02 Φεβρουαρίου, 2013

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΕΦ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΣΤΟΝ ΕΠΕΝΔΥΤΗ (2/2/2013)


Μακαριότατε, η έμφαση που έχετε δώσει στο κοι­νωνικό έργο είναι εμφα­νής, γεγονός που συνά­δει με όσα σχετικά είχατε διατυπώσει στον ενθρονιστήριο λόγο σας. Στο περ­σινό πασχαλινό του μήνυμα ο μητρο­πολίτης Μεσσηνίας είχε αναφέρει ότι ο Χριστός δεν απαιτεί να μετεξελιχθούμε σε μια ακτιβιστική ομάδα προνοιακού τύπου. Αισθάνεστε επικεφαλής μιας τέτοιας ομάδας;

Τα λόγια του Χριστού μας «εντολή νέα σάς δίνω, να αγαπάτε αλλήλους, όπως εγώ σας αγαπώ, έτσι να αγαπάτε και εσείς ο ένας τον άλλον. Έτσι θα γνωρίζουν όλοι πως είσθε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας» (Ιωάνν. 13,34-35) δεν αφήνουν περιθώρια ξεστρατήματος, γιατί αλλιώς ο θεμέλιος αυτός λίθος της Εκκλησίας θα με­τατρεπόταν σε μια θεωρητική, αφηρημένη έννοια και όχι σε εφαρμοσμένη αρετή.

Η κρίση του τελευταίου καιρού στην πα­τρίδα μας έδωσε αφορμή να διαπιστώσου­με ότι σε κάθε τοπική Εκκλησία υπάρχουν και λειτουργούν τα ζωντανά μέλη αυτού του Σώματος. Έτσι δυνάμωσε αυτό το κύμα της αγάπης που καθημερινά σώζει ψυχές και προσφέρει ελπίδα και αισιοδοξία. Η συμμετοχή μας στο πρόβλημα και στο αδιέξοδο του αδελφού μας δεν είναι «ακτιβισμός». Θεμέλιο της διδασκαλίας του Χριστού μας είναι η Ορθοδοξία και η Ορθοπραξία.

Η πρότασή σας να δοθούν εκτάσεις της Εκκλησίας προς καλλιέργεια σε νέους θεωρήθηκε και από αρχιερείς σημα­ντική, αλλά μη εύκολα υλοποιήσιμη. Πρόκειται για πυροτέχνημα, όπως ορισμένοι σχολιάζουν, ή υπάρχει κάτι πιο συγκεκριμένο, κάποια πρόταση, ένα σχέδιο;

Στην οικονομική και ευρύτερη κρίση που διέρχεται η χώρα μας, και ιδιαίτερα η ύπαιθρος, προσωπική μου άποψη είναι ότι θα βοηθούσε η προσφορά γης, από εκείνη της ρευστοποιητέας εκκλησιαστικής περι­ουσίας, όσο λίγη και αν είναι, με ορισμένες ασφαλώς προϋποθέσεις και προ πάντων αποφεύγοντας πρότυπα του παρελθόντος.  Έχουν δίκαιο όσοι υποστηρίζουν ότι πρό­κειται για δύσκολο έργο. Αλίμονο, όμως, αν δεν μπορούν ένα ολόκληρο κράτος και η Εκκλησία να ξεπεράσουν τέτοιου είδους «δυσκολίες».

Πρώτα θα πρέπει, όπως υποστήριξα πρόσφατα, να εκκαθαρισθεί το θέμα της Συμβάσεως του 1952 - Το κράτος πα­ρέλαβε 700.000 περίπου στρέμματα εκκλησιαστικής γης (ρευστοποιητέας). Τι απέγιναν αυτά, πώς έγινε η διανομή. σε τι καθεστώς βρίσκονται σήμερα;

Και πώς θα γίνει η προτεινόμενη παραχώρησις όταν οι θεσμοί (Εκκλησία - Πολιτεία) δεν γνωρίζουν πόσες εκτάσεις υπάρχουν και πού; Επομένως, είναι αναγκαίο να απο­τυπωθούν σε καταλόγους και επί τη βάσει αυτών να πραγματοποιηθούν οι παραχω­ρήσεις με ορισμένες προϋποθέσεις.

