25 Ιανουαρίου, 2012

Η Α.Θ.Μ. Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΠΑΡΕΣΤΗ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΠΗΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ


Στην τελετή κοπή της πρωτοχρονιάτικης βασιλόπιτας της Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας (ΕΑΒ), παρέστη εχθές Τρίτη, 24 Ιανουαρίου 2012 ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος. Τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο υποδέχθηκε στην είσοδο της Βιομηχανίας, ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου κ. Κυριάκος Λινάκης και ο Διευθύνων Σύμβουλος Τάσος Φιλιππάκος. Εν συνεχεία στο Αμφιθέατρο των εγκαταστάσεων έγινε η τελετή, από τον Σεβ. Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας κ. Γεώργιο. Κατά την έναρξη της τελετής, ο Πρόεδρος της ΕΑΒ κ. Λινάκης στον χαιρετισμό του αναφέρθηκε στον ιδιαίτερο χαρακτήρα της εκδήλωσης που οφείλεται στην τιμητική για την ΕΑΒ παρουσία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου, τόνισε δε ότι «λαμβάνοντας υπόψη την πορεία μας το 2011, είμαι αισιόδοξος –πεπεισμένος θα ήταν η πιο ακριβής λέξη- ότι το 2012 θα είναι μία χρονιά-πρόκληση στην οποία η ΕΑΒ θα ανταποκριθεί με επιτυχία, ενισχύοντας τον επιχειρηματικό της ρόλο». Ακολούθησε η ομιλία του Διευθύνοντος Συμβούλου, στην οποία ο κ. Τάσος Φιλιππάκος έκανε έναν σύντομο απολογισμό της χρονιάς που πέρασε αναφερόμενος –ανάμεσα σε άλλα- στην ανάδειξη της ΕΑΒ σε εξαγωγικό φορέα μέσα από τις συμφωνίες διεθνούς χαρακτήρα που επετεύχθησαν, στην ανάπτυξη τεχνολογιών αιχμής και στη βελτίωση των οικονομικών αποτελεσμάτων της εταιρείας ως αποτέλεσμα της συνεπούς εφαρμογής του προγράμματος αναδιάρθρωσης.

Αναφερόμενος στις προοπτικές της ΕΑΒ για το 2012, ο Κος Φιλιππάκος είπε: «Είναι ιδιαίτερα θετικό και ενθαρρυντικό το γεγονός ότι, ενώ το γενικότερο βιομηχανικό περιβάλλον έχει επιβαρυνθεί από την παγκόσμια κρίση και οι ηγετικές εταιρείες του κλάδου με μακροχρόνια επιτυχημένη διαδρομή κλυδωνίζονται, η ΕΑΒ σήμερα έχει εξασφαλισμένο φόρτο εργασίας: το ανατεθέν στην εταιρεία μας με υπογεγραμμένες συμβάσεις και προς εκτέλεση έργο για την εγχώρια και διεθνή αγορά ανέρχεται στα 830 εκ. ευρώ με τις συμβάσεις εξωτερικού να αναλογούν στο 55% του συνολικού φόρτου. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι ‘έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας'. Και αυτό είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα στις αρχές του 2012». Απευθυνόμενος στους εργαζόμενους, τους ευχαρίστησε λέγοντας ότι «Βεβαίως, όλα […] έχουν επιτευχθεί χάρη στις ακατάπαυστες προσπάθειες του ανθρώπινου δυναμικού της εταιρείας μας, των 1.600 εργαζομένων μας που αγαπάνε την ΕΑΒ, βλέπουν την πορεία της, διαβλέπουν την προοπτική της και καθημερινά υπερβάλουν εαυτόν για την από κοινού επίτευξη των στόχων». Τέλος ο Μακαριώτατος, είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με το Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΑΒ, ενώ στην ομιλία του αναφέρθηκε στη προσφορά της Βιομηχανίας στην οικονομία της χώρας.


ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ


Ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος θα πρέπει να παρουσιάσει στην προσεχή σύνοδο κορυφής της ΕΕ (τη Δευτέρα) μία επί της αρχής συμφωνία των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνησή του στο νέο μνημόνιο. Την απαίτηση των εταίρων του μετέφερε ο υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος μετά τις θυελλώδεις συνεδριάσεις του Γιούρογκρουπ και του Εκοφίν.

Η αποστολή μοιάζει σε πρώτο επίπεδο ακατόρθωτη αλλά μπορεί και να μην είναι, δεδομένου ότι έγινε πλέον απολύτως καθαρό ότι αν δεν συμφωνηθούν συγκεκριμένα μέτρα (ειδικά ως προς τα εργασιακά και το ασφαλιστικό),ούτε η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα προχωρήσει ούτε ο νέος δανεισμός θα υλοποιηθεί.

Ο κ. Βενιζέλος αναμένεται να ενημερώσει τους πολιτικούς αρχηγούς για όσα άκουσε από τους ευρωπαίους ομολόγους του, ενώ μέχρι το τέλος της εβδομάδας δεν αποκλείεται να πραγματοποιηθεί νέα συνάντηση του πρωθυπουργού με τους κ. Γιώργο Παπανδρέου, Αντώνη Σαμαρά και Γιώργο Καρατζαφέρη. «Μέχρι την Κυριακή πρέπει να έχουν κλείσει όλα» εξηγεί μιλώντας στη «Μακεδονία» συνεργάτης του Λουκά Παπαδήμου ο οποίος αναγνωρίζει ότι η πίεση που ασκείται από την τρόικα είναι ασφυκτική και κινείται σε δύο επίπεδα: στην έγγραφη δέσμευση των πολιτικών αρχηγών ότι θα τηρήσουν τα συμφωνηθέντα και ότι η πολιτική που θα περιγράφεται στο νέο μνημόνιο θα εφαρμοστεί μετεκλογικά, αλλά επίσης στην εξειδίκευση των μέτρων που θεωρούνται αναγκαία για να αποφασιστεί το νέο πρόγραμμα χρηματοδότησης ύψους 130 δισ. ευρώ. 

Στην ανάγκη συναίνεσης ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ αναφέρθηκαν χθες δημοσίως ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, η αυστριακή ομόλογός του Μαρία Φέκτερ και ο επίτροπος Νομισματικών Υποθέσεων Όλι Ρεν. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο κ. Βενιζέλος έγινε κοινωνός της έντονης δυσπιστίας των ομολόγων του για τη βούληση του ελληνικού πολιτικού συστήματος -που μετέχει στην υπόθεση της διακυβέρνησης- να υποστηρίξει ένα πρόγραμμα προσαρμογής μακράς πνοής. Και τονίστηκε σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους ότι πρέπει να είναι προκαθορισμένη η πολιτική που θα ακολουθηθεί μετεκλογικά, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. 

Ήταν ένας δυσάρεστος αιφνιδιασμός για την ελληνική πλευρά, παρά την αισιοδοξία που επισήμως εκπέμπεται, το -επί της ουσίας- πάγωμα των διαβουλεύσεων για το «κούρεμα» και η ευθεία διασύνδεσή του με τη συμφωνία στους όρους του νέου δανεισμού. Διπλωματικές πηγές που έχουν γνώση των κοινοτικών διεργασιών οι οποίες βρίσκονται σε εξέλιξη εκτιμούν ότι το δόγμα «τίποτα δεν έχει συμφωνηθεί μέχρι να συμφωνηθούν όλα» επελέγη ακριβώς γιατί κρίθηκε ότι από τους πρωταγωνιστές του πολιτικού παιχνιδιού στην ευρωζώνη ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι αναξιόπιστη. 

Η φράση του επικεφαλής του Γιούρογκρουπ Ζ. Κ. Γιούνκερ, ότι «το ελληνικό πρόγραμμα προσαρμογής έχει εκτροχιαστεί», ήταν -κατά τις ίδιες πηγές- από τις πιο ήπιες που ακούστηκαν στη συζήτηση για το ελληνικό ζήτημα.

Τα τρία nein της Άγκελα Μέρκελ...

- Όχι στην αύξηση του ποσού των 130 δισ. ευρώ που έχει ήδη συμφωνηθεί για τη χρηματοδότηση των εξωτερικών υποχρεώσεων της Ελλάδας μέχρι το 2015.

- Όχι σε δάνειο-γέφυρα για την κάλυψη του ομολόγου των 14,4 δισ. ευρώ που λήγει στις 20 Μαρτίου, ώστε να αποτραπεί μια άτακτη ελληνική χρεοκοπία εφόσον δεν έχει συναφθεί δανειακή σύμβαση.

- Όχι σε επιτόκια άνω του 3,5% μέχρι το 2020, προκειμένου να γίνει βιώσιμο το ελληνικό χρέος.

Και οι τρεις εντολές των εταίρων

- Συζήτηση της επίσημης πρότασης για το PSI στις 13 Φεβρουαρίου. Ως τότε θα συνεχίζονται οι διαβουλεύσεις.

- Πρώτα τα μέτρα, μετά το «κούρεμα» και η δανειακή σύμβαση.

- Έγγραφη και καθαρή δέσμευση των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου ότι θα εφαρμόσουν το νέο μνημόνιο.

ΕΙΠΑΝ

Β. Σόιμπλε, υπουργός Οικονομικών Γερμανίας

«Όλα τα ελληνικά κόμματα πρέπει να επικεντρωθούν στις μεταρρυθμίσεις που έχουν συμφωνηθεί με τους δανειστές, ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές, αλλιώς η Αθήνα θέτει σε κίνδυνο το δεύτερο πρόγραμμα βοήθειας, που χρειάζεται για να αποφύγει τη χρεοκοπία».

Μαρία Φέκτερ, υπουργός Οικονομικών Αυστρίας

«Θα είμαστε έτοιμοι να ολοκληρώσουμε (το σχέδιο στήριξης της Ελλάδας) θετικά, όταν το κυβερνών κόμμα και τα υπόλοιπα συμφωνήσουν».

Ευάγγελος Βενιζέλος, υπουργός Οικονομικών

«Τώρα είναι η ώρα να εξηγήσουμε βλέποντας στα μάτια τον έλληνα πολίτη ότι η χώρα μπορεί να γίνει ξανά υπερήφανη. Όχι απλά και μόνο να διασωθεί, αλλά και να ξανακερδίσει το χαμένο έδαφος».

Όλι Ρεν, επίτροπος Νομισματικών Υποθέσεων

«Είναι απαραίτητη η δέσμευση όλων των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου προκειμένου να εγκριθεί η νέα δανειακή σύμβαση».


ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Ελλάδα

Την εκ νέου υποψηφιότητά του για την προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς προανήγγειλε εμμέσως ο Γιώργος Παπανδρέου στο Σαν Χοσέ της Κόστα Ρίκα, λίγους μήνες πριν από το προγραμματισμένο Συνέδριό της στη Νότια Αφρική. Παράλληλα αιφνιδίασε τους παρευρισκόμενους, προτείνοντας η ανάδειξη της νέας ηγεσίας - του προέδρου και του γραμματέα - να γίνει με «ανοιχτές διαδικασίες».

Εκατοντάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν το πρωί της Τετάρτης στο Σύνταγμα για να προμηθευτούν λαχανικά που αποφάσισαν να διανείμουν δωρεάν αγρότες από τη Βοιωτία. Όπως έγινε γνωστό, οι αγρότες αποφάσισαν να μοιράσουν 20 τόνους λαχανικά, ενώ θα παραχωρήσουν και τρεις τόνους προϊόντα στο Ίδρυμα Αστέγων του Δήμου Αθηναίων, θέλοντας να αποδείξουν ότι τα προϊόντα τους είναι ασφαλή για κατανάλωση.

Σε νέα περίοδο κρίσης εισήλθε το ΠΑΣΟΚ τόσο μετά τη δήλωση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη ότι δεν είχε διαβάσει το Μνημόνιο, όσο και μετά την καταψήφιση της διάταξης του Ανδρέα Λοβέρδου για το ωράριο λειτουργίας των φαρμακείων. Ενδεικτική του κλίματος που επικρατεί στην Ιπποκράτους είναι η δήλωση που έκανε την Τετάρτη ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Κώστας Σκανδαλίδης, στην οποία κάνει λόγο για «κενό ηγεσίας και πολιτικής διεύθυνσης στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ». Καλεί, δε, τον Γ.Παπανδρέου να συγκαλέσει άμεσα την Κοινοβουλευτική Ομάδα.

