04 Αυγούστου, 2011

ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΧΑΣΙΣ.

 
Ν Τ Ρ Ο Π Η κ. ΠΡΟΕΔΡΕ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ !!!

Την αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών και την ποινή σε βαθμό πταίσματος των αδικημάτων της προμήθειας... κατοχής ναρκωτικών ουσιών και της καλλιέργειας ινδικής κάνναβης για αποκλειστική χρήση του προσώπου που κατηγορείται, προωθεί το υπουργείο Δικαιοσύνης. Γι’ αυτούς που παραβαίνουν το νόμο είτε είναι χρήστες ναρκωτικών είτε προέβησαν σε εγκληματικές πράξεις  για να διευκολυνθεί η χρήση ναρκωτικών θα προβλέπονται:

Η εισαγωγή σε εγκεκριμένο θεραπευτικό πρόγραμμα απεξάρτησης ως περιοριστικός όρος. Η υποβολή σε πρόγραμμα σωματικής αποτοξίνωσης και η παρακολούθηση συμβουλευτικού προγράμματος ψυχολογικής απεξάρτησης εντός καταστημάτων κράτησης. Η χορήγηση υφ’ όρον απόλυσης για παρακολούθηση προγράμματος απεξάρτησης.
Η αναβολή της άσκησης ποινικής δίωξης
Η αναστολή ισχύος εντάλματος σύλληψης
Η αναστολή εκτέλεσης ποινής
Η υποχρεωτική αναβολή στράτευσης
Η υποχρεωτική αναβολή της δίκης

Για τους χρήστες που έχουν ολοκληρώσει θεραπευτικό πρόγραμμα θα προβλέπονται:

η οριστική αποχή από την ποινική δίωξη
η υποχρεωτική αναστολή της ποινής που επιβάλλεται
η υποχρεωτική αναγνώριση ελαφρυντικής περίστασης υπέρ του δράστη.

Τέλος, θα προβλέπεται η υποβολή σε πρόγραμμα σωματική αποτοξίνωσης και απεξάρτησης για κάθε κρατούμενο, είτε έχει αναγνωριστεί από το δικαστήριο ως εξαρτημένος είτε όχι. Η αποποινικοποίηση των μαλακών ναρκωτικών έχει εφαρμοσθεί σε πολλές χώρες. Στην Πορτογαλία η προσπάθεια έχει στεφθεί από επιτυχία παρά τις αρχικές αντιδράσεις. Στην Ολλανδία τα αποτελέσματα δεν ήταν ενθαρρυντικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάτι πρέπει να γίνει για τα νέα απιδιά που πεθαίνουν και είναι έρμαια στα χέρια των εμπόρων ναρκωτικών.
____________________________

Αγαπητοί αναγνώστες του Ιστολογίου,

Σας παραθέτουμε εμείς σήμερα τη νομική διάσταση της κατοχής μικροποσότητας κάνναβης για προσωπική χρήση στην Ελλάδα, σε αντιπαραβολή με το Διεθνές και Ευρωπαϊκό καθεστώς.


Το ζήτημα των ναρκωτικών υπήρξε ανέκαθεν ένα από τα φλέγοντα θέματα που απασχολούσαν την ανθρωπότητα σε όλα της τα επίπεδα (κοινωνικό, νομικό, επιστημονικό πλαίσιο). Ανεξάρτητα από την προσωπική άποψη και τοποθέτηση του κάθε ατόμου για το ζήτημα των ναρκωτικών, υπάρχει μια αναμφισβήτητη νομική κατάσταση, τόσο εγχώρια όσο και παγκόσμια, η οποία είναι αναγκαίο να εξεταστεί, ιστορικά και συγκριτικά.

Εξάλλου, το ποινικό δίκαιο και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του αποτελούσαν ανέκαθεν το ισχυρότερο όπλο των κοινωνιών απέναντι στις επιβλαβείς όψεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ήταν λοιπόν επόμενο το φαινόμενο της διάδοσης των ναρκωτικών να αντιμετωπισθεί, παγκοσμίως, με την εγκληματοποίηση διαφόρων συμπεριφορών που σχετίζονται με αυτά.

Η ανάπτυξη του σχετικού νομικού πλαισίου για τα ναρκωτικά υπήρξε τεράστια κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα και μπορούμε πλέον να κάνουμε λόγο για ιδιαίτερο κλάδο του ποινικού δικαίου. Από μία νομική ανάλυση περί των ναρκωτικών, μπορούμε να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα σχετικά με το πόσο συνάδει η παρούσα νομική κατάσταση των ναρκωτικών στην Ελλάδα με τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και την αντιμετώπιση του προβλήματος σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΔΙΕΘΝΩΣ

Το άρθρο μας δεν έχει στόχο να κάνει μία λεπτομερή και επισταμένη ανάλυση στο σύνολο του ζητήματος των ναρκωτικών, ούτε σε όλα τα γνωστά ή μη ναρκωτικά. Θεωρούμε λοιπόν γόνιμο να αναλύσουμε ένα συγκεκριμένο ζήτημα, το οποίο αφορά την προσωπική χρήση της κάνναβη.

Η κάνναβη είναι φυτό, το οποίο ευδοκιμεί σε πολλά μέρη του πλανήτη μας. Από τα αρχαία χρόνια οι λαοί το χρησιμοποιούσαν για πλήθος χρήσεις (από τελετουργίες και χορήγηση ως καταπραϋντικό έως κατασκευή σκοινιών, χαρτιού, πανιών κοκ). Ως φυτό που βγαίνει άφθονο στη φύση, δεν παρέλειψε να δημιουργεί παρ’ όλα αυτά αντιφατικές απόψεις στις κοινωνίες για το είδος, την ποσότητα και την ποιότητα της χρήσης της.

Ήδη από το 2000π.Χ. απαγορευόταν στην Ινδία να γίνεται χρήση κάνναβης πέρα από θρησκευτικούς λόγους και από καθορισμένους ιερείς. Πλήθος άλλες απαγορεύσεις σημειώνονται κατά το παρελθόν:
1) η απαγόρευση το 1265 στη Δαμασκό,
2) κατά την κατοχή της Αιγύπτου από τους Οθωμανούς το 1378,
3) από το Πάπα Ινοσέντιο το 1484,
4) η απαγόρευση που επέβαλε ο Ναπολέων στους στρατιώτες του το 1800,
5) νόμος στη Ν. Αφρική το 1870 κοκ. Αυτά τα παραδείγματα, από ανέκδοτες πληροφορίες, δεν θέλουν να δείξουν τίποτα παραπάνω από το γεγονός ότι η κάνναβης και η χρήση ήταν ανέκαθεν ένα ζητούμενο για τις κοινωνίες μας.