Αρκετοί συνέδεσαν την πρόσφατη επίσκεψη σας στον Κορυδαλλό με τον επιχειρηματία κ. Λαυρεντιάδη. Επειδή πλανώνται σκιές, θα θέλατε να ξεκα­θαρίσετε τη θέση σας;

Όπως γνωρίζετε, τις μεγάλες ημέρες της Χριστιανοσύνης επισκέπτομαι και τις φυλακές. Εφέτος τα Χριστούγεννα επέλεξα να επισκεφθώ τις φυλακές του Κορυδαλ­λού, να δω τους εκεί εγκλείστους, όπως και έκανα, και μεταξύ αυτών και τον κ. Λαυρεντιάδη. Τον κ. Λαυρεντιάδη τον γνώρισα σε μια δύσκολη ώρα της ζωής του, κτυπημένο από μια σκληρή και επικίνδυνη ασθένεια. Οι σχέσεις μας έκτοτε ήσαν ανθρώπινες και πνευματικές, χωρίς ανάμειξη στις επαγ­γελματικές του ενασχολήσεις.

Όταν έγινα αρχιεπίσκοπος, με επισκέφθηκε και μου εδήλωσε ότι θα ήθελε να βοηθήσει οικο­νομικά σε ό,τι χρειαζόταν η Αρχιεπισκοπή στον φιλανθρωπικό τομέα. Έτσι, ανέλαβε να αποπερατώσει ένα εξαώροφο κτίριο της Εκκλησίας, όπου στεγάστηκε η Αποστολή με όλες τις υπηρεσίες της, και βοήθησε γεν­ναία, οικονομικά, στο ξεκίνημα των συσσι­τίων και των λοιπών προγραμμάτων. Στην προκειμένη περίπτωση, η Δικαιο­σύνη θα επιτελέσει το έργο της. Την εμπι­στευόμαστε. Όμως και οι ανθρώπινες και πνευματικές σχέσεις δεν αφανίζονται.

Τα οικονομικά της κε­ντρικής διοίκησης δεν είναι ανθηρά. Μήπως ήταν λάθος η πολιτική επένδυσης στις μετοχές της Εθνικής Τράπεζας, η οποία συνοδεύτηκε και με ένα επαχθές δάνειο, 26 εκατ. αν δεν κάνω λάθος, προκειμένου να συμμε­τάσχει η Εκκλησία στην αύξηση του κεφαλαίου;

Τα οικονομικά της κεντρικής διοίκησης της Εκκλησίας όχι μόνο δεν είναι ανθηρά, αλλά οδηγούμεθα σε οικονομικό αδιέ­ξοδο. Ασφαλώς ήταν λάθος η τακτική επένδυσης σε μετοχές τραπεζών, και μάλιστα με δυσβάστακτα δάνεια. Άλλωστε, και αυτού του είδους η επένδυσις έχει τους δικούς της κανόνες, τους οποίους δυστυχώς δεν ακο­λούθησε το οικονομικό επιτελείο της Εκκλησίας.

Η υπόθεση της αξιοποίησης της εκκλησιαστικής περιουσίας της κεντρικής διοίκησης, όπως το κτίριο που στεγαζόταν το υπουργείο Παιδείας στην οδό Μητροπόλεως, τα οικόπεδα στη Βουλιαγμένη, επανήλθαν πρόσφατα στη δημοσιότητα. Υπάρχει κάτι πιο συγκεκριμένο, δεδομένων και των συζητήσεων που κάνετε με την κυβέρνηση;

Η αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας της κεντρικής διοίκησης είναι θεμελιώδες ζήτημα, ιδιαίτερα σήμερα. Εδώ και πολύ καιρό συζητάμε με τους εκπροσώπους της Πολιτείας για την αποδέσμευση της, όμως ακόμη δεν έχει επιτευχθεί κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Η έμφαση στο κοινωνικό έργο που ενισχύθηκε και λόγω των επιπτώσεων της κρίσης σάς έφερε πιο κοντά και με την Αριστερά; Μήπως το αντίθετο συμβαίνει με την περίπτωση της Χρυσής Αυγής;

Η Εκκλησία ακολουθεί την πορεία της αγαπώντας όλους τους ανθρώπους, ακόμη κι αυτούς που την πολεμούν και την απορρίπτουν. Κάθε κοινωνικό ρεύμα που δεν σέβεται το ανθρώπινο πρόσωπο και τη θεόσδοτη ελευθερία του δεν είναι συμβατό με τη χριστιανική διδασκαλία.

