03 Μαΐου, 2011

ANOIXTH ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ κ. ΧΑΡΗ ΚΑΣΤΑΝΙΔΗ 3/5/2011.

image

κ. Υπουργέ,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

ΛΕΓΕΤΑΙ, ότι Κυβερνητικοί Παράγοντες εναντιούμενοι στο νόμο της Δικαιοσύνης της Φύσεως και της Συνειδήσεώς τους και υποβιβαζόμενοι κάτωθεν και «τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις», όλως αναίσχυντα, αποτολμούν με κυνική θρασύτητα και αναίδεια το απονενοημένον, την νομιμοποίηση των «γάμων» του δαιμονικού συναπαντήματος και ονείδους της ανθρωπότητος, ήτοι: Των ομοφυλόφιλων, των λεσβίων γυναικών, των αμφιφυλόφιλων και των τρανσεξουαλικων, αδιαφορούντες κυνικά οι άθλιοι, αν ευτελίζεται η Θεοειδής ανθρώπινη προσωπικότητα.

ΓΑΜΟΣ, κατά τα Λεξικά και τις Εγκυκλοπαίδειες της Θεοθαύμαστης Ελληνικής Θείας γλώσσας, σημαίνει, και είναι, συζυγικός δεσμός δύο ετερόφυλων, ενός άνδρα και μιάς γυναίκας κ. Υπουργέ. Συνεπώς, Γάμος είναι μόνον η Νόμιμη ένωση - συμβίωση ανδρός και γυναικός. Δεν υπάρχει, δεν επιτρέπουν άλλο γάμο οι απαράβατοι όροι της Δικαιοσύνης της Φύσεως. Και στη κοινωνία μας δεν υπάρχουν άλλα γραφεία Συνοικεσίων, παρά μόνον γραφεία Συνοικεσίων ετερόφυλων.

ΌΜΩΣ. επειδή μέσω του γάμου επιτυγχάνεται η διαιώνιση του ανθρώπινου γένους και διαμορφώνεται η σχέση των συνερχομένων εις Γάμου κοινωνίαν, ο θεσμός αυτός έρχεται αναγκαστικά σε σχέση με τη θρησκεία των λαών. Από τις Αρχαϊκές και Πρωτόγονες κοινωνίες κ. Καστανίδη, ο θεσμός του γάμου ρυθμιζόταν από περιορισμούς θρησκευτικής φύσεως και μάλιστα αν δεν ετηρούντο, η ένωση των δύο αντιθέτου φύλου προσώπων εθεωρείτο ως σοβαρή παράβαση νόμου, ως ανόμημα με ολέθριες κοινωνικές συνέπειες. Μάλιστα από τη κλασική ακόμη αρχαιότητα για την αποφυγή ασθενειών, συγγενικής μορφής, η θρησκεία καθόριζε και τους βαθμούς συγγενείας.

ΥΣΤΕΡΑ από όλα αυτά τα όσα, ακροθιγώς πως, αναφέρθηκαν και πολλά άλλα, ερωτάσθε: Είναι ποτέ δυνατόν να βρεθούν άνθρωποι, και μάλιστα του Ελληνικού Κοινοβουλίου, ώστε να εκδώσουν τέτοιο νόμο και να τον εισάγουν στη Βουλή για ψήφιση, όταν ο νόμος αυτός παραβιάζει βάναυσα τους απαραβίαστους Όρους και Κανόνες της Δικαιοσύνης της Φύσεως, και το νομικό αυτό εξάμβλωμα να γίνει αποδεκτό από την Ελληνοχριστιανική κοινωνία, και προσέτι, όταν οι αφύσικες αυτές συμβιώσεις είναι, ως λέγεται, φορείς σοβαρών ασθενειών και άλλων οικογενειακών και κοινωνικών προβλημάτων;

ΙΣΧΥΡΙΖΕΣΤΕ, κ. Υπουργέ ότι ο νόμος αυτός θα στηρίζεται στα «ανθρώπινα δικαιώματα», αλλά ερωτάσθε και πάλι, υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα στη περίπτωση που βάναυσα παραβιάζεται η Δικαιοσύνη της Φύσεως με ολέθριες προς πάσαν κατεύθυνση συνέπειες; Μόνον κεφαλές λιποβαρούς περιεχομένου και ηθικής, οικογενειακής και κοινωνικής αναλγησίας και σήψεως μπορεί να το αποτολμήσουν αυτό κ. Καστανίδη!!