Την ώρα που η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν καλούνται από τους εταίρους να δεσμευτούν για τη λήψη περαιτέρω σκληρών μέτρων, στο πλαίσιο του νέου μνημονίου, τριγμοί σημειώθηκαν στην κυβερνητική συνοχή από το αντάρτικο βουλευτών κατά άρθρων του πολυνομοσχεδίου. Η κίνηση θεωρείται μήνυμα προς την κυβέρνηση εν όψει της κατάθεσης στη Βουλή της νέας δανειακής σύμβασης. Ενδεικτική είναι η δήλωση του Αδ.Γεωργιάδη το πρωί της Τετάρτης στον ΒΗΜΑ 99,5: «Η Βουλή αυτή, υπό τη δαμόκλειο σπάθη των εκλογών, δεν πρόκειται να περάσει τη δανειακή σύμβαση. Πρέπει να τελειώνει η συζήτηση για κάλπες στις 8 Απριλίου».

Συγκέντρωση πραγματοποιούν από νωρίς το πρωί της Τετάρτης μέλη του ΠΑΜΕ έξω από κεντρικό ξενοδοχείο στη λεωφ. Βασ.Σοφίας, όπου διαμένουν τα μέλη της τρόικας. Το ξενοδοχείο βρίσκεται περικυκλωμένο από δυνάμεις των ΜΑΤ, ενώ οι εκπρόσωποι της τρόικας ζήτησαν εισαγγελική παρέμβαση για να βγουν από το ξενοδοχείο.

Κόσμος

Η Δαμασκός είπε το «ναι» στην πρόταση του Αραβικού Συνδέσμου να παραταθεί η αποστολή των παρατηρητών κατά ένα μήνα μετά την εκπνοή της. Η κίνηση ήταν αναμενόμενη, μιας και η Συρία είχε αποδεχθεί εξαρχής (αλλά δεν είχε συμφωνήσει) στο ενδεχόμενο να υπάρξει μηνιαία παράταση. Έτσι, η ομάδα των παρατηρητών θα συνεχίσει το έργο της (το οποίο έχει, πάντως, δεχθεί πολλές επικρίσεις) έως τις 23 Φεβρουαρίου.

Οι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούν σε πορνογραφικές ταινίες στο Λος Άντζελες θα πρέπει στο εξής να χρησιμοποιούν προφυλακτικά στη διάρκεια των γυρισμάτων, σύμφωνα με νέο νόμο που υπέγραψε ο δήμαρχος της πόλης. Τον νέο κανονισμό καλωσόρισαν αξιωματούχοι υγείας, ωστόσο στελέχη της βιομηχανίας πορνό δήλωσαν ότι ο νόμος θα μπορούσε να τους οδηγήσει να εγκαταλείψουν το Λος Άντζελες και να πάνε έξω από τα όρια της πόλης.

Δεκάδες χιλιάδες Αιγύπτιοι αναμένεται να συμμετάσχουν σε διαδηλώσεις στην πλατεία Ταχρίρ στην πρώτη επέτειο της εξέγερσης που οδήγησε στην ανατροπή του Χόσνι Μουμπάρακ. Ήδη από την Τρίτη το βράδυ, χιλιάδες διαδηλωτές είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία Ταχρίρ, στο επίκεντρο των διαδηλώσεων του 2011, φωνάζοντας συνθήματα κατά του Ανώτατου Συμβουλίου Ενόπλων Δυνάμεων. Την Τρίτη, ο επικεφαλής του στρατιωτικού συμβουλίου ανακοίνωσε ότι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που ισχύει εδώ και δεκαετίες θα αρθεί «με εξαιρέσεις».

Υπέρ της οικονομικής δικαιοσύνης τάχθηκε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, στη διάρκεια της ομιλίας του για την Κατάσταση του Έθνους, ενώπιον των μελών του Κογκρέσου. Αφού τόνισε την ανάγκη για «μία οικονομία που δουλεύει για όλους», ο Αμερικανός πρόεδρος δήλωσε ότι προτίθεται να επιβάλει ελάχιστο φορολογικό συντελεστή της τάξης του 30% σε εισοδήματα άνω του 1 εκατ. δολαρίων ετησίως. «Πείτε το ταξικό πόλεμο, όμως για τους Αμερικανούς πολίτες είναι κοινή λογική» ανέφερε χαρακτηριστικά. Από την ομιλία δεν έλειψαν και οι προειδοποιήσεις προς την Τεχεράνη, αναφορικά με το πυρηνικό της πρόγραμμα. «Μία ειρηνική απόφαση είναι εφικτή, αλλά οι ΗΠΑ κρατούν όλες τις επιλογές στο τραπέζι» διεμήνυσε ο Μπ.Ομπάμα.

Δέκα μήνες πριν από τις εκλογές που θα κρίνουν την παραμονή του στο Λευκό Οίκο, ο Μπαράκ Ομπάμα εκφωνεί αργά την Τρίτη την καθιερωμένη ομιλία του προέδρου για την Κατάσταση του Έθνους, δίνοντας, όπως αναμένεται, ιδιαίτερη έμφαση στην οικονομία που είναι άλλωστε και το πεδίο που θα κρίνει την αναμέτρηση.

Οικονομία

Ανοδικές τάσεις επικρατούν στο Χρηματιστήριο την Τετάρτη, με τον γενικό δείκτη να επανέρχεται πάνω από τις 700 μονάδες, με τους επενδυτές να στρέφουν την προσοχή τους στις διαπραγματεύσεις για το PSI, καθώς και στις επιπτώσεις που θα έχει για τις τράπεζες το «κούρεμα» του χρέους.

Μολονότι οδεύουμε προς το τέλος του μήνα, οι περισσότεροι φορολογούμενοι δεν έχουν λάβει ακόμα το ειδοποιητήριο για την πληρωμή της δόσης του Ιανουαρίου για την έκτακτη εισφορά, ενώ η προθεσμία λήγει στις 31 Ιανουαρίου. Αν και είναι ανοικτό το ενδεχόμενο ολιγοήμερης παράτασης, καλό είναι όσοι πολίτες είναι πιστοποιημένοι χρήστες του Taxisnet να εκτυπώσουν από την ιστοσελίδα της ΓΓΠΣ τα ειδοποιητήρια τους και να πληρώσουν κανονικά τη δόση τους στην Εφορία ή στις τράπεζες.

Οι ζημίες των ιδιωτών πιστωτών που κατέχουν ελληνικά κρατικά ομόλογα πρέπει να ξεπεράσουν ακόμα και το 80%, προκειμένου η Ελλάδα να καταφέρει να φέρει σε τροχιά σταθεροποίησης τον προϋπολογισμό της, επισημαίνουν σε σχετική μελέτη τους οι αναλυτές Ινστιτούτου Διεθνούς Οικονομίας (IfW) του Κιέλου. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Γερμανοί ερευνητές πιστεύουν ότι μία αποτυχία διάσωσης της Ελλάδας δεν θα συμπαρασύρει την Ισπανία ή την Πορτογαλία.

Αθλητισμός

Ο υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό, αναφέρθηκε στο θέμα των ξένων επενδυτών στο ελληνικό ποδόσφαιρο τονίζοντας ότι και οι ξένοι μπορούν να επενδύσουν και εμείς τους θέλουμε να επενδύσουν. Παράλληλα, αναφέρθηκε στις μειωμένες δραματικά επιδοτήσεις προς τις ομοσπονδίες, στο αυτοδιοίκητο και την απόφαση του καλοκαιριού να μην «κλείσει» τελικά το πρωτάθλημα. Μίλησε επίσης για το ντόπινγκ και το στοίχημα.

Την ώρα που στην ΑΕΚ διατυμπανίζουν ότι η πρόταση της Έβερτον για τον Κώστα Μανωλά τους καλύπτει και ετοιμάζονται να απαντήσουν θετικά, η πλευρά του παίκτη υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει ακόμα κάτι επίσημο και ότι ο αμυντικός της Ένωσης δεν βιάζεται για να αποφασίσει για το μέλλον του.

Παίκτης του Παναθηναϊκού και για τα επόμενα τρία χρόνια θα πρέπει να θεωρείται ο Σιμάο Μάτε Τζούνιορ, καθώς ο μάνατζέρ του, Έκτρορ Περάλτα, με δηλώσεις στον ελληνικό Τύπο αποκάλυψε ότι είχε συνάντηση με τον Δημήτρη Γόντικα και ότι το θέμα θα έχει «κλείσει» σε διάστημα δέκα ημερών. Την ίδια ώρα, ο Βλάσης Τσάκας με νέες δηλώσεις του τονίζει ότι άναψε το πράσινο φως για τη μεταφορά των 15 εκατ. ευρώ των Αράβων προς την οικογένεια Βαρδινογιάννη.


ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΜΟ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ



Έχασε τη "μάχη" με τη ζωή ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο οποίος τραυματίστηκε, χθες, σε τροχαίο στο Κερατσίνι. Ο διάσημος σκηνοθέτης υπέκυψε στα τραύματά του παρά τις προσπάθειες των γιατρών. O Θόδωρος Αγγελόπουλος ήταν ο ελεγειακός ποιητής των κινηματογραφικών εικόνων και της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και κοινωνικής πραγματικότητας.

Κορυφαίος και πολυβραβευμένος διεθνής Έλληνας σκηνοθέτης με διακρίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό,  ήταν ο δημιουργός του "Θίασου", του "Μεγαλέξανδρου" και άλλων επικολυρικών ταινιών, που έκανε γνωστή την Ελλάδα σε όλη την υφήλιο για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες.

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών, ύστερα από σοβαρό τραυματισμό στη διάρκεια των γυρισμάτων της νέας του ταινίας "H άλλη θάλασσα".

Εγκατέλειψε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή της Αθήνας και το 1961 έφυγε στο Παρίσι, όπου αρχικά παρακολούθησε στη Σορβόννη μαθήματα γαλλικής φιλολογίας και φιλμογραφίας, καθώς και μαθήματα εθνολογίας, ενώ στη συνέχεια, μαθήματα κινηματογράφου στη Σχολή Κινηματογράφου IDHEC και στο Musee de l' homme.

Μετά από την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1964 και μέχρι το 1967 εργάστηκε ως κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή, μαζί με τον Βασίλη Ραφαηλίδη και την Τώνια Μαρκετάκη.

Με τον κινηματογράφο άρχισε να ασχολείται το 1965 και το 1968 παρουσίασε την πρώτη μικρού μήκους ταινία του "Εκπομπή", στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το 1970, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του "Αναπαράσταση" κέρδισε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, καθώς και άλλες διακρίσεις στο εξωτερικό, και σηματοδότησε την αυγή του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Έκτοτε, οι ταινίες του έχουν συμμετάσχει σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και έχει κερδίσει πολλά βραβεία, τα οποία τον καθιέρωσαν παγκοσμίως ως έναν από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του σύγχρονου κινηματογράφου.

Πολλά αφιερώματα που τιμούν τη δουλειά του Θόδωρου Αγγελόπουλου έχουν πραγματοποιηθεί σ' όλο τον κόσμο. Έχει αναγορευθεί επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου των Βρυξελλών, του Πανεπιστημίου Ναντέρ στο Παρίσι και του Πανεπιστημίου του Έσσεξ. Μαζί με τον Βασίλη Ραφαηλίδη υπήρξε συνιδρυτής του περιοδικού "Σύγχρονος Κινηματογράφος". To 1998 κατέκτησε στις Κάνες το Χρυσό Φοίνικα για την ταινία του "Μία αιωνιότητα και μια μέρα", κάνοντας ξανά την Ελλάδα περήφανη για τον πολιτισμό της.

ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ

1968 "Εκπομπή" μικρού μήκους
1970 "Αναπαράσταση" Βραβείο καλύτερης ξένης ταινίας στο Φεστιβάλ του Hyeres (1971), Βραβείο Georges Sadoul (1971)
1972  "Μέρες του '36 "Βραβείο FIPRESCI Βερολίνο 1973
1975  "Ο Θίασος" Βραβείο FIPRESCI, Διεθνές Φεστιβάλ Καννών 1975, Βραβείο Interfilm Βερολίνο "Forum" 1975, Βραβείο καλύτερης ταινίας της χρονιάς, British Film Institute 1976, Βραβείο Καλύτερης ταινίας στον κόσμο για τη δεκαετία 1970-80, Ένωση Κριτικών Ιταλίας, Μία από τις καλύτερες ταινίες της ιστορίας του κινηματογράφου, FIPRESCI, Καλύτερη ταινία της χρονιάς, Grand Prix για τις τέχνες, Ιαπωνία, Βραβείο Golden Age, Βρυξέλλες 1976.
1977 " Οι κυνηγοί"
Βραβείο καλύτερης ταινίας Golden Hugo, Σικάγο 1978
1980 "Μεγαλέξανδρος"
Βραβείο Χρυσό Λιοντάρι και FIPRESCI, Βενετία 1980
1981 "Ένα χωριό, ένας χωριάτης" ντοκιμαντέρ
1983 "Αθήνα, επιστροφή στην Ακρόπολη" τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ
1984 "Ταξίδι στα Κύθηρα"
1986 "Ο μελισσοκόμος"
1988 "Toπίο στην ομίχλη"
1991 "Το μετέωρο βήμα του πελαργού"
Cinema Lumiere, Μπολόνια (Ιταλία), Μάρτιος - Απρίλιος 2002,
Φεστιβάλ Σίδνεϊ (Αυστραλία), Ιούνιος 2003
1995 " Το βλέμμα του Οδυσσέα"
Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής, Διεθνές Φεστιβάλ Καννών 1995
FIPRESCI Βραβείο της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών, Διεθνές Φεστιβάλ Καννών 1995,  Felix των Κριτικών ταινίας της χρονιάς, 1995
1998 " Μια αιωνιότητα και μια μέρα" Χρυσός Φοίνικας στο Διεθνές Φεστιβάλ Καννών, 1998
2004 "Το λιβάδι που δακρύζει"
2008  "Η σκόνη του χρόνου"

ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΝ ΜΕ (ΔΕΚΑ ΦΟΡΟΥΣ) ΤΑ ΑΚΙΝΗΤΑ!


