12 Αυγούστου, 2012

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΤΕΘΕΣΕ ΤΟ ΥΠΟΣΧΘΕΘΕΝ ΠΟΣΟ ΤΩΝ 500.000 ΕΥΡΩ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ.


Το ποσό των 500.000 ευρώ κατέθεσε το Πατριαρχείο Μόσχας σε λογαριασμό της Εκκλησίας της Ελλάδος. Να αναφερθεί ότι το πόσο συγκεντρώθηκε από την Ρωσική Εκκλησία με ευλογία του Πατριάρχη Κυρίλλου, για την ανακούφιση των θυμάτων της κρίσης στην Ελλάδα. 

Η απόφαση για οικονομική ενίσχυση των συσσιτίων της Εκκλησίας από το Πατριαρχείο Μόσχας, είχε ληφθεί κατά τη διάρκεια της επισκέψεως του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου στη Ρωσία. Ο Πατριάρχης Μόσχας τότε επικαλούμενος τον Απ. Παύλο και τη στάση της Ρωσικής Εκκλησίας έναντι των Ελλήνων τόνισε: «Όταν πονάει ένα μέλος, πονάει ολόκληρο το σώμα».

Επίσης να σημειωθεί ότι ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ρωσίας, έχει δηλώσει ότι η οικονομική βοήθεια θα συνεχιστεί και στο μέλλον. Τέλος την επίβλεψη του εράνου για την Ελλάδα, έχει το Συνοδικό Τμήμα του Πατριαρχείου Μόσχας για την Φιλανθρωπία και τα Κοινωνικά Έργα.

Ακόμη στην Ιερά Σύνοδο απεστάλη συνοδευτική επιστολή, από το Πατριαρχείο Μόσχας όπου αναφέρεται ότι το ποσό προορίζεται για την οργάνωση των συσσιτίων.

ΚΕΙΜΕΝΟ - ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ κ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟ.


Ήταν πριν 36 χρόνια, τέτοιες μέρες... Ήμουν εννέα ετών και στη γειτονιά μας, στον Παντοκράτορα, στην Άνω Πόλη της Πάτρας όπου μεγάλωσα, ήλθε η είδηση. Το γειτονόπουλό μας, ο Παντοκρατορίτης Αθανάσιος Λενής, κατά κόσμον, έγινε Επίσκοπος Ταλαντίου! Μετά από ένα χρόνο και κάτι εξελέγη Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Τον είδα να ιερουργεί στην ενορία μας, κάποια στιγμή, και χάρηκα που το σπλάγχνο της έγινε Μητροπολίτης και δη στην Αχαϊα. Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, δεν φανταζόμουν ότι θα μου δινόταν η ευκαιρία να αναπτύξω ένα γόνιμο, πιστεύω, θεολογικό διάλογο, με τον παλιό συνενορίτη μου Επίσκοπο. Παρά το γεγονός ότι ανατραφήκαμε εκκλησιαστικά στην ίδια ενορία, φαίνεται πως η εκκλησιαστική μας συνείδηση παρουσιάζει αρκετές διαφορές.

Διετύπωσα σε πρόσφατο κείμενό μου τον προβληματισμό μου γύρω από την θέση του Σεβ. Αμβροσίου στο ζήτημα του Πατριάρχη Ιεροσολύμων, το γεγονός δηλ. ότι αναγνωρίζει ως κανονικό και νόμιμο Πατριάρχη τον πρ. Πατριάρχη και νυν μοναχό Ειρηναίο και όχι τον σημερινό Πατριάρχη Θεόφιλο.  Η απάντηση του Σεβ. Καλαβρύτων ήταν άμεση και πραγματικά δεν είχα την πρόθεση να...προκαλέσω πάλι τον Σεβασμιώτατο. Όμως η δική του απάντηση στο πρόσφατο άρθρο του καθηγητή Αριστείδη Πανώτη στo Amen.gr δεν με άφησε απαθή, κι έτσι επανέρχομαι στο στίβο του διαλόγου. Ο Σεβ. Καλαβρύτων με χαρακτήρισε στην προς εμέ απάντησή του «άμισθο υποστηρικτή του Οικουμενικού Θρόνου». Αληθώς λέγει. Ειμί. Το αυτό φρονώ πως ισχύει και για τον καθηγητή Αριστείδη Πανώτη.

Και διερωτώμαι:

Κάποιος ορθόδοξος θεολόγος δεν δικαιούται ελεύθερα να παραστέκεται σε αιωνόβιο ιερό θεσμό όπως είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο αποτελεί την κιβωτό του Γένους μέχρι σήμερα; Πρέπει να χαρακτηρίζεται «πατριαρχικός», «έμμισθος» η «άμισθος»; Και βέβαια το Οικουμενικό Πατριαρχείο διακονώντας την ορθόδοξη οικουμένη 17 και πλέον αιώνες, δεν έχει ανάγκη ουδενός, ούτε εμού ούτε άλλου για να υπάρξει και συνεχίζει να φωτίζει την χριστιανοσύνη.  Τα δίκαια του Οικουμενικού Θρόνου στην επικράτεια της σημερινής Ελλάδας δεν χρειάζονται συνήγορο γιατί είναι θεσμοθετημένα αιώνες πριν συσταθεί το Νεοελληνικό Κράτος. 

Άλλωστε το Πρωτείο διακονίας - και όχι εξουσίας - και οι κανονικές αρμοδιότητες του Οικουμενικού Πατριάρχη επί των εκκλησιαστικών πραγμάτων δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ από νόμο στο ελληνικό κράτος. Υπενθυμίζουμε ότι και το Σύνταγμα της Ελλάδος αναγνωρίζει  την προτεραιότητα των Ιερών Κανόνων εντός του ελληνικού εδάφους στα ζητήματα της Εκκλησίας. Έτσι, το πρόσωπο που κατά καιρούς ανέρχεται στον Οικουμενικό Θρόνο έχει την κανονική ισχύ να προστατεύει την ενότητα της δικαιοδοσίας του, σύμφωνα με τον Τόμο της Αυτοκεφαλίας του 1850 και την Πράξη του 1928.

Ας δούμε προσεκτικότερα κάποιες θέσεις του Σεβ. Καλαβρύτων.

- Έγραψε ο Σεβ. ότι το «Σύμψηφο»  διχάζει την εν Ελλάδι Ιεραρχία σε δύο. Όμως οι  αρχιερείς που διακονούν τον ελληνικό λαό λειτουργούν  μέσα στην από αιώνων δικαιοδοσία της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και διχάζονται μόνον λόγω υπάρξεως της  αυτοκεφαλίας. Αυτό το αντιλαμβάνονται όλοι. Και αυτή η ανεξάρτητη Διοίκηση των  46 ιεραρχών της συνδιοικείται επιτροπικά με τους  36 απεσπασμένους ιεράρχες του Θρόνου, των λεγομένων "Νέων Χωρών".

Οι 36 αυτοί ιεράρχες και οι 14 αρχιερείς της Κρήτης και της Δωδεκανήσου, αποτελούν το σύνολον των 50 ιεραρχών που  διακονούν εντός της Ελληνικής Επικράτειας και δικαιούνται να έχουν λόγο στην εκλογή Πατριάρχη. Αν κάποτε  το ελληνικό κράτος απειλήσει την τοπική Εκκλησία με εχθρικό χωρισμό τότε  η ιεραρχία μπορεί να ζητήσει εκείνο που σκέφτηκε το 1987. Τότε και οι αρχιερείς της Παλαιάς Ελλάδος θα  συμμετέχουν και στο Σύμψηφο. 

Σήμερα η   αυτοκεφαλία, λειτουργεί πλέον ως μία των τριών Διοικήσεων που λειτουργούν στη Ελλάδα. Αν ο Σεβ. Αμβρόσιος ονειρεύεται μια ενοποιημένη εκκλησιαστική δικαιοδοσία στην Ελλάδα, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση. Ευτυχώς, ο Θεός οικονόμησε έτσι τα πράγματα ώστε η μέχρι σήμερα παρουσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ελληνική Επικράτεια, να αποτρέπει την ταύτιση εθνικού κράτους και αυτοκεφαλίας, όπως συμβαίνει σε άλλα ορθόδοξα κράτη.

Να υπενθυμίσουμε, όμως, ότι η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος φώναζε στην πλατεία Συντάγματος το 1987 κατά του νόμου του Τρίτση και ζητούσε άρση της αυτοκεφαλίας από το Πατριαρχείο. Κι ακόμα πως ο συναγωνιστής του, Δημητριάδος Χριστόδουλος, ως νομικός συνέταξε το ιδιόχειρο  «Μνημόνιο της 22ας Απριλίου 1987» περί άρσεως της αυτοκεφαλίας και ενοποιήσεως της πατριαρχικής δικαιοδοσίας στην Ελλάδα υπό το Πατριαρχείο, ένα έγγραφο που δημοσιεύθηκε το 2006 στον σπουδαίο τόμο του μητροπολίτη Σεβαστείας Δημητρίου «Η Πατριαρχική και Συνοδική Πράξις του 1928 παρακωλυομένη τοις όροις».

- Ο Σεβ. Καλαβρύτων τόσο στην προς εμέ απάντησή του, όσο και σε αυτήν προς τον κ. Πανώτη αναφέρεται στο θέμα της Μονής Μαζίου, ομολογώντας πως δεν έχει τύχει απαντήσεως σχετική αναφορά του προς την Ι. Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Αυτό μάλλον τον ίδιο θα πρέπει να προβληματίσει.