Στα κατα καιρούς δημοσιεύματα για την επιχορήγηση των ΜΚΟ, δεσπόζουσα θέση έχει η περίπτωση της Αλληλεγγύης. Τι απέγινε με την υπόθεση αυτή, γιατί υπάρχει η αίσθη­ση ότι «βάλτωσε»;

Πρόκειται για το δυσβάστακτο βάρος που κληρονόμησα και με ταλαιπωρεί ακό­μη. Από την πλευρά μας έχει ολοκληρωθεί η έρευνα, και το πόρισμα έχει υποβληθεί καθηκόντως στην αρμόδια υπηρεσία του υπουργείου Εξωτερικών και στη Δικαιο­σύνη από καιρό. Αναμένουμε το αποτέλε­σμα.

Η διαφάνεια και η καταπολέμηση της διαφθοράς βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των αιτημάτων της κοινωνί­ας. Τα βήματα που έχει κάνει η Αρχι­επισκοπή προς αυτή την κατεύθυνση, όπως η δημοσίευση του προϋπολογι­σμού, είναι γνωστά. Σε επίπεδο Συνό­δου και μητροπόλεων τι συμβαίνει;

Αποτελεί αυτονόητη υποχρέωση όλων μας να αγωνισθούμε κατά της διαφθοράς. Η Αρχιεπισκοπή ακολούθησε τις προτάσεις της Πολιτείας σε ό,τι φορά το θέμα αυτό. Το ίδιο έπραξαν η κεντρική διοίκηση και αρκετές μητροπόλεις.

Πρόσφατα, δημιουργήθηκε θόρυβος σχετικά με υποθέσεις καταθέσεων αρ­χιερέων σε λογαριασμούς τραπεζών που υποτίθεται ότι ερευνά το ΣΔΟΕ, θέμα για το οποίο εκδόθηκε και σχετι­κή ανακοίνωση από τη Σύνοδο.  Πέρα από πιθανές σκοπιμότητες, αλήθειες και ψέματα, θεωρείτε ότι υπάρχουν «φακελάκια» και στην Εκκλησία; Ποια είναι η γενικότερη θέση σας;

Ο θόρυβος αυτός πιστεύω ότι οφείλεται σε κακοήθειες ή σε σκοπιμότητες. Όταν δημοσιεύθηκαν τα περί υποτιθέμενων καταθέσεων αρχιερέων σε λογαριασμούς τραπεζών, απευθυνθήκαμε πάραυτα στο ΣΔΟΕ, το οποίο επισήμως μας απάντησε ότι μέχρι τότε δεν υπήρχε καμία τέτοια περίπτωσις. Αν με τη λέξη «φακελάκια» εννοείτε τα λεγόμενα «τυχηρά», σας λέω τα εξής: η επί­σημη οδηγία της Εκκλησίας είναι όλα τα μυ­στήρια (γάμοι, βαπτίσεις κ.λπ.) να τελούνται δωρεάν. Αν, ωστόσο, οι ενδιαφερόμενοι επιθυμούν να προσφέρουν κάτι στον ιερέα ή στον ιερό ναό για κάλυψη των αναγκών του, τότε η προσφορά αυτή εισπράττεται με απόδοση σχετικής απόδειξης.

Η συζήτηση για την αλλαγή ή τροπο­ποίηση του Καταστατικού Χάρτη, την ανάγκη της οποίας είχατε και ο ίδιος  επισημάνει, έχει «παγώσει», θα πρέπει να αναμένουμε εξελίξεις;

Η συζήτηση για την αλλαγή του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας, λόγω της πολιτειακής συγκυρίας, δεν μπορεί να προχωρήσει. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν ορισμένα θέματα για τα οποία χρειάζονται μεταρρυθμίσεις. Ωστόσο, ο υφιστάμενος Καταστατικός Χάρτης είναι ο καλύτερος από όσους λειτούργησαν μέχρι σήμερα. Επομένως υπάρχει και ο αντίλογος, μήπως επιδιώκοντας μικρές μεταρρυθμίσεις επιφέρουμε επιζήμιες αλλοιώσεις.

Το θέμα του χωρισμού, του διαχωρισμού, βελούδινου ή μη, των διακριτών ή μη ρόλων με την Πολιτεία, επανέρχεται συχνά στην επικαιρότητα. Υπάρχουν «κόκκινες γραμμές» από πλευράς Εκκλησίας;

Ο χωρισμός Εκκλησίας και Πολιτείας στην πράξη έχει γίνει. Δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε για χωρισμό, αλλά για καθορισμό διοικητικών αρμοδιοτήτων των δυο θεσμών. Ασφαλώς και υπάρχουν «κόκκινες γραμμές» από πλευράς Εκκλησίας….