Ούτε έναν ούτε δυο. Δέκα νέους φόρους έχει επιβάλει το υπουργείο Οικονομικών (πρώτα επί Γιώργου Παπακωνσταντίνου κι έπειτα επί Ευάγγελου Βενιζέλου) στα ακίνητα την τελευταία διετία, στην προσπάθειά του να αυξήσει τα φορολογικά έσοδα και να μειώσει το έλλειμμα του Προϋπολογισμού. 

Μόνο που με τις απανωτές αυξήσεις των φόρων ο πραγματικός συντελεστής φορολόγησης των εισοδημάτων από ακίνητα έχει ξεπεράσει το 60%. Κατά τα άλλα, το υπουργείο Οικονομικών περιμένει από την οικοδομή, την παραδοσιακή ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας, να ανακάμψει.

Αναλυτικά οι φόροι που επιβλήθηκαν και βαρύνουν πλέον τα ακίνητα είναι: 

1. Η επιβολή τεκμηρίων στη χρήση κατοικιών κάθε επιφάνειας. Τα τεκμήρια ισχύουν από το έτος 2010.

2. Η μεγάλη αύξηση των τεκμηρίων από τα εισοδήματα του 2011.

3. Η επιβολή του Ειδικού Ετήσιου Τέλους Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών. Πρόκειται για το γνωστό χαράτσι στα ακίνητα μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ.

4. Η επιβολή ετήσιας εισφοράς επί των εισοδημάτων, η οποία επιβάλλεται και στα εισοδήματα από ακίνητα και ανέρχεται έως και στο 4%.

5. Η επαναφορά του φόρου κληρονομιών.

6. Η επαναφορά του φόρου μεταβίβασης ακινήτων με συντελεστή 8%-10% έναντι 1% που ίσχυε έως το 2009.

7. Η αλλαγή επί το επαχθέστερο της φορολογικής κλίμακας για τα εισοδήματα που αύξησε και τη φορολογική επιβάρυνση του εισοδήματος από μισθώματα.

8. Η αύξηση του ανώτατου φορολογικού συντελεστή από το 40% στο 45%.

9. Η υποχρέωση όλων των ιδιοκτητών ακινήτων να προμηθεύονται ενεργειακό πιστοποιητικό κατά την ενοικίαση του ακινήτου τους. Το κόστος του πιστοποιητικού ανέρχεται στα 300 ευρώ.

10. Η θέσπιση της υποχρέωσης όλων των ιδιοκτητών να προμηθεύονται πιστοποιητικό μη ύπαρξης πολεοδομικών παραβάσεων ως προϋπόθεση για τη μεταβίβαση κάποιου ακινήτου. Το πιστοποιητικό εκδίδεται έπειτα από επ’ αμοιβή επιθεώρηση διπλωματούχου μηχανικού.

Με βάση όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι ο συντελεστής φορολόγησης των εισοδήματος μπορεί να ξεπεράσει το 60%. Πώς προκύπτει αυτό; Ο συντελεστής φορολόγησης εισοδήματος μπορεί να φτάσει το 45%. Σε αυτό μπορεί να προστεθεί ο συντελεστής της έκτακτης εισφοράς έως 4% και φτάνουμε το 49%. Σε αυτό προστίθεται ο συμπληρωματικός φόρος επί των ενοικίων 1,5% και φτάνουμε στο 50,5%. Το τέλος ακινήτων για ένα μέσο σπίτι προσθέτει επιπλέον φορολόγηση 10% και φθάνουμε στο 60,5%. Αν προστεθούν και οι άλλες επιβαρύνσεις (πιστοποιητικά κ.λπ.), τότε ο συντελεστής φορολόγησης αυξάνεται ακόμη περισσότερο.


ΓΕΡΜΑΝΙΑ Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ (Ε΄ ΜΕΡΟΣ)


Μια παρέα "παιδιών", παίζοντας στην αμμουδιά, χτίζει έναν μεγάλο πύργο και τον θαυμάζει. Θαυμάζει το δημιούργημά της και ένας πονηρός πηγαίνει και "τσιμπάει" το πιο χαζό από αυτά και το "ρίχνει" πάνω στο ευαίσθητο δημιούργημα. Αυτό έγινε στην Ευρώπη. Ό,τι με άπειρη ευφυΐα, ηρωισμό και ικανότητα έχτισαν όλοι οι Ευρωπαίοι μαζί ως σύνολο, το γκρέμισαν μέσα σε λίγα χρόνια κάποιοι ηλίθιοι Γερμανοί ...Κάποιοι αγράμματοι Γερμανοί, οι οποίοι γρύλιζαν κάτι απόκοσμα "χάιλ".

Ήταν εύκολο να τους εκμεταλλευτούν όλους αυτούς οι Αμερικανοί, γιατί γνώριζαν τα χαρακτηριστικά τους. Αν δεν τα γνώριζαν οι ίδιοι, τα γνώριζαν κάποιοι άλλοι, οι οποίοι ήταν διατεθειμένοι να συνεργαστούν μαζί τους ...και ήταν οι Εβραίοι. Αυτοί εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι, εξαιτίας του εβραιοκίνητου και βρετανοχρηματοδοτούμενου σοσιαλομαρξισμού, η Γερμανία φερόταν σαν ανεγκέφαλο "κτήνος". Η Γερμανία, με εξουδετερωμένη πλήρως τη μορφωμένη αστική και κεφαλαιοκρατική της τάξη, ήταν εύκολο έρμαιο τού κάθε φιλόδοξου ιμπεριαλιστή. Με κυρίαρχη κοινωνική δύναμη της Γερμανίας την αγράμματη πλέμπα των μπυραριών και των ορυχείων, ήταν εύκολο να την παρασύρουν εναντίον τής ίδιας της Ευρώπης. Σε μια Γερμανία, η οποία στεκόταν πολύ κοντά στον ευρωπαϊκό πορσελάνινο "πύργο" της εξουσίας, ήταν πολύ εύκολο να την "τσιμπήσουν" και να επωφεληθούν από την ηλίθια αντίδρασή της. Ήταν εύκολο να τη στρέψουν εναντίον όχι των εθνικών της εχθρών, αλλά εναντίον της ίδιας της Ευρώπης.

Αυτό και έκαναν. Χρηματοδότησαν αγράμματους και αστοιχείωτους κομπάρσους --όπως ο Χίτλερ και η παρέα του-- και κατέστρεψαν την Ευρώπη. Την ισοπέδωσαν και κατόπιν --με το "δικαίωμα" του δανειστή και του συμμάχου-- έβαλαν "πόδι" στην Ευρώπη. Ό,τι έκαναν με τα όπλα οι Έλληνες στην Ασία, το έκαναν με τα χρήματα οι Αμερικανοί στην Ευρώπη. Διείσδυσαν στην "καρδιά" του αντιπάλου τους και πήραν μέσα από τα "χέρια" του την εξουσία. Εύκολο ήταν να εκμεταλλευτούν τη Γερμανία και να την παρασύρουν στο αντιευρωπαϊκό της λάθος, γιατί γνώριζαν τι έπρεπε να κάνουν.

Γνώριζαν πώς να εκμεταλλευτούν τους Γερμανούς, γιατί είχαν τους ανθρώπους τους ανάμεσά τους. Ακόμα και τα ιμπεριαλιστικά "παραμύθια" της Γερμανίας ήταν δικές τους επινοήσεις ...Για "ξεκάρφωμα" και "άλλοθι" δημιουργήθηκαν τα περισσότερα. Αυτά, δηλαδή, τα οποία γνωρίζουμε σαν ναζιστικά "παραμύθια", δεν ήταν γερμανική επινόηση. "Δανεικά" ήταν από τους Αμερικανούς και τους Εβραίους, οι οποίοι τους χρηματοδοτούσαν ..."Δανεικά" από ανθρώπους τύπου Ροκφέλερ και Πρέσκοτ Μπους.

Μιλάμε για τραγελαφικές καταστάσεις απείρου κάλλους. Μιλάμε για αστοιχείωτους κομπάρσους, οι οποίοι εξαντλούσαν την ευφυΐα τους σε παρελάσεις και παράτες. Αυτοί μόνον να χαιρετάνε γνώριζαν. Όλα τα άλλα τα έπαιρναν έτοιμα σε "σκονάκια". Όταν μιλούσε ο Χίτλερ στην αλαλάζουσα γερμανική πλέμπα, πρέπει να ξεκαρδίζονταν από τα γέλια τα αφεντικά του στην Ουάσιγκτον. Αυτοί οι μεθυσμένοι "τενεκέδες", που χρηματοδοτούνταν από Αμερικανούς και Εβραίους, έχτισαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για να προστατεύσουν, αλλά και να δώσουν "άλλοθι" και νομιμοποίηση στους Εβραίους στην αμερικανική μεταπολεμική εποχή της Ευρώπης.

Αυτοί, οι οποίοι παρίσταναν τους "ανώτερους" Άρειους, ήταν στην πλειοψηφία τους αυτά τα οποία κατηγορούσαν ...Αστοιχείωτοι, ομοφυλόφιλοι, ανώμαλοι, δύσμορφοι, βουλιμικοί, σακάτηδες κλπ.. Ας δει κάποιος την ηγεσία των Ναζί και θα καταλάβει ποιοι πρέσβευαν τα "ανώτερα". Μιλάμε για πραγματικά "Ορκ" που κατέστρεφαν το ευρωπαϊκό επίτευγμα –το οποίο θεμελιώθηκε από τους Έλληνες--, υποσχόμενοι ελληνική πνευματική και σωματική "ρώμη". Όλοι αυτοί ήταν πληρωμένοι από τους Αμερικανούς, προκειμένου οι δεύτεροι να μπορέσουν να "μπουν" στην Ευρώπη, χωρίς να χρειαστεί να έρθουν οι ίδιοι σε σύγκρουση μαζί της.

Δεν υπάρχει δηλαδή κάποιο μυστήριο της ευρωπαϊκής ήττας. Ο χαζός της "οικογένειας" έκανε τη μεγάλη "πατάτα". Οι Γερμανοί χρηματοδοτήθηκαν, για να κάνουν έναν εξ αρχής χαμένο πόλεμο, ο οποίος θα παρέδιδε τη Γερμανία στους δανειστές της και την Ευρώπη στον υπερατλαντικό "σύμμαχό" της. Αυτό είναι το πρωτοφανές στην ιστορία της Ευρώπης και αυτό το κατάφεραν οι Γερμανοί. Οι Γερμανοί ήταν οι πρώτοι που άνοιξαν τις "πόρτες" της Ευρώπης σε μη Ευρωπαίους. Δανείστηκαν χρήματα από ξένους, για να κάνουν έναν "αδερφικό" πόλεμο, που δεν γνώριζαν ποιους θα εξυπηρετούσε στο τέλος του. Το αποτέλεσμα είναι αυτό το οποίο είδαμε ...Οι Αμερικανοί κατέκτησαν τη Γερμανία και κηδεμόνευσαν την Ευρώπη. Τους συνέφερε να γίνει αυτός ο εκ των προτέρων χαμένος πόλεμος από τους κομπάρσους Γερμανούς. Γι’ αυτό άλλωστε και αγωνίστηκαν στον πόλεμο εναντίον τους. Αγωνίστηκαν εναντίον εκείνων, τους οποίους οι ίδιοι χρηματοδότησαν για να χάσουν ...Απλά πράγματα ...Κανένα μυστήριο, που να απαιτεί μυστικές πληροφορίες ή περίπλοκες σκέψεις.