Η περίπτωση της συγκεκριμένης Μονής ήταν μια υπόθεση που εκτελέστηκε και ολοκληρώθηκε επί του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Αυτό επίσης πρέπει να προβληματίσει τον Σεβασμιώτατο. Κι αν ο Σεβ. Αμβρόσιος ενοχλείται από το Μάζι ως Πατριαρχικό Σταυροπήγιο, τι να πει κανείς για το "Συνοδικό" Μοναστήρι της Χρυσοπηγής; Αυτό το μόρφωμα που ερείδεται; Γιατί το Πατριαρχικό Σταυροπήγιο έχει βαθιές ρίζες, και στα Μοναστήρια της Παλαιάς Ελλάδος. Επίσης, ίσως θα πρέπει να ζητήσει εξηγήσεις από τον οικείο Επίσκοπο, τον Μητροπολίτη Μεγάρων Βαρθολομαίο, έγγραφο του οποίου βεβαιώνει ότι η Μονή της Αγίας Παρασκευής αποτελεί Πατριαρχικό Σταυροπήγιο.

- Το υπό του ιερού Φωτίου χρησιμοποιηθέν ότι: «τα εκκλησιαστικά τοις πολιτικοίς συμμεταβάλλεσθαι είωθεν» έτυχε στη Ελλάδα, με ευθύνη μερικών κανονολόγων και ιστορικών τρομερής παρερμηνείας, αν μη και κακοποιήσεως. Δεν είναι κανονικό αλλά κοσμικό αξίωμα που χρησιμοποιήθηκε από την Βυζαντινή  διπλωματία και δεν απηχεί την διαγνώμη των Πατέρων. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος το επεσήμανε αυτό με σαφήνεια σε ομιλία του στο Κίεβο της Ουκρανίας το 2008: «...η Ορθόδοξος Εκκλησία... καίτοι απεδέχθη δια ποιμαντικούς λόγους την αρχήν ότι “τα εκκλησιαστικά τοις πολιτικοίς συμμεταβάλλεσθαι είωθεν”, προέβαλλε πάντοτε τα κριτήρια του εσωτερικού δικαίου της Εκκλησίας εις οιανδήποτε συμβατικήν ρύθμισιν».

Οι κανόνες που μιλούν για διευθέτηση των ορίων μέσα στο κράτος, αυστηρά μιλούν για την διοικητική διάρθωση μέσα στα όρια της αυτοκρατορίας. Μελέτες απέδειξαν πως δεν έχουν καμιά σχέση με την σύσταση αυτοκεφαλίας, απλά γιατί κανόνες διασπώντες την εκκλησιαστική ενότητα δεν υπάρχουν. Μόνο η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως δύναται να οικονομήσει μια τοπική Εκκλησία με την αυτοδιοίκηση για διαφόρους ουσιαστικούς λόγους. Γι' αυτό μόνον στο κλίμα της, από τις άλλες τέσσερις δικαιοδοσίες της Πενταρχίας, υπάρχουν αυτοκεφαλίες για τις λεγόμενες εθνικές τοπικές Εκκλησίες και αυτές, κανονικά, εφ' όσον  θα υπάρχει η συμφωνία μέσα σε μέλλουσα Οικουμενική και όχι Γενική η Πανορθόδοξη Σύνοδο. 

- Ο Οικουμενικός Πατριάρχης για τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων είναι «χωροφύλακας της Ορθοδοξίας». Για μας σαρκώνει το πρωτεύθυνον. Χρειάστηκε κάποιες φορές να πάρει ίσως... ενοχλητικές πρωτοβουλίες και αποφάσεις. Η ιστορία τον δικαίωσε και ο νοών νοείτω. Ελπίζω ο Σεβ. Καλαβρύτων να κατανοήσει κάποτε πως η οικουμενικότητα του Θρόνου δεν μπορεί να συναντήσει ποτέ την χωροφυλακίστικη αντίληψη μερικών εν Ελλάδι. Κατηργημένης, μάλιστα, της Χωροφυλακής εδώ και δεκαετίες...

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΕΞΕΛΙΞΗ. ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΩΔΗΣ ΒΡΟΧΗ ΣΒΗΝΕΙ ΤΗ ΦΩΤΙΑ!

H Καταρρακτώδης βροχή που άρχισε να πέφτει στην περιοχή της πυρκαγιάς εχθές ανέτρεψε όλα τα προηγούμενα δεδομένα και σβήνει τη φωτιά!!! Δύο γεγονότα που προηγήθηκαν νωρίς το απόγευμα, όταν στον ουρανό δεν υπήρχε ούτε ένα σύννεφο:

1. Μοναχοί της Ι. Μονής Ζωγράφου, που απειλούνταν δυνητικά από τη φωτιά, έκαναν λιτανεία προς την Ι. Μονή Χιλιανδαρίου.

2. Οι Χιλιανδαρινοί μοναχοί έκαναν λιτανεία γύρω από το μοναστήρι, στις γραμμές άμυνας, μεταφέροντας μέρος του Τιμίου Σταυρού, αντίγραφο της θαυματουργού Εικόνας της Παναγίας της Τριχερούσας  και την Εικόνα της Παναγίας της Θλίψης η οποία κατά θαυματουργικό τρόπο βρέθηκε ανέπαφη μέσα στις στάχτες της μεγάλης πυρκαγιάς του 2004.





ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΙΣ 12 ΣΚΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.


Ι. ΣΚΗΤΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ (ΡΟΥΜΑΝΙΚΗ)

H Σκήτη Τιμίου Προδρόμου είναι Ρουμάνικη και βρίσκεται στην ανατολική άκρη της Χερσονήσου σε μία ερημική πετρώδη περιοχή που ονομάζεται Βίγλα, σε 250 μέτρα υψόμετρο. Έχει μορφή ενιαίου κοινοβιακού συγκροτήματος. Στη θέση της ήταν μέχρι το 1854 το Κελλί του Τιμίου Προδρόμου με μοναχούς καταγόμενους από τη Χίο. Η Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας με έγγραφό της επέτρεψε τη μετατροπή του Κελλιού σε Σκήτη. Με Πατριαρχικό Σιγίλλιο το 1856 επί Πατριάρχου Κυρίλλου Ζ΄ τελικά επικυρώθηκε η ίδρυση και η κοινοβιακή οργάνωση της Σκήτης από Μολδαβούς μοναχούς. Σήμερα ζουν εκεί 25 μοναχοί Ρουμανικής καταγωγής.

 (Σκήτη Τιμίου Προδρόμου Ρουμάνικη)

Το Κυριακό της Σκήτης Τιμίου Προδρόμου θεμελιώθηκε το 1857. Έχει μήκος 30 και ύψος 18 μέτρα. Τιμάται στο όνομα του Ιωάννου του Προδρόμου. Είναι εξ ολοκλήρου αγιογραφημένο από Ρουμάνους ζωγράφους το 1863. Εκεί φυλάσσονται τα λείψανα διαφόρων αγίων και εικόνες μεταξύ των οποίων η Παναγία η Αχειροποίητος. Η βιβλιοθήκη αριθμεί 5000 έντυπα βιβλία, τα περισσότερα του 19ου αιώνα και γραμμένα στην Ρουμανική γλώσσα. Διαθέτει και 130 χειρόγραφα .

Στην περιοχή Βίγλα και κοντά στη Σκήτη Τιμίου Προδρόμου βρίσκεται το Κάθισμα του Ακαθίστου ή Σπήλαιο του Αγίου Αθανασίου, όπου βρίσκεται το σπήλαιο του Αγίου Αθανασίου. Είναι εξάρτημα της Ι. Μονής Μεγίστης Λαύρας.
Oλοκληρώθηκε σήμερα το Οδοιπορικό στις 12 Ιερές Σκήτες του Αγίου Όρους. Ευχόμαστε σε όλους σας ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ.

Voiotosp.blogspot.gr
 


ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ.

Ελλάδα

 Εξακολουθεί να μαίνεται το πύρινο μέτωπο στο Άγιο Όρος, που έχει κάψει χιλιάδες στρέμματα δάσους, με την Πυροσβεστική να δίνει μάχη με τις φλόγες, αλλά και τον άνεμο. Τεράστια είναι η κινητοποίηση για την κατάσβεση της πυρκαγιάς. Το βράδυ του Σαββάτου σταμάτησαν οι ρίψεις νερού από τα εναέρια μέσα και για την κατάσβεση της φωτιάς επιχειρούν μόνο επίγειες δυνάμεις. Η φωτιά κινείται προς την Μονή Χιλανδαρίου, ωστόσο μέχρι στιγμής δεν φαίνεται να την απειλεί. Υπό μερικό έλεγχο η πυρκαγιά στη Ρόδο.
   
Την έντονη αντίδρασή τους εξέφρασαν οι ταχυδρομικοί υπάλληλοι στην απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αποκρατικοποιήσεων για πώληση έως και του συνόλου των μετοχών των ΕΛΤΑ που κατέχει το ελληνικό δημόσιο. Στο πλαίσιο αυτό, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Σωματείων Ταχυδρομικών (ΠΟΣΤ) συγκάλεσε για τη Δευτέρα, στις 10 το πρωί, συνεδρίαση της Εκτελεστικής της Επιτροπής προκειμένου να καθοριστεί ο τρόπος αντίδρασης των ταχυδρομικών υπαλλήλων.
   
Πολιτική αντιπαράθεση έχει ξεσπάσει μεταξύ του υπουργού Δημόσιας Τάξης και του ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ. με την ονομασία «Ξένιος Ζευς» για την απομάκρυνση παράνομων μεταναστών από το κέντρο της Αθήνας. Δώδεκα βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με κοινή δήλωσή τους καταγγέλλουν την κυβέρνηση για την αστυνομική επιχείρηση, ενώ επικαλούνται καταγγελίες για ξυλοδαρμούς μεταναστών. Έντονη ήταν η αντίδραση του γραφείου Τύπου του υπουργείου που σε ανακοίνωσή του κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «υπερασπίζεται τα κυκλώματα του οργανωμένου εγκλήματος που εκμεταλλεύονται δυστυχισμένους αλλοδαπούς».
   
