09 Ιουλίου, 2011

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΘΑ ΚΡΙΘΕΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ.

 
Η κατάσταση δεν είναι τόσο άσχημη όσο φαίνεται - είναι ακόμα χειρότερη. Και οι κίνδυνοι θανάσιμοι. Το "όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή", το τραγούδησαν για τη ζωή η Ευτυχία και ο Στέλιος και έδωσαν ένα μεστό όσο και ωραίο ζεϊμπέκικο. Το ότι όμως η ελληνική οικονομία είναι ένα ψέμα, μια ρηχότητα, χωρίς πνοή, δεν είναι τραγούδι που τελειώνει. Είναι θρήνος και κοπετός χωρίς ορατό τέλος.

Ο τραγικός εμφύλιος: Όλη η οικονομία στηρίχτηκε στα ερείπια που άφησε ο αδελφοκτόνος σπαραγμός. Η μια πλευρά μολύνει την κοινωνία μας με το συγχωροχάρτι στους δοσίλογους, τους γερμανοντυμένους, τους μαυραγορίτες. Η άλλη ταύτισε την εργασία με την εκμετάλλευση και αναζήτησε την προέλαση της μέσα από τη διαμαρτυρία. Έλειψε η πειστική εναλλακτική πρόταση. Έτσι η πολιτική μας ζωή μετατράπηκε σε κοκορομαχία, σε μια κενή και άγονη ρητορεία.

 Τέλος όλων των ψευδαισθήσεων: Τραγουδήσαμε με πολύ πάθος το "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή" - αλλά μέχρι εκεί. Τη δουλειά περιμέναμε να έρθουν να την κάνουν οι Αλβανοί και ήρθαν οι Αλβανοί και πολλοί άλλοι, έτσι που αποκτήσαμε συνιδιοκτήτες του τόπου μας. Αν δεν υπάρξει αφύπνιση της κοινωνίας μας, αν δεν αναδειχθεί μια αγωνιστική πρωτοπορία - έργου και όχι συνθημάτων - ο ελληνισμός κινδυνεύει με συρρίκνωση, Φθοροποιά διαδικασία που έχει ήδη αρχίσει. Στέρεη οικονομία εξαγωγική: Καμιά πραγματικά φιλολαϊκή πολιτική, καμιά ουσιαστική εθνική πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς πανίσχυρες βάσεις στην οικονομία.

Η χώρα μας ζει τραγικές στιγμές χρειάζεται Πολιτική και όχι Φιλολογία. Ο λαός μας ζει τον πόνο - και υποφέρει, ίσως όμως να μην έχει συνειδητοποιήσει σε όλη την έκταση την τραγικότητα της κατάστασης. Για κίνδυνο τραγωδίας όμοιος με τη μικρασιατική καταστροφή μίλησε ο Διαμαντής Πεπελάσης. Με διαφορετικές εκφράσεις μίλησαν πολλοί επαΐοντες για τους θανάσιμους κινδύνους, που διατρέχουμε και σημαίνουν συναγερμό. Τα πράγματα είναι πολύ πιο σκληρά και από την εποχή που οι πραξικοπηματίες έβαλαν την Ελλάδα στο "γύψο".

Οι εθνικοί κίνδυνοι που διατρέχουμε είναι μεγαλύτεροι από την τραγωδία της Κύπρου το 1974. Ο πνιγμός της Δημοκρατίας τότε ήταν βαρύτατο κάταγμα. Σήμερα υπάρχουν συμπτώματα καλπάζουσας λευχαιμίας. Η χώρα κινδυνεύει να υποταχθεί στη μόνιμη δουλεία των δανειστών της - που στην ανάγκη μας λειτουργούν τοκογλυφικά. Δεν ανάκυψε ξαφνικά το πρόβλημα ούτε γεννήθηκε απλά τα τελευταία χρόνια. Στάλα - στάλα διαλύθηκε ο παραγωγικός ιστός και αποβιταμινώθηκε η κοινωνίας μας με διάσπαρτη τη ψυχολογία της αδράνειας - παράλυσης.

Ναι! Ζούμε εποχή γερμανικής κατοχής με μόνη τη διαφορά πως δεν κυματίζει η σβάστικα στην Ακρόπολη. Αλλά από μια άποψη είναι ακόμα πιο φρικτή η κατάσταση γιατί η κοινωνία μας τώρα δεν μπορεί να δώσει ούτε Μανώλη Γλέζο, ούτε Λάκη Σάντα. Είναι ηθικά και ψυχολογικά αφοπλισμένη. Οι καιροί ζητούν μια νέα Εθνική Αντίσταση. Πολιτικός Διάλογος - Πολιτικό "Καφενείο": Η νέα Εθνική Αντίσταση μπορεί να γεννηθεί μέσα στην εγρήγορση και συμμετοχή της κοινωνίας μας. Αν ο πνευματικός κόσμος νιώθει ηγέτιδα δύναμη την κοινωνία μας ας ανοίξει αυτόν τον πολιτικό διάλογο, ας δείξει το δρόμο της ευθύνης στην κοινωνία μας. 

Σήμερα δε βοηθούν καθόλου σχεδόν οι αναλύσεις του έργου του Σικελιανού - απλά πρέπει να ηχήσουν σάλπιγγες αγώνα με παλλαϊκή συμμετοχή. Αν όμως υπάρχει πολιτιστική εστία, πολιτιστικό βήμα, αρχίσει διάλογο με θέμα: Τι να κάνουμε, τότε αναδεικνύεται ο πνευματικός σε κοινωνικό ηγέτη. Τα άλλα είναι φιλοσοφία για άλλους καιρούς. Όταν βεβηλώνει η σβάστικα την Ακρόπολη δεν κάνεις ανάλυση του Γκαίτε και του Καντ κάνεις επανάσταση.

Μια επανάσταση πολύ πιο δύσκολη από όλες τις προηγούμενες γιατί θα πρέπει να είναι ειρηνική.