02 Ιουνίου, 2011

Αγνοούνται 200-270 άνθρωποι στη Μεσόγειο έπειτα από βλάβη που υπέστη το πλοίο που τους μετέφερε λαθραία στην Ευρώπη.

image

Διακόσιοι ως διακόσιοι εβδομήντα άνθρωποι αγνοούνται στη Μεσόγειο αφού το πλοίο που τους μετέφερε λαθραία στην Ευρώπη υπέστη βλάβη, μετέδωσε σήμερα το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων της Τυνησίας, επικαλούμενο τοπικούς αξιωματούχους. Η τυνησιακή ακτοφυλακή διέσωσε 570 από τους ανθρώπους που επέβαιναν στο πλοίο, αλλά αυτοί που αγνοούνται πιστεύεται ότι πνίγηκαν καθώς προσπαθούσαν να το εγκαταλείψουν μετά τη βλάβη που παρουσίασε, προσέθεσε το πρακτορείο ειδήσεων TAP.

ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΤΗΚΕ Ο ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΤΩΝ ΒΟΙΩΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΣΤΟΝ ΕΛΑΙΩΝΑ ΘΗΒΩΝ ΔΙΠΛΑ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΙΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ.

image

Στις 28 Μαΐου ημέρα Σάββατο τελέσθηκαν τα εγκαίνια του Ιερού Ναού των Βοιωτών Αγίων & του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου στον Ελεώνα Θηβών, δίπλα στις Γυναικείες Φυλακές, από τον Μητροπολίτη Θηβών κ. Γεώργιο.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

ΤΗΣ ΑΝΕΓΕΡΣΕΩΣ ΤΟΥ Ι. ΝΑΟΥ

Κατά την δεκαετία του 1980 η ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ δέχτηκε μια προκλητική πνευματική επίθεση και εισβολή με την ίδρυση στον Ελεώνα Θηβών από την «Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά» του μεγάλου χιλιαστικού κέντρου με στόχο την άσκηση θρησκευτικής προπαγάνδας και προσηλυτισμού σε ολόκληρη την περιοχή της Μεσογείου. Η τοπική Εκκλησία τότε μεταξύ των άλλων τρόπων και αγώνων αντιμετώπισης του προβλήματος υπό την Αιγίδα του τότε Μητροπολίτου Θηβών και Λεβαδείας και νύν Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, προέκρινε σαν μέσο αντίστασης και πνευματικής μαρτυρίας την ίδρυση Ορθόδοξου Ναού τιμωμένου επ’ ονόματι των Βοιωτών Αγίων δίπλα στις χιλιαστικές εγκαταστάσεις σε οικόπεδο που δωρεάν παρεχώρησε για το σκοπό αυτό η οικογένεια Μπουραΐμη.

Σχετικά για τον αγώνα και την πικρίες που επέρασε, ο τότε Θηβών και νυν Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος για την αποκατάσταση και την ειρήνευση της επαρχίας Θηβών, μπορείτε να διαβάσετε όλη την αλήθεια αναλυτικά, και με επίσημα έγγραφα από το κάτωθι βιβλίο, αφού το προμηθευτείτε από τα Χριστιανικά βιβλιοπωλεία ή την Ιερά Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας.

Οι Εγκαταστάσεις των Χιλιαστών

στην Βοιωτία

ή

πως Ξεπουλιέται η Ελλάδα.

( 1992 )

image

Ακολουθεί η Ομιλία του Μητροπολίτου Θηβών

κ. Γεωργίου μετά το πέρας των Εγκαινίων

Ο  Μητροπολίτης Θηβών & Λεβαδείας κ. Γεώργιος απευθύνθηκε στο εκκλησίασμα και μεταξύ άλλων είπε: «Η κοινωνία μας σήμερα βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη καμπή. Διερχόμαστε σίγουρα μια καθοριστική για το μέλλον φάση της νεώτερης ιστορίας μας. Η περίφημη πλέον «οικονομική κρίση» μας συγκλόνισε για τα καλά και μας βοήθησε να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα, που είχαμε μέχρι τώρα δεδομένα. Αν μάλιστα φιλοσοφήσουμε πάνω στην επικρατούσα κατάσταση, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η ρίζα του κακού, η βαθύτερη αιτία της κρίσης, είναι ηθική και πνευματική. Η κρίση, που είναι πολυδιάστατη και όχι μόνον οικονομική, οφείλεται στην απομάκρυνση και αποστασία μιας ολόκληρης κοινωνίας από το Θεό και το θέλημά Του.