Παρά ταύτα, η χρήση της κάνναβης δεν ήταν κατακριτέα, πόσω μάλλον απαγορευμένη, σε πολλές χώρες και κοινωνίες. Μία από αυτές ήταν και η χώρα μας, η οποία μαζί με τις γείτονες Τουρκία και Αίγυπτο αποτελούσαν κατά το 19ο αιώνα σημαντικές εξαγωγικές δυνάμεις κάνναβης προς τις υπόλοιπες χώρες.

Ήδη όμως από το 1870 έως το 1890 και οι τρεις αυτές χώρες απαγόρευσαν και ποινικοποίησαν με διάφορους τρόπους την πλήρως ελεύθερη χρήση κάνναβης. Η μεγάλη αλλαγή όμως επήλθε με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (Α’ΠΠ). Αρκετές χώρες ποινικοποίησαν ή απαγόρευσαν τη χρήση κάνναβης, οπίου, αλκοόλ και λοιπών ψυχοτρόπων ουσιών, σε μία προσπάθεια να επιτύχουν τη μείωση της κατανάλωσης και χρήσης των ουσιών αυτών.

Ανάμεσα σε αυτές τις προσπάθειες ήταν και η αναθεώρηση της Διεθνούς Συνθήκης κατά του Οπίου (1925), η οποία συμπεριέλαβε και την απαγόρευση της εξαγωγής κάνναβης σε χώρες που έχουν απαγορεύσει τη χρήση της. Η προσθήκη για την κάνναβη επιτεύχθηκε κυρίως λόγω της πίεσης της Αιγύπτου να συμπεριληφθεί και η κάνναβη στις υπό απαγόρευση ουσίες, δίδοντας μάλιστα ελάχιστο χρόνο στις υπόλοιπες χώρες για την εξέταση του θέματος.

Πρέπει επίσης να επισημάνουμε και τη σημαντική επιρροή των ΗΠΑ στο θέμα της απαγόρευσης των ναρκωτικών και ειδικά της κάνναβης, όπου πέρα από τον, για πολλούς αδιαμφισβήτητο, συντηρητισμό και πουριτανισμό των ΗΠΑ, ήταν ισχυρότατη και η πίεση του Χάρυ Άνσλινγκερ (Harry J. Anslinger), προέδρου στο Ομοσπονδιακό Γραφείο Ναρκωτικών, μέσω του οποίου προωθήθηκε σειρά νομοθετημάτων με περιορισμούς και απαγορεύσεις, ενώ σε διεθνές επίπεδο κατόρθωσε να πείσει τη διεθνή κοινότητα (με αγώνες 30 και πλέον ετών) ότι η κάνναβη είναι ένα πρόβλημα, το οποίο αντιμετωπίζεται με απαγόρευση, ποινικοποίηση και καταστολή.

Αμέσως μετά την Διεθνή Συνθήκη κατά του Οπίου το 1925, διάφορες ευρωπαϊκές χώρες άρχισαν να απαγορεύουν τη χρήση και κατοχή κάνναβης. Παρά ταύτα οι πρώτες σημαντικές σε αριθμό συλλήψεις για χρήση και κατοχή κάνναβης άρχισαν τη δεκαετία του 1960.

Η στροφή αυτή υπήρξε κυρίως λόγω της διεθνούς σύμβασης, που επιτεύχθηκε το 1961 με τη Συνθήκης του ΟΗΕ για τα ναρκωτικά (United Nations Single Convention on Narcotics Drugs), η οποία κατέταξε τις ουσίες σε κατηγορίες, με την κάνναβη να είναι στην ίδια κατηγορία με τα οπιούχα και την κοκαίνη, έπειτα από πρόταση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, (ΠΟΥ) και κάτω από τις έντονες πιέσεις του Χ. Άνσλινγκερ.

Σύμφωνα με την παραπάνω Συνθήκη, η κάνναβη και τα παράγωγά της, κατατάσσεται στην κατηγορία Ι, ως ουσία, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε εξάρτηση και που παρουσιάζει έντονο κίνδυνο κατάχρησης. Επίσης, μαζί με άλλες 15 ουσίες αυτής της κατηγορίας, η κάνναβη κατατάσσεται επίσης και στην κατηγορία ΙV, ως ουσία, η οποία ιδιαιτέρως επικίνδυνη λόγω των επιζήμιων χαρακτηριστικών της και των ιδιαίτερα μικρής εμβέλειας θεραπευτικών ιδιοτήτων.

Η Συνθήκη σίγουρα παρουσίασε την κάνναβη ως μία από τις πιο επικίνδυνες ναρκωτικές ουσίες. Παρά ταύτα η Συνθήκη ήταν ένα γενικό κείμενο με αρκετά κενά και άφηνε, όπως κάθε διεθνής συνθήκη, έντονα περιθώρια στα κράτη για να οριοθετήσουν και συγκεκριμενοποιήσουν το εύρος της απαγόρευσης. Οι περισσότερες όμως χώρες επέλεξαν τελικά το αυστηρότερο δυνατό πλαίσιο έως τις αρχές του 21ου αιώνα.

Από το 2000 έως τις μέρες μας υπάρχει, διεθνώς, μία αυξανόμενη έρευνα και κριτική ανάλυση του διεθνούς πλαισίου για τα ναρκωτικά και πιο συγκεκριμένα για την κάνναβη. Μία από τις πιο σημαντικές αναλύσεις είναι αυτή του ΠΟΥ, η οποία θεωρεί ότι η κάνναβη πρέπει να αποσυρθεί από την κατηγορία IV και να παραμείνει μόνο στην κατηγορία Ι, κάτι που θα επιφέρει σημαντικές αλλαγές στον μέγεθος ποινικοποίησης της ουσίας παγκοσμίως.

Όμως, η 50η Σύνοδος του ΟΗΕ για τα ναρκωτικά αποφάσισε το 2007 να αναβάλει το ζήτημα έως ότου παρουσιαστούν αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία. Σε εθνικό όμως επίπεδο, πληθώρα ερευνών, μελετών και αναλύσεων έχει οδηγήσει σε ριζική αναθεώρηση της άποψης μας για την προσωπική χρήση της κάνναβης, αναθεώρηση που συμπερασματικά θέτει τρία κυρίως, κοινώς αποδεκτά, σημεία:
1) η κάνναβης είναι μία ουσία επιβλαβής για την υγεία, κάτι που δικαιολογεί ορισμένο έλεγχο επί αυτής,
2) η βλάβη όμως που προκαλείται έχει διογκωθεί σε σχέση μάλιστα και με τη βλάβη, που προκαλούν άλλα ναρκωτικά και 3) πρέπει να υπάρξει αντικατάσταση των ποινικών κυρώσεων με διοικητικά μέτρα, πρόστιμα και υποχρεωτικές θεραπευτικές παρακολουθήσεις για την προσωπική χρήση της κάνναβης (μάλιστα κάποιες χώρες προτείνουν και πλήρη αποποινικοποίηση της προσωπικής χρήσης κάνναβης).

