ΕΙΣΗΓΗΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ
ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΠΑΞΩΝ ΚΑΙ
ΔΙΑΠΟΝΤΙΩΝ ΝΗΣΩΝ
κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΣΤΟ Ι’ ΙΕΡΑΤΙΚΟ
ΣΥΝΕΔΡΙΟ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
ΜΕ ΘΕΜΑ: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ
ΚΡΙΣΕΩΣ ΚΑΙ Η ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΜΑΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑ
(6 Σεπτεμβρίου
2012)
Ἀγαπητοί μου
πατέρες καί ἀδελφοί,
Μέ τή χάρη τοῦ Τριαδικοῦ
Θεοῦ καί τίς πρεσβεῖες τοῦ
προστάτου καί πολιούχου τοῦ τόπου μας Ἁγίου
καί Θαυματουργοῦ Σπυρίδωνος συνήλθαμε σήμερον ἐπί
τό αὐτό στό δέκατο ἱερατικό μας
Συνέδριο. Καί αὐτό διεξάγεται έν μέσω τῆς
μεγάλης κρίσεως. Πολλά τά ἐρωτήματα τά ὁποῖα
τίθενται ἐνώπιόν μας σέ σχέση μέ τήν ποιμαντική μας
διακονία.
Καλούμαστε νά ἐξέλθουμε
ἀπό τόν ἑαυτό μας, νά
νικήσουμε τό ἀνθρώπινο αἴσθημα τῆς
αὐτοσυντηρήσεως, νά ἀποθέσουμε «πᾶσαν
βιωτικήν μέριμναν» καί νά πορευθοῦμε
μέ τόν λαό μας ὡς διάκονοι καί κυρηναῖοι
του. Νά παρηγορήσουμε, νά στηρίξουμε, νά διακηρύξουμε «Ἰησοῦν
Χριστόν καί τοῦτον ἐσταυρωμένον
καί ἀναστάντα» σέ μία περίοδο λύπης καί ἀγωνίας.
Καί δέν εἶναι μόνο κίνηση ἀποδείξεως τῆς
χρησιμότητας ἤ τῆς
παραγωγικότητας μας ἡ προσπάθεια αὐτή. Εἶναι
ἡ οὐσία τῆς
ἀποστολῆς μας. Ἀπό
τήν μία ἡ προσευχή ὑπέρ τοῦ
σύμπαντος κόσμου. Ἀπό τήν ἄλλη ἡ
συσσταύρωση μέ ὅσους δυσκολεύονται. Καί, τέλος, ἡ
ἀναδιοργάνωση τῆς ζωῆς
μας κατά τέτοιον τρόπο ὥστε καί ὡς Ἐκκλησία
νά ἐπιβιώσουμε κατά ἄνθρωπον, ἀλλά
καί νά βοηθήσουμε ὅπου δεῖ.
Κάνουμε αὐτές
τίς σκέψεις ἐξ ἀφορμῆς
τοῦ θέματος τόσο τοῦ ἱερατικοῦ
μας συνεδρίου, ὅσο καί τῆς στοχεύσεως τῆς
διακονίας μας κατά τήν νέα ἱεραποστολική
χρονιά. Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι
ἡ κρίση ἔχει πλήξει
καίρια τήν οἰκογένεια. Συνεχῶς μᾶς
ἐπισκέπτονται ἄνθρωποι οἱ
ὁποῖοι μᾶς
περιγράφουν τά ἀδιέξοδά τους. Μέχρι τήν κρίση τά προβλήματα τῆς
οἰκογένειας ἦταν κυρίως ἠθικά
καί πνευματικά. Ἡ διάλυση τῶν ἀνθρωπίνων
σχέσεων, ἡ ἔλλειψη
πιστότητας ἀνάμεσα στά ζευγάρια, ἡ
κυριαρχία τοῦ ἰδίου
θελήματος, ἡ ἀπουσία οὐσιαστικοῦ
διαλόγου ἀνάμεσα στούς γονεῖς μεταξύ τους
καί μέ τά παιδιά τους, οἱ ποικίλες προκλήσεις, οἱ
ὁποῖες πηγάζουν ἀπό
τόν τουρισμό καί τήν ἠθική ἀσυδοσία, ἡ
ἀπουσία ἑνότητας καί ἤθους
συμπορεύσεως, ὅπως ἐπίσης καί ἡ
ἐνασχόληση τῶν γονέων μέ
τήν ὑλική ἄνεση καί εὐμάρεια
τόσο τῶν ἰδίων ὅσο
καί τῶν παιδιῶν ἔφερναν
τήν οἰκογένεια νά ἔχει ὡς
κύριο στόχο της τήν ἔνταξή της στήν κοινωνία τῆς
καταναλώσεως, στήν ἐξασφάλιση ἀγαθῶν
ὅπως τό ἐξοχικό σπίτι,
τά αὐτοκίνητα γιά κάθε μέλος, τά κινητά τηλέφωνα, ἡ
δυνατότητα γιά ταξίδια, διακοπές καί καλοπέραση.
