των ιδεών, τις αναδιανεμητικές θεσμικές διαδικασίες διάχυσης του πλούτου, το κοινωνικό κράτος έως την αυτοδιοίκηση του κράτους, την εθνική κυριαρχία, τη δυνατότητα κατάρτισης των κρατικών προϋπολογισμών, τη συγκρότηση των φόρων, τη διαχείριση των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, την άσκηση εξωτερικής και διεθνούς πολιτικής, έχει καταρρεύσει.

Ότι διεκήρυσσε στον βασικό καμβά της ιδεολογικοπολιτικής της τοποθέτησης η Δεξιά, περί έθνους κυρίαρχου και ανεξάρτητου, αλλά και για ό,τι δεσμευόταν η Αριστερά περί κράτους δικαίου, κοινωνική δικαιοσύνη, στήριξη των ασθενεστέρων, έχουν ακυρωθεί στη πράξη και υπό το πλέγμα που δημιουργούν οι ντιρεκτίβες της γερμανικής ευρωπαϊκής υπερδομής. Ο ίδιος ο δικομματισμός και διπολισμός στη βάση της συγκρουσιακής πόλωσης ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. που διαχειρίστηκε τη δημοκρατία της Μεταπολίτευσης έχει πλέον καταρρεύσει, αφού οι δύο πόλοι συγκυβερνούν και «ξεβάφουν» ο ένας μέσα στον άλλο, συγκροτώντας το απόλυτο «blank state» (tabula rasa).

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τώρα που όλη αυτή η μυθολογία κατέρρευσε, με τις βασανιστικές και ανεπαρκείς παραμέτρους και δομές της, είμαστε ελεύθεροι να «ξαναχτίσουμε» την Ελλάδα, σε νέα βάση. Σχεδόν από την αρχή. Χωρίς να δεσμευόμαστε από τις «οικογένειες» και τους «πρίγκιπες» της μεταπολιτευτικής μας ολιγαρχίας. Θα μπορούσαμε βάσιμα να ισχυριστούμε ότι θα επαναδιαπραγματευτούμε το μέλλον σε μια διάσταση απέναντι στο 1830, στο 1897, στο 1922, στο 1944, στο 1949, στο 1965, στο 1967, στο 1974, στο 1981, στο 1989, στο 1993, στο 1996, στο 2000, στο 2002, στο 2009. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε και να προσπαθήσουμε να πούμε ότι θα δομήσουμε μια νέα Ελλάδα, χωρίς το προηγούμενο σύστημα διακυβέρνησης σε πρόσωπα, δομές και εξαρτήσεις να μπορεί να την καθορίσει ως προς τη λειτουργία της.

Κι όμως, δεν μπορούμε στις παρούσες συνθήκες. Γιατί πολύ απλά το σύστημα την περίοδο Σημίτη έκανε μια στρατηγική προσέγγιση στο μέλλον, με τη συναίνεση τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς στις κυρίαρχες εκφράσεις τους αλλά και σε επίπεδο δομημένων επιχειρηματικών συμφερόντων, δεσμεύοντας το μέλλον. Ηταν η ένταξη στη ζώνη της ΟΝΕ. Η παραχώρηση εξελίχθηκε κατόπιν συκοφάντησης του εθνικού μας νομίσματος, υπέρ της υιοθέτησης του ευρωμάρκου. Αυτό δεν συνέβη μόνο του ως γεγονός. Χωρίς δημοψήφισμα, χωρίς κανενός είδους ενημέρωση των πολιτών με δημόσια διαβούλευση, χωρίς κανενός είδους δημοσιονομική, διαρθρωτική, οικονομική προετοιμασία, η χώρα, το έθνος, το κράτος, ο λαός παραδόθηκαν στη διάθεση της υπερδομής, του υπερκράτους των γραφειοκρατών και των τραπεζιτών των Βρυξελλών. Η περίφημη «φέντεραλ» (ομοσπονδιακή) Ευρώπη, ακόμη ένας αστικός μύθος, αυτή τη φορά όχι αποκλειστικά ελληνικός. Στη συνέχεια ο «πύργος της Βαβέλ» των Βρυξελλών παραδόθηκε, όπως ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, στην ισχύ του οικονομικού Ράιχ, μαζί με τη Γαλλία του νέου Βισί.

Αποτέλεσμα. Ακόμη και να κατορθώσουν να συγκερασθούν και να συνεννοηθούν οι υγιείς δυνάμεις της Δεξιάς με την Αριστερά, σε μια νέα εθνική αστική τάξη που θα οδηγήσει την Ελλάδα στο μέλλον και στη νέα νίκη, δεν υπάρχει ελεύθερη και ανεξάρτητη Ελλάδα για να συμβεί κάτι τέτοιο. Η χώρα έχει μετατραπεί σε γερμανική ενδοχώρα και ο λαός, το γένος των Ελλήνων, σε δουλοπαροίκους υπό γερμανική - ευρωπαϊκή εντολή. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα βασικά: Την απελευθέρωση της χώρας. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί όταν ο Α. Σαμαράς συνοδεύεται από τον Γ. Στουρνάρα στην επίσκεψή του στον Λευκό Οίκο στις 8 Αυγούστου.


ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΑΚΟΥ ΥΠΕΞ


«Ανέντιμη» χαρακτήρισαν οι συριακές αρχές τη στάση των ΗΠΑ απέναντι στον εμφύλιο πόλεμο που σπαράσσει τη χώρα, κατηγορώντας τες ότι παραδίδουν όπλα στους αντάρτες την ίδια ώρα που διατείνονται ότι επιζητούν μία πολιτική επίλυση της κρίσης. «Η απόφαση της Ουάσιγκτον να εξοπλίζει τις τρομοκρατικές ομάδες στη Συρία καταδεικνύει ότι οι ΗΠΑ θέλουν να υποδαυλίσουν την κρίση και αποκαλύπτει την ανεντιμότητά τους όταν διατρανώνουν πως θέλουν να αναζητήσουν μία πολιτική επίλυση μέσα από την διεθνή συνδιάσκεψη στη Γενεύη», αναφέρει σε ανακοίνωσή του στέλεχος του ΥΠΕΞ.

«Η Ουάσιγκτον ουδέποτε έπαψε να εξοπλίζει τους τρομοκράτες προσφέροντάς τους διάφορες μορφές υποστήριξης στις εγκληματικές πράξεις τους που στοχεύουν τις υποδομές» της χώρας μας, προστίθεται στην ανακοίνωση. Στα μέσα Ιουνίου, η Ουάσιγκτον είχε αναφερθεί στο ενδεχόμενο μίας άμεσης «στρατιωτικής υποστήριξης» προς το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο των ανταρτών, αρνούμενη να αποκαλύψει σχετικές λεπτομέρειες, ή να ανακοινώσει επισήμως την έναρξη παράδοσης όπλων.

Σήμερα, ο Σύρος υπουργός Πληροφόρησης Ομράν αλ Ζόχμπι. συνομιλώντας με αξιωματούχο του ΟΗΕ, εξέφρασε σήμερα τη βούληση της χώρας του «να ενώσει κάθε προσπάθεια των Σύρων απέναντι στην τρομοκρατία», όπως χαρακτηρίζει το ανταρτικό κίνημα η Δαμασκός.

Η ΒΟΥΛΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ


Στο πλευρό του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Δραγασάκη για την αήθη και άκρως υβριστική επίθεση που δέχθηκε την Τετάρτη από την βουλευτή της Χρυσής Αυγής Ελένη Ζαρούλια, στάθηκε την Πέμπτη στη Βουλή ο πρόεδρος του σώματος Ευάγγελος Μεϊμαράκης στέλνοντας το μήνυμα ότι δεν επιτραπεί στο κόμμα του Νίκου Μιχαλολιάκου  να επιβάλλει τους δικούς του νόμους στην κοινοβουλευτική διαδικασία. Όλα ξεκίνησαν το πρωί την ώρα που ανέβαινε στο βήμα ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλίας Παναγιώταρος. Τότε ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης σηκώθηκε, παραχώρησε την έδρα στον Γιάννη Δραγασάκη και στάθηκε όρθιος δίπλα του για να δείξει τη στήριξή του στα μέλη του προεδρείου.

Αφορμή για αυτή τη στάση του προέδρου ήταν, σύμφωνα με πληροφορίες, η επιστολή που έλαβε από τη Χρυσή Αυγή με το αίτημα να μην προεδρεύει ο κ. Δραγασάκης όταν μιλούν στο βήμα βουλευτές της. Οι προκλήσεις της Χρυσής Αυγής, όμως, δεν σταμάτησαν στο χθεσινό υβρεολόγιο της Ελένης Ζαρούλια κατά της κόρης του κ. Δραγασάκη. Ο Ηλίας Κασιδιάρης, με αφορμή την κίνηση αυτή συμπαράστασης του κ. Μεϊμαράκη στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. 

Συνεχίστηκε στην αίθουσα του Κοινοβουλίου η «κόντρα» της Χρυσής Αυγής με τον Γιάννη Δραγασάκη, με άκρως προκλητικό ύφος είπε τα εξής: «Μου έκανε τρομερή έκπληξη να βλέπω τον κ. Μεϊμαράκη να κάθεται παραπλεύρως του κ. Δραγασάκη προηγουμένως και άκουσα ότι αυτό έγινε για να προστατευθεί ο προεδρεύων από τη Χρυσή Αυγή. Πρέπει το κοινοβούλιο και το ιδίως προεδρείο να ασχολείται με μείζονα πολιτικά θέματα όπως είναι το θέμα της πολιτικής διαφθοράς».

