06 Ιουνίου, 2011

ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ EΤΣΙ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ;

image

Ο καναπές είναι βολικός. Βυθίζεσαι μέσα του, απλώνεις τα πόδια, τεντώνεσαι και απολαμβάνεις. Πίτσα, φραπέ, σουβλάκι, μπάλα, ριάλιτι, τηλεκαβγάδες -εύκολα πράγματα. Ο καναπές είναι συνυφασμένος με την άνεση, την χαλάρωση, την ευκολία. Γι' αυτό και δύσκολα τον εγκαταλείπεις. Ακόμη κι αν υπάρχει πρόβλημα, αν διαφωνείς, αν... αγανακτείς. Οταν λοιπόν αποφασίζεις να σηκωθείς από τον καναπέ, να βγάλεις τις παντόφλες και να βγεις έξω, πρέπει να υπάρχει σοβαρός λόγος. Και, στην εποχή που ζούμε, ακόμη κι αυτό είναι από μόνο του σημαντικό. Ειδικά, αν ο δρόμος σε βγάλει στο Σύνταγμα.

Οι άνθρωποι που κατεβαίνουν κάθε βράδυ στο Σύνταγμα δεν μπορούν να «ταυτοποιηθούν». Δεν είναι αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, αριστεριστές ή, μάλλον, είναι όλα αυτά. Αυτό είναι και το πρόβλημα, για πολλούς. Οι ... παραδοσιακοί αγανακτισμένοι, εκείνοι που εδώ και χρόνια διεκδικούν το αποκλειστικό προνόμιο της διαμαρτυρίας στον δρόμο, μοιάζουν τώρα αποσυντονισμένοι. Αλλοι σπεύδουν να τους αγκαλιάσουν, να τους αναγνωρίσουν χαρακτηριστικά ειρηνικής επανάστασης, μεταρρυθμιστικού ρεύματος, κοινωνικής αντίστασης, άλλοι μιλούν για «απολιτίκ χαβαλέδες» που απλώς βγαίνουν βόλτα με τη δροσούλα και άλλοι παρακολουθούν προσεκτικά, μένοντας όσο μακριά και όσο κοντά μπορούν ώστε να είναι σε ετοιμότητα να υιοθετήσουν ή να αποκηρύξουν.

Αγανακτισμένοι έχουν φυσικά πολλούς λόγους να είναι οι Ελληνες. Επειτα από δύο δεκαετίες ευημερίας, στερούνται σήμερα πολλά περισσότερα από το παλιό τους περίσσευμα. Οι πολίτες με προβλήματα είναι πια ανησυχητικά πολλοί, η απαισιοδοξία και ο φόβος στοιχειώνουν την καθημερινότητα ακόμη και των πλέον ανυποψίαστων. Η ανεργία ανεβαίνει δραματικά και είναι αυτή -ή ο τρόμος της- η ισχυρότερη αιτία αγανάκτησης. Οι περισσότεροι αγανακτισμένοι των ημερών είτε είναι άνεργοι είτε ανησυχούν ότι θα χάσουν τη δουλειά τους είτε είναι μαθητές και φοιτητές, οι οποίοι οσμίζονται ήδη το δυσοίωνο μέλλον τους. Ανάμεσά τους αγανακτισμένοι με τα δημοσιονομικά μέτρα, με την συμπεριφορά των πολιτικών, με την ατιμωρησία, με τις επικείμενες αποκρατικοποιήσεις, με την κατάσταση του Κράτους.

Το ανομοιογενές πλήθος του Συντάγματος τα έχει όλα. Και συνταξιούχους που έχουν χάσει μέρος της σύνταξής τους και δημοσίους υπαλλήλους που για πρώτη φορά αισθάνονται ανασφαλείς και διανοούμενους που προσπαθούν να αναλύσουν αυτό που συμβαίνει, ακόμη και κάποιους πιο «περίεργους» τύπους, εκτός κατηγορίας. Δεν είναι εύκολο να βάλει κάνεις ταμπέλα σ' αυτό που συμβαίνει εδώ και δέκα μέρες στο κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων. Ξεκίνησε, όπως τα πάντα πλέον, από το διαδίκτυο. Λίγο οι Ισπανοί αγανακτισμένοι που μας προκάλεσαν να «ξυπνήσουμε», λίγο περισσότερο οι δύσκολες μέρες που περνάμε και οι δυσκολότερες που φοβόμαστε ότι έρχονται, το μόνο που χρειάστηκε ήταν μία σπίθα από κάποιον νέο και τους φίλους του στο πανίσχυρο Facebook. Ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζουμε ακριβώς ποιος ήταν ο πρώτος. Κι αυτό διότι ουδείς εμφανίστηκε για να διεκδικήσει τα πρωτεία ή την έμπνευση. Ακόμη και τα αδηφάγα κανάλια, όταν μετά την αρχική αμηχανία έψαξαν για «εκπρόσωπο» των αγανακτισμένων, δεν κατάφεραν να βρουν.

