08 Μαΐου, 2011

ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΟΙΩΤΟ.

image

Το μαχαίρι που δήθεν φτάνει στο κόκαλο

για την πάταξη της βίας στα γήπεδα

αποδεικνύεται χαρτοκόπτης

Έπειτα από όσα εξωφρενικά και ασύλληπτα συνέβησαν στην υποτιθέμενη γιορτή του ποδοσφαίρου, στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος το περασμένο Σάββατο, εξακολουθώ να μένω με την ίδια απορία που έχω εδώ και χρόνια. Οπως άλλωστε και οι περισσότεροι συμπολίτες μας, φίλαθλοι ή μη. Τι μυστηριώδες συμβαίνει και τελικά ποτέ δεν κλείνει αυτή η περιβόητη κάνουλα της ποικιλόμορφης χρηματοδότησης του κατ' ευφημισμόν επαγγελματικού ποδοσφαίρου στη χώρα μας, την οποία, από καιρού εις καιρόν και για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους, η «υπεύθυνη» Πολιτεία απειλεί ότι θα κλείσει;

Υπάρχει κάποιο πρόβλημα στον σωλήνα ή στη στρόφιγγα; Ή μήπως ο υδραυλικός είναι για τα πανηγύρια, αλμπάνης κανονικός, κι όσο κι αν προσπαθεί όλο και... κάτι θα στάζει. Ειλικρινά δεν ξέρω, αν και περισσότερο κλίνω προς το σενάριο του σκιτζή ή απλά πονηρού τεχνίτη, που είτε δεν μπορεί είτε δεν θέλει να εξυπηρετήσει τον πελάτη κάνοντας έστω και μερικά μερεμέτια. Ποιος στ' αλήθεια μπορεί να πιστέψει ότι η Πολιτεία δεν έχει τη δύναμη αλλά και την απόλυτη νομιμοποίηση να επιβάλλει - γιατί απλά έτσι οφείλει να κάνει, αφού αυτή είναι η δουλειά που της έχει αναθέσει ο ελληνικός λαός- τις όποιες αποφάσεις της;

Και μάλιστα σε έναν χώρο που κυριολεκτικά όζει αποτελώντας, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, πεδίο σχεδόν ανεξέλεγκτης δράσης οργανωμένων συμμοριών και ανθρώπων του υποκόσμου; Μήπως δεν έχει τα κατάλληλα εργαλεία; Αν μη τι άλλο, από νόμους - και κανονισμούς γεμάτος είναι αυτός ο τόπος, ασχέτως βέβαια αν οι περισσότεροι μένουν μόνο στα χαρτιά. Μήπως δεν διαθέτει τους απαραίτητους θεσμούς; Μα και από θεσμούς τίγκα είμαστε, ασχέτως αν αρκετά πρόσωπα που καλούνται να τους υπηρετήσουν κάνουν απλά το παιχνίδι τους στέλνοντας τον λογαριασμό σε εμάς τους υπόλοιπους.

Μήπως, τέλος, δεν κατέχει την αναγκαία τεχνογνωσία; Αν ναι, τίποτε ευκολότερο από το να την αποκτήσει. Δεν βρίσκονται δα ούτε σε άλλο σύμπαν ούτε σε άλλον γαλαξία οι χώρες που αντιμετώπισαν ανάλογα προβλήματα στο παρελθόν, κατόρθωσαν να τα λύσουν μια για πάντα και είναι εξαιρετικά πρόθυμες να προσφέρουν την εμπειρία τους σε όποιον τους τη ζητήσει. Μόνο που εδώ, σε αυτήν τη δύσμοιρη πατρίδα, κυριαρχούν η έννοια του πολιτικού κόστους και ο σφιχτός εναγκαλισμός εκπροσώπων της πολιτικής εξουσίας με παράγοντες της μπάλας, αρκετοί εκ των οποίων μοιάζουν να βγήκαν από τη βαθιά νύχτα κακόφημων μαγαζιών επαρχιακής οδού· και συνακόλουθα το αδιάκοπο φλερτ τους με τους «περήφανους λαούς» των διάφορων ομάδων.