Ο Θεός είναι ο μεγάλος απών από την κοινωνία και τη ζωή μας. Όχι, βέβαια, γιατί ο Θεός μας εγκατέλειψε, αλλά γιατί εμείς, οι άνθρωποι, αποφασίσαμε να του γυρίσουμε την πλάτη. Στις σκληρές και ψυχρές συνθήκες της σύγχρονης εκκοσμίκευσης είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις, που οι άνθρωποι λέμε το μεγάλο «ναι» στην πρόκληση της θείας αγάπης. Μια από αυτές είναι όταν εγκαινιάζουμε ένα Ναό. Βέβαια πριν από μερικές ημέρες ακούσαμε το Θεάνθρωπο στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής να αποκαλύπτει στη Σαμαρείτιδα ότι «Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν». Ο Θεός ο άπειρος και πνευματικός, δεν περιορίζεται ούτε στο Ναό του Σολομώντος, όπως πίστευαν οι Ιουδαίοι, ούτε στο όρος Γαριζίν, όπως ήθελαν οι Σαμαρείτες. Ο δημιουργός του παντός δεν κατοικεί «εν χειροποιήτοις ναοίς», καθώς δίδαξε στους φιλοσοφούντες Αθηναίους, ο μέγας των Εθνών Απόστολος Παύλος.

Ο ψαλμωδός μας διαβεβαιώνει ότι μπορούμε να λατρεύουμε τον Κύριο «εν παντί τόπω της δεσποτείας αυτού», αλλά σαν μικροί και πεπερασμένοι άνθρωποι, εμείς τα τέκνα του Θεού, έχουμε ανάγκη από συγκεκριμένο χώρο συγκεντρώσεως, ώστε σ’ αυτόν όλοι μαζί ομαδικά να εκδηλώνουμε τα αισθήματά μας για τον κοινό πατέρα και να συνάπτουμε μεταξύ μας στενώτερο αδελφικό δεσμό, βιώνοντας καλύτερα την παρουσία του Θεού, σύμφωνα με το λόγο: «Ου γαρ εισι δύο η τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών». Από τη δική μας σκοπιά, των ανθρώπων, όταν θεμελιώνουμε και εγκαινιάζουμε ένα Ναό, και μάλιστα στις συνθήκες της γενικευμένης άρνησης και αποστασίας της υλιστικής εποχής μας, η ενέργεια αυτή αποτελεί έμπρακτη κατάφαση στην προσφερόμενη αγάπη του Θεού.

Είναι σα να λέμε στον εσχατολογικά προσδοκώμενο Κύριο «Ναι έρχου Κύριε Ιησού». Σα να λέμε στο Άγιο Πνεύμα, που σε λίγες μέρες θα εορτάσουμε κατά την Πεντηκοστή, την γενέθλιο ημέρα της Εκκλησίας «Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν». Έλα Κύριε κοντά μας, σου ετοιμάσαμε το ποθητό σκήνωμά Σου, γιατί έμείς σε πείσμα των αρνητών σου, θέλουμε μόνιμη και διαρκή την παρουσία σου. Η μεγάλη όμως, πρόκληση είναι να μην επιχειρήσουμε να εγκλωβίσουμε και περιορίσουμε την κατά Θεόν ζωή μόνο στις ώρες λατρείας στο ναό, αλλά να την επεκτείνουμε σε όλο το φάσμα της κοινωνικής μας ζωής. Αξία και σημασία έχει αυτό που ζούμε κατά τη θεία λατρεία, να το μεταφέρουμε δυναμικά και εκτός των τειχών του ναού, ώστε να είναι «τα πάντα και εν πάσι Χριστός». Εγκαινιάζοντας το ναό, αναγόμαστε νοερά σε μια άλλη κατάσταση, στην ανακαίνιση και μεταμόρφωση της ζωής μας κατά Χριστόν. Τα εγκαίνια μας προκαλούν και μας προσκαλούν σε μια τέτοια ανακαίνιση.

