05 Ιουνίου, 2011

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΑΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΓΑΛΕΩ ΣΙΤΥ!

image

Ε και; Τι έγινε Γιωργάρα;

Στις εκλογές δεν ψήφισα! Ε, και;

Στις εκλογές ψήφισα! Ε, και;

Στις εκλογές ψήφισα Αριστερά! Ε, και;

Στις εκλογές ψήφισα ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ! Ε, και;

Ε, ΚΑΙ; Τι έγινε; Τιάλλαξε; Τι βελτιώθηκε; Ποιο απ’ τα όνειρά µου πραγµατοποιήθηκε; Ποια απ’ τις προσδοκίες µου εκπληρώθηκε; Ποιο όραµα υλοποιήθηκε; Η γενιά του Εµφυλίου έλειωσε στις φυλακές και στα ξερονήσια. Εφτυσε το αίµα της,έχασε τα νιάτα της, πουλήθηκε, διαψεύστηκε, εξοντώθηκε ηθικά και σωµατικά για µια ιδεολογία που έγινε σκόνη στον άνεµο. Αλλοι «υπέγραψαν» κι άλλοι όχι...

Ε, και; Τι άλλαξε;

Οι Λαµπράκηδες, ο Σωτήρης Πέτρουλας, η γενιά του 114... Ο θρήνος της Μάνας «µέρα Μαγιού µου µίσεψες». Νέα παιδιά, κλαράκια που τσάκισαν κάτω απ’ το κλοµπ του ασφαλίτη...

Ε, και; Τι άλλαξε;

Η γενιά της χούντας, µέσα στην ΕΣΑ και στην Ασφάλεια της οδού Μπουµπουλίνας, ένιωσε τον βούρδουλα να κροταλίζει πριν σκάσει µε δύναµη πάνω στο πετσί της... Ο Αλέκος Παναγούλης... Ο Νικηφόρος Μανδηλαράς... Ο Αντρέας Λεντάκης... Ο Σάκης Καράγιωργας, ο Μουστακλής, ο Οπρόπουλος... Και τόσοι άλλοι... Σε ποιο σχολικό βιβλίο υπάρχουν τα ονόµατά τους; Σε ποια διδακτέα ύλη καταγράφεται η παρακαταθήκη τους; ∆εν καταγράφεται!

Ε, και;

Η γενιά του Πολυτεχνείου – στην πλειονότητά της τουλάχιστον βολεύτηκε... Φαίνεται πως στο DNA τους είχαν περάσει οι µάχες που χάθηκαν, οι ήττες που πιστώθηκαν... Κι από «γενιά του Πολυτεχνείου» έγινε η γενιά της συναλλαγής. Κι αντάλλαξαν την ντουντούκα µε θώκους, βουλευτιλίκια, υπουργικές καρέκλες... Και καµιά µίζα πού και πού, για το καλό του χρόνου... Ε, και;

Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης πολλοί φάγανε, πολλοί ήπιανε, κανένας δεν πήγε φυλακή, κανένας δεν λογοδότησε... Πολλοί εισπράξανε, κανένας δεν πλήρωσε... Αυτοί που µας έφεραν αυτήν τη στιγµή επαίτες στο κατώφλι της Ευρώπης, δεν έκατσαν σε κανένα σκαµνί. Ολοι αραχτοί σε βαθιές πολυθρόνες! Γιατί κάποιοι δεν τόλµησαν να τους εγκαλέσουν;

Γιατί είχαν κι αυτοί τη φωλιά τους κατουρηµένη; Γιατί κόρακας κοράκου µάτι δεν βγάζει; Κι έτσι δεν κούνησε φύλλο! Κι έτσι δεν άλλαξε τίποτα! Κι όσοι πιστέψανε, όσοι ελπίσανε, όσοι αγωνίστηκαν, βρέθηκαν µούρη µε µούρη µε τον µηδενισµό, την αδιαφορία, τη διάψευση! Βρέθηκαν αντιµέτωποι µε ένα τεράστιο «Ε, και;»...