Τη Δευτέρα θα ξεκινήσουν οι προσπάθειες καταγραφής των ζημιών στις πληγείσες από την πυρκαγιά περιοχές της Χαλκιδικής, αλλά και οι διαδικασίες αποζημίωσης των δικαιούχων, όπως διαβεβαίωσε από την Ουρανούπολη ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Αθανάσιος Τσαυτάρης.
   
Συνεχίζονται οι έρευνες της Αστυνομίας για τον εντοπισμό και τη σύλληψη των δραστών της εν ψυχρώ δολοφονίας ενός οδηγού ταξί μετά από ληστεία τράπεζας στη Νάουσα της Πάρου. Στο νησί έχουν φτάσει άνδρες της ομάδας ΔΙΑΣ, άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. με ειδικά εκπαιδευμένους σκύλους, ενώ έχει διατεθεί και ελικόπτερο της Αστυνομίας. Στο μικροσκόπιο των Αρχών βρίσκεται και το οπτικό υλικό από την τράπεζα. Σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες, η υπόθεση σχετίζεται με τη ληστεία πολυκαταστήματος στη λεωφ. Βουλιαγμένης, το 2010.

Κόσμος

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Τουρκία άφησαν το Σάββατο να εννοηθεί ότι εξετάζουν διάφορα μέτρα, περιλαμβανομένης και μίας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, καθώς οι μάχες ανάμεσα στους Σύρους αντάρτες και τις δυνάμεις του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ συγκλόνισαν για ακόμη μία ημέρα το Χαλέπι, αλλά και το κέντρο της Δαμασκού. Τουλάχιστον 40 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Την ίδια στιγμή, ο επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών της Γερμανίας δηλώνει στη γερμανική εφημερίδα Die Welt ότι «το τέλος του παιχνιδιού για το καθεστώς έχει αρχίσει».

Στους 153 έφτασαν οι νεκροί από τους δύο ισχυρούς σεισμούς που σημειώθηκαν το Σάββατο στην περιοχή της Ταμπρίζ, μιας πόλης 1,5 εκατομμυρίων κατοίκων στο βορειοδυτικό Ιράν. Εκατοντάδες είναι οι τραυματίες από το ισχυρό χτύπημα του Εγκέλαδου που ισοπέδωσε ολόκληρα χωριά. Ο πρώτος σεισμός, μεγέθους 6,4 βαθμών, σημειώθηκε στις 16:53 τοπική ώρα (15:23 ώρα Ελλάδας) και λίγα λεπτά αργότερα σημειώθηκε μετασεισμός 6,3 βαθμών.
  
 Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις ολοκλήρωσαν επιχείρηση διάρκειας σχεδόν τριών εβδομάδων εναντίον των Κούρδων ανταρτών στη νοτιοανατολική περιοχή Σεμντινλί, στα σύνορα με το Ιράν και το Ιράκ, και σκότωσαν ένα «μεγάλο αριθμό μαχητών», ανέφερε ο τοπικός κυβερνήτης. Όπως είχε δηλώσει προ ημερών ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν, 115 μαχητές του PKK σκοτώθηκαν στην Σεμντινλί.

 Αφγανός αστυνομικός άνοιξε το Σάββατο πυρ κατά συναδέλφων του με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον δέκα αστυνομικοί πριν χάσει τη ζωή του και ο ίδιος στην ανταλλαγή πυροβολισμών που ακολούθησε. Το περιστατικό συνέβη σε απομονωμένη περιοχή στα νοτιοδυτικά της χώρας σε σημείο ελέγχου. Μόλις την Παρασκευή σε άλλα παρόμοια περιστατικά δύο Αφγανοί (ο ένας ήταν αστυνομικός) σκότωσαν έξι Αμερικανούς στρατιώτες στην επαρχία Χελμάντ.

Οικονομία

 Περικοπές σε συντάξεις και αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης περιλαμβάνει το πακέτο μέτρων που αναμένεται να ανακοινωθεί εντός του μηνός. Σύμφωνα με δημοσίευμα του Βήματος της Κυριακής, αναμένεται να μειωθεί στο μισό η δεύτερη σύνταξη που λαμβάνουν οι 600.000 διπλοσυνταξιούχοι, εξετάζεται νέο μαχαίρι στις συντάξεις άνω των 1.600 ευρώ, ενώ μελετώνται αλλαγές και στο καθεστώς συνταξιοδότησης.
   
Υπέρ της αγοράς ομολόγων κρατών-μελών της Ευρωζώνης από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τάχθηκε το Σάββατο ο γενικός γραμματέας του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) Άνχελ Γκουρία. Σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε, ο Άνχελ Γκουρία τόνισε την ανάγκη παραμονής της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, υπογραμμίζοντας όμως ότι η Αθήνα πρέπει να σεβαστεί τις δεσμεύσεις της έναντι των κρατών που τη στηρίζουν.
   
Σε αλλαγή τακτικής προχωρά το υπουργείο Οικονομικών για όσους χρωστούν στην Εφορία. Οι ποινικές διώξεις και τα πρόστιμα θα δίνουν τη θέση τους σε ένα «συμβόλαιο ειλικρίνειας» από τον υπόχρεο. Δελεαστικά ανταλλάγματα θα αποτελέσουν η εξόφληση των υποχρεώσεων με έκπτωση και περισσότερες δόσεις. Ο αριθμός τους θα εξαρτάται από την οικονομική κατάσταση του φορολογούμενου.

Αθλητισμός

Ο Ολυμπιακός εξέφρασε το ενδιαφέρον του για την απόκτηση του Πάολο Κοντρέρας, αλλά στην Κόλο Κόλο υπάρχει διαφωνία. Ο προπονητής της ομάδας, Ομάρ Λαμπρούνα τόνισε ότι είναι ενήμερος για τους Ερυθρόλευκους, αλλά είναι πολύ δύσκολο να φύγει κάποιος παίκτης μεσούσης της περιόδου. Αντίθετα, ο τεχνικός διευθυντής της ομάδας της Χιλής Χουάν Γουτιέρες, άφησε το θέμα ανοιχτό λέγοντας ότι «θα το εξετάσουμε και θα απαντήσουμε».

Το πρώτο μετάλλιο στην ιστορία του σε Ολυμπιακούς Αγώνες στο ποδόσφαιρο κατέκτησε το Μεξικό και μάλιστα χρυσό, στην πρώτη συμμετοχή του στην τετράδα του τουρνουά! Στον αποψινό τελικό του κατάμεστου «Γουέμπλεϊ» οι «βέρδε» νίκησαν τη Βραζιλία με 2-1, χάρις σε δύο γκολ του Περάλτα και χάρισαν στη χώρα τους το πρώτο χρυσό μετάλλιο στους 30ούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο πολλές ώρες πριν από την έναρξη του τελικού στο Γουέμπλεϊ δεν έπεφτε «καρφίτσα» και μάλιστα οι διοργανωτές ανακοίνωσαν ότι σημειώθηκε προσέλευση-ρεκόρ στον τελικό του ποδοσφαιρικού τουρνουά, καθώς 86.182 φίλαθλοι παρακολούθησαν τον αγώνα.
   
Η Γιουβέντους κατέκτησε το Σούπερ Καπ Ιταλίας, σε έναν επεισοδιακό αγώνα που έγινε στο Πεκίνο. Οι πρωταθλητές επικράτησαν 4-2 στην παράταση της Νάπολι στη «Φωλιά του Πουλιού» παρουσία 75.000 θεατών. Ο κανονικός αγώνας έληξε ισόπαλος 2-2 (37' Ασαμόα, 72' πεν. Βιντάλ - 27' Καβάνι, 41' Πάντεφ), με τους «παρτενοπέι», όμως να μένουν με εννέα παίκτες, καθώς αποβλήθηκε ο Πάντεφ στο 85' (εξύβριση στον επόπτη) και ο Ζουνίγκα στις καθυστερήσεις, ενώ τούς ακολούθησε στα αποδυτήρια και ο προπονητής Βάλτερ Ματσάρι, που διαμαρτυρήθηκε έντονα στον διαιτητή Ματσολένι γι' αυτές τις αποφάσεις.


ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ: ΡΕΜΒΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ.

 Ανάμεσα εις συντρίμματα και ερείπια, λείψανα παλαιάς κατοικίας ανθρώπων, εν μέσω αγριοσυκών, μορεών με ερυθρούς καρπούς, είς έρημον τόπον, απόκρημνον ακτήν, προς μίαν παραλίαν βορειοδυτικήν της νήσου, όπου την νύκτα επόμενον ήτο να βγαίνουν και πολλά φαντάσματα, είδωλα ψυχών κουρασμένων, σκιαί επιστρέφουσαι, καθώς λέγουν, από τον ασφοδελόν λειμώνα, αφήνουσαι κενάς οιμωγας εις την ερημίαν, θρηνούσαι το πάλαι ποτέ πρόσκαιρον σκήνωμά των, εις τον επάνω κόσμον-εκεί ανάμεσα εσώζετο ακόμη ο ναΐσκος της Παναγίας της Πρέκλας. 

Δεν υπήρχε πλέον οικία ορθή, δεν υπήρχε στέγη και άσυλον εις όλον το οροπέδιον εκείνο, παρά την απορρώγα ακτήν. Μόνος ο μικρός ναΐσκος υπήρχε και εις το προαύλιον του ναΐσκου ο Φραγκούλης Κ.Φραγκούλας είχε κτίσει μικρόν υπόστεγον καλύβην μάλλον ή οικίαν, λαβών την ξυλείαν, όσην ηδυνήθη να εύρη, καί τινας λίθους από τα τόσα τριγύρω ερείπια, διά να στεγάζεται προχείρως εκεί και καπνίζη ακατακρίτως το τσιμπούκι του, με τον ηλέκτρινον μαμόν, έξω του ναού, ο φιλέρημος γέρων.

