07 Φεβρουαρίου, 2013

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Β΄ ΠΕΝΤΕ ΕΤΗ ΣΤΟ ΠΗΔΑΛΙΟ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Με την ευκαιρία της πενταετούς επετείου από την ημέρα της εκλογής του την 7ην Φεβρουαρίου 2008, ο Μακαριώτατος απέδειξε λόγο και έργο, πως είναι μοναδικός και καταλυτικός, δια τούτο αυτά τα πέντε χρόνια της Αρχιεπισκοπίας του, είναι για εμάς μια φωτεινή ιστορία δια την οποίαν είμεθα υπερήφανοι.

Αυτά τα πέντε χρόνια ο Μακαριώτατος,  φροντίζει πάνω απ’ όλα για την σωστή και άψογη λειτουργία των ενοριών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και την στενή παρακολούθηση των τεκταινομένων στην Εκκλησία της Ελλάδος, καθώς και την παγκόσμια Ευρωπαϊκή κονίστρα.

Η αγάπη του η πατρική για κάθε άνθρωπο χωρίς διάκριση πλούσια, διότι τους βλέπει ως εικόνα Θεού, η παρουσία του και η προσφορά του παντού, στα παιδιά, στους νέους, στους γέροντες, στους πεινασμένους, στους αστέγους, στους ανήμπορους, στους ασθενείς, στους πονεμένους, χωρίς τυμπανοκρουσίες και Δελτία Τύπου. Απροειδοποίητα και ταπεινά πλησιάζει κάθε εμπερίστατο συνάνθρωπο όπως έκανε πάντοτε από την εποχή που ήτο Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας. 

Πόσοι άνθρωποι αλήθεια στην Βοιωτία δεν έβρισκαν έξω από την πόρτα τους κάποιο δέμα, ή κάποιο φάκελο κάτω από την πόρτα τους, συχνά - πυκνά που έριχνε ο τότε Θηβών Ιερώνυμος αθόρυβα όταν έπεφτε το σκοτάδι χωρίς τους προβολείς της δημοσιότητας. Το έργο του στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών αυτά τα πέντε χρόνια είναι μεγάλο και γνωστό, δια τούτο δεν χρειάζεται να επεκταθούμε περισσότερο γι’ αυτό, μέχρι και κατασκηνώσεις απέκτησε η Ι.Α.Α. μέσα σε αυτό το λίγο διάστημα.

Ο Μακαριώτατος είναι σεβάσμια μορφή, η γαλήνη, η ηρεμία, η έλλειψη ταραχής, η υπομονή, η εσωτερική ειρήνη και η ευγένεια στις σχέσεις του με τους άλλους είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την προσωπικότητά του.

Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που περιγράφουμε, εκτός από την καθημερινότητά του, τα έχει αποδείξει πλείστες φορές όπως έχει διαπιστωθεί και στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο αλλά και στις συγκλήσεις της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας, και αυτό διότι πιστεύει μεν ότι είναι πρώτος αλλά δεν ξεχνά ποτέ το μεταξύ ίσων, δια τούτο εφαρμόζει την Συνοδικότητα πλήρως χωρίς αυταρχικότητα, εξάλλου δεν είναι του χαρακτήρος του να επιδεικνύεται, το μόνο όμως που τον απασχολεί  πάντοτε, είναι το κοινόν της Εκκλησίας καλόν. Δεν ξεχωρίζει μικρούς ή μεγάλους, επισήμους ή ασήμους, φτωχούς ή πλουσίους.

Στον καθένα, και αυτό είναι το εκπληκτικό, ανάλογα με την θέση του θα αποδώσει την τιμή και τον σεβασμό, γι’ αυτό και ο θρόνος του Μακαριωτάτου είναι καταστολισμένος και μεστός από έργα τίμια και αξιέπαινα της ακούραστης και ευλογημένης προσφοράς του προς την Εκκλησία του Χριστού.