Αυτό το τραγικό "σφάλμα" καθιστά τους Γερμανούς σημαντικότατους παράγοντες της ευρωπαϊκής ιστορίας ...Εξίσου σημαντικούς με τους Έλληνες, αλλά --δυστυχώς γι’ αυτούς-- με το αντίθετο πρόσημο. Γι' αυτόν τον λόγο κάνουμε την "αεροπλανική" γεωγραφική προσέγγιση της ιστορίας. Ο κόσμος όλος, από το 323 π.Χ. μέχρι και τα μέσα του περασμένου αιώνα, ακόμα έξω από την "Αθήνα" ήταν. Οι Καίσαρες, οι Ναπολέοντες και οι Καρλομάγνοι της Ευρώπης έκαναν τις ενδοοικογενειακές τους "φασαρίες" στα "άλση" αυτής της "Αθήνας". Το 1945 --και εξαιτίας των Γερμανών-- "πετάξαμε" στο "Πεκίνο". Εξαιτίας των Ελλήνων η ανθρώπινη ιστορία είχε φτάσει στη "στάση" της "Αθήνας" και εξαιτίας των Γερμανών "πέταξε" από την Ευρώπη και πήγε στο "Πεκίνο". Εξαιτίας τους η παγκόσμια ιστορία άλλαξε "στάση" και εγκατέλειψε την Ευρώπη.

Αν οι Έλληνες ήταν οι απόλυτα πετυχημένοι Ευρωπαίοι, οι Γερμανοί ήταν οι απόλυτα αποτυχημένοι. Αν οι Έλληνες ήταν πάντα το απόλυτο πρότυπο της Ευρώπης, τότε οι Γερμανοί δικαιούνται να είναι το απόλυτο αντιπρότυπο. Αν εξαιτίας των Ελλήνων η Ευρώπη τα πήρε όλα, εξαιτίας των Γερμανών τα έχασε όλα. Η Ευρώπη εξαιτίας τους γκρεμίστηκε από τον "θρόνο" της. Η παγκόσμια εξουσία είχε πλέον χαθεί για τους Ευρωπαίους. Ό,τι είχε κερδίσει η Ευρώπη εξαιτίας της ελληνικής υπερπροσπάθειας, το είχε χάσει εξαιτίας της ναζιστικής υπερηλιθιότητας ...Μιας υπερηλιθιώτητας, η οποία θα παρέμενε μόνιμη γερμανική "αναπηρία" για όσο διάστημα κάποιοι θα καθήλωναν τη Γερμανία υπό την εξουσία της μαρξιστικής της πλέμπας.

...Μια υπερηλιθιώτητα, η οποία θα γινόταν "ιερό" δόγμα για τους Αμερικανούς κυρίαρχους της Ευρώπης. Δεν θα άφηναν με καμία δύναμη τη Γερμανία να συνέλθει και να ξαναγίνει φυσιολογικό κράτος. Από το 1945 και μετά η γερμανική κοινωνία ελέγχεται απόλυτα, ώστε να μην παράγει τίποτε απολύτως. Ό,τι είναι ικανό ή χρήσιμο ή επικίνδυνο, καταστρέφεται εν τη γενέση του. Ας προσπαθήσει κάποιος να θυμηθεί έναν σημαντικό Γερμανό του τελευταίου μισού αιώνα και γρήγορα θα διαπιστώσει ότι τέτοιος δεν υπάρχει ...Ούτε καν τραγουδιστές δεν έχει αφεθεί η Γερμανίa ελεύθερη για να "παράγει". Στη Γερμανία υπάρχει μια τρομερή αναξιοκρατία, η οποία είναι απόλυτα μεθοδευμένη άνωθεν.

Γι’ αυτόν τον λόγο ένα τέτοιο μεγάλο κράτος και ένας τέτοιος λαός εδώ και μισό αιώνα δεν έχει αναδείξει κανέναν σημαντικό άνθρωπο σε κανέναν τομέα. Αυτοί, οι οποίοι εμφανίζονται σαν "ισχυροί" Γερμανοί, είναι λογιστές και "κατσαβιδολόγοι". Γι’ αυτόν τον λόγο η Γερμανία κυβερνάται από ανθρώπους, οι οποίοι σε άλλα κράτη απλά δεν θα μπορούσαν καν να επιβιώσουν. Νεκρή "γη" είναι η Γερμανία ..."Στείρα" μάνα, που δεν μπορεί να γεννήσει τίποτε σημαντικό, εφόσον αυτό απειλεί τους ιδιοκτήτες της ...Καταδικασμένη να "γεννά" Μέρκελ, Σόιμπλε, Ράιχενμπαχ και Φούχτερ. Μιλάμε για πραγματικά δύσμορφα και καθυστερημένα "Ορκ" ...Βλάκες, οι οποίοι περιορίζονται από ωράρια, εντολές και κανονισμούς και το σύστημα τούς έχει πείσει ότι αυτό είναι η απόλυτη ικανότητα.

Αυτό το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό, γιατί ο ρόλος της Γερμανίας δεν θα εξαντλούταν στην εξυπηρέτηση μόνον των αμερικανικών συμφερόντων. Η "υποδομή" της είναι χρήσιμη για τον ιμπεριαλισμό. Όταν υπάρχει ένας χαζός, αυτός είναι χρήσιμος για όλους τους πονηρούς. Όπως τον χρησιμοποίησε ήδη ένας ιμπεριαλιστής εις βάρος κάποιου άλλου, έτσι μπορεί να τον χρησιμοποιήσει ο κάθε επίδοξος ιμπεριαλιστής. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί η αμερικανική παντοκρατορία αποδείχθηκε ολιγόζωη ...Καμία σχέση με την υπερχιλιετή ευρωπαϊκή κυριαρχία. Μέσα σε λιγότερο από πενήντα χρόνια η αμερικανική κοσμοκρατορία έδειξε σημάδια παρακμής. Έχοντας εξ’ αρχής ατέλειες στο "στήσιμό" της, δεν ήταν δυνατόν να κρατήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Αυτήν την αδυναμία της την αντιλήφθηκαν κάποιοι σφετεριστές και την αιφνιδίασαν. Ξαφνικά --και ερήμην της Ευρώπης-- οι Αμερικανοί δέχθηκαν "επίθεση" μέσα στην ίδια την επικράτειά τους. Από ποιους; ...Από τους υπεράνω πάσης υποψίας συνεταίρους τους ...Από τους Εβραίους ...Από τους ασιατικής καταγωγής Εβραίους ...Από τους ομοεθνείς του πεθερού του Ξέρξη, ο οποίος τον έπεισε να επιτεθεί στην Ευρώπη και στους Έλληνες ...Από τα παιδιά της Εσθήρ, της κόρης του Μαρδοχαίου. Μιλάμε δηλαδή για το απόλυτο σενάριο της ιστορίας. Μιλάμε για την απόλυτη "ανατροπή", που θα τη ζήλευε και το Χόλυγουντ. Οι Ασιάτες, οι οποίοι απέτυχαν να κατακτήσουν την Ευρώπη εξ’ ανατολών, επιχειρούν μετά από χιλιάδες χρόνια να κάνουν το ίδιο εκ δυσμάς. Μέσω Αμερικής επιχειρούν σήμερα να καταφέρουν αυτό, το οποίο απέτυχαν να κάνουν εβρισκόμενοι δίπλα στην Ευρώπη.

Αυτό γίνεται σε μια συγκυρία που υπάρχει το Ισραήλ στην Ασία και ο Σιωνισμός βασιλεύει στη Δύση στο σύνολό της ...Το Ισραήλ, το οποίο είχε πάψει να υπάρχει από τότε που το είχαν "εξαφανίσει" οι επικυρίαρχοι Έλληνες με επικεφαλής τον Αντίοχο. Σε αυτήν την συγκυρία σήμερα "ορθώνεται" η Νέα Τάξη Πραγμάτων από τους Εβραίους ...Η Ασία, η οποία επιχειρεί να αρπάξει την εξουσία που κάποτε έχασε, αλλάζοντας την τακτική της. Μετά την αποτυχία της να κατακτήσει την Ευρώπη με στρατιωτικά μέσα, επιχειρεί να το κάνει με το χρήμα. Σε αυτόν τον στόχο έχουν ανάγκη τους Γερμανούς.

Οι Γερμανοί αποδεικνύονται η εύκολη λύση στην παραβίασή της "κερκόπορτας" της Ευρώπης. Όποιος θέλει να "μπει" μέσα στην Ευρώπη και να τη ρημάξει, δεν έχει παρά να "δουλέψει" τους Γερμανούς. Δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από πενήντα χρόνια οι ηλίθιοι της Ευρώπης γίνονται θύματα ξένων και τους εξυπηρετούν εις βάρος της Ευρώπης ...Δεύτερη φορά παίρνουν χρήματα από ξένους και στρέφονται κατ’ εντολή τους εναντίον των "αδερφών" Ευρωπαίων ...Δεύτερη φορά που ο χαζός τής οικογένειας παίρνει "καραμέλες" από τον "παιδεραστή" της γειτονιάς, για να τον μπάσει στο "υπνοδωμάτιο" όπου κοιμούνται τα μικρότερα "αδέρφια" του ...Στο κοινό πλέον "υπνοδωμάτιο", λόγω της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εξαιτίας των Γερμανών η Ευρώπη γίνεται το "υπνοδωμάτιο" όπου βιάζονται οι Ευρωπαίοι από τους Εβραίους τοκογλύφους. Την πρώτη φορά εξυπηρέτησαν τους Αμερικανούς εις βάρος των Ευρωπαίων και τη δεύτερη φορά εξυπηρετούν τους Ασιάτες Εβραίους εις βάρος και πάλι των Ευρωπαίων. Εξαιτίας τους το 1945 ξεκίνησε η αμερικανική κατοχή της Ευρώπης και το 2012 --και πάλι εξαιτίας τους-- ξεκινάει η εβραϊκή κατοχή ...Μια κατοχή, η οποία δεν έγινε ως δια μαγείας, αλλά υπήρξε αποτέλεσμα πολεμικής επίθεσης. Το 1989 ο Εβραίος Γκρίνσπαν εξαπέλυσε από το "άρμα" της FED την "επίθεσή" του εναντίον τόσο των ΗΠΑ όσο και της Ευρώπης ...Την "επίθεση" του φτηνού χρήματος, της οποίας το αποτέλεσμα είναι αυτό το οποίο βλέπουμε. Το φτηνό χρήμα κατέστρεψε τις παραγωγές των δυτικών κρατών και τα βύθισε στην ανεργία. Οι λαοί χωρίς απασχόληση έμπλεξαν σε τεράστια χρέη και τώρα τις πατρίδες τους τις λυμαίνονται οι τοκογλύφοι.

Αυτό το παιχνίδι των Εβραίων δεν θα μπορούσε να παιχθεί χωρίς τη Γερμανία ...Χωρίς τον πρώτο "πρόθυμο" να "παίξει". Πάλι εξαιτίας βλακωδών και ανώφελων χρηματοδοτήσεων την "πάτησε" η Γερμανία και στράφηκε εκ νέου εναντίον της Ευρώπης ...Το ίδιο έργο με άλλα "αφεντικά". Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Γερμανία χρηματοδοτήθηκε από τους Αμερικανούς, για να ξεκινήσει έναν παγκόσμιο πόλεμο εξ’ αρχής χαμένο. Κατέστρεψε τα πάντα και έφερε στην Ευρώπη τους Αμερικανούς δανειστές της. Σήμερα κάνει κάτι αντίστοιχο. Χρηματοδοτήθηκε εκ νέου από τη FED του Εβραίου Γκρίνσπαν, για να φέρει στην Ευρώπη τους ομοεθνείς του τοκογλύφους. Γνωρίζοντας οι Εβραίοι τις ανάγκες και τα κόμπλεξ της, μπορούσαν να παίξουν με αυτά. Γι’ αυτόν τον λόγο την έβαλαν στην περιπέτεια της ενοποίησης ...Την περιπέτεια της δήθεν εθνικής "υποχρέωσης", την οποία οι ίδιοι φρόντισαν να την κάνουν πανάκριβη. Γιατί; ...Για να τη χρηματοδοτήσουν ...Για να βυθίσουν την ενιαία πλέον Γερμανία σε απίστευτα χρέη. Ποιος ήταν ο στόχος της υπερχρέωσης της Γερμανίας; ...Να της δώσουν μια και μοναδική "οδό" σωτηρίας.