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΕΕ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΜΕΛΩΝ (ΚΜ) ΤΗΣ

Η ΕΕ ασχολήθηκε για πρώτη φορά με το ζήτημα των ναρκωτικών το 1988, όταν κύρωσε τη Συνθήκη του ΟΗΕ για τα ναρκωτικά. Η πρώτη ουσιαστική νομοθετική ρύθμιση επήλθε με την Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση (Μάαστριχτ) το 1992, όταν θεσπίστηκε η ανάληψη δράσης για τη δημόσια υγεία, συμπεριλαμβανομένης και της εξάρτησης από τα ναρκωτικά.

Η ρύθμιση επεκτάθηκε στη Συνθήκη του Άμστερνταμ (1997) με την ανάληψη δράσης για μείωση της εξάρτησης από ναρκωτικά. Από το 1994 εκπονούνται πενταετή πλάνα της δράσης, ενώ λειτουργεί στη Λισσαβόνα και το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο για τα Ναρκωτικά (European Monitoring Centre for Drugs and Drug Addiction – EMCDDA, έτος ίδρυσης: 1995), το οποίο συντονίζει τη δράση και τα πενταετή πλάνα.

Παρά τις δράσεις, η ΕΕ δεν έχει δική της κατηγοριοποίηση των ναρκωτικών και δανείζεται την κατηγοριοποίηση του ΟΗΕ. Τέλος, και ιδιαιτέρως σημαντικό, είναι το γεγονός ότι η ΕΕ δεν έχει νομική βάση να ρυθμίσει το νομικό πλαίσιο για τη χρήση και κατοχή ναρκωτικών και μπορεί μόνο να προβαίνει σε νομοθετήματα, που σχετίζονται με την προστασία της δημόσιας υγείας.

Ένα από αυτά τα νομοθετήματα αποτελεί και η Απόφαση-πλαίσιο (2004/757/ΔΕΥ του Συμβουλίου), με την οποία ρυθμίζονται ζητήματα σχετικά με την πρόληψη της εξάρτησης από τα ναρκωτικά. Σχετικά με την έρευνά μας, τα άρθρα 2 και 4 αναφέρουν ότι τα εγκλήματα που σχετίζονται με την παραγωγή, παρασκευή, διανομή, πώληση, καλλιέργεια ναρκωτικών πρέπει να επισύρουν μέγιστη ποινή φυλάκισης διάρκειας μεταξύ ενός και τριών ετών τουλάχιστον.

Επίσης αναφέρεται ότι για μεγάλες ποσότητες και ιδιαιτέρως βλαπτικές για την υγεία των πολιτών ενέργειες, η μέγιστη ποινή πρέπει να είναι 5-10 χρόνια. Από τα πλαίσια αυτά εξαιρούνται τα εγκλήματα που σχετίζονται με αποκλειστικά προσωπική χρήση ναρκωτικών. Μία τέτοια απόφαση, έντονου πολιτικού περιεχομένου και με σημαντικές νομικές απολήξεις, έρχεται σε σύμπτωση και συναρμογή με την υπάρχουσα, σχετικώς νέα κατάσταση, η οποία παρατηρείται στο σύνολο των Ευρωπαϊκών χωρών σχετικά με την προσωπική χρήση ναρκωτικών ουσιών.

Αναλυτικά και όπως θα δείξουμε στον παρακάτω πίνακα, υπάρχει ένας ετερογενής νομικός χάρτης για τα αδικήματα σχετιζόμενα με την κάνναβη: κάποιες χώρες επιτρέπουν μορφές κατοχής και κατανάλωσης, άλλες θέτουν διοικητικά μέτρα και πρόστιμα, άλλες ένα μείγμα από μέτρα και άλλες μόνο ποινές φυλάκισης.

Παρά τη διαφορετική αντιμετώπιση του ζητήματος, υπάρχει μία γενικευμένη σύγχρονη κατεύθυνση από όλα τα ΚΜ της ΕΕ προς την ανάπτυξη πολλαπλών και διαφορετικών μέτρων που αφορούν την ποινική μεταχείριση των συλληφθέντων χρηστών κάνναβης με μικροποσότητες για προσωπική χρήση. Αυτά τα μέτρα είναι: πρόστιμα, παρατηρήσεις, αναστολή, ατιμωρησία, συμβουλευτική θεραπεία και άλλα. Σε γενικές γραμμές υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες σχετικά με την συμπεριφορά των ΚΜ για την κάνναβη:
1) διαφορετική κατηγοριοποίηση,
2) εξαίρεση από το νόμο,
3) εξαίρεση με βάση κατευθυντήριες γραμμές,
4) εξαίρεση με βάση δικαστική ευχέρεια.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν χώρες όπως η Κύπρος, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ολλανδία, οι οποίες χαρακτηρίζουν την κάνναβη (και κανένα άλλο ναρκωτικό που βρίσκεται στην κατηγορία IV της Συνθήκης του ΟΗΕ) ως ουσία, της οποίας τα αδικήματα χρήζουν διαφορετικής αντιμετώπισης, ελέγχου και ποινών.

Στη δεύτερη κατηγορία, βρίσκονται χώρες (Ιρλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ισπανία, Πολωνία) που δίνουν προνόμια ειδικά στα αδικήματα σχετιζόμενα με την κάνναβη δια νόμου. Στις τελευταίες κατηγορίες ανήκουν χώρες (Γερμανία, Εσθονία, Τσεχία, Δανία), οι οποίες παρέχουν κατευθυντήριες γραμμές ή δικαστική ευχέρεια να υπάρξει μείωση της ποινής για προσωπική χρήση κάνναβης και η οποία να βασίζεται στη φύση της ουσίας και του συγκεκριμένου αδικήματος.