Αυτά όλα τα σπάνια πνευματικά χαρίσματα που σπανίως μπορεί να συναντήσει κανείς συγκεντρωμένα σε ένα πρόσωπο, δεν ήταν εύκολο να αγνοηθούν από την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της  Εκκλησίας της Ελλάδος την 7ην Φεβρουαρίου 2008,  δια τούτο έστω και καθυστερημένα εξέλεξε με απόλυτη πλειοψηφία τον εκλεκτό και  Άξιο των περιστάσεων τον από Θηβών και Λεβαδείας Κ.κ. Ιερώνυμον Προκαθήμενον της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος.

Πολλοί όμως μέχρι και σήμερα έχουν την αίσθηση ότι με αυτήν την καθυστερημένη εκλογή έγινε  η αποκατάσταση μετά από 10 χρόνια ενός ανθρώπου που αδικήθηκε και εντέχνως συκοφαντήθηκε και όμως παρ’ όλα αυτά, παρέμεινε αξιοπρεπής και σιωπηλός για να μην εκθέσει τότε την τόσο εκτεθειμένη διοίκηση της Εκκλησίας, που ανήκει και πιστεύει!

Ο Μακαριώτατος πέρα από την ειλικρινή του προσπάθεια αυτά τα πέντε χρόνια, για την λήθη ενός θλιβερού παρελθόντος, και την θεμελίωση πάνω σε νέες βάσεις επιθυμεί όπως φαίνεται να συνδέσει την Αρχιεπισκοπία του εκτός των άλλων  με το ποιμαντικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας καθώς και την ανάδειξη της Εκκλησίας σε ζωντανό οργανισμό και κατ’ επέκταση την άσκηση πνευματικής και όχι χειριστικής ηγεσίας στο ποίμνιό της.  Εξάλλου ο ηγέτης στις μέρες μας, είναι αυτός που μπορεί με την παρουσία του, να μιλήσει στον κάθε άνθρωπο χωριστά. Είναι αυτός που μπορεί να κερδίσει καρδιές.

Ο Αρχιεπίσκοπος Κ.κ. Ιερώνυμος σκηνώνει, στις καρδιές όλων όσων τον γνωρίζουν. Μπαίνοντας στο Αρχιεπισκοπικό γραφείο, αντικρίζεις ένα χαμόγελο και μια πηγαία αγάπη, που σου δημιουργούν την πεποίθηση ότι αυτό το χαμόγελο και αυτή η αγάπη αποτελούν ανοικτό παράθυρο και ανταύγεια καρδιάς.

Αξίζει να θυμηθούμε την πρώτη δήλωση του Αρχιεπισκόπου που έκανε στους Δημοσιογράφους όπου τον περίμεναν έξω από την Αρχιεπισκοπή την ημέρα της εκλογής του. Απάντησε μεταξύ άλλων σε ερώτηση Δημοσιογράφου σχετικά για την εκλογή του: «Σε όποια θέση και εάν μας τοποθετήσει η Εκκλησία όσο ψηλά και εάν είναι αυτή, πρέπει να ξέρουμε ότι αρχηγός είναι ο Χριστός μας και ο Χριστός είπε ότι όποιος θέλει να είναι πρώτος θα πρέπει να είναι διάκονος των άλλων».  

Αυτός είναι ο Προκαθήμενος
της Ελλαδικής Εκκλησίας, Ιερώνυμος ο Β’.

Εμείς ευχόμεθα από το Ιστολόγιό μας στον Μακαριώτατο τα βέλτιστα και τα κρείττονα και παρακαλούμε τον Δεσπότη Χριστό να του ανταποδίδει εκατονταπλασίως τις θυσίες και τους κόπους της πολύχρονης και καλλίκαρπης διακονίας του στον Θρόνο της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος. Ζήθι, Μακαριώτατε, εις έτη πολλά, και καλή δύναμη για την πραγμάτωση των όσων έχετε οραματιστεί.