Αυτή η "οδός" είναι η υπερχρέωση όλων των υπολοίπων λαών της Ευρώπης ...Όλων εκείνων των λαών, οι οποίοι δεν είχαν την εγκληματική αφέλεια να δανειστούν οικειοθελώς και χωρίς λόγο από τους Εβραίους τοκογλύφους των ΗΠΑ. Η Γερμανία "άλωσε" εκ των έσω την Ευρώπη για λογαριασμό των Εβραίων. Προκειμένου ν’ απαλλαγεί από το χρέος της, εξαπέλυσε μια άνευ προηγουμένου επίθεση διαφθοράς στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει διαφθορά που να ταλαιπωρεί κάποιο ευρωπαϊκό κράτος και να μην κρύβεται πίσω από αυτήν η Γερμανία. Γιατί; Για να υπερχρεώσουν οι διεφθαρμένοι από τους Γερμανούς ηγέτες τα κράτη τους, προκειμένου να μπορεί η Γερμανία να "πουλάει" τα προϊόντα της και άρα να ξεπληρώνει τα χρέη της.

...Η Γερμανία πρόδωσε εκ νέου την Ευρώπη. Αυτή παρέδωσε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη στους Εβραίους τοκογλύφους, έχοντας την αφελή άποψη ότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε ν' απαλλαγεί η ίδια από αυτούς. Έβαλε την ευρωπαϊκή οικογένεια στο "στόχαστρο" των "αγορών" και εισπράττει κέρδη κάθε φορά που "εκτελείται" κάποιο μέλος της. Οι τοκογλύφοι, οι οποίοι παριστάνουν τους "κυνηγούς", πυροβολούνε εκ του ασφαλούς μέσα στο ευρωπαϊκό "κοτέτσι", γιατί φρόντισε η Γερμανία να το "μαντρώσει" απ' όλες τις πλευρές. Ο ένας μετά τον άλλο καταστρέφονται οι Ευρωπαίοι, για να μπορεί η Μέρκελ να ξεπληρώνει τα βλακώδη και τεχνητά γερμανικά χρέη απέναντι στους τοκογλύφους.

Απλά, όπως συνέβαινε και με τις προηγούμενες φορές, έτσι και τώρα το "παραμύθι" της είναι εξόχως παραπλανητικό. Η ναζιστική Γερμανία, που στο όνομα των ελληνικών ιδεωδών κατέστρεφε την Ευρώπη, κάνει το ανάλογο και σήμερα. Η υποταγμένη, διαφθοροποιός, με επιδότηση ανταγωνιστική και εξόχως αντιευρωπαϊκή Γερμανία, παριστάνει την ασυναγώνιστη ευρωπαϊκή δύναμη, η οποία αγωνίζεται υπέρ της ευρωπαϊκής ενότητας και εναντίον της διαφθοράς. Αυτή, η οποία εκμεταλλεύτηκε την ενοποίηση για να εξυπηρετήσει τα εθνικά της συμφέροντα, απαιτεί από τους άλλους να τα απεμπολήσουν στο όνομα αυτής της ενοποίησης. Αυτή, η οποία ακόμα και σήμερα διαφθείρει όποιον βρίσκει μπροστά της, απειλεί τους διεφθαρμένους. "Ξέρασε" πάνω σε μια ήπειρο ολόκληρη και τώρα ψάχνει τους "λεκέδες" πάνω στα θύματά της, για να τους τιμωρήσει.

Τώρα αυτή η Γερμανία επιδίδεται σε ένα καθημερινό ανθελληνικό παραλήρημα κατά της Ελλάδας. Σε ημερήσια διάταξη είναι οι κατηγορίες των Γερμανών κατά των Ελλήνων. Η λέξη Griechenland θα πρέπει να είναι μακράν η πιο πολυχρησιμοποιημένη λέξη στον γερμανικό πολιτικό λόγο τον τελευταίο καιρό. Καθημερινά πλέον κατηγορούν οι Γερμανοί πολιτικοί --και όχι μόνον-- τους Έλληνες. Τους κατηγορούν μάλιστα και με τον πιο επικίνδυνο και άδικο τρόπο για έναν λαό, που είναι αυτός της συλλογικής ευθύνης. Τους κατηγορούν με τον ίδιο ρατσιστικό τρόπο που κάποτε κατηγορούσαν τους Εβραίους και αυτό τους καταδίκασε στη συνείδηση ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μετά από άπειρες υποκριτικές "συγνώμες" βγήκαν και πάλι με τα γνωστά τους χαρακτηριστικά. Μόλις ανέκτησαν τις δυνάμεις τους, άρχισαν τα "γνωστά" τους παιχνίδια ...Οι "Έλληνες" είναι άχρηστοι, είναι τεμπέληδες, είναι κλέφτες κλπ..

Γιατί όμως επιδίδονται σε αυτήν την οργανωμένη και βέβαια άδικη για τους Έλληνες δυσφημιστική εκστρατεία; Για πολλούς λόγους ασήμαντους, αλλά και σημαντικούς ...Λόγους, οι οποίοι έχουν σχέση με απλές ψυχολογικές ανάγκες των κομπάρσων, αλλά και λόγους με μεγάλη πρακτική σημασία για τους πρωταγωνιστές. Ασήμαντοι λόγοι, οι οποίοι να συνδέονται με το ανθελληνικό συναίσθημα των γερμανικών ηγεσιών, υπάρχουν πολλοί. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Άλλωστε αποτελεί σύνηθες φαινόμενο να στοχοποιούνται πάντα οι διάσημοι και ικανοί και τέτοιος στο επίπεδο των λαών είναι και ο ελληνικός λαός. Όπως λέει και ο Πέρσης ποιητής ..."μόνον τα δένδρα που έχουν καρπούς "πετροβολούν".

Είναι, δηλαδή, θέμα καθαρό ψυχολογικό που οι Γερμανοί αντιδράνε τόσο δεκτικά απέναντι σε οτιδήποτε αρνητικό αφορά την Ελλάδα. Αυτοί οι λόγοι μάλιστα είναι και οι πιο χρήσιμοι στις αναλύσεις, γιατί συνήθως είναι και οι πιο αποκαλυπτικοί. Γιατί; Γιατί συνδέονται με το συναίσθημα και τις ενστικτώδεις αντιδράσεις ...Τις αντιδράσεις εκείνες, οι οποίες δεν προλαβαίνουν να "φιλτραριστούν" από ψευδοπολιτισμικά φίλτρα politically correct συμπεριφορών. Είναι αντιδράσεις οι οποίες συνδέονται με τον φθόνο και αυτός -- όταν υπάρχει σαν "ελατήριο"-- αποκαλύπτει και άλλα πράγματα.
_________________

Αύριο η συνέχεια

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ


ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 1912-1923:
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Α. ΟΙ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

1. Αίτια και χαρακτηριστικά 
της Βαλκανικής Συμμαχίας

Κατά τη διάρκεια του ΙΘ΄ αιώνος, οι σχέσεις ανάμεσα στα νεόκοπα βαλκανικά κράτη χαρακτηρίζονταν από έντονη καχυποψία, αδιαλλαξία, οπορτουνισμό ή ασυνέχεια. Οι προσπάθειες συνεργασίας ήταν εφήμερες και εκδηλώνονταν συνήθως όταν κάποιο από τα βαλκανικά κράτη βρισκόταν σε κρίση ή σε πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η κυριαρχία των εθνικιστικών οραμάτων και ο έλεγχος της εξωτερικής πολιτικής των βαλκανικών κρατών από τις Μεγάλες Δυνάμεις ήταν οι βασικοί λόγοι που αποθάρρυναν την διαβαλκανική συνεργασία. Οι απόψεις περί βαλκανικής συνεργασίας ή ακόμα και ομοσπονδίας περιορίζονταν στους χώρους ριζοσπαστών διανοουμένων ή εκφράζονταν από πολιτικούς ηγέτες και μονάρχες μόνο όταν κάτι τέτοιο εξυπηρετούσε προσωρινά τα ιδιαίτερα συμφέροντα των χωρών τους. Έτσι, οι συμμαχίες που οικοδομήθηκαν κατά τη διάρκεια του ΙΘ΄ αιώνος, ήταν πάντοτε πρόσκαιρες και οι προοπτικές τους περιορισμένες.

Τα δεδομένα αυτά ανατράπηκαν μετά την Επανάσταση των Νεοτούρκων και την επακόλουθη προσάρτηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης από την Αυστροουγγαρία, το 1908. Η σταδιακή στροφή του νεοτουρκικού καθεστώτος προς περισσότερο συγκεντρωτικές και αυταρχικές συμπεριφορές, οι προσπάθειες εκτουρκισμού στη Μακεδονία και τη Θράκη και η εξέγερση των Αλβανών εθνικιστών, που επιθυμούσαν με τη σειρά τους ευρεία αυτονομία σε εδάφη που διεκδικούνταν και από τα γειτονικά κράτη, ενίσχυσαν την τάση προσεγγίσεως και συνεννοήσεως ανάμεσα στις βαλκανικές χώρες. 

Παράλληλα, η επίσημη προσάρτηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης από την Δυαδική Μοναρχία προκάλεσε την αντίδραση της Σερβίας, που έβλεπε τον βασικό στόχο της αλυτρωτικής της πολιτικής να χάνεται οριστικά και ταυτόχρονα σήμανε συναγερμό στη Ρωσία, που με τη σειρά της έβλεπε την επιρροή της στον βαλκανικό χώρο να κινδυνεύει σοβαρά. Προκειμένου να δημιουργήσει αντίβαρο στην επεκτατικότητα της Βιέννης, η Πετρούπολη προώθησε την ιδέα της σερβοβουλγαρικής συμμαχίας στην περιοχή, η οποία θα είχε φιλορωσικό προσανατολισμό και στην οποία θα μπορούσε να ενταχθεί και η Ελλάδα. Ένα ακόμη γεγονός επιτάχυνε τη συγκρότηση της βαλκανικής συμμαχίας: ο Ιταλοτουρκικός Πόλεμος, που ξέσπασε τον Σεπτέμβριο του 1911. Ο πόλεμος φανέρωσε τις στρατιωτικές αδυναμίες των Οθωμανών και έπεισε τα βαλκανικά κράτη να επισπεύσουν τις μεταξύ τους στρατιωτικές διαπραγματεύσεις.

Την αυλαία άνοιξε η υπογραφή της σερβοβουλγαρικής συνθήκης συμμαχίας, στις 13 Μαρτίου 1912,* που προέβλεπε την κήρυξη πολέμου κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε περίπτωση εσωτερικών ταραχών ή μεταβολής του status quo και προσάρτηση όλων των εδαφών που θα καταλαμβάνονταν κατά τη διάρκεια της συρράξεως. Η Σερβία θα αποκτούσε την λεγόμενη «παλαιά Σερβία» και το σαντζάκι του Nόβι Πάζαρ. Η Βουλγαρία θα προσαρτούσε όλα τα εδάφη ανατολικά της Ροδόπης, με δυτικό όριο τον Στρυμόνα. Η ενδιάμεση περιοχή θα αποκτούσε καθεστώς αυτόνομης επαρχίας. σε περίπτωση όμως που κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί, τότε θα μοιραζόταν σε τρεις ζώνες: Η Βουλγαρία θα αποκτούσε ολόκληρη τη νότια έκταση ως την Αχρίδα, η Σερβία θα προσαρτούσε μια ακόμη λωρίδα εδάφους βορείως των Σκοπίων και η κυριότητα του υπολοίπου τμήματος (της λεγόμενης «αμφισβητούμενης περιοχής») θα επιδικαζόταν από τον Ρώσο τσάρο. 

Η ελληνοβουλγαρική συνεννόηση ήταν περισσότερο δύσκολη, επειδή οι βλέψεις των δύο κρατών στην οθωμανική Μακεδονία συγκρούονταν άμεσα, ιδιαίτερα στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης. Έτσι, η συνθήκη συμμαχίας που υπογράφηκε μεταξύ των δύο χωρών στις 29 Μαΐου 1912, είχε καθαρά αμυντικό χαρακτήρα και προέβλεπε αμοιβαία υποστήριξη είτε σε περίπτωση τουρκικής επιθέσεως εναντίον τους είτε σε περίπτωση «συστηματικής προσβολής των εκ των συνθηκών ή των θεμελιωδών αρχών του δικαίου του ανθρώπου απορρεόντων δικαιωμάτων». Η βαλκανική συμμαχία ολοκληρώθηκε με την προφορική συμφωνία Βουλγαρίας-Μαυροβουνίου (Ιούνιος του 1912) και την αμυντική συνθήκη Σερβίας-Μαυροβουνίου.