Αυτό το «ε, και» µας βύθισε στον ύπνο, φλογεροί µου Σπανιόλοι! Αυτό το «ε, και» µας παρκάρισε σε φθαρµένους καναπέδες! Αυτό µας καθήλωσε µπροστά σε τηλεοράσεις µε το σεµενάκι και την πορσελάνινη βοσκοπούλα ασορτί µε τη µιζέρια µας! Κι αρχίσαµε να ανατρέχουµε στους αρχαίους ηµών, στην Επανάσταση του ’21... Σαν τις γριές αρχόντισσες της Μικρασίας που η ζωή τις ξέβρασε στις αθηναϊκές συνοικίες... Περασµένα µεγαλεία... Κατάλαβες Γιωργάρα!!!

Και αίφνης το «ε, και;» σαν απόστηµα έσπασε και τινάχτηκε το υγρό του. Κι ο κόσµος ξεχύθηκε στους δρόµους και τις πλατείες... Και τα κόµµατα χύµηξαν πάνω τους σαν τους γύπες, να αρπάξουν κοµµάτια απ’ τη σάρκα της λαϊκής οργής! Κανείς δεν ξέρει τι µέλλει γενέσθαι... Κάποιοι λένε πως το κίνηµα των αγανακτισµένων θα ατονήσει... Κάποιοι πως θα φουντώσει κι άλλο... Κάποιοι πως δεν έχει συγκεκριµένα αιτήµατα...

Κάποιοι πως θα καπελωθεί από ταραχοποιά στοιχεία... Και σίγουρα, τα επόµενα βήµατα χρειάζονται και ψυχραιµία και σύνεση! Το να λιθοβολούµε βουλευτές δεν είναι ούτε λύση, ούτε θέση, ούτε απάντηση... Ψυχραιµία, σύνεση! Και περιφρούρηση! Μια στραβή να γίνει, ένα κεφάλι να ανοίξει, λίγο αίµα να χυθεί, θα πάνε όλα κατά ∆ιαβόλου!

ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ... Μη δούµε κάναν «ηγέτη» να ξεπετιέται από το κίνηµα των «Αγανακτισµένων»... Κανέναν «µπροστάρη» που αύριο θα τον καµαρώσουµε να ορκίζεται υπουργός στο Προεδρικό Μέγαρο... Γιωργάρα.

Μην το ζήσουµε ΚΑΙ αυτό το ρεζιλίκι...

Γιατί πάντα ελλοχεύει, πάντα παραµονεύει, πάντα προσδοκά να µας βυθίσει στην ίδια φθαρµένη πολυθρόνα: Ε, και;

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 5 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011.

Ιερώνυμος βήμα 2

ΝΑ ΜΗΝ ΑΛΛΗΛΟΕΞΟΝΤΩΘΟΥΜΕ

ΠΟΥ ΠΑΜΕ;

Σέ τέτοιες κρίσιμες ὧρες πού περνᾶ ὁ τόπος μας ὁ δημόσιος λόγος γίνεται δύσκολο ἄθλημα. Ἀπό τή μιά εἶναι δημοφιλής ἡ ἀνέξοδη ἐπιλογή νά γίνει καταγγελτικός, ἀλλά κινδυνεύει νά χάσει τήν ἐπαφή μέ τήν πραγματικότητα, ἄν προσπαθήσει νά γίνει παρηγορητικός καί ἐνισχυτικός. Καί ὅμως, πρέπει νά ἀρθρωθεῖ λόγος. Ἀπό ὁλοένα καί περισσότερους διατυπώνεται ἡ ἄποψη πώς ἡ ἔξοδος ἀπό τήν οἰκονομική κρίση στήν ὁποία ἔχουμε βρεθεῖ θά διευκολυνθῆ ἄν συνοδεύεται ἀπό ριζική ἀλλαγή νοοτροπίας. Ἀλλαγή δηλαδή τῶν στάσεών μας ἀπέναντι στή ζωή καί στή κοινωνία. Οἱ ἡμέρες μας εὐνοοῦν τούς στοχασμούς μας σχετικά μέ αὐτή τήν ἀλλαγή σελίδας. Τά σφάλματα πού διαπράξαμε ὡς λαός καί τά ὁποῖα μᾶς ἔφεραν σέ αὐτό τό κατάντημα εἶναι ἤδη γνωστά καί χιλιοειπωμένα.