Πρόσφατα θεσμοθετήθηκε από τη Βουλή το Ίδρυμα Ποιμαντικής Επιμόρφωσης της Αρχιεπισκοπής, ένα αγαπημένο σας - νομίζω - θέμα η  επιμόρφωση των κληρικών, που σας απασχολεί από παλαιά. Το ίδρυμα θα αποτελέσει το πρότυπο ανάλογων πρωτοβουλιών και από τις μητροπόλεις; Διότι εκφράζονται και αντιδράσεις.

Ασφαλώς είμαι ικανοποιημένος για την θεσμοθέτηση από τη Βουλή του Ιδρύματος Ποιμαντικής Επιμόρφωσης της Αρχιεπισκοπής. Ζώντας την σύγχυση και την απαξίωση των Σχολών Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως και την αυξανόμενη ανάγκη της κοινωνίας για λειτουργούς της Εκκλησίας, αποβλέπω στη δημιουργία ιδιωτικής Εκκλησιαστικής Σχολής της Αρχιεπισκοπής για τους αυριανούς κληρικούς της.

Το Γραφείο της Ελλαδικής Εκκλησίας στις Βρυξέλλες για το οποίο παλαιότερα υπήρξαν τριβές με το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν ακούγεται συχνά. Μήπως τελεί υπό κατάργηση;

Ασφαλώς λειτουργεί  Απλώς, ο θόρυβος των πολλών προβλημάτων της χώρας μας επικαλύπτει τις όποιες προσπάθειες του εν λόγω Γραφείου.

Ο αθόρυβος απολογισμός μιας 5ετίας

Ας μας επιτραπεί μια παρέκβα­ση. Είναι γνωστό, κάτι που συχνά παρεξηγείται, ότι θέματα που σχετίζονται με την προβολή, τη δημοσιότητα, την έμφαση στην επικοινωνιακή διάσταση δεν συνάδουν με τον χαρακτήρα του αρχιεπισκόπου. Ίσως σε αυτή τη στάση που τηρεί δεκαετίες τώρα να οφείλεται το κλίμα εμπιστοσύ­νης που έχει καλλιεργηθεί προς το πρόσωπο του από διαφορετικές πλευρές (πολιτικών συμπεριλαμβα­νομένων) και εκφράζεται πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας.

Όταν ο γράφων διατύπωσε το αίτημα για τη συνέντευξη, με την ευκαιρία της επετείου από την ενθρόνιση του αρχιεπισκόπου, η πρώτη απάντηση ήταν να διαβάσουμε τον προ πενταετίας ενθρονιστήριο λόγο του, διαπιστώνοντας ιδίοις όμμασι αν έγιναν πράξη τα όσα εκεί αναφέρονται. Στο περιεχόμενο της συνέντευξης που παραθέτου­με δεν αναφέρεται τίποτε για το έργο που έχει επιτελεσθεί από την Αρχιεπισκοπή.

Στον ενθρονιστήριο λόγο, αφού τονιζόταν ότι δεν θα διατυπώνονταν «προγραμματικές δηλώσεις», αναφέρονται ορισμένα σημεία στα οποία θα δινόταν ιδιαί­τερη προσοχή μέσω της αξιοποίη­σης υφιστάμενων και δημιουργίας νέων υποδομών, όπως η μέριμνα και η προσωπική επαφή με τους νέους, η ανάδειξη της πολιτισμικής παρακαταθήκης και η πρόσκληση προς τους ανθρώπους των γραμμά­των και των τεχνών, η ποιμαντική φροντίδα προς τον δοκιμαζόμενο συνάνθρωπο, τον φτωχό, τον πρόσφυγα, τον μετανάστη, τον αναξιοπαθούντα, την έμφαση στην ποιότητα των εκκλησιαστικών στε­λεχών.

Το πνευματικό κέντρο στο Ρουφ, η βιβλιοθήκη, η στέγη για παιδιά με νοητική καθυστέρηση, το κέντρο ηλικιωμένων, ο βρεφονηπι­ακός σταθμός, το κέντρο παιδείας και πολιτισμού και οι κατασκηνώ­σεις, το κοινωνικό φροντιστήριο, τα συσσίτια φυσικά αποτελούν μέρος μιας αθόρυβης δραστηριότητας που έχει προσφέρει, απτούς στον καθένα, καρπούς.

 Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΘΗΚΕ
ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ κ. ΦΑΝΗ ΚΑΛΑΤΖΗ.