Η πραγματοποίηση της βαλκανικής συμμαχίας ευνοήθηκε και από τη διεθνή κατάσταση και συγκεκριμένα, από την διάσπαση των Μεγάλων Δυνάμεων σε δύο ανταγωνιστικά στρατόπεδα: την Entente ή Τριπλή Συνεννόηση (Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία) και την Τριπλή Συμμαχία (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Ιταλία). Το δεδομένο αυτό τις εμπόδισε να δράσουν από κοινού, για να επιβάλλουν τις απόψεις τους στα βαλκανικά κράτη. Εκ πρώτης όψεως, η σύσταση της βαλκανικής συμμαχίας φάνηκε ως επιτυχία της ρωσικής διπλωματίας. Όμως ούτε η Ρωσία διατηρούσε πλέον τον έλεγχο των εξελίξεων. Έτσι, όταν στις 8 Οκτωβρίου 1912 η Βιέννη και η Πετρούπολη προχώρησαν σε κοινό διάβημα προς τις βαλκανικές κυβερνήσεις, με την απειλή ότι δεν θα αναγνώριζαν οποιαδήποτε προσάρτηση οθωμανικών εδαφών μετά από ενδεχόμενο πόλεμο, ήταν ήδη πολύ αργά.

Η συγκρότηση της βαλκανικής συμμαχίας αποτέλεσε «διπλωματική επανάσταση»: για πρώτη φορά τα βαλκανικά κράτη ενώνονταν εναντίον του κοινού αντιπάλου τους στην περιοχή, αγνοώντας τις επιθυμίες των Μεγάλων Δυνάμεων. Ο ευρωπαϊκός τύπος της εποχής ονόμασε τη βαλκανική συμμαχία «έβδομη μεγάλη δύναμη», θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να δείξει τη σημασία της στην ευρύτερη ευρωπαϊκή σκηνή. Οι βαλκανικές συμφωνίες του 1912 αποτελούσαν μία ρεαλιστική βάση, που θα επέτρεπε στις συμβαλλόμενες χώρες να ολοκληρώσουν την απελευθέρωση της χερσονήσου από τους Οθωμανούς και ταυτόχρονα θα απέτρεπε την παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων. Η συμμαχία είχε βέβαια και τα μειονεκτήματά της: έλλειπε μία κοινή συνθήκη που θα συντόνιζε τις κινήσεις των συμμάχων και άφηνε άλυτο το ζήτημα της τελικής διανομής των εδαφών, γεγονός που σύντομα θα προκαλούσε τη διάσπασή της. Επίσης, απουσίαζε η αναγνώριση της αρχής των εθνοτήτων, επιλογή ίσως αναπόφευκτη, δεδομένου ότι στις περισσότερες από τις διαφιλονικούμενες περιοχές δεν υπήρχε εθνική ομοιογένεια και επομένως τα εθνολογικά κριτήρια ήταν επισφαλή.

Τον πόλεμο ξεκίνησε στις 8 Οκτωβρίου το Μαυροβούνιο. Ο βασιλιάς του μικροσκοπικού αυτού βαλκανικού κράτους δικαιολόγησε την απόφασή του με το επιχείρημα ότι έπρεπε να τεθεί τέρμα στην άθλια κατάσταση των Χριστιανών της Ευρωπαϊκής Τουρκίας. Πέντε ημέρες αργότερα οι κυβερνήσεις της Ελλάδος, της Σερβίας και της Βουλγαρίας επέδωσαν στην Υψηλή Πύλη τελεσίγραφο, με το οποίο ζητούσαν, μεταξύ άλλων, την εθνική αυτονομία των εθνοτήτων της αυτοκρατορίας, την αναλογική τους εκπροσώπηση στο οθωμανικό κοινοβούλιο, την αποδοχή χριστιανών σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Τουρκίας, την μη μεταβολή του εθνολογικού χαρακτήρα ευρωπαϊκών επαρχιών της αυτοκρατορίας, την αναδιοργάνωση της χωροφυλακής στις ίδιες επαρχίες με επικεφαλής Ελβετούς ή Βέλγους αξιωματικούς, τον διορισμό Ελβετών ή Βέλγων Γενικών Διοικητών στα ευρωπαϊκά βιλαέτια της αυτοκρατορίας καθώς και τη δημιουργία διεθνούς επιτροπής για την εποπτεία των μεταρρυθμίσεων, με τη συμμετοχή εκπροσώπων των βαλκανικών κρατών και των Μεγάλων Δυνάμεων και έδρα την Κωνσταντινούπολη. 

Στις 15 Οκτωβρίου του 1912, η Οθωμανική Κυβέρνηση απέρριψε το τελεσίγραφο των βαλκανικών κρατών, χαρακτηρίζοντάς το «θρασεία απόπειρα επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις της αυτοκρατορίας και ανάξια απαντήσεως»· ταυτόχρονα ανακάλεσε τους διπλωματικούς της εκπροσώπους από τις βαλκανικές πρωτεύουσες. Ακολούθησε η επιστράτευση και η επίσημη κήρυξη του πολέμου από την Ελλάδα, τη Σερβία και την Βουλγαρία στις 17 Οκτωβρίου 1912, ενώ η Ρουμανία υποσχέθηκε να κρατήσει στάση ευμενούς ουδετερότητος απέναντι στη συμμαχία.

2. Οι πολεμικές επιχειρήσεις στη Μακεδονία

Οι οθωμανικές δυνάμεις βρίσκονταν σε δεινή κατάσταση όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος. Ο Υπουργός Πολέμου Ναζίμ Πασάς (Nazim Pasha) είχε διατάξει πρόσφατα την αποστράτευση 120 ταγμάτων δυνάμεως περίπου 75.000 ανδρών, εξαιτίας της δυσαρέσκειας, της απειθαρχίας και των ανταρσιών που έπλητταν το στράτευμα. Στις ευρωπαϊκές επαρχίες διέθετε συνολικά 345.000 περίπου άνδρες. Από την άλλη πλευρά, η ενεργός δύναμη των βαλκανικών κρατών ήταν σχεδόν διπλάσια (Βουλγαρία 305.000 άνδρες, Σερβία 225.000, Ελλάδα 110.000 άνδρες χωρίς τον υπολογισμό των ναυτικών δυνάμεων, Μαυροβούνιο 35.000). Οι πολεμικές επιχειρήσεις εξελίχθηκαν σε τρία ξεχωριστά θέατρα. Οι Βούλγαροι επιτέθηκαν στη Θράκη, οι Έλληνες στην Ήπειρο και την Μακεδονία, οι Μαυροβούνιοι και οι Σέρβοι στο σαντζάκι του Νόβι Πάζαρ, στην Αλβανία και την Μακεδονία.

α) Οι επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού

Ο ελληνικός στρατός Θεσσαλίας πέρασε τα σύνορα στις 18 Οκτωβρίου 1912. Η πρώτη μεγάλη μάχη ήταν αυτή του Σαρανταπόρου, στις 22-23 Οκτωβρίου. Παρά τις ισχυρές αμυντικές της θέσεις, η δύναμη των Οθωμανών αναγκάστηκε σύντομα να υποχωρήσει εξαιτίας της ανεπάρκειας οπλισμού, της ελλείψεως ηθικού αλλά και λόγω των κυκλωτικών κινήσεων του ελληνικού στρατού. Η υποχώρηση των Οθωμανών από την καλύτερη αμυντική θέση που μπορούσαν να πάρουν έναντι των Ελλήνων, μετατράπηκε σύντομα σε φυγή, γεγονός που άνοιξε τον δρόμο για τη σχεδόν απρόσκοπτη προέλαση του ελληνικού στρατού στην Κεντρική και Δυτική Μακεδονία. Στα απομνημονεύματά του ο Στρατηγός Χασάν Ταξίμ Πασάς, διοικητής του 8ου Σώματος Στρατού, περιγράφει με τον δικό του τρόπο τις συνθήκες και τις συνέπειες της καταρρεύσεως του μετώπου:

«Ο επιτελάρχης, που επέστρεψε τις πρώτες πρωινές νυκτερινές ώρες σωστό ανθρώπινο ράκος, λόγω της κόπωσης και της ψυχικής οδύνης, μου ανέφερε απερίφραστα ότι χάθηκε και η τελευταία ελπίδα διατήρησης της διόδου στις Πόρτες, λόγω του απερίγραπτου πανικού που είχε προκληθεί και της ασυγκράτητης πλέον διαρροής όσων εφέδρων είχαν διασωθεί από τον αιματηρό αγώνα στους Λαζαράδες… Διέβλεπα ότι ήταν αδύνατο να αντιμετωπίσω τον αντίπαλο σε νέα γραμμή λόγω της συντριπτικής υπεροχής του ποσοτικά και ποιοτικά, ιδιαίτερα σε πυροβολικό, όπου η αναλογία ήταν τέτοια, ώστε να δημιουργεί προφανείς συνέπειες όχι μόνο για τη γραμμή αυτή καθαυτή αλλά και για ολόκληρο το μέτωπο της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας. Εκεί όμως που η διαφορά των αντιμέτωπων στρατευμάτων γινόταν περισσότερο αισθητή ήταν στο ηθικό των ανδρών».

Τις επόμενες ημέρες η προέλαση του ελληνικού στρατού συνεχίσθηκε, με κατεύθυνση τη Δυτική Μακεδονία. Στις 25 Οκτωβρίου ο ελληνικός στρατός κατέλαβε την Κοζάνη και στις 29-30 του μηνός μπήκε στην Κατερίνη, τη Βέροια, τη Νάουσα και την Έδεσσα. Ο Αρχιστράτηγος και Διάδοχος του θρόνου Κωνσταντίνος, επιθυμούσε για στρατηγικούς λόγους να κατευθυνθεί προς το Μοναστήρι, προκειμένου να διαφυλάξει τα νώτα του από ενδεχόμενη πλαγιοκόπηση εκ μέρους των οθωμανικών δυνάμεων, που είχαν την έδρα τους εκεί. Αντίθετα, ο Πρωθυπουργός της χώρας Ελευθέριος Βενιζέλος, επέμεινε στην προέλαση προς την Θεσσαλονίκη, προς την οποία κατευθύνονταν ήδη τα βουλγαρικά στρατεύματα. 

Επρόκειτο για την πρώτη σοβαρή διάσταση απόψεων ανάμεσα στους δύο άνδρες, προμήνυμα ίσως της ανοιχτής ρήξεως που θα σημειωνόταν σύντομα. Τελικά, ο Κωνσταντίνος υπάκουσε στις διαταγές του Βενιζέλου και κινήθηκε προς την Θεσσαλονίκη. Ο δρόμος για την πόλη άνοιξε μετά τη μάχη των Γιαννιτσών (1-2 Νοεμβρίου), που οδήγησε και πάλι σε ήττα και άτακτη υποχώρηση των οθωμανικών στρατευμάτων. Στις 8 Νοεμβρίου του 1912 (26 Οκτωβρίου, σύμφωνα με το παλαιό ημερολόγιο) ο Ταξίμ Πασάς αποδέχθηκε τελικά τους όρους παραδόσεως της Θεσσαλονίκης και την επόμενη μέρα οι πρώτες ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις εισήλθαν στην πόλη. Την εικόνα της εισόδου του ελληνικού στρατού μετέφερε o Βρετανός δημοσιογράφος Κρόφορντ Πράις (Crawford Price) στους αναγνώστες των Times:

«Παρήλθον ήδη αι πρώται ώραι του απογεύματος, ότε απόσπασμα ιππικού, προηγούμενον των ευζωνικών ταγμάτων, διήλασε διά των οδών της Θεσσαλονίκης, παρασχόν εις τον Ελληνικόν πληθυσμόν της Μακεδονικής πρωτευούσης την ευκαιρίαν να διαδηλώση τα αισθήματά του… Αι σημαίαι της Ημισελήνου εξηφανίσθησαν ως διά μαγείας, αντικατασταθείσαι παντού υπό της Κυανολεύκου· ωραίαι κόραι έρραινον από των εξωστών διά ρόδων τους νικητάς, μέχρις ότου η οδός είχε καταληφθεί διά τάπητος ανθέων και το πλήθος, ζητωκραυγάζων συνεχώς, τόσον πολύ είχε συνωστισθή προς τον προελαύνοντα στρατόν των χακιφορούντων πολεμιστών, ώστε οι άνδρες μετά δυσκολίας ηδύναντο να προχωρούν και καθ' απλούς στοίχους».

Οι ελληνικές στρατιωτικές αρχές επέτρεψαν τελικά την είσοδο στην πόλη δύο μόλις βουλγαρικών ταγμάτων και των Βουλγάρων Πριγκίπων Βόριδος και Κυρίλλου, για λόγους συμμαχικής αβρότητος. Ωστόσο, οι Βούλγαροι στρατιώτες που τελικά εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη, έφτασαν τη δύναμη της μεραρχίας, συμπεριλαμβανομένων και αρκετών ενόπλων κομιτατζήδων και σύντομα η ένταση ανάμεσα στις δύο πλευρές άρχισε να παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις.