Η ιερά υμνογραφία στην σχετική ακολουθία των εγκαινίων σοφά επισημαίνει:«Προς σεαυτόν επανάγου άνθρωπε, γενού καινός αντί παλαιού, και ψυχής εόρταζε τα εγκαίνια έως καιρός, ο βίος εγκαινιζέσθω σοι, πάσης πολιτείας οδός τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε τα πάντα καινά……». Ωραία και συγκινητική η τελετή των εγκαινίων, μα ωραιότερη η ανακαίνιση της ψυχής και της ζωής του ανθρώπου «ίνα εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν». Ο ναός, όμως, αυτός των Βοιωτών Αγίων και του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου, παραμένει σα σύμβολο για να μας θυμίζει εκείνη την περίοδο και να μας καλεί σε πνευματική εγρήγορση, όταν κινδινεύει η Ορθοδοξία μας.

Ο ναός αυτός δεν στεγάζει κάποια συγκεκριμένη εκκλησιαστική κοινότητα, γιατί δεν βρίσκεται σε κατοικημένη περιοχή, μπορεί όμως να γίνει σημείο κοινής αναφοράς όλων μας σαν παμβοιωτικό προσκύνημα, σύμβολο και έμβλημα ενότητας και αδελφικής αγάπης ιδιαίτερα στις δύσκολες ημέρες μας. Καθώς βρίσκεται πλάϊ στις φυλακές μας υπενθυμίζει ακόμη το χριστιανικό μας χρέος προς τους ανθρώπους, που για όποιο λόγο βρίσκονται έγκλειστοι σ’αυτές. Έχει ειπωθεί, ότι όπου ανοίγει ένα σχολείο, εκεί κλείνει μια φυλακή. Πιο σωστό θα ήταν να λέγαμε «όπου ανοίγει μια Εκκλησία, θα κλείσει σίγουρα μια φυλακή». Να ευχηθούμε, λοιπόν να έλθει η μέρα που η ζωή μας θα διέπεται από την αγάπη του Χριστού, και σε μια τέτοια κοινωνία να μη χρειάζονται φυλακές.»

Τέλος ο Μητροπολίτης κ. Γεώργιος ευχαρίστησε όλους όσους προσέφεραν για την αποπεράτωση του Ιερού Ναού των Βοιωτών Αγίων & του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου. Ευχήθηκε οι πρεσβείες των Αγίων να είναι πολλές και πλούσιες για όλους και για όσους με μοναδική εμπιστοσύνη στον Νικητή του θανάτου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό θα ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια και θα κοινωνούν μυστικά μαζί Του και θα παρακαλούν μαζί με τους αγίους Αποστόλους προς Εμμαούς «Κύριε μείνον μεθ’ημών» «Κύριε Θεόν εκτός Σου άλλον ουκ οίδαμεν».

ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ANARTHSHS

«Η ευρωπαϊκή πορεία

της Ελλάδας συνοδεύτηκε από

βήματα θετικά, αλλά μετέωρα»

Από την εποχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης Ανθρακα μέχρι την Ευρωπαϊκή Ενωση και τη δημιουργία του κοινού νομίσματος, η διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης αποτέλεσε ένα πρωτοφανές εγχείρημα. Αφορμή υπήρξαν οι αιματηροί Παγκόσμιοι Πόλεμοι και όραμα έγινε η ειρήνη και η συνεργασία των λαών. Ο σεβασμός των συνόρων καθώς και των δημοκρατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων συνέθεσε ένα περιβάλλον ασφάλειας. Οι κοινές βιομηχανικές και αγροτικές πολιτικές δημιούργησαν συνέργειες και κοινά οικονομικά συμφέροντα. Υιοθετήθηκαν πολιτικές συνοχής, προόδου και θεσμοί μεγαλύτερης δημοκρατικής συμμετοχής και εκπροσώπησης με αλλεπάλληλες αλλαγές των Ευρωπαϊκών Συνθηκών.