Καθένας μιλάει ακόμη για τον εαυτό του, για τους λόγους που σηκώθηκε ο ίδιος από τον καναπέ και κατέβηκε στο Σύνταγμα. Είναι πολλοί εκείνοι που λένε ότι διαμαρτυρία χωρίς πολιτική, χωρίς συνελεύσεις, χωρίς «καταστατικό», δεν έχει ούτε νόημα ούτε αποτέλεσμα. Ισως. Τόσοι άνθρωποι μαζεμένοι όμως, θα μπορούσαν να αποτελέσουν μία δυνατή δύναμη αλλαγής. Θα μπορούσαν να σπρώξουν το σύστημα σε τομές που θα θεραπεύσουν κάποιες από τις αδυναμίες του. Θα μπορούσαν να απαιτήσουν από τις εξουσίες να αποκηρύξουν τις αμαρτίες του παρελθόντος και να χτίσουν από το μηδέν, με την στήριξη τους. Τα φάσκελα προς το Κοινοβούλιο ωστόσο μπορεί να εκτονώνουν, αλλά δεν βοηθούν. Το ίδιο και το all-time classic σύνθημα «να καεί να καεί το μπ... η Βουλή». Ακόμη περισσότερο όμως δεν βοηθούν όσοι επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τις συγκεντρώσεις για το δικό τους συμφέρον.

Ο αποκλεισμός της Βουλής την περασμένη Τρίτη έδωσε δύσκολες και ταπεινωτικές εικόνες που δεν έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα. Πιο πέρα, η εκδήλωση των πνευματικών ανθρώπων στα Προπύλαια έδωσε αντισημιτικά συνθήματα, υπερβολές και κακά παραδείγματα που θα πρέπει τελικά μάλλον να διέψευσαν τους διοργανωτές. Δεν είναι εύκολο να προβλέψει κανείς πώς θα εξελιχθεί το «κίνημα των αγανακτισμένων». Μπορεί σιγά σιγά να διαλυθεί και να μεταφερθεί στις παραλίες, για τα μπάνια του λαού. Είναι πάντως πολλοί που το εύχονται. Μπορεί πάλι να αναδειχθεί σε πρωτοφανούς δυναμικής κίνηση ειρηνικής διαμαρτυρίας. Ορατός όμως είναι ο κίνδυνος το κίνημα είτε να νοθευτεί από τους «οργανωμένους» που θα επιχειρήσουν να το χειραγωγήσουν είτε να εκτραπεί σε βίαιες εκρήξεις που θα το απαξιώσουν και τελικά θα το ακυρώσουν. Είναι όμως στο χέρι των συμμετεχόντων να το διαφυλάξουν;

Μπορεί ο καθένας μόνος και όλοι μαζί να εγγυηθούν το ακηδεμόνευτο της προσπάθειας; Και πόσο ισχυρός είναι ο συνεκτικός ιστός που ενώνει κάθε βράδυ τους αγανακτισμένους; Το πόσο θα αντέξει όλη αυτή η κινητοποίηση, μένει να το δούμε στο μέλλον. Το ίδιο βέβαια και πόσο θα παραμείνει χωρίς εκπρόσωπο. Το χειρότερο σενάριο, ωστόσο, ίσως να μην είναι ούτε η βία ούτε ο εκφυλισμός του κινήματος. Θα ήταν πραγματικά θλιβερό αν στο τέλος αποδειχθεί ότι ο καθένας διαμαρτυρόταν για τον εαυτό του. Οτι δεν βρέθηκαν οι αιτίες και τα μηνύματα που θα συνδέσουν τους ανόμοιους απέναντι σε έναν κοινό στόχο. Οτι είχε μεγαλύτερη σημασία ο ατομικός από το συλλογικό πόνο. Και ότι τελικά ο ένας δεν κατάφερε να ενώσει τη φωνή μ' αυτήν του διπλανού του.

1) Κίνδυνος
Ορατός είναι ο κίνδυνος το κίνημα είτε να νοθευτεί από τους «οργανωμένους» που θα επιχειρήσουν να το χειραγωγήσουν είτε να εκτραπεί σε βίαιες εκρήξεις που θα το απαξιώσουν και τελικά θα το ακυρώσουν.

2) Προστασία
Είναι όμως στο χέρι των συμμετεχόντων να το διαφυλάξουν; Μπορεί ο καθένας μόνος και όλοι μαζί να εγγυηθούν το ακηδεμόνευτο της προσπάθειας;

3) Ερωτήματα
Πόσο ισχυρός είναι ο συνεκτικός ιστός που ενώνει κάθε βράδυ τους αγανακτισμένους; Το πόσο θα αντέξει όλη αυτή η κινητοποίηση, μένει να το δούμε στο μέλλον. Το ίδιο βέβαια και πόσο θα παραμείνει χωρίς εκπρόσωπο.

