03 Σεπτεμβρίου, 2011

Μ Η Ν Υ Μ Α ΤΗΣ ΣΥΝΑΞΕΩΣ ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΩΝ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΠΡΕΣΒΥΓΕΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ Φανάριον, 1-3 Σεπτεμβρίου 2011

 
Ο Προκαθήμενοι τν πρεσβυγενν ρθοδόξων Πατριαρχείων καί τς παλαιφάτου Ατοκεφάλου κκλησίας Κύπρου πρός τό πλήρωμα τν κκλησιν των καί πρός κάθε νθρωπον καλς θελήσεως.

δελφοί γαπητοί

καί τέκνα προσφιλ, χαίρετε ν Κυρί πάντοτε!

«Εχαριστομεν τ Θε πάντοτε περί πάντων μν μνείαν μν ποιούμενοι πί τν προσευχν μν, διαλείπτως μνημονεύοντες μν το ργου τς πίστεως καί το κόπου τς γάπης καί τς πομονς τς λπίδος το Κυρίου μν ησο Χριστο» (Α’ Θεσ. 1, 2-3).

κολουθοντες τήν προτροπήν το ποστόλου, καθ’ ν ν τ κκλησί το Χριστο «ετε πάσχει ν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη, ετε δοξάζεται ν μέλος, συγχαίρει πάντα τά μέλη» (Α’ Κορ. 12, 26), συνήχθημεν ες τήν καθέδραν το στορικο καί μαρτυρικο Οκουμενικο Πατριαρχείου τ προσκλήσει καί πό τήν προεδρείαν το ν μν πρώτου τ τάξει καί τ τιμ, διά νά βιώσωμεν καί διαδηλώσωμεν τήν συνέχουσαν μς γάπην το Χριστο (Β’ Κορ. 5,14) πάντοτε, καί διαιτέρως λως ν μέραις πειρασμν καί θλίψεων.

Συνήλθομεν νταθα πί τό ατό ο χοντες τήν εθύνην τς γεσίας καί διαποιμάνσεως τν παλαιφάτων καί στορικν κκλησιν, τάς ποίας δρυσαν ο πόστολοι το Χριστο καί νεκήρυξαν ατοκεφάλους α Οκουμενικαί Σύνοδοι τς μις διαιρέτου κκλησίας, ες ναβίωσιν θους παλαιο, καί πρός νταλλαγήν σκέψεων καί ντίδοσιν γάπης καί στηριγμο ξ φορμς σων συμβαίνουν κατ’ατάς ες τόν στορικόν χρον τς γεωγραφικς περιοχς, ες τήν ποίαν πρόνοια το Θεο ταξε τάς κκλησίας μας πό ρχαιοτάτων χρόνων. 

Κατά θείαν πρόνοιαν, κκλησία το Χριστο γεννήθη ς στορική πραγματικότης ες τόν χρον τς καλουμένης Μέσης νατολς. δρυτής καί τό θεμέλιόν της Κύριος μν ησος Χριστός γεννήθη κατά σάρκα ν Βηθλεέμ τς ουδαίας (Ματθ. 2,1), που ξέλεξε τούς Δώδεκα μαθητάς καί ποστόλους Του καί τούς πέστειλε νά κηρύξουν τό Εαγγέλιόν Του ρχικς ες τόν χρον κενον (Ματθ. 10,6), που παθε καί νέστη, καί  που δρύθη πρώτη κκλησία τν εροσολύμων, καί πό κε ες «πάντα τά θνη» (Ματθ. 28,19).

Ες τόν χρον ατόν δρύθησαν καί διέλαμψαν τά πρτα μεγάλα κέντρα το Χριστιανισμο, α κκλησίαι τς λεξανδρείας, τς ντιοχείας, τν εροσολύμων καί τς Κύπρου, καί θεμελιώθη τό σύστημα τς λης νιαίας καί διαιρέτου κκλησίας. Ες τόν χρον τοτον χει βαθείας τάς ρίζας της κκλησία το Χριστο, λως δέ διαιτέρως γία ρθόδοξος κκλησία. χρος ατός καθηγιάσθη μέ τό αμα τν μαρτύρων τς ρθοδόξου πίστεως καί τά δάκρυα τν σίων της. 

Οδείς χει τό θικόν δικαίωμα νά παραβλέψ τοτο, καί κάθε κοσμική δύναμις ποχρεοται νά τό σεβασθ. Ο νήκοντες ες τάς κε ρθοδόξους κκλησίας χριστιανοί ερίσκονται κε πό αώνων, καί οδεμία «θνοκάθαρσις» «θρησκειοκάθαρσις» δύναται νά τούς μετακινήσ νά δυσχεράν καθ’οονδήποτε τρόπον τήν κε λευθέραν διαβίωσιν καί δρσιν των, χωρίς νά παραβ τά πλέον στοιχειώδη δικαιώματα το νθρώπου.