Εγγύτερα:
Κράτος Μέλος    Αδικήματα και ποινές        
Διαφοροποίηση κάνναβης με υπόλοιπα ναρκωτικά

Βέλγιο: Κατοχή (έως 3γρ) απαγορεύεται, αλλά αν δεν υπάρχει δημόσια ενόχληση, ο παραβάτης απλά λαμβάνει αστυνομική παρατήρηση. Άλλως τιμωρείται με 3-12 μήνες φυλάκιση. Ναι

Τσεχία: Διοικητικό πρόστιμο για κατοχή μικροποσότητας (10 δόσεις 30μιλιγρ THC) και επίσης αστυνομικό πρόστιμο και παρατήρηση. Όχι

Δανία: Αδικήματα σχετικά με κάνναβη λαμβάνουν πρόστιμο ή φυλάκιση έως 2 έτη. Σύνηθες το πρόστιμο. Για το πρώτο αδίκημα επιτρέπεται παρατήρηση για ποσότητα έως 50γρ μαριχουάνα ή 10γρ χασίς.     Ναι από εισαγγελέα

Γερμανία: Αδικήματα σχετικά με κάνναβη τιμωρούνται με φυλάκιση έως 5 έτη. Δυνατότητα για ατιμωρησία όταν είναι μικροποσότητα για προσωπική χρήση, δεν βλάπτει τρίτους και δεν συμμετέχουν ανήλικοι.Κάθε ομοσπονδιακό κρατίδιο έχει δυνατότητα ορισμού της μικροποσότητας (Μέσος Όρος: 7.5 γρ).Ναι

Εσθονία:Όπως για όλα τα ναρκωτικά, η κατοχή μικροποσότητας είναι πταίσμα που τιμωρείται με πρόστιμο ή 30 μέρες διοικητική κράτηση. Μικροποσότητα θεωρείται 20γρ μαριχουάνα ή 10γρ χασίς από το 2005. Όχι

Ελλάδα: Όπως για όλα τα ναρκωτικά, η κατοχή κάνναβης τιμωρείται με φυλάκιση έως 1 έτος, αν είναι για προσωπική χρήση. Ο καταδικασθείς μπορεί να επιλέξει θεραπεία αντί για φυλάκιση. Ναι για καλλιέργεια  όμως η καλλιέργεια κάνναβης θεωρείται αδίκημα ακόμη και αν είναι για προσωπική χρήση.

Ισπανία: Όπως για όλα τα ναρκωτικά, διοικητικό πρόστιμο για κατοχή και χρήση σε δημόσιο χώρο για ποσότητα άνω των 40γρ χασίς. Όχι

Γαλλία: Όπως για όλα τα ναρκωτικά, η χρήση τιμωρείται με πρόστιμο ή φυλάκιση έως 1 έτος. Η κατοχή έως 10 έτη. Δυνατότητα για παρατήρηση για πρώτους συλληφθέντες, που είναι περιστασιακοί χρήστες. Όχι

Ιρλανδία: Η κατοχή κάνναβης για προσωπική χρήση τιμωρείται με πρόστιμο για την πρώτη και τη δεύτερη καταδίκη. Για την τρίτη καταδίκη τιμωρείται με πρόστιμο ή φυλάκιση έως 3 έτη.Ναι

Ιταλία: Όπως για όλα τα ναρκωτικά, η κατοχή για προσωπική χρήση τιμωρείται με διοικητικό πρόστιμο από τη δεύτερη καταδίκη και μετά.Μόνο παρατήρηση κατά την πρώτη σύλληψη με την προϋπόθεση ότι ο συλληφθείς δεν θα επαναλάβει την πράξη του στο μέλλον. Ναι  παρατήρηση δίνεται μόνο σε αυτούς που συλλαμβάνονται με κάνναβη.

Κύπρος: Για κατοχή ποινή έως 8 έτη φυλάκιση. Για χρήση έως ισόβια. Πάνω από 30γρ κάνναβη θεωρούνται ότι κατέχονται για διακίνηση. Παρατήρηση είναι το σύνηθες για πρωτοσυλλαμβανόμενο ανήλικο. Ναι

Λιθουανία: Όπως για όλα τα ναρκωτικά, κατοχή μικροποσότητας (5γρ μαριχουάνα ή 0.25γρ χασισέλαιο) είναι πταίσμα και τιμωρείται με πρόστιμο ή κράτηση έως 45 μέρες ή φυλάκιση έως 2 έτη. Όχι

Λουξεμβούργο:Ειδικά για αδικήματα σχετικά με την κάνναβη τιμωρούνται με πρόστιμο από 250-2500€, εκτός αν χρήση γίνεται μπροστά σε ανήλικο, σχολείο ή με τη συμμετοχή ανηλίκου, οπότε τότε τιμωρείται με φυλάκιση έως 2 έτη και πρόστιμο 500-25.000€.  Ναι

Ουγγαρία: Όπως για όλα τα ναρκωτικά, κατοχή μικροποσότητας (1γρ THC) είναι πταίσμα που τιμωρείται με φυλάκιση έως 2 έτη ή κοινωνική υπηρεσία ή πρόστιμο. Όχι

Ολλανδία: Μικροποσότητες κάνναβης δεν τιμωρούνται αν πρόκειται για προσωπική χρήση. Διαφορετικά η κατοχή έως 30γρ τιμωρείται με πρόστιμο ή φυλάκιση έως 1 μήνα. Ναι

Αυστρία:Όπως για όλα τα ναρκωτικά, η κατοχή κάνναβης για προσωπική χρήση τιμωρείται με φυλάκιση έως 6 μήνες, αλλά η κατοχή μικροποσότητας δεν τιμωρείται (2γρ THC), αν τηρηθούν κάποιες προϋποθέσεις (οι προϋποθέσεις για πρωτοσυλληφθέντες είναι ακόμη πιο εύκολες). Ναι

Πολωνία: Όπως για όλα τα ναρκωτικά, κατοχή τιμωρείται με φυλάκιση έως 3 έτη. Για μικροποσότητα και «αδίκημα μικρότερης βαρύτητας» η τιμωρία είναι έως 1 έτος, κράτηση ή ακόμη και πρόστιμο. Όχι στο νόμο  ναι στο δικαστή για την ερμηνεία «αδίκημα μικρότερης βαρύτητας»

Πορτογαλία: Όπως για όλα τα ναρκωτικά, αδικήματα σχετιζόμενα με κάνναβη μπορεί να τιμωρηθούν με διοικητικές ποινές. Για επαναλαμβανόμενους συλληφθέντες, υπάρχει δυνατότητα θεραπείας.Ναι

Σλοβακία: Όπως για όλα τα ναρκωτικά, κατοχή είναι αδίκημα που τιμωρείται με φυλάκιση έως 3 έτη ή κοινωνική υπηρεσία 40-300 ώρες ή κατ’οίκον κράτηση. Όχι