Το πείραμα αυτό αναμφισβήτητα πέτυχε τους στόχους της ειρήνης, της οικονομικής προόδου και της εμπέδωσης της δημοκρατίας, τόσο για την ίδια την Ευρώπη, όσο και για κάθε λαό ξεχωριστά. Τρεις δεκαετίες μετά την ένταξη της πατρίδας μας στην τότε ΕΟΚ, μπορούμε πλέον με ασφάλεια να πούμε ότι το πρόσημο της κοινής μας πορείας προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση υπήρξε αναμφισβήτητα θετικό. Η χώρα μας, εξερχόμενη τότε από σχεδόν μισό αιώνα πολιτικών και κοινωνικών αναταράξεων, στο πλαίσιο της ΕΟΚ κατάφερε να χτίσει ισχυρούς δημοκρατικούς θεσμούς, να ωφεληθεί αναπτυξιακά και να μειώσει τις κοινωνικές και τις οικονομικές ανισότητες με την υπόλοιπη Ευρώπη. Η ένταξη της χώρας μας στο ενιαίο νόμισμα επισφράγισε αυτή την πορεία προόδου της πατρίδας μας και της κοινωνίας μας, με οφέλη που σήμερα βλέπουμε πιο καθαρά, στο μέσο αυτής της πρωτόγνωρης κρίσης που βιώνουμε.

Παρ' όλα αυτά, η ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε., σε αντίθεση με πολλές άλλες χώρες, δεν συνοδεύτηκε με τις απαραίτητες θεσμικές αλλαγές. Ιδιαίτερα στη λειτουργία του κράτους, της αυτοδιοίκησης, της δικαιοσύνης, του τομέα της κοινωνικής πρόνοιας και της παιδείας. Εγιναν βήματα, αλλά έμειναν μετέωρα. Δεν πραγματοποιήσαμε μια δική μας «glasnost» ή «περεστρόϊκα», όπως τα κράτη-μέλη της πρόσφατης διεύρυνα Πολλές παθογένειες, αντί να αντιμετωπιστούν ριζικα όπως το πελατειακό κράτος, επιβίωσαν. Μάλιστα, μερικές από αυτές γιγαντώθηκαν μέσα σε ένα περιβάλλον μεγαλύτερης ευημερίας, όπου αποφεύγονταν επωδύνες αλλαγές σε πολλούς τομείς, από τον αγροτικό τομέα μέχρι τον κρατικό μηχανισμό.

Τα 30 χρόνια που πέρασαν, με την Ελλάδα πλήρως ενσωματωμένη στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η πατρίδα μας δεν αξιοποίησε αυτή την ευκαιρία όσο θα μπορούσε για να αλλάξει οριστικά και να βάλει σταθερές βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον για τους πολίτες της. Παρά πολλά θετικά βήματα, δεν φροντίσαμε να εμβαθύνουμε τους δημοκρατικούς μας θεσμούς, να δημιουργήσουμε ένα βιώσιμο, δίκαιο και αποτελεσματικό Κράτος πρόνοιας, μια εξωστρεφή και ανταγωνιστική οικονομία, που θα εξασφάλιζε την αυτονομία μας και την πρόοδο μας για πολλές δεκαετίες. Ολα αυτά μας οδήγησαν και στη σημερινή κρίσι που τα συμπτώματα της είναι κυρίως δημοσιονομικί όμως οι αιτίες της δημιουργίας της βρίσκονται στη εδώ και χρόνια αδυναμία μας να αλλάξουμε δομές και νοοτροπίες που κυριάρχησαν για δεκαετίες.

Σήμερα, ολόκληρος ο Ελληνικός λαός δίνει μια προφανή μάχη για να κερδίσει τον χαμένο χρόνο. Βάζοντας τάξη στα δημοσιονομικά μας, αλλάζοντας το Κράτος, ώστε να γίνει μικρότερο, ευέλικτο και να στέκεται πραγματικά δίπλα στον πολίτη, δημιουργώντας μια εξωστρεφή οικονομία, βασισμένη στην πράσινη ανάπτυξη και την καινοτομία, σπάζοντας δεσμά, πελατειακές λογικές και πρακτικές αδιαφάνειας που κυριάρχησαν παντού. Σε όλο αυτό το δύσκολο εθνικό εγχείρημα, παρά τις αμφιταλαντεύσεις και τα προβλήματα, η Ε.Ε. τελικά στάθηκε δίπλα μας, βοηθώντας την Ελλάδα να αποφύγει μια βέβαιη χρεοκοπία.