Θά ἤθελα ὅμως νά ἐπισημάνω πώς οἱ προδιαγραφές γιά μιάν ὑγιέστερη κοινωνική ζωή εἶχαν διατυπωθεῖ αἰῶνες πρίν, μέσα ἀπό τήν θεολογική μας παράδοση. Γιά παράδειγμα ὡς πρός τήν ἀνάγκη ἑνότητος, τόσο σπάνιας γιά τό ἔθνος μας, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶχε συμβουλεύσει: "Προσέξτε γιατί ἄν δαγκώνει ὁ ἔνας τόν ἄλλο θά ἀλληλοεξοντωθῆτε μεταξύ σας". Ὁ Μέγας Βασίλειος εἶχε ἐπισημάνει ὅτι "κάθε τι στή φύση καί ὅλα τά ἀνθρώπινα πράγματα ἔχουν ὅρια καί τέλος ἐκτός ἀπό τόν τόκο (!)", ὑποδεικνύοντας ἔτσι τήν οἱονεί μεταφυσική προέκταση πού λαμβάνει τό χρῆμα στίς συνειδήσεις, ὅταν κυριαρχεῖ ἡ ἀπληστία, μιά διάσταση πού φέρει πελώρια εὐθύνη γιά τίς σημερινές τρομακτικές ἀνισότητες.Ἐξ ἄλλου ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος συνιστᾶ κάτι πού φαίνεται νά λησμονήσαμε:

"Κανείς ἀπό ὅσους ἀσκοῦν χειρωνακτικό ἐπάγγελμα νά μήν ντρέπεται, ἀλλά νά ντρέπονται, ὅσοι τρέφονται ἄδικα καί μένουν ἀργοί" προσθέτοντας ὅτι "τά γνωρίσματα τοῦ ἀληθινά φιλοσοφημένου καί καλλιεργημένου ἀνθρώπου εἶναι ἡ περιφρόνηση τοῦ πλούτου καί τῆς δόξας, καθώς καί τό νά εἶναι ἀνώτερος ἀπό φθόνο καί κάθε πάθος". Ἀκόμη, ὁ ἡσυχαστής ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς μέ τόλμη καταγγέλει ὡς πλεονέκτη "ὄχι μόνο ἐκεῖνον πού σφετερίζεται τά ξένα ἀλλά καί αὐτόν πού πού οἰκειοποιεῖται τά κοινά, δηλαδή ὄχι μόνον ἐκεῖνον πού ἀδικεῖ κάποιον ἄλλο ἀλλά καί αὐτόν πού δέν μεταδίδει στούς ἔχοντες ἀνάγκη ἀπό αὐτά πού νόμιμα ἀπέκτησε".

Παραθέτω ἐλάχιστα παραδείγματα, ἁπλῶς ἐνδεικτικά, ἀπό τίς ἄφθονες ἐκεῖνες παρακαταθῆκες ἀληθινῆς πνευματικότητος πού μᾶς κληροδότησαν οἱ ἅγιοι πρόγονοί μας. Ἐμεῖς ἁπλῶς διαπιστώνουμε πόσο μικροί σταθήκαμε ἀπέναντι σέ αὐτές τίς παραινέσεις καί ὅτι τώρα ἁπλῶς θερίζουμε τίς συνέπειες τῆς ἀφροσύνης μας. Ὁπωσδήποτε θά μποροῦσε νά ἀκουστεῖ ἐδῶ ὁ ἀντίλογος: Οἱ παραπάνω θέσεις ἀντανακλοῦν μιά γενικότερη ἠθική ὑπευθυνότητα τήν ὁποία ἐνδεχομένως συμμερίζονται καί ἄνθρωποι μή πιστοί. Εἶναι ἀλήθεια αὐτό καί πράγματι τιμοῦμε τούς ἀδελφούς μας πού ἀγωνίζονται νά παραμένουν ἀκέραιοι καί συνεπεῖς, μέ ἠθικές ἀρχές χωρίς νά ἔχουν τήν ἀναφορά τους στήν θρησκευτική πίστη.

Στηρίζουν τήν κοινωνία καί ἀποτελοῦν παραδείγματα γιά ὅλους μας. Ὅμως δέν εἶναι δυνατό νά παρασιωπήσουμε τό ξεχωριστό κίνητρο τῆς ἠθικότητας τῶν πιστῶν χριστιανῶν: τήν ἐπίγνωση ὅτι κάθε συνάνθρωπος ἀποτελεῖ εἰκόνα Θεοῦ καί γι' αὐτό κάθε μορφή ἀδικίας προσβάλλει τόν Ἴδιο τόν Δημιουργό. Ἡ ἔνταξη στόν ἐκκλησιαστικό τρόπο ζωῆς προσφέρει τό πλεονέκτημα τῆς ἠθικῆς στάσης ὄχι ἁπλῶς ὡς ὑπακοῆς σέ ἀφηρημένες ἀρχές ἀλλά ὡς ἀγάπης πρός τά ζωντανά πρόσωπα τοῦ Θεοῦ καί τῶν εἰκόνων Του. Μιά τέτοια στάση ζωῆς ἔχει ἐμπνεύσει πολλές καί ποικίλες μορφές κοινωνικῆς συμπαράστασης.

Στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο, ἐκτός ἀπό τήν ἀθόρυβη συμπαράσταση στά ποικίλα προβλήματα τῶν ἀνθρώπων τήν ὁποίαν ἔχουν ἐπωμισθεῖ οἱ κληρικοί μας, ἔχουμε συχνά τήν εὐλογία νά συναντοῦμε ἀξιοζήλευτες δράσεις κοινωνικῆς ὑπευθυνότητος τῶν λαϊκῶν ἀδελφῶν μας, πάντα ἐθελοντικές, ἀφανῆ στήριξη στήν οἰκογένεια, ἐργασία σέ συσσίτια, φροντίδα ἀπόρων, συμπαράσταση σέ ἐφήβους καί νέους, μέριμνα γιά μετανάστες, ἱεραποστολή σέ μακρυνές καί δύσκολες χῶρες, προσφορά σέ νεανικές ὁμάδες καί κατασκηνώσεις καί ἄλλα πολλά.

Ἄν σέ αὐτές προστεθοῦν καί οἱ ἀνθρωπιστικές δράσεις ἀπό μή ἐκκλησιαστικούς χώρους καθώς καί οἱ διάφορες μορφές αὐτοοργάνωσης μέ στόχο τήν κοινωνική ἀλληλεγγύη οἱ ὁποῖες ἐμφανίζονται τελευταῖα, τότε μᾶλλον δικαιούμαστε νά ἐλπίζουμε. Ὁ λαός μας διαθέτει ἀκόμη μεγάλα ἀποθέματα ἀνθρωπιᾶς καί δυναμισμοῦ. Ἀλλά δέν ἀρκοῦν. Χρειάζεται νά κινητοποιηθεῖ μεγαλύτερο τμῆμα τῆς κοινωνίας μας. Τό κυριώτερο: ἀπαιτεῖται μιά ἐμβάθυνση στήν πνευματική μας κληρονομιά, ὥστε νά προκύψει μιά νέα ἱεράρχηση τῶν ἀξιῶν μας.

Καθώς ἀτενίζουμε μέ δέος καί σφίξιμο καρδιᾶς τά οἰκονομικά μέτρα γιά τήν ἔξοδο ἀπό τήν κρίση, ταυτόχρονα ἀγνοοῦμε καί ἀναρωτιόμαστε ποιό τοπίο θά ἀντικρύσουμε βγαίνοντας ἀπό αὐτήν; Ποιές μακροπρόθεσμες ἐπιπτώσεις θά ἔχουν τά ἐν λόγῳ μέτρα στήν οἰκογένεια, στίς ἐργασιακές σχέσεις, στά ὄνειρα τῆς νεολαίας; Σέ ποιά κατάσταση θά βρεθοῦν, μέ τά νέα δεδομένα, ἡ ἑλληνική κοινωνία καί (γιατί ὄχι;) ἡ ἑλληνική πολιτεία μέσα στή διεθνῆ πραγματικότητα; Ποιό κοινωνικό ἦθος θά γεννηθῆ αὔριο; Θά ἀποτελεῖ μοιραῖο λάθος νά παρακολουθοῦμε παθητικά αὐτή τή διεργασία σχηματισμοῦ τοῦ νέου τοπίου. φ' σον λιγότερο περισσότερο, πήρξαμε λοι μέρος τς κρίσεως, μπορομε νά γίνουμε μέρος τς λλαγς.

Ἔχουμε καί τή δυνατότητα καί τό καθῆκον νά συμβάλουμε στή διαμόρφωση τῆς ὑγιέστερης κοινωνίας πού ὅλοι ἐπιθυμοῦμε καί ὁραματιζόμαστε. Μόνο πού γιά τό ἔργο αὐτό χρειαζόμαστε τόν κατάλληλο πνευματικό ἐξοπλισμό.