Σλοβενία: Όπως για όλα τα ναρκωτικά, κατοχή είναι πταίσμα που τιμωρείται με πρόστιμο ή κράτηση έως 30 μέρες. Για μικροποσότητες το πρόστιμο είναι μικρότερο και η κράτηση έως 5 μέρες. Τα τελευταία 30 χρόνια δεν έχει φυλακιστεί κανείς. Με νέο νόμο η κράτηση για μικροποσότητες θα καταργηθεί τελείως. Όχι

Φινλανδία: Όπως για όλα τα ναρκωτικά, κατοχή και χρήση τιμωρούνται με πρόστιμο ή φυλάκιση έως 2 έτη. Για μικροποσότητες η φυλάκιση είναι έως 6 μήνες. Όχι

Σουηδία: Όπως για όλα τα ναρκωτικά, κατοχή και χρήση τιμωρούνται με φυλάκιση έως 3 έτη. Για μικροποσότητες υπάρχει δυνατότητα για φυλάκιση έως 6 μήνες ή πρόστιμο (το σύνηθες είναι το πρόστιμο για χρήστες). Όχι

Ηνωμένο Βασίλειο:Αδικήματα σχετιζόμενα με κάνναβη τιμωρούνται με φυλάκιση έως 2 έτη ή αναστολή ή πρόστιμο ή κοινωνική υπηρεσία. Υπάρχει τεκμήριο κατά της σύλληψης (δίδεται απλά παρατήρηση από την αστυνομία), εκτός αν ο δράστης είναι κατ’ εξακολούθηση ή απειλεί τη δημόσια τάξη ή είναι επικίνδυνος για ανηλίκους. Από το 2004 η κάνναβη είναι στη μη διωκόμενη τρίτη κατηγορία ναρκωτικών, χωρίς όμως η αστυνομία να έχει χάσει το δικαίωμα να συλλαμβάνει χρήστες κατά τη δική της κρίση και βούληση. Ναι

Νορβηγία: Όπως για όλα τα ναρκωτικά, κατοχή, χρήση και καλλιέργεια είναι αδικήματα που τιμωρούνται με πρόστιμο για μικροποσότητες κάνναβης (5γρ) και φυλάκιση έως 3 μήνες για μεγαλύτερες ποσότητες.Όχι

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι η χώρα μας έχει ένα από τα πιο ανελαστικά και σκληρά νομικά καθεστώτα για το αδίκημα της κατοχής μικροποσότητας κάνναβης για προσωπική χρήση. 4 ΚΜ προβλέπουν ατιμωρησία:

(Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία, Ην. Βασίλειο), 1 επιβάλλει παρατήρηση (Βέλγιο), 3 επιβάλλουν διοικητικά μέτρα (Τσεχία, Ισπανία, Πορτογαλία), 4 έχουν ευνοϊκές ρυθμίσεις για πρωτοσυλληφθέντες (Δανία, Γαλλία, Ιρλανδία, Ιταλία), ενώ 14 ΚΜ προβλέπουν δυνατότητα επιβολής ενός απλού προστίμου (Βέλγιο, Δανία, Εσθονία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Πολωνία, Σλοβενία, Φινλανδία, Σουηδία, Ην. Βασίλειο, Νορβηγία), με 3 ΚΜ να προβλέπουν και κοινωνική υπηρεσία (Ολλανδία, Σλοβακία, Ην. Βασίλειο). 

Συμπερασματικά, το έργο της ΕΕ, μέσω και του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τα Ναρκωτικά, κατευθύνεται πλέον στο συντονισμό των ενεργειών των ΚΜ, στη διαμόρφωση κοινών (καίτοι μη δεσμευτικών) πλαισίων, best practices, benchmarks και σε γενικές γραμμές στη μέθοδο του ανοιχτού συντονισμού, όπου οι δεσμεύσεις για τα ΚΜ δεν απέχουν, στις περισσότερες των περιπτώσεων, σημαντικά από τα ισχύοντα νομικά πλαίσια.

Είναι όμως γενικά αποδεκτό ότι συγκεκριμένα για τα αδικήματα σχετικά με τα ναρκωτικά παρατηρούνται ακόμη σημαντικές διαφορές ως προς τον τρόπο με τον οποίο τα ΚΜ έχουν επιλέξει να ορίσουν έννοιες όπως έμπορος, χρήστης, μικροποσότητα, προσωπική κατοχή και άλλα. Πρέπει επομένως το Παρατηρητήριο να συνεχίσει την επιστημονική έρευνα και επεξεργασία των δεδομένων και να υποβοηθήσει με αυτό τον τρόπο την ΕΕ στη δημιουργία κοινών παρανομαστών και ελαχίστων ή μεγίστων κριτηρίων.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ

Στην Ελλάδα η ποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών ξεκινά από το 1919. Σύμφωνα με το άρθρο 5 του ν.1681/1919 περί αλητείας και επαιτείας, τιμωρούνταν «όστις, άεργος ων ή αποδεδειγμένως διάγων άτακτον βίον, επιδίδεται καθ’ έξιν εις χασισοποτίαν, φοιτών προς τούτο εις τοιούτου είδους καταγώγια ή άλλα ενδιαιτήματα με ποινή φυλάκισης ενός έτους και σε περίπτωση υποτροπής μέχρι δύο έτη».

Ακολούθησαν ο ν.2107/1920 «περί απαγορεύσεως της καλλιέργειας, της εμπορίας και της καταναλώσεως ινδικής καννάβεως», ο νομοτεχνικά πληρέστερος (ως προς την τυποποίηση των πράξεων διακίνησης και χρήσης ναρκωτικών) ν.5539/1932 «περί μονοπωλίου των ναρκωτικών φαρμάκων και του ελέγχου αυτών», ο οποίος περιλάμβανε για πρώτη φορά και πίνακα των απαγορευμένων ναρκωτικών ουσιών, ο ν. 6025/1934, ο ν.2430/1940 και το ν.δ.3084/1954, «περί τιμωρίας των παραβατών ναρκωτικών και μεταχειρίσεως των τοξικομανών», όπου αυστηροποιήθηκαν σημαντικά οι προβλεπόμενες ποινές για πράξεις διακίνησης (κάθειρξη μέχρι 10 χρόνια και χρηματική ποινή μέχρι 10.000.000 δραχμές).

Έως το 1954 ο χρήστης ναρκωτικών αντιμετωπιζόταν από το νομοθέτη ως άνθρωπος του υποκόσμου, ύποπτος για την τέλεση διαφόρων εγκληματικών πράξεων και επικίνδυνος για το κοινωνικό σύνολο. Για πρώτη φορά με το ν.δ.3084/1954 εκφράστηκε έμμεσα η αντίληψη ότι ο τοξικομανής χρήστης είναι ασθενής και όχι κοινός εγκληματίας, αφαιρώντας έτσι το κοινωνικό στίγμα (αν και αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να προωθήσουν τελικά ούτε η Πολιτεία, ούτε τα δικαστήρια).