Ἡ κοινωνία τῆς
εὐμάρειας συνέδραμε μέ ὅλες
τίς ὑποδείξεις τοῦ πολιτισμοῦ,
κυρίως μέσω τῆς τηλεοράσεως καί τῆς διαφημίσεως,
στήν κρίση τοῦ θεσμοῦ. Μέχρι τοῦδε
ἡ ποιμαντική μας διακονία ἔγκειτο
στό νά ὑποδείξουμε στίς οἰκογένειες τῶν
ἐνοριτῶν μας τό πνευματικό
κενό, τό ὁποῖο ἐβίωναν,
καί νά στηρίξουμε ὅσο ἦταν ἐφικτό
τίς προσπάθειες γιά ἔνταξη τόσο τῶν γονέων ὅσο
καί τῶν παιδιῶν στήν ἐκκλησιαστική
ζωή. Στόν ἀγώνα αὐτό συνέδραμαν
τά τελευταῖα χρόνια καί οἱ προσπάθειες τῶν
Σχολῶν Γονέων, οἱ ὁποῖες
κάλυψαν πολλές ἀπό τίς ἀνάγκες τῶν
οἰκογενειῶν νά ἀκοῦνε
ὑπεύθυνο λόγο, καί θεολογικό καί ἐπιστημονικό,
πάνω στά προβλήματα τά ὁποῖα ἀντιμετωπίζουν.
Βαρύνουσας σημασίας εἶναι
καί ἡ συμβολή τῶν πνευματικῶν
πατέρων, οἱ ὁποῖοι
δίνουν ἀπό τήν καρδιά τους, ἀπό τήν μόρφωσή
τους κατά Θεόν καί κατά ἄνθρωπον, συμβουλές, ὁδηγίες καί ἀποτυπώνουν
τήν συμπαράσταση τῆς Ἐκκλησίας στήν ἀγωνία
ὅλων, μεγαλυτέρων καί νεωτέρων, γιά τήν πορεία τῶν
ἀνθρωπίνων σχέσεων στήν ζωή τῆς
οἰκογένειας. Ἐξάλλου, τά
τελευταῖα χρόνια διαπιστώνουμε, μέ ἰδιαιτέρα
χαρά, μία ἄνθηση ἐκδόσεων ἐνδιαφερόντων
βιβλίων, ὅπως ἐπίσης καί τήν ὕπαρξη
κατηρτισμένων κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι
συνδυάζουν τόσο τίς ἰδιότητες τοῦ ποιμένα, ὅσο
καί τοῦ εἰδικοῦ
θεραπευτῆ, δίδοντας τήν εὐκαιρία στόν
κάθε ἐνδιαφερόμενο νά προβληματιστεῖ
ποικιλοτρόπως καί οὐσιαστικῶς. Ἡ
ἐνσκήψασα κρίση, ὅμως, προσέθεσε
ἕναν παράγοντα, ὁ ὁποῖος
φαινόταν ὅτι δέν ὑπῆρχε
περίπτωση νά ἀγγίξει τήν πραγματικότητά μας. Ἔφερε
τό ἄγχος τῆς ἐπιβιώσεως,
κάνοντάς μας νά ἐπιστρέψουμε ψυχολογικῶς
καί οἰκονομικῶς σέ ἐποχές,
τίς ὁποῖες οἱ
νεώτεροι δέν γνώρισαν καί οἱ μεγαλύτεροι εἴχαμε
ἐλπίσει ὅτι εἶχαν
παρέλθει ἀνεπιστρεπτί. Τό δυσκολότερο εἶναι
ὅτι ἡ κρίση
βρίσκεται στήν ἀκμή της, μέ ἀποτέλεσμα νά
μήν γνωρίζουμε τί μέλλει γενέσθαι.