Πριν από την είσοδο του ελληνικού στρατού στη Θεσσαλονίκη, είχε προηγηθεί η κατάληψη της Χαλκιδικής και μέρους των σημερινών νομών Σερρών και Καβάλας από ελληνικά σώματα, που είχαν αποβιβασθεί στα Στάγειρα και στον κόλπο του Ορφανού. Μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου του 1912, η ελληνική ζώνη κατοχής είχε επεκταθεί προς τα βόρεια έως τη λίμνη της Δοϊράνης και τη Γευγελή και προς τα ανατολικά ως τον ποταμό Στρυμόνα, όπου ξεκινούσαν αντίστοιχα η σερβική και η βουλγαρική ζώνη.

Η μοναδική ήττα που γνώρισαν τα ελληνικά στρατεύματα σε αυτή τη φάση του πολέμου, σημειώθηκε στη Δυτική Μακεδονία, στην περιοχή του Αμυνταίου. Εκεί η 5η Μεραρχία, που κατευθυνόταν προς το Μοναστήρι, δέχθηκε στις 3 και 4 Νοεμβρίου αιφνιδιαστική επίθεση οθωμανικών δυνάμεων, που είχαν μεταφερθεί από το μέτωπο του Περλεπέ και αναγκάστηκε να υποχωρήσει άτακτα. Η μεραρχία τελικά ανασυντάχθηκε στην Κοζάνη και στη συνέχεια, ενισχυμένη με δυνάμεις του στρατού Θεσσαλίας, ανέλαβε να εκκαθαρίσει την περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας από τα οθωμανικά σώματα. Η υποχώρησή της, ωστόσο, στοίχισε στην ελληνική πλευρά την απώλεια του Μοναστηρίου, στο οποίο εισήλθαν τα σερβικά στρατεύματα στις 18 Νοεμβρίου. Ο ελληνικός στρατός κατάφερε, πάντως, να κατοχυρώσει την Φλώρινα στη δική του ζώνη κατοχής την επόμενη μέρα, προλαβαίνοντας πραγματικά την τελευταία στιγμή την είσοδο των Σέρβων.

β) Οι επιχειρήσεις του σερβικού και του βουλγαρικού στρατού

Οι κύριες επιχειρήσεις του σερβικού στρατού διεξήχθησαν στη Βορειοδυτική Μακεδονία, ενώ δευτερεύουσα σημασία είχαν οι επιχειρήσεις στο Νόβι Πάζαρ και την Αλβανία, όπου δρούσε και ο στρατός του Μαυροβουνίου. Μετά την προέλαση στην κοιλάδα του Κοσσυφοπεδίου και την κατάληψη της Πρίστινα (22 Οκτωβρίου), ο σερβικός στρατός αντιμετώπισε ισχυρές οθωμανικές δυνάμεις έξω από το Κουμάνοβο (23 Οκτωβρίου). Παρά την σθεναρή αντίσταση των Οθωμανών και τις βαριές απώλειες των Σέρβων, οι τελευταίοι επικράτησαν, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο προς το νότο. Τις επόμενες ημέρες κατελήφθησαν το Ιστίπ και τα Σκόπια. Στις 2-5 Νοεμβρίου του 1912 δόθηκε η μεγάλη μάχη του Περλεπέ, που έληξε με ολοκληρωτική νίκη των Σέρβων. Οι Οθωμανοί υποχώρησαν στο Μοναστήρι για να προετοιμάσουν την άμυνά τους. Εκεί δόθηκε η επόμενη μεγάλη μάχη μεταξύ των δύο αντιπάλων και οι Σέρβοι μπήκαν τελικά στην πόλη, στις 18 Νοεμβρίου. Οι οθωμανικές δυνάμεις που διέφυγαν από τον σερβικό κλοιό, κατέφυγαν στην Ήπειρο και την Αλβανία, όπου συνέχισαν τη δράση τους μέχρι το τέλος του Πρώτου Βαλκανικού Πολέμου.

Το κύριο θέατρο των πολεμικών επιχειρήσεων του βουλγαρικού στρατού ήταν η Θράκη. Εκεί οι βουλγαρικές δυνάμεις, μετά από σκληρές μάχες, κατάφεραν να προελάσουν έως την Τσατάλτζα, στα περίχωρα της Κωνσταντινουπόλεως και παράλληλα πολιόρκησαν την Αδριανούπολη. Στη Μακεδονία έδρασε μονάχα μία βουλγαρική μεραρχία υπό τον Στρατηγό Θεοδορώφ, με κύρια αποστολή την κατάληψη της Θεσσαλονίκης. Η βουλγαρική μεραρχία αντιμετώπισε αδύναμα τουρκικά στρατιωτικά σώματα, χωρίς να συναντήσει ιδιαίτερη αντίσταση. Οι εμπροσθοφυλακές της είχαν φθάσει ήδη στα πρόθυρα της μακεδονικής πρωτεύουσας, όταν ο Ταξίμ Πασάς παρέδωσε την πόλη στον Κωνσταντίνο.

Οι στρατιωτικές επιτυχίες των βαλκανικών συμμάχων εξέπληξαν όχι μόνο την Υψηλή Πύλη αλλά και τις Μεγάλες Δυνάμεις. Η ταχεία προέλαση των στρατευμάτων τους οδήγησε, μέσα σε χρονικό διάστημα λίγων μηνών, στην ολοκληρωτική σχεδόν εξάλειψη της οθωμανικής κυριαρχίας στον ευρωπαϊκό χώρο. Με τη Συνθήκη του Λονδίνου, στις 30 Μαΐου 1913, η Τουρκία παραχωρούσε όλα της τα εδάφη δυτικά της γραμμής Αίνου-Μηδείας και παραιτούνταν των κυριαρχικών δικαιωμάτων της στην Κρήτη. Η τύχη των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και της Αλβανίας αφέθηκε στη διαιτησία των Μεγάλων Δυνάμεων.

3. Η διάλυση της βαλκανικής συμμαχίας

Πριν ακόμη τερματισθούν οι εχθροπραξίες εναντίον των οθωμανικών στρατευμάτων, είχαν ήδη αρχίσει οι ενδοσυμμαχικές προστριβές για το μοίρασμα των κατακτημένων εδαφών. Η Σερβία ζήτησε από την Βουλγαρία την τροποποίηση της μεταξύ τους συμφωνίας του 1912, καθώς φαινόταν ότι έχανε την προσδοκώμενη έξοδο στην Αδριατική, εξαιτίας των αντιδράσεων της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας. Επιπλέον, οι Σέρβοι στρατιωτικοί ήταν απολύτως αντίθετοι με την αποχώρηση από τα μακεδονικά εδάφη, τα οποία είχαν καταλάβει με μάχες από τους Οθωμανούς. Από την πλευρά της, η Ελλάδα κατέστησε από την αρχή σαφές στη Βουλγαρία ότι δεν επρόκειτο να εγκαταλείψει την Θεσσαλονίκη, την οποία άλλωστε είχε καταλάβει ο ελληνικός στρατός. Πιέσεις προς τη Σόφια ασκούσε και το Βουκουρέστι, διεκδικώντας την περιοχή της νότιας Δοβρουτσάς, ως αντάλλαγμα για τη στάση ευμενούς ουδετερότητος που είχε κρατήσει κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Η Σερβία και η Ελλάδα, ανήσυχες από την αύξηση της δυνάμεως της Βουλγαρίας, αποφάσισαν να συγκροτήσουν κοινό μέτωπο. Στις 13 Ιουνίου 1913 κατέληξαν σε συνθήκη συμμαχίας, που προέβλεπε κοινή στάση απέναντι στις βουλγαρικές διεκδικήσεις, συνεργασία σε περίπτωση επιθέσεως από την Βουλγαρία ή οποιαδήποτε άλλη τρίτη Δύναμη και δέσμευση για τη διατήρηση κοινών συνόρων στη Μακεδονία. Παράλληλα, διευθέτησαν τις μεταξύ τους συνοριακές εκκρεμότητες, ενώ η Ελλάδα δέχθηκε να εγκαταστήσει ειδική ζώνη για το σερβικό διαμετακομιστικό εμπόριο στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Την ίδια στιγμή στη Σόφια το πολιτικό κλίμα ήταν ιδιαιτέρως φορτισμένο, καθώς οι βασικές βουλγαρικές διεκδικήσεις είχαν ως στόχο τους την Μακεδονία και όχι τη Θράκη, όπου ο βουλγαρικός πληθυσμός αποτελούσε μειονότητα. Ο αποκλεισμός της Βουλγαρίας από όλα τα σημαντικά μακεδονικά αστικά κέντρα αποτελούσε πολιτική ήττα της κυβερνήσεως, η οποία είχε τώρα να αντιμετωπίσει την οργή των πανίσχυρων βουλγαρομακεδονικών οργανώσεων, που ζητούσαν την προσάρτηση στη Βουλγαρία του συνόλου σχεδόν της Μακεδονίας. 

Πιέσεις προς τη Σόφια ασκούσε και η Βιέννη, με προφανή σκοπό τη διάλυση της βαλκανικής συμμαχίας, την οποία θεωρούσε απειλητική για τα συμφέροντά της στην περιοχή. Παράλληλα, η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων του βουλγαρικού στρατού, τόσο από την ίδια την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας όσο και από εξωτερικούς παράγοντες, είχε πείσει τον Βασιλιά Φερδινάνδο και το Γενικό Επιτελείο του ότι ήταν σε θέση να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα μια περιορισμένη σύρραξη με τις σερβικές και τις ελληνικές δυνάμεις. Στις 28 Ιουνίου 1912, ο Φερδινάνδος, με τη σύμφωνη γνώμη του νέου Πρωθυπουργού Στόγιαν Ντάνεφ, έδωσε εντολή στο στρατό να επιτεθεί ταυτόχρονα εναντίον των ελληνικών και των σερβικών θέσεων, με στόχο την πραγματοποίηση στρατιωτικής επίδειξης ισχύος προς τα δύο γειτονικά κράτη. Η Ελλάδα και η Σερβία απήντησαν στη Βουλγαρία με κήρυξη πολέμου. 

Η Ρωσία, θέλοντας να τιμωρήσει τον Φερδινάνδο για την ανυπακοή του και για την προσέγγισή του με την Αυστροουγγαρία, αρνήθηκε να παρέμβει, αφήνοντας έτσι την Βουλγαρία απομονωμένη. Στις 10 και 12 Ιουλίου η Ρουμανία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, αντίστοιχα, κήρυξαν και αυτές με τη σειρά τους τον πόλεμο στη Βουλγαρία, καθιστώντας έτσι τον αγώνα της ουσιαστικά μάταιο.

4. Ο Δεύτερος Βαλκανικός Πόλεμος και η Συνθήκη του Βουκουρεστίου

Στον σερβικό τομέα, ο πόλεμος άρχισε με την αιφνιδιαστική επίθεση των βουλγαρικών δυνάμεων, που στις 30 Ιουνίου κατέλαβαν το Ιστίπ και τη Γευγελή. Ωστόσο, η επιτυχής τους προέλαση σταμάτησε εκεί. Οι κύριες μάχες σημειώθηκαν στις 30 Ιουνίου με 8 Ιουλίου του 1912, στις όχθες του ποταμού Μπρεγκαλνίτσα, όπου κρίθηκε και η έκβαση της αναμετρήσεως: Ο σερβικός στρατός κατάφερε να αντιμετωπίσει την βουλγαρική επίθεση και στη συνέχεια αντεπιτέθηκε καταλαμβάνοντας το Ράντοβιτς και την Κρίβα Παλάνκα. Μετά τις επιχειρήσεις στον τομέα της Μπρεγκάλνιτσα, ο σερβικός στρατός δεν συνέχισε την προέλαση στο κεντρικό μέτωπο, αλλά περιορίσθηκε σε τοπικές επιθέσεις βορειότερα, οι οποίες πάντως προκάλεσαν αρκετή αιματοχυσία.

Στον ελληνικό τομέα ο πόλεμος άρχισε στις 29 Ιουνίου, με την εκκαθάριση των εγκατεστημένων στη Θεσσαλονίκη βουλγαρικών μονάδων. Οι οδομαχίες κράτησαν ολόκληρη τη νύχτα και την επόμενη μέρα το σύνολο των Βουλγάρων στρατιωτών είχε αιχμαλωτισθεί. Στις 2 Ιουλίου του 1912, ο ελληνικός στρατός ξεκίνησε την επίθεσή του στο μέτωπο Κιλκίς-Λαχανά, όπου πραγματοποιήθηκε και η σημαντικότερη -αλλά και η πλέον αιματηρή- μάχη του πολέμου. Οι ελληνικές δυνάμεις υπερτερούσαν των βουλγαρικών, οι οποίες ήταν διασπασμένες ανάμεσα στον ελληνικό και τον σερβικό τομέα και επιπλέον είχαν κατανεμηθεί σε ολόκληρο το μήκος του μετώπου, ακόμα και στα παράλια της Ανατολικής Μακεδονίας, για το ενδεχόμενο ελληνικών αποβάσεων. 