Μήνυμα του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ για την Ημέρα του Περιβάλλοντος 5/6/2011.

Η ετήσια Παγκόσμιος Ημέρα Περιβάλλοντος αποσκοπεί ασφαλώς στην συνειδητοποίηση της ευθύνης του ανθρώπου έναντι της εν προσοχή και σοφία διαχειρίσεως του φυσικού Περιβάλλοντος, το οποίον του ανέθεσε ο Δημιουργός «εργάζεσθε και φυλάσσειν». Όλοι οι κάτοικοι του Πλανήτου μας καλούνται να συμβάλουν στην κοινή και απαραίτητη αυτή προσπάθεια. Πολύ όμως, περισσότεροι, όσοι πιστεύουν στον Δημιουργό του Παντός, τον Θεό, ο Οποίος εγκατέστησε τους ανθρώπους επί της γης ως «ενοίκους» και «οικονόμους» και όχι ως καταστροφείς και αφανιστές των έργων Του. Εξ άλλου, η Εκκλησία αισθάνεται την ανάγκη να κρίνει την αλόγιστη χρήση και σπατάλη των υλικών και φυσικών αγαθών, που χαρακτηρίζει τους σύγχρονους ανθρώπους. Ήδη, η οικονομική κρίση που δοκιμάζει η ανθρωπότητα ολόκληρη είναι ένα τίμημα, το οποίο καταβάλλει ως συνέπεια της άφρονης και ασύνετης διαχείρισης του φυσικού πλούτου και των πηγών ενέργειας του Πλανήτου μας.

Το μήνυμα, επομένως, της Εκκλησίας για Μετάνοια, στην εποχή μας, αποκτά και οικολογική σημασία. Οι σύγχρονοι άνθρωποι καλούνται να αλλάξουν τρόπο διαχειρίσεως και χρήσης των υλικών αγαθών του Πλανήτου. Η «οικολογική» αυτή Μετάνοια είναι ασφαλώς συνέπεια της ολικής μεταστροφής των ανθρώπων στον τρόπο της ζωής τους, που κηρύττει η Εκκλησία. Πέρα τούτων, η Παγκόσμιος Ημέρα Περιβάλλοντος δεν έχει μόνον οικολογικό χαρακτήρα και περιεχόμενο. Είναι και μία διακεκριμένη Ημέρα ευγνωμοσύνης προς τον Θεό και Δημιουργό του Παντός κόσμου, για τα φυσικά και υλικά αγαθά, τα οποία χαρίζει στην εποχή μας. Ουδέποτε άλλη εποχή είχε τόσο μεγάλες και πλούσιες δωρεές όσες απολαμβάνουν σήμερα οι άνθρωποι. Η Ημέρα του Περιβάλλοντος, ας είναι, λοιπόν, και ημέρα Παγκόσμιας ευγνωμοσύνης των ανθρώπων προς τον Θεό για το ότι διατηρεί τη ζωή στον Πλανήτη μας, παρά τις αντίθετες ενέργειες πολ­λών.

θηνν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ Β΄

O ΓΙΑΧΒΕ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ KΑΙ Η ΣΥΓΧΥΣΗ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟY IΕΧΩΒΑ.

xr ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ, οι οπαδοί της αίρεσης των Μαρτύρων τού Ιεχωβά πιστεύουν ότι τό θέμα τού ονόματος τού Θεού έχει θεμελιώδη σημασία γιά τή σωτηρία μας. Θεωρούν βασική αποστολή τους νά «μαρτυρούν» ότι τό «Ιεχωβά», όπως εσφαλμένα προφέρουν τό Έβραϊκό «Γιαχβέ», είναι τό αιώνιο καί αναλλοίωτο όνομα τού Θεού. Όντως, τό όνομα αυτό υπάρχει στήν Π. Διαθήκη. Σέ ποιόν, όμως, αναφέρεται; Ποιος είναι ό Γιαχβέ της Βίβλου; Οι οπαδοί της αίρεσης φαίνεται νά πιστεύουν ότι Αυτός είναι ό Πατήρ τού Χριστού, ό Θεός, στόν οποίο Εκείνος αναφερόταν. Όπως είναι γνωστό, οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά δέν αποδέχονται μιά θεμελιώδη αλήθεια της Εκκλησίας, τή διδασκαλία γιά τήν Αγία Τριάδα. Άκολουθώντας τούς αρχαίους αιρετικούς Άρειο καί Μακεδόνιο, πιστεύουν ότι ό Υιός τού Θεού είναι δημιούργημα τού Θεού (δηλ. δέν είναι όντως Θεός) καί ότι τό Άγιο Πνεύμα είναι μιά απρόσωπη δύναμη ή ενέργεια τού Θεού (δηλ. δέν είναι πρόσωπο), παρά τό γεγονός ότι ό Χριστός σαφώς αναφέρει ότι Αυτός καί ό Πατήρ Του είναι ένα (Ίω. 10,30).