Ο ναΐσκος ήτο ιδιόκτητος· πράγμα σπάνιον εις τον τόπον, λείψανον παλαιού θεσμού· ήτον κτήμα αυτού του γέροντος Φραγκούλα. Ο αξιότιμος πρεσβύτης, φέρων όλα τα εξωτερικά γνωρίσματα προεστού, ωραίον φέσι του Τουνεζίου, επανωβράκι τσόχινον, με ζώνην πλατείαν κεντητήν, μακράν τσιμπούκαν με ηλέκτρινον μαμόν, και κρατών με την αριστεράν ηλέκτρινον μακρόν κομβολόγιον, δεν ήτο και πολύ γέρων, ως πενήντα πέντε χρόνων άνθρωπος. Κατήγετο από την αρχαιοτέραν και πλέον γνησίως αυτόχθονα οικογένειαν του τόπου. Ήτον εκ νεαράς ηλικίας ευσταλής, υψηλός, λεπτός την μέσην, μελαγχροινός, με αδρούς χαρακτήρας του προσώπου, δασείας οφρύς, οφθαλμούς μεγάλους, ογκώδη ρίνα, χονδρά χείλη προέχοντα. Ηγάπα πολύ τα μουσικά τα τε εκκλησιαστικά και τα εξωτερικά, υπήρξε δε με την χονδρήν, αλλά παθητικήν φωνήν του, ψάλτης και τραγουδιστής εις τον καιρόν του μέχρι γήρατος.

Την Σινιώραν, ωραίαν νέαν, λεπτοφυή, λευκοτάτην, την είχε νυμφευθή από έρωτα. Ήδη είχε συζήσει μαζί της υπέρ τα είκοσι πέντε έτη, και είχεν αποκτήσει τέσσαρας υιούς και τρεις θυγατέρας. Αλλά τώρα, εις τον ουδόν του γήρατος, δεν συνέζη πλέον μαζί της. Είχε χωρίσει άπαξ ήδη, αφού εγεννήθησαν τα τέσσαρα πρώτα παιδία, δύο υιοί και δύο θυγατέρες· ο πρώτος ούτος χωρισμός διήρκεσεν επί τινας μήνας. Είτα επήλθε συνδιαλλαγή και συμβίωσις πάλιν. Τότε εγεννήθησαν άλλα δύο τέκνα, υιός και θυγάτριον. Είτα επήλθε δεύτερος χωρισμός , υπέρ το έτος διαρκέσας. Μετά τον χωρισμόν δευτέρα συνδιαλλαγή. Τότε εγεννήθη ο τελευταίος υιός. Ακολούθως επήλθε μακρός χωρισμός μεταξύ των συζύγων. Ο τελευταίος ούτος χωρισμός, μετά πολλάς αγόνους αποπείρας συνδιαλλαγής, διήρκει από τριών ετών και ημίσεος. Δεν ήτο πλέον φόβος να γεννηθούν άλλα τέκνα. Η Σινιώρα ήτο υπερτεσσαρακοντούτις ήδη.

Την εσπέραν εκείνην, της 13 Αυγούστου του έτους 186... εκάθητο μόνος, ολομόναχος, έξω του ναΐσκου, εις το προαύλιον, έμπροσθεν της καλύβης την οποίαν είχε κτίσει, εκάπνιζε το τσιμπούκι του κ’ ερρέμβαζεν. Ο καπνός από τον λουλάν ανέθρωσκε και ανέβαινεν εις κυανούς κύκλους εις το κενόν, και οι λογισμοί του ανθρώπου εφαίνοντο να παρακολουθούν τους κύκλους του καπνού και να χάνωνται μετ’ αυτών εις το αχανές, το άπειρον. Τι εσκέπτετο; Βεβαίως την σύζυγόν του, με την οποίαν ήσαν εις διάστασιν, και τα τέκνα του, τα οποία σπανίως έβλεπεν. Εσχάτως του είχον παρουσιασθή πρώτην φοράν εις την ζωήν του, και οικονομικαί στενοχωρίαι. Ο Φραγκούλας ήτο μεγαλοκτηματίας. Είχε παμπόλλους ελαιώνας, αμπέλια αρκετά, και χωράφια αμέτρητα. 

Μόνον από τον αντίσπορον των χωραφιών ημπορούσε να μην αγοράζη ψωμί δι’ όλου του έτους αυτός και η οικογένειά του. Οι δε ελαιώνες, όταν εκαρποφόρουν έδιδον αρκετόν εισόδημα. Αλλ’ επειδή δεν ειργάζετο ποτέ μόνος του, τά έξοδα «τον έτρωγαν!» Είτα, αυξανομένης της οικογενείας, συνηυξάνοντο και αι ανάγκαι. Και όσον ηύξανον τα έξοδα, τόσον τα έσοδα ηλαττούντο. Ήλθαν «δυστυχισμένες χρονιές», αφορίαι, συμφοραί, θεομηνίαι. Είτα, διά πρώτην φοράν, έλαβεν ανάγκην μικρών δανείων. Δεν εφαντάζετο ποτέ ότι μία μικρή κάμπη αρκεί διά να καταστρέψη ολόκληρον φυτείαν. Απηυθύνθη εις ένα τοκογλύφον του τόπου. Οι τοιούτοι ήσαν άνθρωποι «φερτοί», απ’ έξω, και όταν κατέφυγον εις τον τόπον, εν ώρα συμφοράς και ανεμοζάλης, κατά την Μεγάλην Επανάστασιν, ή κατά τα άλλα κινήματα τα προ αυτής, αρχομένης της εκατονταετηρίδος, κανείς δεν έδωκεν προσοχήν και σημασλιαν εις αυτούς.

Αλλ’ επειδή οι εντόπιοι είχον αποκλειστικήν προσήλωσιν εις τα κτήματα, ούτοι, οι επήλυδες, ως πράττουσιν όλοι οι φύσει και θέσει Εβραίοι, έδωκαν όλην την σημασίαν και την προσοχήν των εις τα χρήματα. Ήνοιξαν εργαστήρια, μαγαζεία, κ’ εμπορεύοντο κ’ εχρηματίζοντο. Είτα ήλθεν η ώρα, όπως και τώρα και πάντοτε συμβαίνει, οι εντόπιοι έλαβον ανάγκην των χρημάτων, και τότε ήρχισαν να υποθηκεύουν τα κτήματα. Εωσότου παρήλθε μία γενεά, ή μία και ημισεία, και τα χρήματα επέστρεψαν εις τους δανειστάς συμπαραλαβόντα μεθ’ εαυτών και τα κτήματα. Έως τότε δεν είχε συλλογισθή τοιαύτα πράγματα ο Φραγκούλης Φραγκούλας, ούτε τον έμελε ποτέ του περί χρημάτων. Αλλ’ επ’ εσχάτων είχε λάβει ανάγκην και δευτέρου και τρίτου δανείου, και οι δανεισταί προθύμως του έδιδαν, αλλ’ απήτουν να τους καθιστά υπέγγυα τα καλλίτερα κτήματα, εκ των οποίων έκαστον είχε κατ’ αυτόν εκτιμητήν, δεκαπλασίαν αξίαν του ποσού του δανειζομένου... Πλην φευ! αυτός δεν ήτο μόνος καϋμός του.

Ο Φραγκούλης Φραγκούλας δεν εφόρει πλέον το ωραίον του μαύρον φέσι, το τουνεζιάνικον· έφερεν οικιακόν μαύρον σκούφον επί της κεφαλής. Αλλ’ ευρίσκετο σήμερον εις την εξοχήν. Εάν τον συνηντώμεν την προτεραίαν εις την αγοράν, κάτω εις την πολίχνην, θα εβλέπομεν ότι είχε βάψει μαύρον το φέσι του... Είχε πρόσφατον πένθος.

-Α! Τώχασα το καϋμένο μ’, το ευάγωγο, τώχασα.

Ο γέρο-Φραγκούλης εστέναζε, και είχε δίκαιον να στενάζη. Το καλλίτερον κοράσιόν του, το τρίτον, το μικρότερον, δεκατετραετές μόλις την ηλικίαν – το οποίον είχε γεννηθή κατά τι διάλειμμα έρωτος, μεταξύ δύο χωρισμών- του είχεν αποθάνει προ ολίγων μηνών... Και αυτός ήλθεν εις την Παναγίαν διά να κλαύση και να πη τον πόνο του. Ήτον κτήμα του ο ναΐσκος της Παναγίας της Πρέκλας. Το εκκλησίδιον ήτο ευπρεπέστατον, ωραία στολισμένον, και είχε καλάς εικόνας –και μάλιστα την φερώνυμον, την γλυκείαν Παναγίαν την Πρέκλαν  σκαλιστόν χρυσωμένον τέμπλον, πολυέλαιον και μανουάλια ορειχάλκινα, κανδήλια αργυρά. Έφερε πάντοτε ο ιδιοκτήτης μαζί του την βαρείαν υπερμεγέθη κλείδα της δρύΐνης θύρας της στερεάς, και δεν έλειπε συχνά να επισκέπτεται την Παναγίαν. Την ημέραν εκείνην θα ετελείτο πανήγυρις εις τον ναΐσκον, τιμώμενον επ’ ονόματι της Κοιμήσεως. 