Η μάχη εξελίχθηκε σε προσπάθεια συντριβής του εχθρού με αλλεπάλληλες επιθέσεις πεζικού, γεγονός που οδήγησε σε βαρύτατες απώλειες. Μέσα σε τρεις ημέρες είχε τεθεί εκτός μάχης το 12-13% της μάχιμης δυνάμεως του ελληνικού στρατεύματος, ανάμεσά τους πολλοί αξιωματικοί και έξι διοικητές συνταγμάτων. Η κατάρρευση της επιθέσεως αποφεύχθηκε λόγω του έντονου φανατισμού που είχε αποκτήσει η ελληνο-βουλγαρική σύγκρουση αλλά και εξαιτίας της αντίστοιχης κοπώσεως των Βουλγάρων. Η πολύνεκρη -σε σχέση με τον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο- μάχη του Κιλκίς, όπως και οι επόμενες μάχες που δόθηκαν κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Βαλκανικού Πολέμου, έδειξε ότι παραδοσιακές τακτικές εφόδου πεζικού εναντίον ισχυρών αμυντικών θέσεων και υπό καταιγισμό πυροβολικού μεγάλης ακριβείας και ισχύος, χωρίς τον απαραίτητο συντονισμό, θα μετέτρεπαν το πεδίο της μάχης σε ανθρώπινο σφαγείο. 

Στα ημερολόγιά τους, στρατιώτες και χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί της εποχής κατηγορούσαν τους επιτελικούς ότι σχεδίαζαν τις επιθέσεις έχοντας απόσταση από το μέτωπο και από τις πραγματικές συνθήκες της συμπλοκής και ότι έθεταν ανέξοδα σε κίνδυνο τις ζωές των στρατιωτών, κατηγορία που θα επαναλαμβάνονταν σύντομα και στα μέτωπα του Μεγάλου Πολέμου.

Μετά τη νίκη των Ελλήνων στο Κιλκίς και την κατάληψη της πόλεως, ακολούθησε η μάχη της Δοϊράνης (5-6 Ιουλίου), που έληξε και πάλι με νίκη του ελληνικού στρατού, του οποίου ο κύριος όγκος συνέχισε την καταδίωξη του εχθρού προς βορράν, ενώ άλλες δυνάμεις, συνεπικουρούμενες από το ελληνικό ναυτικό, προήλαυναν προς την Ανατολική Μακεδονία: Στις 9 Ιουλίου μπήκαν στην Καβάλα, στις 11 Ιουλίου στις Σέρρες που προηγουμένως είχαν πυρποληθεί από τους υποχωρούντες Βουλγάρους, στις 14 του ιδίου μήνα κατέλαβαν τη Δράμα και στις 25 την Ξάνθη, ενώ ο στόλος αποβίβασε δυνάμεις που κατέλαβαν το Πόρτο Λάγος και το Δεδεαγάτς (Αλεξανδρούπολη). Εν τω μεταξύ, η προέλαση προς βορράν, μέσω των ορεινών περασμάτων του Μπέλες, αποδείχθηκε περισσότερο δύσκολη: 

Το δύσβατο του εδάφους σε συνδυασμό με τα προβλήματα ανεφοδιασμού, την έλλειψη του κατάλληλου συντονισμού, τις ασθένειες και την επιδημία χολέρας, επέτειναν την κόπωση των στρατιωτών. Παρ' όλα αυτά, ο Αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος διέταξε τη συνέχιση της προελάσεως, αγνοώντας τις επιφυλάξεις που είχαν διατυπωθεί για τον κίνδυνο εξαντλήσεως και περικυκλώσεως των ελληνικών δυνάμεων. Η τελευταία μάχη δόθηκε στην περιοχή της Τζουμαγιάς, στις 25-27 Ιουλίου. Ο αξιωματικός ιππικού Κωνσταντίνος Βάσσος, περιγράφει στο ημερολόγιό του τη σύγκρουση ως «γιγαντομαχία προ της οποίας ωχριώσι όχι εν, αλλά πολλά Μπιζάνια», ταυτόχρονα όμως σημειώνει και τα σφάλματα της ελληνικής διοικήσεως και την εξάντληση των στρατιωτών:

«Ο μεγάλος πατριωτισμός και η γενναιότης των αξιωματικών και ο Θεός της Ελλάδος έσωσαν την περίστασιν. Μάχαι δεν διοικούνται εξ αποστάσεως τριών ημερών πορείας όταν δεν υπάρχουν χάρται προς γνώσιν του εδάφους… Οι άνδρες μας είναι πολύ καταπονακώτες και δικαίως διότι έχουν 10 μήνες τώρα, όπου βρίσκονται εις αέναον σχεδόν πόλεμον, υποστάντες πολλάς απωλείας και πολλάς στερήσεις. Νομίζω ότι καιρός είναι να τελειώση πλέον το πράγμα διά να μην συμβή τι το απευκταίον και αμαυρωθή η Ελληνική αίγλη».

Πράγματι, ο κίνδυνος ανατροπής της καταστάσεως εις βάρος της ελληνικής πλευράς ήταν ορατός μετά την παύση των εχθροπραξιών μεταξύ της Βουλγαρίας και των υπολοίπων εμπολέμων. Τελικά η Σόφια ζήτησε ανακωχή στις 31 Ιουλίου και στις 10 Αυγούστου υπογράφηκε στο Βουκουρέστι η ομώνυμη συνθήκη, που έμελλε να καθορίσει τα νέα βαλκανικά σύνορα.

Με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου η πρώην οθωμανική Μακεδονία μοιράσθηκε ανάμεσα στην Ελλάδα (52% περίπου των εδαφών), τη Σερβία (38%) και την Βουλγαρία (10%). Η Σερβία είχε αποκτήσει τη Βόρεια Μακεδονία με τις πόλεις Κουμάνοβο, Περλεπέ, Μοναστηρίου (Βιτώλια) και Γευγελής. Η Ελλάδα απέκτησε την Θεσσαλονίκη, την Καβάλα, τις Σέρρες, το Κιλκίς, την Έδεσσα, την Κατερίνη, την Κοζάνη, τα Γρεβενά, την Καστοριά και την Φλώρινα. Στην ελληνική επικράτεια εντάχθηκε και η μοναστική κοινότητα του Αγίου Όρους, με καθεστώς αυτοδιοικήσεως. Η Βουλγαρία είχε πάρει τη Στρώμνιτσα και την Άνω Τζουμαγιά (σημερινό Μπλαγκόεβγκραντ). Το περίφημο «Μακεδονικό Ζήτημα» φάνηκε προς στιγμήν ότι είχε λυθεί στο πεδίο της μάχης.

5. Συνέπειες των Βαλκανικών Πολέμων για τον άμαχο πληθυσμό

Κατά τη διάρκεια των πολέμων, οι εμπλεκόμενες πλευρές έδειξαν ότι σκοπός τους δεν ήταν μονάχα η απόκτηση εδαφών αλλά και η «εθνική εκκαθάριση» ή η αντεκδίκηση εις βάρος «εχθρικών» πληθυσμών. Όλες οι αντιμαχόμενες πλευρές κατέστρεψαν χωριά ή συνοικίες, σκότωσαν ή τρομοκράτησαν άμαχους πολίτες και επιδίωξαν τη βίαιη αφομοίωσή τους. Στην ύπαιθρο οι Χριστιανοί αγρότες ξεσηκώθηκαν εναντίον των Μουσουλμάνων μπέηδων. Αντίστοιχα, Μουσουλμάνοι άτακτοι επιτέθηκαν εναντίον χριστιανικών κοινοτήτων σε περιοχές όπως τα Σέρβια, τα Γρεβενά και η Κοζάνη. Στις πόλεις η κατάσταση ήταν διαφορετική, αφού οι νέες αρχές κατάφεραν σύντομα να ελέγξουν τη δημόσια τάξη και τα έκτροπα. 

Η κατάσταση στον σερβικό και τον βουλγαρικό τομέα επιχειρήσεων φαίνεται ότι ήταν πολύ χειρότερη σε σχέση με τον ελληνικό, αν κρίνουμε τουλάχιστον από το πλήθος των Μουσουλμάνων προσφύγων που κατέφυγε στη ζώνη της ελληνικής κατοχής: από τους 140.000 Μουσουλμάνους που έφυγαν από τα μακεδονικά εδάφη μέχρι την άνοιξη του 1914, μόνον 24.000 προέρχονταν από τις ελληνικές «Νέες Χώρες». Υπήρξαν, βέβαια, αυθαιρεσίες και έκτροπα από κατώτερους Έλληνες αξιωματούχους ή απλούς πολίτες, αλλά η κυβέρνηση επεδίωκε την παραμονή των Μουσουλμάνων, για να μην διαταραχθεί η καλλιέργεια της γης και επιπλέον, επειδή ήθελε να προστατεύσει τους ελληνικούς πληθυσμούς στην Τουρκία.

Ο Δεύτερος Βαλκανικός Πόλεμος αποδείχθηκε πολύ περισσότερο αιματηρός και σκληρός από τον Πρώτο για στρατιώτες και αμάχους. Τη βιαιότητα και τον φανατισμό της συγκρούσεως των αντιπάλων στρατευμάτων ακολουθούσε συνήθως η επίθεση εναντίον αμάχων. εξάλλου, ο φανατισμός της ελληνοβουλγαρικής αναμετρήσεως φανερώνεται και στις λιθογραφίες της εποχής. «Κρίμα που δεν εξηκολούθησε ο πόλεμος διά να τους εξαλείψωμεν τελείως από το πρόσωπον της γης· αυτοί δεν πρέπει να υπάρχουν εις τον γεωγραφικόν χάρτην», έγραφε στη γυναίκα του για τους Βουλγάρους ένας Έλληνας αξιωματικός. Χωριά και κωμοπόλεις κάηκαν κατά την υποχώρηση του βουλγαρικού στρατού ή κατά την προέλαση των ελληνικών και των σερβικών στρατευμάτων. Πολλές φορές οι ίδιοι οι κάτοικοι, που αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν τους οικισμούς τους, τους έβαζαν φωτιά για να μην τους αφήσουν άθικτους στον «εχθρό», σκηνικό που είδαμε να επαναλαμβάνεται πρόσφατα και στους πολέμους στη Βοσνία και στην Κροατία.

Την ενδοβαλκανική σύγκρουση σχολίασε δεικτικά σε ανταπόκρισή του από τα Βαλκάνια ο τότε δημοσιογράφος και μετέπειτα δημιουργός του Κόκκινου Στρατού των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, Λέων Τρότσκι:

«Τελωνειακή ένωση, ομοσπονδία, δημοκρατία, ενιαία βουλή για όλη τη χερσόνησο - τι ήταν όλες αυτές οι δύσμοιρες λέξεις μπροστά στο αποστομωτικό επιχείρημα της λόγχης; Πολεμήσανε τους Τούρκους για να «απελευθερώσουν» τους χριστιανούς, σφάξανε άμαχους Τούρκους και Αλβανούς για να διορθώσουν τις εθνογραφικές πληθυσμιακές στατιστικές, τώρα αρχίζουν να σφάζονται μεταξύ τους για να «αποτελειώσουν τη δουλειά»…, αυτό που έχουμε εδώ δεν είναι τυχαίο, κάποια παρεξήγηση, ούτε το αποτέλεσμα προσωπικών ιντρίγκων, αλλά η φυσική κατάληξη ολόκληρης της πολιτικής των βαλκανικών δυναστειών, της ευρωπαϊκής διπλωματίας και της σλαβόφιλης προπαγάνδας…».

Οι αυθαιρεσίες και οι εκκαθαρίσεις των αντιπάλων στρατευμάτων αποτέλεσαν μεταπολεμικά αντικείμενο έρευνας από τη διεθνή Επιτροπή του ιδρύματος Carnegie Endowment for International Peace των ΗΠΑ. Μέλη της επιτροπής περιόδευσαν στη Μακεδονία μετά το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων και το 1914 δημοσίευσαν τα αποτελέσματα της έρευνας. Ωστόσο, η δράση της επιτροπής και τα πορίσματά της δεν αναγνωρίσθηκαν από την Αθήνα και το Βελιγράδι, που κατηγορούσαν ορισμένα στελέχη της για σαφή φιλοβουλγαρική στάση.
______________________

Αύριο η συνέχεια