Ο ΠΑΠΑΔΗΜΟΥΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ

Το αντιρατσιστικό κήρυγμα του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, εξήρε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης, από τον προσωπικό του λογαριασμό στο twitter.

Συγκεκριμένα, ο κ. Παπαδημούλης, έγραψε το εξής:«Το ηχηρό αντιρατσιστικό μήνυμα του Ιερώνυμου σήμερα, 80 χρόνια μετά από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, να ακουστεί και να μην πνιγεί στα ΜΜΕ».

Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (2 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ)

«Κόλπους Πατρός τυπούσι του σου,
Χριστέ μου, του Συμεών αι χείρες, αι φέρουσί σε.»

Τους κόλπους του ουρανίου Πατέρα συμβολίζουν, Χριστέ μου, τα χέρια του Συμεών που Σε κράτησαν στην αγκαλιά του.

Μόλις πέρασαν σαράντα ημέρες από την γέννηση του Θεανθρώπου, προσεφέρθη ο Κύριος στο ιερό υπό Μητρός Παρθένου, και υπεδέχθη Αυτόν ο πρεσβύτης Συμεών. Κατά τη διάταξη του Μωσαϊκού νόμου «παν άρσεν πρωτότοκον έσται αφιερωμένον τω Θεώ, και την εις τούτον νενομισμένην θυσίαν προσενέγκη, ζεύγος τρυγόνων, ή δύο νεοσσούς περιστερών». Δηλαδή, κάθε πρωτότοκο αρσενικό παιδί ήταν αφιερωμένο στο Θεό, και προς τούτο γινόταν μία συγκεκριμένη τελετή στο ναό, περιλαμβάνουσα και προσφορά δύο τρυγόνων ή περιστεριών.

Λαβών δε ο πρεσβύτης Συμεών τον Κύριο της δόξης στα χέρια του είπε το «Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα κατά το ρήμα σου εν ειρήνη…». Τώρα, δηλαδή, Κύριε, ας πεθάνω, αφού είδα το Σωτήρα του κόσμου. Διότι αυτό περίμενε χρόνια ο δίκαιος Συμεών˙ να δει με τους οφθαλμούς του τον Κύριο και Θεό του. Και πλέον ευτυχισμένος μπορούσε να υπάγει εις τα αγκάλας του Θεού. Έπειτα από αυτή τη γενική αναφορά, γίνεται κατανοητό ότι ο σαραντισμός έχει τις ρίζες του στην εποχή του Μωυσή (καθώς αυτό το στοιχείο το αντλούμε μέσα από τον Μωσαϊκό νόμο). Λέγοντας «σαραντισμό», εννοούμε ότι η μητέρα προσφέρει το νεογέννητο στο ναό και αυτό προς δόξαν του τριαδικού Θεού.

Η γυναίκα, έπειτα από την κύηση χρειάζεται ένα διάστημα ώστε να επανέλθει και πάλι στην προ του τοκετού κατάσταση. Αυτό το διάστημα ίσως είναι λιγότερο από της σαράντα ημέρες, αλλά από τη στιγμή την οποίαν οι πατέρες της εκκλησίας θέσπισαν αυτό τον συμβολικό αριθμό, οφείλουμε κι εμείς να τον υπακούμε.. Σίγουρα αυτοί κάτι παραπάνω θα γνώριζαν για να εισάγουν αυτό το διάστημα των σαράντα ημερών. Ας μη μας διαφεύγει άλλωστε ότι την εποχή διαμορφώσεως των τελετουργικών της Εκκλησίας μας, τόσες ημέρες εχρειάζοντο.

Η γυναίκα λοιπόν, κατά το πρότυπο της Παναγίας, έπειτα από σαράντα ημέρες πηγαίνει το βρέφος στο ναό για δυο λόγους. Πρώτον, για να εισάγει το βρέφος στο ναό, ώστε αυτό να μπορεί στη συνέχεια να βαπτισθεί και να συμμετάσχει στην εν Χριστώ λατρευτική ζωή, και δεύτερον για να καθαρισθεί και αυτή (καθώς οι ευχές του σαραντισμού αναφέρονται και στον καθαρισμό της γυναικός). Παρατηρούμε ότι, όταν η γυναίκα έρχεται στο ναό για να λάβει υπο του ιερέως την ευχή του σαραντισμού, ο ιερεύς δεν την αφήνει να μπει στον κυρίως ναό, διότι θεωρείται ακόμα ακάθαρτη. Ακάθαρτη και όχι αμαρτωλή, όπως το συγχέουν πολλοί άνθρωποι στις ημέρες μας. Η γυναίκα δεν διέπραξε καμία αμαρτία, αντιθέτως έφερε στον κόσμο έναν άνθρωπο. Ακαθαρσία θεωρείται ό,τι αποβάλλεται από τον ανθρώπινο οργανισμό, δια τούτο και παραμένει η γυναίκα έπειτα από την κύηση στον οίκο της για σαράντα ημέρες, ώσπου να καθαριστεί πλήρως και να μπορεί να συμμετάσχει και πάλι στη λατρευτική ζωή της εκκλησίας.