Θα ήρχοντο από τον τόπον πολλαί οικογένειαι και άτομα, δωδεκάδες τινές προσκυνητών και πανηγυριστών και ο Παππανικόλας ο συμπέθερός του. Εις τον Παππανικόλαν έδιδεν ο Φραγκούλης διά τον κόπον του εν τάλληρον, περιπλέον δε εισέπραττεν ο παππάς διά λογαριασμόν του τας δεκάρας, όσας έδιδον αι γυναίκες «διά να γράψουν τα ονόματα» ή τα «ψυχοχάρτια». Όλα τ’ άλλα, προσφοράς, αρτοκλασίαν, πώλησιν κηρίων κ.τ.λ. τα εισάπραττεν ο Φραγκούλης ως εισόδημα ιδικόν του... Και τώρα τους επερίμενε να έλθουν πάλιν... και ανελογίζετο πώς άλλοτε, όταν ήτο νέος ακόμη, μετά τον πρώτον χωρισμόν από τη γυναίκα του, η πανήγυρις αύτη της Παναγίας της Κοιμήσεως έγινεν αφορμή διά να επέλθη συνδιαλλαγή μετά της γυναικός του. Κατόπιν της συνδιαλλαγής εκείνης εγεννήθη ο τρίτος υιός, και το Κουμπώ, το θυγάτριον το οποίον εθρήνει τώρα ο γερο-Φραγκούλης.

-Τώχασα, το καυμένο μου, το ευάγωγο, τώχασα!...

Ω, δεν ελυπείτο τώρα τόσον πολύ τον από της γυναικός του χωρισμόν – την οποίαν άλλως τε τρυφερώς ηγάπα-, όσον εθρήνει την σκληράν απώλειαν εκείνη της κορασίδος, την οποίαν εις τον άλλον κόσμον ήλπιζε μόνον να επανεύρη... Και κατενύσσετο πολύ η καρδία του και εθλίβετο... Και ανελογίσθη ότι το πάλαι εδώ οι χριστιανοί, όσοι ήσαν ως αυτός τεθλιμμένοι, εις τον ναΐσκον αυτόν της Παναγίας της Πρέκλας ήρχοντο τας ημέρας αυτάς, να εύρωσι διά της εγκρατείας και της προσευχής και του ιερού άσματος αναψυχήν και παραμυθίαν... Τον παλαιόν καιρόν, προ του εικοσιένα, όταν το σήμερον έρημον και κατηρειπωμένον χωρίον εκατοικείτο ακόμη, όλοι οι κάτοικοι, και των δύο ενοριών, ήρχοντο εις τον ναόν της Πρέκλας, όστις ήτο απλούν παρεκκλήσιον, ν’ ακούσωσι τας ψαλλομένας Παρακλήσεις καθ’ όλον τον Δεκαπενταύγουστον...

Άφησεν εις την άκρην το τσιμπούκι, το οποίον είχε σβύσει ήδη ανεπαισθήτως, εν μέσω της αλλοφροσύνης των ρεμβασμών του καπνιστού, και ακουσίως ήρχισε να υποψάλλη. Έλεγε τον Μέγαν Παρακλητικόν Κανόνα και τον εις την Παναγίαν, όπου διεκτραγωδούνται τα παθήματα και τα βάσανα μιας ψυχής και την σειράν όλην των κατανυκτικών ύμνων, όπου εις βασιλεύς Έλλην, διωγμένος, πολεμημένος, στενοχωρημένος, από Λατίνους και Άραβας και τους ιδικούς του, διεκτραγωδεί προς την Παναγίαν τους ιδίους πόνους του, και τους διωγμούς, όσους υπέφερεν από τα στίφη των βαρβάρων, τα οποία ονομάζει «νέφη».

Είτα, κατά μικρόν, αφού είπεν όσα τροπάρια ενθυμείτο από στήθους, ύψωσεν ακουσίως την φωνήν, και ήρχισε να μέλπη το αθάνατον εκείνο:

«Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε
Γεθσημανή τω χωρίω κηδεύσατέ μου το σώμα,
Και Συ, Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα»,

...Και είτα προσέτι, παρεκάλει διά του άσματος την Παναγίαν, να είναι μεσίτρια προς τον Θεόν, «μη μου ελέγξη τας πράξεις ενώπιον των Αγγέλων...» Ω, αυτό είχε την δύναμιν και το προνόμιον να κάμνη πολλά ζεύγη οφθαλμών να κλαίωσι τον παλαιόν καιρόν, όταν οι άνθρωποι έκλαιον ακόμη εκούσια δάκρυα εκ συναισθήσεως... Ο γέρο-Φραγκούλης επίστευε και έκλαιεν... Ω, ναι, ήτον άνθρωπος ασθενής· ηγάπα και ημάρτανε και μετενόει... Ηγάπα την θρησκείαν, ηγάπα την σύζυγον και τα τέκνα του, επόθει ακόμη τον συζυγικόν βίον, επόθει και τον βίον τον μοναχικόν. Τον καιρόν εκείνον είχε αγαπήσει εξ όλης καρδίας την Σινιωρίτσα του... και την ηγάπα ακόμη. Αλλ’ όσον τρυφερός ήτον εις τον έρωτα, τόσον ευεπίφορος εις το πείσμα, και τόσον γοργός εις την οργήν. Ω, ατέλειαι των ανθρώπων!

Τώρα εις τους τελευταίους χρόνους, είχε γνωρίσει ακόμη και την οικονομικήν στενοχωρίαν, το παράπονον της ξεπεσμένης αρχοντιάς, τας πιέσεις και τας απειλάς των τοκογλύφων. «Το διάφορο κεφάλι! το διάφορο κεφάλι! το διάφορο κεφάλι!» Επί τέσσαρας ενιαυτούς ήτον αφορία, αι ελαίαι δεν εκαρποφόρησαν· ο καρπός είχε προσβληθή από άγνωστον ασθένειαν, διά τας αμαρτίας των ιδιοκτητών. Είχαν κιτρινίσει και μαυρίσει αι ελαίαι, και ήσαν γεμάται από βούλες και είχαν πέσει άκαιρα. Τόσα «υποστατικά», τόσα «μούλκια», τόσο «βιος», αγύριστα κτήματα, σχεδόν τσιφλίκια, ηπειλούντο να περιέλθωσιν εις χείρας των τοκογλύφων. Εγέννα ή όχι η γη, εκαρποφόρουν ή όχι τα δένδρα, ο τόκος δεν έπαυε. Τα κεφάλαια «έτικτον». Έπαυσε να τίκτη η γόνιμος (όπως λέγει ο Άγιος Βασίλειος), αφού τα άγονα ήρχισαν κ’ εξηκολούθουν να τίκτουν... Ανελογίζετο αυτά, κ’ έκλαιεν η ψυχή του. Δεν ήλπιζε πλέον, ούτε ηύχετο σχεδόν, να ήρχετο η Σινιωρίτσα αύριον εις την πανήγυριν, όπως ήρχετο τακτικά κάθε χρόνον άλλοτε, όταν ήσαν «μονιασμένοι», -όπως είχεν έλθει και άπαξ, εις καιρόν οπού ευρίσκοντο χωρισμένοι προ δεκαπέντε ετών... Τώρα μόνον η ψυχή της Κούμπως, της αθώας μικράς παρθένου, είθε να παρίστατο αοράτως εις την πανήγυριν αγαλλομένη.

Ω! άλλοτε, προ δεκαπέντε ετών, πριν γεννηθή ακόμη η Κούμπω ναι, η Παναγία είχε δωρήσει το αβρόν εκείνο άνθος εις τον Φραγκούλην και την Σινιώραν, και η Παναγία πάλιν το είχε δρέψει και το είχεν αναλάβει πλησίον της. πριν μολυνθή εκ της επαφής των ματαίων του κόσμου. Τον καιρόν εκείνον, είχε συμβή ο πρώτος χωρισμός, το πρώτον πείσμα, το πρώτον κάκιωμα μεταξύ των συζύγων. και ο Φραγκούλης, θυμώδης, οξύχολος, δριμύς, είχεν αναβή όπως τώρα, από την πολίχνην την κατοικημένην εις το παλαιόν χωρίον το έρημον, του οποίου εσώζοντο τότε ακόμη ολίγισται οικίαι και δεν ήτο ερείπιον όλον, όπως σήμερον. Και καθώς τώρα, είχεν έλθει δύο ή τρεις ημέρας προ της εορτής εις το παρεκκλήσιον της Πρέκλας, εκάθητο δε εις τα πρόθυρα του ναΐσκου κι’ εκάπνιζε το μακρόν τσιμπούκι με το ηλέκτρινον επιστόμιον. Πλην τότε το φέσι του ήτο κατακόκκινον, και τώρα εφόρει μαύρον σκούφον... 

Και τότε ο Φραγκούλης ήτο σαράντα χρόνων και τώρα ήτο πενηνταπέντε. Τότε έτρεφε πείσμα και χολήν, αλλ’ είχε πολύ περισσότερον και βαθύτερον συζυγικόν έρωτα, και μόνον νύξιν ήθελεν· ήτον έτοιμος να συγχωρήση και ν’ αγαπήση... Αλλά τώρα δεν είχε πλέον ούτε πείσμα σχεδόν ούτε οργήν, ηγάπα την Σινιώραν, την επόνει, αλλ’ έκλαιε πολύ περισσότερον διά το θυγάτριόν του, το Κουμπώ. «Το καϋμένο το ευάγωγο!». Εκείνην την φοράν, ο παππά-Νικόλας, άμα έφθασε την παραμονήν, ακολουθούμενος από πλήθος προσκυνητών διά την πανήγυριν, εστάθη πλησίον της θύρας του ναού, παρά την γωνίαν, και του είπε μυστηριωδώς:

-Θάχης μουσαφιρλίκια, θαρρώ.
-Τι τρέχει, παππά; ηρώτησε μειδιών ο Φραγκούλης, όστις εμάντευσε πάραυτα.
-Θα σου έλθει τ’ ασκέρι... Κύτταξε, Φραγκούλη, φρόνιμα, χωρίς πείσματα.