Οἱ συνεχεῖς
περικοπές στούς μισθούς καί στίς συντάξεις, ἡ ἀνεργία
ἡ ὁποία συνεχῶς
αὐξάνει, τά ἀδιέξοδα στήν ἰατροφαρμακευτική
περίθαλψη, ὅπως ἐπίσης καί ἡ
ἀπουσία, τουλάχιστον μέχρι τώρα, προοπτικῶν ἀναπτύξεως
τῆς οἰκονομίας σέ
νέους προσανατολισμούς, συντηροῦν ἕνα
κλίμα συγχύσεως καί ἀβεβαιότητος. Οἱ γονεῖς
προσανατόλιζαν μέχρι τώρα τά παιδιά τους στήν μόρφωση. Ἡ
μόρφωση ὅμως ἄφηνε στήν ἅκρη
τήν χειρωνακτική ἐργασία καί ὁδηγοῦσε
σέ ἐργασία, ἡ ὁποία
περιελάμβανε τήν παροχή ὑπηρεσιῶν
πρός τούς ἄλλους ἀνθρώπους, γιά
τίς ὁποῖες ὁ
ἐργαζόμενος ἁμειβόταν.
Ἀκόμη καί τά
διάφορα καταστήματα δέν ἐμπορεύονται
προϊόντα, τά ὁποῖα παράγουν οἱ
καταστηματάρχες, ἀλλά εἶναι χῶροι
μεταπωλήσεως ἐμπορευμάτων, τά ὁποῖα
ἄλλοι παράγουν. Αὐτό ἔχει
ὡς ἀποτέλεσμα ἡ
κρίση, ἐξαιτίας τῆς ἐλλείψεως
ρευστότητος ὡς πρός τό χρῆμα, νά μήν ἐπιτρέπει
τόσο στούς μέχρι πρότινος καταναλωτές, ὅσο καί στούς
παρόχους προϊόντων καί ὑπηρεσιῶν, νά ἐπιβιώσουν,
ἐπειδή δέν ἔχουν τήν
δυνατότητα νά παράγουν τά βασικά εἴδη διατροφῆς,
ένῶ ἔχουν
καί ἀδυναμία ἐξευρέσεως
χρημάτων γιά νά τά προμηθευθοῦν ἀπό
τούς ἐλάχιστους οἱ ὁποῖοι
μποροῦν νά τά παράγουν. Ἡ ἀνεργία
γεννᾶ μεγάλο πρόβλημα ἐπιβιώσεως.
Γι’ αὐτό τόσο τό
Κοινωνικό Παντοπωλεῖο, ὅσο καί τά
συσσίτια, καλοῦνται νά καλύψουν ὁλοένα καί
περισσότερες περιπτώσεις δοκιμαζόμενων ἀνθρώπων καί οἰκογενειῶν.
Ἡ οἰκογένεια δέν ἦταν
ἕτοιμη νά ἀντιμετωπίσει
τήν κρίση. Τά μέλη της μεγάλωναν μέ τἀ δεδομένα τῆς
ἀνέσεως. Οἱ γονεῖς
συνήθιζαν νά ἱκανοποιοῦν τίς ἐπιθυμίες
τῶν παιδιῶν τους μέ
παροχές. Ἔτσι, τά ἔκαναν νά ἀναπτύσσουν
τό «ἴδιον θέλημα», νά παραδίδουν τόν ἑαυτό
τους σέ ἕναν ἀτομοκεντρισμό,
ὁ ὁποῖος
δέν ἐπέτρεπε σ’ αὐτά νά ἔχουν
πνευματικούς προβληματισμούς, ἐνῶ
τά ὠθοῦσε νά
κλείνονται στόν ἑαυτό τους, στά δικαιώματά τους, στίς ἐπιθυμίες
τους, στήν ζωή ἐντός τοῦ πολιτισμοῦ
καί τῆς ἐποχῆς
μας. Ἡ κρίση ἀλλάζει
σαρωτικά τά δεδομένα. Πῶς λοιπόν νά προσαρμοσθοῦν
ὅλοι, ἰδίως οἱ
νεώτεροι, σέ μία κατάσταση λιτότητος, στερήσεως, ἀπουσίας
δυνατοτήτων καλύψεως τῶν ἐπιθυμιῶν;
Τό αὐτό καί στή
σχέση τοῦ ζευγαριοῦ, ἡ
ὁποία στηριζόταν στήν ὑποκατάσταση
τῆς ἀγάπης μέ τήν ἄνεση,