Μετά τα ως άνω δεν θα ήθελα να πιστέψω, ότι ανήκετε σ’ αυτές τις κεφαλές.

Voiotosp.blogspot.com

Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΤ–3. ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011.

Σήμερα η ΕΡΤ –3 θα μεταδώσει σε επανάληψη ώρα 11 μ.μ. το Αφιέρωμα για τον Γέροντα Παΐσιο.

Voiotosp.blogspot.com

ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΑΠΟ 25 ΜΑΪΟΥ ΕΩΣ 29 ΜΑΪΟΥ 2011.

image

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου συνήλθε σήμερα Τετάρτη, 2 Μαΐου 2011, στη δευτέρα τακτική του έτους συνεδρία, υπό την προεδρία της Α.Μ. του Αρχιεπισκόπου κ.κ. Χρυσοστόμου, και ασχολήθηκε με τα εξής θέματα:

Κατήρτισε το Πρόγραμμα της Επισήμου Επισκέψεως στην Εκκλησία της Κύπρου, του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.

Ο Μακαριώτατος θα αφιχθεί στην Κύπρο, την Τετάρτη 25 Μαΐου.

Την Κυριακή 29 Μαΐου θα γίνει το επίσημο συλλείτουργο στον Ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας στο Στρόβολο.

Το απόγευμα της 29ης Μαΐου, στις 7.00 μ.μ., θα γίνουν, στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου, τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντος του αοιδήμου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄  από τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο.

ΕΦΥΓΕ Ο ΚΑΛΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

image

Σήμερα το πρωί σε ηλικία 84 ετών ο καλύτερος άνθρωπος της Ελλάδας ο ηθοποιός Θανάσης Βέγγος, ο σπουδαίος κωμικός του θεάτρου και του κινηματογράφου άφησε την τελευταία του πνοή στον Ερυθρό Σταυρό, όπου νοσηλευόταν τον τελευταίο περίπου ένα μήνα.

Γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο, στις 29 Μαΐου του 1927 από το Βασίλη και την Ευδοκία Βέγγου, των οποίων ήταν και το μοναδικό παιδί. Ο πατέρας του ήταν δημόσιος υπάλληλος, εργαζόταν στην Εταιρεία Ηλεκτρισμού και ήταν ήρωας της αντίστασης. Μετά τον πόλεμο εκδιώχθηκε από την δουλειά του, εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων. Γεγονός που προκάλεσε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα στην οικογένεια του Θανάση και ο ίδιος αναγκάστηκε για πολλά χρόνια να ασχολείται με επεξεργασίες δερμάτων, ενώ παράλληλα έκανε διάφορα μικροθελήματα στη γειτονιά του.

Κατά τα ταραγμένα χρόνια του εμφύλιου υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην Μακρόνησο και όταν απολύθηκε έκανε διάφορες δουλειές για τα προς τα ζην. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και ο Παντελής Βούλγαρης βρήκαν στο πρόσωπο του τον αρχετυπικό άνθρωπο του λαού που σε μεγάλη ηλικία πια και έχοντας ταλαιπωρηθεί στο νεανικό του βίο γίνεται σοφός.

Ο Θανάσης Βέγγος δεν σπούδασε υποκριτική, υπήρξε αυτοδίδακτος. Το 1959 πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού όχι από Σχολή αλλά ως εξαιρετικό ταλέντο με εξετάσεις σε ειδική επιτροπή. Η πρώτη του θεατρική παράσταση ήταν στην επιθεώρηση «Ομόνοια πλατς πλουτς», δίπλα στους Νίκο Ρίζο και Γιάννη Γκιωνάκη, την ίδια χρονιά.