Voiotosp.blogspot.gr
7 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013



ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ ΠΕΝΤΕ ΕΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΤΟ ΣΥΝΟΔΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ

Στο Συνοδικό Μέγαρο πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί 7/2/2013 τιμητική εκδήλωση για την συμπλήρωση πέντε ετών από την εκλογή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου. Το παρών έδωσαν οι Συνοδικοί Αρχιερείς, οι Διευθυντές των Υπηρεσιών, κληρικοί και λαϊκοί.

Ο Αντιπρόεδρος της Δ.Ι.Σ. Μητροπολίτης Φιλίππων
κ. Προκόπιος, απευθυνόμενος στον Αρχιεπίσκοπο είπε:

Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε,
Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμε,

Οι ευχητήριοι και συγχαρητήριοι λόγοι που προσιδιάζουν εις τα γενικά και τα επιμέρους της αρχιεπισκοπικής λειτουργίας και κυρίως ποιμαντορικής δραστηριότητος με την ευκαιρία της συμπληρώσεως πενταετίας από της αναρρήσεως Υμών επί της καθέδρας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και του Προεδρικού Θώκου των Συνοδικών ιερών Σωμάτων, ήρχισαν από της χθες να απευθύνονται προς την Υμετέραν Μακαριότητα – εννοώ τα όσα ευάρεστα ηκούσθησαν κατά την χθεσινήν σύναξιν εις την Ιεράν Μονήν Πεντέλης επί τη ιερά μνήμη του Μεγάλου Φωτίου – και θα συνεχισθούν και εις άλλας ευκαιρίας εκ πολλών προσώπων και ποικίλας ευκαιρίας. Εις πάσαν δε περίπτωσιν αι ευχαί και προσρήσεις οφειλετικαί, επάξιοι και δίκαιοι.

Επιβεβαιούντες και συνεπευχόμενοι ταύτας εις την ελαχιστότητά μου αυτήν την ώραν και εις αυτήν την αίθουσαν, όπου πανηγυρικώ τω τρόπω συνεδριάζει η εντολοδόχος της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας, Διαρκής Ιερά Σύνοδος, εναπόκειται το οφειλετικόν χρέος, όντως εξ ονόματος των Σεβασμιωτάτων αγίων αδελφών, των συμμετεχόντων εις αυτήν κατά την παρούσαν Συνοδικήν Περίοδον ν’ απευθύνω προς Υμάς, τον Πρόεδρον Αυτής λόγον ευχετικόν εξαίροντα τας αόκνους προσπαθείας δια την εντός των πλαισίων των Ιερών Κανόνων λειτουργίαν του Συνοδικού θεσμού εις τε την Ιεραρχίαν και την Διαρκή, δι’  ων αντιμετωπίζονται συμφώνως προς την κανονικήν παράδοσιν τα έκτακτα και συνήθη, τα μείζονα και καθημερινά προβλήματα της Εκκλησίας ημών.

Αναμφιβόλως και η λειτουργία των ιερών Σωμάτων και η αντιμετώπισις των όσων απροσδοκήτως άναφύονται επανήλθον εις κανονικήν τροχιάν δια της εμφρόνου μερίμνης και της Υμετέρας προεδρικής διακρίσεως. Και ήτο απαραίτητον τούτο να συμβή, διότι επεκρέματο ο κίνδυνος να παγιωθούν, προσβάλοντα την παραδεδομένην και δεδοκιμασμένην αρχήν της Συνοδικότητος. Εξαίρων την εμπνευσμένην τοιαύτην παρέμβασιν και προεκτείνων αυτήν υπογραμμίζω την αναγκαιότητα και ανυστερόβουλον σκοπιμότητα της προστασίας και ενισχύσεως των θεμελίων της εκκλησιαστικής διοικήσεως δια του απαρεγκλίτου σεβασμού των αρχών της συνοδικότητος και του Επισκοποκεντρικού χαρακτήρος αυτής, όπως το Σύνταγμα της Εκκλησίας, οι θείοι και ιεροί Κανόνες ορίζουν. Αλ’ η προς την κατεύθυνσιν αυτήν αρχιεπισκοπική μέριμνα δεν εξαντλείται.