ρθόδοξος κκλησία, κολουθοσα τήν Βιβλικήν ρχήν «Το Κυρίου γ καί τό πλήρωμα ατς» (Ψαλμ. 23,1), οδέποτε μπόδισε λαούς λλων θρησκευτικν πιστευμάτων νά συμβιώσουν μέ ατήν ερηνικς ες τόν διον χρον. Καί ταν κόμη λλα θρησκεύματα διά τς βίας κατέκτησαν τόν χρον τς πό αώνων διαβιώσεώς της ερκε τρόπους προσαρμογς καί συνυπάρξεως ερηνικς μετά τν τεροθρήσκων. μισαλλοδοξία οδέποτε χαρακτήρισε τήν ρθόδοξον κκλησίαν.  

τυχς, ες τήν ποχήν μας νεπτύχθη καί χει ξυνθ φόβος το λλου, το διαφορετικο. Θμα ατς τς καταστάσεως τείνουν νά γίνουν καί ατοί ο διοι ο χριστιανοί, διαιτέρως ες τόν χρον τς Μέσης νατολς. Ες πολλάς περιπτώσεις ο χριστιανοί ντιμετωπίζονται ς πολται «δευτέρας κατηγορίας». Ες λλας περιπτώσεις βεβηλώνονται καί καταστρέφονται ο τόποι τς λατρείας των, ο ποοι νίοτε ποτελον σπουδαα μνημεα πολιτισμο, περιορίζεται τέλεσις τν θρησκευτικν κολουθιν των καί κπαίδευσις το κλήρου. 

Ες λα ατά προστίθενται κατά καιρούς καί πιθέσεις βίας φονικς κατά τν χριστιανν, προερχομένης πό κραίους φανατικούς θρησκευτικούς κύκλους. Ατονόητον βεβαίως εναι τι καί ο χριστιανοί, πουδήποτε καί ν ερίσκωνται, ποχρεονται νά σέβωνται τούς τόπους λατρείας τν λλων θρησκευτικν κοινοτήτων. Ο ρθόδοξοι πιστεύομεν ες τόν λόγον τς Γραφς « τελεία γάπη ξω βάλλει τόν φόβον» (Α’ ωάν. 4,18). Δέν φοβούμεθα τόν λλον, οαδήποτε καί ν εναι πίστις του. Τόν ναγκαλιζόμεθα ς δελφόν, καί ναμένομεν νά πράξ καί ατός τό διον δι’μς.

λλά καί δέν παύομεν νά ξιμεν τήν προστασίαν, τήν ποίαν δικαιούμεθα πό τά κράτη, ες τά ποα διαβιομεν. Τοτο, πιστεύομεν, εναι μόνη λύσις τν προβλημάτων τς πολυπαθος περιοχς τς Μέσης νατολς, λλά καί λου το κόσμου. ς ντείνωμεν, λοιπόν, τόν διαχριστιανικόν καί τόν διαθρησκειακόν διάλογον τς καταλλαγς. 

Τό Οκουμενικόν Πατριαρχεον χει δη πό τν καθιερώσει τόν διαθρησκειακόν διάλογον μετά τν λλων δύο μονοθεϊστικν θρησκειν, συμφώνως καί πρός τήν σχετικήν πόφασιν τς Γ’ Προσυνοδικς Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1986). Ἐπικροτομεν καί στηρίζομεν τήν προσπάθειαν ατήν, διαιτέρως ες τάς δυσκόλους ατάς μέρας, κατά τάς ποίας συνταράσσει βία τήν περιοχήν, ες τήν ποίαν κούσθη τό πρτον ντολή τς γάπης καί τό μήνυμα τς ερήνης. 

 πευθυνόμενοι, λοιπόν, πρός τούς ν τ Μέσ νατολ καί τούς νά τόν κόσμον πολιτικούς καί θρησκευτικούς γέτας τούς καλομεν ες τήν κπόνησιν ρχν καί δεσμεύσεων ερηνικς συμβιώσεως τν πιστν τν διαφόρων θρησκευτικν παραδόσεων, καί δηλώνομεν λληλέγγυοι πρός σους φίστανται διακρίσεις, βίαν καί διωγμούς. Συμπάσχομεν μέ τούς ταλαιπωρουμένους πό τάς κρήξεις βίας δελφούς, μέ τά θα θύματα τν πολεμικν συγκρούσεων καί μέ τά πλήθη τν νθρώπων, ο ποοι ποχρεονται νά γκαταλείψουν τάς στίας των καί νά κολουθήσουν τόν σκληρόν δρόμον τς μεταναστεύσεως.