Στη συνέχια συνεργάστηκε κυρίως με τον σκηνοθέτη Πάνο Γλυκοφρύδη και ανέπτυξε τον τύπο του νευρικού, αεικίνητου ανθρώπου, που τον καθιέρωσε, και αρχίζει να γίνεται δημοφιλής. Έγινε ιδιαίτερα αγαπητός στο ελληνικό κοινό με ταινίες όπως "Ψηλά τα χέρια", "Χίτλερ", "Μην είδατε τον Παναή", "Ζήτω η τρέλα", "Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης". Η στενή σχέση του με τον σκηνοθέτη Ντίνο Κατσουρίδη τον οδηγεί στον θρίαμβο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το 1971 με την ταινία "Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;". Κοινό και κριτική τον αποθεώνουν και αποσπά το βραβείο Α΄ανδρικού ρόλου. Έναν χρόνο μετά, ο ρόλος του στην ταινία "Θανάση, πάρε το όπλο σου!" του χαρίζει ένα ακόμη βραβείο Α΄ανδρικού ρόλου. Τη δεκαετία του '80 αποσύρεται από το σινεμά και κάνει λίγες βιντεοταινίες.

Στο Μακρονήσι γνωρίστηκε με τον Νίκο Κούνδουρο, που του χάρισε τον πρώτο του κινηματογραφικό ρόλο στην "Μαγική Πόλη". Συμμετείχε σε ταινίες-σταθμούς για το ελληνικό σινεμά, όπως: "Δράκος", "Ποτέ την Κυριακή", "Κορίτσι με τα μαύρα", "Διακοπές στην Αίγινα", "Ηλίας του 16ου" "Μανταλένα". Λίγα χρόνια αργότερα ο "Πράκτωρ Θου βου" μετατρέπει τον Βέγγο σε λαϊκό ήρωα μέσα από πολλές ταινίες με μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, την εποχή που ο κινηματογράφος αποτελούσε την μόνη φθηνή ψυχαγωγία για τον ευρύ κοινό.

Συνολικά είχε παίξει σε 126 ταινίες, σε 52 από τις οποίες ως πρωταγωνιστής και είχε σκηνοθετήσει (πρωταγωνιστώντας ταυτόχρονα) ακόμη επτά ταινίες. Στην τηλεόραση εμφανίστηκε στις σειρές: "Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης" (ΑΝΤ1, 1990), "Έρωτας, όπως έρημος" (ΝΕΤ, 2003), "Περί ανέμων και υδάτων" (Mega, 2002), "Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου" (ΑΝΤ1, 2006), "Βεγγαλικά" (ΕΡΤ) και "Η Θεσσαλονίκη της νοσταλγίας μας" (ΕΤ3, 2009).

Παντρεύτηκε την Ασημίνα Βέγγου με την οποία απέκτησε δυο γιούς και έζησε μαζί της μέχρι το τέλος της ζωής του.

_____________________

Καλέ μας άνθρωπε.

Εμείς από το Ιστολόγιό μας, σου ευχόμαστε ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ και ενώνουμε και το δικό μας ευχαριστώ, μαζί με τα ευχαριστώ όλων Ελλήνων για το γέλιο που μας χάρισες. Θα είσαι για πάντα μέσα στις καρδιές μας, μέσα από τις ταινίες σου.

Voiotosp.blogspot.com

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ (ΣΤ΄ΜΕΡΟΣ).

image

Ή ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ

ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ

Ή όλη ανάλυση τού θέματος αύτού πού επιχειρήσαμε προηγουμένως είχε βασικά δύο σκοπούς: ό ένας νά δείξη ότι το θέμα τών μεταμοσχεύσεων άπό πλευράς Εκκλησίας πρέπει νά αντιμετωπίζεται θεολογικά. Δέν είναι δυνατόν νά μελετάμε απλώς τήν ψυχολογική, κοινωνική, ήθικοδεοντολογική, νομική καί ιατρική πλευρά καί νά αποδεσμευόμαστε άπό τή θεολογία τής Εκκλησίας μας.

Ό θεολογικός λόγος απαιτεί σοβαρότητα απέναντι τού προσώπου καί τής σωτηρίας του. Ό άνθρωπος πραγματικά δέν αναζητά τόσο τήν παράταση τής βιολογικής ζωής, όσο τήν υπέρβαση τού θανάτου. Έρωτά πώς θά ύπερβή τόν θάνατο, σωματικό καί πνευματικό, πώς θά ζήση τήν ζωή, μέ τήν εκκλησιαστική σημασία τής λέξεως.  Ό άλλος σκοπός τών αναλύσεων αυτών ήταν νά δειχθή ότι τό θέμα τών μεταμοσχεύσεων δέν είναι δεδομένο.