Ο Παππάς, ασκέρι λέγων, εννοούσε προφανώς την οικογένειαν του Φραγκούλα· αλλά τάχα μόνον τα παιδία, τα δύο μεγαλείτερα εκ των τεσσάρων; -καθόσον τα άλλα δύο τα μικρά, δεν θα ηδύναντο να κουβαληθούν εις διάστημα τριών ωρών οδοιπορίας χωρίς την μητέρα των. Ο Φραγκούλης ηθέλησε να βεβαιωθή.

-Θάρθη μαζί κι’ η μάνα τους;
-Βέβαια... πιστεύω, είπεν ο παππάς.

Τω όντι, όταν εβράδυασε καλά και άρχισε να σκοτεινιάζη, η κυρά Σινιώρα ήλθε, μαζύ με την γραίαν μητέρα της και με τα τέσσερα παιδιά της, εν συνοδεία και άλλων προσκυνητριών, γειτονισσών ή συγγενών της. Από πολλών μηνών δεν είχεν ιδεί τον συζυγόν της, όστις είχε κατοικήσει χωριστά –εις ευτελές δωμάτιον, χάρις ταπεινώσεως, το οποίον ονόμαζε «το κελλί του», και έζη από μηνών ως καλόγηρος. Επλησίασε δειλή, κάτω νεύουσα· ο Φραγκούλης ίστατο εκεί παραπέρα από την θύραν της εκκλησίας, κ’ έκαμνε πως έβλεπεν αλλού και πως επρόσεχεν είς τινα ομιλίαν περί αγροτικών υποθέσεων μεταξύ δύο ή τριών χωρικών.

Η Σινιώρα εισήλθεν εις τον Ναΐσκον, επροσκύνησεν, εκόλλησε κηρία και ησπάσθη τας εικόνας. Είτα μετά τινα ώραν εξήλθεν. Επλησίασε συνεσταλμένη κ’ εχαιρέτησε τον σύζυγόν της. Ούτος έτεινε προς αυτήν την χείρα και ησπάσθη φιλοστόργως τα τέκνα του. Ήδη ενύκτωνε και εψάλη ο Μικρός Εσπερινός. Ακολούθως μετά το λιτόν σαρακοστιανόν, το οποίον έφαγον καθ’ ομάδας καθίσαντες οι διάφοροι προσκυνηταί εδώ κι’ εκεί επί των χόρτων και των ερειπίων, ο Φραγκούλης ητοίμασεν ιδιοχείρως ξύλινον σήμαντρον πρόχειρον κατά μίμησιν εκείνων τα οποία συνηθίζονται εις τα μοναστήρια, και φέρων τρεις γύρους περί τον ναόν, το έκρουσε μόνος του, πρώτον εις τροχαϊκόν ρυθμόν: «τον Αδάμ,Αδάμ,Αδάμ!» είτα εις ιαμβικόν: «το τάλαντον, το τάλαντον!»

Ευθύς τότε τα δύο παιδία του Φραγκούλα και πέντε ή εξ άλλοι μικροί μοσχομάγκαι ανερριχήθησαν επάνω εις την στέγην του ναού, άνωθεν της θύρας, και ήρχισαν να βαρούν τρελλά, αλύπητα, αχόρταστα, τον μικρόν μισορραγισμένον κώδωνα, τον κρεμάμενον από δύο διχαλών ξύλων, εκεί επάνω. Ύστερον από πολλάς φωνάς, μαλώματα και επιπλήξεις του Φραγκούλα, του μπάρμπα-Δημητρού, του ψάλτου και του Παναγιώτου της Αντωνίτσας (ενός καλού χωρικού, όστις δεν εκουράζετο να τρέχη εις όλα τα εξωκκλήσια και να κάμνη «κουμάντο», έως ου επί τέλους η Δημαρχία ηναγκάσθη να τον αναγνωρίση ως ισόβιον επίτροπον όλων των εξοχικών ναών), τα παιδία μόλις έπαυσαν οψέποτε να κρούουν τον κώδωνα, κ’ εξεκόλλησαν τέλος από την στέγην του ναΐσκου. Ο παππά-Νικόλας έβαλεν ευλογητόν, και ήρχισεν η Ακολουθία της Αγρυπνίας.

Ο Φραγκούλης ήτο τόσον ευδιάθετος εκείνην την εσπέραν, ώστε από του «Ελέησόν με ο Θεός», της αρχής του Αποδείπνου μέχρι του «Είη το όνομα», εις το τέλος της λειτουργίας, όπου η παννυχίς διήρκεσεν οκτώ ώρας άνευ διαλείμματος –όλα τα έψαλλε και τα απήγγειλε μόνος του, από του δεξιού χορού, μόλις επιτρέπων εις τον κυρ – Δημητρόν τον κάτοχον του αριστερού χορού να λέγει κι’ αυτός από κανένα τροπαράκι, διά να ξενυστάξη. Έψαλε το «Θεαρχίω νεύματι» και εις τους οκτώ ήχους μοναχός του, προφάσει ότι ο κυρ – Δημητρός, «δεν εύρισκεν εύκολα τον ήχον». Εις το τέλος του Εσπερινού, μοναχός του εδιάβασε το Συναξάρι, και, χωρίς να πάρη ανασασμόν, μοναχός του πάλιν άρχισε τον εξάψαλμον. 

Έψαλε Καθίσματα, Πολυελέους, Αναβαθμούς και Προκείμενα, είτα όλον το «Πεποικιλμένη» έως το «Συνέστειλε χορός», και όλον το «Ανοίξω το στόμα μου», έως το «Δέχου παρ’ ημών». Είτα έψαλε Αίνους, Δοξολογίαν, εδιάβασεν Ώρας και Μετάληψιν, προς χάριν όλων των ητοιμασμένων διά την θείαν Κοινωνίαν, και εις την λειτουργίαν πάλιν όλα, Τυπικά, Μακαρισμούς, Τρισάγιον, το Χερουβικόν, το «Αι γενεαί πάσαι», το Κοθινωνικόν κ.τ.λ. Όλα αυτά τα ενθυμείτο ακόμη, ως να ήταν χθες, ο γερο-Φραγκούλας, και είχον παρέλθει δεκαπέντε έτη έκτοτε. Ακόμη και μικρά τινα φαιδρά επεισόδια, τα οποία συνέβησαν εις την Λιτήν, μικρόν προ του μεσονυκτίου, κατά την έξοδον της ιεράς εικόνος εις την ύπαιθρον. 

Επειδή αι γυναίκες είχον κολλήσει πολλά και χονδρά; κηρία, τα πλείστα έργα αυτών των ιδίων χειρομάλακτα, τα δε κηρία συμπλεκόμενα εις δέσμας και περικοκλάδας από τον Παναγιώτην της Αντωνίτσας, τον πρόθυμον εις την υπηρεσίαν της ιεράς πανηγύρεως, είχον λαμπαδιάσει, εις μίαν στιγμήν ολίγον έλειψε να πάρη φωτιά το φελόνι του παππά, είτα και το γένειόν του. Τότε ο Παναγιώτης της Αντωνίτσας, μη ευρίσκων άλλο προχειρότερον μέσον, ήρπαζε τας ογκώδεις δέσμας των φλεγόντων κηρίων, τας έφερε κάτω εις το έδαφος κ’ επάτει δυνατά με τα τσαρούχια του, διά να τα σβύση. Αι γυναίκες δυσφορούσαι εγόγγυζον να μη πατή τα κηρία, γιατί είναι κρίμα.

Τότε εις των παρεστώτων υιός πλουσίου του τόπου, από εκείνους οίτινες είς το ύστερον κατέστησαν δανεισταί του Φραγκούλα –και όστις ελέγετο ότι εις τας εκλογάς εμελέτα να βάλη κάλπην ως υποψήφιος δήμαρχος-, ηκούσθη να λέγη ότι πρέπει να μάθουν να κάμνουν «οικονομία, οικονομία στα κηρία!... η νύχτα μεγαλώνει... ισημερία τώρα κοντεύει... έχει νύκτα...» Αλλ’ αι γυναίκες, ενώ είξευραν καλλίτερα από εκείνον όλας τας οικονομίας του κόσμου, δεν εννιούσαν τι θα πη «οικονομία στα κηρία» αφού άπαξ είναι αγορασμένα και πληρωμένα και είναι μελετημένα και ταμένα εξ άπαντος να καούν διά την χάριν της Παναγίας. 

Μία απ’αυτάς, γερόντισσα, ανεπόλησε κάτι τι δι’ εν θαύμα, το οποίον είχεν ακούσει από το συναξάρι του Αγίου Δημητρίου, όπου ο Άγιος, εις την Σαλονίκην, επέπληξεν αυστηρώς τον νεωκόρον, έχοντα την μανίαν να σβύνη μισοκαμμένα τα κηρία –και η γερόντισσα ήρχισε να το διηγήται χθαμαλή τη φωνή εις την πλησίον της: «Αδελφέ Ονήσιμε, άφες να καούν τα κηρία όσα προσφέρουν οι Χριστιανοί και μη αμαρτάνης...» Την ίδίαν ώραν συνέβη και τούτο. Ενώ ο παππάς απήγγελε τας μακράς αιτήσεις της Λιτής, επισυνάπτων και τα ονόματα όλα ζωντανά και πεθαμένα, όσα του είχον υπαγορεύσει αφ’ εσπέρας αι ευλαβείς προσκυνήτριαι, ο Φραγκούλης έψαλλε μεγαλοφώνως το τριπλούν «Κύριε Ελέησον» με την χονδρήν φωνήν του, και με όλον το πάθος της ψαλτικής του. 