Γι΄αυτό το λόγο και διαβάζει ο ιερεύς την ευχή στον πρόναο του ναού και έπειτα καθώς λαμβάνει στα χέρια του το βρέφος και το εισάγει στον κυρίως ναό, τότε και η γυναίκα, αφού έχει καθαρισθεί από τις ευχές, ασπάζεται μετ’ ευλαβείας τις εικόνες. Όλα αυτά γίνονται προς μίμηση του σαραντισμού του Κυρίου. Ας δούμε όμως τώρα λίγο αναλυτικότερα την ακολουθία του σαραντισμού. Σήμερα, ως γνωστόν, η ακολουθία του σαραντισμού αποτελείται από τέσσερις ευχές. Θέμα και των τεσσάρων ευχών είναι η προσαγωγή του βρέφους στο ναό κατά το πρότυπο του Κυρίου (σύμφωνα με τις διατάξεις του Μωσαϊκού νόμου).

Οι ευχές αποτελούν ευλογίες του βρέφους και δεήσεις υπέρ αυτού, που κατά «μίμησιν» του Κυρίου προσάγεται στο ναό και αφιερούται στο Θεό. Αυτός είναι και ο εμφανείς σκοπός της ακολουθίας. Το παιδί εισέρχεται στην εκκλησία και αυτό σαραντίζει και όχι η μητέρα του. Η μητέρα συνοδεύει το βρέφος και ευλογείται μαζί με αυτό. Αναφέροντας ότι, η ευλογία περιλαμβάνει και τους δυο γονείς μαζί, και όχι μόνο την μητέρα, όπως συνήθως γίνεται. Πρέπει επίσης να επισημανθεί το γεγονός, ότι το βρέφος είναι χωρίς αμφιβολία αβάπτιστο, διότι προϋποθέτουν και οι δυο ευχές ότι η είσοδός του στο ναό γίνεται για πρώτη φορά, καθώς ζητούν να αξιωθεί «εν καιρώ ευθέτω» του αγίου βαπτίσματος.

Εξ άλλου οι ευχές της πρώτης ημέρας, της ογδόης, και της τεσσαρακοστής παρουσιάζουν προοδευτικό χαρακτήρα και εντάσσονται ουσιαστικά στις προβαπτισματικές πράξεις. Η κλιμάκωσις είναι φανερή. Την πρώτη ημέρα ευλογείται το βρέφος και χαιρετίζεται η έλευσή του στο κόσμο. Την όγδοη λαμβάνει το όνομα και χαρακτηρίζεται πια «δούλος Χριστού» και «χριστιανός». Την τεσσαρακοστή ημέρα εισέρχεται στο ναό του Θεού και «προσφέρεται» σε Αυτόν. Έπονται δε, η κατήχησις, το βάπτισμα, το χρίσμα και η θεία κοινωνία. Επίσης, κατά την παράδοση αλλά και κατά τις τυπικές διατάξεις της ακολουθίας, έπειτα από την ανάγνωση των ευχών, ο ιερεύς κρατώντας στα χέρια του το βρέφος το εισάγει στο ιερό βήμα αδιακρίτως φύλου.

Σύμφωνα με τον καθηγητή κ. Ι. Φουντούλη, ούτε οι ευχές, ούτε οι τυπικές διατάξεις της ακολουθίας κάνουν διαχωρισμό μεταξύ φύλου, αλλά εισάγονται στο ιερό βήμα και προσκομίζονται στο Θεό (καθώς ο ιερεύς τα ανυψώνει με τα χέρια του στον ουρανό), ως «δώρον» και «ανάθημα». Πού αλλού θα προσφερθεί το δώρο στο Θεό, παρά στο θυσιαστήριό του; Αυτό ακριβώς ερμηνεύει και την είσοδο όλων των βρεφών αδιακρίτου φύλου στο Άγιο βήμα. Δεν έχει καμία σχέση με την ιερωσύνη που επιφυλάσσεται στους άνδρες. Πρόκειται περί πράξεως προσφοράς του νέου ανθρώπου στο Θεό και για τον χριστιανισμό δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ άρρενος και θηλαίου.