Δηλαδή, έχει δημιουργηθή ή εντύπωση ότι έχουμε καθήκον νά είμαστε δότες οργάνων γιά μοσχεύματα, καί ότι εκείνο τό όποίο πρέπει νά ερευνούμε είναι απλώς τό νά τίθενται μερικοί κανόνες πού θά διασφαλίζουν τήν προσφορά, ωσάν ό άνθρωπος νά είναι απλώς μιά έμψυχη μηχανή, χωρίς πνευματικές αναζητήσεις, καί χωρίς νά σεβόμαστε τήν διαδικασία διελεύσεως του άπό τήν βιολογική ζωή στήν άλλη ζωή, στήν όποια μέχρι τής κοινής αναστάσεως, θά ύπάρχη ό χωρισμός ψυχής καί σώματος.

Όμως τά πράγματα δέν είναι τόσο δεδομένα. Γιά νά δώσουμε μιά απάντηση καθαρότερη πάνω στους προβληματισμούς πού θέσαμε προηγουμένως θά πρέπη νά υπογραμμίσουμε τά ακόλουθα, πού νομίζω πρέπει νά βρίσκονται στήν ποιμαντική μας προοπτική.

Πράγματι, τό πρόβλημα τών μεταμοσχεύσεων πιστεύω ότι δέν λύνεται μέ γενικές συμβουλές καί καθηκοντολογίες, άλλά είναι πρόβλημα πού αντιμετωπίζεται μέσα στήν ποιμαντική προοπτική τής Εκκλησίας. Τό λυπηρό όμως είναι ότι έχουμε αφήσει τήν ποιμαντική τών Χριστιανών μας καί ασχολούμαστε μέ γενικές οδηγίες καί κατευθύνσεις.

Άλλά μιά τέτοια νοοτροπία συνιστά έναν νομικισμό. Νομίζω ότι δέν πρέπει νά καταλήξουμε στό συμπέρασμα ότι έχουμε υποχρέωση νά γίνουμε όλοι δότες οργάνων τοϋ σώματος μας, επειδή αυτό απαιτεί ή αγάπη, ανθρωπιστική καί χριστιανική, άλλά νά αφήσουμε ανοικτές δύο δυνατότητες καί ό κάθε άνθρωπος νά έπιλέξη μεταξύ τών δύο αυτών δυνατοτήτων. Τήν πρώτη εκφράζουν εκείνοι οί Χριστιανοί πού

είτε άπό αίσθηση τής Χάριτος τού Θεού, είτε άπό σεβασμό στό σώμα τους, είτε άπό τήν ιδιαίτερη ευαισθησία πού έχουν απέναντι στό μυστήριο τής διαδικασίας τού θανάτου, είτε έστω καί άπό φόβο, δέν επιθυμούν νά γίνουν δότες οργάνων. Πρέπει νά σεβαστούμε τήν επιθυμία τους, χωρίς νά τούς δημιουργούμε ενοχές ότι ενδεχομένως μέ τήν αρνητική τους επιλογή δέν διακρίνονται άπό αγάπη γιά τούς πάσχοντας αδελφούς. Πρόκειται γιά μιά δυνατότητα πού βρίσκεται μέσα σέ θεολογικά καί εκκλησιαστικά πλαίσια.