Γι’ αυτό και οι ατέρμονες συσκέψεις με το ατελέσφορο... brainstorming, γι' αυτό και οι κατηγορηματικές καταδίκες της τυφλής βίας στα γήπεδα με τις γνωστές παράτες περί «εξυγίανσης» και «κάθαρσης», γι' αυτό και τα ευχολόγια και ο δήθεν καταμερισμός ευθυνών, ώστε τελικά ουδείς να ευθύνεται. Γιατί βεβαίως ομελέτα δεν φτιάχνεις εάν δεν έχεις αποφασίσει να σπάσεις αβγά. Το μαχαίρι που δήθεν φτάνει στο κόκαλο αποδεικνύεται χαρτοκόπτης.

Ας έκοβε η Πολιτεία τα μπικικίνια στις ιδιωτικές ανώνυμες εταιρίες, ας έστελνε μερικές ομάδες στη Β' ή στη Γ' Εθνική, ας κάθιζε κάποιους από τους νταβατζήδες του ποδοσφαίρου στο σκαμνί, ας έβαζε μερικούς χουλιγκάνους στη φυλακή, ας διέλυε τους οργανωμένους συνδέσμους, ας έβαζε φραγή επ' αόριστον στη συμμετοχή ιστορικών σωματείων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και θα έβλεπε πώς οι βάρβαροι θα μεταμορφώνονταν σε γατούληδες και τα γήπεδα σε Μέγαρο Μουσικής.

Αυτά, αν είχε απλώς τη βούληση. Ζητούνται κότσια. Τα έχει κανείς;

ΧΑΡΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ.

image

Μυροφόρες είναι οι ευσεβείς εκείνες γυναίκες, οι οποίες "συνακολουθήσασαι αύτώ (τώ Ιησού) από της Γαλιλαίας" (Λκ. 23, 49) μέχρι του τάφου, προσήλθαν στο μνήμα για να αλείψουν το σώμα του Ιησού με μύρο, αψηφώντας κάθε κίνδυνο. Όπως είναι γνωστό, ο κίνδυνος ήταν μεγάλος, διότι ο τάφος περιφρουρείτο από στρατιώτες. Αλλά μεγάλη ήταν η τόλμη και ο ηρωισμός των μυροφόρων γυναικών, οι οποίες πήγαν κρυφά στον Τάφο του Ιησού με σκοπό να αλείψουν με μύρο το σώμα Του.

Αμοιβή λοιπόν της αγάπης τους ήταν ότι αξιώθηκαν πρώτες να ακούσουν από τον εξαστράπτοντα άγγελο τη μεγάλη είδηση, το άγγελμα της Αναστάσεως: "πορευθείσαι είπατε τοις μαθηταίς αύτού ότι ήγέρθη άπο των νεκρών, και ιδού προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν, εκεί αύτον όψεσθε" (Μτ. 28, 7). Καί ιδού, ο ίδιος ο Αναστημένος Κύριος συνάντησε αυτές λέγοντάς τους το "χαίρετε" (Μτθ. 28, 9). Οι Μυροφόρες ήταν πολλές. Μνημονεύονται η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή, η Σαλώμη η σύζυγος του Ζεβεδαίου, η Ιωάννα η σύζυγος του Χουζά, η Μαρία και η Μάρθα οι αδελφές του Λαζάρου κ.α.

Το παράδειγμά τους όμως έμεινε και παραμένει μέσα στη ζωή της Εκκλησίας, στα έργα Εκκλησιαστικής διακονίας και φιλανθρώπου προσφοράς. Χριστιανές γυναίκες σύζυγοι, μητέρες, αδελφές, γιαγιάδες και νέες κοπέλες συνεχίζουν το έργο των Μυροφόρων της Γαλιλαίας. Αφιερωμένες σε φιλανθρωπικά και κοινωνικά ιδρύματα κάνουν το σπίτι και τη γειτονιά τους Εκκλησία και ποίμνη του Χριστού.

Έτσι κάθε χριστιανή γυναίκα που κρατά ζωντανή την πίστη του Χριστού στην καρδιά της γίνεται, χωρίς να το γνωρίζει ίσως, Μυροφόρα και προσφέρει τα Μύρα της χριστιανικής ζωής (πίστη, αφοσίωση, αγάπη και θυσία) στη ζωή του κόσμου.

Ας οδηγηθούμε στα βήματα των Αγίων Μυροφόρων των μυροφόρων της τρίτης χιλιετίας.