Τίς αντιλήψεις τους γιά τό όνομα τίς στηρίζουν κυρίως στό χωρίο Έξ. 3,13-15, κατά τό όποίο «Άγγελος Κυρίου» έμφανίστηκε στόν Μωυση μέσα σέ μία φλεγόμενη βάτο, λέγοντάς του: «έγώ ειμί ό Θεός τού Πατρός σου, Θεός Αβραάμ καί Ισαάκ καί Ιακώβ ... έγώ ειμί ό "Ων» («Γιαχβέ»). Τό χωρίο φαίνεται έκ πρώτης όψεως δυσνόητο καί δημιουργεί ερωτήματα: Ποιος έμφανίστηκε στόν Μωυσή, ό Θεός ή ένας Άγγελος τού Θεού; Γιατί ό Άγγελος ταυτίζει τόν εαυτό του μέ τόν Θεό; Γιατί λέει ότι είναι ό «Θεός Αβραάμ καί Ισαάκ καί Ιακώβ»; Γιατί ό Άγγελος λέει ότι είναι ό Γιαχβέ; Οι Πατέρες της Εκκλησίας, λένε ότι ό «Άγγελος Κυρίου», πού έμφανίστηκε στόν Μωυσή, δέν είναι ένας από τούς Αγγέλους, αλλά ό «Μεγάλης Βουλής Άγγελος», δηλ. ό ένας καί μοναδικός Υιός τού Θεού, τό δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.

Δέν έμφανίστηκε, λοιπόν, ό Πατήρ στόν Μωυση, όπως πιστεύουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά καί πολλοί άλλοι, αλλά ό Υιός τού Θεού. Γι' αυτό στό φωτοστέφανο τού Χριστού, όπως αγιογραφείται στίς εικόνες των Έκκλησιών μας, αναγράφεται ή φράση «ό "Ων», δηλ. τό όνομα πού αποκαλύφθηκε στή φλεγόμενη βάτο. Οι έκφράσεις της Π. Διαθήκης «"Άγγελος Κυρίου» καί «Μεγάλης Βουλής "Άγγελος» αναφέρονται στόν Υιό καί ταυτίζονται μέ τήν έκφραση «Λόγος τού Θεού» τού ευαγγελιστή Ιωάννη (1,1). Οι όροι «"Άγγελος» καί «Λόγος» εννοιολογικά ταυτίζονται: ό «άγγελος» αναγγέλλει - φανερώνει καί ό «λόγος» λέγει - αποκαλύπτει. Όμως, καί σέ άλλες περιπτώσεις εμφανίζεται ό «Άγγελος Κυρίου» στην Π. Διαθήκη, ταυτίζοντας τόν Εαυτό του μέ τόν Θεό. Στόν Ιακώβ, λέει: «έγώ ειμί ό Θεός ό όφθείς σοι έν τόπω Θεού» (Γεν. 31, 11-13) καί στήν "Άγαρ, δίνει συγκεκριμένες υποσχέσεις, πού μόνο ό Θεός μπορεί νά δώσει (Γεν. 16, 7-14). Επειδή, κατά τήν Αγία Γραφή, ό Υιός τού Θεού έχει τήν ίδια ακριβώς φύση μέ τόν Πατέρα (Ίω. 10,30), αποκαλείται έπίσης «Γιαχβέ», καί έπειδή Αυτός εμφανίζεται στήν Π. Διαθήκη, ό Υιός τού Θεού είναι ό Γιαχβέ της Βίβλου.