τά δῶρα, τίς ἐξόδους, τήν
διασκέδαση, τά ταξίδια, τά ἀγαθά, τήν
μόδα. Τώρα πού αὐτά ἐκλείπουν ἤ
ἐχουν ἤδη ἐκλείψει
πῶς θά μπορέσει τό ζευγάρι νά ἀντέξει
ὄχι μόνο τήν ἀλλαγή τοῦ
τρόπου ζωῆς, ἀλλά καί ὁ
ἕνας τό ἀληθινό πρόσωπο
τοῦ ἄλλου; Ἄς
λάβουμε ὑπ’ ὄψιν μας καί
κάτι ἀκόμη. Ἡ ἄνεση,
τήν ὁποία ζήσαμε, εἶχε ὡς
βάση της τό δανεικό χρῆμα. Οἱ τράπεζες
χορηγοῦσαν ἀφειδῶς
δάνεια, τά ὁποῖα παρουσίαζαν ὡς
εὐκαιρίες γιά τήν εὐμάρεια τῶν
ἀνθρώπων. Μέ τήν κρίση ὄχι
μόνο ἔπαψε ἡ τραπεζική
βρύση νά ρέει χρῆμα, ἀλλά καί ἄρχισε
νά ζητεῖ τά ὀφειλόμενα, μέ ἀποτέλεσμα
τά χρέη νά μήν εἶναι μόνο κρατικά. Οἰκογένειες
βρίσκονται αὐτή τή στιγμή σέ ἀδιέξοδο, ἀδυνατῶντας
νά καλύψουν τά χρέη τους.
Αὐτή ἡ
κατάσταση ἐπιτείνει τήν ἀπελπισία, τήν ἀβεβαιότητα,
τήν ἀγωνία μεταξύ τῶν μελῶν
τους, μέ ἀποτέλεσμα ὄχι μόνο νά ἔχουμε
αὐτοκτονίες, ἀλλά καί πολλοί
ἄνθρωποι νά ἀπειλοῦνται
μέ φυλάκιση ἤ νά βρίσκονται ἤδη στή φυλακή
γιά χρέη, ἐνῶ ἡ
περιουσία καί τά ὄνειρα πολλῶν οἰκογενειῶν
νά βρίσκονται στόν ἀέρα. Περιγράψαμε αὐτές τίς
καταστάσεις, οἱ ὁποῖες
σᾶς εἶναι γνωστές. Ἴσως
καί κάποιοι ἀπό ἐσᾶς
νά τίς βιώνετε στά δικά σας σπίτια ἤ στά σπίτια τῶν
παιδιῶν σας. Ἡ περιγραφή ὅμως
δέν ἀρκεῖ. Χρέος τοῦ
ποιμένος εἶναι νά δραστηριοποιηθεῖ.
Νά ἐξέλθει ἀπό τήν
ραστώνη. Νά γίνει εὐαίσθητος στά προβλήματα τοῦ
λαοῦ του καί νά δώσει τήν δική του μαρτυρία.
Ὄχι ὅτι
μποροῦμε νά ἀντιμετωπίσουμε
τό εὑρύτερο οἰκονομικό
πρόβλημα τῆς κοινωνίας μας. Αὐτό εἶναι
ἁρμοδιότητα ἄλλων νά τό
λύσουν καί βλέπουμε ὅτι τό τίμημα πού καταβάλλουμε εἶναι
δυσβάσταχτο, μέ ἀμφίβολα ἀποτελέσματα. Ἤδη
ἔχουμε στερηθεῖ τήν ἐλευθερία
καί τήν δυνατότητα νά ὁρίζουμε μόνοι μας τά τοῦ
οἴκου μας. Ἄς μήν πάψουμε ὅμως
νά ἐπισημαίνουμε ὅτι
χρειαζόμαστε συλλογική μετάνοια καί ἀλλαγή
νοοτροπίας σέ γενικότερο ἐπίπεδο. Νά ξαναβροῦμε τίς ἀξίες
μας, τήν πίστη στό Θεό, τήν ἐργατικότητα,
τήν ἐντιμότητα καί τήν ἀξιοπρέπεια
καί, κυρίως, τήν βεβαιότητα ὅτι «οὐκ
ἐπ’ ἄρτῳ
μόνον ζήσεται ἄνθρωπος». Καί τότε θά μπορέσουμε νά ἐκτιμήσουμε
τί σημαίνει ἀγάπη, διάλογος, κοινωνία μεταξύ τῶν
προσώπων, πνευματική παιδεία, γιά νά λειτουργήσουμε μέ ἄλλες
προτεραιότητες στή ζωή μας.