Ομως την ίδια στιγμή με την Ελλάδα ολόκληρη η Ευρώπη βρίσκεται σε μια μεγάλη κρίση, σε ένα σημείο καμπής της ιστορίας της. Η ανολοκλήρωτη Οικονομική Ενωση και η ατολμία της Ε.Ε. να προχωρήσει τις απαραίτητες θεσμικές και πολιτικές αλλαγές, οι χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, η απουσία μιας ολοκληρωμένης μεταναστευτικής πολιτικής σε επίπεδο Ενωσης και η ανάγκη προσαρμογής του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου στις σημερινές συνθήκες έχουν δημιουργήσει ανασφάλεια και εσωστρέφεια σε ένα μεγάλο τμήμα των συμπολιτών μας σε όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. Οι λαοί της Ευρώπης έχουν συχνά την αίσθηση ότι η Ε.Ε. είναι αδύναμη να ανταποκριθεί στις νέες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα, την ίδια ώρα που όχι μόνο η πατρίδα μας, αλλά και χώρες όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία αντιμετωπίζουν μεγάλες και παρόμοιες δυσκολίες.

Το σημερινό δίλημμα της Ε.Ε. είναι μεταξύ της εθνικιστικής εσωστρέφειας ή της βαθύτερης ολοκλήρωσης. Η εσωστρέφεια θα δημιουργήσει ένα φαύλο κύκλο αδυναμίας να απαντήσουμε στις απαιτήσεις μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας αλλά και στις απειλές π.χ. της κλιματικής αλλαγής, του μεταναστευτικού ρεύματος ή της αλλαγής στη Μεσόγειο και στον Αραβικό κόσμο. Και θα δοκιμαστεί η συνοχή του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Αντιθέτως, η βαθύτερη συνεργασία και ολοκλήρωση της ειρήνης θα δώσει ισχυρές απαντήσεις στα παραπάνω θέματα, κάνοντας μας πρωτοπόρους και ανταγωνιστικούς. Γιατί μόνο σε υπερεθνικό επίπεδο μπορούμε να βρούμε λύση στα προβλήματα που μας ταλανίζουν.

Μέσα σε ένα πλαίσιο αλληλεγγύης, κοινών επενδύσεων και εκπλήρωσης των δεσμεύσεων από όλες τις πλευρές. Το ευρωπαϊκό εγχείρημα, άλλωστε, γεννήθηκε, αναπτύχθηκε και εξαπλώθηκε στη βάση των δεσμών της συνεργασίας και της αλληλεγγύης. Από εκεί πρέπει να πιάσουμε πάλι το νήμα, να αποτελέσει η κρίση αυτή ευκαιρία για όλη την Ευρώπη και να επαναφέρουμε το πνεύμα αυτό στην πρώτη γραμμή της ευρωπαϊκής δράσης. Σπάζοντας τους εύκολους εθνικισμούς, αλληλοκατηγορίες και προκαταλήψεις. Προωθώντας και ενισχύοντας κρίσιμες πολιτικές, όπως είναι η εγκαθίδρυση μιας πραγματικής οικονομικής διακυβέρνησης, που δεν θα περιορίζεται σε έναν απλό συντονισμό των οικονομιών.

Η κρίση που βιώνουμε μας απέδειξε ότι χρειάζονται τολμηρές αποφάσεις που προωθούν την πολιτική και οικονομική ενοποίηση της Ε.Ε. δίχως τις οποίες η Ε.Ε. θα είναι μια αγορά που θα άγεται και θα φέρεται από τις διαθέσεις των διεθνών κερδοσκόπων. Στην προσπάθεια αυτή, η Ελλάδα είναι και θα είναι πρωταγωνίστρια. Και οι μεγάλοι κερδισμένοι από αυτήν τη νίκη θα είμαστε όλοι εμείς, οι πολίτες της Ενωμένης Ευρώπης.

Για την Αντιγραφή

Voiotosp.blogspot.com

Η ΑΝΑΛΗΨΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

image

Μεταξύ ουρανού και γης

Όρθια, στητή, δεσπόζουσα, υπερχρονική και υπεριστορική παρουσία, μεσίτρια μεταξύ Χριστού και ανθρώπων, μεταξύ ουρανού και γης. Έτσι ιστορεί ο βυζαντινός αγιογράφος τη Θεοτόκο στο γεγονός της Αναλήψεως, κι ας μην υπάρχει αγιογραφική μαρτυρία για την παρουσία της μεταξύ των μαθητών του Κυρίου. Η συνείδηση της Εκκλησίας τη θέλει εκεί στο επισφράγισμα του λυτρωτικού έργου του Υιού της, στο πλήρωμα της θείας οικονομίας, στην ένωση γης και ουρανού, στην υπερύψωση της σαρκός που περιεβλήθη διά της Θεοτόκου ο Χριστός και στη συμφιλίωση του ανθρώπου με τον Πατέρα Του.