Με γνώμονα αυτή την άποψη, πλήθος νομοθετημάτων έδιναν διαφορετικές δυνατότητες ποινής, ευεργετήματα και γενικότερα μία ηπιότερη αντιμετώπιση στους χρήστες. Όμως οι ευνοϊκές ρυθμίσεις αφορούσαν μόνο τους εξαρτημένους χρήστες και όχι όσους έκαναν προσωπική χρήση, κάτι που δημιουργούσε σαφέστατο πρόβλημα ειδικά στους χρήστες κάνναβης, καθώς έπρεπε είτε να δηλώσουν εξαρτημένοι, προκειμένου να τύχουν ευνοϊκότερης μεταχείρισης από το νόμο, είτε να δηλώσουν ότι κάνουν προσωπική χρήση, παραμένοντας όμως έτσι στις αυστηρότερες ρυθμίσεις και ποινές περί των ναρκωτικών.

Εξάλλου, οι ρυθμίσεις που θεσπίσθηκαν με τον v.1729/1987 προδίδουν πνεύμα μιας ακόμη αυστηρότερης αντιμετώπισης των εμπόρων και των συνεργών τους και μιας επιεικέστερης μεταχείρισης των απλών χρηστών ή εξαρτημένων, με παράλληλη λήψη θεραπευτικών μέτρων γι’ αυτούς. Μάλιστα ο ν.1729/1987 απέφυγε τον όρο τοξικομανείς, με τη σκέψη ότι η αρνητικά φορτισμένη αυτή έννοια προσδίδει κάποιο αρνητικό κοινωνικό στίγμα, προτιμώντας το μακροσκελή όρο χρήστες ναρκωτικών ουσιών που υποβάλλονται σε ειδική μεταχείριση.

Ο ν.1729/1987 εξακολουθεί να θεωρεί τους χρήστες κάνναβης, ως εξαρτημένους ψυχικά (και όχι και σωματικά όπως οι χρήστες λ.χ. ηρωίνης). Ως εξαρτημένοι ψυχικά, οι κατάδικοι δεν μπορούν να εισαχθούν σε θεραπευτικό κατάστημα χωρίς την επιθυμία τους, πράγμα που σημαίνει ότι αν δεν επιθυμεί τη θεραπεία ο χρήστης, αναλαμβάνει το ρίσκο να καταδικαστεί σε φυλάκιση, αν δεν κριθεί ατιμώρητος.

Με βάση τη ισχύουσα κωδικοποίηση του ν.1729/1987 (ν.3459/2006), «όποιος για δική του αποκλειστικά χρήση προμηθεύεται ή κατέχει με οποιονδήποτε τρόπο ναρκωτικά σε ποσότητα, που αποδεδειγμένα εξυπηρετεί αποκλειστικά τις δικές του ανάγκες ή κάνει χρήση τους ή καλλιεργεί φυτά κάνναβης σε αριθμό ή έκταση που δικαιολογούνται μόνο για δική του αποκλειστική χρήση, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρις ενός (1) έτους.

Η διαπίστωση της εξυπηρέτησης της δικής του αποκλειστικά ανάγκης για τη συγκεκριμένη ουσία γίνεται με συνεκτίμηση του είδους, της ποσότητας και της καθαρότητας της ουσίας, καθώς και των διαγνωστικών στοιχείων που αναφέρονται στο άρθρο 30. Με απόφαση του Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης μπορεί να προσδιορίζονται τα όρια ποσότητας της κάθε επί μέρους ναρκωτικής ουσίας, που θεωρείται ότι καλύπτει τις ανάγκες ενός χρήστη, έστω και εξαρτημένου, για ορισμένο χρόνο». 

Η απόφαση αυτή του Υπουργού δεν έχει ληφθεί ως τώρα και η νομοθετική ρύθμιση, η οποία σύντομα θα κατατεθεί στη Βουλή για τη βελτίωση των συνθηκών των φυλακών περιλαμβάνει για πρώτη φορά ότι κατά μαχητό τεκμήριο, όποιος συλληφθεί να κατέχει ποσότητα μέχρι 20 (είκοσι) γραμμαρίων ακατέργαστης κάνναβης, είτε μέχρι 2,5 (δυόμισι) γραμμαρίων κατεργασμένης κάνναβης, δύναται να θεωρηθεί ότι είναι για προσωπική του χρήση.

Ο χρήστης μπορεί, με βάση τον παραπάνω νόμο (ν.3459/2006) να τεθεί επίσης ατιμώρητος, όταν «το δικαστικό συμβούλιο ή το δικαστήριο, εκτιμώντας τις περιστάσεις κάτω από τις οποίες τελέστηκε η πράξη και την προσωπικότητα του δράστη, κρίνει ότι η αξιόποινη πράξη ήταν τελείως συμπτωματική και δεν είναι πιθανό να επαναληφθεί». Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρουμε ορισμένα νομικά ζητήματα, τα οποία δυσχεραίνουν τη μεταχείριση των χρηστών και δη των χρηστών κάνναβης.

Το πρώτο είναι η ευνοϊκότερη μεταχείριση του εξαρτημένου και σωματικά χρήστη από το απλό χρήστη, η οποία παραμένει ως τις μέρες μας.

Το δεύτερο είναι το ανελαστικό του αδικήματος της χρήσης ναρκωτικών ουσιών και η έλλειψη εξουσίας στην αστυνομία να αποπέμψει την υπόθεση και να μην την αναφέρει στην εισαγγελία.

Το τρίτο είναι η υποχρεωτική δίωξη που ασκεί ο εισαγγελέας σε περιπτώσεις ναρκωτικών και η παραπομπή του δράστη στη δικαιοσύνη.

Και το τέταρτο είναι η έλλειψη επαρκών εναλλακτικών λύσεων στο δικαστή για την αντιμετώπιση του χρήστη σε δικαστικό επίπεδο, ο οποίος αν δεν τον κρίνει ατιμώρητο (απίθανο αν ο δράστης έχει ήδη δικαστεί μία φορά), πρέπει ή να τον εισάγει σε θεραπευτικό πρόγραμμα (άλλα μόνο με τη σύμφωνη γνώμη του κατάδικου, πράγμα όμως ομολογουμένως ατιμωτικό για ένα απλό χρήστη κάνναβης) ή να του επιβάλλει φυλάκιση.