Τότε ο μπάρμπα-Δημητρός, όστις εφαίνετο να είχε πειραχθή ολίγον, ίσως διότι ο Φραγκούλας εν τη ψαλτομανία του δεν επέτρεπε να πη κ’ εκείνος ένα τροπαράκι σωστό (διότι, άμα ήρχιζεν ο Δημητρός το δικό του, ο Φραγκούλας με την γερήν κεφαλικήν φωνήν του, εκθύμως συνέψαλλε, του ήρπαζε την πρωτοφωνίαν, και υπέτασσε κ’ εκάλυπτε την ασθενή και τερετίζουσαν φωνήν εκείνου) έλαβε το θάρρος να κάμη παρατήρησιν.

- Πειο σιγά, πειο ταπεινά, κυρ-Φραγκούλη· σιγανώτερα να λες το «Κύριε ελέησον», γιατί δεν ακούονται τα ονόματα, και θέλουν αι γυναίκες να τ’ ακούνε. Είχε κάπως δίκαιον, διότι πράγματι αι γυναίκες απήτουν να λέγωνται εκφώνως τα ονόματα, όσα είχαν ειπεί εις τον παππάν να γράψη. Εννοούσαν να τ’ ακούη κι’ ο Θεός, κι’ η Παναγία, κι όλος ο κόσμος. Η καθεμία ήθελε ν’ ακούση «τα δικά της τα ονόματα», και να τ’ αναγνωρίση, καθώς απηγγέλοντο αραδιαστά. Άλλως θα είχαν παράπονα κατα του παππά, κι’ ο παππάς αν ήθελε να φάη κι’ άλλοτε, εις το μέλλον, προσφορές, ώφειλε να τα έχη καλά με τις ενορίτισσαις. Τότε η Αργυρή, η πρωτότοκος του Φραγκούλα, ούσα τότε δωδεκαέτις, πονηρά, θυμόσοφος κορασίς, καθώς έστεκε πλησίον εις τον πατέρα της, εψήλωσεν ολίγον διά να φθάση εις το ους του, και του λέγει κρυφά:

- Πατέρα, άφησε και τον μπαρμπα – Δημητρό να ψάλλη «Κύριε ελέησον!!»

Τούτο ήτο ως έμπνευσις και βοήθημα διά τον Φραγκούλην. Επειδή ούτος δεν ήθελε φανερά να υπακούση εις την σχεδόν αυθάδη παραίνεσιν του Δημητρού, και πάλιν δεν ήθελε να δείξη ότι εθύμωσεν, εστράφη προς τον καλόν γέροντα και του λέγη:

- Πε, Δημητρό, σαράντα φορές το «Κύριε ελέησον».

Τότε ο μπάρμπα-Δημητρός, όστις αν και είχε γηράσει, δεν είχε μάθει ακόμη καλά τα τυπικά, και δεν είξευρεν ακριβώς πότε κατά την Λιτήν το Κύριε ελέησον λέγεται τρις και... πότε τεσσαρακοντάκις, ήρχισε πράγματι να το ψάλλη σαράντα φορές, ώστε ο παππάς εβιάσθη ν’ απαγγείλη ραγδαίως και αθρόα τα τελευταία ονόματα, και διά να είναι σύμφωνος με τον ψάλτην, ήρχισε προ της ώρας να λέγη: «... υπέρ του διαφυλαχθήναι, από λιμού, λοιμού, σεισμού, καταποντισμού, πυρός, μαχαίρας» και τα εξής.

Τέλος μετά την λειτουργίαν ο παππάς, ο Φραγκούλας και η οικογένειά του και ολίγοι φίλοι εκάθισαν κ’ έφαγαν ομού και ηυφράνθησαν, και την εσπέραν ο Φραγκούλας επανήρχετο ειρηνικώς και με αγάπην, μετά της συζύγου και των τέκνων του υπό την οικιακήν στέγην. Πριν παρέλθη έτος εγεννήθη η Κούμπω. Η κόρη αύτη, πλάσμα χαριτωμένον και συμπαθές, ανετρέφετο και ηλικιούτο, εγένετο το χάρμα και η παρηγορία του πατρός της. Δεν είχε μόνον νοημοσύνην πρώιμον, αλλά κάτι άλλο παράδοξον γνώρισμα, οιονεί χαρακτήρα φρονίμου γυναικός εις ηλικίαν παιδίσκης. Ύστερον, μετά χρόνους, όταν επήλθεν ο δεύτερος χωρισμός, η Κούμπω, οκταέτις τότε, έτρεχε πλησίον του πατρός της, εις το «κελλί του», όπου κατώκει εις την ανωφερή εσχατιάν της πολίχνης, και την εγέμιζε περιποιήσεις και τρυφερότητας.

Αυτή μόνον εδέχετο προθύμως τους πατρικούς χαλινούς, ενώ τα άλλα τέκνα δεν ήρχοντο ποτέ πλησίον του πατρός των, και διά τούτο εκείνος την ωνόμαζε «το ευάγωγο». Καθημερινώς έτρεχε να τον εύρη, και δεν έπαυε να τον παρακαλή.

- Έλα, πατέρα, στο σπίτι· μη μας αφήσης, λεγ’ η μητέρα, ζωνταρφανά.

Μίαν των ημερών έτρεξε δρομαία, φαιδρά, και πνευστιώσα του είπε:

- Τάμαθες, πατέρα; ... Θα παντρέψουμε τ’ Αργυρώ μας ... Έλα στο σπίτι, γιατί δεν είναι πρέπον, λέγει η μητέρα, να είσθε χωρισμένοι εσείς, που θα παντρευτή τ’ Αργυρώ μας ... για να μην κακιώση ο γαμπρος! ...

Τω όντι ο Φραγκούλας επείσθη κ’ εφιλιώθη με την σύζυγόν του. Ηρραβώνισαν την Αργυρώ, είτα μετ’ ολίγους μήνας την εστεφάνωσαν ... Είτα πάλιν επήλθε τρίτος χωρισμός μεταξύ του παλαιού ανδρογύνου και μ’ ένα γεροντόπαιδον μαζί, το οποίον ήλθεν εις τον κόσμον σχεδόν συγχρόνως με τον γάμο της πρωτοτόκου. Τότε η Κούμπω, ήτις είχε γίνει δεκατριών ετών, δεν έπαυε να τρέχη πλησίον του πατρός της, και να τον παρακινή ν’ αγαπήση με την μητέρα. Μίαν ημέραν θλιβερά του είπεν:

- Δεν θα μπορώ πλέον νάρχωμαι, ούτε στο κελλί σου, πατέρα ... Είναι κάτι κακές γυναίκες εκεί στον μαχαλά στο δρόμο που περνώ, και τις άκουσα που λέγανε καθώς περνούσα: Να, το κορίτσι της Φραγκούλαινας, που την έχει απαρατήσει ο άνδρας της». Δεν το βαστώ πλέον, πατέρα. Τω όντι, παρήλθον τρεις ημέραι, και η Κούμπω δεν εφάνη εις το κελλί του πατρός της. Την τετάρτην ημέραν ήλθε πολύ ωχρά και μαραμένη· εφαίνετο να πάσχη.

-Τι έχεις κορίτσι μου; της είπεν ο πατήρ της.

-Αν δεν έλθης, πατέρα, του απήντησεν αποτόμως αίφνης, με παράπονον και με πνιγμένα δάκρυα, να ξεύρης, θα πεθάνω απ’ τον καϋμό μου!

-Έρχομαι, κορίτσι μου, είπεν ο Φραγκούλης.

Τω όντι,, την άλλην ημέραν επήγεν εις την οικίαν. Αλλ’ η νεαρά κόρη έπεσε πράγματι ασθενής και είχεν δεινόν πυρετόν. Όταν ο πατέρας ήλθεν παρά την κλίνην της και της ανήγγειλεν ότι έκαμε αγάπην με την μητέρα της διά να χαρή, ήτο αργά πλέον. Η τρυφερή παιδίσκη εμαράνθη εξ αγνώστου νόσου, και ούτε φάρμακον ούτε νοσηλεία ίσχυσε να την ανακαλέση εις τον πρόσκαιρον κόσμον. Εκοιμήθη χωρίς αγωνίαν και πόνον, εξέπνευσεν ως πουλί, με τη λαλιάν εις το στόμα.

-Πατέρα! Πατέρα! στην Παναγία να κάμετε μια λειτουργία ... με την μητέρα μαζί!...

Είπε και απέθανε! Ο Φραγκούλης έκλαυσεν απαρηγόρητα· έκλαυσεν αχόρταστα ομού με την σύζυγόν του...Κατόπιν απεσύρθη, κ’ εξηκολούθησε να κλαίη μόνος του εις την ερημίαν ... Ο τελευταίος ούτος χωρισμός ήτο μάλλον φιλικός και με την συναίνεσιν της Σινιώρας, ήτις έβλεπεν ότι ο γέρων σύζυγός της επεθύμει μάλλον να γείνη μοναχός. Ο Φραγκούλης ενθυμείτο μίαν τελευταίαν σύστασιν της Κούμπως: «με την μητέρα μαζί». Μόνον εν παροδικόν πείσμα του είχεν έλθει. Του εφάνη ότι αι ίδιαι αδελφαί της, η ύπανδρος, και η άλλη η δευτερότοκος, δεν την ελυπήθησαν όσον έπρεπε, δεν την επένθησαν, όσον της ήξιζε, την ατυχή μικράν, την Κούμπω. Έκτοτε εξηκολούθει να ζη ολομόναχος πάλιν, τώρα «επί γήρατος ουδώ». Και ενθυμείτο τον στίχον του Ψαλτηρίου: «Μη απώση με εις καιρόν γήρως ... και έως γήρως και πρεσβείου, μη εγκαταλίπης με».