Τήν δεύτερη δυνατότητα εκφράζουν εκείνοι οί όποίοι επιθυμούν νά γίνουν δότες οργάνων τού σώματος. Πρέπει νά σεβαστούμε καί τήν επιθυμία τών ανθρώπων αυτών, συμβάλλοντας έτσι στήν παράταση τής ζωής μερικών άλλων ανθρώπων, μέ τήν ελπίδα νά συντελέσουν στήν υπέρβαση τού θανάτου διά τής μετανοίας καί τής ένχριστώσεώς τους. Όμως, στήν δεύτερη αυτή περίπτωση πρέπει ή Εκκλησία απαραιτήτως νά καθορίση μερικά πλαίσια, ώστε ή προσφορά τών ανθρώπων αυτών νά είναι ουσιαστική. Μερικά βασικά πλαίσια είναι:

α) Νά έξασφαλισθή ή έγγραφη συγκατάθεση τού δότη. Αυτό πρέπει νά γίνη άπό τόν καιρό πού ζούσε καί νά μή είναι απλώς αποτέλεσμα επιλογών τών συγγενών καί νά στηρίζεται σέ μιά εικαζόμενη συναίνεση, ούτε καί νά είναι καρπός άμεσων ή εμμέσων εκβιασμών. Ή ελευθερία τοϋ προσώπου πρέπει νά γίνη σεβαστή.

β) Νά καθορισθή επακριβώς άπό ιατρικής πλευράς πότε επέρχεται ό θάνατος καί νά γίνεται όχι μόνον κλινική, άλλά καί εργαστηριακή διαπίστωση τού έγκεφαλικού θανάτου. Ή Εκκλησία πρέπει νά σταθή αρνητικά απέναντι σέ περιπτώσεις πού προϋποτίθεται ή, διά τής αφαιρέσεως τών οργάνων, θανάτωση τών δοτών.

γ) Νά διασφαλισθή ότι ή ελεύθερη προσφορά ιστών καί οργάνων τού σώματος δέν θά γίνη αντικείμενο εμπορικών συναλλαγών, τόσο άπό τήν πλευρά τού δότη, όσο καί άπό τήν πλευρά τών άλλων, ήτοι συγγενών, ληπτών, ιατρικού προσωπικού, εταιρειών, κ.λπ. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δέν ενεργεί όπως τό Βατικανό, πού καθορίζει όλες τίς λεπτομέρειες τής ζωής τών ανθρώπων, έν σχέσει μέ τίς κοινωνικές συνθήκες στίς οποίες ζουν. Ίσως σέ άλλα μεγαλύτερα κείμενα νά κάνομε ευρύτερες αναλύσεις, πάνω στό πνεύμα αυτό. Έχω τήν εντύπωση ότι οί θέσεις τής Εκκλησίας πρέπει νά τεθούν περίπου ώς εξής:

1.Σεβόμαστε τήν ιατρική επιστήμη καί επικροτούμε κάθε προσπάθεια γιά τήν θεραπεία τών ασθενών καί τήν παράταση τής ζωής τών ανθρώπων, ή οποία ζωή έχει μεγάλη σημασία γιά τήν πνευματική ολοκλήρωση τού άνθρωπου. Αρκεί βέβαια καί ή ιατρική επιστήμη, καθώς επίσης καί οί ιατρικές έρευνες νά κινούνται μέσα στά πλαίσια τών ιατρικών καί βιοηθικών δεοντολογικών κανόνων, καί οί όποιοι κανόνες προστατεύουν τόν άνθρωπο ώς προσωπικότητα (πρέπει νά γίνεται κλινική καί εργαστηριακή διαπίστωση τού θανάτου). Καί οί ιατροί πρέπει νά έργάζωνται μέ ταπείνωση καί βαθύτατη αίσθηση ότι είναι όργανα τού Θεού γιά τήν εξυπηρέτηση τού άνθρωπου.

2.Σεβόμαστε τήν ελευθερία τών ανθρώπων εκείνων πού, γιά διαφόρους λόγους δέν επιθυμούν νά γίνουν δότες οργάνων τοΰ σώματος τους, καθώς επίσης σεβόμαστε καί τήν ελευθερία τών ιατρών εκείνων, οί οποίοι άπό ευαισθησία καί λόγους συνειδήσεως δέν επιθυμούν νά συμβάλλουν στήν θανάτωση ζωντανών υπάρξεων, γιά νά εξυπηρετήσουν κάποια άλλη ύπαρξη (πρέπει νά καταργηθή τό σχετικό άρθρο τού νέου νόμου).