Από τα παραπάνω φαίνεται αρχικά ότι το ελληνικό ποινικό σύστημα είναι ανελαστικό και οδηγεί το δράστη τουλάχιστον μπροστά στο ακροατήριο, με εξαιρετικά πιθανή την καταδίκη του. Ο αριθμός των συλληφθέντων σχετικά με τα ναρκωτικά ήταν μικρός και σταθερός μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Εξαιρετικά μεγάλη αλλαγή επήλθε ειδικά από το 1987, με την ταυτόχρονη εφαρμογή του ν.1729/1987.
         
Πιο πρόσφατα καθίσταται φανερή η περαιτέρω αύξηση του αριθμού των συλληφθέντων, η οποία συνεχίζεται έως τις μέρες μας, καθώς επίσης και το αυξανόμενο ποσοστό των καταδικασθέντων για αδικήματα σχετικά με τα ναρκωτικά σε σχέση με το σύνολο των κρατηθέντων στις φυλακές. 

Η αύξηση του 2005 και 2006 έχει κατά κύριο λόγο να κάνει με το γεγονός ότι οι κρατηθέντες για ναρκωτικά πρέπει να συμπληρώσουν τα 4/5 της ποινής προκειμένου να αποφυλακιστούν (αντί για το σύνηθες 3/5), στοιχείο που φαίνεται ότι θα καταργηθεί με το νομοσχέδιο για τις συνθήκες των φυλακών που κατατίθεται εντός των ημερών.

Ενδιαφέροντα επίσης στοιχεία είναι:
1) η ραγδαία μείωση των καταδικασθέντων για εμπορία εξαιτίας του νέου αδικήματος της εμπορίας από χρήστες,
2) η σταδιακή μείωση της καταδίκης για καλλιέργεια (παρά το πρόσφατο φαινόμενο «Ζωνιανά»,
3) η εξαιρετικά μικρή καταδίκη για κατοχή και χρήση (εκ των οποίων 13 από τους 185 καταδικασθέντες του 2006 εισήχθησαν σε θεραπευτικά καταστήματα, επιβεβαιώνοντας το ανελαστικό του νόμου, ο οποίος κυρίως καταδικάζει, αν δεν αφήσει ο δικαστής ατιμώρητο το χρήστη),
4) τεράστιος είναι ο αριθμός της άγνωστης ουσίας (σε εποχές που τα πάντα ανιχνεύονται από ειδικά εργαστήρια,
5) 64% από τους καταδικασθέντες για ναρκωτικά έλαβαν ποινή πρόσκαιρης κάθειρξης (5-20 χρόνια) τη στιγμή που η απόφαση πλαίσιο του 2004 της ΕΕ δεν επιτρέπει φυλάκιση άνω των 3 ετών,
6) μόλις 4% από τους καταδικασθέντες για μικροποσότητα έλαβε ποινή έως ένα μήνα,
7) εξαιρετικά μικρός είναι τέλος ο αριθμός καταδικασθέντων φοιτητών και στελεχών των ενόπλων δυνάμεων, όταν όλες οι τελευταίες κοινωνικές έρευνες δείχνουν ότι οι δύο αυτές κατηγορίες είναι οι πιο συχνοί χρήστες.

Από τα παραπάνω καθίσταται φανερό, ότι υπάρχει μία αναθεώρηση της βασικής φιλοσοφίας για την προσωπική χρήση κάνναβης τόσο σε διεθνές όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η αναθεώρηση στηρίζεται στην, και επιστημονικά αποδεδειγμένη, άποψη ότι η προσωπική χρήση κάνναβης βλάπτει σε μειωμένο βαθμό την υγεία των ατόμων από ότι θεωρούνταν ότι έβλαπτε μέχρι σήμερα και επίσης ότι ο έλεγχος που πρέπει να ασκείται στη χρήση της κάνναβης, εξαιτίας αυτής της βλάβης, δεν πρέπει να επιφέρει αυστηρές ποινικές ποινές, ούτε σε μονόπλευρες λύσεις.

Η επικέντρωση στο ζήτημα της βλάβης της υγείας ξεπερνά αμφιλεγόμενα και ακανθώδη ζητήματα, που σχετίζονται με τα ναρκωτικά, και ειδικά με την κάνναβη, τα οποία θέτουν ερωτήματα περί σκληρών και μαλακών ναρκωτικών, ναρκωτικών προθαλάμων κλπ. Η πλήρης απαγόρευση της κάνναβης και η δαιμονοποίηση της όπως επίσης και η προσπάθεια αντιμετώπισης του προβλήματος με φιλοσοφία έντονα κατασταλτική, περισσότερο έβλαψε τις κοινωνίες μας, παρά τις ωφέλησε.

Και επίσης τίθεται έντονο και το ζήτημα του οικονομικού και γραφειοκρατικού κόστους για όλες τις χώρες, καθώς οι χιλιάδες συλλήψεις, διώξεις, καταδίκες και ποινές επιβαρύνουν κρατικούς προϋπολογισμούς, δημιουργούν φόρτο εργασίας στις διωκτικές και δικαστικές αρχές και διογκώνουν τον πληθυσμό των φυλακών.

Αλλά δυστυχώς το οικονομικό και γραφειοκρατικό αυτό κόστος δεν έχει κανένα ουσιαστικό και θετικό αποτέλεσμα, δεν συντελεί δηλαδή στη μείωση των χρηστών, περιστασιακών ή μη, ανηλίκων ή μη, στην προστασία της υγείας των πολιτών, στη γενικότερη μείωση της εξάρτησης των ατόμων από οποιεσδήποτε εξαρτήσεις.

Η Ελλάδα δεν έχει προβεί σε έντονη αναθεώρηση του νομικού πλαισίου για τα ναρκωτικά και παραμένει, με ελάχιστες τροποποιήσεις, στηριγμένη στο καθεστώς που έχει επιβληθεί από το τέλος του Β’ΠΠ. Κρίνεται επομένως ότι το ελληνικό νομικό πλαίσιο σχετικό με τα εγκλήματα κατά των ναρκωτικών πρέπει να αλλάξει άρδην.

Το παραπάνω ισχύει ακόμη περισσότερο για τα αδικήματα σχετικά με την προσωπική χρήση της κάνναβης. Η χώρα μας πρέπει έως το Μάιο του 2009 να συμμορφωθεί με την προαναφερόμενη απόφαση πλαίσιο της ΕΕ του 2004. Με βάση αυτή την απόφαση, η χώρα μας πρέπει να μειώσει τη μέγιστη ποινή για τα αδικήματα σχετικά με την παραγωγή, παρασκευή, διανομή, πώληση, καλλιέργεια ναρκωτικών από τα 20 έτη που είναι τώρα (κακούργημα, πρόσκαιρη κάθειρξη) στα 1-3 έτη.