Στη νέα πρόκληση του Ηλία Κασιδιάρη απάντησε ο ίδιος ο κ. Δραγασάκης τονίζοντας ότι δεν νιώθει απειλούμενος και ότι τα βρώμικα ψέμματα που ελέχθησαν από την Ελένη Ζαρούλια την Τετάρτη στη Βουλή δεν τον ακουμπούν.  «Να ευχαριστήσω τον κ. Κασιδιάρη για τα εποικοδομητικά του σχόλια προς το προεδρείο, να τον διαβεβαιώσω ότι το προεδρείο και εγώ προσωπικά δεν νιώθουμε απειλούμενοι. Τα όποια βρώμικα ψέματα ελέχθησαν χθες ούτε με αφορούν, ούτε με ακουμπούν. Ούτε εμένα, ούτε την οικογένειά μου», είπε χαρακτηριστικά ο αντιπρόεδρος της Βουλής. 

Αμέσως μετά ζήτησε τον λόγο ο κ. Μεϊμαράκης τονίζοντας ότι η κίνησή του να σταθεί στο πλάι του κ. Δραγασάκη ήταν μια πράξη που εκφράζει την πλήρη καταδίκη για τα όσα ελέχθησαν από τη Χρυσή Αυγή κατά της κόρης του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ κατέληξε λέγοντας πως όλοι οι βουλευτές φέρουν ευθύνη για την εικόνα του κοινοβουλίου «την οποία μπορεί να αμαυρώνουν συνάδελφοι», όπως χαρακτηριστικά είπε.

«Το προεδρείο είναι ενιαίο, εκφράζεται ενιαία, παίρνει συλλογικές αποφάσεις και τις εφαρμόζει ενιαία. Θέλω να ξεκαθαρίσω πως το ότι βρέθηκα στην έδρα την ώρα που έτυχε να είναι στο βήμα ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής και να κάθομαι δίπλα σας, πράγματι έδειξα και την υποστήριξη του προέδρου της Βουλής στο πρόσωπο το δικό σας και την πλήρη καταδίκη, την οποία έδωσαν όλα τα κόμματα, για αυτά που ελέχθησαν χθες για την κόρη σας και για την οικογένεια σας, τα οποία θεωρούμε όλοι μας ότι δεν πρέπει να λέγονται από το βήμα της Βουλής. 

Θέλω να πω ότι όλα τα κόμματα πρέπει να ασχοληθούμε με το ζήτημα, γιατί το θέμα δεν είναι τι κάνει ο πρόεδρος της Βουλής και το προεδρείο, είναι αν οι αρχηγοί των κομμάτων με βάση το καταστατικό τους αποδέχονται συμπεριφορές με τέτοιο τρόπο και τις κρίνουν ως σωστές ή όχι. Πρέπει να λάβουν μέριμνα τα ίδια τα κόμματα και οι αρχηγοί. Θέλω να τονίσω ότι όλοι μαζί φέρουμε την ευθύνη για την εικόνα του κοινοβουλίου την οποία μπορεί να αμαυρώνουν συνάδελφοι» σημείωσε χαρακτηριστικά ο κ. Μεϊμαράκης.




ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ (26/7/2013)


Γεγονότα:

1822: Λαμβάνει χώρα η Μάχη στα Δερβενάκια και η καταστροφή του Δράμαλη.

1953: Ο Fidel Castro κηρύσσει την έναρξη της επανάστασης στην Κούβα.

1953: Υπογράφεται η Συνθήκη της Κορέας που έβαλε τέλος στον τρίχρονο πόλεμο, κατά την διάρκεια του οποίου έχασαν την ζωή τους 1,6 εκατομμύρια Βορειοκορεάτες και Κινέζοι αλλά και 118.000 άνδρες των στρατευμάτων των Ηνωμένων Εθνών.

1974: Σχηματίζεται από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή η «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» στην σύσταση της οποίας δεν μετέχουν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και οι εκπρόσωποι της Αριστεράς.

Γεννήσεις:

1856: Γεννιέται στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας ο George Bernard Shaw, πολυγραφότατος θεατρικός συγγραφέας, που βραβεύτηκε το 1925 με Nobel λογοτεχνίας.

1940: Γεννιέται ο, διάσημος λαϊκός τραγουδιστής, Τόλης Βοσκόπουλος.

1943: Γεννιέται o Mick Jagger των Rolling Stones.

1964: Γεννιέται η Αμερικανίδα ηθοποιός Sandra Bullock.

Θάνατοι:

1953: Πεθαίνει ο Νικόλαος Πλαστήρας, στρατιωτικός και πολιτικός, που διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας το 1945 και από το 1950 έως το 1952.