Και την ημέραν αυτήν, την παραμονήν της Κοιμήσεως πάλιν, τον ευρίσκομεν να κάθηται εις το προαύλιον του ναΐσκου, και να καπνίζη μελαγχολικώς το τσιμπούκι του, με τον ηλέκτρινον μαμόν... αναλογιζόμενος τόσα άλλα και τους οχληρούς δανειστάς του, οι οποίοι του είχαν πάρει εν τω μεταξύ το καλλίτερον κτήμα – ένα ολόκληρον βουνόν, ελαιώνα, άμπελον, αγρόν με οπωροφόρα δένδρα, με βρύσιν, με ρέμα, με νερόμυλον – και να εκχύνη τα παράπονά του εις θρηνώδεις μελωδίας προς την Παναγίαν.

«Εκύκλωσαν αι του βίου μου ζάλαι, ώσπερ μέλισσαι, κηρίον, Παρθένε...» Και επόθει ολοψύχως τον μοναχικόν βίον, ολίγον αργά, και επεκαλείτο μεγάλη τη φων ή τον «Γλυκασμόν των Αγγέλων, των θλιβομένων την χαράν», όπως έλθη εις αυτόν βοηθός και σώτειρα:

«Αντιλαβού μου και ρύσαι των αιωνίων βασάνων...»





ΟΙ ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ, ΤΟ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ ΚΑΙ Η ΑΝΟΧΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.

 Το θέαμα, γνωστό. Δυο δυο, τρεις τρεις αλλοδαποί, συνήθως, μ’ ένα καρότσι από σούπερ μάρκετ, προφανώς όχι αγορασμένο, περιφέρονται σε όλες τις γειτονιές, ακόμη και στο κέντρο. Μαζεύουν οτιδήποτε μεταλλικό από τα σκουπίδια. Αυτό τη μέρα, γιατί τη νύχτα γίνονται άλλα κόλπα. Ξηλώνουν σχάρες υπονόμων, καθότι το μαντέμι έχει πολλά φράγκα, πομόνες και σωλήνες από χωράφια, καλώδια και άλλα υλικά που έχουν μέταλλο, κυρίως ακριβό χαλκό, από τον ΟΣΕ. Πρόσφατα στον Πειραιά σημειώθηκαν διακοπές ρεύματος, γιατί κάποιοι ξήλωσαν, απ’ όπου βρήκαν, ηλεκτρολογικό υλικό.

Σε παράνομους οικισμούς γύφτοι καίνε το πλαστικό από τα καλώδια, για να μείνει ο χαλκός, ανάμεσα σε δύστυχα ξυπόλητα παιδιά που αναπνέουν, όπως κι οι περίοικοι, τις τοξικές αναθυμιάσεις. Μη μου αρχίσει κανείς τα πολιτικώς ορθά για «Ρομά». Γύφτους τους έλεγε ο παππούς μου, τον «Δωδεκάλογο του Γύφτου» έγραψε ο Παλαμάς και «Παράγκα του Γύφτου» είχε ονομάσει την πρώτη του μπουάτ ο εξαίρετος Κώστας Χατζής.

Προ ημερών στην αγροικία του ελαιώνα μας στη Βοιωτία κάποιοι ξήλωσαν και βούτηξαν τους εξωτερικούς σωλήνες της ύδρευσης, ενώ το νερό έτρεχε όλη νύχτα ως την παλιά Εθνική Θήβας – Λιβαδειάς. Εν ολίγοις, συμμορίες πλιατσικολόγων τη μέρα κάνουν τους παλιατζήδες και ρακοσυλλέκτες, ενώ τη νύχτα κατακλέβουν οτιδήποτε μεταλλικό από τη δημόσια περιουσία ή από τις περιουσίες των πολιτών, δημιουργώντας κινδύνους θανάτου ή τραυματισμού. Φανταστείτε να οδηγείτε νύχτα μοτοσικλέτα και σε μια στροφή να βρεθείτε ξαφνικά μπροστά στην τρύπα από την κλεμμένη σχάρα του υπονόμου.

Αυτό το φαινόμενο είναι άλλη μια έκπτωση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας. Βανδαλίζονται και λεηλατούνται οι υποδομές της χώρας, όπως και ό,τι με κόπο φτιάχνουν οι πολίτες στα σπίτια και στη γη τους. Προ καιρού κινδύνευσε τρένο του ΟΣΕ με εκτροχιασμό, γιατί πάλι κάποιοι μουστερήδες είχαν βουτήξει καλώδια και άλλα υλικά του ΟΣΕ. Η ανάγκη για μηδενική ανοχή στην εγκληματικότητα γίνεται πλέον ανάγκη επιβίωσης. Το παραπάνω φαινόμενο που περιέγραψα αποτελεί κατάντια. Δεν μπορεί οι πόλεις και η ύπαιθρος να μετατρέπονται σε άνομη χώρα, σε πεδίο δράσης συμμοριών πλιατσικολόγων, που ξηλώνουν και βουτάνε οτιδήποτε μεταλλικό βρουν μπροστά τους. Μετά, αν αρχίσουν φαινόμενα βίαιων αυτοδικιών από τους απελπισμένους πολίτες, οι μιξοπαρθένες της χοντροκώλας αφασιακής «διανόησης» και της καθεστωτικής «προόδου» θα διαρρηγνύουν πάλι τα σινιέ ιμάτιά τους.

Άλλη τρανταχτή περίπτωση:  τρίκυκλο χωρίς πινακίδες, με διάφορα παλιοσίδερα στην καρότσα, όμως κάτω από ένα χαρτόνι ήταν μισοκρυμμένη μια μοτοσικλέτα, μια θηριώδης… Hayabusa! Το ίδιο το κράτος δεν μπορεί απαθές να βλέπει θρασείς αλλοδαπούς και ημεδαπούς να το λεηλατούν, επειδή έχει ανέβει η τιμή του χαλκού! Κι αλήθεια, τελικά τα περίφημα μέτρα για την αποσυμφόρηση των φυλακών, που κάθε τόσο αμολάνε ελεύθερους και διάφορους επαγγελματίες του πλιάτσικου και της παρανομίας, πόσο έχουν ανεβάσει τους δείκτες της εγκληματικότητας;

Μέσα σε δυο μέρες συνέβησαν τα εξής σε τρεις δικούς μου ανθρώπους. Στον Πειραιά μπήκαν στο σπίτι της καρδιοπαθούς εγχειρημένης μητέρας φίλου μου και την κατέκλεψαν. Ευτυχώς δεν ξύπνησε, διότι, έπειτα από ένα γερό πρόσφατο έμφραγμα και πολύωρη επέμβαση ανοικτής καρδιάς, σίγουρα και μόνο το σοκ της παρουσίας του διαρρήκτη θα μπορούσε να τη στείλει εις τόπον χλοερόν, εις τόπον αναψύξεως. Αλλης φίλης τής έκλεψαν το πορτοφόλι με όλα της τα χρήματα, ταυτότητα, κάρτες. Αλλος φίλος γύρισε από ταξίδι και του είχαν σηκώσει το μισό σπίτι. Είναι τώρα μες στην καλή χαρά, καθότι και άφραγκος. Αυτά όλα, σε δυο μέρες στο άμεσο περιβάλλον μου.

Λοιπόν, καιρός να βάλουμε σε τάξη τα του οίκου μας με σιδερένιο χέρι…

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 12/8/2012

Γεγονότα

1851: Ο μηχανικός Άιζαακ Σίνγκερ πατεντάρει την ποδοκίνητη ραπτομηχανή. Λίγο αργότερα, με κεφάλαιο 40 δολαρίων, θα ιδρύσει την εταιρία που φέρει το όνομά του.

1908: Κυκλοφορεί στους δρόμους του Ντιτρόιτ το πρώτο αυτοκίνητο της Ford με την ονομασία «Model T». Κοστίζει 900 δολάρια και θεωρείται το πρώτο λαϊκό αυτοκίνητο.

1932: Σπουδαία αρχαιολογικά ευρήματα ανακαλύπτονται στην αρχαία αγορά των Αθηνών. Μεταξύ άλλων, βρέθηκαν και τα ψηφοδέλτια εξοστρακισμού του Αριστείδη.

1953: Η Σοβιετική Ένωση πραγματοποιεί με άκρα μυστικότητα την πρώτη δοκιμή βόμβας υδρογόνου.

1981: Η ΙΒΜ κυκλοφορεί στην αγορά τον πρώτο προσωπικό ηλεκτρονικό υπολογιστή (PC), στην τιμή των 1.565 δολαρίων.

 Γεννήσεις

1949: Μαρκ Νόπφλερ, κιθαρίστας και τραγουδιστής των «Dire Straits».

 Θάνατοι

323 π.Χ: Διογένης, κυνικός φιλόσοφος.

30 π.Χ: Κλεοπάτρα, βασίλισσα της Αιγύπτου. Λέγεται ότι άφησε μία ασπίδα (μικρό φαρμακερό φίδι) να τη δαγκώσει στο στήθος για να μην δει το θρίαμβο του Οκταβιανού Αύγουστου.

1964: Ίαν Φλέμινγκ, άγγλος δημοσιογράφος, συγγραφέας και άνθρωπος των μυστικών υπηρεσιών, που έγραψε σειρά μυθιστορημάτων με ήρωα τον Τζέιμς Μποντ.

2005: Γιώργος Ζωγράφος, ηθοποιός και τραγουδιστής, εμβληματική μορφή του «Νέου Κύματος».