Εις τον εξοβελισμόν των αντικανονικώς εισαχθέντων συνεχής απαιτείται η φροντίδα δια την πρόληψιν πάσης εκτροπής από την κανονικήν τάξιν εις όλας τας εκφάνσεις της εκκλησιαστικής ζωής και οργανώσεως μη λησμονούντες ότι τα αντικανονικώς γεγονόμενα δεν είναι δυνατόν να συστήσουν κανόνα.

Μακαριώτατε,

οι άγιοι αδελφοί και ο ομιλών εκ μέσης καρδίας ευχόμεθα, όπως, δια της χάριτος, της ενισχύσεως και του φωτισμού του Θεού, απροσκόπτως, επιτυχώς και επί πολλούς εισέτι χρόνους ασκείτε τας αρχιεπισκοπικάς αρμοδιότητας και από της υψηλής θέσεως του Προέδρου του Συνοδικού Οργάνου, του Πρώτου της τοπικής Εκκλησίας επ’ αγαθώ Αυτής τε και του Χριστεπωνύμου Πληρώματος.

Αντιφωνώντας ο Αρχιεπίσκοπος, είπε:

"Θα ήθελα αυτήν την ώρα να απευθύνω θερμές ευχαριστίες πρώτα προς το πρόσωπό σας για τις βαθύτατες θεολογικές και κανονικές σκέψεις. Κατόπιν θέλω να ευχαριστήσω τους Αγίους Συνοδικούς και τους λοιπούς συνεργάτες κληρικούς και λαϊκούς. Να σας ευχαριστήσω για αυτήν την εκδήλωση. Ο Θεός, η χάρη του Θεού επέτρεψε να είμαι σε αυτή τη θέση που έχει δύο βασικές λειτουργίες, την προεδρία της Εκκλησίας των Αθηνών και την προεδρία της Ιεραρχίας.

Με νοσταλγία θυμάμαι τον τόπο τον οποίο ξεκίνησα σαν σήμερα εορτή του Αγίου Λουκά του εν Στειρίω και σκέφτομαι τον τρόπο που ξέρει ο θεός να ευδοκεί κάποια πράγματα που εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε. Φεύγοντας από την επαρχία Θηβών και Λεβαδείας και ερχόμενος εδώ πήρα μαζί μου την εμπειρία που είχα αποκτήσει, αλλά η αλήθεια είναι ότι την υπερεκτίμησα.

Ως προς τη διακονία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. φεύγοντας από μια επαρχία που όλους τους γνώριζα με το μικρό τους όνομα, ξαφνικά βρέθηκα όμως μπροστά σε ένα «χάος»,σε μία εκκλησιαστική περιφέρεια ενός εκατομμυρίου ανθρώπων, ενώ οι Ιερείς υπερβαίνουν τους 600 και εκεί φαίνεται η δυσκολία της διαποίμανσης. Έπρεπε να βρω τρόπο να συνεχίσω ότι βρήκα και να αναπτύξω την διακονία αυτή σε συνδυασμό με τις ασφυκτικές πιέσεις από την οικονομική κρίση. Ο χώρος της Ιεράς Συνόδου μου ήταν γνώριμος διότι υπηρέτησα πάρα πολλά χρόνια ως Αρχιγραμματέας και μετέπειτα μετέχοντας ως μέλος της Ιεραρχίας και της Δ.Ι.Σ. Αυτοί είναι οι δύο πυλώνες της αρχιεπισκοπικής ευθύνης.