Ἐκτός ὅμως
ἀπό τήν προσπάθεια γιά ἀλλαγή
νοοτροπίας σέ εὑρύτερο ἐπίπεδο,
χρειάζεται ὡς ποιμένες νά προσεγγίσουμε καί πάλι τίς οἰκογένειες
τῶν ἐνοριτῶν
μας. Νά ἐξέλθουμε ἀπό τούς
τοίχους τῶν ναῶν μας καί νά ἐπισκεφθοῦμε
τά σπίτια τῶν μελῶν τῆς
ἐνορίας. Να γνωρίζουμε τά προβλήματά τους καί τίς
δυσκολίες τους. Νά ἀποκτήσουμε οἰκειότητα μαζί
τους, δηλαδή νά ξαναβροῦμε τήν σχέση πνευματικῆς
πατρότητας καί υἱότητας τήν ὁποία καλεῖται
νά ἔχει ὁ ποιμένας μέ
τό ποίμνιό του. Καί νά μιλήσουμε καί νά ὑποδείξουμε
μερικές βασικές ἀρχές πρός τούς ἀνθρώπους, μέσα
ἀπό τόν διάλογο καί τήν ἀγάπη.
Μία τέτοια ἀρχή
εἶναι ἡ νοικοκυροσύνη
στή διαχείριση τῶν οἰκονομικῶν
τοῦ σπιτιοῦ, ἡ
ὁποία θά ἔρθει ὅταν μπορέσουν οἱ ἄνθρωποι
νά δοῦνε τί πραγματικά ἔχουν ἀνάγκη
καί τί ὄχι. Καί γιά νά γίνει αὐτό
χρειάζεται νά ἀπεξαρτηθοῦν οἱ
οἰκογένειες ἀπό τήν μόδα τοῦ
πολιτισμοῦ. Αὐτό ὅμως
προϋποθέτει τήν λέξη «ΟΧΙ». Τόσο οἱ γονεῖς
πρός τά παιδιά πρέπει νά μάθουν νά ἀρνοῦνται
τήν ἱκανοποίηση ὅλων τῶν
ἐπιθυμιῶν, ἀκόμη
καί ἄν χρειαστεῖ νά τά
στενοχωρήσουν, ὅσο καί ὅλη ἡ
οἰκογένεια χρειάζεται νά μπορεῖ
νά ἀντιστέκεται στήν παράδοση στό ἴδιον
θέλημα.
Καἰ αὐτό
θά ἔρθει μόνο μέ πνευματικό ἀγῶνα
καί ἀσκητική διάθεση, δηλαδή μέσα ἀπό
τή σχέση μέ τό Θεό, τή νηστεία, τήν ἐγκράτεια,
τήν λιτότητα. Μέσα ἀπό
τέτοιες προοπτικές εἶναι πιό ἐφικτή ἡ
νοικοκυροσύνη. Μία ἄλλη ἀρχή εἶναι
ἡ άλληλεγγύη καί ἡ ἀγάπη
πρός τούς ἄλλους. Καί ἐδῶ
ἡ ἐκκοπή τοῦ
ἰδίου θελήματος, ἡ ὁποία
βεβαίως εἶναι μία κοπιαστική διαδικασία, ἀλλά
καί ἀναγεννητική, ἀποτελεῖ
σημεῖο κλειδί. Δέν ὑπάρχουμε μόνο
γιά τούς ἑαυτούς μας καί αὐτό μόνο μέσα ἀπό
τή ζωή τῆς οἰκογένειας
μποροῦμε νά τό βιώσουμε. Γιά νά ἔρθει
ὅμως ἡ ἀλληλεγγύη
χρειάζεται τά μέλη τῆς οἰκογένειας νά μάθουν
νά ἔχουν καί νά διαθέτουν χρόνο καί ἀγάπη
μεταξύ τους. Καί ὅ,τι ἀποκτᾶ
κάποιος μέσα ἀπό τήν κοινωνία τῆς ἀγάπης,
μπορεῖ στή συνέχεια νά τό μοιραστεῖ.