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΟΥ AΜΒΡΟΣΙΟΥ ...ΟΡΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ... ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑ ...ΧΑΧΟΛΟΥΣ!!! Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ.... ΠΑΙΖΕΙ ΤΟΝ «ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟ»!!!

image

Όταν οι εξουσίες συναντώνται

Υποκρισίας το ανάγνωσμα!

«Να βγούμε όλοι στις πλατείες! Να γίνουμε όλοι "Αγανακτισμένοι Πολίτες"», έγραφε ο μητροπολίτης Καλαβρύτων στο προσωπικό του ιστολόγιο (31/5/2011) Και συνέχιζε: «Μετά την αποτυχία της Συσκέψεως των Πολιτικών Αρχηγών στο Μέγαρο Μαξίμου (Παρασκευή 27η Μαΐου 2011) τα πράγματα δείχνουν πως οδηγούμεθα στην πλήρη υποδούλωση». Αυτά, όμως, για εντυπωσιασμό.

Γιατί, δυό μέρες μετά από αυτή τη δήλωση, με παρόντα τον Πρωθυπουργό στα Καλάβρυτα (κατά την υποδοχή του Πρωθυπουργού του Καναδά), ο κ. Αμβρόσιος (αν και «αγανακτισμένος») εξυπηρέτησε την εξουσία, ως σάρξ εκ της σαρκός της, και προέτρεπε τον κόσμο να μην προβεί σε αποδοκιμασίες και να μη γίνουν επεισόδια κατά την υποδοχή του Πρωθυπουργού στα Καλάβρυτα.

Υποδέχτηκε έξω από το ναό τον Παπανδρέου στα Καλάβρυτα με το Ευαγγέλιο στο χέρι, τον προσφώνησε: «Εξοχώτατε Κύριε Πρωθυπουργέ της Ελλάδος» και του «χάρισε χρυσό μετάλλιο» (εφημ. «Πρώτη της Αιγιάλειας» 2/6/2011). Μάλιστα, του απηύθυνε τον λόγο, «Εξ ονόματος του ιερού Κλήρου και του πιστού Λαού της Επαρχίας μου»!

Τώρα, ποιός πιστός λαός τον εξουσιοδότησε, φάνηκε από τις αποδοκιμασίες που εισέπραξε τέσσερες μέρες μετά, όταν συμμετείχε σε κινητοποιήσεις της Ε.Β.Ο., ώστε να δηλώσει «φανερά ενοχλημένος (και) πως σκέφθηκε να αποσύρει(!) τη στήριξή του στους εργαζομένους γιατί τον προσέβαλλαν» (εφημ. «Αιγίοχος», 2/6/2011). Αυτά λοιπόν, προσέφερε η μία «εξουσία» στην άλλη εξουσία, στον Γ. Α. Παπανδρέου, για τον οποίον το Ρεσάλτο έγραφε: «Δεν θα υπήρχε, ίσως, καταλληλότερος από τον ΓΑΠ για να εκφράσει, σήμερα, την παρακμή, τη σήψη και το δωσιλογισμό του καθεστώτος ΣΥΝΟΛΙΚΑ, την ένδεια του πνεύματος, την αχρωμία της συνείδησης, την κυριαρχία της χυδαίας μετριότητας, του ψεύδους και της τυποποιημένης ανοησίας»

Και κατόπιν, σαν καλός «αγανακτισμένος»
κατέβηκε ο κ. Αμβρόσιος στο Αίγιο (την 1 Ιουνίου) και απόντος πλέον του Πρωθυπουργού πήγε να παίξει τον «αγανακτισμένο». Είπε: «Η τύχη της αγαπημένης μας Πατρίδος, η οποία μέ το 1ο Μνημόνιο ετέθη υπό ξενικήν κατοχήν και της οποίας το μέλλον προβλέπεται ακόμη πιό ζοφερό με το 2ο Μνημόνιο! Είμαι λοιπόν δίπλα σας, είμαι στο πλευρό σας! Μαζί θα αγωνισθούμε μέχρι την τελική νίκη»!