Άξονας στην όλη σύνθεση της Αναλήψεως η Παναγία τοποθετείται ακριβώς κάτω από τη «δόξα» του Υιού της δεόμενη ισχυρώς, αλλά ήρεμη και ατάραχη μεταξύ των Αποστόλων, εκφράζοντας το αμετακίνητο της Εκκλησίας, γιατί αυτή αποτελεί την προσωποποίηση της Εκκλησίας, μεσολαβεί και ικετεύει για τη σωτηρία του πληρώματός της. «Η εκκλησιαστική σημασία της υπογραμμίζεται από την λεπτή κατακόρυφη στάση της  προς τα επάνω και από τα χέρια της τοποθετημένα σαν προσφορά και ικεσία για τον κόσμο.»

Γι’ αυτό, όταν η Ανάληψη μετατίθεται από τον κεντρικό τρούλο των Ι. Ναών, αντικαθίσταται από τον Παντοκράτορα και ιστορείται στην καμάρα προ του ιερού βήματος και παραλείπεται από έλλειψη χώρου η Θεοτόκος στη σύνθεση, έχει πάρει ήδη την θέση της στην κεντρική κόγχη του ιερού βήματος ως Πλατυτέρα, δορυφορούμενη από τους δύο «ἐν αἰσθήσεσι λευκαῖς» αγγέλους, που φανερώθηκαν κατά την Ανάληψη, επειδή αυτή είναι η «Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν», αυτή ενώνει τα επί γης με τα επουράνια. Εκεί δε «ζωγραφουμένη μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ συμβολίζει τήν Ἐκκλησίαν μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ μέσῳ αὐτῆς».

Στην Ανάληψη του Κυρίου, τη στιγμή που στα μάτια των μαθητών αποκαλύπτεται η θεία φύση του Διδασκάλου τους, η Θεοτόκος υπογραμμίζει την ανθρώπινη φύση Του, την επί γης παρουσία Του και την αιώνια μαρτυρία της αποκαλύψεως του λόγου Του διά της Εκκλησίας. Αφού η Θεοτόκος είναι η «ἀδιάψευστη μαρτυρία τῆς θείας ἐνσαρκώσεως καί τῆς αἰωνίου παρουσίας τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς».

Άλλη μια φορά η παράδοση στη λειτουργική τέχνη, όπως λένε, ενώνει δύο πραγματικότητες, το ιστορικό γεγονός και την «αποκάλυψη που ξεπερνά τα σύνορα του καιρού». Γιατί η Θεοτόκος γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στην Ανάληψη και στην Δευτέρα παρουσία του Υιού της και βεβαιώνει για τη δική μας ανύψωση στη δόξα της κεφαλής της Εκκλησίας, στη δόξα του Χριστού. Γι’ αυτό ελκύει η Θεοτόκος τόσο τα μάτια και την καρδιά μας από τη Σάρκωση του Κυρίου έως την Ανάληψη και έως τη δική της Μετάσταση, αλλά και κάθε μέρα και ώρα συγκεντρώνει της παρακλήσεις και τις ελπίδες μας.

Μεταξύ ουρανού και γης η Θεοτόκος, η Μητέρα κάθε χαράς και ευλογίας όλης της κτίσεως, των ανθρώπων και των αγγέλων, η μόνη παρρησία και μεσίτρια ουρανού και γης του μόνου Μεσίτου Θεού και ανθρώπων, του Χριστού.

Βοηθήματα
Άγ. Ι. Δαμασκηνός,
Η Θεοτόκος
Π. Ευδοκίμωφ, Η τέχνη της εικόνας, θεολογία της ωραιότητος
Ν. Γκιολές, Η Ανάληψις του Χριστού βάσει των μνημείων της α’ χιλιετηρίδος
Χ. Γ. Γκότση, Ο μυστικός κόσμος των βυζαντινών εικόνων
Λ. Ουσπένσκη, Η εικόνα