Αυτούς τους δύο πυλώνες κλήθηκα να διακονήσω με συνεργάτες στη μεν Αρχιεπισκοπή κληρικούς και λαϊκούς, στη δε Σύνοδο κυρίως τους Αγίους Αρχιερείς, αλλά και το επίλεκτο προσωπικό των κληρικών και λαϊκών. Περνάμε δύσκολες ώρες και θα συνεχίσουμε να περνάμε. Οι κρίσεις δεν ξεπερνιούνται με χωρισμούς και, κυρίως, δε μπορεί να υπάρξει ψυχικός χωρισμός. Η Εκκλησία είναι δεμένη με το λαό. Δεν υπάρχει χωρίς το λαό. Και πάλι θέλω να ευχαριστήσω το Θεό για δύο σημαντικά δώρα, το ένα είναι ότι είμαστε ενωμένοι στην πορεία μας και συγχρόνως το άλλο αγαπημένοι.

Είναι δύο δώρα μεγάλα, όπου τα γευόμαστε, τα ζούμε, και είναι η δύναμή μας και από αυτά πηγάζει η ελπίδα μας.  Η πορεία μας μέσα στην Εκκλησία έχει δύο πλευρές. Από τη μια η Εκκλησιαστική ιστορία παρουσιάζει μια πορεία αγάπης, αλλά έχει και περιπτώσεις εκτροπών. Όταν έχουμε εκτροπές, όμως, έρχονται οι κανόνες και μας εκδικούνται και μας επιστρέφουν στον κανονικό δρόμο. Στις δύσκολες στιγμές που ζούμε, καλείται ο καθένας από εμάς να καταθέσει στην Αγία Τράπεζα, θα έλεγα, το «χάρισμά» του. Άλλος ψάλλει ωραία, άλλος έχει το χάρισμα της προσευχής, άλλος το χάρισμα της φιλανθρωπίας κ.ο.κ.

Αλλά αν ο καθένας κρατήσει το χάρισμά του για τον εαυτό του, τότε πέφτει σε αίρεση. Τα χαρίσματα δεν είναι για τον εαυτό μας, αλλά για τους άλλους. Ο Θεός είναι εκείνος που ξέρει αν τα ασκούμε δια την και εν τη Εκκλησία και με αυτόν τον τρόπο μας κάνει μετόχους στην πορεία της κοινής εκκλησιαστικής ζωής. Σήμερα πολλοί καταθέτουν σκέψεις στα συνέδρια και μέσα από αυτά προσπαθούν να βρουν λύση στα προβλήματα της σύγχρονης εποχής, αλλά και αυτά από μόνα τους είναι λειψά. Κέντρο της ζωής της Εκκλησίας είναι η λειτουργική ζωή. Μόνο Από εκεί μπορεί να προέλθει η πραγματική και αληθινή λύση. 

Ας ξεκινήσουμε και πάλι αυτήν την ώρα να αναβαπτιστούμε στην ενότητα και στην μεταξύ μας αγάπη. Οι κρίσεις βοηθάνε να καταλάβουμε ότι Εκείνος που «κυβερνάει» τον κόσμο είναι ο Χριστός. Αυτόν πρέπει να εμπιστευόμαστε και σε Αυτόν να ελπίζουμε. Για άλλη μία φορά θέλω να σας ευχαριστήσω και να σας ζητήσω συγγνώμη για τα όποια σφάλματά μου. Δεν γίνονται από σκοπιμότητα.
  
Θα ήθελα με όλες μου τις δυνάμεις να υπηρετήσω την ενότητα της Εκκλησίας και τον σύνδεσμο της μεταξύ μας αγάπης".

† ΟΣΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΕΝ ΣΤΕΙΡΙΩ ΒΟΙΩΤΙΑΣ (7 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ)

 

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ

H καταγωγή της οικογενείας του Οσίου Λουκά, του ιδρυτή της μονής, ήταν από την Αίγινα. Για το φόβο όμως των Σαρακηνών οι πρόγονοί του εγκαταστάθηκαν στα παράλια της Φωκίδας, κοντά στους πρόποδες του όρους του Ιωάννου ή Ιωαννίτζη ή όπως το λένε σήμερα οι Δεσφινιώτες, Γιαννιμάκι. Για τον ίδιο όμως λόγο έφυγαν και απ' εκεί και πήγαν στο Καστόριον, το σημερινό Καστρί. Όπως είναι γνωστό εκεί ήταν οι Δελφοί, ο ιερός δηλαδή χώρος του θεού Απόλλωνα με το περίφημο Μαντείο της Πυθίας. Εκεί γεννήθηκε ο Λουκάς, τον Ιούλιο του 896 μ.Χ. Ήταν το τρίτο από τα επτά παιδιά του Στέφανου και της Ευφροσύνης. Από μικρός έδειχνε μεγάλη κλίση για τον ασκητικό βίο και περνούσε τις ώρες του με συνεχή προσευχή. 
 
Το 910, σε ηλικία 14 ετών, ακολούθησε δύο μοναχούς στην Αθήνα. Στην Εκκλησία της Παναγίας της Αθηνιώτισσας, που τότε ήταν πάνω στην Ακρόπολη ή, όπως λένε άλλοι, στο μοναστήρι της Μεγάλης Παναγίας, το σημερινό Μοναστηράκι, ο Λουκάς έγινε μοναχός. Πιθανόν να έμεινε για λίγο σ' ένα ασκητήριο στην πλαγιά του Υμηττού, όπου σήμερα είναι η μονή του Αστερίου, Ασκητήριο Λουκά από του Στειρίου - Αστερίου, κατά κάποια εκδοχή. Με τις πολλές όμως παρακλήσεις της μητέρας του ξαναγύρισε στο Καστόριο. Μετά από λίγους μήνες πήγε να ασκητέψει στο Γιαννιμάκι, όπου έμεινε επτά χρόνια, κοντά σ' ένα μικρό εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων, Κοσμά και Δαμιανού. Από δύο μοναχούς που πέρασαν απ' εκεί πηγαίνοντας στη Ρώμη, πήρε το μέγα αγγελικόν σχήμα, έγινε δηλαδή μεγαλόσχημος. Για να αποφύγει τις βαρβαρικές επιδρομές πήγε στο Ζεμενό της Κορινθίας, όπου έμεινε κοντά σε έναν ασκητή - στυλίτη 10 χρόνια.


Το 927 σε ηλικία 31 ετών γύρισε και πάλι στο Γιαννιμάκι, όπου έμεινε 12 χρόνια. Απ' εκεί πήγε στο Καλάμι, ένα ωραίο και δροσερό μέρος, με νερό, ανατολικά της Αντίκυρας (σήμερα λέγεται Ζάλτσα).  Μετά όμως από 3 χρόνια, για να σωθεί από τις επιδρομές των Τούρκων κατέφυγε στον Αμπελώνα, ένα έρημo ξερονήσι, όπου έμεινε 3 χρόνια εκεί επήγαν οι Στειριώτες και τον έπεισαν να έλθει κοντά στο χωριό τους. 

Το 946, όταν ο Όσιος Λουκάς ήταν περίπου 49 ετών, εγκαταστάθηκε στην καταπράσινη και μαγευτική θέση, όπου σήμερα είναι το μοναστήρι του. Έκτισε το κελί του, ένα εκκλησάκι για να προσεύχεται και έφτιαξε έναν ωραίο κήπο, όπου καλλιεργούσε τα χορταρικά του. Η φήμη του τράβηξε εκεί και άλλους ασκητές, όπως το Γρηγόριο, τον Παγκράτιο, το Θεοδόσιο. Μαζί τους και με την οικονομική βοήθεια πολλών θαυμαστών του, στρατηγών και άλλων αξιωματούχων του Κράτους, άρχισε την οικοδόμηση της εκκλησίας της Αγίας Βαρβάρας. Δεν πρόλαβε όμως να την τελειώσει.  