Ας σκεφθεί, όμως, ο κ. Αμβρόσιος μη κερδοσκοπικά, πόσο αρμόζει στο προφίλ του η φράση: «Οι “υποκινητές” είναι η ΕΠΕΜΒΑΣΗ των μηχανισμών του καθεστώτος και της Νέας Τάξης πάνω στο ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ της λαϊκής κίνησης και της οργής» Το γραφικό της υπόθεσης δέ είναι, ότι έβγαλε και ανακοίνωση ο Καλαβρύτων, δηλώνοντας ότι το «Σάββατο 4.06.2011 θα κτυπήσουν οι καμπάνες όλων των Ιερών Ναών… Ένα πούλμαν με Εφημερίους θα μεταβεί στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα το βράδυ της Παρασκευής 03.06.2011 για να μετάσχουν στην διαμαρτυρία των αγανακτισμένων πολιτών»

Γιατί, κ. Αμβρόσιε, δεν τα είπες ο ίδιος στον Πρωθυπουργό, γιατί δεν τον αποδοκίμασες στα Καλάβρυτα; Δεν μάθαινες εκεί ανάμεσα στις χειραψίες και τα χαμόγελα με τον Πρωθυπουργό, ότι έξω υπήρχαν από τον απλό λαό «αντιδράσεις παρά τα πρωτόγνωρα μέτρα ασφαλείας» για τα Καλάβρυτα αλλά τον τίμησες και με την παρουσία σου; (εφημ. «Τα Νέα της Αιγιάλειας», 1/6/2011).

Γιατί δεν έδειχνες με την ειρηνική απουσία σου από την υποδοχή την δυσαρέσκειά σου; Αλλά, βέβαια, χάνει τέτοιες τιμές και μεγαλεία ο Δεσπότης. Αυτά είναι η ψυχή του. Αν όμως αντιδρούσες δυναμικά εκεί θα γλύτωναν οι ιερείς σου που με εντολή - άδειά σου θα κατέβουν στη πλατεία Συντάγματος, τις πιθανές αποδοκιμασίες και γιουχαΐσματα από το πλήθος των Αγανακτισμένων, σαν κι αυτές που ένιωσες στο πετσί σου προχθές. Αλλά αυτό δεν σε πειράζει, αφού εσύ δεν θα είσαι παρών!

_________________________________

Και ένα σχόλιο για τον Αμβρόσιο από αιγιώτικο ιστολόγιο: «Ανώνυμος είπε... Ο Αμβρόσιος πριν την επίσκεψη του ΓΑΠ στα Καλάβρυτα προέτρεψε να μην γίνουν επεισόδια. Μετά την επίσκεψη, καλεί τον κόσμο να κατέβει στις πλατείες κατά της κυβέρνησης!

α) Είναι μήπως διχασμένη προσωπικότητα;

β) Έχει προσωπικά συμφέροντα…;».

ΣΗΜΕΡΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ.

image

Σέ μιά εποχή πού πολιτικοποιούνται τά πάντα σύμφωνα με τά υλιστικά μάλλον ρεύματα τά όποια καταπονούν την ψυχή καί προκαλούν σύγχυσι στά μυαλά των πολλών πού έχουν θεμελιώσει τή ζωή τους επάνω στήν άμμο άγνοούντες τό σκοπό καί τόν προορισμό τού άνθρώπου ή μοιάζουν σάν τίς σαλούφες πού τίς παρασύρει καί ή παραμικροτέρα πτυχή τού κύματος.

Ή διαστροφή της Ιστορίας, πού αποτελεί τήν μεγαλειτέραν κακοήθειαν του αιώνος μας, ή εκ μέρους μορφωμένων ανθρώπων, ή μετά χλεύης περιφρόνησις των Ελληνοχριστιανικών αξιών εν κύκλω Ορθοδόξου Πνευματικότητος, έκ μέρους Κρατικών Λειτουργών, τό δημιουργούν διά τών μαζικών μέσων κλίμα αποστασίας καί αμοραλισμού, ή ώς έκ τούτων πύκνωσι τού εγκλήματος μεταξύ ιδία της συγχρόνου Νεολαίας, τό αναπτυσσόμενο αίσθημα ανασφαλείας τών πολιτών, ή αδράνεια τών Πνευματικών Ιδρυμάτων καί τά κρούσματα, ωρισμένων κατα τεκμήριον πνευματικών ανθρώπων, εις βάρος της Εκκλησίας καί της Χριστιανικής Πίστεως κλπ. κλπ. μύρια όσα, επιβάλλουν νά δίνη κανείς τή μαρτυρία του.

Είναι απαράδεκτο πνευματικά καί ηθικά κεφάλαια της Πατρίδος μας νά υπάρχουν ώς παγωμένες πιστώσεις. Ό καθένας κάτι μπορεί νά προσφέρη αρκεί νά πιστεύη στήν Ελλάδα καί νά θεωρή ώς νοθογεννήματα τούς άρνησιθρήσκους καί άρνησιπάτριδας τού καιρού μας, τών οποίων καί ή συνείδησις έχει διαστραφή καί ό λογικός μηχανισμός ύποστή ανεπανόρθωτη βλάβη.

Τελικά μήπως πρέπει νά αναρωτηθούμε όπως μάς προτρέπει

ο Μακαριώτατος πρός τά πού πάμε;

Voiotosp.blogspot.com