Συνελοντ’ ειπείν, ο σαραντισμός είναι μια πανάρχαια λειτουργική πράξη της εκκλησίας μας, η οποία έχει τις ρίζες της στον Μωσαϊκό νόμο, καθώς αυτός γίνεται σήμερα ως προτύπωση της υπαπαντής του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και οι γυναίκες συμβολίζουν την Παναγία, η οποία έφερε στις αγκάλες της τον Υιόν της και τον πρόσφερε στον ναό ως θυσίαν «ευπρόσδεκτη».
---------------------------
 Υπαπαντή: Γιορτή της ΜΗΤΕΡΑΣ

2 Φεβρουαρίου σήμερα και η Ορθόδοξη Εκκλησία μας τιμά και γιορτάζει την Υπαπαντή του Κυρίου μας, τον Σαραντισμό ή Εκκλησιασμό, όπως αλλιώς λέγεται.Υπαπαντή θα πει προϋπάντηση, (από το ρήμα υπαπαντώ: υπό + απαντώ) και έχει σχέση με δυο γεγονότα που καταγράφουν οι πηγές της ορθόδοξης πίστης, πού βρίσκουν την εκπλήρωσή τους την μέρα αυτή. Το πρώτο ήταν η νομική υποχρέωση του Ιωσήφ και της Θεοτόκου Μαρίας, γονέων του Ιησού Χριστού . Κάθε Εβραίος πατέρας είχε την υποχρέωση από τον Μωσαϊκό Νόμο να προβεί στον εξαγιασμό και την αφιέρωση του πρωτότοκου αρσενικού παιδιού του. Από το βιβλίο τής Εξόδου (13, 1, 12-13) πληροφορούμαστε, ότι ο Θεός, μετά την θανάτωση των πρωτοτόκων παιδιών των Αιγυπτίων, διέταξε τούς Εβραίους να αφιερώνουν σ' Αυτόν, "πάν άρσεν διανοίγον μήτραν".

Ο Εβραϊκός Νόμος ακόμη όριζε, ότι η μητέρα, μετά την τεσσαρακοστή μέρα από τη γέννηση του παιδιού της, έπρεπε να προσέλθει στο Ναό και να προσφέρει "αμνόν ενιαύσιον άμωμον εις ολοκαύτωμα καί νεοσσόν περιστεράς ή τρυγόνα περί αμαρτίας επί την θύραν τής Σκηνής τού Μαρτυρίου πρός τόν ιερέα" (Λευιτ. 12, 7-8). Ο ιερέας μέσα από αυτή την πράξη τής ιερουργίας προέβαινε σε εξιλεωτική θυσία για τον καθαρισμό της μητέρας και την «αφιέρωση» τού παιδιού της στο Θεό. Αυτή την νομική υποχρέωση έπρεπε να εκπληρώσει και η Παναγία, η οποία με τη συνοδεία τού Ιωσήφ, έρχεται στα Ιεροσόλυμα κρατώντας στην αγκαλιά το θείο Βρέφος και μαζί τους νεοσσούς για τη θυσία τού καθαρισμού (Ευαγγ. Λουκάς 2, 22-25).

Ο ίδιος ευαγγελιστής παράλληλα διασώζει και ένα άλλο περιστατικό σχετικό με τον δίκαιο Συμεών, πού κατά την στιγμή της εισόδου στον περίβολο τού Ναού "προϋπάντησε" την Παναγία και το Βρέφος. Στον Συμεών είχε αποκαλυφθεί από το Άγιο Πνεύμα, ότι δεν θα πέθαινε μέχρι να δουν τα μάτια του τον σαρκωθέντα Θεό. Ο Συμεών, αν και άνθρωπος με πολλή ευλάβεια, δυσπίστησε στην προφητεία και πρόβαλλε αντιρρήσεις για το αδύνατο της γεννήσεως ανθρώπου με παρθενογένεση. Ο δίκαιος Συμεών λοιπόν την ημέρα της Υπαπαντής του κυρίου Ιησού Χριστού, αξιώθηκε και να δει και να βαστάξει στην γέρικη αγκαλιά του τον σαρκωθέντα Θεό.