Μία τρίτη ἀρχή
εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη
στόν Θεό, ἡ ὁποία ἐνισχύει
τόν ἄνθρωπο καί δέν τόν ἀφήνει νά ἀποκάμει
στίς ὅποιες δυσκολίες. Συνηθίσαμε νά ἔχουμε
ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό μας, στόν
ὀρθολογισμό μας, στά ἀγαθά μας, στίς
ἱκανότητες καί στά χαρίσματά μας, στήν κοινωνική
μας θέση καί ἀποδοχή, στούς ἔχοντες καί
κατέχοντες τήν ἐξουσία, στόν παρόντα χρόνο, στόν «αἰῶνα
τοῦτο τόν ἀπατεῶνα».
Καί διαπιστώνουμε μέ λύπη ὅτι ὁ
παρών χρόνος καί κόσμος μᾶς ἀπογοητεύουν.
Καιρός γιά ἐπιστροφή στόν Θεό.
Καί, ταυτοχρόνως, καιρός γιά ἐργασία
σκληρή, γιά δημιουργία καί παραγωγή. Δέν μποροῦμε πλέον νά ζοῦμε
μέ δανεικά. Δέν μποροῦμε νά ἔχουμε ἐγκαταλείψει
τήν γῆ μας στά χέρια τῶν ἄλλων.
Δέν μποροῦμε νά θεωροῦμε τούς ἑαυτούς
μας κυρίους τοῦ κόσμου, ἐνῶ
δέν ἔχουμε οὔτε τίς ἱκανότητες
οὔτε τήν γνώση γιά κάτι τέτοιο. Ὁ
Θεός εὐλογεῖ αὐτούς
πού ἐργάζονται τήν γῆ, ἀπό
τήν ὁποία μᾶς δημιούργησε.
Αὐτούς πού δέν ἦλθαν στόν
κόσμο αὐτό γιά νά διακονηθοῦν, ἀλλά
γιά νά διακονήσουν. Καί φωτίζει καί ἀνοίγει ὁδούς
σέ ἐκείνους πού ἔχουν τήν
διάθεση νά παλέψουν στή ζωή τους καί δέν τά περιμένουν ἕτοιμα
ἀπό τούς ἄλλους.
Μέ αὐτές τίς ἀρχές
καί ἄλλες ἴσως, μποροῦμε
νά ἐμπνεύσουμε στίς οἰκογένειες τήν ἀλλαγή
νοοτροπίας, τήν μετάνοια, τήν ἐπιστροφή στό
δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ἀρκεῖ
πρῶτοι ἐμεῖς
στήν δική μας ζωή, στήν δική μας οἰκογένεια, στήν
ἐνορία μας, στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο
ζοῦμε νά θέλουμε καί νά μποροῦμε
νά τίς ἐφαρμόσουμε. Καί, τήν ἴδια
στιγμή, νά δοῦμε, στό μέτρο τοῦ ἐφικτοῦ,
πόσο καί πῶς μποροῦμε νά
βοηθήσουμε στίς ὑλικές ἀνάγκες καί στά
προβλήματα, τά ὁποῖα ἔχουν
ἀνακύψει. Νά ὀργανώσουμε ὁμάδες
συμπαραστάσεως καί ἀλληλεγγύης στούς ἐμπερίστατους ἀδελφούς
μας.
Νά συγκεντρώσουμε στό ναό ὅ,τι
δέν χρειάζονται οἱ ἐνορίτες μας,
ροῦχα, σχολικά εἴδη, παιχνίδια
καί νά τά διαθέσουμε στούς χειμαζόμενους. Νά δραστηριοποιηθοῦμε
μέσω τοῦ φιλοπτώχου ταμείου καί νά συνδράμουμε σέ αὐτούς
πού βρίσκονται σέ ἀδιέξοδο. Μπορεῖ νά μή λύσουμε
τό πρόβλημά τους. Θά δείξουμε ὅμως ὅτι
ἡ Ἐκκλησία εἶναι
κοντά τους. Ἄς
μήν λησμονοῦμε ὅμως ὅτι
τά οἰκονομικά προβλήματα καί ἡ
κρίση εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ
πνευματικοῦ τέλματος στό ὁποῖο
ἔχουμε περιέλθει ὡς κοινωνία.