Αν όμως η ποινή για παραγωγή, παρασκευή, διανομή, πώληση, καλλιέργεια ναρκωτικών μειωθεί κατά 6 φορές σε σχέση με το υπάρχον καθεστώς (από τα 20 στα 3 χρόνια), τότε το ίδιο, θα πρέπει, κατά αναλογία, να συμβεί και για την ποινή του αδικήματος για προσωπική χρήση ναρκωτικών. Έτσι από το μέγιστο των 12 μηνών που υπάρχει σήμερα για προσωπική χρήση, θα πρέπει η μέγιστη ποινή να μειωθεί περίπου 6 φορές και να φτάσει στους δύο μήνες.

Παράλληλα, είναι αναγκαίο να προχωρήσει η χώρα μας και σε ριζική αναδιάρθρωση της όλης φιλοσοφίας σχετικά με τα αδικήματα περί ναρκωτικών. Μερικά από τα μέτρα μπορούν να είναι: 
1) η παροχή ευχέρειας στις διωκτικές αρχές να μην αναφέρουν το αδίκημα,
2) η παροχή ευχέρειας στην εισαγγελία να μην προβεί σε δίωξη,
3) η δικαστική ευχέρεια στην αντιμετώπιση του χρήστη με πληθώρα εναλλακτικών λύσεων για την καταδίκη του (ατιμωρησία, πρόστιμα, διοικητικά μέτρα, θεραπεία με ή χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του δράστη, κοινωνική εργασία και άλλα).

Με αυτή την κατεύθυνση πιστεύουμε ότι η χώρα μας θα επικεντρωθεί στην πρόληψη για τον «πραγματικό» χρήστη και την καταστολή για τον «πραγματικό» έμπορο, θα επιτύχει μείωση δαπανών και γραφειοκρατίας και θα βοηθήσει στην αποσυμφόρηση του ήδη βεβαρημένου δικαστικού συστήματος. Με άλλα λόγια η Ελλάδα μπορεί να προβεί σε πραγματική μεταρρύθμιση, η οποία είναι αναγκαία, θα προβεί στον αναγκαίο εκσυγχρονισμό, ο οποίος θα την θέσει συνοδοιπόρο, αν όχι πρωταγωνιστή, στην αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος των ναρκωτικών.
 Ιταλία το 1912,
Καλιφόρνια το 1915,
Τέξας το 1919,
Φινλανδία το 1919,
ΗΠΑ το 1920,
Σουηδία το 1914,
Ελβετία το 1924.

Σε αυτό το πλαίσιο σθεναρή ήταν η αντίσταση της Ινδίας, η οποία θεμελιωνόταν στους κοινωνικούς και θρησκευτικούς δεσμούς της κάνναβης με τους πολίτες, καθώς επίσης και στη δυσκολία να αντιμετωπιστεί η ποινικοποίηση ενός φυτού, το οποίο φυτρώνει σε αφθονία παντού στον κόσμο. Τελικά ο συμβιβασμός των κρατών περιόρισε την απαγόρευση μόνο όσον αφορά την παράνομη διακίνηση και εμπορία, αφήνοντας πολλά περιθώρια στο κάθε κράτος να ρυθμίσει το νομικό πλαίσιο σχετικά με την καλλιέργεια, προσωπική χρήση και εσωτερικό εμπόριο της κάνναβης.

Τα οικονομικά συμφέροντα δείχνουν δύο κυρίως μεγάλες εταιρίες: την εταιρία Hearst, που είχε συμφέροντα στη βιομηχανία ξύλου (ανταγωνιστικό προϊόν στην κάνναβη για την παραγωγή χαρτιού) και στην εταιρία DuPont, η οποία τη δεκαετία του 1930 δημιούργησε δύο πατέντες για την παραγωγή χαρτιού από ξυλοπολτό και πλαστικού από πετρέλαιο (επίσης ανταγωνιστικά προϊόντα στην κάνναβη, καθώς από την τελευταία μπορεί να παραχθεί χαρτί από πολτό κάνναβης και νάιλον). 

Μάλιστα, ο κύριος χρηματοδότης της DuPont (Α. Μέλλον) έγινε υπουργός και διόρισε τον έπειτα ανιψιό του εξ αγχιστείας, Χ. Ασλινγκερ, ως κεφαλή στο Ομοσπονδιακό Γραφείο Ναρκωτικών.
Αγγλία το 1928,
Γερμανία το 1929 κοκ.

Η κοκαίνη συμπεριλαμβάνεται στην κατηγορία Ι, αλλά όχι στην κατηγορία IV. Ειδικά η Έρευνα για τον Πρωθυπουργό της Τζαμάικα απεδέχθη ότι η κάνναβη βλάπτει την υγεία ακόμα και όταν χρησιμοποιείται για θρησκευτικές τελετουργίες, παρά τη διαπιστωμένη θεραπευτική της δράση (National Commission on Ganja, 2001).

Έχει διαπιστωθεί ότι η κάνναβη δεν προκαλεί εξάρτηση, ούτε οδηγεί σε εξάρτηση από ηρωίνη και κοκαίνη, βάσει της γνωστής θεωρίας του προθαλάμου και της τεχνητής έλλειψης και περάσματος στα σκληρότερα ναρκωτικά από τους μικροέμπορους. Η αντικατάσταση θα συντελέσει στην εξάλειψη του αντικοινωνικού στίγματος των χρηστών, το οποίο φαίνεται να προκαλεί περισσότερα προβλήματα από ότι η προσπάθεια καταστολής δείχνει να πετυχαίνει. 

Επίσης οι διωκτικές αρχές μπορούν ελεύθερα να επικεντρωθούν στις πραγματικά σοβαρές υποθέσεις που σχετίζονται με τους μεγαλέμπορους ναρκωτικών. Τέλος στην Ιρλανδία και τη Μάλτα, κατόπιν της σύλληψης, οι χρήστες ναρκωτικών μπορούν πλέον να παραπέμπονται σε θεραπεία, κάτι που ισχύει και στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου σε ορισμένες περιπτώσεις επιτρέπεται η εξέταση για χρήση ναρκωτικών κατά τη σύλληψη. Ειδικά δικαστήρια για ναρκωτικά έχουν θεσπιστεί στην Ιρλανδία, στο Ηνωμένο Βασίλειο (Αγγλία και Σκοτία) και τη Νορβηγία, ενώ η δημιουργία τους τελεί υπό συζήτηση στη Μάλτα.

Η Πορτογαλία καθιέρωσε το σύστημα «επιτροπές για την αποθάρρυνση της χρήσης ναρκωτικών που αποτελείται από ένα δικηγόρο, ένα γιατρό και έναν κοινωνικό λειτουργό.