Αξιώθηκε μ' ένα τρόπο θαυμαστό να προσεγγίσει το μεγάλο μυστήριο τού Αιωνίου, πού μπήκε στην διαδικασία τού χρόνου. Η πρώτη μορφή εορτασμού της Μητέρα ήταν στην αρχαία Ελλάδα, μια γιορτή ανοιξιάτικη ήταν αφιερωμένη στη Θεά Γαία (Μητέρα Γη), μητέρα των θεών και των ανθρώπων. Τη γιορτή αυτή διαδέχθηκε η γιορτή που ήταν αφιερωμένη στην κόρη της Γαίας, τη Ρέα. Η Ρέα ήταν η σύζυγος του Κρόνου και η Μητέρα του Δία και όλων των Θεών της αρχαίας Ελλάδας. Στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, συναντάμε τη Γιορτή της Μητέρας ως γιορτή αφιερωμένη στη Θεά Κυβέλη, που γινόταν κάθε Μάρτιο.

Στη συνέχεια, φτάνουμε στην Αγγλία του 15ου-16ου αι. μ.Χ., όπου γιορταζόταν η "Mothering Sunday", δηλ. η "Κυριακή της Μητέρας", την 4η Κυριακή της Σαρακοστής, και ήταν αφιερωμένη στις μητέρες. Εκείνη τη μέρα όλοι οι υπηρέτες έπαιρναν από τα αφεντικά τους μία μέρα άδεια, για να επισκεφτούν τα σπίτια τους και να περάσουν την μέρα τους μαζί με τις μητέρες τους. Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, στις αρχές του 20ου αιώνα, η δασκάλα Άννα Τζάρβις (Anna Jarvis) από τη Φιλαδέλφεια, αγωνίστηκε για την καθιέρωση της Γιορτής της Μητέρας, τη 2η Κυριακή του Μαΐου. Ήθελε να τιμήσει τη μητέρα της που αγωνίστηκε για τη συμφιλίωση Νοτίων και Βορείων Αμερικανών μετά τη λήξη του Αμερικανικού Εμφυλίου πολέμου το 1864.

Οι αγώνες της Άννας Τζάρβις δικαιώθηκαν το 1914, όταν το Κογκρέσο όρισε την επίσημη εθνική Γιορτή της Μητέρας τη γιορτή αυτή. Στην Ελλάδα, γιορτάστηκε για πρώτη φορά η Γιορτή της Μητέρας στις 2 Φεβρουαρίου του 1929, για να συνδυαστεί η Γιορτή αυτή με τη χριστιανική γιορτή της Υπαπαντής. Τελικά, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, η γιορτή μεταφέρθηκε από τις 2 Φεβρουαρίου στη 2η Κυριακή του Μαΐου. 

Υπάρχει μεγάλος προβληματισμός και συζήτηση για την αξία της καθιέρωσης επίσημων «Ημερών». Για ένα μάλιστα πρόσωπο τόσο σημαντικό στη ζωή κάθε ανθρώπου, όπως η μάνα, δε χρειάζεται ο φορμαλισμός του εορτασμού σε παγκόσμιο επίπεδο για να της εκφράσουμε την αγάπη και την ευγνωμοσύνη μας. Ωστόσο οι καταβολές μας ως λαός και η θρησκευτική πίστη σε όποιο βαθμό διακατέχει τον καθένα από μας, εκτιμώ ότι μας συνδέουν συναισθηματικά περισσότερο με το συμβολικό χαρακτήρα της ημέρας της Υπαπαντής, όπου η νεαρή μητέρα Παναγία πραγματοποιεί την πρώτη συμβολικής αξίας πράξη αποδοχής του νέου της ρόλου.

Όσες γυναίκες ευτύχησαν να γίνουν μάνες, συνειδητοποιούν το βάθος της ανθρώπινης συγκίνησης που διακατέχει το ζευγάρι των γονιών και ακόμη περισσότερο την ίδια την μητέρα, όταν κρατώντας στην αγκαλιά το σπλάχνο της «βγαίνει» από την εσωτερική κατάσταση της συγκλονιστικής εμπειρίας της γέννας, των διαρκώς μεταβαλλόμενων συναισθημάτων της προσαρμογής (ορμονικής, σωματικής, ψυχολογικής) στη νέα οικογενειακή πραγματικότητα και «προσέρχεται» στην Εκκλησία για να ζητήσει φώτιση για το παιδί της, κουράγιο για την ίδια και τον άνδρα της ενώ παράλληλα με τον τρόπο αυτό μυείται στην κοινωνία Θεού και ανθρώπων το νέο μέλος.