Κατανοομεν τήν πιθυμίαν καί νάγκην τν λαν διά πολιτικήν λευθερίαν καί προστασίαν τν νθρωπίνων δικαιωμάτων των καί καλομεν τάς ρμοδίας κυβερνήσεις νά προβον μέσως ες τήν πλήρη ξασφάλισιν τν δικαιωμάτων τούτων. κκλησία δέν ναμειγνύεται ες τήν πολιτικήν, ποδίδουσα «τά το Καίσαρος τ Καίσαρι καί τά το Θεο τ Θε» (Ματθ. 22,21). πολιτική ς μέθοδος ντιμετωπίσεως τν προβλημάτων το νθρώπου νήκει ες λλους, καί χι ες τήν κκλησίαν.

 Τά προβλήματα μως καθ’αυτά καί α βασικαί νθρωπολογικαί καί κοινωνιολογικαί ρχαί τς ντιμετωπίσεώς των δέν εναι δυνατόν νά φήνουν διάφορον τήν κκλησίαν, διαιτέρως ταν προσβάλλωνται κινδυνεύουν ξιοπρέπεια καί λευθερία το νθρωπίνου προσώπου ς «εκόνος το Θεο» (Γεν. 1,26) καί «καλή λίαν» δημιουργία Του (Γεν. 1,31). Τό τελευταον τοτο σημεον τς προστασίας το φυσικο περιβάλλοντος τείνει νά ποτιμηθ καί νά θεωρηθ δευτερευούσης σημασίας πό τήν σφυκτικήν πίεσιν τν πολιτικν, κοινωνικν καί οκονομικν προβλημάτων, τά ποα ταλανίζουν σήμερον τήν περιοχήν τς Μέσης νατολς.

λλ’ ντίληψις ατή καί σφαλμένη εναι καί πικίνδυνος. καταστροφή το φυσικο περιβάλλοντος θά κμηδενίσ τελικς τά τυχόν κοινωνικά καί οκονομικά φέλη πό οανδήποτε πολιτικήν λλαγήν, διά τήν ποίαν διεξάγονται σήμερον γνες πί τιμ αματος πολλν. Τοτο μς δήγησεν ες τήν πόφασιν νά υοθετήσωμεν τήν πρότασιν το Οκουμενικο Πατριαρχείου, πως προετοιμάσωμεν καί πραγματοποιήσωμεν συντόμως συνάντησιν θρησκευτικν γετν τς περιοχς, κατά τήν ποίαν θά συμφωνηθ καί θά διακηρυχθ ν εδος οκολογικς «Χάρτας τς Μεσογείου». 

Διά το τρόπου ατο ρθόδοξος κκλησία χι μόνον θά κπληρώσ χρέος της ναντι τς δημιουργίας το Θεο, λλά καί θά συμβάλ ες τήν ερηνικήν συνύπαρξιν καί συνεργασίαν τν θρησκειν τς σπαρασσομένης σήμερον πό συγκρούσεις περιοχς τς Μεσογείου.

δελφοί καί τέκνα ν Κυρί,

« θλψις πομονήν κατεργάζεται, δέ πομονή δοκιμήν, δέ δοκιμή λπίδα, δέ λπίς ο καταισχύνει, τι γάπη το Θεο κκέχυται ν τας καρδίαις μν» (Ρωμ. 5, 3-5). σκέψις καί καρδία μας εναι πλησίον λων σοι σήμερον ποφέρουν δεινς ες τήν περιοχήν τν κκλησιν μας, σοι στερονται τς λευθερίας των καί τν θρησκευτικν δικαιωμάτων των ες λον τόν κόσμον, διαιτέρως δέ ες τήν περιοχήν τς Μέσης νατολς. 

Ο θρησκευτικοί γέται, οασδήποτε πίστεως καί ν εμεθα, χομεν χρέος νά συμβάλωμεν μέ λας τάς δυνάμεις μας ες τήν ερηνικήν συνύπαρξιν λων τν θρησκευτικν κοινοτήτων ες τήν περιοχήν τς Μέσης νατολς. χρος οτος πρέπει καί δύναται νά καταστ χρος ερήνης καί φιλίας λων τν νθρώπων.

Τατα πό το Κέντρου τούτου τς ρθοδοξίας διαμηνύοντες πρός κάθε νθρωπον καλς θελήσεως σπαζόμεθα καί πευλογομεν πάντας ν γάπ.

ν Φαναρί, τ 2 Σεπτεμβρίου 2011.

+ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαος
+ λεξανδρείας Θεόδωρος Β´
+ παμείας σαάκ, κ προσώπου,
το Μακαριωτάτου Πατριάρχου ντιοχείας κ.κ. γνατίου Δ´
+ εροσολύμων Θεόφιλος Γ´
+ Κύπρου Χρυσόστομος Β´