Επειδή, τέλος, τό "Άγιο Πνεύμα έχει τήν ίδια ακριβώς φύση μέ τόν Υιό καί τόν Πατέρα, γι' αυτό αποκαλείται έπίσης «Γιαχβέ» (πρβλ. τά χωρία Ήσ. 48, 12-16, Ζαχ. 2,5-11, Άβδ. 1 κ.α., όπου γίνεται λόγος γιά περισσότερους τού ενός «Γιαχβέ»). Όλόκληρη ή Κ. Διαθήκη μαρτυρεί γιά τό γεγονός ότι ό Γιαχβέ της Βίβλου έγινε άνθρωπος γιά τή σωτηρία μας, σταυρώθηκε, αναστήθηκε καί «συνέτριψε τό κράτος τού εχθρού». Ώς άνθρωπος, προσέλαβε καί ένα άλλο όνομα: «έκλήθη» Ιησούς Χριστός. Επειδή μέ αυτό τό όνομα νίκησε τόν θάνατο καί συνέτριψε τό κράτος τοϋ διαβόλου, τό όνομα τού Ιησού απέκτησε μιά έξαιρετική δύναμη καί έγινε «φοβερόν τοίς υπεναντίοις», δηλ. φόβητρο γιά τούς δαίμονες. Άπό τότε, όποιος τό έπικαλείται, έκδιώκει τούς αοράτους έχθρούς του καί λαμβάνει τή Θεία Χάρη. Μέ τό όνομα τού Χριστού συνέβη ό,τι καί μέ τόν Σταυρό: ό Χριστός προσέλαβε ένα «ξύλον», τό όποίο, όχι μόνο δέν είχε καμία δύναμη, αλλά καί όποιος καθηλωνόταν σ' αυτό ήταν «έπικατάρατος». Μέ έκείνο τό «ξύλον» νίκησε τόν θάνατο.

'Απ' αυτό ακριβώς τό γεγονός τό «ξύλον» τού Σταυρού άγιάσθηκε καί προσέλαβε τέτοια δύναμη, ώστε ό διάβολος «φρίττει καί τρέμει μή φέρων καθοράν αυτού τήν δύναμιν». Αυτήν ακριβώς τήν αλήθεια γιά τό όνομα τού Χριστού τονίζει χαρακτηριστικά ό απ. Παύλος. Στόν Χριστό δόθηκε «όνομα τό υπέρ πάν όνομα, ίνα έν τώ ονόματι Ιησού πάν γόνυ κάμψη επουρανίων καί επιγείων καί καταχθονίων, καί πάσα γλώσσα έξομολογήσηται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός» (Φιλ. 2, 9-11). Στό όνομα τού Ιησού θά υποταχτούν τελικά τά πάντα, τά έπίγεια, τά έπουράνια καί τά καταχθόνια, καί όλοι θά όμολογήσουν ότι ό Ιησούς είναι ό μόνος Κύριος. Αυτός είναι ή μοναδική πηγή της σωτηρίας μας: «ουκ εστίν έν άλλω ουδενί ή σωτηρία ουδέ γάρ όνομά έστιν έτερον υπό τόν ουρανόν τό δεδομένον έν ανθρώποις έν ω δεί σωθήναι ήμάς» (Πράξ. 4,12). "Όποιος έπικαλείται αυτό τό όνομα, σώζεται: «πάς ός αν έπικαλέσηται τό όνομα Κυρίου σωθήσεται» (Πράξ. 2,21, Ρωμ. 10,13), γι' αυτό σέ πολλά σημεία της Κ. Διαθήκης Χριστιανοί νοούνται «οι επικαλούμενοι τό όνομα Κυρίου» (Πράξ. 9,14 κ.α.).

Ή 'Ορθόδοξη Παράδοση διαμόρφωσε μιά σύντομη προσευχή, πού συνίσταται στή συνεχή έπίκληση τού ονόματος τού Ιησού Χριστού, τή γνωστή φράση «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με», όπου περικλείεται όλόκληρη ή δύναμη τού θείου ονόματος. Ή συνεχής επανάληψή της συνήθως μέ τή βοήθεια κομποσκοινιού, έκδιώκει τούς δαίμονες, καθαρίζει τόν άνθρωπο άπό τά πάθη του, ελκύει τή Θεία Χάρη καί όδηγεί σέ υπερφυή ένωση μέ τόν Θεό, δηλ. στήν κατάσταση της αγιότητας, όπως μαρτυρούν πάμπολλα παραδείγματα Αγίων, πού έφτασαν εκεί μέ αυτή τή μέθοδο.