Το Νοέμβριο του 952 πρόβλεψε το θάνατο του και στις 7 Φεβρουαρίου του 953 εγκατέλειψε την επίγεια ζωή. Έζησε 56 έτη, 7 μήνες και 8 μέρες. Ο μαθητής του Γρηγόριος τον έθαψε μέσα στο κελί του. Μετά το θάνατό του, η φήμη ότι το λείψανά του ήταν θαυματουργά έκανε πλήθος πιστών να συρρέουν στο μοναστήρι για να θεραπευθούν, και τα αρχικά κτίσματα έδωσαν τη θέση τους σε μνημειωδέστερα κτίρια. 

Ύστερα από 2 χρόνια, το 955 μ.Χ., οι συνασκητές και μαθητές του γιόρτασαν για πρώτη φορά τη μνήμη της Κοίμησής του. Ο Όσιος Λουκάς εκτός από την αυστηρή ασκητική ζωή που έκανε, την ταπεινοφροσύνη του, την αγάπη του για όλους τους ανθρώπους, την απέραντη φιλανθρωπία του, την ακλόνητη πίστη του στο Χριστό και γενικά την ευσέβειά του, είχε μεγάλη θαυματουργική και θεραπευτική δύναμη. Άπειρα είναι τα θαύματα που έκανε στη ζωή του, αλλά και μετά το θάνατο του εκατοντάδες και χιλιάδες ασθενείς έρχονταν προσκυνητές και ικέτες στον τάφο του από τον οποίο ανάβλυζε μύρο, και έβρισκαν τη θεραπεία τους.

Αλλά εκτός από τ' άλλα ο Όσιος είχε και προφητική ικανότητα. Πολλά γεγονότα είχε προβλέψει, όπως την επιδρομή των Βουλγάρων, την απελευθέρωση της Κρήτης από την κατοχή των Αράβων, το θάνατό του κ.λ.π. Δικαιολογημένη λοιπόν ήταν η εκτίμηση και η αγάπη που είχαν γι' αυτόν όλοι οι Χριστιανοί. Η απελευθέρωση μάλιστα της Κρήτης, την οποία είχε προβλέψει το 942 και η οποία πραγματοποιήθηκε 20 περίπου χρόνια ύστερα, το 961 μ.Χ. από το Νικηφόρο Φωκά, συντέλεσε στο να αυξηθεί ο σεβασμός προς τη μνήμη του σ' όλη τη Χριστιανοσύνη και ιδιαιτέρως στη βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη.

Πλούσιες δωρεές στέλνονταν στη Μονή τακτικά. Έτσι, όχι μόνο τελείωσε η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, η οποία σήμερα είναι αφιερωμένη στη Θεοτόκο, αλλά ύστερα από λίγα χρόνια, το 1011 μ.Χ., κτίστηκε και ο δεύτερος, ο μεγάλος ναός, το Καθολικό, από τον ηγούμενο Φιλόθεο και τους συνασκητές του Γαβριήλ, Γρηγόριο, Πέτρο κ.ά.  Η εκκλησία αυτή αφιερώθηκε στον Όσιο Λουκά και μέσα σ' αυτήν τοποθετήθηκε η λειψανοθήκη του.  Το μοναστήρι είχε πολλές ατυχίες και πέρασε μεγάλες δυσκολίες. Στη Φράγκικη κατοχή το 1204 μ.Χ. έπαθε ζημιές και έχασε πολλά από τα πολύτιμα κειμήλιά του και τα πλούτη του.
Το ιερό λείψανο του Οσίου Λουκά με τις ενέργειες του τότε Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θηβών και Λεβαδείας και νυν Αρχιεπισκόπου Κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ, σήμερα βρίσκεται στο μοναστήρι, όπου έφθασε το 1986 από την Βενετία και δεκάδες επισκέπτες από την Ελλάδα, και όχι μόνο, εισρέουν καθημερινά για να το προσκυνήσουν.