3.Σεβόμαστε τήν ελεύθερη επιθυμία (προσωπική συναίνεση) εκείνων πού επιθυμούν νά γίνουν δότες οργάνων τού σώματός τους, αρκεί βέβαια αυτό νά γίνεται μέσα στό πνεύμα τής αυτοθυσίας καί ολοκληρωτικής αγάπης καί όχι γιά άλλους σκοπούς (εμπορικές συναλλαγές).

4.Σεβόμαστε τήν επιθυμία τών ασθενών εκείνων, πού μέ τήν λήψη μοσχευμάτων επιθυμούν νά παρατείνουν τόν χρόνο τής βιολογικής τους ζωής, μέ τήν προϋπόθεση ότι θά συντέλεση στήν πνευματική τους ολοκλήρωση καί τήν επίτευξη τού σκοπού τής υπάρξεώς τους.

5.Γενικά, ή ποιμαντική τής Εκκλησίας πρός τους δότες, τους λήπτες καί τους ιατρούς, θα πρέπει νά είναι τέτοια, ώστε μέ όλους αυτούς τους τρόπους νά δοξάζεται ό Θεός, νά όλοκληρώνωνται πνευματικά οί άνθρωποι, καί ή ασθένεια ή παράταση ζωής νά γίνουν προϋπόθεση γιά τήν εκπλήρωση τού βαθύτερου σκοπού τής δημιουργίας τους.

ΤΕΛΟΣ

ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ Διακόψτε τώρα τα πρωταθλήµατα!

image

Το πράγµα έχει καταντήσει γελοίο. Κάθε φορά που συµβαίνουν όσα συµβαίνουν σε ένα ελληνικό γήπεδο, στέκονται όλοι, επίσηµη Πολιτεία, παράγοντες και κοινωνία, µε το στόµα ανοιχτό για το «πώς είναι δυνατόν να συµβαίνουν τέτοια πράγµατα». Μένουν κανένα 24ωρο µε το στόµα ανοιχτό, µέχρι να περάσει η πρώτη εντύπωση, και µετά το ρίχνουν στα πιο βαθιά χασµουρητά, µέχρι το επόµενο συµβάν.

Χρόνια η ίδια ιστορία. Τώρα, έγιναν όσα έγιναν το Σάββατο στο ΟΑΚΑ και ξαφνικά ανακάλυψαν όλοι ότι στο ποδόσφαιρο υπάρχει ένας υπόκοσµος – συµφέροντα, διαιτητικές «παράγκες», οργανωµένη αλητεία, βία, νοθεία, κίνδυνος για ζωές θεατών και ποδοσφαιριστών. ακριβώς τα ίδια είχαν ανακαλύψει και τον Φεβρουάριο µετά τα όργια στο µατς Oλυµπιακού - Παναθηναϊκού.

Λοιπόν, αν η κυβέρνηση νιώθει ότι έφτασε η στιγµή να κάνει κάτι επιτέλους, µια είναι η λύση: – Να διακοπούν ΟΛΑ τα πρωταθλήµατα ποδοσφαίρου τώρα! ∆εν υπάρχει λόγος να πραγµατοποιούνται, από τη στιγµή που το µόνο που προσφέρουν είναι να λειτουργούν ως φυτώρια αναπαραγωγής ενός υποκόσµου ο οποίος διεκδικεί ρόλο κοινωνικού εταίρου.

Και παράλληλα να συντηρούν και να εξελίσσουν την τυφλή βία. Και είναι παραµύθι ότι τάχα µου ο ΟΠΑΠ θα χάσει έσοδα. Τίποτε δεν πρόκειται να χάσει. Κανείς δεν ποντάρει σε ελληνικούς αγώνες πια, γιατί απλά φοβάται ότι είναι στηµένοι. Καταλήγοντας: αν η κυβέρνηση επιθυµεί να αποδείξει ότι υπάρχει και διοικεί, να αποφασίσει σήµερα τα αυτονόητα: στοπ στα πρωταθλήµατα, στοπ στη χρηµατοδότηση των οµάδων, διάλυση των συνδέσµων οπαδών, διάλυση των διοργανωτριών αρχών πρωταθληµάτων, σκληρή τιµωρία των υπεύθυνων, εκκαθάριση του χώρου από τον υπόκοσµο. αλλιώς, την επόµενη φορά, θα µετράει νεκρούς...