Καί ὅτι στήν οἰκογένεια τά
βαθύτερα προβλήματα ἐπικοινωνίας, ἀγάπης, ἑνότητας,
κατά Θεόν συμπορεύσεως δέν καλύπτονται ἀπό τήν κρίση.
Γι’ αὐτό καί ἀποφασίσαμε
νά ἀφιερώσουμε τήν φετινή ἱεραποστολική
χρονιά στήν ἐνίσχυση τοῦ θεσμοῦ
αὐτοῦ. Στούς
προβληματισμούς μας καλέσαμε νά συνδράμουν σήμερα ὁ
Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Ἀδαμάντιος
Αὐγουστίδης, καθηγητής στήν Θεολογική Σχολή τοῦ
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ψυχίατρος,
λόγιος καί συγγραφέας, κληρικός τῆς Ἱερᾶς
Μητροπόλεως Θηβῶν
καί Λεβαδείας, ὁ ὁποῖος
θά μᾶς μιλήσει γιά τίς συγκρούσεις μέσα στήν οἰκογένεια
καί πῶς μποροῦμε ποιμαντικά
νά συμβάλουμε στήν ἄμβλυνσή τους, ὅπως ἐπίσης
καί ὁ Αἰδεσιμολογιώτατος
Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος
Δορμπαράκης, θεολόγος καί φιλόλογος, ἐκπαιδευτικός,
λόγιος καί συγγραφέας, κληρικός τῆς Ἱερᾶς
Μητροπόλεως Πειραιῶς, ὁ ὁποῖος
θά μᾶς μιλήσει γιά τό πῶς μποροῦμε
νά συμβάλουμε στόν διάλογο ἀνάμεσα στούς
γονεῖς καί τούς ἐφήβους, ἀλλά
καί νά βοηθήσουμε, ὥστε νά ἀνοιχτοῦν
δρόμοι ἐπικοινωνίας στήν οίκογένεια.
Ταυτόχρονα, ὁ
ἱεροκήρυκας μας Ἀρχιμανδρίτης π.
Σεραφείμ Λινοσπόρης, ὑπεύθυνος τῆς Σχολῆς
Γονέων Νοτίου Κερκύρας, θά μᾶς μιλήσει γιά
τό ἔργο τῶν Σχολῶν
Γονέων καί τήν ἀνάγκη ποιμαντικῆς τους
στηρίξεως. Καί τούς τρεῖς
εἰσηγητές εὐχαριστῶ
ὁλοκαρδίως.
Κλείνοντας τίς σκέψεις αὐτές
θά ἤθελα καί πάλι νά ζητήσω ἀπό
τόν καθέναν σας καί κατ’ αὐτήν τήν ἱεραποστολική
χρονιά νά προσπαθήσουμε γιά τόν προσωπικό καταρτισμό μας. Νά μελετήσουμε. Νά ἀξιοποιήσουμε
κάθε πνευματικό μέσο, ἀκόμη καί τῆς συγχρόνου
τεχνολογίας, γιά νά συνδράμουμε στήν ἀνακούφιση τοῦ
λαοῦ μας καί στήν στήριξη τῶν
οἰκογενειῶν τῶν
ἐνοριτῶν μας. Ζητῶ
καί ἀπό τούς ἱεροκήρυκες νά ὀργανώσουν
κατά τόπους ἱερατικές συνάξεις προγραμματισμένα, στίς ὁποῖες
νά συνδράμουν ἔτι συστηματικότερα στήν κατάρτιση τῶν
πατέρων.
Ἄς ἀποτελέσει
καί ἡ φετινή ἱεραποστολική
χρονιά ἐκ νέου ἀφετηρία ἀφυπνίσεως,
ἁγιασμοῦ καί ἀγῶνα
γιά τόν ἐπανευαγγελισμό τοῦ λαοῦ
μας. Ἡ Ἱερά Μητρόπολις
καί ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι
κοντά σας. Καλή ἱεραποστολική χρονιά καί καλή φώτιση!